Relaties
alle pijlers
Onvervulde dromen, maar nu heb je een partner...
vrijdag 24 april 2009 om 16:45
ik vroeg me af of er veel mensen zijn die rondlopen met onvervulde dromen maar die nu eigenljik niet egt meer waar kunnen maken omdat ze n relatie hebben.
ikzelf heb altijd veel naar t buitenland gewild. Gelukkig heb ik ook 4 maanden in Australie kunnen studeren. Maar eigenlijk wilde ik meer..nog een stage ofzo, of wat rondtrekken. Maarja...elke keer weer andere redenen om het niet te doen he?
Nu heb ik alweer 3 jaar een hele lieve vriend en we hebben t heel leuk.
toch knaagt t nog aan me: ik merk dat ik vaak op zoek ben naar stageplekken in bijv. NY of Parijs of zo. Omdat t gewoon zo spannend klinkt en t me zo gaaf lijkt
Maar ja....ik ben allang geen student meer, werk alweer 6 jaar en ben inmiddels ook richting 30 aan t gaan. Niet echt het prototype stagiair dus.
Ik merk dat t in mijn hoofd blij zitten maar ben aan de andere kant ook bang dat ik t idealiseer. dat ik m'n leventje een beetje saai vind (huis, vriend, baan en dan?) en nu het idee heb dat al mjin geluk in een periode in t buitenland ligt. Waarschijnljik maak ik er in m'n hoofd veel te veel een Devil wears Prada gebeuren van.
Bovendien denk ik dan ook 'als ik dan 3 maanden in San francisco stage loopt, en ik ben daarna weer terug ben ik dan tevreden?"
Ik vind t lastig want ik wil en kan m'n vriend ook niet een half jaar achterlaten omdat ik opeens de kolder in mn kop heb toch?
Soms voelt t zo gevangen, om in een relatie te zitten
maar ja.....ik denk dat een goede en fijne relatie uiteindelijk meer waard is dan een paar maandjes in t buitenland omdat dat zo spannend lijkt.
hebben jullie soms ook van die verlangens die je eigenlijk niet egt waar kunt maken omdat je nou eenmaal een vriend/man/2 kinderen/hypotheek hebt? en wanneer geef je aan je verlangens toe en wanneer schuif je ze uit je hoofd onder het mom van : "een mens kan nou eenmaal niet alles hebben?"
ikzelf heb altijd veel naar t buitenland gewild. Gelukkig heb ik ook 4 maanden in Australie kunnen studeren. Maar eigenlijk wilde ik meer..nog een stage ofzo, of wat rondtrekken. Maarja...elke keer weer andere redenen om het niet te doen he?
Nu heb ik alweer 3 jaar een hele lieve vriend en we hebben t heel leuk.
toch knaagt t nog aan me: ik merk dat ik vaak op zoek ben naar stageplekken in bijv. NY of Parijs of zo. Omdat t gewoon zo spannend klinkt en t me zo gaaf lijkt
Maar ja....ik ben allang geen student meer, werk alweer 6 jaar en ben inmiddels ook richting 30 aan t gaan. Niet echt het prototype stagiair dus.
Ik merk dat t in mijn hoofd blij zitten maar ben aan de andere kant ook bang dat ik t idealiseer. dat ik m'n leventje een beetje saai vind (huis, vriend, baan en dan?) en nu het idee heb dat al mjin geluk in een periode in t buitenland ligt. Waarschijnljik maak ik er in m'n hoofd veel te veel een Devil wears Prada gebeuren van.
Bovendien denk ik dan ook 'als ik dan 3 maanden in San francisco stage loopt, en ik ben daarna weer terug ben ik dan tevreden?"
Ik vind t lastig want ik wil en kan m'n vriend ook niet een half jaar achterlaten omdat ik opeens de kolder in mn kop heb toch?
Soms voelt t zo gevangen, om in een relatie te zitten
maar ja.....ik denk dat een goede en fijne relatie uiteindelijk meer waard is dan een paar maandjes in t buitenland omdat dat zo spannend lijkt.
hebben jullie soms ook van die verlangens die je eigenlijk niet egt waar kunt maken omdat je nou eenmaal een vriend/man/2 kinderen/hypotheek hebt? en wanneer geef je aan je verlangens toe en wanneer schuif je ze uit je hoofd onder het mom van : "een mens kan nou eenmaal niet alles hebben?"
vrijdag 24 april 2009 om 16:58
Hier hetzelfde..ik wil ook nog graag een tijd in het buitenland wonen/werken en dan heb ik het over minstens 6 maanden. Ik heb sinds 10 maanden een vriend die kinderen heeft uit een vorige relatie en de kans (hoewel hij het misschien wel leuk vindt) dat hij mee kan is daarom erg klein. Maar ja, wat doe ik? Ga ik toch, omdat ik anders die ervaring van het wonen/werken in het buitenland misloop? Ik woon niet samen met hem. Of blijf ik en gaat het er, als de relatie gewoon goed blijft, waarschijnlijk niet meer van komen.
Ik ben overigens bijna 30 en werk ook bijna 5 jaar. Daarbij speelt mee dat ik het niet naar mijn zin heb op mijn werk en een tijdje buitenland hopelijk een nieuwe blik geeft op wat ik wil, wat er verder nog mogelijk is etc.
Ik ben overigens bijna 30 en werk ook bijna 5 jaar. Daarbij speelt mee dat ik het niet naar mijn zin heb op mijn werk en een tijdje buitenland hopelijk een nieuwe blik geeft op wat ik wil, wat er verder nog mogelijk is etc.
vrijdag 24 april 2009 om 16:58
nee niet per se, ik zou t bijv ook wel tof vinden om samen te emigreren. misschien niet voor altijd, maar voor een paar jaartjes. Vriend vindt dat idee ook wel gaaf, maar ook weer niet zo gaaf dat hij meteen in actie springt en kijkt wat er mogelijk is.
Een tijdje reizen vindt ik ook leuk alleen hij vindt dat we wel iets nuttigs moeten doen. Hij zit een beetje op een breekpunt in z'n carriere en vindt t zonde om zomaar weg te gaan om "een beetje rond te reizen"
T is dus niet dat ik per se alleen zou willen.
Een tijdje reizen vindt ik ook leuk alleen hij vindt dat we wel iets nuttigs moeten doen. Hij zit een beetje op een breekpunt in z'n carriere en vindt t zonde om zomaar weg te gaan om "een beetje rond te reizen"
T is dus niet dat ik per se alleen zou willen.
vrijdag 24 april 2009 om 18:08
Och, dit heb ik continue. Man wordt er af en toe wel gek van volgens mij. Ik ben gek op reizen en wil zo veel mogelijk 'ontdekken'. Dus niet alleen op een strand liggen
Maarja, de financien laten het niet altijd toe he....
1 a 2 keer per jaar is mogelijk, maar zoals dit jaar gaat al niet omdat de auto nodig toe is aan vervanging, en daar kan ik zoooooo van balen! En diverse meningsverschillen over hebben met man. Weet wel dat je een goede auto moet hebben.
Als het kon, dan liet ik de boel achter en ging ik reizen over de wereld net zo lang tot ik er genoeg van heb. Nu heb ik al redelijk wat gezien van de wereld maar elke keer als ik terugkom weet ik nog wel 20 andere reizen die ik wil maken.
En emigreren (voor een paar jaren) daar hebben we het ook wel eens over, maar de stap zetten is weer wat anders he.. ook daar komen de financiele middelen weer bij kijken...
Ach, misschien win ik ooit wel een leuk prijsje
Maarja, de financien laten het niet altijd toe he....
1 a 2 keer per jaar is mogelijk, maar zoals dit jaar gaat al niet omdat de auto nodig toe is aan vervanging, en daar kan ik zoooooo van balen! En diverse meningsverschillen over hebben met man. Weet wel dat je een goede auto moet hebben.
Als het kon, dan liet ik de boel achter en ging ik reizen over de wereld net zo lang tot ik er genoeg van heb. Nu heb ik al redelijk wat gezien van de wereld maar elke keer als ik terugkom weet ik nog wel 20 andere reizen die ik wil maken.
En emigreren (voor een paar jaren) daar hebben we het ook wel eens over, maar de stap zetten is weer wat anders he.. ook daar komen de financiele middelen weer bij kijken...
Ach, misschien win ik ooit wel een leuk prijsje
vrijdag 24 april 2009 om 18:21
Ik ken het ook wel een beetje. Had een jaar of 10 geleden mijn hele leven al uitgestippeld, ik ging emigreren naar Zweden en zou ook in dat land stage gaan lopen, dan zou ik rond mijn 27e aan kinderen beginnen, eerst lekker carriere maken enz... Kan nog wel even doorgaan. Toen kwam mijn huidige vriend geheel onverwacht in de picture en is alles drastisch veranderd. Na een jaar woonden we samen en zo ga je steeds verder. Ben daardoor ook verder van mijn studieplaats vandaan komen wonen en heb nooit echt het echte studentenleven mee gemaakt, omdat ik niet op kamers ben gegaan. Mijn vriend hield mij absoluut niet tegen en die gaf ook aan dat ik er geen spijt van moest krijgen en dat hij mij niets in de weg wou staan. Als ik in het buitendland stage zou willen lopen staat hij daar helemaal achter, maar op de een of andere manier hoeft het van mij niet meer. Vind het wel prima zo en blijf lekker hier in Nederland. Ik wil ook niet denken aan alles wat ik evt gemist zou kunnen hebben en hoe het had kunnen zijn als ik hem niet was tegen gekomen, want daar schiet ik niks mee op.
Heb er alleen maar van geleerd niet te veel meer te gaan plannen...
Neemt natuurlijk niet weg dat iedereen zijn/haar dromen mag hebben! En als je deze dan ook nog waar kunt maken met/ondanks een partner is dat natuurlijk ontzettend mooi!
Zou zo zelf niet echt meer iets kunnen bedenken wat ik nog echt graag eens zou willen doen... Ja moeder worden haha. Maar die optie staat nog steeds open!
*off topic: Cocktaildres hoe gaat het nu met je? Zit je al wat beter in je vel, of open je dit topic omdat je toch nog wat twijfels hebt en in de knoop zit met jezelf?*
Heb er alleen maar van geleerd niet te veel meer te gaan plannen...
Neemt natuurlijk niet weg dat iedereen zijn/haar dromen mag hebben! En als je deze dan ook nog waar kunt maken met/ondanks een partner is dat natuurlijk ontzettend mooi!
Zou zo zelf niet echt meer iets kunnen bedenken wat ik nog echt graag eens zou willen doen... Ja moeder worden haha. Maar die optie staat nog steeds open!
*off topic: Cocktaildres hoe gaat het nu met je? Zit je al wat beter in je vel, of open je dit topic omdat je toch nog wat twijfels hebt en in de knoop zit met jezelf?*
vrijdag 24 april 2009 om 18:42
Zo herkenbaar! Ik zou zo graag nog een periode in het buitenland gaan wonen (heb er zelfs een paar maanden gestudeerd), maar vriendlief kan nog geen week op vakantie. Samen gaan is geen optie en alleen gaan wil ik ook niet, vooral omdat we zo'n fijn leven samen hebben. Ik probeer het maar als een lange-termijninvestering te zien, maar ik droom nog steeds weg bij stageplekken in het buitenland en ik weet dat het geen optie is. De vorige keer ben ik ook zes maanden weggeweest, waarbij we elkaar om de 6 a 8 weken gezien hebben en dat was vreselijk moeilijk. Niet alleen voor mijn vriend, zelf mistte ik hem ook verschrikkelijk. We zijn gewoon heel erg verknocht aan elkaar en ik wil niet meer zonder hem, maar mijn dromen vliegen nog wel eens alle kanten op...
vrijdag 24 april 2009 om 18:48
quote:Cocktaildress schreef op 24 april 2009 @ 16:45:
Ik vind t lastig want ik wil en kan m'n vriend ook niet een half jaar achterlaten omdat ik opeens de kolder in mn kop heb toch?
Waarom kan dat niet?
Wat is nou een half jaar op een mensenleven? En drie maanden stelt al helemaal niks voor.
San Fransisco is ook niet het eind van de wereld hoor, hij kan best een keer langskomen.
Ik vind t lastig want ik wil en kan m'n vriend ook niet een half jaar achterlaten omdat ik opeens de kolder in mn kop heb toch?
Waarom kan dat niet?
Wat is nou een half jaar op een mensenleven? En drie maanden stelt al helemaal niks voor.
San Fransisco is ook niet het eind van de wereld hoor, hij kan best een keer langskomen.
vrijdag 24 april 2009 om 19:00
Nou Korenwolf, ik kan het niet meer doen omdat ik het al eens een half jaar heb gedaan en dat was geen succes. We zijn bij elkaar gebleven, maar ik geloof niet dat ik het nog eens zou durven. Dan zou ik echt vooraf uit elkaar gaan. Het over en weer reizen maakte het alleen maar moeilijker, vooral wanneer we weer huilend op een vliegveld gedag moesten zeggen. Bovendien is het mijn droom ergens een ander leven op te bouwen, wat voor mijn vriend echt geen doen is. Hij zou het wel willen, maar dan doet hij het alleen voor mij.
vrijdag 24 april 2009 om 19:18
quote:Elenas schreef op 24 april 2009 @ 19:00:
Bovendien is het mijn droom ergens een ander leven op te bouwen, wat voor mijn vriend echt geen doen is. Hij zou het wel willen, maar dan doet hij het alleen voor mij.
Dus jij doet het dus wel alleen voor je vriend...
Tja, dan is het gewoon wie zich het meeste wil opofferen.
Bovendien is het mijn droom ergens een ander leven op te bouwen, wat voor mijn vriend echt geen doen is. Hij zou het wel willen, maar dan doet hij het alleen voor mij.
Dus jij doet het dus wel alleen voor je vriend...
Tja, dan is het gewoon wie zich het meeste wil opofferen.
Ik heb geen wespentaille, ik heb een bijenrompje
vrijdag 24 april 2009 om 20:03
TO, waarom doe je het niet gewoon? Het is misschien niet leuk om elkaar te missen, maar als hij niet een tijdje meewil, dan kan hij je misschien gewoon op komen zoeken? (als ie een beetje avontuurlijk is wil hij misschien ook wel mee, ondanks carrière, je leeft tenslotte niet om te werken)
En je zegt dat je vriend voor een paar jaar emigreren wel leuk vindt, maar dat 'ie er zelf niet mee aan de slag gaat. Waarom doe jij dat dan niet voor hem? Misschien weet hij niet waar 'ie/jullie moeten beginnen met plannen en uitzoeken. En dan gebeurt er natuurlijk helemaal niks. Dus waarom zou jij niet het een en ander uit, en dan laat je hem dat zien, misschien wordt hij dan wel enthousiaster? Als ie ziet dat jij serieus erover bent en als ie ziet dat het idd realistisch is.
En je zegt dat je vriend voor een paar jaar emigreren wel leuk vindt, maar dat 'ie er zelf niet mee aan de slag gaat. Waarom doe jij dat dan niet voor hem? Misschien weet hij niet waar 'ie/jullie moeten beginnen met plannen en uitzoeken. En dan gebeurt er natuurlijk helemaal niks. Dus waarom zou jij niet het een en ander uit, en dan laat je hem dat zien, misschien wordt hij dan wel enthousiaster? Als ie ziet dat jij serieus erover bent en als ie ziet dat het idd realistisch is.
vrijdag 24 april 2009 om 20:15
ALs ik jou was ging ik nu mijn dromen waarmaken ... blijven dromen heeft geen zin want dan blijft het daarbij. Ben zelf op mijn 24e aan mijn man blijven hangen die uit heel ander hout gesneden is dan ik. Enerzijds goed voor mijn rust maar het blijft wel knagen ... Had graag in het buitenland gewoond, pleegkinderen gehad en heel veel ontdekt. Realiteit is dat ik al 11 jaar bij de zelfde werkgever werk (wel heel leuk werk) en nu 3 kinderen heb. Mijn grote droom blijft wonen en werken in het buitenland maar dit zal hem in deze situatie wel niet gaan worden. Dus volg je hart nu kan het nog !
vrijdag 24 april 2009 om 20:27
Ik vind het ook wel een herkenbaar verhaal.. Ik had ook altijd heel graag naar het buitenland gewilt, maar dan om te helpen in een weeshuis ofzo.. Een half jaar naar Afrika, zoiets.. Maar ik heb ook een vriend, een baan waar ik het naar mijn zin heb, een een hypotheek die betaald moet worden. Toch blijft het bij mij ook wel kriebelen.. Ik zou ook zo graag eens voor 3 maanden weg willen, en misschien juist wel in mijn eentje, omdat ik denk dat dat ook wel goed voor mij kan zijn.. Ik ben best verlegen en onzeker, en het zou een goede ervaring kunnen zijn.. Maar ja.. ik twijfel dus met je mee, en blijf dit topic zeker even volgen.. (Gelukkig heb ik wel al een paar mooie rondreizen gemaakt, wat ook zeker erg leuk is).
Wat zou je trouwens willen doen in SF? Ben ik wel even benieuwd naar..
Wat zou je trouwens willen doen in SF? Ben ik wel even benieuwd naar..
vrijdag 24 april 2009 om 20:42
Ik heb t gedaan, ik ben naar het buitenland gegaan. Het is niet mijn eerste langere-tijd-in-het-buitenland-zijn-ervaring, maar wel de eerste terwijl ik een vaste relatie in NL heb.
Het maakt ons als 'koppel' eigenlijk alleen maar sterker tot nu toe (ben bijna 7 maanden weg, moet nog bijna 7 maanden). Het is vreselijk om steeds afscheid te nemen en ik heb het er regelmatig heel moeilijk mee, maar in dit digitale tijdperk is hij eigenlijk altijd dichtbij. We kunnen elkaar zien op de webcam, bellen, mailen, etc. We communiceren goed en blijven elkaar in elkaars leven betrekken.
Ik merk wel dat ik mijn wilde plannen duidelijk geidealiseerd had. Ik wilde weg, steeds weer, maar waarom eigenlijk? Ik leer hier veel over mezelf en ik doe de dingen die ik wilde doen. Maar het liefste was ik bij hem. We hebben het regelmatig over reizen en samen 'emigreren', hij is net zo'n reislustige als ik ben gelukkig. Dus wie weet komt het er nog eens van. Als ik terug ben in NL, ga ik alleen nog maar weg als hij bij me is.
Nu zit ik niet aan de andere kant van de wereld, zodat we elkaar toch nog wel met enige regelmaat kunnen zien. Dat scheelt misschien wel.
Als het jouw droom is, zou ik er gewoon aan toegeven. Ga die dromen maar verwezenlijken. Het 'ergste' wat je kan overkomen is dat je halverwege besluit dat dit jouw droom toch niet was en dat je terug wil. En wat zijn een paar maanden stage nou op een mensenleven? Je doet geweldige ervaringen op.
En of je de ideale stagiaire bent? Nee heb je, ja kan je krijgen...
Het maakt ons als 'koppel' eigenlijk alleen maar sterker tot nu toe (ben bijna 7 maanden weg, moet nog bijna 7 maanden). Het is vreselijk om steeds afscheid te nemen en ik heb het er regelmatig heel moeilijk mee, maar in dit digitale tijdperk is hij eigenlijk altijd dichtbij. We kunnen elkaar zien op de webcam, bellen, mailen, etc. We communiceren goed en blijven elkaar in elkaars leven betrekken.
Ik merk wel dat ik mijn wilde plannen duidelijk geidealiseerd had. Ik wilde weg, steeds weer, maar waarom eigenlijk? Ik leer hier veel over mezelf en ik doe de dingen die ik wilde doen. Maar het liefste was ik bij hem. We hebben het regelmatig over reizen en samen 'emigreren', hij is net zo'n reislustige als ik ben gelukkig. Dus wie weet komt het er nog eens van. Als ik terug ben in NL, ga ik alleen nog maar weg als hij bij me is.
Nu zit ik niet aan de andere kant van de wereld, zodat we elkaar toch nog wel met enige regelmaat kunnen zien. Dat scheelt misschien wel.
Als het jouw droom is, zou ik er gewoon aan toegeven. Ga die dromen maar verwezenlijken. Het 'ergste' wat je kan overkomen is dat je halverwege besluit dat dit jouw droom toch niet was en dat je terug wil. En wat zijn een paar maanden stage nou op een mensenleven? Je doet geweldige ervaringen op.
En of je de ideale stagiaire bent? Nee heb je, ja kan je krijgen...
vrijdag 24 april 2009 om 20:48
TO, misschien moet je idd gewoon je dromen volgen. Zelf heb ik ook al een aantal jaar een relatie, waarvan we een deel hebben samengewoond, maar de laatste twee jaar wonen we allebei in een ander buitenland. Das idd vervelend omdat je elkaar zo bar weinig ziet (een a twee keer per maand) maar goed, ik doe nu wel wat ik zelf wil. Ik jaag nu mijn dromen na. En vriend ook.
vrijdag 24 april 2009 om 20:53
quote:Cocktaildress schreef op 24 april 2009 @ 16:45:
ikzelf heb altijd veel naar t buitenland gewild. Gelukkig heb ik ook 4 maanden in Australie kunnen studeren. Maar eigenlijk wilde ik meer..nog een stage ofzo, of wat rondtrekken. Maarja...elke keer weer andere redenen om het niet te doen he?Nu heb ik alweer 3 jaar een hele lieve vriend en we hebben t heel leuk.
Ik vind t lastig want ik wil en kan m'n vriend ook niet een half jaar achterlaten omdat ik opeens de kolder in mn kop heb toch?
Soms voelt t zo gevangen, om in een relatie te zitten
maar ja.....ik denk dat een goede en fijne relatie uiteindelijk meer waard is dan een paar maandjes in t buitenland omdat dat zo spannend lijkt.
hebben jullie soms ook van die verlangens die je eigenlijk niet egt waar kunt maken omdat je nou eenmaal een vriend/man/2 kinderen/hypotheek hebt? en wanneer geef je aan je verlangens toe en wanneer schuif je ze uit je hoofd onder het mom van : "een mens kan nou eenmaal niet alles hebben?"
Ik heb in een aantal buitenlanden gewoond en kan je verzekeren dat het opbouwen van een nieuw bestaan vooral hard werken is: ploeteren op het uitbreiden van je taalvaardigheid en je netwerk, je aanpassen aan allerlei krankzinnige lokale gewoonten en ontdekken dat een typisch Nederlandse stijl van communiceren inderdaad alleen binnen de driehoek Den Helder-Roosendaal-Almelo wordt gewaardeerd. Ik heb me regelmatig afgevraagd waar het ook al weer goed voor was. Desondanks zou ik het zó weer doen omdat het me ook veel heeft gebracht. Maar het was zeker niet alleen spannend en avontuurlijk. Vind je dat je een realistisch beeld hebt van dat 'spannende' buitenland?
Bovendien, als je zelf al aangeeft dat je elke keer een andere reden hebt om niet te gaan, is dit verlangen dan niet gewoon een fijne droom in plaats van een diepgekoesterde wens die je per sé wilt realiseren?
ikzelf heb altijd veel naar t buitenland gewild. Gelukkig heb ik ook 4 maanden in Australie kunnen studeren. Maar eigenlijk wilde ik meer..nog een stage ofzo, of wat rondtrekken. Maarja...elke keer weer andere redenen om het niet te doen he?Nu heb ik alweer 3 jaar een hele lieve vriend en we hebben t heel leuk.
Ik vind t lastig want ik wil en kan m'n vriend ook niet een half jaar achterlaten omdat ik opeens de kolder in mn kop heb toch?
Soms voelt t zo gevangen, om in een relatie te zitten
maar ja.....ik denk dat een goede en fijne relatie uiteindelijk meer waard is dan een paar maandjes in t buitenland omdat dat zo spannend lijkt.
hebben jullie soms ook van die verlangens die je eigenlijk niet egt waar kunt maken omdat je nou eenmaal een vriend/man/2 kinderen/hypotheek hebt? en wanneer geef je aan je verlangens toe en wanneer schuif je ze uit je hoofd onder het mom van : "een mens kan nou eenmaal niet alles hebben?"
Ik heb in een aantal buitenlanden gewoond en kan je verzekeren dat het opbouwen van een nieuw bestaan vooral hard werken is: ploeteren op het uitbreiden van je taalvaardigheid en je netwerk, je aanpassen aan allerlei krankzinnige lokale gewoonten en ontdekken dat een typisch Nederlandse stijl van communiceren inderdaad alleen binnen de driehoek Den Helder-Roosendaal-Almelo wordt gewaardeerd. Ik heb me regelmatig afgevraagd waar het ook al weer goed voor was. Desondanks zou ik het zó weer doen omdat het me ook veel heeft gebracht. Maar het was zeker niet alleen spannend en avontuurlijk. Vind je dat je een realistisch beeld hebt van dat 'spannende' buitenland?
Bovendien, als je zelf al aangeeft dat je elke keer een andere reden hebt om niet te gaan, is dit verlangen dan niet gewoon een fijne droom in plaats van een diepgekoesterde wens die je per sé wilt realiseren?
vrijdag 24 april 2009 om 20:56
quote:wuiles schreef op 24 april 2009 @ 20:53:
[...]
Ik heb in een aantal buitenlanden gewoond en kan je verzekeren dat het opbouwen van een nieuw bestaan vooral hard werken is: ploeteren op het uitbreiden van je taalvaardigheid en je netwerk, je aanpassen aan allerlei krankzinnige lokale gewoonten en ontdekken dat een typisch Nederlandse stijl van communiceren inderdaad alleen binnen de driehoek Den Helder-Roosendaal-Almelo wordt gewaardeerd. Ik heb me regelmatig afgevraagd waar het ook al weer goed voor was. Desondanks zou ik het zó weer doen omdat het me ook veel heeft gebracht. Heel herkenbaar.
[...]
Ik heb in een aantal buitenlanden gewoond en kan je verzekeren dat het opbouwen van een nieuw bestaan vooral hard werken is: ploeteren op het uitbreiden van je taalvaardigheid en je netwerk, je aanpassen aan allerlei krankzinnige lokale gewoonten en ontdekken dat een typisch Nederlandse stijl van communiceren inderdaad alleen binnen de driehoek Den Helder-Roosendaal-Almelo wordt gewaardeerd. Ik heb me regelmatig afgevraagd waar het ook al weer goed voor was. Desondanks zou ik het zó weer doen omdat het me ook veel heeft gebracht. Heel herkenbaar.
vrijdag 24 april 2009 om 21:20
Ik kan het me goed voorstellen. Ik wil op dit moment geen relatie aangaan met mannen in de huisje-boompje-beestje fase omdat ik zelf nog veel te graag weg wil.
Ben nu 26 dus ik heb een beetje het gevoel: ik moet het er komende 5 jaar van nemen wat reizen betreft, daarna wordt het voor mij wellicht tijd voor een serieuzer leven. Ik heb in mijn jeugd niet zo gek veel van de wereld gezien en tijdens mijn studententijd had ik het geld niet om veel te reizen dus bleef het bij een week vakantie per 2 jaar.
Dus ik blijf of single komende tijd, of (ideaal) ik hoop een jongen te ontmoeten die met mij samen wil reizen.
Overigens heb ik ook jarenlang steeds een andere reden gehad om het niet te doen en toen toch (met lood in mijn schoenen) gegaan en zoveel geleerd. Ben nu voor de tweede keer alleen weg geweest en weer heb ik bepaalde momenten zo'n vrijheid gevoeld... dat is voor mij heel wat waard.
Waarom probeer je niet eerst een weekje alleen, ga je backpacken in een europees land? Gewoon om te kijken of het reizen nou echt zo leuk is als je hoopt - of dat je na een paar dagen gek wordt van alle moeilijk-werkende-metrokaartjes-automaten, het niet kunnen spreken van je taal en het rondsjouwen met je hele hebben en houwen op je rug?
Of je zoekt inderdaad een stage in het buitenland, dat hoeft toch niet het einde van je relatie te betekenen?
Heb je dit al eens besproken met je partner?
Als je niet gaat blijft het misschien altijd klagen en denk je op je 80-e nog: had ik maar......
Ben nu 26 dus ik heb een beetje het gevoel: ik moet het er komende 5 jaar van nemen wat reizen betreft, daarna wordt het voor mij wellicht tijd voor een serieuzer leven. Ik heb in mijn jeugd niet zo gek veel van de wereld gezien en tijdens mijn studententijd had ik het geld niet om veel te reizen dus bleef het bij een week vakantie per 2 jaar.
Dus ik blijf of single komende tijd, of (ideaal) ik hoop een jongen te ontmoeten die met mij samen wil reizen.
Overigens heb ik ook jarenlang steeds een andere reden gehad om het niet te doen en toen toch (met lood in mijn schoenen) gegaan en zoveel geleerd. Ben nu voor de tweede keer alleen weg geweest en weer heb ik bepaalde momenten zo'n vrijheid gevoeld... dat is voor mij heel wat waard.
Waarom probeer je niet eerst een weekje alleen, ga je backpacken in een europees land? Gewoon om te kijken of het reizen nou echt zo leuk is als je hoopt - of dat je na een paar dagen gek wordt van alle moeilijk-werkende-metrokaartjes-automaten, het niet kunnen spreken van je taal en het rondsjouwen met je hele hebben en houwen op je rug?
Of je zoekt inderdaad een stage in het buitenland, dat hoeft toch niet het einde van je relatie te betekenen?
Heb je dit al eens besproken met je partner?
Als je niet gaat blijft het misschien altijd klagen en denk je op je 80-e nog: had ik maar......
Life isn't about waiting for the storm to pass, it's about learning how to dance in the rain
vrijdag 24 april 2009 om 22:38
Heb zelf bijna 3 jaar in zuid spanje gewoond, een absolute aanrader. alleen in het buitenland leer je jezelf zooo kennen! Weten dat je eigenlijk alleen op jezelf kan bouwen, en dat je het zelf redt! Ik kan me nog herinneren dat ik met kerst alleen thuis was....tsja...ook dat heb ik overleefd...veel vrienden gemaakt...ontzettend veel geleerd, vooral over mezelf...zou het iedereen aanraden. ik heb nu het vertrouwen dat ik mezelf goed kan redden...ondanks dat je je in het buitenland af en toe extreem eenzaam kunt voelen...ik was dus wel alleen naar zuid spanje gegaan...via internet een vacature gevonden, in london gesolliciteerd en klaar was t....
Maar eerlijk is eerlijk, heb nu bewust gekozen mijn stage in de buurt te doen omdat ik nu een relatie heb.
Maar eerlijk is eerlijk, heb nu bewust gekozen mijn stage in de buurt te doen omdat ik nu een relatie heb.
vrijdag 24 april 2009 om 23:52
quote:wuiles schreef op 24 april 2009 @ 20:53:
[...]
Ik heb in een aantal buitenlanden gewoond en kan je verzekeren dat het opbouwen van een nieuw bestaan vooral hard werken is: ploeteren op het uitbreiden van je taalvaardigheid en je netwerk, je aanpassen aan allerlei krankzinnige lokale gewoonten en ontdekken dat een typisch Nederlandse stijl van communiceren inderdaad alleen binnen de driehoek Den Helder-Roosendaal-Almelo wordt gewaardeerd. Ik heb me regelmatig afgevraagd waar het ook al weer goed voor was. Desondanks zou ik het zó weer doen omdat het me ook veel heeft gebracht. Maar het was zeker niet alleen spannend en avontuurlijk. Vind je dat je een realistisch beeld hebt van dat 'spannende' buitenland?
Bovendien, als je zelf al aangeeft dat je elke keer een andere reden hebt om niet te gaan, is dit verlangen dan niet gewoon een fijne droom in plaats van een diepgekoesterde wens die je per sé wilt realiseren?
Herkenbaar en helemaal eens!
Maar als je denkt dat het echt je droom is, zou ik mn schouders eronder zetten en kijken waar het schip strandt. Ik geloof in het cliche van die echte liefde die dat soort dingen overleeft. Maar het zal heus niet altijd makkelijk zijn.
[...]
Ik heb in een aantal buitenlanden gewoond en kan je verzekeren dat het opbouwen van een nieuw bestaan vooral hard werken is: ploeteren op het uitbreiden van je taalvaardigheid en je netwerk, je aanpassen aan allerlei krankzinnige lokale gewoonten en ontdekken dat een typisch Nederlandse stijl van communiceren inderdaad alleen binnen de driehoek Den Helder-Roosendaal-Almelo wordt gewaardeerd. Ik heb me regelmatig afgevraagd waar het ook al weer goed voor was. Desondanks zou ik het zó weer doen omdat het me ook veel heeft gebracht. Maar het was zeker niet alleen spannend en avontuurlijk. Vind je dat je een realistisch beeld hebt van dat 'spannende' buitenland?
Bovendien, als je zelf al aangeeft dat je elke keer een andere reden hebt om niet te gaan, is dit verlangen dan niet gewoon een fijne droom in plaats van een diepgekoesterde wens die je per sé wilt realiseren?
Herkenbaar en helemaal eens!
Maar als je denkt dat het echt je droom is, zou ik mn schouders eronder zetten en kijken waar het schip strandt. Ik geloof in het cliche van die echte liefde die dat soort dingen overleeft. Maar het zal heus niet altijd makkelijk zijn.
anoniem_81122 wijzigde dit bericht op 24-04-2009 23:55
Reden: aanvulling
Reden: aanvulling
% gewijzigd
zaterdag 25 april 2009 om 11:49
Ik denk dat als je iets echt echt wilt, dan doe je het "No matter what". Ben je bijvoorbeeld niet bang dat je het je vriend ergens bewust of onbewust gat kwalijk nemen als je "voor hem" niet je droom verwezenlijkt? En dat dan daarop alsnog je relatie knalt?
Als je kinderen hebt wordt e.e.a mss lastiger, maar er zijn ook hele gezinnen die emigreren, tijdelijk of definitief. Er zijn genoeg mensen die een relatie hebben en een lange rei maken, samen of alleen. Soms komt iemand er door die reis achter dat partner otch niet de juiste is, maar het kan ook juist mensen dichter bijelkaar brengen.
De belngrijkste les die ik geleerd hebt is dat waar je ok heen gaat, je neemt jezelf altijd mee. Als je lange reis echt een vlucht is uit je huidige levenssleur, dan kan je tot de ontdekking komen dat aan de andere kant van de wereld mensen evengoed niet jou van de bank komen trekken en dat je echt zelf contact moet zoeken en dingen moet ondernemen. En dan kan het verrotte eenzaam zijn in je eentje in een land waar je de taal niet spreekt en de cultuur niet (helemaa) begrijpt. Ik heb een fantastische tijd gehad in mijn jaar buitenland, mar heb daar ook geleerd wat echt belangrijk voor me is. Ik wil nog een heleboel plekken op de wereld zien, maar ik hoef niet meer lang weg, want hier ben ik thuis.
Als je kinderen hebt wordt e.e.a mss lastiger, maar er zijn ook hele gezinnen die emigreren, tijdelijk of definitief. Er zijn genoeg mensen die een relatie hebben en een lange rei maken, samen of alleen. Soms komt iemand er door die reis achter dat partner otch niet de juiste is, maar het kan ook juist mensen dichter bijelkaar brengen.
De belngrijkste les die ik geleerd hebt is dat waar je ok heen gaat, je neemt jezelf altijd mee. Als je lange reis echt een vlucht is uit je huidige levenssleur, dan kan je tot de ontdekking komen dat aan de andere kant van de wereld mensen evengoed niet jou van de bank komen trekken en dat je echt zelf contact moet zoeken en dingen moet ondernemen. En dan kan het verrotte eenzaam zijn in je eentje in een land waar je de taal niet spreekt en de cultuur niet (helemaa) begrijpt. Ik heb een fantastische tijd gehad in mijn jaar buitenland, mar heb daar ook geleerd wat echt belangrijk voor me is. Ik wil nog een heleboel plekken op de wereld zien, maar ik hoef niet meer lang weg, want hier ben ik thuis.
zaterdag 25 april 2009 om 11:51
Advies 2: probeer ook voor jezelf helder te krijgen waarom je een keuze maakt en maak het een bewuste keuze.
Dus niet tegen jezelf zeggen": "Ik zou graag willen, maar.." maar in plaats daarvan: Ik zie van deze plannen af omdat ik de volgende dingen belangrijker vind...".En als het lijstje belangrijkere dingen kort is, kun je alsnog besluiten : Ik ga wel, of je past je plannen aan naar iets dat wel haalbaar is.
Dus niet tegen jezelf zeggen": "Ik zou graag willen, maar.." maar in plaats daarvan: Ik zie van deze plannen af omdat ik de volgende dingen belangrijker vind...".En als het lijstje belangrijkere dingen kort is, kun je alsnog besluiten : Ik ga wel, of je past je plannen aan naar iets dat wel haalbaar is.
zaterdag 25 april 2009 om 19:41
quote:himalaya schreef op 24 april 2009 @ 19:18:
[...]
Dus jij doet het dus wel alleen voor je vriend...
Tja, dan is het gewoon wie zich het meeste wil opofferen.Mijn vriend is na een week vakantie letterlijk ziek van heimwee, terwijl ik daar zelf geen last van heb. Ik vind ons leven samen ook heel aangenaam en ik kies hier nu voor. Ik heb die keuze gemaakt en ga hem dit achteraf niet verwijten (we hebben het heel goed doorgesproken). Maar feit blijft wel dat als ik geen relatie zou hebben, ik wel andere keuzes zou maken. Het gaat nu echter niet alleen om "mij", er is nu ook een "wij". Zelf had ik helemaal niet deze grote liefde gepland en ik ben ook een half jaar weggeweest, wat mijn droom was toen we iets kregen. Ik dacht echter dat dit mijn ultieme uitspatting zou zijn en dat ik erna wel weer in Nederland zou willen blijven. Helaas was dat niet vullend genoeg, sterker nog, het smaakt juist naar meer . Het is zo stom, want verder zijn we een superstel, maar samen een wereldreis maken is het enige wat we niet kunnen doen. Hij houdt wel van weekendjes weg en we gaan nog wel eens samen op vakantie (maar nooit meer dan een week) en dat gaat heel goed en is erg leuk, maar hij heeft nu eenmaal heimwee (zit in de familie, zijn vader is precies hetzelfde)
[...]
Dus jij doet het dus wel alleen voor je vriend...
Tja, dan is het gewoon wie zich het meeste wil opofferen.Mijn vriend is na een week vakantie letterlijk ziek van heimwee, terwijl ik daar zelf geen last van heb. Ik vind ons leven samen ook heel aangenaam en ik kies hier nu voor. Ik heb die keuze gemaakt en ga hem dit achteraf niet verwijten (we hebben het heel goed doorgesproken). Maar feit blijft wel dat als ik geen relatie zou hebben, ik wel andere keuzes zou maken. Het gaat nu echter niet alleen om "mij", er is nu ook een "wij". Zelf had ik helemaal niet deze grote liefde gepland en ik ben ook een half jaar weggeweest, wat mijn droom was toen we iets kregen. Ik dacht echter dat dit mijn ultieme uitspatting zou zijn en dat ik erna wel weer in Nederland zou willen blijven. Helaas was dat niet vullend genoeg, sterker nog, het smaakt juist naar meer . Het is zo stom, want verder zijn we een superstel, maar samen een wereldreis maken is het enige wat we niet kunnen doen. Hij houdt wel van weekendjes weg en we gaan nog wel eens samen op vakantie (maar nooit meer dan een week) en dat gaat heel goed en is erg leuk, maar hij heeft nu eenmaal heimwee (zit in de familie, zijn vader is precies hetzelfde)
