5,5 jaar samen, over 3 maanden trouwen..en dan is alles over

Lieve Justme, je mag me alles vragen. Ik weet niet of ik je kan troosten, maar ik wil er graag voor je zijn.



Het is nu bijna 6 jaar uit. De eerste maanden waren grote stress. Maar een half jaar daarna - in de tijd dat wij allebei nog geen nieuwe relatie hadden - gingen we best nog geregeld met elkaar om. De liefde en toekomstplannen waren weg, maar de vriendschap was er nog. Ik verhuisde naar een andere stad en hij kwam nog langs. Samen uit eten, soms zelfs logeren (zonder seks), zo toch een beetje kijken of het de juiste beslissing was denk ik. Samen hebben wij zijn profiel op de datingsite gezet. Best gek eigenlijk, als ik er nu aan terugdenk.

Na veel gepraat wisten we dat we allebei ons ooit hadden afgevraagd 'wie het licht uit zou doen' of 'de stekker eruit zou trekken'.



Toen hij die nieuwe vriendin kreeg, was ik ook verliefd (op mijn huidige vriend). Dus dat maakte niet heel veel indruk. Wat ik me nog wel herinner is de dag dat hij me belde om te zeggen dat ze in verwachting was. Er ging een steek door mijn hart en - hoewel ik hem dat niet liet merken - was ik die dag best van slag. Ik realiseerde me dat hij definitief niet meer 'van mij' was en zij nu 'de belangrijkste vrouw' in zijn leven was. Het was het besef dat de schepen achter ons verbrand waren.



Nu spreken we elkaar nog sporadisch. Allebei zo'n ander leven. Ik blijf het wel altijd leuk vinden om zijn stem te horen en bij te kletsen. Maar nooit 1 moment spijt gehad.

Zoals ik al zei, hebben we allebei ons eigen pad gevonden.



Een knuffel voor je en een (weliswaar virtuele) schouder om op te huilen,

xZoete

Hartzeer is echt de ergste pijn. Het gaat goed komen JustMe222, dat staat vast. Maar jeetje, wat voel ik nu met je mee.

Dat 'vrienden blijven' is een mooi streven, maar verwacht iet dat dat de eerste weken/maanden al makkelijk zal gaan. Uit elkaar gaan is een rouwproces. Dat heeft tijd nodig en heel, heel veel tranen.

Oh, wat vreselijk voor je meid! Ik weet hoe je je voelt en wat je door moet maken. Ik hoop echt voor je dat je snel door deze zure appel heen gebeten bent, want het gáát een keer over.... maar het heeft tijd nodig. Je hebt waarsch het gevoel dat je je zelf in de weg zit, dat je jezelf het liefste uit zet of in een winterslaap zou willen vallen en pas wakker wilt worden als het nare gevoel weg geëbt is... maar dat gaat niet, je móet er door heen, maar er is licht a/h einde van de tunnel hoor; probeer iets te zoeken wat je weer wat hoop geeft, een huisje voor jezelf bv waar je lekker nog een beetje aan moet klussen (met vrienden, familie etc), begin een intensieve opleiding.... Je zult er nu waarsch (nog) geen zin in hebben, maar metd it soort 'grote' dingen kun je je weer richten op nieuwe uitdagingen, eventueel met nieuwe mensen (en wie weet wat dáár weer van komt...).



Ik wens je iig heeeeel veel sterkte voor de komende tijd. Je komt er waarsch sterker en weerbaarder uit dan je daarvoor was en weet je missch beter wat je wilt met je leven.

Wat die vrienden denken, weten alleen die vrienden. Het zal voor jou misschien overkomen alsof ze doen alsof er niets aan de hand is maar wat kunnen zij eraan doen? Dat jouw ex iemand anders heeft leren kennen? Zij hebben er misschien ook wel moeite mee, dat weet je niet.

Heb jij nog wel contact met die vrienden? Zo ja, dan kun je ook met ze afspreken toch?

Verder wil ik je heel veel sterkte toewensen. Zoals door anderen al gezegd: je moet er doorheen helaas. Het is een van de ergste pijnen die ik heb gekend in ieder geval. Ik breek nog liever beide armen en benen denk ik weleens

Sterkte!

ik zou wel je haren bewaren, kan je straks een fijne pruik maken als je jezelf kaal heb geplukt! Tippie!!

Ohh ik kan me helemaal voorstellen hoe vreselijk je je moet voelen. Het nadeel is: je moet hierdoorheen, het doet pijn en dat doet het voorlopig. Het fijne is, probeer je vast te houden aan jezelf, familie en vrienden en weet dat je ooit weer gelukkig wordt! Sterkte, je kunt het!