Zwanger
alle pijlers
Zwanger van een derde zoon?
dinsdag 17 november 2020 om 16:52
Hoi allemaal, ik ben momenteel (onverwacht) zwanger van mijn derde kindje. Een wonder, aangezien de eerste twee via een fertiliteitstraject geboren zijn. Ons is ooit gezegd dat wij zonder hulp van het ziekenhuis niet zwanger konden worden… nou wel dus… 
Nu heb ik de test gedaan omdat ik me zwanger voelde, en dan wel exact zoals bij mijn twee jongens (exact dezelfde klachten). Dat i.c.m. het moment van de eisprong en het moment waarop wij gevreeën hebben, vermoed ik dat het een jongen is. En daarover voel ik mij down.
Zonder dat ik het wil. Want ik wil het kindje niet tekort doen. Maar ik voel me down over het feit dat ik hoogstwaarschijnlijk nooit een meisje zal zien opgroeien. En dat gevoel maakt dat ik me down voel (waarschijnlijk ook hormonen?). Ik wil dit niet voelen, want het is een wonder dat dit zo zonder medische hulp gelukt is en ook meer dan welkom… maar toch zie ik alleen maar meisjes op straat en denk dan: dat zal ik nooit hebben… Ik ben verdrietig over het feit dat ik nooit een meid zal hebben, ook omdat ik met mijn eigen moeder een goede band heb. En ik denk dat dit met zoons op volwassen leeftijd toch anders is.
Ik wil niet balen… daarom voel ik me ook een beetje down. Ik wil alleen maar gelukkig zijn en op een roze wolk zitten. Maar dat zit ik niet…
Wie herkent dit en gaat dit gevoel nog weg? Zijn het de hormonen? 
Ik hoop dat ik snel van dit stomme gevoel af ben!
Nu heb ik de test gedaan omdat ik me zwanger voelde, en dan wel exact zoals bij mijn twee jongens (exact dezelfde klachten). Dat i.c.m. het moment van de eisprong en het moment waarop wij gevreeën hebben, vermoed ik dat het een jongen is. En daarover voel ik mij down.
Zonder dat ik het wil. Want ik wil het kindje niet tekort doen. Maar ik voel me down over het feit dat ik hoogstwaarschijnlijk nooit een meisje zal zien opgroeien. En dat gevoel maakt dat ik me down voel (waarschijnlijk ook hormonen?). Ik wil dit niet voelen, want het is een wonder dat dit zo zonder medische hulp gelukt is en ook meer dan welkom… maar toch zie ik alleen maar meisjes op straat en denk dan: dat zal ik nooit hebben… Ik ben verdrietig over het feit dat ik nooit een meid zal hebben, ook omdat ik met mijn eigen moeder een goede band heb. En ik denk dat dit met zoons op volwassen leeftijd toch anders is.
Ik wil niet balen… daarom voel ik me ook een beetje down. Ik wil alleen maar gelukkig zijn en op een roze wolk zitten. Maar dat zit ik niet…
Wie herkent dit en gaat dit gevoel nog weg? Zijn het de hormonen? 
Ik hoop dat ik snel van dit stomme gevoel af ben!
donderdag 19 november 2020 om 11:49
Ja, en van de andere kant, waarom mag je als je twee IVF zwangerschappen hebt gehad, geen wens hebben? (Even praten in mijn eigen straatje...) Los daarvan snap ik dat het tegen het zere been is. Ik wil ook zeker geen andere mensen kwetsen met mijn gevoelens.Baggal schreef: ↑19-11-2020 11:12Ik denk alleen niet dat dit voorbeeld helemaal juist is. Toen ik zelf nog in de MMM zat las ik geregeld over dames die ongewenst zwanger waren en om eerlijk te zijn kon ik dat best los zien van mijn eigen situatie. Dat ik mijn leven op orde had, getrouwd was met de hopelijk vader van mijn kinderen en bezig was met een ISCI traject, stond compleet los van vrouwen die om wat voor reden dan ook overwogen de ongewenste zwangerschap af te breken. Het is vrij simpel: sommige mensen worden zwanger wanneer zij dat niet willen, sommige hebben de luxe om zwangerschappen te plannen wanneer zij dat wensen en weer andere stellen kunnen maar moeilijk zwanger worden... En hoe rot het ook voelt, er bestaat geen 'fairness' op dat gebied: het komt zoals het komt.
Ik kan mij echter wel voorstellen dat iemand die zich op voorhand zorgen maakt over een mogelijk geslacht, nota bene na twee IVF zwangerschappen, een beetje tegen het zere been is van iemand anders. En heus: ik heb best begrip voor een voorkeur voor een geslacht (dat had ik ook wel), maar niet in zo'n hoge mate dat dat mijn leven zo beheerste zoals dat bij TO het geval lijkt. Enigme schreef het zo mooi: je lichaam maakt (zeer gewenst) een mens en dat is geweldig mooi
En ja, het is super mooi dat er een mensje groeit weer
donderdag 19 november 2020 om 11:49
donderdag 19 november 2020 om 12:11
donderdag 19 november 2020 om 12:15
Maar dat is ook het probleem, van verschillende situaties willen vergelijken En helemaal als het uitdraait OP: wie is het zieligst.Baggal schreef: ↑19-11-2020 11:03Dat is een compleet andere situatie denk ik. Mensen kunnen ongewenst zwanger zijn en mensen kunnen heel graag een kind krijgen en dat blijkt dan niet te lukken. Zo lezende is TO wel heel erg blij met de zwangerschap, maar is ze mogelijk teleurgesteld als het opnieuw een zoontje wordt en dat vind ik toch echt iets ander dan wanneer iemand helemaal ongewenst zwanger is.
Als ik alleen al naar mezelf kijk, ik was twee keer volkomen gelukkig, en verliefd op de ongeboren baby zwanger
En 1x totaal in paniek ongepland zwanger.
Zelfde vrouw, zelfde man, maar het voelde totaal anders.
Vergelijken heeft nooit zin
donderdag 19 november 2020 om 12:25
Eens en toch ontkom je er in de praktijk bijna niet aan. Ik weet nog dat jij ooit over jouw overtijd behandeling schreef en mijn eerste gevoel was toen "had mij die zwangerschap dan maar gegeven", op mij vervolgens te realiseren dat het gewoon niet zo werkt natuurlijklilalinda schreef: ↑19-11-2020 12:15Maar dat is ook het probleem, van verschillende situaties willen vergelijken En helemaal als het uitdraait OP: wie is het zieligst.
Als ik alleen al naar mezelf kijk, ik was twee keer volkomen gelukkig, en verliefd op de ongeboren baby zwanger
En 1x totaal in paniek ongepland zwanger.
Zelfde vrouw, zelfde man, maar het voelde totaal anders.
Vergelijken heeft nooit zin
. TO: Ik schrijf ook niet dat je geen voorkeur of wens mag hebben overigens - eerlijk is eerlijk: die had ik destijds ook wel. Toegegeven: als ik nu opeens zwanger zou zijn (is bij ons echt niet aan de orde) dan zou ik die wellicht ook nog wel een lichte voorkeur hebben, maar ik denk wel dat TO, en zeker in dit prille stadium, waarin ze eigenlijk niet weet wat het wordt, best wel obsessief bezig is met het geslacht en er, mede ingegeven door de grote, boze buitenwereld, heel veel druk op legt. En dat laatste is gewoon jammer, omdat zwanger zijn ook gewoon heel bijzonder is, ongeacht het geslacht.
A lie doesn't become truth, wrong doesn't become right, and evil doesn't become good, just because it's accepted by a majority.
donderdag 19 november 2020 om 13:07
Ja, dat is ook zoBaggal schreef: ↑19-11-2020 12:25Eens en toch ontkom je er in de praktijk bijna niet aan. Ik weet nog dat jij ooit over jouw overtijd behandeling schreef en mijn eerste gevoel was toen "had mij die zwangerschap dan maar gegeven", op mij vervolgens te realiseren dat het gewoon niet zo werkt natuurlijk
TO: Ik schrijf ook niet dat je geen voorkeur of wens mag hebben overigens - eerlijk is eerlijk: die had ik destijds ook wel. Toegegeven: als ik nu opeens zwanger zou zijn (is bij ons echt niet aan de orde) dan zou ik die wellicht ook nog wel een lichte voorkeur hebben, maar ik denk wel dat TO, en zeker in dit prille stadium, waarin ze eigenlijk niet weet wat het wordt, best wel obsessief bezig is met het geslacht en er, mede ingegeven door de grote, boze buitenwereld, heel veel druk op legt. En dat laatste is gewoon jammer, omdat zwanger zijn ook gewoon heel bijzonder is, ongeacht het geslacht.
donderdag 19 november 2020 om 17:57
Ik zie dat anders. Soms helpt het om zaken in perspectief te zien. Net als dat ik een keer klaag over hoofdpijn en een kennis terminaal blijkt te zijn. Dan denk ik, oei, mijn hoofdpijntje stelt niet zoveel voor.
TO, voordat ik het vergeet. Ik wens je een heel fijne zwangerschap toe
donderdag 19 november 2020 om 18:31
Tja, maar een vriendin van mij, haar dochter overleed
Het meisje was 13
dus nu moet jij niet zeuren, want jij hebt geen kinderen, dus jij snapt dat verdriet niet
zo werkt het niet.
donderdag 19 november 2020 om 19:22
Ik vind dus ook dat je gevoelens niet kunt afwegen of vergelijken. Als iemand oprecht teleurgesteld (even een groot woord) is omdat zij voor de derde keer een jongetje krijgt, terwijl ze heel graag een meisje wil, vind ik dat oprecht rot voor iemand. Iedereen ervaart alles anders.
Toen ik 2 miskramen achter elkaar kreeg, zei iemand eens: gelukkig heb je al een kind. Ja ik had al een kind, dus hoor ik geen/minder verdriet te hebben? En toen daarna de zwangerschap wel goed ging: nu heb je toch je tweede? Nee, dit was voor mij gewoon de vierde, en van het verlies van de 2e en 3e heb ik verdriet. Maar ik zou bijvoorbeeld nooit iemand aangekeken hebben op een abortus, ook niet destijds, omdat ik 2 miskramen heb gehad, dat staat echt los van elkaar vind ik. Diegene zou mij er niet mee geholpen hebben door het toch te houden en een ongewenst kinderloze ook niet.
Toen ik 2 miskramen achter elkaar kreeg, zei iemand eens: gelukkig heb je al een kind. Ja ik had al een kind, dus hoor ik geen/minder verdriet te hebben? En toen daarna de zwangerschap wel goed ging: nu heb je toch je tweede? Nee, dit was voor mij gewoon de vierde, en van het verlies van de 2e en 3e heb ik verdriet. Maar ik zou bijvoorbeeld nooit iemand aangekeken hebben op een abortus, ook niet destijds, omdat ik 2 miskramen heb gehad, dat staat echt los van elkaar vind ik. Diegene zou mij er niet mee geholpen hebben door het toch te houden en een ongewenst kinderloze ook niet.
donderdag 19 november 2020 om 19:41
Tja, en als een vriendin je huilend opbelde tijdens je miskramen omdat ze na een maand nog niet zwanger was, terwijl ze bij de eerste twee wel direct zwanger was? Zou je dan ook zo begripvol zijn?
Ik in ieder geval niet. En ik hoop dat anderen mij in dat soort gevallen ook zeggen dat ik mij niet aan moet stellen.
Je hoeft echt geen wedstrijdje in leed te houden, maar in sommige ('klein verdriet') gevallen kan het best helpen om stil te staan bij wat je wél hebt ipv wat je niet hebt.
In geval van TO snap ik trouwens best dat ze wat teleurstelling voelt als blijkt dat ze geen dochter krijgt. Als ik haar was zou ik mij focussen op wat ze dan wel krijgt: een ongetwijfeld fantastische zoon waar ze net zoveel van houdt als haar eerste twee, en waarmee ze met een beetje geluk net zo'n goede band krijgt later als zij met haar moeder heeft.
Ik in ieder geval niet. En ik hoop dat anderen mij in dat soort gevallen ook zeggen dat ik mij niet aan moet stellen.
Je hoeft echt geen wedstrijdje in leed te houden, maar in sommige ('klein verdriet') gevallen kan het best helpen om stil te staan bij wat je wél hebt ipv wat je niet hebt.
In geval van TO snap ik trouwens best dat ze wat teleurstelling voelt als blijkt dat ze geen dochter krijgt. Als ik haar was zou ik mij focussen op wat ze dan wel krijgt: een ongetwijfeld fantastische zoon waar ze net zoveel van houdt als haar eerste twee, en waarmee ze met een beetje geluk net zo'n goede band krijgt later als zij met haar moeder heeft.
donderdag 19 november 2020 om 19:46
Als het een goede vriendin zou zijn, zou ik haar zeker serieus nemen. En ook even aannemen dat ze net ongesteld is geworden en het evt de hormonen kunnen zijn. Ik zou haar gerust stellen dat het goedkomt, maar nee ik zou nooit zeggen dat iemand zich aanstelt. Want ik heb net een miskraam gehad en dus alleen mijn verdriet telt. Maar dit is wel een heel extreem voorbeeld?DrieUur schreef: ↑19-11-2020 19:41Tja, en als een vriendin je huilend opbelde tijdens je miskramen omdat ze na een maand nog niet zwanger was, terwijl ze bij de eerste twee wel direct zwanger was? Zou je dan ook zo begripvol zijn?
Ik in ieder geval niet. En ik hoop dat anderen mij in dat soort gevallen ook zeggen dat ik mij niet aan moet stellen.
donderdag 19 november 2020 om 19:54
Niet minder extreem dan dat van Lilalinda, die met overleden kinderen aankomt.Lidl’s-Annie-Aardbei schreef: ↑19-11-2020 19:46Als het een goede vriendin zou zijn, zou ik haar zeker serieus nemen. En ook even aannemen dat ze net ongesteld is geworden en het evt de hormonen kunnen zijn. Ik zou haar gerust stellen dat het goedkomt, maar nee ik zou nooit zeggen dat iemand zich aanstelt. Want ik heb net een miskraam gehad en dus alleen mijn verdriet telt. Maar dit is wel een heel extreem voorbeeld?
Mijn punt is, dat het echt geen kwaad kan om soms je verdriet te relativeren. Ik ben ervan overtuigd dat je je gevoelens deels kunt beïnvloeden, dat het niet iets is wat je alleen maar overkomt.
donderdag 19 november 2020 om 19:58
En ik ga er dus vanuit dat een goede vriendin dat ook doet en dus niet mij uit zou zoeken om bij uit te huilen als ze weet dat ik net een miskraam heb gehad. Dat heet rekening houden met elkaar. Maar doet niks af aan haar verdriet.DrieUur schreef: ↑19-11-2020 19:54Niet minder extreem dan dat van Lilalinda, die met overleden kinderen aankomt.
Mijn punt is, dat het echt geen kwaad kan om soms je verdriet te relativeren. Ik ben ervan overtuigd dat je je gevoelens deels kunt beïnvloeden, dat het niet iets is wat je alleen maar overkomt.
Ik kon in theorie mijn miskramen relativeren: ik heb uiteindelijk 2 gezonde kinderen gekregen, anderen blijven misschien helemaal kinderloos ect. En toch had ik verdriet en vind ook dat ik daar gewoon recht op heb.
donderdag 19 november 2020 om 20:12
Ik heb (helaas) ook genoeg meegemaakt om te weten dat ik in mijn handjes mag knijpen met wat ik heb en dat ik moet genieten van wat ik heb. Maar toch lukt het niet altijd om alles maar weg te relativeren. Ook al zijn het dingen die in mijn direct naaste omgeving zijn gebeurd en waar ik met mijn neus boven op heb gestaan en in sommige gevallen nog steeds sta. Ik denk dat ik daarom ook zo boos ben op mijzelf. Omdat juist ik beter zou moeten weten...
donderdag 19 november 2020 om 20:15
Je hoeft je echt niet te verdedigen! Mag je even balen? Menselijke gevoelens horen erbij. Wacht nog wel even de (pret)echo af voor alle zekerheidTL21 schreef: ↑19-11-2020 20:12Ik heb (helaas) ook genoeg meegemaakt om te weten dat ik in mijn handjes mag knijpen met wat ik heb en dat ik moet genieten van wat ik heb. Maar toch lukt het niet altijd om alles maar weg te relativeren. Ook al zijn het dingen die in mijn direct naaste omgeving zijn gebeurd en waar ik met mijn neus boven op heb gestaan en in sommige gevallen nog steeds sta. Ik denk dat ik daarom ook zo boos ben op mijzelf. Omdat juist ik beter zou moeten weten...
en nog: gefeliciteerd met je zwangerschap!
donderdag 19 november 2020 om 20:16
Dit vind ik wel mooi geschreven inderdaad. En ik snap best dat als TO een zoon blijkt te verwachten dat ze het jammer vindt dat ze waarschijnlijk nooit zal ervaren hoe het is om een meisje te hebben, en toch...DrieUur schreef: ↑19-11-2020 19:54Niet minder extreem dan dat van Lilalinda, die met overleden kinderen aankomt.
Mijn punt is, dat het echt geen kwaad kan om soms je verdriet te relativeren. Ik ben ervan overtuigd dat je je gevoelens deels kunt beïnvloeden, dat het niet iets is wat je alleen maar overkomt.
En als ik bijvoorbeeld kijk naar mijn miskramen, kwamen die toen heel hard binnen en tegelijkertijd was ik er ook van overtuigd dat het beter was dat de natuur het afbrak, omdat de reden van een miskraam toch echt heel vaak ligt aan een probleem bij het embryo zelf. Ik had toen overigens nog geen kind en wist niet of dat ooit ging lukken, althans niet met materiaal van mijn man en mij samen. En tegelijkertijd kon ik er ook mee blijven en was ik ergens opgelucht dat ik niet in een later stadium een beslissing heb hoeven nemen, hetgeen mij heel zwaar en beladen lijkt. Dus zelfs het verdriet om een miskraam kan je enigszins relativeren. Dat neemt niet weg dat je op het moment zelf uiteraard even heel verdrietig mag en kan zijn.
A lie doesn't become truth, wrong doesn't become right, and evil doesn't become good, just because it's accepted by a majority.
donderdag 19 november 2020 om 20:22
Het jammer vinden (als het inderdaad zo blijkt te zijn want dat moet je nog maar gewoon afwachten) mag best... Als je maar niet alles ophangt aan het hebben van een nog een zoon of een dochter. Dan maak je het jezelf onnodig moeilijk. En als je omgeving het openlijk jammer vindt wanneer er weer een zoon komt, dan zou ik daar wel wat van zeggen. En dat heb je tot op heden naar mijn idee niet of nauwelijks gedaan.TL21 schreef: ↑19-11-2020 20:12Ik heb (helaas) ook genoeg meegemaakt om te weten dat ik in mijn handjes mag knijpen met wat ik heb en dat ik moet genieten van wat ik heb. Maar toch lukt het niet altijd om alles maar weg te relativeren. Ook al zijn het dingen die in mijn direct naaste omgeving zijn gebeurd en waar ik met mijn neus boven op heb gestaan en in sommige gevallen nog steeds sta. Ik denk dat ik daarom ook zo boos ben op mijzelf. Omdat juist ik beter zou moeten weten...
En relativeren is toch wel een toverwoord hoor. Ik had een zeer goed betaald project binnen geharkt had vorige week - blijkt dat de client het team toch even niet gaat uitbreiden. Heel jammer, maar dat soort dingen gebeuren en ik baal ook even. Maar weet ook dat ik het onder de streep eigenlijk gewoon verdomde goed heb bijvoorbeeld
A lie doesn't become truth, wrong doesn't become right, and evil doesn't become good, just because it's accepted by a majority.
donderdag 19 november 2020 om 20:28
Maar verdriet relativeren betekent niet dat je geen verdriet mag hebben, maar dat je het een beetje in perspectief plaatst.Lidl’s-Annie-Aardbei schreef: ↑19-11-2020 19:58En ik ga er dus vanuit dat een goede vriendin dat ook doet en dus niet mij uit zou zoeken om bij uit te huilen als ze weet dat ik net een miskraam heb gehad. Dat heet rekening houden met elkaar. Maar doet niks af aan haar verdriet.
Ik kon in theorie mijn miskramen relativeren: ik heb uiteindelijk 2 gezonde kinderen gekregen, anderen blijven misschien helemaal kinderloos ect. En toch had ik verdriet en vind ook dat ik daar gewoon recht op heb.
Ik heb vrij recent een miskraam gehad en heb daar zeker verdriet om en om gehad. Tegelijkertijd ben ik heel blij dat ik al een kind heb, omdat ik daardoor geen angst heb ongewenst kinderloos te blijven, en ik hoop heb dat een volgende zwangerschap wel goed mag gaan.
Ergens ben ik het ook wel met jullie eens, omdat je dit niet voor iemand anders kunt invullen. Dus misschien moet ik vooral voor mijzelf spreken, als ik beweer dat het in sommige gevallen wel nuttig kan zijn om verdriet te vergelijken.
donderdag 19 november 2020 om 20:34
donderdag 19 november 2020 om 20:37
Het is een waar gebeurd voorbeeld, mijn vriendin had echt wel een tijd moeite met mensen uit haar team die huilden om verkering die uitging. Maar zij relativeerde dat weer snel, door te beseffen dat andermans pijn er ook isDrieUur schreef: ↑19-11-2020 19:54Niet minder extreem dan dat van Lilalinda, die met overleden kinderen aankomt.
Mijn punt is, dat het echt geen kwaad kan om soms je verdriet te relativeren. Ik ben ervan overtuigd dat je je gevoelens deels kunt beïnvloeden, dat het niet iets is wat je alleen maar overkomt.
donderdag 19 november 2020 om 20:37
Zo sta ik er ook in. En wat zou het toch saai zijn als we allemaal dezelfde mening hadden. Ik vind het ook wel mooi van dit forum/dit topic dat er hier ook mensen zijn die een andere mening hebben dan ik, maar dit wel op een nette manier kunnen uiteenzetten. Soms heel inzichtgevend, ook al ben ik het er niet mee eens.DrieUur schreef: ↑19-11-2020 19:54Niet minder extreem dan dat van Lilalinda, die met overleden kinderen aankomt.
Mijn punt is, dat het echt geen kwaad kan om soms je verdriet te relativeren. Ik ben ervan overtuigd dat je je gevoelens deels kunt beïnvloeden, dat het niet iets is wat je alleen maar overkomt.
