Relaties
alle pijlers
Onafhankelijke vrouwen versus macho's/players
zaterdag 23 mei 2009 om 10:13
Hoi allemaal,
Als je zelf een paar keer flink je kop gestoten hebt en je hart voor de zoveelste keer gebroken is, ga je toch eens bij jezelf te rade en lees je het één na het andere (zelfhulp)boek.
Het Monsterverbond kennen we natuurlijk allemaal ondertussen wel.......?
Maar toch........
Al die sterke, onafhankelijk vrouwen doen wel "stoer" en stralen uit dat ze niemand nodig hebben, maar dat is natuurlijk helemaal niet zo! Ze willen ook graag dat iemand voor hen zorgt en dat ze zich geborgen en beschermd voelen!
En dan moet een mogelijke partner wel van goed huize komen en heel wat zelfverzekerdheid en doortastendheid hebben om zo'n vrouw dat te kunnen bieden.
En dan zijn we er: de macho's/players stralen dat wel uit, maar als het puntje bij het paaltje komt is dat ook alleen maar vaak de buitenkant. Maar we vallen met bosjes voor die type's omdat we denken dat zij ons te bieden hebben wat we zoeken!
Maar de betrouwbare lieve mannen lopen daar nou eenmaal niet mee te koop en daarom zien we die vaak over het hoofd.
En als we ze niet over het hoofd zien, lopen we er ongemerkt 'overheen' en zijn wij weer de "sterkste" in de relatie.....en dat willen we helemaal niet altijd!!!!!!!!!
Snappen jullie mijn dilemma?
Lopen jullie ook tegen dat probleem aan of zien jullie het heel anders?
Grtz.
Doriene
Als je zelf een paar keer flink je kop gestoten hebt en je hart voor de zoveelste keer gebroken is, ga je toch eens bij jezelf te rade en lees je het één na het andere (zelfhulp)boek.
Het Monsterverbond kennen we natuurlijk allemaal ondertussen wel.......?
Maar toch........
Al die sterke, onafhankelijk vrouwen doen wel "stoer" en stralen uit dat ze niemand nodig hebben, maar dat is natuurlijk helemaal niet zo! Ze willen ook graag dat iemand voor hen zorgt en dat ze zich geborgen en beschermd voelen!
En dan moet een mogelijke partner wel van goed huize komen en heel wat zelfverzekerdheid en doortastendheid hebben om zo'n vrouw dat te kunnen bieden.
En dan zijn we er: de macho's/players stralen dat wel uit, maar als het puntje bij het paaltje komt is dat ook alleen maar vaak de buitenkant. Maar we vallen met bosjes voor die type's omdat we denken dat zij ons te bieden hebben wat we zoeken!
Maar de betrouwbare lieve mannen lopen daar nou eenmaal niet mee te koop en daarom zien we die vaak over het hoofd.
En als we ze niet over het hoofd zien, lopen we er ongemerkt 'overheen' en zijn wij weer de "sterkste" in de relatie.....en dat willen we helemaal niet altijd!!!!!!!!!
Snappen jullie mijn dilemma?
Lopen jullie ook tegen dat probleem aan of zien jullie het heel anders?
Grtz.
Doriene
zaterdag 23 mei 2009 om 12:11
zaterdag 23 mei 2009 om 13:26
quote:Mozzarella schreef op 23 mei 2009 @ 10:51:
Grappig dat iedereen hier zo fel op reageert... ik herken het namelijk wel, dat dilemma! Ik word op machotypes sneller echt verliefd. Wat resulteert in liefdesverdriet of mezelf tegenhouden omdat ik verstandelijk wel weet dat ik dit niet moet doen.
Heb paar langere relaties met lieve mannen gehad, merk dan dat ik de sterkste word in de relatie. De schouder, de luisteraar, de initiatiefnemer, de oplosser... ik stel mezelf zo op, ik knok er bijna voor om de sterkste te worden, bijna om van hem te 'winnen', maar als ik eenmaal die rol heb, denk ik vaak: wat is mijn lieve man toch eigenlijk slap/onhandig/dom/ruggegraatloos! En wat mis ik dan ineens die schouder. Wat me dan weer doet verlangen naar een machotype.
Maar toen ik bijv. vorige zomer toch een machotype had, werd ik zelf zo'n zachtgekookt ei... ik was mezelf helemaal kwijt, liet me leiden, liet hem beslissen etc.. en dat is ook niet wat ik wil!
Ik voel me dus stoerder als ik een lieve man heb, maar ik wil me niet altijd maar de stoere voelen.
Ik herken mij wel in wat TO schrijft en ook wat mozzarella hier schrijft!
Best kansloos (voor mezelf sprekend), en het lijkt er soms ook op dat ik het 'gevecht' op zoek in de relatie van wie de sterkste is...
Ik vind het ook moeilijk om mijzelf kwetsbaar op te stellen in een relatie, dat duurt best lang en ik hanteer best snel de houding 'hij is niet goed genoeg voor mij' omdat ik het eng vindt als iemand dichterbij komt. Dus wil ik sterker zijn.... Om vervolgens te vallen op de macho man, waarbij ik mezelf denk veilig te voelen, maar die juist die veiligheid mij niet kan bieden waardoor ik me open durf te stellen.
Mijn huis-tuin-en-keuken-psychologisch-geanalyseer.
Grappig dat iedereen hier zo fel op reageert... ik herken het namelijk wel, dat dilemma! Ik word op machotypes sneller echt verliefd. Wat resulteert in liefdesverdriet of mezelf tegenhouden omdat ik verstandelijk wel weet dat ik dit niet moet doen.
Heb paar langere relaties met lieve mannen gehad, merk dan dat ik de sterkste word in de relatie. De schouder, de luisteraar, de initiatiefnemer, de oplosser... ik stel mezelf zo op, ik knok er bijna voor om de sterkste te worden, bijna om van hem te 'winnen', maar als ik eenmaal die rol heb, denk ik vaak: wat is mijn lieve man toch eigenlijk slap/onhandig/dom/ruggegraatloos! En wat mis ik dan ineens die schouder. Wat me dan weer doet verlangen naar een machotype.
Maar toen ik bijv. vorige zomer toch een machotype had, werd ik zelf zo'n zachtgekookt ei... ik was mezelf helemaal kwijt, liet me leiden, liet hem beslissen etc.. en dat is ook niet wat ik wil!
Ik voel me dus stoerder als ik een lieve man heb, maar ik wil me niet altijd maar de stoere voelen.
Ik herken mij wel in wat TO schrijft en ook wat mozzarella hier schrijft!
Best kansloos (voor mezelf sprekend), en het lijkt er soms ook op dat ik het 'gevecht' op zoek in de relatie van wie de sterkste is...
Ik vind het ook moeilijk om mijzelf kwetsbaar op te stellen in een relatie, dat duurt best lang en ik hanteer best snel de houding 'hij is niet goed genoeg voor mij' omdat ik het eng vindt als iemand dichterbij komt. Dus wil ik sterker zijn.... Om vervolgens te vallen op de macho man, waarbij ik mezelf denk veilig te voelen, maar die juist die veiligheid mij niet kan bieden waardoor ik me open durf te stellen.
Mijn huis-tuin-en-keuken-psychologisch-geanalyseer.
if they like you you'll know, if they don't you'll be confused
zaterdag 23 mei 2009 om 14:15
Ik weet dat mensen sociale dieren zijn, maar dat betekent in mijn ogen niet dat een vrouw een man nodig zou hebben. Dat armen en schouder gevoel kan je ook op een andere manier krijgen, daar hoef je geen serieuze relatie met een man voor te hebben.
Als jij echt het gevoel hebt een man nodig te hebben, dan lijkt mij het nuttig dat je aan dat gevoel gaat werken, want dat komt eerlijk gezegd nogal sneu over...
Vrouwen hangen in mijn ogen veel te veel op aan een man, stellen zich veel te afhankelijk op.
Als jij echt het gevoel hebt een man nodig te hebben, dan lijkt mij het nuttig dat je aan dat gevoel gaat werken, want dat komt eerlijk gezegd nogal sneu over...
Vrouwen hangen in mijn ogen veel te veel op aan een man, stellen zich veel te afhankelijk op.
zaterdag 23 mei 2009 om 14:22
Er is toch nog een verschil tussen nodig hebben en het fijn vinden als die man er is? Natuurlijk haal ik mijn geluk uit mezelf. Maar ik weet van mezelf dat ik gelukkiger ben met een leuke vent aan mijn zijde. Eentje die er onvoorwaardelijk voor mij is. Waar ik heel erg blij wakker naast wordt iedere ochtend. Als dat me sneu maakt, dan is dat maar zo.
Ik heb die man niet nodig. Ik red het heel goed alleen. Ik heb het zelf leuk alleen. Maar net als TO zou ik het wel fijn vinden om mijn leven te delen.
Wederom, als dat me sneu maakt in jou/jullie ogen... so be it!
Ik heb die man niet nodig. Ik red het heel goed alleen. Ik heb het zelf leuk alleen. Maar net als TO zou ik het wel fijn vinden om mijn leven te delen.
Wederom, als dat me sneu maakt in jou/jullie ogen... so be it!
zaterdag 23 mei 2009 om 14:24
Ja, dat ben ik dan wel met Sunny eens.
Ik val niet op macho's. Prik daar zo doorheen. Ze zijn als broos metaal met een likje goudverf. En ze hebben al snel door, ondanks m'n onschuldige uiterlijk, dat het niet gaat lukken.
Ik heb meer met onafhankelijke zelfstandige leuke mannen. De macho is dat niet, die heeft ook een slachtoffer nodig voor z'n bestaansrecht. Niks aan.
Ken vrouwen en mannen die in elk lid van de andere sekse een potientele kandidaat voor het huwelijk ziet. Erg vermoeiend. Een relatie is een aanvulling, geen invulling.
En natuurlijk heeft iedereen behoefte aan eventjes de 'zwakkere' te zijn. Dat mag ook. Maar enkel daarvoor een relatie willen? Lijkt mij toch dat het vooral leuk moet zijn en geen zielenverpleegkundige.
Ik val niet op macho's. Prik daar zo doorheen. Ze zijn als broos metaal met een likje goudverf. En ze hebben al snel door, ondanks m'n onschuldige uiterlijk, dat het niet gaat lukken.
Ik heb meer met onafhankelijke zelfstandige leuke mannen. De macho is dat niet, die heeft ook een slachtoffer nodig voor z'n bestaansrecht. Niks aan.
Ken vrouwen en mannen die in elk lid van de andere sekse een potientele kandidaat voor het huwelijk ziet. Erg vermoeiend. Een relatie is een aanvulling, geen invulling.
En natuurlijk heeft iedereen behoefte aan eventjes de 'zwakkere' te zijn. Dat mag ook. Maar enkel daarvoor een relatie willen? Lijkt mij toch dat het vooral leuk moet zijn en geen zielenverpleegkundige.
zaterdag 23 mei 2009 om 14:25
quote:sunny31 schreef op 23 May 2009 @ 14:15:
Ik weet dat mensen sociale dieren zijn, maar dat betekent in mijn ogen niet dat een vrouw een man nodig zou hebben. Dat armen en schouder gevoel kan je ook op een andere manier krijgen, daar hoef je geen serieuze relatie met een man voor te hebben.
Als jij echt het gevoel hebt een man nodig te hebben, dan lijkt mij het nuttig dat je aan dat gevoel gaat werken, want dat komt eerlijk gezegd nogal sneu over...
Vrouwen hangen in mijn ogen veel te veel op aan een man, stellen zich veel te afhankelijk op.Nou, dat vind ik wel een verregaande conclusie hoor! Ik vind een liefdes relatie heel anders dan alle andere relaties die je in je leven hebt. Ik vind het heel normaal om daar naar te verlangen. Wat overigens niet wil zeggen dat je aan de voeten van iedere potentiele lover moet werpen. Niets ten koste van jezelf.
Ik weet dat mensen sociale dieren zijn, maar dat betekent in mijn ogen niet dat een vrouw een man nodig zou hebben. Dat armen en schouder gevoel kan je ook op een andere manier krijgen, daar hoef je geen serieuze relatie met een man voor te hebben.
Als jij echt het gevoel hebt een man nodig te hebben, dan lijkt mij het nuttig dat je aan dat gevoel gaat werken, want dat komt eerlijk gezegd nogal sneu over...
Vrouwen hangen in mijn ogen veel te veel op aan een man, stellen zich veel te afhankelijk op.Nou, dat vind ik wel een verregaande conclusie hoor! Ik vind een liefdes relatie heel anders dan alle andere relaties die je in je leven hebt. Ik vind het heel normaal om daar naar te verlangen. Wat overigens niet wil zeggen dat je aan de voeten van iedere potentiele lover moet werpen. Niets ten koste van jezelf.
zaterdag 23 mei 2009 om 14:36
quote:Digitalis schreef op 23 mei 2009 @ 14:24:
Ja, dat ben ik dan wel met Sunny eens.
Ik val niet op macho's. Prik daar zo doorheen. Ze zijn als broos metaal met een likje goudverf. En ze hebben al snel door, ondanks m'n onschuldige uiterlijk, dat het niet gaat lukken.
Ik heb meer met onafhankelijke zelfstandige leuke mannen. De macho is dat niet, die heeft ook een slachtoffer nodig voor z'n bestaansrecht. Niks aan.
Ken vrouwen en mannen die in elk lid van de andere sekse een potientele kandidaat voor het huwelijk ziet. Erg vermoeiend. Een relatie is een aanvulling, geen invulling.
En natuurlijk heeft iedereen behoefte aan eventjes de 'zwakkere' te zijn. Dat mag ook. Maar enkel daarvoor een relatie willen? Lijkt mij toch dat het vooral leuk moet zijn en geen zielenverpleegkundige.
Ik ben het helemaal met je eens hoor, maar ik denk dat je het nu te simpel verwoord. De reden om een relatie te willen is natuurlijk niet iemand die je zielenverpleegkundige is! Maar het is wel fijn als iemand je kan steunen. En het is tegenwoordig gewoon moeilijk een man met een sterke persoonlijkheid te vinden (losstaand van het hele macho verhaal) die op die momenten dat je steun nodig hebt, er wel voor je is. Zonder dat hij een watje is.
En als hij dan bestaat, dan moet je er ook nog eens op vallen
Ja, dat ben ik dan wel met Sunny eens.
Ik val niet op macho's. Prik daar zo doorheen. Ze zijn als broos metaal met een likje goudverf. En ze hebben al snel door, ondanks m'n onschuldige uiterlijk, dat het niet gaat lukken.
Ik heb meer met onafhankelijke zelfstandige leuke mannen. De macho is dat niet, die heeft ook een slachtoffer nodig voor z'n bestaansrecht. Niks aan.
Ken vrouwen en mannen die in elk lid van de andere sekse een potientele kandidaat voor het huwelijk ziet. Erg vermoeiend. Een relatie is een aanvulling, geen invulling.
En natuurlijk heeft iedereen behoefte aan eventjes de 'zwakkere' te zijn. Dat mag ook. Maar enkel daarvoor een relatie willen? Lijkt mij toch dat het vooral leuk moet zijn en geen zielenverpleegkundige.
Ik ben het helemaal met je eens hoor, maar ik denk dat je het nu te simpel verwoord. De reden om een relatie te willen is natuurlijk niet iemand die je zielenverpleegkundige is! Maar het is wel fijn als iemand je kan steunen. En het is tegenwoordig gewoon moeilijk een man met een sterke persoonlijkheid te vinden (losstaand van het hele macho verhaal) die op die momenten dat je steun nodig hebt, er wel voor je is. Zonder dat hij een watje is.
En als hij dan bestaat, dan moet je er ook nog eens op vallen
if they like you you'll know, if they don't you'll be confused
zaterdag 23 mei 2009 om 14:38
Iris, voor sommigen is dat het dus wel. Heb het nogal gezien. Natuurlijk is het heel erg fijn als je een man hebt die jou steunt. Vind ik ook. Maar ik ga daar toch niet actief naar op zoek. Ik mis geen relatie, ik mis de persoon waarmee ik iets had. Je zult versteld staan hoeveel mensen meer een relatie missen, en hoe ze op zoek zijn.
zaterdag 23 mei 2009 om 14:43
Misschien geldt dat inderdaad wel voor veel mensen.
Ik heb wel gemerkt dat ik een relatie wil. Niet perse, en zeker niet zomaar met iemand. Gaat mij echt wel op de persoon ipv een schouder om op uit te huilen oid. Maar ik wil wel iets opbouwen met iemand. En ja, dan moet ik er wel actief mee bezig zijn/ open voor staan. Want in mijn eigen kringetje kom ik hem sowieso niet tegen.
Ik heb wel gemerkt dat ik een relatie wil. Niet perse, en zeker niet zomaar met iemand. Gaat mij echt wel op de persoon ipv een schouder om op uit te huilen oid. Maar ik wil wel iets opbouwen met iemand. En ja, dan moet ik er wel actief mee bezig zijn/ open voor staan. Want in mijn eigen kringetje kom ik hem sowieso niet tegen.
if they like you you'll know, if they don't you'll be confused
zaterdag 23 mei 2009 om 16:48
Sunny schreef:
Vrouwen hangen in mijn ogen veel te veel op aan een man, stellen zich veel te afhankelijk op.........
Té afhankelijk lijkt me idd ook niet goed, maar een bepaalde mate van 'zwakheid' durven tonen heeft ook te maken met je kwetsbaar durven opstellen en jezelf durven te geven in een relatie, denk ik.
Visotsky reageerde op Sunny:
Nou, dat vind ik wel een verregaande conclusie hoor! Ik vind een liefdes relatie heel anders dan alle andere relaties die je in je leven hebt. Ik vind het heel normaal om daar naar te verlangen. Wat overigens niet wil zeggen dat je aan de voeten van iedere potentiele lover moet werpen. Niets ten koste van jezelf....................
Daar ben ik het mee eens, Visotsky! Nooi ten koste van jezelf! Dan pas wordt het sneu, naar mijn idee.....
Iris schreef:
Ik heb wel gemerkt dat ik een relatie wil. Niet perse, en zeker niet zomaar met iemand. Gaat mij echt wel op de persoon ipv een schouder om op uit te huilen oid. Maar ik wil wel iets opbouwen met iemand. En ja, dan moet ik er wel actief mee bezig zijn/ open voor staan.
Ik zoek rustig verder......
Grtz.
D.
Vrouwen hangen in mijn ogen veel te veel op aan een man, stellen zich veel te afhankelijk op.........
Té afhankelijk lijkt me idd ook niet goed, maar een bepaalde mate van 'zwakheid' durven tonen heeft ook te maken met je kwetsbaar durven opstellen en jezelf durven te geven in een relatie, denk ik.
Visotsky reageerde op Sunny:
Nou, dat vind ik wel een verregaande conclusie hoor! Ik vind een liefdes relatie heel anders dan alle andere relaties die je in je leven hebt. Ik vind het heel normaal om daar naar te verlangen. Wat overigens niet wil zeggen dat je aan de voeten van iedere potentiele lover moet werpen. Niets ten koste van jezelf....................
Daar ben ik het mee eens, Visotsky! Nooi ten koste van jezelf! Dan pas wordt het sneu, naar mijn idee.....
Iris schreef:
Ik heb wel gemerkt dat ik een relatie wil. Niet perse, en zeker niet zomaar met iemand. Gaat mij echt wel op de persoon ipv een schouder om op uit te huilen oid. Maar ik wil wel iets opbouwen met iemand. En ja, dan moet ik er wel actief mee bezig zijn/ open voor staan.
Ik zoek rustig verder......
Grtz.
D.
zaterdag 23 mei 2009 om 19:58
Ik weet niet meer wie het schreef maar zo denk ik er ook over: vriendschap in een relatie is het belangrijkste. Ik heb dat nog niet mogen ervaren. Mijn relaties waren typisch mannetje-vrouwtje. Alleen het buitenlaagje dus. Maar een hechte vriendschappelijke band was er nooit (ok bij 1 ex wel maar die tel ik voor dit betoog even niet mee)
Stoer, onafhankelijk, zelfstandig, sterk allemaal relatief zoals Leo schreef. Ik vind mezelf heel krachtig en daar vallen bepaalde types op. Op het moment dat ik me van mijn kwetsbare kant zien, lijkt de man in kwestie opgelucht:"Ohhh...ik kan haar dus WEL onder de duim houden". Nee sukkel, dit is een ANDERE kant van mij. En dan komt mijn krachtige kant naar boven en hebben we de poppen aan het dansen.
Een relaties is natuurlijk, mischien wel het meest natuurlijke wat er is. Alleen stappen velen (inclusief ondergetekende) met de verkeerde motieven in een relatie. Als je een relatie wilt om je heel te voelen dan schrijf je je in voor niet zo prettige ervaring. Hungry people make poor shoppers.
Iemand schreef:"Relaties zijn er niet om je vervolmaken. Maar om te delen in elkaars volmaaktheid". Kijk, dat klinkt stukken aantrekkelijker dan jezelf in een ander zoeken. Geen wonder dat velen zich zo kunnen verliezen in de relatie.
Stoer, onafhankelijk, zelfstandig, sterk allemaal relatief zoals Leo schreef. Ik vind mezelf heel krachtig en daar vallen bepaalde types op. Op het moment dat ik me van mijn kwetsbare kant zien, lijkt de man in kwestie opgelucht:"Ohhh...ik kan haar dus WEL onder de duim houden". Nee sukkel, dit is een ANDERE kant van mij. En dan komt mijn krachtige kant naar boven en hebben we de poppen aan het dansen.
Een relaties is natuurlijk, mischien wel het meest natuurlijke wat er is. Alleen stappen velen (inclusief ondergetekende) met de verkeerde motieven in een relatie. Als je een relatie wilt om je heel te voelen dan schrijf je je in voor niet zo prettige ervaring. Hungry people make poor shoppers.
Iemand schreef:"Relaties zijn er niet om je vervolmaken. Maar om te delen in elkaars volmaaktheid". Kijk, dat klinkt stukken aantrekkelijker dan jezelf in een ander zoeken. Geen wonder dat velen zich zo kunnen verliezen in de relatie.
zaterdag 23 mei 2009 om 20:01
quote:jufdoortje schreef op 23 mei 2009 @ 16:48:
Sunny schreef:
Vrouwen hangen in mijn ogen veel te veel op aan een man, stellen zich veel te afhankelijk op.........
Té afhankelijk lijkt me idd ook niet goed, maar een bepaalde mate van 'zwakheid' durven tonen heeft ook te maken met je kwetsbaar durven opstellen en jezelf durven te geven in een relatie, denk ik.
Visotsky reageerde op Sunny:
Nou, dat vind ik wel een verregaande conclusie hoor! Ik vind een liefdes relatie heel anders dan alle andere relaties die je in je leven hebt. Ik vind het heel normaal om daar naar te verlangen. Wat overigens niet wil zeggen dat je aan de voeten van iedere potentiele lover moet werpen. Niets ten koste van jezelf....................
Daar ben ik het mee eens, Visotsky! Nooi ten koste van jezelf! Dan pas wordt het sneu, naar mijn idee.....
Iris schreef:
Ik heb wel gemerkt dat ik een relatie wil. Niet perse, en zeker niet zomaar met iemand. Gaat mij echt wel op de persoon ipv een schouder om op uit te huilen oid. Maar ik wil wel iets opbouwen met iemand. En ja, dan moet ik er wel actief mee bezig zijn/ open voor staan.
Ik zoek rustig verder......
Grtz.
D.Wat moet ik me daar concreet bij voorstellen?
Sunny schreef:
Vrouwen hangen in mijn ogen veel te veel op aan een man, stellen zich veel te afhankelijk op.........
Té afhankelijk lijkt me idd ook niet goed, maar een bepaalde mate van 'zwakheid' durven tonen heeft ook te maken met je kwetsbaar durven opstellen en jezelf durven te geven in een relatie, denk ik.
Visotsky reageerde op Sunny:
Nou, dat vind ik wel een verregaande conclusie hoor! Ik vind een liefdes relatie heel anders dan alle andere relaties die je in je leven hebt. Ik vind het heel normaal om daar naar te verlangen. Wat overigens niet wil zeggen dat je aan de voeten van iedere potentiele lover moet werpen. Niets ten koste van jezelf....................
Daar ben ik het mee eens, Visotsky! Nooi ten koste van jezelf! Dan pas wordt het sneu, naar mijn idee.....
Iris schreef:
Ik heb wel gemerkt dat ik een relatie wil. Niet perse, en zeker niet zomaar met iemand. Gaat mij echt wel op de persoon ipv een schouder om op uit te huilen oid. Maar ik wil wel iets opbouwen met iemand. En ja, dan moet ik er wel actief mee bezig zijn/ open voor staan.
Ik zoek rustig verder......
Grtz.
D.Wat moet ik me daar concreet bij voorstellen?
zaterdag 23 mei 2009 om 20:55
Kan mij echt vinden in TO/Mozarella en Iris. Erg herkenbaar gewoon wat jullie schrijven, vooral dat sterker willen voelen in een relatie, dan is de man ineens niet sterk genoeg, vallen voor macho je daar compleet aan overgeven en vervolgens een gebroken hart.... Frustrerend is het wel maar heb besloten mij er niet meer druk om te maken en gewoon vooral ervoor zorgen dat ik zelf happy ben, ook zonder man!
zaterdag 23 mei 2009 om 21:47
quote:Al die sterke, onafhankelijk vrouwen doen wel "stoer" en stralen uit dat ze niemand nodig hebben, maar dat is natuurlijk helemaal niet zo! Ze willen ook graag dat iemand voor hen zorgt en dat ze zich geborgen en beschermd voelen!
Ik heb alleen de openingspost gelezen, maar wil wel even reageren. Anders ga ik dat vergeten namelijk en dit viel me erg op.
Waarom zou sterk en onafhankelijk gelijk staan aan geen liefde/niemand nodig hebben/niemand willen liefhebben/zich niet beschermt en geborgen willen weten?
Dus ik snap je denkwijze niet helemaal.
Dat je ook alleen kunt zijn, aan jezelf genoeg hebt en ook zonder een ander kunt wil niet zeggen dat je dan ook alleen moet leven. Juist als je gelukkig bent met jezelf en je eigen leven kun je een hele mooie toevoeging in het leven voor een ander zijn, en de ander in jouw leven. Dus ik zie het probleem niet zo.
En nu ga ik de rest even doornemen.
Ik heb alleen de openingspost gelezen, maar wil wel even reageren. Anders ga ik dat vergeten namelijk en dit viel me erg op.
Waarom zou sterk en onafhankelijk gelijk staan aan geen liefde/niemand nodig hebben/niemand willen liefhebben/zich niet beschermt en geborgen willen weten?
Dus ik snap je denkwijze niet helemaal.
Dat je ook alleen kunt zijn, aan jezelf genoeg hebt en ook zonder een ander kunt wil niet zeggen dat je dan ook alleen moet leven. Juist als je gelukkig bent met jezelf en je eigen leven kun je een hele mooie toevoeging in het leven voor een ander zijn, en de ander in jouw leven. Dus ik zie het probleem niet zo.
En nu ga ik de rest even doornemen.
zondag 24 mei 2009 om 08:22
quote:Barcelona30 schreef op 23 mei 2009 @ 20:55:
Kan mij echt vinden in TO/Mozarella en Iris. Erg herkenbaar gewoon wat jullie schrijven, vooral dat sterker willen voelen in een relatie, dan is de man ineens niet sterk genoeg, vallen voor macho je daar compleet aan overgeven en vervolgens een gebroken hart.... Frustrerend is het wel maar heb besloten mij er niet meer druk om te maken en gewoon vooral ervoor zorgen dat ik zelf happy ben, ook zonder man!
Wel grappig te lezen hier dat er vrouwen zijn die dit herkennen!
Jouw aanpak heb ik ook heel lang gehanteerd. Ik kan op zich mijn prima redden zonder relatie en ben dan ook echt happy met mijzelf en mijn leven. Maar toch zou ik graag een relatie willen... en ik merkte dat door mijn afstandelijke houding (ik red het zelf wel) ik ook bijna helemaal geen mannen meer ontmoette. Dus ik denk wel dat je er open voor moet blijven staan... en 'actief' ermee bezig moet (willen) zijn. Denk ik dan he.
Kan mij echt vinden in TO/Mozarella en Iris. Erg herkenbaar gewoon wat jullie schrijven, vooral dat sterker willen voelen in een relatie, dan is de man ineens niet sterk genoeg, vallen voor macho je daar compleet aan overgeven en vervolgens een gebroken hart.... Frustrerend is het wel maar heb besloten mij er niet meer druk om te maken en gewoon vooral ervoor zorgen dat ik zelf happy ben, ook zonder man!
Wel grappig te lezen hier dat er vrouwen zijn die dit herkennen!
Jouw aanpak heb ik ook heel lang gehanteerd. Ik kan op zich mijn prima redden zonder relatie en ben dan ook echt happy met mijzelf en mijn leven. Maar toch zou ik graag een relatie willen... en ik merkte dat door mijn afstandelijke houding (ik red het zelf wel) ik ook bijna helemaal geen mannen meer ontmoette. Dus ik denk wel dat je er open voor moet blijven staan... en 'actief' ermee bezig moet (willen) zijn. Denk ik dan he.
if they like you you'll know, if they don't you'll be confused
zondag 24 mei 2009 om 08:34
quote:Madhe schreef op 23 mei 2009 @ 21:47:
Waarom zou sterk en onafhankelijk gelijk staan aan geen liefde/niemand nodig hebben/niemand willen liefhebben/zich niet beschermt en geborgen willen weten?
Weet niet of TO er ook zo over denkt maar ik vind als ik eenmaal de rol in de relatie heb van sterk en onafhankelijk, het moeilijk om deze los te laten. En ik merk dat des te sterker ik mij opstel, des te meer de man met wie ik dan ben op mij gaat steunen. Maar dat vind ik dan ook eigenlijk niets... Echter, ben ik met een man die sterker is waarbij ik mij beschermt kan voelen, dan vind ik dat in het begin fijn, maar ik merk op een gegeven moment dat de rol van beschermt worden niet past bij mij (en mijn zelfbeeld van onafhankelijkheid etc) en dan ga ik weer tonen dat ik sterker ben dan hij.
Als ik het zo opschrijf klinkt het best idioot. Misschien ben ik rijp voor de psych....
Waarom zou sterk en onafhankelijk gelijk staan aan geen liefde/niemand nodig hebben/niemand willen liefhebben/zich niet beschermt en geborgen willen weten?
Weet niet of TO er ook zo over denkt maar ik vind als ik eenmaal de rol in de relatie heb van sterk en onafhankelijk, het moeilijk om deze los te laten. En ik merk dat des te sterker ik mij opstel, des te meer de man met wie ik dan ben op mij gaat steunen. Maar dat vind ik dan ook eigenlijk niets... Echter, ben ik met een man die sterker is waarbij ik mij beschermt kan voelen, dan vind ik dat in het begin fijn, maar ik merk op een gegeven moment dat de rol van beschermt worden niet past bij mij (en mijn zelfbeeld van onafhankelijkheid etc) en dan ga ik weer tonen dat ik sterker ben dan hij.
Als ik het zo opschrijf klinkt het best idioot. Misschien ben ik rijp voor de psych....
if they like you you'll know, if they don't you'll be confused
zondag 24 mei 2009 om 10:17
Hier ook even een reactie van mij:
Woon sinds tien jaar alleen met mijn dochter van elf en dat gaat uitstekend. Behalve een kortstondige relatie ben ik al die tijd zonder relatie geweest. Heb er ook niet zo bij stil gestaan eigenlijk; deed en doe nog steeds bijna alles zelf. Heb wel gemerkt dat mannen het moeilijk vinden een ingang te vinden als je zo onafhankelijk en zelfstandig bent. Ze voelen zich al snel overbodig als je zelf de boormachine e.d. hanteert omdat je het minstens zo goed kunt als zij. Menig mannen-ego heeft het toch wel een beetje moeilijk als je als vrouw je eigen boontjes kunt doppen. Vroeger had ik een vriend die helemaal opbloeide als ik hem vroeg mijn reparatiewerkzaamheden na te kijken maar dat sloeg natuurlijk nergens op: dat was puur om zijn ego intact te houden. Ik wil best weer een partner maar die moet zich niet af laten schrikken door een handige vrouw maar blij zijn dat we zo samen echt wel eens iets leuks zouden kunnen verbouwen, toch?!
Woon sinds tien jaar alleen met mijn dochter van elf en dat gaat uitstekend. Behalve een kortstondige relatie ben ik al die tijd zonder relatie geweest. Heb er ook niet zo bij stil gestaan eigenlijk; deed en doe nog steeds bijna alles zelf. Heb wel gemerkt dat mannen het moeilijk vinden een ingang te vinden als je zo onafhankelijk en zelfstandig bent. Ze voelen zich al snel overbodig als je zelf de boormachine e.d. hanteert omdat je het minstens zo goed kunt als zij. Menig mannen-ego heeft het toch wel een beetje moeilijk als je als vrouw je eigen boontjes kunt doppen. Vroeger had ik een vriend die helemaal opbloeide als ik hem vroeg mijn reparatiewerkzaamheden na te kijken maar dat sloeg natuurlijk nergens op: dat was puur om zijn ego intact te houden. Ik wil best weer een partner maar die moet zich niet af laten schrikken door een handige vrouw maar blij zijn dat we zo samen echt wel eens iets leuks zouden kunnen verbouwen, toch?!
zondag 24 mei 2009 om 10:28
quote:Iris27 schreef op 24 mei 2009 @ 08:22:
[...]
Wel grappig te lezen hier dat er vrouwen zijn die dit herkennen!
Jouw aanpak heb ik ook heel lang gehanteerd. Ik kan op zich mijn prima redden zonder relatie en ben dan ook echt happy met mijzelf en mijn leven. Maar toch zou ik graag een relatie willen... en ik merkte dat door mijn afstandelijke houding (ik red het zelf wel) ik ook bijna helemaal geen mannen meer ontmoette. Dus ik denk wel dat je er open voor moet blijven staan... en 'actief' ermee bezig moet (willen) zijn. Denk ik dan he.
Ik herken mijzelf er ook heel erg in zoals eerder gezegd, maar de vraag is ook. Wanneer vindt je in de man de evenwicht?
Dat je jezelf niet eens overgeeft en uiteindelijk met een gebroken hart komt te zitten of dat je een man ontmoet waarbij je de sterkste bent.....
Moet er dan niet iets in jezelf veranderen?
[...]
Wel grappig te lezen hier dat er vrouwen zijn die dit herkennen!
Jouw aanpak heb ik ook heel lang gehanteerd. Ik kan op zich mijn prima redden zonder relatie en ben dan ook echt happy met mijzelf en mijn leven. Maar toch zou ik graag een relatie willen... en ik merkte dat door mijn afstandelijke houding (ik red het zelf wel) ik ook bijna helemaal geen mannen meer ontmoette. Dus ik denk wel dat je er open voor moet blijven staan... en 'actief' ermee bezig moet (willen) zijn. Denk ik dan he.
Ik herken mijzelf er ook heel erg in zoals eerder gezegd, maar de vraag is ook. Wanneer vindt je in de man de evenwicht?
Dat je jezelf niet eens overgeeft en uiteindelijk met een gebroken hart komt te zitten of dat je een man ontmoet waarbij je de sterkste bent.....
Moet er dan niet iets in jezelf veranderen?
zondag 24 mei 2009 om 12:03
quote:Iris27 schreef op 24 mei 2009 @ 08:34:
[...]
Weet niet of TO er ook zo over denkt maar ik vind als ik eenmaal de rol in de relatie heb van sterk en onafhankelijk, het moeilijk om deze los te laten.
Je hebt het over een rol, maar is het (helemaal binnen een relatie) niet veel fijner om de dingen te laten zijn zoals ze zijn? Ook al houdt dit in dat je je de ene keer sterk voelt, en de andere keer afhankelijk? Waarom neem jij een rol aan? Dan is het slechts een houding. Juist in een relatie moet je de ander ook de kans geven om jou te leren kennen zoals je bént, en niet zoals je je voordoet.
En ik merk dat des te sterker ik mij opstel, des te meer de man met wie ik dan ben op mij gaat steunen.
Ik hoop dat dit niet inhoudt dat de mannen met wie jij een relatie hebt altijd maar sterk moeten zijn. Want ook mannen zijn gewoon mensen, met hun zwakke en kwetsbare momenten.
Maar dat vind ik dan ook eigenlijk niets... Echter, ben ik met een man die sterker is waarbij ik mij beschermt kan voelen, dan vind ik dat in het begin fijn, maar ik merk op een gegeven moment dat de rol van beschermt worden niet past bij mij (en mijn zelfbeeld van onafhankelijkheid etc) en dan ga ik weer tonen dat ik sterker ben dan hij.
Het klinkt alsof je tot nu toe nog niet in een relatie hebt gezeten waarin je jezelf kon zijn, waarin je jezelf mag zijn. Waar de balans is, en gelijkwaardigheid. Ik zeg al, het een moet niet aan het andere onder doen. Misschien moet je eerst zelf ervaren hoe het voelt om echt onafhankelijk te zijn. Dan zul je zien dat sterk en onafhankelijk zijn een andere inhoud heeft dan die jij er nu nog met je houding aan gééft.
Als ik het zo opschrijf klinkt het best idioot. Misschien ben ik rijp voor de psych.... Daar ga ik niet over, dus daar laat ik me niet over uit.
[...]
Weet niet of TO er ook zo over denkt maar ik vind als ik eenmaal de rol in de relatie heb van sterk en onafhankelijk, het moeilijk om deze los te laten.
Je hebt het over een rol, maar is het (helemaal binnen een relatie) niet veel fijner om de dingen te laten zijn zoals ze zijn? Ook al houdt dit in dat je je de ene keer sterk voelt, en de andere keer afhankelijk? Waarom neem jij een rol aan? Dan is het slechts een houding. Juist in een relatie moet je de ander ook de kans geven om jou te leren kennen zoals je bént, en niet zoals je je voordoet.
En ik merk dat des te sterker ik mij opstel, des te meer de man met wie ik dan ben op mij gaat steunen.
Ik hoop dat dit niet inhoudt dat de mannen met wie jij een relatie hebt altijd maar sterk moeten zijn. Want ook mannen zijn gewoon mensen, met hun zwakke en kwetsbare momenten.
Maar dat vind ik dan ook eigenlijk niets... Echter, ben ik met een man die sterker is waarbij ik mij beschermt kan voelen, dan vind ik dat in het begin fijn, maar ik merk op een gegeven moment dat de rol van beschermt worden niet past bij mij (en mijn zelfbeeld van onafhankelijkheid etc) en dan ga ik weer tonen dat ik sterker ben dan hij.
Het klinkt alsof je tot nu toe nog niet in een relatie hebt gezeten waarin je jezelf kon zijn, waarin je jezelf mag zijn. Waar de balans is, en gelijkwaardigheid. Ik zeg al, het een moet niet aan het andere onder doen. Misschien moet je eerst zelf ervaren hoe het voelt om echt onafhankelijk te zijn. Dan zul je zien dat sterk en onafhankelijk zijn een andere inhoud heeft dan die jij er nu nog met je houding aan gééft.
Als ik het zo opschrijf klinkt het best idioot. Misschien ben ik rijp voor de psych.... Daar ga ik niet over, dus daar laat ik me niet over uit.
