Onvervulde dromen, maar nu heb je een partner...

Erg herkenbaar.



Op mijn 22ste ontmoette ik mijn man (hij is 10 jr. ouder), al jaren dé wens gehad om alleen de route naar Santiago te lopen vanuit NL. Helaas is dat nooit gebeurd en ben bang dat het ook nooit zal gaan gebeuren (manlief wil dat niet). Zo is het ook met meerdere dromen. Mensen helpen, schooltjes bouwen, thuis bieden voor thuislozen etc.



Helaas is ons huwelijk nooit echt goed geweest, het kende behoorlijk veel dieptepunten in bijna 3 jaar tijd. Een paar dagen terug had ik een aparte droom. Ik moest een MRI-scan maken en kreeg een negatieve uitslag. Ik zei mijn man vaarwel om de wereld in te trekken, om mij te behoeden voor het schuldgevoel als ik op sterven zou liggen.

Beetje vreemde droom, maar het opende mijn ogen wel. Is de man van wie ik houd, wel zoveel waard om mijn dromen op te geven?



Ik kan alleen maar zeggen: hoe zie je je zelf als je zeventig bent en je kijkt terug op je leven? 'Had ik dat maar gedaan?'

Neem een minnaar. Beland je waarschijnlijk in een Van der Valk- hotel aan de A15 maar dat kan net zo avontuurlijk zijn als 3 maanden met rugzak door Timboektoe.

Zoals The Script zingt in het nummer We Cry:



Mary's ambitious

She wanna to be a politician

She been dreaming about it since she was a girl

She thought that she'd be the one who could change the world

Always trying to pave the way for women in a man's world

But life happened, house, kids, 2 cars, husband hits the jar, checks that don't go very far now

Now she is in it can't change it, she keeps her mind on her wages

The only rattling cages!



Werken dus aan die dromen.

Pip waarom zou je de camino van Santiago niet alleen kunnen lopen?

Dat is DE mogelijkheid om na te denken over je leven. Vindt je man het niet goed als je alleen op vakantie gaat of wil je zelf niet zonder hem?



Hebben jullie kinderen?



Die droom, je moet hem zelf interpreteren maar het lijkt wel een signaal.



Ik leef soms heel bewust met de gedachte: als ik 80 ben, hoe zou ik hier dan op terugkijken? Ik zoek extremen op, soms. Maar hoef geen spijt te hebben later omdat mijn leven saai is geweest.

Ik heb een vriend maar ik ga gewoon hoor. In juli ga ik 6 maanden backpacken door Azië in mijn eentje. Ik vind dat het 1 het ander niet hoeft uit te sluiten. Ik hou heel erg veel van hem en zal hem onwijs gaan missen maar dit is iets wat ik graag wil doen. En hij is er ook nog wel als ik terug kom. (hoop ik Moet wel eerlijk zeggen dat hij niet erg staat te trappelen natuurlijk maar hij weet dat ik dit graag wil..

Oh, zo herkenbaar! Fijn om te lezen dat er meerdere zijn die dit herkennen.



Inmiddels is mijn relatie nu uit (sinds een jaar), maar ik heb tijdens deze relatie ook lange tijd de behoefte gehad om te reizen. Mijn (toen) vriend was nog niet klaar met studeren en na zijn studie had hij behoefte aan zekerheid (werk/huis). Hij kon dus niet mee door gebrek aan geld, tijd etc. Daarna wilde hij gewoon niet.



Ik heb toen (tijdens mijn relatie) voor mezelf een soort tussenoplossing gevonden door in mijn eentje met een groep te reizen (djoser), ik ben 3 weken in Kenia/Tanzania geweest. Een geweldig avontuur! Ik ben heel blij en trots dat ik dit toch gedaan heb. Mijn vriend vond het niet zo leuk dat ik ging, maar hield me niet tegen.



Twee jaar later ging het weer kriebelen en ben ik samen met een vriendin (die ik op die reis in Kenia/Tanzania heb leren kennen) 3 weken met Djoser naar Mexico/Guatemala geweest. Ik had toen wel last van heimwee naar mijn vriend/huis/katten. Vriendlief vond het toen echt al minder leuk dat ik ging, bij terugkomst hebben we er ook flinke ruzie over gehad.



Nu sinds een jaar is het uit en eind 2008 ben ik in mijn eentje 6 weken naar Australie gegaan. Ik heb besloten me nooit meer tegen te laten houden door niemand niet. Ik denk dat je relatie het kan hebben als je het er van tevoren goed met elkaar over hebt. Voor mij is het belangrijk die dromen na te jagen, ik word daar heel gelukkig van. Ik wordt ongelukkig van het idee vast te zitten in een relatie, alsof je samen helemaal 1 bent geworden (wat ook heel positief is). Blijkbaar heb ik het soms ook nodig even op mezelf aan gewezen te zijn, te ervaren dat ik het nog in mijn eentje wel kan redden ofzo.



Nou ja, in ieder geval veel succes met het nemen van je beslissing. Ik hoop dat je wat hebt aan de reacties op het forum!

Oh, beetje lang verhaal geworden, sorry!

Valt wel mee hoor lenie, dat lange verhaal.



Volgens mij kun je - als je zelf avontuurlijk bent - niet levenslang samen blijven met zo'n huismus. Je hebt eigenlijk iemand nodig die ook van reizen houdt.

Ik vind dat wat Ienie heeft gedaan eigenlijk best een goed idee voor de mensen die wel graag wat zouden willen reizen en wat dingen willen doen/mee maken, maar toch ook het thuisfront enigszins tevreden willen houden.

Een georganiseerde reis voor 3 weken lijkt me toch voor beide partijen goed te doen! Je hoeft elkaar niet te lang te missen en als ik de ervaringen van Ienie lees dan is 3 weken toch ook zeer de moeite waard! Het zal voor TO misschien ook een goed begin zijn!

quote:madelon21 schreef op 27 april 2009 @ 18:03:

Ik heb een vriend maar ik ga gewoon hoor. In juli ga ik 6 maanden backpacken door Azië in mijn eentje. Ik vind dat het 1 het ander niet hoeft uit te sluiten. Ik hou heel erg veel van hem en zal hem onwijs gaan missen maar dit is iets wat ik graag wil doen. En hij is er ook nog wel als ik terug kom. (hoop ik Moet wel eerlijk zeggen dat hij niet erg staat te trappelen natuurlijk maar hij weet dat ik dit graag wil..



Heel goed! En dat heb ik ook gedaan en ik had het voor geen goud willen missen. Maar in plaats van dat je thuiskomt en het wat rustiger in je hoofd wordt, was die reis alleen maar inspiratie voor meer. En de eerste keer had vriend er alle begrip voor, maar ben daarna ook weer een aantal maal voor een maand weggeweest, en vriend zit het niet zitten dat ik nu weer voor een half jaar wegga.



Hij is mijn jeugdliefde met wie het op mijn 17e uitging en die ik op mijn 21e weer tegen het lijf liep. Ik heb toen maanden de boot afgehouden want ik wilde reizen, in het buitenland wonen en werken, etc. Maar de liefde won het toch, we waren (en zijn) te gek op elkaar. Als ik in het buitenland zit, mis ik hem iedere dag verschrikkelijk. En als ik hier zit, wil ik zo graag weer een mooie reis maken....

Dat is wel herkenbaar Elenas. Ik zit momenteel in Zuidoost-Azie terwijl mijn vriend in Nederland is. Het plan was dat ik hier 4 maanden zou backpacken maar omdat ik hem zo mis heb ik inmiddels besloten een maandje eerder terug te komen en dan samen met hem nog 3 a 4 weken op vakantie te gaan.

Toch ben ik blij dat ik deze stap gezet heb en in mijn eentje ben gaan reizen. Het was al jaren een droom van me en als ik het niet gedaan had was het altijd blijven knagen. Ik vind het geweldig hier en weet dat niemand me dit meer af kan pakken.

Mijn vriend en ik vinden allebij dat we beiden onze dromen moeten kunnen waarmaken zonder dat we elkaar daarin tegenhouden. Dus hoewel hij me ontzettend mist en het bovendien een eng idee vind dat ik hier alleen rondreis heeft hij me geen moment proberen om te praten. En ik zou hetzelfde voor hem doen.

Elenas, wat is voor jouw vriend de reden dat hij niet wilt dat jij weg gaat? Is het een mogelijkheid dat hij mee gaat? Ik begrijp uit je verhaal dat het voor jou niet gaat om het alleen reizen, maar meer om iets van de wereld te zien.



Mijn (ex-) vriend was bijvoorbeeld heel bezorgd, wilde daarom niet dat ik ging (onder andere). Hij dacht dat ik in 7 sloten tegelijk liep. En hij wilde graag dat ik zou wachten met die reizen tot hij genoeg tijd en geld had om ook te geen. Nou, als ik daar op had gewacht had ik nu nog niets van de wereld gezien.



p.s. ex en ik kunnen het nu nog goed met elkaar vinden, maar dit stukje heb ik hem altijd nog kwalijk genomen. Vandaar dat ik misschien wat fel (en onaardig) uit de hoek kom.

@moondancer: ja naar is dat he, als je elkaar zo mist. voor ons heeft het de relatie ook wel goed gedaan want je weet in ieder geval weer zeker hoeveel je van elkaar houdt.



@lenie: mijn vriend begint wat flexibeler te worden en een periode van bijvoorbeeld drie maanden zou nu wel bespreekbaar zijn. de vorige keer vertrok ik, hem in "ons" huis achterlatend (we waren net gaan samenwonen). hij is vanuit zijn ouderlijk huis meteen gaan samenwonen en ook nog eens in een nieuwe stad. hij heeft toen de "eenzame periode" van het op-jezelf-wonen gehad en heeft destijds heel erg moeten leren wat het is om "alleen te kunnen zijn". Ik vond het wel een goede ontwikkeling, want toen ik thuis kwam kon hij koken, afwassen, de was doen, etc. (dingen die hij daarvoor vaak aan mij overliet )

hij weet dat ik niet in zeven sloten tegelijk loop, omdat ik inmiddels (op Australië na) alle continenten heb gezien en voor mijn studie ook wat landen in het Midden-Oosten heb bezocht. Hij vindt het moeilijk dat ik "weg" ben, omdat hij het koppelt aan dat ik niet bij hem wil zijn. Wat echt onzin is, want ik hou verschrikkelijk veel van hem en ik ben juist hartstikke blij met onze relatie en de ruimte die we elkaar geven en hoe we elkaar niet proberen te veranderen. Samen reizen is ook nog geen optie, want hij is na zes dagen meestal letterlijk ziek van heimwee en niet te genieten... Maar het begint te komen. We zijn acht dagen naar New York geweest en dat ging goed. Wel met een duur ticket dat ieder moment omgeboekt kan worden. Vriendlief is een beetje getraumatiseerd doordat hij vroeger met zijn ouders zich altijd als kind vier weken dood zat te vervelen op een camping in Frankrijk en niet naar huis "kon". Als we de mogelijkheid openhouden, komen we meestal een heel eind en inmiddels kijkt hij zelf ook al naar tickets voor plekken waar hij heen wil. Vooralsnog gewoon steden, maar het is voor hem al heel wat.

Inmiddels begint hij ook wel in te zien dat het niks te maken heeft met niet bij hem willen zijn en stelt hij zich wat flexibeler op. Maar de vorige keer dat ik echt zes maanden weg was, hebben we elkaar zo gemist en voelde hij zich zo in paniek over de eenzaamheid die hij voelde (waar iedereen die voor het eerst op zichzelf woont in een vreemde stad doorheen moet...), dat hij het onbewust heeft gekoppeld.

Maar ik kan me voorstellen dat wanneer je wel vastzat aan een relatie met iemand die je echt niet wilde laten gaan en het niet bespreekbaar was, dat je blij bent dat je die relatie hebt verbroken.



Sorry voor het lange verhaal



Oja, en voor de kreten als: "je kunt beter spijt hebben van iets dat je wel hebt gedaan, dan iets dat je niet hebt gedaan", en: "hoe kijk je op je tachtigste op je leven terug?", gelden die kreten in de liefde niet net zo goed? Als in: ik had destijds mijn grote liefde gevonden, maar ik heb hem laten schieten omdat ik alleen aan mezelf dacht? Als ik nu zeker wist dat ik een foute keuze maken en dit leven niet wilde, dan verbrak ik de relatie wel. Maar zo is het niet. Het is alleen zo dat ik andere keuzes zou maken wanneer ik geen relatie had, omdat er dan geen "wij" zou bestaan.

Denk je echt dat de relatie eindigt als jij voor een periode alleen gaat? Als het goed zit tussen jullie hoeft dat geen punt te zijn. Wat wel zo is, is dat jij een heel andere ervaring opdoet in je leven dan hij, en dat waar jij dan zo vol van bent, hij zich niet zoveel bij kan voorstellen.

Ik merkte dat toen ik op 19 jarige leeftijd zelf een verre lange reis maakte. De mensen die thuis waren, gingen verder met hun eigen leven en toen ik terugkwam zat ik vol verhalen (was nog in het stenentijdperk wat internet betreft) en zat niemand daar echt op te wachten.



De grote vraag voor jou is of je na het maken van een reis wel tevreden zult zijn als je weer terug bent. Of blijft het kriebelen? In dat geval heb je veel aan een even reislustige partner zodat je dit kunt delen.

Bedankt voor je uitleg Elenas. Interessant om te lezen hoe dat bij andere stellen gaat. Bij mij was het reizen niet de main reason dat het uit is gegaan, maar op het moment dat het uit was heb ik mijn kans met beide handen gegrepen. Ik vind niet dat je je relatie op het spel moet zetten om te kunnen reizen, aan de andere kant vind ik wel dat er een soort balans moet zijn tussen het verwezenlijken van je (reis-)dromen en rekening houden met de ander.

Hoi,



mag ik je een ding meegeven. Praat alsjeblieft met je partner. Wij waren pas enkele maanden getrouwd, na een relatie van 12 jaar, toen mijn vrouw er met iemand anders vandoor ging. Ze wilde opeens geen burgerlijk leven meer maar vrij zijn, mannen ontmoeten en geld uitgeven. Dat wilde ze al 3 jaar eerder, zegt ze nu, maar doordat ze toen een moeilijke periode doormaakte heeft ze het nooit gedurfd om het vertrouwde los te laten. Toen het goed met haar kwam (het jaar waarin we gingen trouwen) heeft ze dus direct daad bij woord gevoegd. Mij achterlatend in de puin van hetgeen ze heeft veroorzaakt.

Het is echt een hele schok om later of als het te laat is te horen dat je partner al heel lang niet tevreden was met de huidige situatie en daar niet over heeft kunnen/willen praten. Dat verdient je partner echt niet! Laat de nood en onvrede niet te hoog oplopen.



Ik hoop dat je de juiste beslissing neemt voor zowel jezelf alsook je gezin. Succes!

Ojee Garoeda, wat heftig! Maar als ze vrij wilde zijn, waarom ging ze er dan met iemand anders vandoor? Of was dat kortstondig?

Mijn vriend en ik gaan volgend jaar trouwen, maar we praten er wel heel veel over. Dat vind ik heel fijn, we kunnen alles tegen elkaar zeggen. Zo was er anderhalf jaar geleden een meisje dat hem heel leuk vond en hij ook op een punt stond dat hij dacht: Als ik nu vrijgezel was, had ik een poging ondernomen. Ik vind het juist de grote kracht dat dit soort onderwerpen bespreekbaar zijn. En zolang hij eerlijk is, hoef ik ook niet achterdochtig te zijn. Wat mijn reisgedrag betreft, er zullen nog wel wat reizen van vier weken komen en vriendlief is denk ik op een dag nog wel zo ver dat hij mee wil.



Hoe lang is het nu geleden voor je? En hoe gaat het nu met je?