Psyche
alle pijlers
Passieve levensbeëindiging, mijn oma wilt niet meer
woensdag 10 juni 2009 om 00:27
Mijn oma gaat dood.
Ze is al erg oud, 94 jaar. Ouder dan de meeste van ons zullen worden. Ze is ook niet ziek, tenminste nu niet.
Een tijd geleden heef ze even in het ziekenhuis gelegen vanwege een beginnende longontsteking. Goed opgeknapt daarna.
Vanaf die tijd is het begonnen. Ze wilt niet meer. Ze is gestopt met eten omdat ze misselijk is. Hier zijn zetpillen voor maar die wilt ze niet, bang dat ze er nog zieker van wordt.
Omdat ze niet eet verzwakt ze en ligt ze de hele dag in bed, te moe om op te staan, nog te moe om de telefoon op te nemen die naast haar bed staat.
Doordat ze zo zwak is heeft ze zelfs geen fut meer om te eten. Drinken doet ze ook nog maar minimaal. Een behoorlijk neerwaartse spiraal.
Nu heeft ze met de dokter afgesproken dat er niet meer ingegrepen zal worden wanneer er wat gebeurt, er zullen morfine pleisters geplakt worden wanneer er pijn zal komen.
Ze verwachten dat het met misschien 2, hoogstens 3 weken afgelopen zal zijn.
Ik heb hier zo'n moeite mee. Ze is in feite gezond, haar hart doet het prima, ze is hartstikke goed bij maar ze wilt echt niet meer.
Het is genoeg geweest volgens haarzelf.
Wanneer ze de tabletten tegen de misselijkheid zou nemen en weer zou eten en drinken, zou ze weer opknappen.
En dat is het gene waar ik dus erg moeilijk mee kan dealen.
Wat ik nu met dit topic wil? Even van me afschrijven...een reactie waardoor ik dit wat beter kan relatieveren? Graag.
Ze is al erg oud, 94 jaar. Ouder dan de meeste van ons zullen worden. Ze is ook niet ziek, tenminste nu niet.
Een tijd geleden heef ze even in het ziekenhuis gelegen vanwege een beginnende longontsteking. Goed opgeknapt daarna.
Vanaf die tijd is het begonnen. Ze wilt niet meer. Ze is gestopt met eten omdat ze misselijk is. Hier zijn zetpillen voor maar die wilt ze niet, bang dat ze er nog zieker van wordt.
Omdat ze niet eet verzwakt ze en ligt ze de hele dag in bed, te moe om op te staan, nog te moe om de telefoon op te nemen die naast haar bed staat.
Doordat ze zo zwak is heeft ze zelfs geen fut meer om te eten. Drinken doet ze ook nog maar minimaal. Een behoorlijk neerwaartse spiraal.
Nu heeft ze met de dokter afgesproken dat er niet meer ingegrepen zal worden wanneer er wat gebeurt, er zullen morfine pleisters geplakt worden wanneer er pijn zal komen.
Ze verwachten dat het met misschien 2, hoogstens 3 weken afgelopen zal zijn.
Ik heb hier zo'n moeite mee. Ze is in feite gezond, haar hart doet het prima, ze is hartstikke goed bij maar ze wilt echt niet meer.
Het is genoeg geweest volgens haarzelf.
Wanneer ze de tabletten tegen de misselijkheid zou nemen en weer zou eten en drinken, zou ze weer opknappen.
En dat is het gene waar ik dus erg moeilijk mee kan dealen.
Wat ik nu met dit topic wil? Even van me afschrijven...een reactie waardoor ik dit wat beter kan relatieveren? Graag.
Ja, dat vind ik echt.
woensdag 10 juni 2009 om 10:55
quote:misschicken schreef op 10 juni 2009 @ 10:49:
Herkenbaar, mijn oma wilde ook niet meer.
Was al zo vaak ziek geweest in haar leven, ze werd steeds zwakker en de wilskracht verdween.
Ze maakte de keuze niet meer te eten en drinken en nam geen medicatie meer. Haar lijf was sterker dan ze zelf voor mogelijk gehouden heeft denk ik, het duurde nog zeker 3 weken tijdens een hittegolf voor ze haar laatste adem uitblies.
Ik vond het ook erg moeilijk, mijn lievelingsoma, en ik was haar lieveling. Ik was ook nog eens hoogzwanger en wilde zo graag dat ze mijn kind zou zien....ze heeft hem niet meer gezien.
mMaar haar keuze respecteerde ik, wat moet je nog in het leven als je echt niet meer wil?Je hebt gelijk. Verstandelijk gezien kan ik het allemaal logisch beredeneren maar emotioneel gezien heb ik het er moeilijker mee dan ik zou hebben kunnen denken.
Herkenbaar, mijn oma wilde ook niet meer.
Was al zo vaak ziek geweest in haar leven, ze werd steeds zwakker en de wilskracht verdween.
Ze maakte de keuze niet meer te eten en drinken en nam geen medicatie meer. Haar lijf was sterker dan ze zelf voor mogelijk gehouden heeft denk ik, het duurde nog zeker 3 weken tijdens een hittegolf voor ze haar laatste adem uitblies.
Ik vond het ook erg moeilijk, mijn lievelingsoma, en ik was haar lieveling. Ik was ook nog eens hoogzwanger en wilde zo graag dat ze mijn kind zou zien....ze heeft hem niet meer gezien.
mMaar haar keuze respecteerde ik, wat moet je nog in het leven als je echt niet meer wil?Je hebt gelijk. Verstandelijk gezien kan ik het allemaal logisch beredeneren maar emotioneel gezien heb ik het er moeilijker mee dan ik zou hebben kunnen denken.
Ja, dat vind ik echt.
woensdag 10 juni 2009 om 10:57
quote:Mamasaar schreef op 10 juni 2009 @ 10:55:
[...]
Je hebt gelijk. Verstandelijk gezien kan ik het allemaal logisch beredeneren maar emotioneel gezien heb ik het er moeilijker mee dan ik zou hebben kunnen denken.Ik vrees dat je er doorheen zult moeten. Raar om te zeggen, maar er is ook een voordeel. Je hebt tijd om afscheid te nemen.
[...]
Je hebt gelijk. Verstandelijk gezien kan ik het allemaal logisch beredeneren maar emotioneel gezien heb ik het er moeilijker mee dan ik zou hebben kunnen denken.Ik vrees dat je er doorheen zult moeten. Raar om te zeggen, maar er is ook een voordeel. Je hebt tijd om afscheid te nemen.
woensdag 10 juni 2009 om 10:58
Mamasaar
Wat naar en verdrietig voor jou en voor je familie.
Het is dubbel he... enerzijds zou je zo graag willen dat je oma 'gewoon' die middeltjes neemt zodat ze weer opknapt en door kan gaan, anderzijds lees ik uit je berichten dat je ook wel goed begrijpt dat je oma het wel 'genoeg' vindt.
Mijn opa is 98 geworden. Hij vond er niet meer zoveel aan, de laatste jaren, vooral nadat oma was overleden. In het huis waar hij woonde, werd er goed voor hem gezorgd en hij liet het zich ook steeds meer aanleunen (waar hij eerder graag zelfstandig wilde zijn). Hij zei vaak: 'tsja, ik vind het wel genoeg, maar ja... ik ben er nog steeds'.
Toen hij overleden was, waren we verdrietig dat hij er niet meer was, maar eigenlijk juist blij voor hemzelf. Voor mij was de gedachte dat hij weer bij mijn oma was, vooral prettig
Brum en Pauline, volgens mij wil Mamasaar helemaal niet dat oma koste wat het kost weer opknap voor háár genoegen, maar is ze verdrietig dat oma niet meer wil, omdat ze haar oma zal missen. Die hersenspinsels mag ze hier toch wel kwijt?
Wat naar en verdrietig voor jou en voor je familie.
Het is dubbel he... enerzijds zou je zo graag willen dat je oma 'gewoon' die middeltjes neemt zodat ze weer opknapt en door kan gaan, anderzijds lees ik uit je berichten dat je ook wel goed begrijpt dat je oma het wel 'genoeg' vindt.
Mijn opa is 98 geworden. Hij vond er niet meer zoveel aan, de laatste jaren, vooral nadat oma was overleden. In het huis waar hij woonde, werd er goed voor hem gezorgd en hij liet het zich ook steeds meer aanleunen (waar hij eerder graag zelfstandig wilde zijn). Hij zei vaak: 'tsja, ik vind het wel genoeg, maar ja... ik ben er nog steeds'.
Toen hij overleden was, waren we verdrietig dat hij er niet meer was, maar eigenlijk juist blij voor hemzelf. Voor mij was de gedachte dat hij weer bij mijn oma was, vooral prettig
Brum en Pauline, volgens mij wil Mamasaar helemaal niet dat oma koste wat het kost weer opknap voor háár genoegen, maar is ze verdrietig dat oma niet meer wil, omdat ze haar oma zal missen. Die hersenspinsels mag ze hier toch wel kwijt?
Peas on earth!
woensdag 10 juni 2009 om 10:59
Mamasaar in eerste plaats sterkte, doe wat voor jou het beste voelt.
Mijn opa van 96 wil al 2 jaar niet meer (sinds ze zijn auto, tuin en huis hebben "afgepakt") maar hij ging door voor oma. Nu is oma een half jaar geleden overleden en heeft opa niets meer om voor te leven. Hij wil echt niet meer maar zijn lijf is te gezond en zijn kinderen zorgen er wel voor dat hij medicijnen of wat dan ook krijgt. Ik vind het zo zielig, hij heeft zijn leven wel gehad en het is genoeg geweest. Hij mag nu helemaal niets meer zelf beslissen, zelfs niet wanneer hij sterft.
Toen oma een half jaar geleden ziek werd heb ik haar niet meer op kunnen zoeken en ook niet zien voor de kist gesloten werd. Aan de ene kant vind ik dit heel jammer maar aan de andere kant herinner ik haar zoals ze altijd was. Opa zie ik niet meer, die wil niemand meer zien en voor mij is het ook wel goed zo. Als kanttekening bij mijn verhaal, dit waren niet mijn favoriete opa en oma en ik kijk er dus iets nuchterder naar dan als ik wel een goede band met ze had.
Mijn opa van 96 wil al 2 jaar niet meer (sinds ze zijn auto, tuin en huis hebben "afgepakt") maar hij ging door voor oma. Nu is oma een half jaar geleden overleden en heeft opa niets meer om voor te leven. Hij wil echt niet meer maar zijn lijf is te gezond en zijn kinderen zorgen er wel voor dat hij medicijnen of wat dan ook krijgt. Ik vind het zo zielig, hij heeft zijn leven wel gehad en het is genoeg geweest. Hij mag nu helemaal niets meer zelf beslissen, zelfs niet wanneer hij sterft.
Toen oma een half jaar geleden ziek werd heb ik haar niet meer op kunnen zoeken en ook niet zien voor de kist gesloten werd. Aan de ene kant vind ik dit heel jammer maar aan de andere kant herinner ik haar zoals ze altijd was. Opa zie ik niet meer, die wil niemand meer zien en voor mij is het ook wel goed zo. Als kanttekening bij mijn verhaal, dit waren niet mijn favoriete opa en oma en ik kijk er dus iets nuchterder naar dan als ik wel een goede band met ze had.
woensdag 10 juni 2009 om 11:00
woensdag 10 juni 2009 om 11:13
quote:PrinsesOpDeErwt schreef op 10 juni 2009 @ 10:58:
Mamasaar
Wat naar en verdrietig voor jou en voor je familie.
Het is dubbel he... enerzijds zou je zo graag willen dat je oma 'gewoon' die middeltjes neemt zodat ze weer opknapt en door kan gaan, anderzijds lees ik uit je berichten dat je ook wel goed begrijpt dat je oma het wel 'genoeg' vindt.
Mijn opa is 98 geworden. Hij vond er niet meer zoveel aan, de laatste jaren, vooral nadat oma was overleden. In het huis waar hij woonde, werd er goed voor hem gezorgd en hij liet het zich ook steeds meer aanleunen (waar hij eerder graag zelfstandig wilde zijn). Hij zei vaak: 'tsja, ik vind het wel genoeg, maar ja... ik ben er nog steeds'.
Toen hij overleden was, waren we verdrietig dat hij er niet meer was, maar eigenlijk juist blij voor hemzelf. Voor mij was de gedachte dat hij weer bij mijn oma was, vooral prettig
Brum en Pauline, volgens mij wil Mamasaar helemaal niet dat oma koste wat het kost weer opknap voor háár genoegen, maar is ze verdrietig dat oma niet meer wil, omdat ze haar oma zal missen. Die hersenspinsels mag ze hier toch wel kwijt?Je hebt het precies opgeschreven hoe ik me voel en ook bedoelt heb. Dankjewel daarvoor.
Mamasaar
Wat naar en verdrietig voor jou en voor je familie.
Het is dubbel he... enerzijds zou je zo graag willen dat je oma 'gewoon' die middeltjes neemt zodat ze weer opknapt en door kan gaan, anderzijds lees ik uit je berichten dat je ook wel goed begrijpt dat je oma het wel 'genoeg' vindt.
Mijn opa is 98 geworden. Hij vond er niet meer zoveel aan, de laatste jaren, vooral nadat oma was overleden. In het huis waar hij woonde, werd er goed voor hem gezorgd en hij liet het zich ook steeds meer aanleunen (waar hij eerder graag zelfstandig wilde zijn). Hij zei vaak: 'tsja, ik vind het wel genoeg, maar ja... ik ben er nog steeds'.
Toen hij overleden was, waren we verdrietig dat hij er niet meer was, maar eigenlijk juist blij voor hemzelf. Voor mij was de gedachte dat hij weer bij mijn oma was, vooral prettig
Brum en Pauline, volgens mij wil Mamasaar helemaal niet dat oma koste wat het kost weer opknap voor háár genoegen, maar is ze verdrietig dat oma niet meer wil, omdat ze haar oma zal missen. Die hersenspinsels mag ze hier toch wel kwijt?Je hebt het precies opgeschreven hoe ik me voel en ook bedoelt heb. Dankjewel daarvoor.
Ja, dat vind ik echt.
woensdag 10 juni 2009 om 11:19
quote:Mamasaar schreef op 10 juni 2009 @ 11:00:
[...]
Ik denk dat ik dat dan ook moet doen. Toch ook dat stukje even aan mezelf denken.
Dat moet je zeker doen, aan jezelf denken. Neem goed afscheid!
Mijn oma was amper aanspreekbaar toen ik ging, maar ik heb herinneringen op zitten halen op haar bed, dingen die ik zo fijn vond aan mijn oma, leuke momenten.
En ik heb haar de naam van mijn kind ingefluisterd, niemand wist dat nog.
[...]
Ik denk dat ik dat dan ook moet doen. Toch ook dat stukje even aan mezelf denken.
Dat moet je zeker doen, aan jezelf denken. Neem goed afscheid!
Mijn oma was amper aanspreekbaar toen ik ging, maar ik heb herinneringen op zitten halen op haar bed, dingen die ik zo fijn vond aan mijn oma, leuke momenten.
En ik heb haar de naam van mijn kind ingefluisterd, niemand wist dat nog.
woensdag 10 juni 2009 om 11:23
quote:Mamasaar schreef op 10 juni 2009 @ 11:13:
Je hebt het precies opgeschreven hoe ik me voel en ook bedoelt heb. Dankjewel daarvoor.
Ga maar mooi naar je oma, vertel haar nog wat leuke anekdotes over je kind (wat ze dus leuk vindt om te horen), vertel haar wat je nog kwijt wilt, of vertel juist helemaal niets en drink gewoon een kopje thee.
Je hebt het precies opgeschreven hoe ik me voel en ook bedoelt heb. Dankjewel daarvoor.
Ga maar mooi naar je oma, vertel haar nog wat leuke anekdotes over je kind (wat ze dus leuk vindt om te horen), vertel haar wat je nog kwijt wilt, of vertel juist helemaal niets en drink gewoon een kopje thee.
Peas on earth!
woensdag 10 juni 2009 om 11:28
quote:misschicken schreef op 10 juni 2009 @ 11:19:
[...]
Dat moet je zeker doen, aan jezelf denken. Neem goed afscheid!
Mijn oma was amper aanspreekbaar toen ik ging, maar ik heb herinneringen op zitten halen op haar bed, dingen die ik zo fijn vond aan mijn oma, leuke momenten.
En ik heb haar de naam van mijn kind ingefluisterd, niemand wist dat nog.Nou schiet ik weer helemaal vol, emo-muts dat ik ben...
[...]
Dat moet je zeker doen, aan jezelf denken. Neem goed afscheid!
Mijn oma was amper aanspreekbaar toen ik ging, maar ik heb herinneringen op zitten halen op haar bed, dingen die ik zo fijn vond aan mijn oma, leuke momenten.
En ik heb haar de naam van mijn kind ingefluisterd, niemand wist dat nog.Nou schiet ik weer helemaal vol, emo-muts dat ik ben...
Ja, dat vind ik echt.
woensdag 10 juni 2009 om 11:32
woensdag 10 juni 2009 om 11:45
Mamasaar
Wat herkenbaar. Ook mijn opa wilde niet meer. Hij wilde eigenlijk al niet meer direct nadat mijn oma overleden was, wist echt niet wat hij moest zonder haar.
Binnen het half jaar is hij overleden. Hij was stiekem gestopt met het slikken van zijn hartmedicatie. Had er alleen geen rekening mee gehouden dat het dan nog even duurt voor je overlijdt, dus daar heb ik toen ik afscheid van hem nam nog wel stiekem om zitten lachen met hem.
Uiteindelijk is hij gestopt met eten en drinken.
Ik mis hem nog heel vaak, ook al is hij inmiddels al 8 jaar dood. Ik herken je dubbele gevoel.
Je wilt de wens van je oma respecteren maar je realiseert je ook dat je haar ontzettend zult missen.
Wat herkenbaar. Ook mijn opa wilde niet meer. Hij wilde eigenlijk al niet meer direct nadat mijn oma overleden was, wist echt niet wat hij moest zonder haar.
Binnen het half jaar is hij overleden. Hij was stiekem gestopt met het slikken van zijn hartmedicatie. Had er alleen geen rekening mee gehouden dat het dan nog even duurt voor je overlijdt, dus daar heb ik toen ik afscheid van hem nam nog wel stiekem om zitten lachen met hem.
Uiteindelijk is hij gestopt met eten en drinken.
Ik mis hem nog heel vaak, ook al is hij inmiddels al 8 jaar dood. Ik herken je dubbele gevoel.
Je wilt de wens van je oma respecteren maar je realiseert je ook dat je haar ontzettend zult missen.
woensdag 10 juni 2009 om 11:54
quote:Dzjannke schreef op 10 juni 2009 @ 10:59:
Mamasaar in eerste plaats sterkte, doe wat voor jou het beste voelt.
Mijn opa van 96 wil al 2 jaar niet meer (sinds ze zijn auto, tuin en huis hebben "afgepakt") maar hij ging door voor oma. Nu is oma een half jaar geleden overleden en heeft opa niets meer om voor te leven. Hij wil echt niet meer maar zijn lijf is te gezond en zijn kinderen zorgen er wel voor dat hij medicijnen of wat dan ook krijgt. Ik vind het zo zielig, hij heeft zijn leven wel gehad en het is genoeg geweest. Hij mag nu helemaal niets meer zelf beslissen, zelfs niet wanneer hij sterft.
Toen oma een half jaar geleden ziek werd heb ik haar niet meer op kunnen zoeken en ook niet zien voor de kist gesloten werd. Aan de ene kant vind ik dit heel jammer maar aan de andere kant herinner ik haar zoals ze altijd was. Opa zie ik niet meer, die wil niemand meer zien en voor mij is het ook wel goed zo. Als kanttekening bij mijn verhaal, dit waren niet mijn favoriete opa en oma en ik kijk er dus iets nuchterder naar dan als ik wel een goede band met ze had.
Mijn vader is nog geen 70 en hem is ook alles afgepakt, zijn eerste vrouw (mijn moeder) is net iets ouder dan 40 geworden en aan kanker overleden, zijn tweede vrouw is 2 jaar geleden op 59-jarige leeftijd aan kanker overleden.
Zelf is hij al ziek vanaf dat hij 58 was. Alles waar hij van genoot: fietsen, in de tuin werken, uitstapjes maken etc etc etc is inderdaad ook al jaren van hem afgepakt.
Nu zit / hangt hij in een verpleeghuis waar de verpleegkundigen met een 'happy-de-peppie' houding elke dag een lepel medicijnen met een hap appelmoes naar binnen schuiven; terwijl het voor hem ECHT niet meer hoeft, maar nee hoor we gaan gewoon door!!
Ik vind het niet alleen zielig, ik vind het bijna misdadig.
Mamasaar in eerste plaats sterkte, doe wat voor jou het beste voelt.
Mijn opa van 96 wil al 2 jaar niet meer (sinds ze zijn auto, tuin en huis hebben "afgepakt") maar hij ging door voor oma. Nu is oma een half jaar geleden overleden en heeft opa niets meer om voor te leven. Hij wil echt niet meer maar zijn lijf is te gezond en zijn kinderen zorgen er wel voor dat hij medicijnen of wat dan ook krijgt. Ik vind het zo zielig, hij heeft zijn leven wel gehad en het is genoeg geweest. Hij mag nu helemaal niets meer zelf beslissen, zelfs niet wanneer hij sterft.
Toen oma een half jaar geleden ziek werd heb ik haar niet meer op kunnen zoeken en ook niet zien voor de kist gesloten werd. Aan de ene kant vind ik dit heel jammer maar aan de andere kant herinner ik haar zoals ze altijd was. Opa zie ik niet meer, die wil niemand meer zien en voor mij is het ook wel goed zo. Als kanttekening bij mijn verhaal, dit waren niet mijn favoriete opa en oma en ik kijk er dus iets nuchterder naar dan als ik wel een goede band met ze had.
Mijn vader is nog geen 70 en hem is ook alles afgepakt, zijn eerste vrouw (mijn moeder) is net iets ouder dan 40 geworden en aan kanker overleden, zijn tweede vrouw is 2 jaar geleden op 59-jarige leeftijd aan kanker overleden.
Zelf is hij al ziek vanaf dat hij 58 was. Alles waar hij van genoot: fietsen, in de tuin werken, uitstapjes maken etc etc etc is inderdaad ook al jaren van hem afgepakt.
Nu zit / hangt hij in een verpleeghuis waar de verpleegkundigen met een 'happy-de-peppie' houding elke dag een lepel medicijnen met een hap appelmoes naar binnen schuiven; terwijl het voor hem ECHT niet meer hoeft, maar nee hoor we gaan gewoon door!!
Ik vind het niet alleen zielig, ik vind het bijna misdadig.
woensdag 10 juni 2009 om 12:24
Je geeft aan dat je er moeite mee hebt dat ze niet meer eet omdat ze misselijk is. Terwijl ze, als ze die zetpillen zou nemen, niet meer misselijk zou zijn en wel kon eten.
Daar heb je het moeilijk mee en dat is begrijpelijk.
Maar ik denk dat je oma's "zin in het leven" niet terugkomt als ze niet meer misselijk is. Wellicht heeft ze zelfs gedacht dat die beginnende longontsteking het begin van haar einde zou zijn. En toen hebben ze haar in het ziekenhuis weer opgelapt.
En nu kiest ze zelf voor de dood. Dat is moeilijk maar ook ontzettend dapper. Steun haar en praat er met haar over als ze wil. Niet om haar over te halen het niet te doen, want eens zal je toch afscheid van haar moeten nemen, maar om haar te steunen. Dat heeft ze nodig. Heel veel sterkte gewenst
Daar heb je het moeilijk mee en dat is begrijpelijk.
Maar ik denk dat je oma's "zin in het leven" niet terugkomt als ze niet meer misselijk is. Wellicht heeft ze zelfs gedacht dat die beginnende longontsteking het begin van haar einde zou zijn. En toen hebben ze haar in het ziekenhuis weer opgelapt.
En nu kiest ze zelf voor de dood. Dat is moeilijk maar ook ontzettend dapper. Steun haar en praat er met haar over als ze wil. Niet om haar over te halen het niet te doen, want eens zal je toch afscheid van haar moeten nemen, maar om haar te steunen. Dat heeft ze nodig. Heel veel sterkte gewenst
donderdag 11 juni 2009 om 16:20
Hoi Mamasaar,
Ik herken je verhaal erg goed. Mijn oma van 98 heeft een paar maanden geleden darmkanker gekregen. Ze is hier nog aan geopereerd maar daarna ging het snel bergafwaards. Ze was hele dagen alleen nog maar misselijk en had heel veel pijn. Het liefst wilde ze niet meer, maar voor haar (klein) kinderen wilde ze blijven leven. We hebben toen tegen oma gezegd dat ze niet voor ons moest blijven en dat er in de hemel ook 5 kinderen al heel lang op haar wachtten. Uiteindelijk is gekozen voor passieve
euthanasie waarbij de morfine opgevoerd is en mijn oma weinig eten en drinken meer binnenkreeg. De laatste dagen was mijn oma ook niet meer aanspreekbaar. Wel zijn er ook mooie herinneringen de laaste dagen. Ik was op afgelopen19 mei uitgerekend maar met 41 weken op mijn oma's verjaardag is onze zoon geboren. Mijn moeder is gelijk naar mijn oma gegaan om het te vertellen. Ondanks dat ze alle dagen suf was van de morfine zei ze tegen mijn moeder dat ze de stad in wilde gaan om een cadeautje voor onze zoon te kopen. Zo lief. Een paar dagen later is ze overleden. Veel mensen denken joh 98 dat is toch al hartstikke oud. En dat is ook zo maar mijn oma was niet net als andere oma's. Ze ging elke dag nog van 2 uur s middag tot 10 uur s avonds kaarten en het liefst had ze nog langer doorgegaan als de andere kaarters niet naar bed gingen. Ik koester alle mooie herrinneringen aan haar en hoop dat ze gelukkig is daarboven zonder pijn en misselijkheid.
Ik wens jou heel veel sterkte met alles en vind het fijn om even mijn verhaal kwijt te kunnen in dit topic.
Ik herken je verhaal erg goed. Mijn oma van 98 heeft een paar maanden geleden darmkanker gekregen. Ze is hier nog aan geopereerd maar daarna ging het snel bergafwaards. Ze was hele dagen alleen nog maar misselijk en had heel veel pijn. Het liefst wilde ze niet meer, maar voor haar (klein) kinderen wilde ze blijven leven. We hebben toen tegen oma gezegd dat ze niet voor ons moest blijven en dat er in de hemel ook 5 kinderen al heel lang op haar wachtten. Uiteindelijk is gekozen voor passieve
euthanasie waarbij de morfine opgevoerd is en mijn oma weinig eten en drinken meer binnenkreeg. De laatste dagen was mijn oma ook niet meer aanspreekbaar. Wel zijn er ook mooie herinneringen de laaste dagen. Ik was op afgelopen19 mei uitgerekend maar met 41 weken op mijn oma's verjaardag is onze zoon geboren. Mijn moeder is gelijk naar mijn oma gegaan om het te vertellen. Ondanks dat ze alle dagen suf was van de morfine zei ze tegen mijn moeder dat ze de stad in wilde gaan om een cadeautje voor onze zoon te kopen. Zo lief. Een paar dagen later is ze overleden. Veel mensen denken joh 98 dat is toch al hartstikke oud. En dat is ook zo maar mijn oma was niet net als andere oma's. Ze ging elke dag nog van 2 uur s middag tot 10 uur s avonds kaarten en het liefst had ze nog langer doorgegaan als de andere kaarters niet naar bed gingen. Ik koester alle mooie herrinneringen aan haar en hoop dat ze gelukkig is daarboven zonder pijn en misselijkheid.
Ik wens jou heel veel sterkte met alles en vind het fijn om even mijn verhaal kwijt te kunnen in dit topic.
donderdag 11 juni 2009 om 22:37
Ik kwam nog even hier kijken en zie al jullie lieve reacties en verhalen. (f)
Ik denk dat ik morgen naar mijn oma toe ga, samen met mijn dochter en moeder.
Ik denk ook niet dat ik zo heel goed zal weten wat tegen haar te zeggen...tot ziens is ook weer zo...tja... niet passend is denk ik het beste woord.
Ik denk dat ik mijn 2 jarige maar het woord laat doen
Ze zit nou ook tegen iedereen te vertellen dat ze "nieuwe schoenen" aan heeft en een "nieuwe juk" aka nieuwe jurk
Ik laat het jullie wel weten hoe het gegaan is. Nogmaals dank jullie voor de lieve woorden! Jullie zijn lief (f)
Ik denk dat ik morgen naar mijn oma toe ga, samen met mijn dochter en moeder.
Ik denk ook niet dat ik zo heel goed zal weten wat tegen haar te zeggen...tot ziens is ook weer zo...tja... niet passend is denk ik het beste woord.
Ik denk dat ik mijn 2 jarige maar het woord laat doen
Ze zit nou ook tegen iedereen te vertellen dat ze "nieuwe schoenen" aan heeft en een "nieuwe juk" aka nieuwe jurk
Ik laat het jullie wel weten hoe het gegaan is. Nogmaals dank jullie voor de lieve woorden! Jullie zijn lief (f)
Ja, dat vind ik echt.
vrijdag 12 juni 2009 om 00:01
quote:TheEmpress schreef op 10 juni 2009 @ 03:44:
Mooi geschreven van Kusunum.
Ik zie dit wel eens op mijn werk (verpleegkundige) Oudere mensen die niet meer willen leven, ze echt levensmoe. Vaak ook dankbaar voor het leven dat ze hebben gehad, maar het is genoeg geweest, de koek is op. Ik kan me heel goed voorstellen hoe het voor jou voelt, zo onnatuurlijk. Maar soms hebben die oudere mensen niets meer om voor te gaan, en dan is zo`n keuze heel begrijpelijk en ook mooi dat ze zo bewust die keuze kunnen nemen.
Probeer echt respect te hebben voor haar keuze, en haar te steunen. Dit zijn haar laatste weken en iemand die zo moe is, heeft steun en begrip van de dierbaren hard nodig.
Sterkte.
Hier ook een verpleegkundige...Ik weet niet hoe het is om zo oud te zijn maar het lijkt me maar niks. Elke keer lever je een stukje zelfstandigheid in...Je neemt regelmatig afscheid van dierbaren...Op een gegeven moment is het leven wel 'af'. Vind het totaal niet raar dat mensen levensmoe zijn, vooral niet op zo'n (gezegende) leeftijd.
Als dit echt is wat ze wil, steun haar dan zoveel en waar mogelijk en gun haar de eeuwige rust...Mensen mogen ook een keer gaan.
Mooi geschreven van Kusunum.
Ik zie dit wel eens op mijn werk (verpleegkundige) Oudere mensen die niet meer willen leven, ze echt levensmoe. Vaak ook dankbaar voor het leven dat ze hebben gehad, maar het is genoeg geweest, de koek is op. Ik kan me heel goed voorstellen hoe het voor jou voelt, zo onnatuurlijk. Maar soms hebben die oudere mensen niets meer om voor te gaan, en dan is zo`n keuze heel begrijpelijk en ook mooi dat ze zo bewust die keuze kunnen nemen.
Probeer echt respect te hebben voor haar keuze, en haar te steunen. Dit zijn haar laatste weken en iemand die zo moe is, heeft steun en begrip van de dierbaren hard nodig.
Sterkte.
Hier ook een verpleegkundige...Ik weet niet hoe het is om zo oud te zijn maar het lijkt me maar niks. Elke keer lever je een stukje zelfstandigheid in...Je neemt regelmatig afscheid van dierbaren...Op een gegeven moment is het leven wel 'af'. Vind het totaal niet raar dat mensen levensmoe zijn, vooral niet op zo'n (gezegende) leeftijd.
Als dit echt is wat ze wil, steun haar dan zoveel en waar mogelijk en gun haar de eeuwige rust...Mensen mogen ook een keer gaan.
vrijdag 12 juni 2009 om 23:06
Even een laatste update hoe het gegaan is. Vandaag met dochter en mams naar oma gegaan.
Ze lag in bed en was nog maar een schim van wat ze vroeger was. Tanden uit, gehoorapparaat uit en een tuitbekertje water naast zich. Gewoon zielig...
Omdat er verder niet echt gecommuniceerd kon worden heb ik voorals mijn dochter het woord laten doen en dat deed ze geweldig goed door heel veel kushandjes te geven, waardoor mijn oma helemaal straalde Was mooi om te zien.
We zijn ook maar heel even gebleven maar het was goed zo. Ben blij dat we toch even zijn gegaan, al was het alles behalve een groots afscheid. Maar dat hoefde ook niet
Ben blij dat ik naar jullie geluisterd heb, jullie hebben helemaal gelijk gehad. Het voelde goed om te gaan.
Ze lag in bed en was nog maar een schim van wat ze vroeger was. Tanden uit, gehoorapparaat uit en een tuitbekertje water naast zich. Gewoon zielig...
Omdat er verder niet echt gecommuniceerd kon worden heb ik voorals mijn dochter het woord laten doen en dat deed ze geweldig goed door heel veel kushandjes te geven, waardoor mijn oma helemaal straalde Was mooi om te zien.
We zijn ook maar heel even gebleven maar het was goed zo. Ben blij dat we toch even zijn gegaan, al was het alles behalve een groots afscheid. Maar dat hoefde ook niet
Ben blij dat ik naar jullie geluisterd heb, jullie hebben helemaal gelijk gehad. Het voelde goed om te gaan.
Ja, dat vind ik echt.
zaterdag 13 juni 2009 om 21:51
Mamasaar, wat goed dat je nog langs bent gegaan. Wat moet het moeilijk zijn voor jou en je familie.
Voor haar is het leven klaar, maar jullie leven met haar eigenlijk nog niet.
Mijn opa is ook vlak na mijn oma overleden. Het overlijden van mijn moeder (zijn dochter die vlak na mijn oma is overleden) en het van zijn vrouw. Hij kon het gewoon niet meer aan. Is ook gestopt met het nemen van eten en medicatie. Is rustig heengegaan gesterkt door de sacramenten wat hij zo belangrijk vond.
Mijn andere oma is 86 en in de winter altijd erg depressief. Dan ligt ze ook alleen in bed, maar wanneer het weer wat beter weer wordt gaat het ook beter met haar.
As. vrijdag ga ik trouwen en ik ben zo blij dat ik mijn oma er nog heb zitten. Geen ouders meer, maar wel een grootmoeder. Toch nog iets met de term moeder erin.
Ik zou het ook erg moeilijk hebben wanneer zij zou kiezen voor passieve levensbeëindiging, maar ook zij heeft al zoveel afscheid moeten nemen van mensen. Haar man, haar zoon (mijn vader dus) maar nu ook haar zussen en broers, haar ouders, vrienden eigenlijk zijn er nog maar weinig mensen over. Ik vind het knap dat ze nog zo positief in het leven staat voor zolang het gaat.
Heel veel sterkte mamasaar in deze moeilijk tijd.
Voor haar is het leven klaar, maar jullie leven met haar eigenlijk nog niet.
Mijn opa is ook vlak na mijn oma overleden. Het overlijden van mijn moeder (zijn dochter die vlak na mijn oma is overleden) en het van zijn vrouw. Hij kon het gewoon niet meer aan. Is ook gestopt met het nemen van eten en medicatie. Is rustig heengegaan gesterkt door de sacramenten wat hij zo belangrijk vond.
Mijn andere oma is 86 en in de winter altijd erg depressief. Dan ligt ze ook alleen in bed, maar wanneer het weer wat beter weer wordt gaat het ook beter met haar.
As. vrijdag ga ik trouwen en ik ben zo blij dat ik mijn oma er nog heb zitten. Geen ouders meer, maar wel een grootmoeder. Toch nog iets met de term moeder erin.
Ik zou het ook erg moeilijk hebben wanneer zij zou kiezen voor passieve levensbeëindiging, maar ook zij heeft al zoveel afscheid moeten nemen van mensen. Haar man, haar zoon (mijn vader dus) maar nu ook haar zussen en broers, haar ouders, vrienden eigenlijk zijn er nog maar weinig mensen over. Ik vind het knap dat ze nog zo positief in het leven staat voor zolang het gaat.
Heel veel sterkte mamasaar in deze moeilijk tijd.
Ze bestaan, het is moeilijk te verstaan. Je wilt het niet horen, toch ben je samen met een geest geboren. In je zit een geest die leeft, die je soms moeilijkheden geeft. Eigenlijk is een geest heel fijn, anders zou je toch nooit geboren zijn?
