Kinderen
alle pijlers
Kind (groep 7) heeft weinig aansluiting met andere kinderen
woensdag 2 december 2020 om 13:57
Ik maak me zorgen om mijn jongste kind. Hij is 10 jaar en zit nu in groep 7. Tot nu toe heeft hij altijd vriendjes gehad, niet heel veel, maar genoeg om af en toe af te spreken en zo nu en dan op een feestje uitgenodigd te worden.
Korte achtergrond:
Hij is de jongste van 3 kinderen. Zijn 2 oudste broers zitten allebei op de middelbare school. Het zijn alle 3 rustige, slimme jongens die zichzelf goed kunnen vermaken. Bij de oudste 2 heb ik mij ook wel eens zorgen gemaakt, maar zij hadden altijd wel wat jongens om mee te spelen en nu op de middelbare school hebben ze beide een groepje waar ze mee omgaan.
Jongste is altijd erg op zichzelf geweest. Is slim, sportief en ontzettend grappig. Toch heeft het altijd geschuurd met klasgenoten. Op de één of andere manier wordt/werd hij 'gedoogd', maar liepen speelafspraakjes nooit echt vanzelf of soepel. Ik kan de vinger er niet opleggen. Heb wel eens aan andere ouders (met wie ik een band had) gevraagd waar het aan zou kunnen liggen. Ze erkende dat ze het zagen, maar wisten ook niet hoe het kwam. Op voetbal gaat het allemaal prima. Hij ligt lekker in zijn team, maar als ik vraag om eens iemand uit te nodigen dan geeft hij aan dat hij daar geen zin in heeft.
Nu zit hij dus in groep 7 en heeft dit schooljaar welgeteld 3x afgesproken. Ik vraag hem waarom hij dit niet vaker doet en hij geeft aan dat hij lekker thuis wil chillen. Zijn broers zijn ontzettend lief voor hem en als zij online spelen met vrienden mag hij altijd meedoen. Vrienden van zijn broers zijn ook altijd erg leuk met hem, en ik zie dat dit veel soepeler loopt.
Ik merk dat hij moe wordt van mijn bemoeienis. Hij geeft aan het wel prima zo te vinden. Ik weet niet zeker of dat ook echt zo is of dat hij er niet over durft te praten met mij. In het weekend lopen we vaak samen door de duinen en dan praat ik vaak openlijk met hem. Ik vraag hem dan bijvoorbeeld welk cijfer hij zijn leven geeft op dit moment (of ik vertel bijvoorbeeld dat ik mijn leven nu een 7 geef, omdat ik heel blij ben met mijn jongens , mijn werk, maar heel verdrietig ben omdat mijn (stief)vader net is overleden). Hij geeft zijn leven dan een 9 omdat hij het heel fijn vindt thuis, maar op school erg saai.
Omdat zijn broers het zo fijn hebben op de middelbare school heeft hij echt het idee dat vanaf dan alles zal veranderen. Dat wanneer hij eindelijk op het VWO zit hij makkelijker vrienden maakt. Misschien is dat wel zo, ik hoop het echt, maar wil hem op de één of andere manier ook helpen zodat hij ook vrienden kan maken.
Man staat er heel anders is. Hij vindt dat ik me er niet teveel mee moet bemoeien en ik hem zeker niet het idee moet geven dat er iets mis met hem is, omdat hij dat zal gaan voelen als een motie van wantrouwen. Ik hink op 2 gedachten. Moet ik het laten, hij is niet ongelukkig en lijkt tevreden zo, of moet ik hem meer helpen/ hulp voor hem zoeken met het risico dat hij denkt dat er iets mis met hem is?
Hij zit trouwens op een klein buurtschooltje en al 7 jaar in dezelfde klas.. In de buurt wonen alleen jongere of oudere kinderen.
Korte achtergrond:
Hij is de jongste van 3 kinderen. Zijn 2 oudste broers zitten allebei op de middelbare school. Het zijn alle 3 rustige, slimme jongens die zichzelf goed kunnen vermaken. Bij de oudste 2 heb ik mij ook wel eens zorgen gemaakt, maar zij hadden altijd wel wat jongens om mee te spelen en nu op de middelbare school hebben ze beide een groepje waar ze mee omgaan.
Jongste is altijd erg op zichzelf geweest. Is slim, sportief en ontzettend grappig. Toch heeft het altijd geschuurd met klasgenoten. Op de één of andere manier wordt/werd hij 'gedoogd', maar liepen speelafspraakjes nooit echt vanzelf of soepel. Ik kan de vinger er niet opleggen. Heb wel eens aan andere ouders (met wie ik een band had) gevraagd waar het aan zou kunnen liggen. Ze erkende dat ze het zagen, maar wisten ook niet hoe het kwam. Op voetbal gaat het allemaal prima. Hij ligt lekker in zijn team, maar als ik vraag om eens iemand uit te nodigen dan geeft hij aan dat hij daar geen zin in heeft.
Nu zit hij dus in groep 7 en heeft dit schooljaar welgeteld 3x afgesproken. Ik vraag hem waarom hij dit niet vaker doet en hij geeft aan dat hij lekker thuis wil chillen. Zijn broers zijn ontzettend lief voor hem en als zij online spelen met vrienden mag hij altijd meedoen. Vrienden van zijn broers zijn ook altijd erg leuk met hem, en ik zie dat dit veel soepeler loopt.
Ik merk dat hij moe wordt van mijn bemoeienis. Hij geeft aan het wel prima zo te vinden. Ik weet niet zeker of dat ook echt zo is of dat hij er niet over durft te praten met mij. In het weekend lopen we vaak samen door de duinen en dan praat ik vaak openlijk met hem. Ik vraag hem dan bijvoorbeeld welk cijfer hij zijn leven geeft op dit moment (of ik vertel bijvoorbeeld dat ik mijn leven nu een 7 geef, omdat ik heel blij ben met mijn jongens , mijn werk, maar heel verdrietig ben omdat mijn (stief)vader net is overleden). Hij geeft zijn leven dan een 9 omdat hij het heel fijn vindt thuis, maar op school erg saai.
Omdat zijn broers het zo fijn hebben op de middelbare school heeft hij echt het idee dat vanaf dan alles zal veranderen. Dat wanneer hij eindelijk op het VWO zit hij makkelijker vrienden maakt. Misschien is dat wel zo, ik hoop het echt, maar wil hem op de één of andere manier ook helpen zodat hij ook vrienden kan maken.
Man staat er heel anders is. Hij vindt dat ik me er niet teveel mee moet bemoeien en ik hem zeker niet het idee moet geven dat er iets mis met hem is, omdat hij dat zal gaan voelen als een motie van wantrouwen. Ik hink op 2 gedachten. Moet ik het laten, hij is niet ongelukkig en lijkt tevreden zo, of moet ik hem meer helpen/ hulp voor hem zoeken met het risico dat hij denkt dat er iets mis met hem is?
Hij zit trouwens op een klein buurtschooltje en al 7 jaar in dezelfde klas.. In de buurt wonen alleen jongere of oudere kinderen.
donderdag 3 december 2020 om 08:17
Maar kennelijk wilde jouw kind wél. Alleen niet met de kinderen met wie ze in de klas zat.Belbe schreef: ↑03-12-2020 08:08Mijn dochter had dit ook heel sterk. Geen behoefte aan afspreken na school. Speelde soms wel met buurkinderen die wat ouder waren en dus in hogere klassen zaten of die op school ook de aansluiting niet vonden (andere school)
Uiteindelijk in groep 7 (om andere redenen) een iq test gedaan en daar kwam een iq uit van 145+
Geen wonder dat ze de aansluiting niet kon vinden. Ze kon prima met iedereen omgaan maar spelen was toch een ander verhaal.
Nu zit in de 2e van het gymnasium en heeft sinds dag 1 een grote groep meiden om zich heen waar ze regelmatig mee afspreekt na school, die elkaar uitdagen en stimuleren. Allemaal meiden die makkelijker kunnen leren en misschien wat slimmer zijn en/of een hoog iq hebben.
Ik heb mij er nooit druk om gemaakt. Als ze niet willen dan willen ze niet. Komt wel goed
donderdag 3 december 2020 om 08:39
Hier een zoon van 13 die ook heel weinig sociaal contact heeft. Op de basisschool had hij tot groep 7 wel een vast vriendje waar hij af en toe mee afsprak, maar dat werd steeds minder en vanaf groep 8 heeft hij niet meer afgesproken. Hij heeft wel een aantal jongens wat hij online spellen mee speelt en hij doet een teamsport, maar ook met die jongens hoeft hij in het echt of buiten de sportzaal niets. Hij heeft die behoefte gewoon niet.
Zijn vader heeft ook een handvol mensen die hij tot vrienden rekent en als ie die allemaal in hetzelfde jaar ziet dan is het een druk sociaal jaar geweest. Ik ga er dus maar vanuit dat die behoefte van vader op zoon is overgegaan en zolang ze daar beiden tevreden mee zijn vind ik het ook geen probleem.
Zijn vader heeft ook een handvol mensen die hij tot vrienden rekent en als ie die allemaal in hetzelfde jaar ziet dan is het een druk sociaal jaar geweest. Ik ga er dus maar vanuit dat die behoefte van vader op zoon is overgegaan en zolang ze daar beiden tevreden mee zijn vind ik het ook geen probleem.
donderdag 3 december 2020 om 09:28
Ik ga maar gewoon beginnen met reageren, zoveel mooie en herkenbare posts.
), maar anderzijds bekruipt mij steeds het gevoel dat hij het wel anders zou willen, maar het hem niet lukt en hij zich er een beetje voor schaamt en dus doet alsof het geen probleem voor hem is. Is het nog duidelijk zo?
Hier hetzelfde met zijn vader. Ik herken veel in wat je schrijft, maar met de kanttekening dat ik niet weet of hij die behoefte niet heeft of dat het hem op de één of andere manier niet lukt en hij zich er bij neer heeft gelegd. Ik merk dat ik het heel moeilijk vind om uit te leggen. Enerzijds zie ik in dat ík een probleem heb en dat ik dit probleem niet op hem moet projecteren (zover was wel duidelijk uit jullie postsSelune schreef: ↑03-12-2020 08:39Hier een zoon van 13 die ook heel weinig sociaal contact heeft. Op de basisschool had hij tot groep 7 wel een vast vriendje waar hij af en toe mee afsprak, maar dat werd steeds minder en vanaf groep 8 heeft hij niet meer afgesproken. Hij heeft wel een aantal jongens wat hij online spellen mee speelt en hij doet een teamsport, maar ook met die jongens hoeft hij in het echt of buiten de sportzaal niets. Hij heeft die behoefte gewoon niet.
Zijn vader heeft ook een handvol mensen die hij tot vrienden rekent en als ie die allemaal in hetzelfde jaar ziet dan is het een druk sociaal jaar geweest. Ik ga er dus maar vanuit dat die behoefte van vader op zoon is overgegaan en zolang ze daar beiden tevreden mee zijn vind ik het ook geen probleem.
), maar anderzijds bekruipt mij steeds het gevoel dat hij het wel anders zou willen, maar het hem niet lukt en hij zich er een beetje voor schaamt en dus doet alsof het geen probleem voor hem is. Is het nog duidelijk zo?
donderdag 3 december 2020 om 09:31
Wat een lieve post, dank je welLotus90 schreef: ↑02-12-2020 14:57Liefdevolle OP.
Ik zou erop vertrouwen dat hij het met jullie deelt als het niet goed zou gaan op school. En ik zou vertrouwen op hem. De kans dat hij straks op het VWO inderdaad makkelijker aansluiting gaat vinden, is m.i. groot.
En, zolang zijn basis (thuissituatie) zo goed is, is de rest eigenlijk bijzaak. Hij gaat naar school, hij sport: hij doet het dus goed. Straks op de middelbare school, later tijdens zijn studie en daarna werk komt hij nog zóveel mensen tegen. Grote kans dat het helemaal goedkomt.
Zeker als jullie niets opmerkelijks zien aan de manier waarop hij contact maakt/onderhoudt en zich opstelt t.o.v. anderen, zou ik me niet druk maken.
donderdag 3 december 2020 om 09:39
Heb alles gelezen, hoor, en vind alle inzichten heel waardevol. Moet sommige dingen even op mij in laten werken.
Voor wat betreft de hoogbegaafdheid. Hij is nooit getest, maar ik heb niet het gevoel dat hij dit is. Hij is wel een snelle leerling en pikt dingen snel op dus met zijn IQ is niks mis, maar heb niet het gevoel dat hij hoogbegaafd is. Zijn oudste broer is uitzonderlijk begaafd (145+) , maar die heeft echt heel andere kenmerken..
Voor wat betreft de hoogbegaafdheid. Hij is nooit getest, maar ik heb niet het gevoel dat hij dit is. Hij is wel een snelle leerling en pikt dingen snel op dus met zijn IQ is niks mis, maar heb niet het gevoel dat hij hoogbegaafd is. Zijn oudste broer is uitzonderlijk begaafd (145+) , maar die heeft echt heel andere kenmerken..
donderdag 3 december 2020 om 09:51
Ik denk dat als hij zo positief is over wat hij jou vertelt, hij de ruimte heeft om open tegen je te zijn en er verder geen gekke kenmerken of negativiteit is waardoor je dit in twijfel hoeft te trekken, je er best op mag vertrouwen dat hij hier oké mee is.
Het laatste wat je moet willen is dat hij door jouw goedbedoelde hulp het idee krijgt dat hoe hij het wil/ wat hij doet niet goed genoeg is, of dat hij daardoor raar is. Helemaal richting een puberteit kan dat best wel in een koppie blijven zitten en misschien juist tegen gaan werken.
Laat het los, ik denk dat je het al heel goed gedaan hebt. Hij weet dat hij bij je kan aankloppen, jullie hebben goede gesprekken; ik denk dat je er dan op kan vertrouwen dat hij aan de bel trekt als hij zich wel minder fijn voelt of ergens hulp bij nodig heeft.
Het laatste wat je moet willen is dat hij door jouw goedbedoelde hulp het idee krijgt dat hoe hij het wil/ wat hij doet niet goed genoeg is, of dat hij daardoor raar is. Helemaal richting een puberteit kan dat best wel in een koppie blijven zitten en misschien juist tegen gaan werken.
Laat het los, ik denk dat je het al heel goed gedaan hebt. Hij weet dat hij bij je kan aankloppen, jullie hebben goede gesprekken; ik denk dat je er dan op kan vertrouwen dat hij aan de bel trekt als hij zich wel minder fijn voelt of ergens hulp bij nodig heeft.
donderdag 3 december 2020 om 10:31
Misschien met je zoon -als dat lukt en jullie 'stijl' is- nog abstractere gesprekken? Zodat je zijn manier van denken nog beter leert begrijpen? (als dat al nodig is).
Wat ziet je zoon als een fijn en gelukkig leven 'later als hij groot is', aan welke voorwaarden moet dat voldoen? Zijn er dingen die hij anders zou doen als jullie (jij en zijn vader) doen als hij zelf later groot is?
Of zoiets als: denk je dat in ons gezin alles bespreekbaar is? Zijn er onderwerpen waar je liever niet met mij/jevader/je broers over spreekt? Is het erg als dingen moeilijk bespreekbaar zijn?
Wat is binnen een relatie (met je familie of met vrienden) het belangrijkste: dat je helemaal jezelf kunt zijn, of dat je altijd voor elkaar klaar staat? (maw, welke waarde is sterker die van autonomie of die van loyaliteit?).
Bijna meer filosofisch dan dus heel concreet onderwerpen uit het leven van hier&nu bespreken. Maar misschien is dit nog wel een brug te ver voor een kind uit groep 7? Ik heb daar geen ervaring mee.
Wat ziet je zoon als een fijn en gelukkig leven 'later als hij groot is', aan welke voorwaarden moet dat voldoen? Zijn er dingen die hij anders zou doen als jullie (jij en zijn vader) doen als hij zelf later groot is?
Of zoiets als: denk je dat in ons gezin alles bespreekbaar is? Zijn er onderwerpen waar je liever niet met mij/jevader/je broers over spreekt? Is het erg als dingen moeilijk bespreekbaar zijn?
Wat is binnen een relatie (met je familie of met vrienden) het belangrijkste: dat je helemaal jezelf kunt zijn, of dat je altijd voor elkaar klaar staat? (maw, welke waarde is sterker die van autonomie of die van loyaliteit?).
Bijna meer filosofisch dan dus heel concreet onderwerpen uit het leven van hier&nu bespreken. Maar misschien is dit nog wel een brug te ver voor een kind uit groep 7? Ik heb daar geen ervaring mee.
donderdag 3 december 2020 om 11:48
Het resultaat is uiteindelijk hetzelfde geen aansluiting in de klas en geen volwassenen die daar begrip voor op kan brengen.
En nee ze wilde dat niet. Ze wilde niet altijd maar diegene zijn die de kloof moest overbruggen. Dat wil ze nog steeds niet.
Dus ja ze wil wel met kinderen die ze begrijpt en anders niet
Erger u niet, verwonder u slechts!
donderdag 3 december 2020 om 11:51
Ik wil absoluut niet beweren dat hij wél hb is. Ik ken hem verder niet dus wie ben ik.AriViva schreef: ↑03-12-2020 09:39Heb alles gelezen, hoor, en vind alle inzichten heel waardevol. Moet sommige dingen even op mij in laten werken.
Voor wat betreft de hoogbegaafdheid. Hij is nooit getest, maar ik heb niet het gevoel dat hij dit is. Hij is wel een snelle leerling en pikt dingen snel op dus met zijn IQ is niks mis, maar heb niet het gevoel dat hij hoogbegaafd is. Zijn oudste broer is uitzonderlijk begaafd (145+) , maar die heeft echt heel andere kenmerken..
Ik wil alleen wel opmerken dat mijn uhb dochter (145+) hele andere kenmerken vertoont dan mijn broertje en ik (135 en 137) zoveel kinderen zoveel karakters dat is bij hb en uhb niet anders
Erger u niet, verwonder u slechts!
donderdag 3 december 2020 om 12:29
Mijn kind is wel slim (140) maar niet uitzonderlijk. Ik denk dat het bij haar een combinatie is van niet overeenkomende belevingswerelden en het steeds nèt niet goed doen als ze probeert de kloof te overbruggen. Grapjes zijn net niet grappig, opmerkingen vallen net verkeerd. Het lukt haar niet om net zo te zijn als de andere kinderen, hoewel ze wel haar best doet. Maar dat ze haar best doet, maakt voor de andere kinderen niet uit, die zien alleen een kind dat steeds stom doet. Een kind dat steeds nep is. En dat valt niet goed. Dat is eenzaam, voor haar.
donderdag 3 december 2020 om 12:36
Lijkt me verdrietig om te zien bij je kind.Lafae schreef: ↑03-12-2020 12:29Mijn kind is wel slim (140) maar niet uitzonderlijk. Ik denk dat het bij haar een combinatie is van niet overeenkomende belevingswerelden en het steeds nèt niet goed doen als ze probeert de kloof te overbruggen. Grapjes zijn net niet grappig, opmerkingen vallen net verkeerd. Het lukt haar niet om net zo te zijn als de andere kinderen, hoewel ze wel haar best doet. Maar dat ze haar best doet, maakt voor de andere kinderen niet uit, die zien alleen een kind dat steeds stom doet. Een kind dat steeds nep is. En dat valt niet goed. Dat is eenzaam, voor haar.
Als ouder is het volgens mij ook lastig om het juiste midden te vinden tussen je kind hierbij helpen (en dan onbedoeld misschien uitstralen dat het inderdaad niet 'goed genoeg' is). Of je kind te laten (en het daarin te steunen). Want dit is kennelijk hoe het leven werkt, aansluiting vinden is zo makkelijk nog niet.
donderdag 3 december 2020 om 12:55
Bij mij zat er veel schil tussen het IQ en EQ. Qua leren haalde ik gemiddelde tot goede cijfers. Maar emotioneel was ik jonger. Groep 3 gedoubleerd omdat ik nog te speels was. In de nieuwe klas ging het veel beter en dat was mijn leukste klas ooit. In groep 8 adviseerde de leraar me MAVO/HAVO. Maar ik had totaal geen interesse in wat er in de wereld speelde, zoals het nieuws. Dat vond hij zorgwekkend. Hij zei tegen mijn ouders: "Als ze op de middelbare mee wil kunnen, zal ze nog veel moeten veranderen."
Ik had wel veel vriendinnen in die klas, maar toch voelde ik me anders. Grapjes van anderen snapte ik vaak niet of vond ze niet leuk. Ze probeerden me vaak dingen te laten geloven wat ook lukte.
Ik had wel veel vriendinnen in die klas, maar toch voelde ik me anders. Grapjes van anderen snapte ik vaak niet of vond ze niet leuk. Ze probeerden me vaak dingen te laten geloven wat ook lukte.
donderdag 3 december 2020 om 13:11
Is het een pleaser?
Zou hij wat anders willen *voor zichzelf* of vanwege jouw gevoelens? Hij kan zich schamen omdat hij voelt dat jij niet helemaal tevreden bent zo en zeggen dat het geen probleem is zodat jij je er beter bij voelt.
Maar dat hangt af van hoeveel hij jou gewoonlijk aanvoelt en hoe belangrijk het voor hem is om jou te pleasen. (Wat hij overigens niet allemaal hoeft te kunnen verwoorden
)
donderdag 3 december 2020 om 13:47
Verdrietig om te horen. Hier heeft hij een tijdje zijn best gedaan (groep 4/5), maar daar werd hij zo moe van dat hij daar mee is gestopt. Het 'grappige' is dat hij toen wel meer afspraakjes had, maar je zag dat het hem zichtbaar moeite kosten om daar zó zijn best voor te moeten doen. Hij had dus wel meer speelafspraakjes maar (nu ik er zo over nadenk) nog net zo weinig aansluiting.Lafae schreef: ↑03-12-2020 12:29Mijn kind is wel slim (140) maar niet uitzonderlijk. Ik denk dat het bij haar een combinatie is van niet overeenkomende belevingswerelden en het steeds nèt niet goed doen als ze probeert de kloof te overbruggen. Grapjes zijn net niet grappig, opmerkingen vallen net verkeerd. Het lukt haar niet om net zo te zijn als de andere kinderen, hoewel ze wel haar best doet. Maar dat ze haar best doet, maakt voor de andere kinderen niet uit, die zien alleen een kind dat steeds stom doet. Een kind dat steeds nep is. En dat valt niet goed. Dat is eenzaam, voor haar.
donderdag 3 december 2020 om 13:52
Hij is van nature geen pleaser, integendeel zou ik haast willen zeggen. Ik zie wel dat hij de laatste tijd probeert om mij te pleasen omdat hij ziet dat ik veel verdriet heb en dat hem weer verdriet doet..Quincy2 schreef: ↑03-12-2020 13:11Is het een pleaser?
Zou hij wat anders willen *voor zichzelf* of vanwege jouw gevoelens? Hij kan zich schamen omdat hij voelt dat jij niet helemaal tevreden bent zo en zeggen dat het geen probleem is zodat jij je er beter bij voelt.
Maar dat hangt af van hoeveel hij jou gewoonlijk aanvoelt en hoe belangrijk het voor hem is om jou te pleasen. (Wat hij overigens niet allemaal hoeft te kunnen verwoorden
donderdag 3 december 2020 om 13:53
Haha, heb je een puntBelbe schreef: ↑03-12-2020 11:51Ik wil absoluut niet beweren dat hij wél hb is. Ik ken hem verder niet dus wie ben ik.
Ik wil alleen wel opmerken dat mijn uhb dochter (145+) hele andere kenmerken vertoont dan mijn broertje en ik (135 en 137) zoveel kinderen zoveel karakters dat is bij hb en uhb niet anders
donderdag 3 december 2020 om 15:57
Ja hoor heel duidelijk.AriViva schreef: ↑03-12-2020 09:28Ik ga maar gewoon beginnen met reageren, zoveel mooie en herkenbare posts.
Hier hetzelfde met zijn vader. Ik herken veel in wat je schrijft, maar met de kanttekening dat ik niet weet of hij die behoefte niet heeft of dat het hem op de één of andere manier niet lukt en hij zich er bij neer heeft gelegd. Ik merk dat ik het heel moeilijk vind om uit te leggen. Enerzijds zie ik in dat ík een probleem heb en dat ik dit probleem niet op hem moet projecteren (zover was wel duidelijk uit jullie posts
Bij mijn zoon heb ik dat gevoel ook lang gehad. Maar achteraf denk ik dat het vooral zo was dat hij zag dat mensen het maar raar vonden en hij zich probeerde aan te passen. Hoe ouder hij werd hoe duidelijker hij zelf afstand ging nemen van zijn klas en van groepen in het algemeen. Hij vind het te druk, te veel en houdt gewoon niet van al het gedoe met andere mensen.
Nu vind hij het bijvoorbeeld heel gezellig met zijn sportteam, maar als die jongens na de wedstrijd nog iets met elkaar willen doen haalt hij af. Hij vind het sporten heel leuk, maar na een wedstrijd is ie letterlijk wel weer even klaar.
Nu hij weet dat wij het niet raar vinden en dat hij vrij is om iemand me te nemen of met iemand me te gaan, maar nooit hoeft is hij hier zelf ook heel relaxt in.
