Relaties
alle pijlers
contact verbroken met familie (ervaring/herkenning gezocht)
zaterdag 6 juni 2009 om 19:48
Hallo allemaal,
Zijn er mensen die het contact met hun familie verbroken hebben? hoe gaat jij met dit gemis om?, wat ervaar jij wel/niet als steunend/helpend. waar loop je tegen aan? word dit gevoel minder, of is dit een blijvend iets?
ik stel deze vraag, omdat ik zelf het contact met familie heb verbroken en hier graag ervaringen over wil uitwisselen. ook ben ik op zoek naar een stukje herkenning.
alvast bedankt voor jullie reacties.
Zijn er mensen die het contact met hun familie verbroken hebben? hoe gaat jij met dit gemis om?, wat ervaar jij wel/niet als steunend/helpend. waar loop je tegen aan? word dit gevoel minder, of is dit een blijvend iets?
ik stel deze vraag, omdat ik zelf het contact met familie heb verbroken en hier graag ervaringen over wil uitwisselen. ook ben ik op zoek naar een stukje herkenning.
alvast bedankt voor jullie reacties.
zaterdag 6 juni 2009 om 20:41
quote:Grapefruit_Scrub schreef op 06 juni 2009 @ 20:32:
Ja met mijn vader en zijn hele familie.
Deze keuze heb ik op mn 13e gemaakt en nu bijna 10 jaar later, sta ik er nog steeds voor 100% achter en ik weet gewoon dat ik beter af ben zonder hem/ze. Ik mis hem niet ik mis hun niet en ik hoef hem ook nooit meer te zien.
MAAR dat wil niet zeggen dat ik op dit moment voor 100% gelukkig ben. Ja tuurlijk ben ik zonder hém beter af, maar ik merk wel dat ik nu ik ouder word, steeds vaker met mezelf in de knoop zit voor wat betreft mannen, jongens en relaties. Ik heb vanaf mn 13e geen vaderfiguur meer in mn leven gehad...en soms voel ik gewoon een bepaalde leegte, hopeloosheid, eenzaamheid...soms doet t heel erg pijn.
Dan kom je in bepaalde periodes/gebeurtenissen in je leven die je ook graag met je vader zou willen delen en ook graag had gewild dat hij erbij was...maarja met zo'n iemand als mijn vader wil ik nooit meer wat te maken hebben.
Ik merk wel dat ik vaak op zoek ben naar aandacht/bevestiging van mannen om me beter te voelen en die leegte op te vullen en het idee te krijgen dat een man ook van mij kan houden...maar wannneer het fout gaat en ik de foute personen ontmoet, wordt die leegte groter en voel ik me nóg hopelozer en wanhopiger en is de pijn soms niet te verdragen.En geloof me het is vaker fout gegaan dan goed... Eigenlijk is die wanhoop en de eenzame weg naar bevestiging en aandacht van mannen ook een soort geheimpje van me, want van de buitenkant zien mensen een hele mooie jonge vrouw met een hoge opleiding, veel vrienden, veel kansen en iemand die mannen om haar vinger zou kunnen winden....
Maar de werkelijkheid is echt heel anders en ik voel me eigenlijk een wrak van binnen....al dat gepieker of mannen me accepteren zoals ik ben, al die onzekerheden en al die vragen die ik mijzelf stel of een man ooit van mij zou kunnen houden en of ik ooit een relatie kan krijgen, maken me diep ongelukkig. Ik lig er zelfs nachten wakker van....
Met mensen heb ik het er niet over want die nemen me toch niet serieus...."je bent een mooi meisje dus wat mannen betreft heb je toch niets te klagen"...
Werkte het maar zo...soms kan ik me ook echt heel druk maken om mannen die het niet eens waard zijn om zelfs een seconde aan te denken....zie een van mn topics...maar het is gewoon dat gemis aan een mannelijk persoon in mijn jeugd, die mijn liefde en affectie had moeten geven en die dat op zo'n belangrijk en gevoelig ontwikkelingsmoment in mijn jeugd, niet heeft gedaan.
En dan zoek je t soms bij de verkeerde personen,,,
Hopelijk heb je iets aan mijn verhaal gehad, iig veel succes en knuffel van mij,
dank je wel voor je verhaal. ik heb dat ook gehad, dat ik de bevestiging zoch van voornamelijk mannen. ik liet me dan ook in met foute mannen. nu doe ik dat niet meer, omdat ik weet dat het niet goed voor me is. ja dat serieus nemen, dat is moeilijk idd. hoe ga jij er nu mee om?
die gedachten of een man ooit van je kan houden herken ik ook, ik vraag het me ook af! ik zou het echt graag willen, maar op de één of andere manier komt er niemand op mijn pad.
Ja met mijn vader en zijn hele familie.
Deze keuze heb ik op mn 13e gemaakt en nu bijna 10 jaar later, sta ik er nog steeds voor 100% achter en ik weet gewoon dat ik beter af ben zonder hem/ze. Ik mis hem niet ik mis hun niet en ik hoef hem ook nooit meer te zien.
MAAR dat wil niet zeggen dat ik op dit moment voor 100% gelukkig ben. Ja tuurlijk ben ik zonder hém beter af, maar ik merk wel dat ik nu ik ouder word, steeds vaker met mezelf in de knoop zit voor wat betreft mannen, jongens en relaties. Ik heb vanaf mn 13e geen vaderfiguur meer in mn leven gehad...en soms voel ik gewoon een bepaalde leegte, hopeloosheid, eenzaamheid...soms doet t heel erg pijn.
Dan kom je in bepaalde periodes/gebeurtenissen in je leven die je ook graag met je vader zou willen delen en ook graag had gewild dat hij erbij was...maarja met zo'n iemand als mijn vader wil ik nooit meer wat te maken hebben.
Ik merk wel dat ik vaak op zoek ben naar aandacht/bevestiging van mannen om me beter te voelen en die leegte op te vullen en het idee te krijgen dat een man ook van mij kan houden...maar wannneer het fout gaat en ik de foute personen ontmoet, wordt die leegte groter en voel ik me nóg hopelozer en wanhopiger en is de pijn soms niet te verdragen.En geloof me het is vaker fout gegaan dan goed... Eigenlijk is die wanhoop en de eenzame weg naar bevestiging en aandacht van mannen ook een soort geheimpje van me, want van de buitenkant zien mensen een hele mooie jonge vrouw met een hoge opleiding, veel vrienden, veel kansen en iemand die mannen om haar vinger zou kunnen winden....
Maar de werkelijkheid is echt heel anders en ik voel me eigenlijk een wrak van binnen....al dat gepieker of mannen me accepteren zoals ik ben, al die onzekerheden en al die vragen die ik mijzelf stel of een man ooit van mij zou kunnen houden en of ik ooit een relatie kan krijgen, maken me diep ongelukkig. Ik lig er zelfs nachten wakker van....
Met mensen heb ik het er niet over want die nemen me toch niet serieus...."je bent een mooi meisje dus wat mannen betreft heb je toch niets te klagen"...
Werkte het maar zo...soms kan ik me ook echt heel druk maken om mannen die het niet eens waard zijn om zelfs een seconde aan te denken....zie een van mn topics...maar het is gewoon dat gemis aan een mannelijk persoon in mijn jeugd, die mijn liefde en affectie had moeten geven en die dat op zo'n belangrijk en gevoelig ontwikkelingsmoment in mijn jeugd, niet heeft gedaan.
En dan zoek je t soms bij de verkeerde personen,,,
Hopelijk heb je iets aan mijn verhaal gehad, iig veel succes en knuffel van mij,
dank je wel voor je verhaal. ik heb dat ook gehad, dat ik de bevestiging zoch van voornamelijk mannen. ik liet me dan ook in met foute mannen. nu doe ik dat niet meer, omdat ik weet dat het niet goed voor me is. ja dat serieus nemen, dat is moeilijk idd. hoe ga jij er nu mee om?
die gedachten of een man ooit van je kan houden herken ik ook, ik vraag het me ook af! ik zou het echt graag willen, maar op de één of andere manier komt er niemand op mijn pad.
zaterdag 6 juni 2009 om 20:52
Ik heb gebroken met mijn broers en zussen. Voorop bij mij staat de 'rust' die ik ervoor kreeg. Rust in mijn leven, rust in mijn hoofd, niet meer leeggezogen worden. Ik mis ze niet en ik weet wat ik mezelf zou aandoen als ik ze terug zou laten in mijn leven. Ik denk (bewust) zelden aan ze.
Het 'concept' broers en zussen mis ik wel, als ik erover nadenk en eerlijk tegen mijzelf ben.
Het zijn degenen met wie je je leven hebt gedeeld, die je kennen vanaf dat je klein was. Die je door en door kennen en met wie je dezelfde achtergrond hebt. Stomme 'thuisgrapjes' die anderen niet kennen/begrijpen, het was in ieder geval een band die ik nooit met anderen heb ervaren en zal ervaren. Merk dat ik er nu ook wel wat verdrietig van wordt.
Misschien later meer.
Het 'concept' broers en zussen mis ik wel, als ik erover nadenk en eerlijk tegen mijzelf ben.
Het zijn degenen met wie je je leven hebt gedeeld, die je kennen vanaf dat je klein was. Die je door en door kennen en met wie je dezelfde achtergrond hebt. Stomme 'thuisgrapjes' die anderen niet kennen/begrijpen, het was in ieder geval een band die ik nooit met anderen heb ervaren en zal ervaren. Merk dat ik er nu ook wel wat verdrietig van wordt.
Misschien later meer.
Known to cause insanity in laboratory mice
zaterdag 6 juni 2009 om 20:54
quote:newstylista schreef op 06 juni 2009 @ 20:41:
[...]
dank je wel voor je verhaal. ik heb dat ook gehad, dat ik de bevestiging zoch van voornamelijk mannen. ik liet me dan ook in met foute mannen. nu doe ik dat niet meer, omdat ik weet dat het niet goed voor me is. ja dat serieus nemen, dat is moeilijk idd. hoe ga jij er nu mee om?
die gedachten of een man ooit van je kan houden herken ik ook, ik vraag het me ook af! ik zou het echt graag willen, maar op de één of andere manier komt er niemand op mijn pad.
En nu hoop ik dat een psycholoog me wel serieus neemt...haha!
Ik ga denk ik wel zodra ik meer tijd heb, even langs bij een psycholoog om bep. dingen uit mijn verleden op te verwerken en een plek te geven. Want ik merk wel dat deze cognitieve gedachtes steeds meer een grote invloed beginnen te krijgen op allerlei punten in mijn leven . Zou misschien ook een idee voor jou kunnen zijn.
Fijn dat je je in mij herkent. :-}
Ik denk dat zodra wij ophouden met spastisch (haha) en wanhopig vragen naar aandacht, bevestiging en affectie van mannen en ons eigenwaarde niet van hen laten afhangen, we juist wel gelukkig zullen worden in de liefde. Ik denk dat t ook daardoor komt dat we zulke rare figuren aantreffen....want die hebben natuurlijk een neus voor vrouwen zoals wij.
Oh en minder "op zoek" zijn scheelt ook veel.
[...]
dank je wel voor je verhaal. ik heb dat ook gehad, dat ik de bevestiging zoch van voornamelijk mannen. ik liet me dan ook in met foute mannen. nu doe ik dat niet meer, omdat ik weet dat het niet goed voor me is. ja dat serieus nemen, dat is moeilijk idd. hoe ga jij er nu mee om?
die gedachten of een man ooit van je kan houden herken ik ook, ik vraag het me ook af! ik zou het echt graag willen, maar op de één of andere manier komt er niemand op mijn pad.
En nu hoop ik dat een psycholoog me wel serieus neemt...haha!
Ik ga denk ik wel zodra ik meer tijd heb, even langs bij een psycholoog om bep. dingen uit mijn verleden op te verwerken en een plek te geven. Want ik merk wel dat deze cognitieve gedachtes steeds meer een grote invloed beginnen te krijgen op allerlei punten in mijn leven . Zou misschien ook een idee voor jou kunnen zijn.
Fijn dat je je in mij herkent. :-}
Ik denk dat zodra wij ophouden met spastisch (haha) en wanhopig vragen naar aandacht, bevestiging en affectie van mannen en ons eigenwaarde niet van hen laten afhangen, we juist wel gelukkig zullen worden in de liefde. Ik denk dat t ook daardoor komt dat we zulke rare figuren aantreffen....want die hebben natuurlijk een neus voor vrouwen zoals wij.
Oh en minder "op zoek" zijn scheelt ook veel.
zaterdag 6 juni 2009 om 21:00
quote:Grapefruit_Scrub schreef op 06 juni 2009 @ 20:54:
[...]
En nu hoop ik dat een psycholoog me wel serieus neemt...haha!
Ik ga denk ik wel zodra ik meer tijd heb, even langs bij een psycholoog om bep. dingen uit mijn verleden op te verwerken en een plek te geven. Want ik merk wel dat deze cognitieve gedachtes steeds meer een grote invloed beginnen te krijgen op allerlei punten in mijn leven . Zou misschien ook een idee voor jou kunnen zijn.
wat goed van je dat je naar een psycholoog toe gaat, ik hoop dat het je gaat helpen om dingen te verwerken/een plek te kunnen geven. ik ben al heel vaak bij een psycholoog geweest en heeft tot nu toe nog geen effect gehad jammer genoeg.
Fijn dat je je in mij herkent. :-}
Ik denk dat zodra wij ophouden met spastisch (haha) en wanhopig vragen naar aandacht, bevestiging en affectie van mannen en ons eigenwaarde niet van hen laten afhangen, we juist wel gelukkig zullen worden in de liefde. Ik denk dat t ook daardoor komt dat we zulke rare figuren aantreffen....want die hebben natuurlijk een neus voor vrouwen zoals wij.
Oh en minder "op zoek" zijn scheelt ook veel. ik ben niet echt op zoek, jij wel? wanhopig word ik wel steeds meer (god wat klinkt dat triest!) maar dit is ook omdat mijn omgeving zich gaat settelen en ik eigenlijk de enige ban die nog geen relatie heeft
[...]
En nu hoop ik dat een psycholoog me wel serieus neemt...haha!
Ik ga denk ik wel zodra ik meer tijd heb, even langs bij een psycholoog om bep. dingen uit mijn verleden op te verwerken en een plek te geven. Want ik merk wel dat deze cognitieve gedachtes steeds meer een grote invloed beginnen te krijgen op allerlei punten in mijn leven . Zou misschien ook een idee voor jou kunnen zijn.
wat goed van je dat je naar een psycholoog toe gaat, ik hoop dat het je gaat helpen om dingen te verwerken/een plek te kunnen geven. ik ben al heel vaak bij een psycholoog geweest en heeft tot nu toe nog geen effect gehad jammer genoeg.
Fijn dat je je in mij herkent. :-}
Ik denk dat zodra wij ophouden met spastisch (haha) en wanhopig vragen naar aandacht, bevestiging en affectie van mannen en ons eigenwaarde niet van hen laten afhangen, we juist wel gelukkig zullen worden in de liefde. Ik denk dat t ook daardoor komt dat we zulke rare figuren aantreffen....want die hebben natuurlijk een neus voor vrouwen zoals wij.
Oh en minder "op zoek" zijn scheelt ook veel. ik ben niet echt op zoek, jij wel? wanhopig word ik wel steeds meer (god wat klinkt dat triest!) maar dit is ook omdat mijn omgeving zich gaat settelen en ik eigenlijk de enige ban die nog geen relatie heeft
zaterdag 6 juni 2009 om 21:03
Ach, dat is zo'n lang verhaal, maar ga mijn best doen om het zo kort mogelijk te houden. Mijn moeder had Alzheimer, al erg vroeg (56 jaar), mijn vader heeft haar zo lang mogelijk thuis verpleegd, mijn broer kwam alleen langs om zijn jongste zoon te dumpen, mijn vader kon toch het huis niet uit, dus die kon mooi oppassen (broer had toen geen baan). Mijn zus kwam alleen op verjaardagen langs. Toen mijn vader het niet meer alleen af kon is mijn moeder naar een verpleegtehuis gegaan, daar had broer veel kritiek op, dat ie niet genoeg van haar hield. Maar ik kwam er 3 keer per week; koken, schoonmaken enz. en het was echt niet te doen voor die man alleen. Mijn vader ging elke dag naar het verpleegtehuis om haar te bezoeken, pelde de manderijntjes, nam dropjes voor haar mee. Zus is hier eenmaal geweest, broer 4 a 5 keer, (woonde allebei in de buurt), ze heeft er ruim 1 1/2 jaar gezeten. Voor het regelen, tijdens en vlak na de begrafenis van mijn moeder zijn mijn broer en mijn schoonzus zo onbeschoft, zo ongevoelig naar mijn vader geweest, echt rotopmerkingen, dat ie tekort had geschoten enz. En weer dat kind dumpen 'want Pa huilt toch niet, dus is ie niet verdrietig'.
Tja op een gegeven moment heb ik er wat van gezegd, ik ben echt iemand van de lieve vrede hoor maar dit was zo zielig, en zo onterecht. Nou ja, toen was er ruzie. Weinig tot geen contact, een paar boze emails over en weer, maar niets constructiefs. Totdat de Kerstdagen aanbraken, broer had geregeld dat zus de 1 kerstdag naar winterefteling zou gaan en vader de 2de bij hun zou eten. Dus ik had voor mezelf gedacht iets met zus en vader op Kerstavond te gaan doen, zou ik ze toch nog even zien. Mijn schoonzusje stormde op Kerstavond razend, scheldend en tierend mijn huis binnen, heeft met dingen staan gooien, hoopte dat ik terminale kanker zou krijgen (leuke Kerstboodschap) en heeft daarna de hele avond scheldend aan de telefoon gehangen (tot ik de stekker eruit trok). Mijn vader was de 2de kerstdag niet meer welkom bij hun en en mijn zusje moest kiezen, ik of zij (zij hebben 2 kinderen waar zus verzot op is), dus het werden zij. Na die agressieve actie van haar had ik zoiets, alles goed maar bied daar je excuses maar voor aan, dat zal even lekker worden. Raar verhaal he? Ik kan er soms gewoon nog niet over uit dat dit in mijn familie is gebeurt, echt niet. Dit zijn geen aso's of tokkies, ze hebben gestudeerd enz.
Pff, lang verhaal geworden he, en dit is nog niet de helft! Wel lekker om op te typen trouwens, lekker ongenuanceerd mijn kant van het verhaal vertellen.
Tja op een gegeven moment heb ik er wat van gezegd, ik ben echt iemand van de lieve vrede hoor maar dit was zo zielig, en zo onterecht. Nou ja, toen was er ruzie. Weinig tot geen contact, een paar boze emails over en weer, maar niets constructiefs. Totdat de Kerstdagen aanbraken, broer had geregeld dat zus de 1 kerstdag naar winterefteling zou gaan en vader de 2de bij hun zou eten. Dus ik had voor mezelf gedacht iets met zus en vader op Kerstavond te gaan doen, zou ik ze toch nog even zien. Mijn schoonzusje stormde op Kerstavond razend, scheldend en tierend mijn huis binnen, heeft met dingen staan gooien, hoopte dat ik terminale kanker zou krijgen (leuke Kerstboodschap) en heeft daarna de hele avond scheldend aan de telefoon gehangen (tot ik de stekker eruit trok). Mijn vader was de 2de kerstdag niet meer welkom bij hun en en mijn zusje moest kiezen, ik of zij (zij hebben 2 kinderen waar zus verzot op is), dus het werden zij. Na die agressieve actie van haar had ik zoiets, alles goed maar bied daar je excuses maar voor aan, dat zal even lekker worden. Raar verhaal he? Ik kan er soms gewoon nog niet over uit dat dit in mijn familie is gebeurt, echt niet. Dit zijn geen aso's of tokkies, ze hebben gestudeerd enz.
Pff, lang verhaal geworden he, en dit is nog niet de helft! Wel lekker om op te typen trouwens, lekker ongenuanceerd mijn kant van het verhaal vertellen.
zaterdag 6 juni 2009 om 21:07
jeetje wat een verhaal! en wat een moeilijke situatie, in een tijd waar je het al heel zwaar had, kreeg je dat er ook nog eens bij :knuf: wat een onbeschoft gedrag van zowel je broer als zus! ik kan mij heel goed voorstellen dat je door dit alles hebt besloten het contact te verbreken. lekker van je afschrijven hoor, als het oplucht is het alleen maar goed!
zaterdag 6 juni 2009 om 21:14
Ik heb geen contact meer met mijn moeders kant van de familie, maar wel nog met mijn moeder zelf (hoewel dat niet bepaald botert, contact is op z'n best vrij oppervlakkig en op z'n slechtst vindt mijn moeder mij de meest waardeloze dochter die je maar kan hebben). De zus van mijn moeder heeft zelf met niemand contact meer, dus die breuk was niet vrijwillig. De breuk met opa en oma is vrijwillig. Ik was het gewoon zat, om iedere keer afgekraakt te worden, te worden afgerekend op de kleinste dingen, maar zelf te beroerd zijn om iets van zich te laten horen op mijn vaders sterfdag. Ik heb het geprobeerd, maar die mensen hebben een plaat voor hun hoofd van hier tot gunter. Mijn broer heeft ook geen contact meer met hen, en maar zelden met mijn moeder (eens in de drie maanden ofzo). Mijn moeder heeft voor haar vriend gekozen, vandaar. (Lang verhaal, short version is dat Vriend een klootzak is van heb-ik-jou-daar, inclusief losse handjes en bash-opmerkingen over mijn vader, mijn broer en mij.)
Ik heb er op zich weinig moeite mee, m'n opa en oma mis ik niet. Wel als andere mensen het er over hebben dat ze bijv een gezellig familiedineetje hebben, met Kerst ofzo. Maar om dat nou met míjn familie te gaan doen.. nee dank je feestelijk.
Mijn moeder mis ik wel, ik ben er soms erg verdrietig over maar kijk over het algemeen wel uit om dat haar te laten merken. Laatst was ik even in calimeromodus en toen heb ik haar wel een mail gestuurd waar ik tegenaan liep en dat ik haar mis enzo, haar reactie terug was: "mijn hoofd staat hier even niet naar dus ik ga hier niet op in," okee, bedankt mam.
Ik heb er op zich weinig moeite mee, m'n opa en oma mis ik niet. Wel als andere mensen het er over hebben dat ze bijv een gezellig familiedineetje hebben, met Kerst ofzo. Maar om dat nou met míjn familie te gaan doen.. nee dank je feestelijk.
Mijn moeder mis ik wel, ik ben er soms erg verdrietig over maar kijk over het algemeen wel uit om dat haar te laten merken. Laatst was ik even in calimeromodus en toen heb ik haar wel een mail gestuurd waar ik tegenaan liep en dat ik haar mis enzo, haar reactie terug was: "mijn hoofd staat hier even niet naar dus ik ga hier niet op in," okee, bedankt mam.
zaterdag 6 juni 2009 om 21:17
zaterdag 6 juni 2009 om 22:12
Oh propje wat een herkenbaar verhaal. Mijn moeder is ook erg ziek geweest en mijn vader heeft 10 jaar lang voor haar gezorgd tot het echt niet meer ging. Mijn moeder is naar een verpleegtehuis gegaan en daar heeft hij zelfs nog bij in gewoond. Hij heeft alles opgegeven voor mijn mams: sport, vrienden, alles. Hij had geen broers of zussen en de familie van mijn moeder kwam nog nauwelijks. Uiteindelijk is mijn vader toch op zichzelf gaan wonen omdat hij met zijn 58 jaar niet thuis hoorde in een verpleegtehuis terwijl hij goed gezond was. Ook is hij een vrouw tegengekomen waar hij erg van is gaan houden. Die vrouw heeft overigens ook mijn moeder verzorgd tot op het laatst. Weekendjes weg met zijn drietjes, even naar haar tuin toe... Mijn vaders leven kreeg weer kleur en ook die van mijn moeder. Mijn vaders "vriendin" was één van de weinigen die langs kwam en zo lief voor haar was. Ik zeg niet dat het mijn moeder geen verdriet heeft gedaan, want dat weet ik niet. Dat heeft mijn moeder nooit kunnen uiten. Mijn broer is toen helemaal door het lint gegaan. Dat doe je niet. Je gaat niet "vreemd". Mijn broer en vreselijke schoonzus zijn niet vaak langs geweest en als ze langs zijn geweest dan was het alleen maar vloeken en tieren (helaas dus wel een beetje tokkie, schoonzus dan), schoonzus kwam op het laatst al helemaal niet en de kleinkinderen ook niet. Alleen maar zeuren op de zorg en op mijn vader terwijl iedereen ontzettend zijn best heeft gedaan.
Toen mijn moeder overleed is er nog iets contact geweest. De begrafenis is goed gegaan, maar het is nooit meer goed gekomen. Broer belde mij altijd met van alles en nog wat over mijn vader. Als de telefoon ging werd ik al zenuwachtig. Schoonzus schrijft op een forum hoe erg ze mijn moeder mist en hoe vreselijk moeilijk ze het er mee hebben. Dat zal ook wel, maar ze is praktisch nooit geweest.
Moeilijk hoor... ziekte kan een familie echt helemaal uit elkaar rukken.
Toen mijn moeder overleed is er nog iets contact geweest. De begrafenis is goed gegaan, maar het is nooit meer goed gekomen. Broer belde mij altijd met van alles en nog wat over mijn vader. Als de telefoon ging werd ik al zenuwachtig. Schoonzus schrijft op een forum hoe erg ze mijn moeder mist en hoe vreselijk moeilijk ze het er mee hebben. Dat zal ook wel, maar ze is praktisch nooit geweest.
Moeilijk hoor... ziekte kan een familie echt helemaal uit elkaar rukken.
zaterdag 6 juni 2009 om 22:18
Ik heb ook geen contact meer met mijn ouders. Nu al bijna twee jaar niet meer. Ik heb rust, dat wel, maar ik mis natuurlijk ook een bepaald gevoel van thuiskomen. Als ik ruzie heb met mijn vriend denk ik ook wel eens: als we uit elkaar gaan, heb ik niemand om op terug te vallen. Hij wel: zijn ouders zijn er altijd voor hem, ook al zou hij verslaafd zijn of foute dingen gedaan hebben. Ik heb dat alles niet gedaan, maar mijn ouders hoeven mij niet meer. Dat doet best pijn, maar ik kan het rationeel wel helder zien. Daarom herhaal ik het laatste gesprek dat ik met ze had ook steeds in mijn hoofd. Om te checken of ik echt heb gezegd dat ik me niet gewaardeerd door hen voel, dat ik het gevoel krijg het in hun ogen niet goed te doen. Dat ze het toen niet ontkende, maar me 'raar' en 'gek' noemden en eisten dat ik ze excuses maakte (waarvoor weet ik niet). Het is maar beter zo, denk ik dan maar.
Laatst wel een brief gekregen maar daar stond ook onzin in en ik zag geen opening. Ze missen de kleinkinderen; dat dan weer wel.
Laatst wel een brief gekregen maar daar stond ook onzin in en ik zag geen opening. Ze missen de kleinkinderen; dat dan weer wel.
zaterdag 6 juni 2009 om 23:03
quote:newstylista schreef op 06 juni 2009 @ 21:17:
mastermind wat verdrietig! heb jij nog wel contact met je broer? en wat een botte opmerking van je moeder, onvoorstelbaar! stel jij je kwetsbaar op en dan geeft ze zo'n reactie terug
proppje, dank je, ja heel irritant dat de emoticons niet werken.
Tja, ik schreef o.a. in mijn mail dat ik van haar hou, maar graag zou zien dat zij mij accepteert zoals ik ben. En dat zij best haar mening over mij mag hebben, maar het weinig toevoegt om die mening continu te verkondigen, behalve dat ik er ontzettend verdrietig van word. En ik graag haar steun zou willen hebben nu ik in een crisis zit mbt mijn werk. En dan zo'n reactie.
Ach ja. Aan één kant is het kwetsend, aan de andere kant ben ik het eigenlijk wel gewend (sprak zij stoer).
mastermind wat verdrietig! heb jij nog wel contact met je broer? en wat een botte opmerking van je moeder, onvoorstelbaar! stel jij je kwetsbaar op en dan geeft ze zo'n reactie terug
proppje, dank je, ja heel irritant dat de emoticons niet werken.
Tja, ik schreef o.a. in mijn mail dat ik van haar hou, maar graag zou zien dat zij mij accepteert zoals ik ben. En dat zij best haar mening over mij mag hebben, maar het weinig toevoegt om die mening continu te verkondigen, behalve dat ik er ontzettend verdrietig van word. En ik graag haar steun zou willen hebben nu ik in een crisis zit mbt mijn werk. En dan zo'n reactie.
Ach ja. Aan één kant is het kwetsend, aan de andere kant ben ik het eigenlijk wel gewend (sprak zij stoer).
zaterdag 6 juni 2009 om 23:42
Ja, Samni, dat verhaal van jou daar zitten best veel overeenkomsten in. Toen mijn moeder ziek werd kregen ze steeds meer de pik op mijn vader, hij kon echt niets goed meer doen. En mijn schoonzus maar dwepen wat een fantastische moeder mijn moeder toch was, (maar die heb ik zelden gezien in het verpleeghuis). Bij de voorbereidingen van de begrafenis heeft ze zich overal tegenaan bemoeid, van wat er op de kaart moest tot welke muziek er werd gedraaid, toen mijn vader het op een gegeven moment ergens niet mee eens was 'moest ie zijn mond houden en zich er niet meer bemoeien' . Pardon?
Na het overlijden hebben ze geeist dat er een autopsie werd gedaan omdat ze het 'niet vertrouwde' en drie weken na de begrafenis zijn ze bij mijn vader bezoek geweest om hem te vertellen dat hij een slechte vader was geweest, en geen goede opa omdat hij nooit dure kado's gaf aan de kleinkinderen.
Hij heeft altijd keihard gewerkt voor zijn gezin, dronk niet, ging niet vreemd, heeft ondanks de ziekte van moeder ELK weekend op mijn neefje gepast en eigenlijk was het een enorme goedzak.
Toch is het raar, ik was er heel kwaad om maar hoopte toch 'dat het nog goed zou komen'. Ik heb heel lang in de brievenbus gekeken of er een brief lag met uitleg, dat ze zo geschrokken waren van het overlijden dat ze raar gingen doen ofzo. Pas na die ''Kerstvoorstelling' had ik echt door dat dit een blijvend iets zou blijven.
Op zich ben ik blij dat ik ze niet meer zie, laatst hoorde ik viavia dat ze 25 jaar getrouwd waren en een weekend met 25 vrienden en familieleden in een huisje in Limburg zouden zitten en dan ben ik zo opgelucht dat ik er niet meer bij hoor echt. Maar ja, als het dan weer eens Kerstmis is en die Merci reclame op de televisie is of die van een supermarkt met die hele familie om de tafel dan kan ik wel janken, dat was namelijk vroeger MIJN familie.
Na het overlijden hebben ze geeist dat er een autopsie werd gedaan omdat ze het 'niet vertrouwde' en drie weken na de begrafenis zijn ze bij mijn vader bezoek geweest om hem te vertellen dat hij een slechte vader was geweest, en geen goede opa omdat hij nooit dure kado's gaf aan de kleinkinderen.
Hij heeft altijd keihard gewerkt voor zijn gezin, dronk niet, ging niet vreemd, heeft ondanks de ziekte van moeder ELK weekend op mijn neefje gepast en eigenlijk was het een enorme goedzak.
Toch is het raar, ik was er heel kwaad om maar hoopte toch 'dat het nog goed zou komen'. Ik heb heel lang in de brievenbus gekeken of er een brief lag met uitleg, dat ze zo geschrokken waren van het overlijden dat ze raar gingen doen ofzo. Pas na die ''Kerstvoorstelling' had ik echt door dat dit een blijvend iets zou blijven.
Op zich ben ik blij dat ik ze niet meer zie, laatst hoorde ik viavia dat ze 25 jaar getrouwd waren en een weekend met 25 vrienden en familieleden in een huisje in Limburg zouden zitten en dan ben ik zo opgelucht dat ik er niet meer bij hoor echt. Maar ja, als het dan weer eens Kerstmis is en die Merci reclame op de televisie is of die van een supermarkt met die hele familie om de tafel dan kan ik wel janken, dat was namelijk vroeger MIJN familie.
zondag 7 juni 2009 om 07:35
Vreselijk dat je vader zo geschoffeerd is en dan nog wel door je schoonzus. Kan je vader zich zelf wel verweren of laat hij het over zich heenkomen? Dat is wat mijn vader eigenlijk doet. Ik snap dat niet. Ik denk dan wel eens: kom op kerel... zeg er eens wat van.
Maar ik denk dat er maar weinig merci families zijn hoor. Er is overal wel wat. De ouders van mijn man zijn gescheiden dus ook daar geen merci taferelen. Mijn man mist het wel, omdat hij het bij zijn eigen familie mist en dan ook nog bij die van mij. Ik heb er zelf niet zo'n moeite mee. Het is gewoon zoals het is en ik kan dat, op dit moment, redelijk van me afzetten.
Maar ik denk dat er maar weinig merci families zijn hoor. Er is overal wel wat. De ouders van mijn man zijn gescheiden dus ook daar geen merci taferelen. Mijn man mist het wel, omdat hij het bij zijn eigen familie mist en dan ook nog bij die van mij. Ik heb er zelf niet zo'n moeite mee. Het is gewoon zoals het is en ik kan dat, op dit moment, redelijk van me afzetten.
zondag 7 juni 2009 om 08:24
Ik heb gebroken met 2 zussen, ik heb nog een broer met hem heb ik wel contact. Niet meer zoals vroeger, we wonen 200 km bij elkaar vandaan. We bellen en spreken soms iets af, dan blijven ze bij ons of wij bij hun. Erg gezellig. Mijn zussen mis ik geen seconde, wat een opluchting was dat toen ik besloot geen contact meer met hen te willen Altijd dat gestook en geroddel, vreselijk. Met mijn moeder heb ik wel contact, zij heeft met al haar kinderen contact en dat is prima. Zij praat niet over mij met mijn zussen en zij praat niet over mijn zussen tegen mij. Wanneer ik bij mijn moeder op bezoek ga (woont ook 200 km bij mij vandaan) en 1 van mijn zussen is daar dan doe ik normaal, het is immers mijn moeders huis. Is 1 x gebeurd, toen was zus ook binnen 5 minuten weg. Ze wist dat ik zou komen en was gewoon nieuwsgierig hoe ik eruit zag en welke auto ik reed (ja hoe gek kun je zijn, ze is nogal op materiaal en uiterlijkheden).
Nu ik dit zo schrijf, bedenk ik me dat ik nooit een normale familie heb gekend. Mijn ex had 6 broers en zussen en met 4 had hij en zijn ouders geen contact, ik ben 20 jaar met hem samen geweest en 3 van de broers heb ik nooit gekend.
Nu ik dit zo schrijf, bedenk ik me dat ik nooit een normale familie heb gekend. Mijn ex had 6 broers en zussen en met 4 had hij en zijn ouders geen contact, ik ben 20 jaar met hem samen geweest en 3 van de broers heb ik nooit gekend.
zondag 7 juni 2009 om 12:56
Sanmi: wat een verdrietig verhaal! wat een onbeschoft gedrag van je broer & schoonzus, ik snap dat echt niet.
LouiseP: een enge gedachte is dat, dat als het uit is met je vriend je op niemand meer kan terug vallen. ik ervaar dat nu ook, erg moeilijk. en wat pijnlijk dat zij hun kleinkinderen wel missen en ze jou allemaal rotzooi voor de voeten gooien.
Mastermind: dat je zegt dat je het gedrag van je moeder gewend bent, vind ik erg verdrietig. maar ik herken het wel hoor, ik zeg het vaak ook zo stoer, maar ondertussen...
Propje: ik kan me voorstellen dat die reclames heel pijnlijk zijn voor je! jij hebt het namelijk wel fijn gehad in je gezin. je kunt er tijdens de kerst ook niet omheem, het lijkt dan wel of iedereen het leuk en gezellig met familie heeft.
Mrspositive: wat fijn dat je met jou moeder nog wel goed contact hebt. aar is het contact tussen jou & je broer nog wel goed, ondanks dat jullie zover bij elkaar vandaan wonen?
yourwakeupcall: ik heb dat topic wel eens gelezen. ik ben daar toen niet gaan meeschrijven, omdat voor mijn gevoel, veel forummers nog in tweestrijd stonden van contact wel/niet verbreken. hoe gaat het nu met je, nu je het contact hebt verbroken?
LouiseP: een enge gedachte is dat, dat als het uit is met je vriend je op niemand meer kan terug vallen. ik ervaar dat nu ook, erg moeilijk. en wat pijnlijk dat zij hun kleinkinderen wel missen en ze jou allemaal rotzooi voor de voeten gooien.
Mastermind: dat je zegt dat je het gedrag van je moeder gewend bent, vind ik erg verdrietig. maar ik herken het wel hoor, ik zeg het vaak ook zo stoer, maar ondertussen...
Propje: ik kan me voorstellen dat die reclames heel pijnlijk zijn voor je! jij hebt het namelijk wel fijn gehad in je gezin. je kunt er tijdens de kerst ook niet omheem, het lijkt dan wel of iedereen het leuk en gezellig met familie heeft.
Mrspositive: wat fijn dat je met jou moeder nog wel goed contact hebt. aar is het contact tussen jou & je broer nog wel goed, ondanks dat jullie zover bij elkaar vandaan wonen?
yourwakeupcall: ik heb dat topic wel eens gelezen. ik ben daar toen niet gaan meeschrijven, omdat voor mijn gevoel, veel forummers nog in tweestrijd stonden van contact wel/niet verbreken. hoe gaat het nu met je, nu je het contact hebt verbroken?
zondag 7 juni 2009 om 13:42
quote:newstylista schreef op 07 juni 2009 @ 12:56:
yourwakeupcall: ik heb dat topic wel eens gelezen. ik ben daar toen niet gaan meeschrijven, omdat voor mijn gevoel, veel forummers nog in tweestrijd stonden van contact wel/niet verbreken. hoe gaat het nu met je, nu je het contact hebt verbroken?
Het wisselt. Soms gaat het minder goed dan anders en soms voel ik me gewoonweg trots op mezelf dat ik toch maar mooi die keuze heb gemaakt.
Het feit dat mijn moeder imo mij blijft proberen te manipuleren dmv 'chantage' mails maakt het wel wat moeilijker dan ik had gedacht. Ik zou ze zo graag nog die laatste kans willen geven om hun te laten bewijzen dat ze wél goede ouders zijn en waren, maar dat heb ik al (te) vaak gedaan. Ze stellen me toch telkens teleur.
Met mijn zus heb ik al jaren geen contact, ik zie haar gemiddeld 1 keer per jaar en dat vind ik al te veel. Gelukkig heb ik ook nooit een goede band met haar gehad dus ik heb geen flauw idee wat ik mis
Ik heb dus eigenlijk met het hele gezin van afkomst gebroken; zowel mijn ouders als mijn zus. Soms sta ik daar zelfs zelf van te kijken: goh, met je héle familie breken... dan heb je 't toch wel bont gemaakt... Dat is soms lastig te accepteren, dat het wel zo heftig was om tot dit besluit van geen contact te komen. Ik vraag mezelf wel eens af of ik niet degene ben die gek ben, maar gelukkig heb ik bewijs dat er niets met me aan de hand is behalve dat ik last heb van dingen uit 't verleden
Ik zal nu eens de rest van de posts lezen, zodat ik me hier kan aansluiten
yourwakeupcall: ik heb dat topic wel eens gelezen. ik ben daar toen niet gaan meeschrijven, omdat voor mijn gevoel, veel forummers nog in tweestrijd stonden van contact wel/niet verbreken. hoe gaat het nu met je, nu je het contact hebt verbroken?
Het wisselt. Soms gaat het minder goed dan anders en soms voel ik me gewoonweg trots op mezelf dat ik toch maar mooi die keuze heb gemaakt.
Het feit dat mijn moeder imo mij blijft proberen te manipuleren dmv 'chantage' mails maakt het wel wat moeilijker dan ik had gedacht. Ik zou ze zo graag nog die laatste kans willen geven om hun te laten bewijzen dat ze wél goede ouders zijn en waren, maar dat heb ik al (te) vaak gedaan. Ze stellen me toch telkens teleur.
Met mijn zus heb ik al jaren geen contact, ik zie haar gemiddeld 1 keer per jaar en dat vind ik al te veel. Gelukkig heb ik ook nooit een goede band met haar gehad dus ik heb geen flauw idee wat ik mis
Ik heb dus eigenlijk met het hele gezin van afkomst gebroken; zowel mijn ouders als mijn zus. Soms sta ik daar zelfs zelf van te kijken: goh, met je héle familie breken... dan heb je 't toch wel bont gemaakt... Dat is soms lastig te accepteren, dat het wel zo heftig was om tot dit besluit van geen contact te komen. Ik vraag mezelf wel eens af of ik niet degene ben die gek ben, maar gelukkig heb ik bewijs dat er niets met me aan de hand is behalve dat ik last heb van dingen uit 't verleden
Ik zal nu eens de rest van de posts lezen, zodat ik me hier kan aansluiten
zondag 7 juni 2009 om 13:48
quote:Your_Wake_Up_Call schreef op 07 juni 2009 @ 13:42:
[...]
Het wisselt. Soms gaat het minder goed dan anders en soms voel ik me gewoonweg trots op mezelf dat ik toch maar mooi die keuze heb gemaakt.
Het feit dat mijn moeder imo mij blijft proberen te manipuleren dmv 'chantage' mails maakt het wel wat moeilijker dan ik had gedacht. Ik zou ze zo graag nog die laatste kans willen geven om hun te laten bewijzen dat ze wél goede ouders zijn en waren, maar dat heb ik al (te) vaak gedaan. Ze stellen me toch telkens teleur. wat moeilijk, dat je moeder je blijft chanteren en zo op jou gevoel probeert in te werken. wel goed dat je bij je beslissing blijft.
Met mijn zus heb ik al jaren geen contact, ik zie haar gemiddeld 1 keer per jaar en dat vind ik al te veel. Gelukkig heb ik ook nooit een goede band met haar gehad dus ik heb geen flauw idee wat ik mis waarom zie je haar nog gemiddeld 1 keer per jaar, verjaardag? en waarom ga je daar nog heen, vind je het moeilijk om dit ook helemaal stop te zetten?
Ik heb dus eigenlijk met het hele gezin van afkomst gebroken; zowel mijn ouders als mijn zus. Soms sta ik daar zelfs zelf van te kijken: goh, met je héle familie breken... dan heb je 't toch wel bont gemaakt... Dat is soms lastig te accepteren, dat het wel zo heftig was om tot dit besluit van geen contact te komen. Ik vraag mezelf wel eens af of ik niet degene ben die gek ben, maar gelukkig heb ik bewijs dat er niets met me aan de hand is behalve dat ik last heb van dingen uit 't verleden
Ik zal nu eens de rest van de posts lezen, zodat ik me hier kan aansluiten
[...]
Het wisselt. Soms gaat het minder goed dan anders en soms voel ik me gewoonweg trots op mezelf dat ik toch maar mooi die keuze heb gemaakt.
Het feit dat mijn moeder imo mij blijft proberen te manipuleren dmv 'chantage' mails maakt het wel wat moeilijker dan ik had gedacht. Ik zou ze zo graag nog die laatste kans willen geven om hun te laten bewijzen dat ze wél goede ouders zijn en waren, maar dat heb ik al (te) vaak gedaan. Ze stellen me toch telkens teleur. wat moeilijk, dat je moeder je blijft chanteren en zo op jou gevoel probeert in te werken. wel goed dat je bij je beslissing blijft.
Met mijn zus heb ik al jaren geen contact, ik zie haar gemiddeld 1 keer per jaar en dat vind ik al te veel. Gelukkig heb ik ook nooit een goede band met haar gehad dus ik heb geen flauw idee wat ik mis waarom zie je haar nog gemiddeld 1 keer per jaar, verjaardag? en waarom ga je daar nog heen, vind je het moeilijk om dit ook helemaal stop te zetten?
Ik heb dus eigenlijk met het hele gezin van afkomst gebroken; zowel mijn ouders als mijn zus. Soms sta ik daar zelfs zelf van te kijken: goh, met je héle familie breken... dan heb je 't toch wel bont gemaakt... Dat is soms lastig te accepteren, dat het wel zo heftig was om tot dit besluit van geen contact te komen. Ik vraag mezelf wel eens af of ik niet degene ben die gek ben, maar gelukkig heb ik bewijs dat er niets met me aan de hand is behalve dat ik last heb van dingen uit 't verleden
Ik zal nu eens de rest van de posts lezen, zodat ik me hier kan aansluiten
zondag 7 juni 2009 om 13:54
zondag 7 juni 2009 om 15:35
Ik vraag me toch af hoe sommige mensen, zoals die mensen reageerde in het begin van dit topic het van zich af kunnen zetten, ik blijf er toch wel mee bezig.
En ach dat Merci verhaal valt op zich ook wel mee, mijn ouders waren op zich wel lieve mensen maar toen ik 16 jaar was heb ik een tijdje in een opvangtehuis en begeleid wonen gezeten omdat ik het thuis echt niet meer uithield. Toen ik halverwege de 20 was heb ik dat eigenlijk achter me gelaten, mijn ouders waren ook maar mensen en hebben gewoon hun fouten gemaakt (er was zoals bij sommige van jullie geen sprake van drankmisbruik of mishandeling ofzo). Ik heb therapie gehad en mijn eigen houding verandert, dat scheelde een hele hoop, want als je in het woordenboek kijkt onder het kopje emotionele chantage vind je het potret van mijn Mams
Dat ik er nog zo mee bezig ben is ook wel mijn eigen 'schuld', hoewel ik al 5 jaar geen contact meer heb met mijn broer heb ik nog wel eens contact met mijn zusje en nichtje, eigenlijk denk ik dat het beter is om helemaal met de familie te breken, het blijft een beetje 'doorzeuren' op deze manier.
En ach dat Merci verhaal valt op zich ook wel mee, mijn ouders waren op zich wel lieve mensen maar toen ik 16 jaar was heb ik een tijdje in een opvangtehuis en begeleid wonen gezeten omdat ik het thuis echt niet meer uithield. Toen ik halverwege de 20 was heb ik dat eigenlijk achter me gelaten, mijn ouders waren ook maar mensen en hebben gewoon hun fouten gemaakt (er was zoals bij sommige van jullie geen sprake van drankmisbruik of mishandeling ofzo). Ik heb therapie gehad en mijn eigen houding verandert, dat scheelde een hele hoop, want als je in het woordenboek kijkt onder het kopje emotionele chantage vind je het potret van mijn Mams
Dat ik er nog zo mee bezig ben is ook wel mijn eigen 'schuld', hoewel ik al 5 jaar geen contact meer heb met mijn broer heb ik nog wel eens contact met mijn zusje en nichtje, eigenlijk denk ik dat het beter is om helemaal met de familie te breken, het blijft een beetje 'doorzeuren' op deze manier.
