Relaties
alle pijlers
En nu?
vrijdag 8 mei 2009 om 15:40
Is er iemand die mij een bakkie Troost kan schenken? En misschien wat ervaringen wil delen? Tips? Of misschien wel adviezen? Ik weet geen raad meer met mezelf.
Afgelopen weekend is vreselijk de bom gebarsten. Ik weet het niet, het was alsof er iets *pats* zei in mij en ineens was mijn grens bereikt. Waar ik eerder mijn grenzen verlegde, heb ik Vent nu gezegd dat het beter zou zijn als we uit elkaar zouden gaan en dat ik op zoek zou gaan naar een ander adres. Nu komt dit natuurlijk niet zomaar uit de lucht vallen. Vent en ik zijn 12 jaar samen en hebben een dochter van bijna 3. Al jaren loopt het eigenlijk niet op rolletjes, maar steeds kon ik het weg wuiven. Nu echter niet meer.
Vent is altijd vrij negatief ingesteld. Hij ziet alles vanuit de slechte kant en kan werkelijk niets positief benaderen. Daarbij is iedereen verantwoordelijk voor zijn misère, behalve hijzelf. (Voorbeeld van nu; De regering is verantwoordelijk voor het feit dat hij geen andere baan kan gaan zoeken) Die houding komt deels vanuit zijn opvoeding (zijn moeder riep en roept nog steeds altijd; ‘Ach jongen toch, je bent ook niet voor het geluk geboren’ – bij wat voor (kleine) tegenslag dan ook), deels vanuit een ADHD achtergrond en deels – naar mijn mening al jaren – vanuit een depressie. Daar valt prima mee te leven, als je je daar op instelt. Soms kon ik er zelfs om lachen, om die mopperpot. Natuurlijk ben ik regelmatig het gesprek met hem aangegaan, om het allemaal wat positiever te stemmen, voor hemzelf, maar ook zeker voor mij en inmiddels voor onze dochter. Dat had dan 3 weken resultaat en vervolgens zakte hij weer terug in z’n eigen oude patroontje.
Sinds de komst van onze dochter echter kan ik niet meer zo goed omgaan met zijn negatieve en passieve gedrag. Op de een of andere manier hecht ik nu waarde aan andere dingen. Ik wil vooral genieten van iedere dag. Leuke dingen doen. Ik hecht waarde aan een harmonieus gezinsleven, als het zo genoemd kan worden. Om niet in de negatieve sfeer te worden meegezogen, heb ik eigenlijk steeds m’n eigen plan getrokken. Ik ga er dus steeds alleen met mijn dochter op uit. Ik vraag wel of hij iets wil, maar het antwoord is eigenlijk altijd nee. Soms zeg ik dat ‘ie ‘moet’ en dan doet hij het wel, maar niet heel erg van harte. Het vermoeit enorm om aan een zak stenen te trekken, om hem te betrekken bij ons gezinsleven. Het zuigt energie. Ik kan dus eigenlijk wel stellen dat ik de kar (onze dochter) al die tijd alleen trek. Verzorging, (op)voeding en plezier voor haar wordt allemaal door mij geregeld. Want hij is moe, lamlendig en niet vooruit te branden. Onze dochter heeft ook ‘niks’ met hem. Ze begint al te piepen als hij haar alleen maar optilt. En dat is geen fase, dat is al vanaf dat ze kon ‘piepen’. Het is ook gewoon niet gaaf als je vader zich eigenlijk nooit met je bemoeit, behalve als hij je wil corrigeren.
Van het weekend is er dus een bom gebarsten. Hij bleef hangen in een bui dat ‘ie niet gemaakt is om te werken, dat ‘ie met pensioen wil, dat ‘ie liever de hele dag op de bank hangt. Ik probeerde het gesprek nog te draaien, dat er nog een hoop leuke dingen te doen zijn. Dat, alhoewel de arbeidsmarkt op z’n gat ligt, hij natuurlijk wel rond kan kijken of een switch mogelijk is. Dat hij eventueel in een ‘bierteam’ van sport kan gaan om zo een beetje lol te maken. Etc. Hij wilde nergens wat van weten, werd boos, riep allerlei verwensingen en toen was het voor mij klaar. Het was heel gek. Ik was heel kalm. Ik heb hem rustig gezegd dat ik vond dat het beter was als we uit elkaar gingen. Het was echt een soort *pats*. Hij werd bozer en stormde de deur uit. Kwam uiteindelijk wel weer terug om boven z’n tas in te gaan pakken, maar begon toen toch het gesprek. Nou ja, een hoop tranen en woorden later, beloofde hij de volgende dag naar de huisarts te gaan om wat met z'n negatieve houding te kunnen doen. Hij is op antidepressiva gezet en werd gelijk doorgestuurd naar de crisisopvang waar hij gesproken heeft met een psychiater. Hij heeft een forse depressie en gaat daarvoor therapie krijgen. En eigenlijk heeft ons gesprek/onze uitbarsting een ‘open einde’ gehouden. Er is niets geroepen over uit elkaar gaan, of bij elkaar blijven, of time-out of wat dan ook.
Ik vind het allemaal heel erg moeilijk. Ik vind het fijn dat hij er nu wat aan doet, maar ik worstel vreselijk met de vraag of het niet te laat is. Ik voel me anders na zondag. Ik voel me gewoon ‘op’ en moe. Klaar met de hele situatie. Ik ‘verdien’ beter en onze dochter al helemaal, in ieder geval moet zij rust krijgen. Tegelijkertijd vind ik het van mezelf niet eerlijk dat ik er op deze manier in sta. Hij gaat er nu immers wat aan doen! En aan de andere kant vind ik het vervelend dat de boodschap pas over komt nadat ik er echt he-le-maal klaar mee was en dus geen andere mogelijkheid meer zag dan uit elkaar gaan. Ik heb het echt Zo Veel keren aangegeven. Nu was ik eindelijk zo ver; Goed, ik ben teveel veranderd, ik hecht nu waarde aan andere dingen en het is klaar zo. Bovendien vond ik het niet meer eerlijk tegenover hem, ik vraag hem anders te zijn / worden, dan dat hij al jaren is. En dan dit… Vent zelf is eigenlijk gewoon doorgegaan zoals ‘normaal’. Alsof hij denkt, ik ga er nu mee aan de slag en dat is wat ze wilde dus zo is het goed en alles is weer koek en ei.
Maar het is geen koek en ei. Althans, voor mij niet. Ik weet me geen raad. Ik voel me verloren en verslagen en ik weet niet wat ik moet doen. Er is al zoveel kapot gemaakt, mijn grenzen zijn al zo vaak verlegd, ik weet niet of er nog ruimte is bij mij om me hier weer in te storten. Ik ben oprecht bezorgd en geïnteresseerd in z’n gesprekken met psych. Maar ik ben gewoon zo moe. En bovenal, m’n dochter heeft er last van, dat is werkelijk om te janken. En toch voel ik me echt schuldig dat ik me zo voel. Dat ik er zo klaar mee ben. Uiteindelijk is het m’n eigen stomme rotschuld dat het nu zo is zoals het is, ik heb immers steeds m’n grenzen verlegd en de situatie geaccepteerd zoals ‘ie was. Ik voel me raar. Is er misschien iemand die dit ook heeft meegemaakt, advies heeft of tips? Ik zou er veel aan hebben.
Bedankt.
(voor dit topic heb ik een andere nick aangemaakt vanwege herkenbaarheid)
Afgelopen weekend is vreselijk de bom gebarsten. Ik weet het niet, het was alsof er iets *pats* zei in mij en ineens was mijn grens bereikt. Waar ik eerder mijn grenzen verlegde, heb ik Vent nu gezegd dat het beter zou zijn als we uit elkaar zouden gaan en dat ik op zoek zou gaan naar een ander adres. Nu komt dit natuurlijk niet zomaar uit de lucht vallen. Vent en ik zijn 12 jaar samen en hebben een dochter van bijna 3. Al jaren loopt het eigenlijk niet op rolletjes, maar steeds kon ik het weg wuiven. Nu echter niet meer.
Vent is altijd vrij negatief ingesteld. Hij ziet alles vanuit de slechte kant en kan werkelijk niets positief benaderen. Daarbij is iedereen verantwoordelijk voor zijn misère, behalve hijzelf. (Voorbeeld van nu; De regering is verantwoordelijk voor het feit dat hij geen andere baan kan gaan zoeken) Die houding komt deels vanuit zijn opvoeding (zijn moeder riep en roept nog steeds altijd; ‘Ach jongen toch, je bent ook niet voor het geluk geboren’ – bij wat voor (kleine) tegenslag dan ook), deels vanuit een ADHD achtergrond en deels – naar mijn mening al jaren – vanuit een depressie. Daar valt prima mee te leven, als je je daar op instelt. Soms kon ik er zelfs om lachen, om die mopperpot. Natuurlijk ben ik regelmatig het gesprek met hem aangegaan, om het allemaal wat positiever te stemmen, voor hemzelf, maar ook zeker voor mij en inmiddels voor onze dochter. Dat had dan 3 weken resultaat en vervolgens zakte hij weer terug in z’n eigen oude patroontje.
Sinds de komst van onze dochter echter kan ik niet meer zo goed omgaan met zijn negatieve en passieve gedrag. Op de een of andere manier hecht ik nu waarde aan andere dingen. Ik wil vooral genieten van iedere dag. Leuke dingen doen. Ik hecht waarde aan een harmonieus gezinsleven, als het zo genoemd kan worden. Om niet in de negatieve sfeer te worden meegezogen, heb ik eigenlijk steeds m’n eigen plan getrokken. Ik ga er dus steeds alleen met mijn dochter op uit. Ik vraag wel of hij iets wil, maar het antwoord is eigenlijk altijd nee. Soms zeg ik dat ‘ie ‘moet’ en dan doet hij het wel, maar niet heel erg van harte. Het vermoeit enorm om aan een zak stenen te trekken, om hem te betrekken bij ons gezinsleven. Het zuigt energie. Ik kan dus eigenlijk wel stellen dat ik de kar (onze dochter) al die tijd alleen trek. Verzorging, (op)voeding en plezier voor haar wordt allemaal door mij geregeld. Want hij is moe, lamlendig en niet vooruit te branden. Onze dochter heeft ook ‘niks’ met hem. Ze begint al te piepen als hij haar alleen maar optilt. En dat is geen fase, dat is al vanaf dat ze kon ‘piepen’. Het is ook gewoon niet gaaf als je vader zich eigenlijk nooit met je bemoeit, behalve als hij je wil corrigeren.
Van het weekend is er dus een bom gebarsten. Hij bleef hangen in een bui dat ‘ie niet gemaakt is om te werken, dat ‘ie met pensioen wil, dat ‘ie liever de hele dag op de bank hangt. Ik probeerde het gesprek nog te draaien, dat er nog een hoop leuke dingen te doen zijn. Dat, alhoewel de arbeidsmarkt op z’n gat ligt, hij natuurlijk wel rond kan kijken of een switch mogelijk is. Dat hij eventueel in een ‘bierteam’ van sport kan gaan om zo een beetje lol te maken. Etc. Hij wilde nergens wat van weten, werd boos, riep allerlei verwensingen en toen was het voor mij klaar. Het was heel gek. Ik was heel kalm. Ik heb hem rustig gezegd dat ik vond dat het beter was als we uit elkaar gingen. Het was echt een soort *pats*. Hij werd bozer en stormde de deur uit. Kwam uiteindelijk wel weer terug om boven z’n tas in te gaan pakken, maar begon toen toch het gesprek. Nou ja, een hoop tranen en woorden later, beloofde hij de volgende dag naar de huisarts te gaan om wat met z'n negatieve houding te kunnen doen. Hij is op antidepressiva gezet en werd gelijk doorgestuurd naar de crisisopvang waar hij gesproken heeft met een psychiater. Hij heeft een forse depressie en gaat daarvoor therapie krijgen. En eigenlijk heeft ons gesprek/onze uitbarsting een ‘open einde’ gehouden. Er is niets geroepen over uit elkaar gaan, of bij elkaar blijven, of time-out of wat dan ook.
Ik vind het allemaal heel erg moeilijk. Ik vind het fijn dat hij er nu wat aan doet, maar ik worstel vreselijk met de vraag of het niet te laat is. Ik voel me anders na zondag. Ik voel me gewoon ‘op’ en moe. Klaar met de hele situatie. Ik ‘verdien’ beter en onze dochter al helemaal, in ieder geval moet zij rust krijgen. Tegelijkertijd vind ik het van mezelf niet eerlijk dat ik er op deze manier in sta. Hij gaat er nu immers wat aan doen! En aan de andere kant vind ik het vervelend dat de boodschap pas over komt nadat ik er echt he-le-maal klaar mee was en dus geen andere mogelijkheid meer zag dan uit elkaar gaan. Ik heb het echt Zo Veel keren aangegeven. Nu was ik eindelijk zo ver; Goed, ik ben teveel veranderd, ik hecht nu waarde aan andere dingen en het is klaar zo. Bovendien vond ik het niet meer eerlijk tegenover hem, ik vraag hem anders te zijn / worden, dan dat hij al jaren is. En dan dit… Vent zelf is eigenlijk gewoon doorgegaan zoals ‘normaal’. Alsof hij denkt, ik ga er nu mee aan de slag en dat is wat ze wilde dus zo is het goed en alles is weer koek en ei.
Maar het is geen koek en ei. Althans, voor mij niet. Ik weet me geen raad. Ik voel me verloren en verslagen en ik weet niet wat ik moet doen. Er is al zoveel kapot gemaakt, mijn grenzen zijn al zo vaak verlegd, ik weet niet of er nog ruimte is bij mij om me hier weer in te storten. Ik ben oprecht bezorgd en geïnteresseerd in z’n gesprekken met psych. Maar ik ben gewoon zo moe. En bovenal, m’n dochter heeft er last van, dat is werkelijk om te janken. En toch voel ik me echt schuldig dat ik me zo voel. Dat ik er zo klaar mee ben. Uiteindelijk is het m’n eigen stomme rotschuld dat het nu zo is zoals het is, ik heb immers steeds m’n grenzen verlegd en de situatie geaccepteerd zoals ‘ie was. Ik voel me raar. Is er misschien iemand die dit ook heeft meegemaakt, advies heeft of tips? Ik zou er veel aan hebben.
Bedankt.
(voor dit topic heb ik een andere nick aangemaakt vanwege herkenbaarheid)
vrijdag 8 mei 2009 om 15:46
vrijdag 8 mei 2009 om 15:48
Het enige dat ik je kan geven is een dikke .
Ik vind het heel knap dat je nu voor je dochter en jezelf hebt gekozen. En zonder dat je het verwachtte...ook voor je vriend. Hij krijgt nu hulp. Dit kan naar mijn mening maar één ding betekenen: het wordt niet slechter, vanaf nu zal het alleen maar beter gaan. Hoe dan ook. Of jullie nu wel bij elkaar blijven of niet.
Ik hoop dat je vriend met professionele hulp z'n depressie te boven komt, en jullie met z'n drieen een gelukkige toekomst tegemoed gaan.
Rust maar even goed uit.
Ik vind het heel knap dat je nu voor je dochter en jezelf hebt gekozen. En zonder dat je het verwachtte...ook voor je vriend. Hij krijgt nu hulp. Dit kan naar mijn mening maar één ding betekenen: het wordt niet slechter, vanaf nu zal het alleen maar beter gaan. Hoe dan ook. Of jullie nu wel bij elkaar blijven of niet.
Ik hoop dat je vriend met professionele hulp z'n depressie te boven komt, en jullie met z'n drieen een gelukkige toekomst tegemoed gaan.
Rust maar even goed uit.
vrijdag 8 mei 2009 om 15:52
Pffffff...... Hoe oud is je man? Hij klinkt als iemand van 60.....
Ik herken het (gelukkig in lichte mate) wel eens bij mijn vent....zo sloom, zo vergeetachtig, soms alsof je tegen de muur praat, etc. Maar hier komt het gelukkig niet zo vaak voor. Ik vind het wel heel moeilijk, om daar mee om te gaan. Ik ben zelf 9 jaar jonger dan hem, ik weet niet of het persé daar aan ligt.
Nouja, geen tips verder, maar dus wel herkenning....
Enneeh voor steun ben je hier goed, blijf lekker van je afschrijven!
Heel veel sterkte gewenst de komende tijd
Ik herken het (gelukkig in lichte mate) wel eens bij mijn vent....zo sloom, zo vergeetachtig, soms alsof je tegen de muur praat, etc. Maar hier komt het gelukkig niet zo vaak voor. Ik vind het wel heel moeilijk, om daar mee om te gaan. Ik ben zelf 9 jaar jonger dan hem, ik weet niet of het persé daar aan ligt.
Nouja, geen tips verder, maar dus wel herkenning....
Enneeh voor steun ben je hier goed, blijf lekker van je afschrijven!
Heel veel sterkte gewenst de komende tijd
vrijdag 8 mei 2009 om 16:14
Wat ik er zo uit opmaak (correct me if I'm wrong), is dat je al een hele tijd bezig bent met je van hem los te maken. En nu is voor jou de bom gebarsten en realiseer je je dat ineens. En da's best lastig.
Je weet dat iemand z'n 'nukken' heeft, maar daar kon je altijd wel mee omgaan (lees: zelf in alle bochten wringen) totdat je nu dus ziet dat 't eigenlijk heel anders ligt.
Ik kan er deels over meepraten; heb er deels ervaring mee. Alleen was mijn vent niet depressief en hield hij zich wel bezig met onze zoon. Als ik met hem wilde praten over iets dat me dwars zat, dan voelde hij zich altijd meteen aangevallen en liep dan weg. Hij ging de confrontatie niet aan. Zo frustrerend..
Maar goed, ik heb toen ook heel erg getwijfeld.. Ik had toch alles voor elkaar? En 't was toch steeds goed gegaan? Blijkbaar worden al die kleine dingetjes die je steeds geaccepteerd hebt (en niks van gezegd hebt) een groot geheel en ben je er op een gegeven moment helemaal klaar mee.
Ik denk zelf dat ik er ook niet zoveel vertrouwen meer in zou hebben. Je vent is nu wel naar de huisarts gegaan en met een psychiater gaan praten, maar voor wie? Voor jou, voor zichzelf, voor jullie gezin? En met welk doel? Waarom kan en wil hij er nu wél aan werken? Heb je enige garantie dat het niet iets tijdelijks is, zoals voorheen?
En dat je je schuldig voelt dat je je eigen grenzen verlegd hebt... tja.. ik denk dat 't tijd wordt dat je aan jezelf gaat denken.
Wat is voor jou belangrijk? En misschien nog belangrijker: wat is voor je dochter belangrijk? En heb je hem daar (nog) voor nodig? Wil je hem daar nog wel bij hebben? En zo ja, op welke manier en denk je dat je daar afspraken met hem over kan maken?
Pff.. 't is voor mij alweer 5 jaar geleden maar herken 't nog erg goed!
Sterkte ermee!
Je weet dat iemand z'n 'nukken' heeft, maar daar kon je altijd wel mee omgaan (lees: zelf in alle bochten wringen) totdat je nu dus ziet dat 't eigenlijk heel anders ligt.
Ik kan er deels over meepraten; heb er deels ervaring mee. Alleen was mijn vent niet depressief en hield hij zich wel bezig met onze zoon. Als ik met hem wilde praten over iets dat me dwars zat, dan voelde hij zich altijd meteen aangevallen en liep dan weg. Hij ging de confrontatie niet aan. Zo frustrerend..
Maar goed, ik heb toen ook heel erg getwijfeld.. Ik had toch alles voor elkaar? En 't was toch steeds goed gegaan? Blijkbaar worden al die kleine dingetjes die je steeds geaccepteerd hebt (en niks van gezegd hebt) een groot geheel en ben je er op een gegeven moment helemaal klaar mee.
Ik denk zelf dat ik er ook niet zoveel vertrouwen meer in zou hebben. Je vent is nu wel naar de huisarts gegaan en met een psychiater gaan praten, maar voor wie? Voor jou, voor zichzelf, voor jullie gezin? En met welk doel? Waarom kan en wil hij er nu wél aan werken? Heb je enige garantie dat het niet iets tijdelijks is, zoals voorheen?
En dat je je schuldig voelt dat je je eigen grenzen verlegd hebt... tja.. ik denk dat 't tijd wordt dat je aan jezelf gaat denken.
Wat is voor jou belangrijk? En misschien nog belangrijker: wat is voor je dochter belangrijk? En heb je hem daar (nog) voor nodig? Wil je hem daar nog wel bij hebben? En zo ja, op welke manier en denk je dat je daar afspraken met hem over kan maken?
Pff.. 't is voor mij alweer 5 jaar geleden maar herken 't nog erg goed!
Sterkte ermee!
vrijdag 8 mei 2009 om 16:39
Lief bakkie Troost,
De boodschap is duidelijk: je bent op.
Je kunt geen energie ergens vandaan toveren om je alsnog (voor de hoeveelste keer) in te zetten voor je huwelijk.
En het beetje energie dat je nog hebt besteed je uiteraard aan je dochter (en vergeet jezelf niet).
Ik heb geen ervaring hiermee, dus ik heb niet echt advies. Het enige wat ik kan bedenken is misschien om een tijdje te gaan LATten? Misschien niet meteen uit elkaar, maar wel los van elkaar, om de boel gewoon even helder en zonder teveel gedoe te krijgen.
Heel veel sterkte ermee, en schroom inderdaad niet om zelf hulp te zoeken of te vragen. Inderdaad maatschappelijk werk, of familieleden of vriendinnen waar je een goede band mee hebt.
De boodschap is duidelijk: je bent op.
Je kunt geen energie ergens vandaan toveren om je alsnog (voor de hoeveelste keer) in te zetten voor je huwelijk.
En het beetje energie dat je nog hebt besteed je uiteraard aan je dochter (en vergeet jezelf niet).
Ik heb geen ervaring hiermee, dus ik heb niet echt advies. Het enige wat ik kan bedenken is misschien om een tijdje te gaan LATten? Misschien niet meteen uit elkaar, maar wel los van elkaar, om de boel gewoon even helder en zonder teveel gedoe te krijgen.
Heel veel sterkte ermee, en schroom inderdaad niet om zelf hulp te zoeken of te vragen. Inderdaad maatschappelijk werk, of familieleden of vriendinnen waar je een goede band mee hebt.
Today is a good day
vrijdag 8 mei 2009 om 21:14
Wat onwijs fijn dat ik al reacties heb...
Het is fijn om een ander licht erop te zien schijnen, omdat ik zelf gewoon door de bomen het bos niet meer zie. Vent is trouwens 34, ik bijna 30.
Vanmiddag kwam ik thuis uit werk en stond er een prachtige bos bloemen op tafel, voor moederdag alvast. En hij had ook nog een prachtig horloge voor mij gekocht. Heel aardig en heel attent. Vreselijk onaardig om te zeggen, maar hij 'voelt' 'm dus wel. Ik was er wel door geraakt en tegelijkertijd voelde het heel dubbel. Hier heb ik vanmiddag in alle 'wanhoop' dit topic geopend en hij doet verwoede pogingen alles te redden.
Ik laat de reacties even op me inwerken en dan kom ik morgen weer terug. Bedankt alvast !
Het is fijn om een ander licht erop te zien schijnen, omdat ik zelf gewoon door de bomen het bos niet meer zie. Vent is trouwens 34, ik bijna 30.
Vanmiddag kwam ik thuis uit werk en stond er een prachtige bos bloemen op tafel, voor moederdag alvast. En hij had ook nog een prachtig horloge voor mij gekocht. Heel aardig en heel attent. Vreselijk onaardig om te zeggen, maar hij 'voelt' 'm dus wel. Ik was er wel door geraakt en tegelijkertijd voelde het heel dubbel. Hier heb ik vanmiddag in alle 'wanhoop' dit topic geopend en hij doet verwoede pogingen alles te redden.
Ik laat de reacties even op me inwerken en dan kom ik morgen weer terug. Bedankt alvast !
vrijdag 8 mei 2009 om 22:34
Bakkie Troost... Ik vrees dat ik je wel herken en ik denk dat eindelijk nu het eindelijk doordringt tot je man...
Ik kan me voorstellen dat je helemaal op bent en dat er nu alles uit komt. Je hebt ook hard in je eentje moeten trekken en nu de kogel door de kerk is gaat vent eraan werken. Ik zou, net als jij misschien hebt ook denken waarom het eerst zo ver heeft moeten komen dat hij hulp gaat zoeken en idd wat iemand anders al schreef.... Doet hij het voor zichzelf of voor jou.
Het is fijn dat hij hulp krijgt maar ik denk dat jij ook hulp kunt gebruiken. Er zijn zoveel dingen gebeurd dat óók jij het één en ander moet verwerken. Ik zou zeker, als jij dat natuurlijk zelf wilt, het aankaarten bij de huisarts of de behandelaar van je man.
Voel je niet schuldig Troost. Hij is geen kind maar een volwassen vent. Hij moet nu maar eens leren om zich als een volwassene te gaan gedragen. Jij hebt gedaan wat je kon Bakkie en dat is zeker weten met de beste bedoelingen gegaan.
Logisch dat niet alleen je man maar ook jij en je dochter van de kaart zijn en dat heeft echt tijd nodig om weer beter te worden.
Misschien is het beter dat je man een tijdje op zich zelf gaat wonen en eens goed aan zich zelf gaat werken. Jullie kunnen daarna nog altijd kijken of jullie verder gaan met elkaar maar nu kan het beter zijn dat jullie even een pas op de plaats maken en tot rust komen.
Veel sterkte
Ik kan me voorstellen dat je helemaal op bent en dat er nu alles uit komt. Je hebt ook hard in je eentje moeten trekken en nu de kogel door de kerk is gaat vent eraan werken. Ik zou, net als jij misschien hebt ook denken waarom het eerst zo ver heeft moeten komen dat hij hulp gaat zoeken en idd wat iemand anders al schreef.... Doet hij het voor zichzelf of voor jou.
Het is fijn dat hij hulp krijgt maar ik denk dat jij ook hulp kunt gebruiken. Er zijn zoveel dingen gebeurd dat óók jij het één en ander moet verwerken. Ik zou zeker, als jij dat natuurlijk zelf wilt, het aankaarten bij de huisarts of de behandelaar van je man.
Voel je niet schuldig Troost. Hij is geen kind maar een volwassen vent. Hij moet nu maar eens leren om zich als een volwassene te gaan gedragen. Jij hebt gedaan wat je kon Bakkie en dat is zeker weten met de beste bedoelingen gegaan.
Logisch dat niet alleen je man maar ook jij en je dochter van de kaart zijn en dat heeft echt tijd nodig om weer beter te worden.
Misschien is het beter dat je man een tijdje op zich zelf gaat wonen en eens goed aan zich zelf gaat werken. Jullie kunnen daarna nog altijd kijken of jullie verder gaan met elkaar maar nu kan het beter zijn dat jullie even een pas op de plaats maken en tot rust komen.
Veel sterkte
vrijdag 8 mei 2009 om 22:56
quote:Bakkie_Troost schreef op 08 mei 2009 @ 21:14:
Wat onwijs fijn dat ik al reacties heb...
Het is fijn om een ander licht erop te zien schijnen, omdat ik zelf gewoon door de bomen het bos niet meer zie. Vent is trouwens 34, ik bijna 30.
Vanmiddag kwam ik thuis uit werk en stond er een prachtige bos bloemen op tafel, voor moederdag alvast. En hij had ook nog een prachtig horloge voor mij gekocht. Heel aardig en heel attent. Vreselijk onaardig om te zeggen, maar hij 'voelt' 'm dus wel. Ik was er wel door geraakt en tegelijkertijd voelde het heel dubbel. Hier heb ik vanmiddag in alle 'wanhoop' dit topic geopend en hij doet verwoede pogingen alles te redden.
Ik laat de reacties even op me inwerken en dan kom ik morgen weer terug. Bedankt alvast !Dat heet damagecontrol. Denk je dat ie dit vol blijft houden terwijl hij jarenlang heeft laten zien het gewoon niet in zich te hebben?
Wat onwijs fijn dat ik al reacties heb...
Het is fijn om een ander licht erop te zien schijnen, omdat ik zelf gewoon door de bomen het bos niet meer zie. Vent is trouwens 34, ik bijna 30.
Vanmiddag kwam ik thuis uit werk en stond er een prachtige bos bloemen op tafel, voor moederdag alvast. En hij had ook nog een prachtig horloge voor mij gekocht. Heel aardig en heel attent. Vreselijk onaardig om te zeggen, maar hij 'voelt' 'm dus wel. Ik was er wel door geraakt en tegelijkertijd voelde het heel dubbel. Hier heb ik vanmiddag in alle 'wanhoop' dit topic geopend en hij doet verwoede pogingen alles te redden.
Ik laat de reacties even op me inwerken en dan kom ik morgen weer terug. Bedankt alvast !Dat heet damagecontrol. Denk je dat ie dit vol blijft houden terwijl hij jarenlang heeft laten zien het gewoon niet in zich te hebben?
zaterdag 9 mei 2009 om 00:25
Ook ik denk dat het 'beter' is om eerst de puntjes weer op de I te zetten (denkbeeldig) voor je kunt bekijken of je samen verder wilt en kunt. Ik denk dat als ik in jouw schoenen zou staan dat ik er voor zou zorgen dat ik eerst alleen met mijn kindje verder zou gaan. Vent zou dan eerst moeten 'bewijzen' dat hij inderdaad met zichzelf aan de slag wil en ook resultaat laten zien!
Het is voor hem natuurlijk nu heel 'makkelijk' om een paar dagen aandacht aan jou en jullie kindje te besteden, maar hoe is dat over een week? Een maand?
Misschien heeft de relatie dan, in de toekomst, nog kans van slagen... maar nu moet je je energie aan jezelf en je kindje aanwenden!
Liefs en een dikke knuffel,
Carrrie.
Het is voor hem natuurlijk nu heel 'makkelijk' om een paar dagen aandacht aan jou en jullie kindje te besteden, maar hoe is dat over een week? Een maand?
Misschien heeft de relatie dan, in de toekomst, nog kans van slagen... maar nu moet je je energie aan jezelf en je kindje aanwenden!
Liefs en een dikke knuffel,
Carrrie.
zaterdag 9 mei 2009 om 19:14
Natuurlijk is dat damagecontrol... Zo voelt het ook wel. Maar is dat per definitie slecht? Er moet immers nu wel wat damage gecontrolled worden. Vanzelfsprekend moet het niet bij deze geste blijven, maar moet 'ie wel doorzetten.
Sjee, ik weet nog steeds niet wat ik moet doen. Het klinkt zo heerlijk om rust te hebben, dat absoluut. Maar wat is het moeilijk zeg om die keuze te maken! En hoe gaat dat dan in z'n werk... Praktisch gezien. Ik moet nog een heleboel nadenken. M'n hoofd loopt helemaal over. Ik heb verschillende mogelijkheden te overwegen en ik vind het moeilijk.
Het lijkt hier thuis ook wel alsof er niets gebeurd is... Vandaag moeder en schoonmoeder alvast afgegaan voor moederdag. Mijn ouders zijn er wel van op de hoogte en staan ook voor me klaar om in te springen waar nodig. Maar ik ben er nog niet uit waar dat dan nodig is. Zijn ouders daarentegen weten van niets. En hij doet ook net alsof er geen stront aan de knikker is. Ik vind het allemaal echt bizar.
Sjee, ik weet nog steeds niet wat ik moet doen. Het klinkt zo heerlijk om rust te hebben, dat absoluut. Maar wat is het moeilijk zeg om die keuze te maken! En hoe gaat dat dan in z'n werk... Praktisch gezien. Ik moet nog een heleboel nadenken. M'n hoofd loopt helemaal over. Ik heb verschillende mogelijkheden te overwegen en ik vind het moeilijk.
Het lijkt hier thuis ook wel alsof er niets gebeurd is... Vandaag moeder en schoonmoeder alvast afgegaan voor moederdag. Mijn ouders zijn er wel van op de hoogte en staan ook voor me klaar om in te springen waar nodig. Maar ik ben er nog niet uit waar dat dan nodig is. Zijn ouders daarentegen weten van niets. En hij doet ook net alsof er geen stront aan de knikker is. Ik vind het allemaal echt bizar.
zaterdag 9 mei 2009 om 20:16
Hee Bakkie Troost, overweeg alle mogelijkheden 'rustig'. Niemand zegt dat je morgen moet beslissen. Natuurlijk is het niet goed om eindeloos te wachten met kiezen, maar je klinkt niet alsof dat zo uit zal pakken. Vertrouw daarop. Het ís ook nogal wat om de vader van je kind te verlaten. Logisch dat het moeilijk is te bepalen wat het beste is voor jou en je kindje. Ik vind het ook niet gek dat hij net doet alsof er weinig aan de hand is. Voor hem is de bom pas onlangs gebarsten terwijl bij jou de spanning al een eeuwigheid is opgebouwd. Ik kan me voorstellen hoe raar het moet voelen om er zo verschillend in te staan nu. Probeer te waarderen dat hij zijn best doet en blijf tegelijkertijd dicht bij jezelf. Je wéét of zijn pogingen blijvend zijn of tijdelijk. Heel veel sterkte met deze situatie.
Groeten van Snoek
Groeten van Snoek
maandag 11 mei 2009 om 12:43
Ik vind het de reacties zo fijn Ik heb er echt veel aan. Tegelijkertijd moet ik oppassen dat ik niet vreselijk hard ga zitten snikken want het roept wel veel emoties op, op de een of andere manier.
Gisteren was het vreemd genoeg best gezellig. We zijn met dat mooie weer een stuk gaan fietsen met onze dochter en hebben vervolgens als afsluiter ergens een ijsje gegeten.
Ik geloof dat ik me er een beetje in begin te berusten. Klinkt een beetje alsof ik het opgeef, maar zo bedoel ik het niet. Ik bedoel eigenlijk dat ik een beetje de rust begin te vinden om maar gewoon eens te kijken wat er gebeurd. Of hij hier echt baat bij gaat hebben en of er echt dingen zullen gaan veranderen voor ons. Uiteindelijk is het niet niks om de vader van m'n kind te verlaten en moet (en wil) ik het ook een kans geven om wel goed te werken. Ik weet wel dat hij héél hard moet werken, want ik ben niet heel goed van vertrouwen dat het anders wordt. Ik ben ook van plan om dit aan te kaarten bij m'n huisarts. Ik schrijf nu al mijn gedachten op in een schriftje om zo een beetje alles op een rijtje te krijgen en dat lukt wel een beetje. Maar ik voel me echt 'moe' en misschien kan iemand anders me daar wel mee helpen, als ik een potje kan gaan zitten snikken en mopperen om het op een rijtje te krijgen.
Gisteren was het vreemd genoeg best gezellig. We zijn met dat mooie weer een stuk gaan fietsen met onze dochter en hebben vervolgens als afsluiter ergens een ijsje gegeten.
Ik geloof dat ik me er een beetje in begin te berusten. Klinkt een beetje alsof ik het opgeef, maar zo bedoel ik het niet. Ik bedoel eigenlijk dat ik een beetje de rust begin te vinden om maar gewoon eens te kijken wat er gebeurd. Of hij hier echt baat bij gaat hebben en of er echt dingen zullen gaan veranderen voor ons. Uiteindelijk is het niet niks om de vader van m'n kind te verlaten en moet (en wil) ik het ook een kans geven om wel goed te werken. Ik weet wel dat hij héél hard moet werken, want ik ben niet heel goed van vertrouwen dat het anders wordt. Ik ben ook van plan om dit aan te kaarten bij m'n huisarts. Ik schrijf nu al mijn gedachten op in een schriftje om zo een beetje alles op een rijtje te krijgen en dat lukt wel een beetje. Maar ik voel me echt 'moe' en misschien kan iemand anders me daar wel mee helpen, als ik een potje kan gaan zitten snikken en mopperen om het op een rijtje te krijgen.
maandag 11 mei 2009 om 13:07
Bakkie, ik herken een en ander wel. Je man lijkt erg op mijn ex.
Bij mij kwam het omslagpunt pas na 29 jaar. Daarvoor had ik al een aantal keren uitgesproken dat ik wilde scheiden, en zelfs stappen ondernomen, maar ik krabbelde telkens terug omdat ik bang was dat ik spijt zou krijgen.
Het is enorm vermoeiend om met een man te leven die zo negatief is ingesteld. Reageert hij zijn negativiteit ook op jou uit, vindt hij ook geregeld dat zijn problemen jouw schuld zijn?
Wat het voor jou nu extra moeilijk maakt, is dat hij nu stappen onderneemt om iets aan zijn probleem te doen. Dat heeft mijn ex nooit gedaan. (Zijn negativiteit was overigens niet het enige probleem; hij had constant kritiek op mij en de kinderen en hij wees elke vorm van intimiteit af: seks maar ook zoenen of knuffelen - hoe zit het daarmee bij jullie?)
Ik denk dat het belangrijk is, als je gaat scheiden, dat je zeker weet dat de situatie hopeloos is. Anders ga je je achteraf in een eenzaam moment waarschijnlijk afvragen of je hem niet nog een kans had moeten geven. Achteraf lijken de problemen ook dikwijls kleiner dan vlak na zo'n ontploffing.
Dus is mijn raad om nog wat geduld te hebben. Ik begrijp dat je het nu even helemaal gehad hebt. Kijk eens hoe lang dat gevoel blijft. Als het heel constant is, moet je niet te lang meer wachten om de knoop door te hakken. In het andere geval zou ik hem wat tijd geven om te kijken of hij verandert. Maar het lijkt me heel moeilijk om een mopperkont om te toveren in een vrolijk iemand.
De grootste reden waarom ik hem tijd zou geven, is voor jezelf: bij een scheiding weet je dan zeker dat je niet te vroeg de beslissing genomen hebt.
Wat ik je nog wou zeggen: je bent pas 30, ik was 44 toen ik ging scheiden. En ik ben nu heel gelukkig met mijn huidige, vrolijke, lieve man!
Bij mij kwam het omslagpunt pas na 29 jaar. Daarvoor had ik al een aantal keren uitgesproken dat ik wilde scheiden, en zelfs stappen ondernomen, maar ik krabbelde telkens terug omdat ik bang was dat ik spijt zou krijgen.
Het is enorm vermoeiend om met een man te leven die zo negatief is ingesteld. Reageert hij zijn negativiteit ook op jou uit, vindt hij ook geregeld dat zijn problemen jouw schuld zijn?
Wat het voor jou nu extra moeilijk maakt, is dat hij nu stappen onderneemt om iets aan zijn probleem te doen. Dat heeft mijn ex nooit gedaan. (Zijn negativiteit was overigens niet het enige probleem; hij had constant kritiek op mij en de kinderen en hij wees elke vorm van intimiteit af: seks maar ook zoenen of knuffelen - hoe zit het daarmee bij jullie?)
Ik denk dat het belangrijk is, als je gaat scheiden, dat je zeker weet dat de situatie hopeloos is. Anders ga je je achteraf in een eenzaam moment waarschijnlijk afvragen of je hem niet nog een kans had moeten geven. Achteraf lijken de problemen ook dikwijls kleiner dan vlak na zo'n ontploffing.
Dus is mijn raad om nog wat geduld te hebben. Ik begrijp dat je het nu even helemaal gehad hebt. Kijk eens hoe lang dat gevoel blijft. Als het heel constant is, moet je niet te lang meer wachten om de knoop door te hakken. In het andere geval zou ik hem wat tijd geven om te kijken of hij verandert. Maar het lijkt me heel moeilijk om een mopperkont om te toveren in een vrolijk iemand.
De grootste reden waarom ik hem tijd zou geven, is voor jezelf: bij een scheiding weet je dan zeker dat je niet te vroeg de beslissing genomen hebt.
Wat ik je nog wou zeggen: je bent pas 30, ik was 44 toen ik ging scheiden. En ik ben nu heel gelukkig met mijn huidige, vrolijke, lieve man!
vrijdag 22 mei 2009 om 21:28
Bakkie_Troost, ik denk ook dat je het wat tijd moet geven. Kijk hoe je man met de therapie omgaat, of hij wil veranderen. En hoe jij je voelt, of je nog wat voor je man voelt en of je je zelf nog een keer bij elkaar kan rapen om 'ervoor te gaan' . Je weet nu dat je keer op keer over je grenzen bent gegaan, stel ze dus nu.
Lief BTje,heel veel sterkte
Lief BTje,heel veel sterkte
Is there anyway I can get it off my fingers quickly without betraying my cool exterior?
maandag 1 juni 2009 om 20:57
Tjonge, dit verhaal komt aardig overeen met de mijne!
Vent van mij is ook overal negatief over en vindt dat er vaak van alles mis is. Kan ook een woedeaanval krijgen om bijna niets en dat is soms best beangstigend. Hij is een heuse huismus en weinig sociaal. Wij zijn nu langer dan 10 jaar bij elkaar, met vallen en opstaan en hebben een kind van 8 jaar.
Er is even een breuk geweest en hij beloofde ook veel beterschap. Ik was er helemaal doorheen, vroeger kon ik nog overweg met zn buien en incasseerde ik heel veel, maar ik kan, en wíl, dit niet meer. Het maakt me doodmoe. Ik heb hem nog een kans gegeven en ik moet zeggen: hij doet inderdaad, nu een paar maanden verder, nog steeds zn best. Maar de twijfels zijn gebleven... Er is in het verleden teveel gebeurd en heeft me teveel gekwetst. Omdat je zolang samen bent en samen een kind hebt probeer je het toch vast te houden maar mijn gevoelens zijn toch afgekoeld en ik zit me dagelijks af te vragen of het nog wel genoeg is...
Sterkte met je keuze. Ik hoop dat je ons laat weten hoe je je weg hier verder in vindt
Vent van mij is ook overal negatief over en vindt dat er vaak van alles mis is. Kan ook een woedeaanval krijgen om bijna niets en dat is soms best beangstigend. Hij is een heuse huismus en weinig sociaal. Wij zijn nu langer dan 10 jaar bij elkaar, met vallen en opstaan en hebben een kind van 8 jaar.
Er is even een breuk geweest en hij beloofde ook veel beterschap. Ik was er helemaal doorheen, vroeger kon ik nog overweg met zn buien en incasseerde ik heel veel, maar ik kan, en wíl, dit niet meer. Het maakt me doodmoe. Ik heb hem nog een kans gegeven en ik moet zeggen: hij doet inderdaad, nu een paar maanden verder, nog steeds zn best. Maar de twijfels zijn gebleven... Er is in het verleden teveel gebeurd en heeft me teveel gekwetst. Omdat je zolang samen bent en samen een kind hebt probeer je het toch vast te houden maar mijn gevoelens zijn toch afgekoeld en ik zit me dagelijks af te vragen of het nog wel genoeg is...
Sterkte met je keuze. Ik hoop dat je ons laat weten hoe je je weg hier verder in vindt
maandag 1 juni 2009 om 22:43
Poeh. Als ik mijn reactie zo terug lees komt het best wel "hard" over. Maar ik bedoel eigenlijk dat ik nu ook met dat dubbele gevoel zit.. Hij doet nu zn best maar is het eigenlijk niet toch te laat daarvoor.. In het verleden is hij vrij snel weer in zijn oude gedrag teruggevallen en nu gaat het toch al aardig lang goed. Dat maakt het ook weer extra moeilijk om eventuele knopen door te hakken.
Ik houd je topic iig in de gaten en nogmaals sterkte!
Ik houd je topic iig in de gaten en nogmaals sterkte!
vrijdag 21 augustus 2009 om 09:39
Inmiddels ruim 3 maanden verder en gisteravond weer een uitbarsting gehad. Ik heb in de afgelopen maanden echt up's en down's gehad. Hij deed echt heel erg z'n best en daar heb ik me aan vastgegrepen. Ik voelde me weer goed, ik had er weer vertrouwen in, ik zag het weer voor me. Hij nam netjes zijn medicijnen en echt, het sloeg aan. Hij was een stuk rustiger en kalmer en niet zo ontzettend druk en opstandig. Tuurlijk, het had echt nog wat werk nodig, want 2-3 jaar sjorren aan een lam paard is niet zomaar uit je systeem. Maar het begon weer ergens op te lijken. Maar nu? Nu ben ik weer terug bij af. Ruim drie maanden later en hij heeft nog steeds niet gesproken met een psycholoog. Dat is deels te wijten aan allerlei administratieve en organisatorische fouten van de hulpverlening, maar hem valt ook zeker wat te verwijten. Meerdere keren heb ik geroepen, ga nou naar de huisarts, die kan je medicijnen ook voorschrijven en dan ga je op zélf op zoek naar een psycholoog. Maar hij wacht af. En nu staat zijn eerste afspraak dan eindelijk gepland op 7 september.
Afgelopen weken zoog hij weer energie. En natuurlijk heeft iedereen recht op z'n eigen nukken en off-days, dus ik heb er niet gelijk wat van gezegd. Wel dacht ik bij mezelf, goh... misschien moet er nog een pilletje bij.
Met dit mooie weer houdt hij er van om 's avonds te gaan vissen. Prima. Vooral doen. Maar in de praktijk komt het er op neer dat hij thuis eet, z'n laatste hap net naar binnen schuift en alweer gaat. Geeft nog net een slaap lekker kus aan z'n dochter en is er vandoor. Al 4 weken zie ik hem dus niet of nauwelijks. En als ik 'm zie, dan moppert, zeurt en zeikt 'ie.
Gisteravond was hij thuis. Niet omdat hij het thuis zo leuk vindt, maar omdat er noodweer voorspeld was en er dan niet valt te vissen. En toen dacht 'ie dat het een uitgelezen mogelijkheid was om dan maar te gaan vrijen. Toen ik aangaf dat ik daar geen zin in had, omdat ik niet echt warm loop van dat mopperige gedoe, zei hij werkelijk - oh en ik vind het gewoon vreselijk dat ik dit durf te tiepen
- 'waarom ben ik dan thuis?'. Hij bedoelde het ongetwijfeld als een soort van grapje, maar hij viel écht heel erg verkeerd. En hij durfde de 'schuld' (al klinkt dat heel kinderachtig) dat het de afgelopen 2 weken dus niet gebeurd was ook nog bij mij te leggen. Dat hij iedere avond, ieder vrij momentje, weg is om te vissen, vergeet 'ie even voor het gemak. Erop uit gaan 's avonds, prima. Echt waar. Dan zie ik even door de vingers dat hij meer aandacht besteed aan onze hond en de vissen in de plomp, dan aan z'n dochter. Want hee, iedereen heeft recht op z'n hobby's toch? Dat is ook wat ik wilde, dat hij 'iets' ging doen met z'n vrije tijd. Maar dit was wel de druppel. Hij denkt opnieuw alleen maar aan zichzelf. En dat is niet de relatie die ik voor mezelf voor ogen heb.
Als er dan zoiets gebeurd, blijkt dan mijn lontje nog erg kort is. Dat ik nog niet genoeg vertrouwen in de relatie terug heb gekregen. Ik ben weer compleet uit het veld geslagen. Heb vannacht uren wakker gelegen en bedacht me dat ik dit gewoon echt niet meer leuk vind.
Maar, ondanks dat het een enorme eikel is, ... ik ben bang om weg te gaan. Hoe doe je dat? Uit elkaar gaan? En dan schieten er allemaal praktische zaken door m'n hoofd. Ik sta op het punt m'n baan kwijt te raken over een paar weekjes vanwege kredietcrisis. Huizenmarkt ligt op z'n gat, want kredietcrisis, dus hoe verkopen we dan ons huis? Hoe kom ik aan een nieuw huis want geen urgentieverklaring? En hoe handel je dit met het oog op je kind? En... en.... sja. Hoe doe je dat? Wanneer is het genoeg? Wanneer hak je zo'n knoop nou door? Geef ik niet te vlug op? Moet ik het niet nog even een kans geven?
Ik weet het weer niet. Wat moet ik nou denken, wat moet ik nou doen? Waar moet ik beginnen? Help?
Afgelopen weken zoog hij weer energie. En natuurlijk heeft iedereen recht op z'n eigen nukken en off-days, dus ik heb er niet gelijk wat van gezegd. Wel dacht ik bij mezelf, goh... misschien moet er nog een pilletje bij.
Met dit mooie weer houdt hij er van om 's avonds te gaan vissen. Prima. Vooral doen. Maar in de praktijk komt het er op neer dat hij thuis eet, z'n laatste hap net naar binnen schuift en alweer gaat. Geeft nog net een slaap lekker kus aan z'n dochter en is er vandoor. Al 4 weken zie ik hem dus niet of nauwelijks. En als ik 'm zie, dan moppert, zeurt en zeikt 'ie.
Gisteravond was hij thuis. Niet omdat hij het thuis zo leuk vindt, maar omdat er noodweer voorspeld was en er dan niet valt te vissen. En toen dacht 'ie dat het een uitgelezen mogelijkheid was om dan maar te gaan vrijen. Toen ik aangaf dat ik daar geen zin in had, omdat ik niet echt warm loop van dat mopperige gedoe, zei hij werkelijk - oh en ik vind het gewoon vreselijk dat ik dit durf te tiepen
- 'waarom ben ik dan thuis?'. Hij bedoelde het ongetwijfeld als een soort van grapje, maar hij viel écht heel erg verkeerd. En hij durfde de 'schuld' (al klinkt dat heel kinderachtig) dat het de afgelopen 2 weken dus niet gebeurd was ook nog bij mij te leggen. Dat hij iedere avond, ieder vrij momentje, weg is om te vissen, vergeet 'ie even voor het gemak. Erop uit gaan 's avonds, prima. Echt waar. Dan zie ik even door de vingers dat hij meer aandacht besteed aan onze hond en de vissen in de plomp, dan aan z'n dochter. Want hee, iedereen heeft recht op z'n hobby's toch? Dat is ook wat ik wilde, dat hij 'iets' ging doen met z'n vrije tijd. Maar dit was wel de druppel. Hij denkt opnieuw alleen maar aan zichzelf. En dat is niet de relatie die ik voor mezelf voor ogen heb.Als er dan zoiets gebeurd, blijkt dan mijn lontje nog erg kort is. Dat ik nog niet genoeg vertrouwen in de relatie terug heb gekregen. Ik ben weer compleet uit het veld geslagen. Heb vannacht uren wakker gelegen en bedacht me dat ik dit gewoon echt niet meer leuk vind.
Maar, ondanks dat het een enorme eikel is, ... ik ben bang om weg te gaan. Hoe doe je dat? Uit elkaar gaan? En dan schieten er allemaal praktische zaken door m'n hoofd. Ik sta op het punt m'n baan kwijt te raken over een paar weekjes vanwege kredietcrisis. Huizenmarkt ligt op z'n gat, want kredietcrisis, dus hoe verkopen we dan ons huis? Hoe kom ik aan een nieuw huis want geen urgentieverklaring? En hoe handel je dit met het oog op je kind? En... en.... sja. Hoe doe je dat? Wanneer is het genoeg? Wanneer hak je zo'n knoop nou door? Geef ik niet te vlug op? Moet ik het niet nog even een kans geven?
Ik weet het weer niet. Wat moet ik nou denken, wat moet ik nou doen? Waar moet ik beginnen? Help?
vrijdag 21 augustus 2009 om 11:03
Normaal gesproken ben ik ervan overtuigd dat je nu op een punt staat waarvan je kunt zeggen : accepteren zoals hij is...of weggaan (met alle praktische problemen die erbij horen, maar héy...hoeveel vrouwen zijn je voorgegaan en daar hoor je zelden van dat ze spijt hebben, uitzonderingen daargelaten).
Maar in dit geval ... heeft hij een depressie. Ik kan uit ervaring spreken als ik zeg dat je daardoor niet (goed) kunt zien wie iemand is. Dat zou voor mij een reden zijn te wachten (hoe lastig ook), tot diegene in ieder geval echt in therapie is, kijken wat er dan veranderd en wie er dan uit komt.
Dat hoeft in zijn geval natuurlijk niet zo te zijn en als partner van iemand die depressief is, man wat krijg je het dan te verduren...want als je depressief bent, kun je vaak niet anders dan zwart zien, al is de hele ruimte waarin je je bevindt wit...jij ziet het zwart en dat is (bijna) niet voor te stellen voor iemand die dat niet heeft (gehad).
Maar als jij denkt dat het te laat is en ook al zou hij veranderen tot de man waar je ooit gek op bent geworden en van hebt gedacht dat hij zou zijn in de relatie, dat geen zin meer heeft, dan zou ik stoppen. Beginnen met stappen ondernemen en zeggen dat het klaar is nu. Weet wel dat iemand tot op de laatste minuut blijft smeken, wil laten zien dat hij kan veranderen en je de hele wereld beloofd...dan moet je wel sterk ik je schoenen staan, wil je geen stuiterbal worden (in je eigen gevoel).
Sterkte.
Maar in dit geval ... heeft hij een depressie. Ik kan uit ervaring spreken als ik zeg dat je daardoor niet (goed) kunt zien wie iemand is. Dat zou voor mij een reden zijn te wachten (hoe lastig ook), tot diegene in ieder geval echt in therapie is, kijken wat er dan veranderd en wie er dan uit komt.
Dat hoeft in zijn geval natuurlijk niet zo te zijn en als partner van iemand die depressief is, man wat krijg je het dan te verduren...want als je depressief bent, kun je vaak niet anders dan zwart zien, al is de hele ruimte waarin je je bevindt wit...jij ziet het zwart en dat is (bijna) niet voor te stellen voor iemand die dat niet heeft (gehad).
Maar als jij denkt dat het te laat is en ook al zou hij veranderen tot de man waar je ooit gek op bent geworden en van hebt gedacht dat hij zou zijn in de relatie, dat geen zin meer heeft, dan zou ik stoppen. Beginnen met stappen ondernemen en zeggen dat het klaar is nu. Weet wel dat iemand tot op de laatste minuut blijft smeken, wil laten zien dat hij kan veranderen en je de hele wereld beloofd...dan moet je wel sterk ik je schoenen staan, wil je geen stuiterbal worden (in je eigen gevoel).
Sterkte.
vrijdag 21 augustus 2009 om 11:44
Meid ik kan me voorstellen dat je dóódmoe bent. Leven met iemand met een depressie is ontzettend zwaar.
Ik snap dat je geen idee hebt waar je moet beginnen als je uit elkaar wil, en misschien ben je ook te vermoeid om er goed over na te denken. Hoe was jullie relatie vóór zijn depressie?
Weet je het al zeker? Zo niet, zou ik je aanraden een gesprek aan te gaan met de hulpverlening. Kijk of je met zijn psychiater kan praten (zit hij bij een GGZ-instelling?) en/of richt je tot een lotgenotengroep van mensen met een depressief familielid. Mogelijk biedt dat verlichting, handvatten en oplossingen.
Ik snap dat je geen idee hebt waar je moet beginnen als je uit elkaar wil, en misschien ben je ook te vermoeid om er goed over na te denken. Hoe was jullie relatie vóór zijn depressie?
Weet je het al zeker? Zo niet, zou ik je aanraden een gesprek aan te gaan met de hulpverlening. Kijk of je met zijn psychiater kan praten (zit hij bij een GGZ-instelling?) en/of richt je tot een lotgenotengroep van mensen met een depressief familielid. Mogelijk biedt dat verlichting, handvatten en oplossingen.
