Relaties
alle pijlers
weinig te vertellen..
zondag 14 juni 2009 om 21:15
Net was ik met vriendinnen die ik al meer dan 10 jaar ken. De laatste tijd zien we elkaar veel minder dan vroeger, we wonen ook verder uit elkaar. Toen we net samen waren merkte ik dat ik nauwelijks het gevoel had dat ik wat te vertellen heb. Ik praat eigenlijk vooral over mijn werk en heb het gevoel dat ik dat niet te veel moet doen bij hen, omdat er wel meer dingen in het leven zijn dan dat en daar zijn zij meer mee bezig (eentje is bv zwanger).
Ik voel me nu even heel erg alleen, omdat ik het gevoel van verbondenheid met ze miste.
Ik vraag me dan ook af of we uit elkaar aan het groeien zijn of niet. Aan de andere kant heb ik het gevoel wel vaker dat ik weinig te zeggen heb, buiten mijn werk om. Dat vind ik zo lastig aan sociale contacten, ik heb er behoefte aan en de laatste tijd voel ik me er meestal te saai voor of zo.
Ik weet niet precies waarom ik dit hier opschrijf. Wil het even van me afschrijven en vragen of er mensen zijn die dit herkennen?
Ik voel me nu even heel erg alleen, omdat ik het gevoel van verbondenheid met ze miste.
Ik vraag me dan ook af of we uit elkaar aan het groeien zijn of niet. Aan de andere kant heb ik het gevoel wel vaker dat ik weinig te zeggen heb, buiten mijn werk om. Dat vind ik zo lastig aan sociale contacten, ik heb er behoefte aan en de laatste tijd voel ik me er meestal te saai voor of zo.
Ik weet niet precies waarom ik dit hier opschrijf. Wil het even van me afschrijven en vragen of er mensen zijn die dit herkennen?
zondag 14 juni 2009 om 21:25
Het is wel herkenbaar...
Mijn vriendinnen en ik wonen allemaal een eind bij elkaar vandaan 2 uur of langer reizen. En zodra we elkaar weer in real life zien, valt het me toch wat tegen. Het gaat zoals bij jou over werk, de dagelijkse dingen. Het is niet meer zoals vroeger, waarbij we helemaal de slappe lach konden krijgen om iets onzinnigs........
Helaas, ik denk niet dat hier heel veel aan gedaan kan worden. Mensen groeien uit elkaar, mensen veranderen.
De enige tip die ik kan geven is om interesse te tonen in wat ZIJ doen en zelf eens niet over werk praten. Probeer ook eens op een andere manier contact te onderhouden. Ik stuur soms een kaartje of bel ze even. Zo blijft het contact wat sterker, ondanks dat we elkaar niet zoveel zien
Mijn vriendinnen en ik wonen allemaal een eind bij elkaar vandaan 2 uur of langer reizen. En zodra we elkaar weer in real life zien, valt het me toch wat tegen. Het gaat zoals bij jou over werk, de dagelijkse dingen. Het is niet meer zoals vroeger, waarbij we helemaal de slappe lach konden krijgen om iets onzinnigs........
Helaas, ik denk niet dat hier heel veel aan gedaan kan worden. Mensen groeien uit elkaar, mensen veranderen.
De enige tip die ik kan geven is om interesse te tonen in wat ZIJ doen en zelf eens niet over werk praten. Probeer ook eens op een andere manier contact te onderhouden. Ik stuur soms een kaartje of bel ze even. Zo blijft het contact wat sterker, ondanks dat we elkaar niet zoveel zien
zondag 14 juni 2009 om 21:28
@newstylista: zij werken beiden veel minder dan ik en een van hen heeft ook een burnout gehad. Ze houden zich nu veel meer bezig met andere dingen dan werk: zoals liefde, kinderen krijgen, meer rust, yoga, de natuur. En ik merk dat ik eigenlijk het meest vol zit van mijn werk en daar het liefst over praat, maar het gevoel heb dat dat voor hen niet interessant is-ik kan hun aandacht daar niet echt in vasthouden. En van mezelf vind ik het ook wel erg beperkt is dat ik daar het liefst over praat.
Ergens heb ik het gevoel dat zij verder zijn dan ik. Vroeger deden we veel dezelfde dingen en analyseerden we samen veel. Nu ben ik nog steeds iemand die veel in theorie duikt en nadenkt, terwijl zij heel erg gericht zijn op yoga en niet meer analyseren, maar voelen.
Ik mis de verbondenheid van vroeger en vind mezelf saai of zo.
Ergens heb ik het gevoel dat zij verder zijn dan ik. Vroeger deden we veel dezelfde dingen en analyseerden we samen veel. Nu ben ik nog steeds iemand die veel in theorie duikt en nadenkt, terwijl zij heel erg gericht zijn op yoga en niet meer analyseren, maar voelen.
Ik mis de verbondenheid van vroeger en vind mezelf saai of zo.
zondag 14 juni 2009 om 21:31
Mooi liedje, en helaas ook erg waar en herkenbaar... Wel heb ik de ervaring dat de vriendschap met andere (eerst kennissen) nu hechter wordt, omdat je in een bepaalde levensfase meer met hen deelt. Maar idd, die goede oude meidenvriendschap, die mis ik heel erg!
En iedereen komt ook steeds meer in een fase waarin de dingen niet meer zo snel veranderen. Vroegûh had je elke week een nieuw vriendje, nu gaat je fiancé al jaren mee!
En iedereen komt ook steeds meer in een fase waarin de dingen niet meer zo snel veranderen. Vroegûh had je elke week een nieuw vriendje, nu gaat je fiancé al jaren mee!
zondag 14 juni 2009 om 21:31
noem jezelf niet saai..... jullie hebben gewoon niet meer de klik als vroeger.. Heb je er over gepraat met hen?
Misschien moet je het op een gegeven moment ook maar loslaten. Zij leven nu anders. Je accepteert dat en probeert je in te leven in hen en onderhoud het contact, of je zet er op een gegeven moment een punt achter
Misschien moet je het op een gegeven moment ook maar loslaten. Zij leven nu anders. Je accepteert dat en probeert je in te leven in hen en onderhoud het contact, of je zet er op een gegeven moment een punt achter
zondag 14 juni 2009 om 21:31
@sweetcandy: herkenbaar wat je schrijft. Dat mis ik ook zo: de slappe lach kunnen krijgen om niets! Dat is er nu nauwelijks nog bij. Nu moet ik zeggen dat ik dat uberhaupt nog maar weinig heb, wat mis ik dat zeg! Ben ik dan te serieus geworden of is het leven te serieus?
Het valt me idd tegen: ik verwacht er heel veel van als ik mijn beste vriendinnen zie, maar het voelt niet meer als vroeger.
Je hebt gelijk: het is goed interesse te tonen in wat ze doen, vragen te stellen en niet alleen maar over eigen onderwerpen bezig te gaan.
Het valt me idd tegen: ik verwacht er heel veel van als ik mijn beste vriendinnen zie, maar het voelt niet meer als vroeger.
Je hebt gelijk: het is goed interesse te tonen in wat ze doen, vragen te stellen en niet alleen maar over eigen onderwerpen bezig te gaan.
zondag 14 juni 2009 om 21:36
@sofje: dat is waar, ook ik merk dat er ook wel andere contacten zijn nu waar ik meer mee krijg. Maar ik mis mijn oude vriendinnen en de vrienschap zoals het was ook zo erg! En het praten over mannen, het stappen, het lol maken, het praten over studie..we deelden zo veel. En nu: iedereen heeft zijn eigen leven en het leven wordt minder 'sappig' of zo.
@sweetcandy: je hebt gelijk ook, ik ga meteen mezelf weer naar beneden halen.
Ik heb er met 1 van de 2 vriendinnen wel over gepraat, met de andere durf ik dat op de een of andere manier niet goed. Die andere vriendin herkende het ook wel en sprak ook de angst uit dat we uit elkaar konden groeien en dat zij dat ook niet wilde. Toen hebben we afgesproken elkaar met meer regelmaat te zien, ondanks dat we ver uit elkaar wonen. Maar ik mis het gevoel van vroeger. Misschien idealiseer ik dat ook wel.
Ik ben een beetje in een melancholische bui...
@sweetcandy: je hebt gelijk ook, ik ga meteen mezelf weer naar beneden halen.
Ik heb er met 1 van de 2 vriendinnen wel over gepraat, met de andere durf ik dat op de een of andere manier niet goed. Die andere vriendin herkende het ook wel en sprak ook de angst uit dat we uit elkaar konden groeien en dat zij dat ook niet wilde. Toen hebben we afgesproken elkaar met meer regelmaat te zien, ondanks dat we ver uit elkaar wonen. Maar ik mis het gevoel van vroeger. Misschien idealiseer ik dat ook wel.
Ik ben een beetje in een melancholische bui...
zondag 14 juni 2009 om 21:39
Zo te lezen, vind je het moeilijk om over persoonlijke dingen van jezelf te praten. En misschien ben je je te bewust van dit feit. Dat je dan dicht kunt klappen, je vindt jezelf niet boeiend genoeg. Daarom neem je ook je toevlucht tot het praten over je werk.
Maar ik neem aan dat je meer bent dan alleen je werk. Je leeft toch ook een leven naast je werk, je bent wie je bent, je voelt hoe je voelt en doet hoe je doet. Je maakt elke dag dingen mee die zorgen voor je persoonlijke ontwikkeling en dit alles zou je kunnen delen met vrienden. Als je dat wilt, als je hiervoor de moeite wilt nemen. Alleen zitten hier voor jou waarschijnlijk risico's aan verbonden omdat je bang zou kunnen zijn dat ze, als je over iets anders praat dan over je werk, je niet interessant genoeg zouden kunnen vinden. Dan neem je, in jouw ogen, de veilige weg en praat je over je werk.
En dan krijg je wat je nu meemaakt: je voelt nog maar weinig aansluiting omdat je vriendinnen wel de persoonlijke dingen delen met elkaar. En ja, dan sta je een beetje buiten de groep. Het is alleen jouw eigen keuze. Jij beperkt je bewust tot oppervlakkige praatjes.
Naar mijn idee is de enige oplossing om het risico te nemen en jezelf te laten zien, te laten weten wie je bent. Bovendien, als je vriendinnen al tien jaar genoegen nemen met jouw vriendschap die eigenlijk alleen bestaat uit het mededelen over je werk, zullen ze verrast zijn dat er een 'gewoon' mens onder zit.
Ben gewoon wie je bent en ook al heb je eens niets te vertellen, een stilte is ook niet erg.
Maar ik neem aan dat je meer bent dan alleen je werk. Je leeft toch ook een leven naast je werk, je bent wie je bent, je voelt hoe je voelt en doet hoe je doet. Je maakt elke dag dingen mee die zorgen voor je persoonlijke ontwikkeling en dit alles zou je kunnen delen met vrienden. Als je dat wilt, als je hiervoor de moeite wilt nemen. Alleen zitten hier voor jou waarschijnlijk risico's aan verbonden omdat je bang zou kunnen zijn dat ze, als je over iets anders praat dan over je werk, je niet interessant genoeg zouden kunnen vinden. Dan neem je, in jouw ogen, de veilige weg en praat je over je werk.
En dan krijg je wat je nu meemaakt: je voelt nog maar weinig aansluiting omdat je vriendinnen wel de persoonlijke dingen delen met elkaar. En ja, dan sta je een beetje buiten de groep. Het is alleen jouw eigen keuze. Jij beperkt je bewust tot oppervlakkige praatjes.
Naar mijn idee is de enige oplossing om het risico te nemen en jezelf te laten zien, te laten weten wie je bent. Bovendien, als je vriendinnen al tien jaar genoegen nemen met jouw vriendschap die eigenlijk alleen bestaat uit het mededelen over je werk, zullen ze verrast zijn dat er een 'gewoon' mens onder zit.
Ben gewoon wie je bent en ook al heb je eens niets te vertellen, een stilte is ook niet erg.
zondag 14 juni 2009 om 21:47
@Rastafun: je hebt helemaal gelijk met dat ik meer ben dan mijn werk. Ik mag daar alleen wel wat meer in ontwikkelen, vaak stort ik me te veel op 1 ding. En als ik kijk naar wat ik nu zie als wat ik meer ben dan mijn werk, dan ben ik daarnaast iemand die veel piekert en analyseert en dat soort dingen deel ik wel heel veel met mijn vriendinnen, dus zeker wel persoonlijke dingen. Alleen zijn zij een fase verder in de zin dat ze niet meer zo piekeren en niet meer zo analyseren, maar daardoor mis ik wel de aansluiting of zo. Je hebt helemaal gelijk dat ik mezelf niet boeiend genoeg vind. Daar moet ik wel vanaf..
Bedankt voor je reactie, ik kan er zeker wat mee. Ook dat een stilte niet erg is...ik wou dat ik dat wat meer kon voelen! Ik zeg dat maar gewoon vaker tegen mezelf..
@Zoete: helemaal waar. Ik geef er ook maar gewoon lekker aan toe en dan zien we morgen wel weer...
Vroegah was alles gewoon beter!
Bedankt voor je reactie, ik kan er zeker wat mee. Ook dat een stilte niet erg is...ik wou dat ik dat wat meer kon voelen! Ik zeg dat maar gewoon vaker tegen mezelf..
@Zoete: helemaal waar. Ik geef er ook maar gewoon lekker aan toe en dan zien we morgen wel weer...
Vroegah was alles gewoon beter!
zondag 14 juni 2009 om 21:53
misschien piekeren zij wel net zoveel als jij, maar durven ze het ook niet te zeggen. ik kan me wel voorstellen dat je het gevoel hebt dat hun een fase verder zijn, omdat zij met andere dingen bezig zijn.
maar dat neemt niet weg dat je alsnog wel dingen over jezelf kunt vertellen. dus idd interesse tonen in hun en meer over jezelf vertellen, zodat zij ook interesse in jou kunnen tonen.
maar dat neemt niet weg dat je alsnog wel dingen over jezelf kunt vertellen. dus idd interesse tonen in hun en meer over jezelf vertellen, zodat zij ook interesse in jou kunnen tonen.
zondag 14 juni 2009 om 22:25
zondag 14 juni 2009 om 22:38
Dit is erg herkenbaar voor mij. Ik ben 1 van de 6 vrienden van de middelbare school, dus we delen al zo'n 15 jaar lief en leed met elkaar. Alleen, inmiddels ben ik getrouwd, ben moeder geworden en zelfs geemigreerd, terwijl de anderen samenwonen, of single zijn of zelfs nog steeds op hun studentenkamer wonen. Ik kom gelukkig nog wel regelmatig in Nederland, en dan spreken we 'traditiegetrouw' nog altijd met ons allen af. Dat ging jaren lang goed, alleen merk ik dat ik sinds ik moeder ben zo'n ander referentiekader heb, zo'n ander gevoelsleven heb leren kennen, terwijl de anderen 'voortkabbelen' en in een totaal andere wereld leven. Of eigenlijk ben ik degene in de andere wereld natuurlijk. Daar moet ik even bijzeggen dat ik niet zo'n dweepmoeder ben, probeer juist niet teveel te jubelen over mijn kind maar ze toch op een korte, leuke manier over mijn huidige leventje te vertellen.
We konden altijd uren l*llen over niks, biertje erbij, gezellig. Maar de laatste paar keer dat ik in NL was had ik echt een beetje het gevoel alsof ik moest zoeken naar gespreksonderwerpen. Ik ben nogal een vrager, maar als ik vraag van 'hoe gaat het met je werk/sport/uitgaan/huis/etc' komt standaard het antwoord: z'n gangetje, goed. En dan is het weer even stil, en zit ik in mijzelf weer te broeden op de volgende vraag die ik kan stellen.. En als ik naar huis ga heb ik het gevoel alsof het een formele 'hoe-gaat-het-met-jou-met-mij-gaat-het-goed-avond' is geweest..
Durf mijn gevoel ook niet goed in de groep te gooien, want ik denk dat zij het probleem niet zo zien.. (Alles gaat goed, goed toch?)
Herkenbaar?
We konden altijd uren l*llen over niks, biertje erbij, gezellig. Maar de laatste paar keer dat ik in NL was had ik echt een beetje het gevoel alsof ik moest zoeken naar gespreksonderwerpen. Ik ben nogal een vrager, maar als ik vraag van 'hoe gaat het met je werk/sport/uitgaan/huis/etc' komt standaard het antwoord: z'n gangetje, goed. En dan is het weer even stil, en zit ik in mijzelf weer te broeden op de volgende vraag die ik kan stellen.. En als ik naar huis ga heb ik het gevoel alsof het een formele 'hoe-gaat-het-met-jou-met-mij-gaat-het-goed-avond' is geweest..
Durf mijn gevoel ook niet goed in de groep te gooien, want ik denk dat zij het probleem niet zo zien.. (Alles gaat goed, goed toch?)
Herkenbaar?
maandag 15 juni 2009 om 10:35
Superletje, voor mij wel. Ik woon ook in het buitenland, ook de enige mama in de oude schoolvriendinnengroep. Ik vertel ook altijd kort dat alles goed is met de kindjes, en dan gaat alles over hun. Werk/studie/sociale leven... Ik wil op de een of andere manier deze vriendschap niet kwijt, maar ik vind het wel steeds moeilijker dat we zo aan het veranderen zijn en minder bij elkaar 'passen'.
Eén van die meiden haar oudere zus heeft 2 kleintjes met dezelfde leeftijd als mijn kinderen. Zij heeft ooit gezegd dat ze zich een beetje in de steek gelaten voelde door haar ouders. Als ze haar ouders belt vragen ze hoe is het, maar gelijk daarna beginnen ze te vertellen over de kleinkinderen en hoe leuk het was om op ze te passen etc. Als ze haar zus belt gaat het ook alleen over de kinderen. En daar had mijn vriendin het heel moeilijk mee. Door dit te horen ben ik waarschijnlijk doorgeschoten naar de andere kant en 'durf' ik weinig over mijn kinderen te vertellen. Terwijl dat nu mij nu juist heel erg bezig houdt, wat zeg ik, ik werk niet dus heel mijn leven draait om mijn gezin.
Moeilijk, moeilijk, moeilijk. Ik voel mij idd ook minder op mijn gemak en ben idd ook in mijn hoofd al bezig met onderwerpen waar we het over kunnen hebben als het verhaaltje werk en vakantie afgeriedeld is.
Nouja, we zien elkaar niet heel vaak, misschien is dat ook een rede waarom het niet zo lekker meer loopt. Ik denk alleen wel dat ik naar aanleiding van dit topic de volgende keer eens vraag hoe zij over onze vriendschap denken.
Eén van die meiden haar oudere zus heeft 2 kleintjes met dezelfde leeftijd als mijn kinderen. Zij heeft ooit gezegd dat ze zich een beetje in de steek gelaten voelde door haar ouders. Als ze haar ouders belt vragen ze hoe is het, maar gelijk daarna beginnen ze te vertellen over de kleinkinderen en hoe leuk het was om op ze te passen etc. Als ze haar zus belt gaat het ook alleen over de kinderen. En daar had mijn vriendin het heel moeilijk mee. Door dit te horen ben ik waarschijnlijk doorgeschoten naar de andere kant en 'durf' ik weinig over mijn kinderen te vertellen. Terwijl dat nu mij nu juist heel erg bezig houdt, wat zeg ik, ik werk niet dus heel mijn leven draait om mijn gezin.
Moeilijk, moeilijk, moeilijk. Ik voel mij idd ook minder op mijn gemak en ben idd ook in mijn hoofd al bezig met onderwerpen waar we het over kunnen hebben als het verhaaltje werk en vakantie afgeriedeld is.
Nouja, we zien elkaar niet heel vaak, misschien is dat ook een rede waarom het niet zo lekker meer loopt. Ik denk alleen wel dat ik naar aanleiding van dit topic de volgende keer eens vraag hoe zij over onze vriendschap denken.
maandag 15 juni 2009 om 13:33
Aapjeopeenstokje: inderdaad heel erg gelijk verhaal, moeilijk.. Ben toch 'blij' te lezen dat ik niet de enige ben die zich zo voelt. Ik wil toch ook niet erin berusten, dat voelt als opgeven en dan is het gewoon einde verhaal.. En dat wil ik niet, want zij zijn (naast mijn familie natuurlijk) mijn Nederland, mijn Nederlandse geschiedenis.
maandag 15 juni 2009 om 14:13
aapje, zijn er nog meer dingen die je zou kunnen vertellen. maak je bijvoorbeeld ook andere leuke dingen mee, met andere vriendinnen?
het zou niet zo moeten zijn dat het alleen maar over hun gaat. lastig! ik herken het wel hoor, ik ben ook in een andere fase dan vrienden. zij zijn aan het settelen etc en hebben het daar ook vaak over. alleen zou ik nooit durven zeggen dat ze het daar minder over moeten hebben.
maar het zorgt er wel voor dat ik weinig tot niks vertel. ik vind het ook niet interessant genoeg wat ik mee maak, dat speelt ook mee.
goed van je dat je aan je vriendinnen gaan vragen hoe zij jullie vriendschap zien. wellicht kunnen zij ook met onderwerpen komen waar jullie het over kunnen hebben.
het zou niet zo moeten zijn dat het alleen maar over hun gaat. lastig! ik herken het wel hoor, ik ben ook in een andere fase dan vrienden. zij zijn aan het settelen etc en hebben het daar ook vaak over. alleen zou ik nooit durven zeggen dat ze het daar minder over moeten hebben.
maar het zorgt er wel voor dat ik weinig tot niks vertel. ik vind het ook niet interessant genoeg wat ik mee maak, dat speelt ook mee.
goed van je dat je aan je vriendinnen gaan vragen hoe zij jullie vriendschap zien. wellicht kunnen zij ook met onderwerpen komen waar jullie het over kunnen hebben.
maandag 15 juni 2009 om 21:50
Newstylista, ja, ik heb ook nog een groepje vriendinnen van het HBO en dan ook nog mijn liefste vriendinnetje die ooit een collega was. Zij zijn dus niet mijn enige vrienden, maar wel de 'speciaalste' als ik het zo kan noemen. We zijn samen opgeroeid, van ons 10e tot ons 18e elke dag samen. We kennen elkaars familie en achtergrond en juist dat geeft de vriendschap een extra dimensie. We halen dus ook veel herinneringen op aan die tijd. Maar het is dus zoeken naar evenwicht tussen de dingen die hen bezig houden en de dingen die mij bezig houden... Ik zie ze trouwens over 2 weken weer en dan ga ik het wel eens in de groep gooien.
Superletje, zij zijn dus ook mijn houvast in mijn nogal onrustige bestaan van mijn 20e tot mijn (nog net niet ) 30e. Houvast is misschien niet het goede woord, maar misschien begrijp je wat ik bedoel. We hebben samen een lange geschiedenis en dan zorgt er voor dat je sommige dingen beter begrijpt omdat je het kan verbinden met gebeurtenissen uit het verleden.
Mijn liefste vriendinnetje bijvoorbeeld. Ik ken haar vanaf mijn 20e, we waren toen collega's. Ze is mij ontzettend dierbaar en alles noem maar op. Maar sommige dingen (bijv zoals het conflict met mijn zus dat ik nu heb) kan zij niet zo goed in de context plaatsen als die meiden van de lagere school dat wél kunnen.
Aan de ene kant voelt het alsof die vriendschap een beetje aan het ontglippen is. Aan de andere kant vraag ik mij af of het niet een heel normaal (bijna) dertigers fenomeen is en het een van de beruchte periodes is waarin je je leven anders bekijkt en in gaat delen, ook qua vriendschappen.
Lang verhaal geworden... Ik laat hier nog wel de bevindingen van de ontmoeting en gesprek weten.
Aapje
Superletje, zij zijn dus ook mijn houvast in mijn nogal onrustige bestaan van mijn 20e tot mijn (nog net niet
) 30e. Houvast is misschien niet het goede woord, maar misschien begrijp je wat ik bedoel. We hebben samen een lange geschiedenis en dan zorgt er voor dat je sommige dingen beter begrijpt omdat je het kan verbinden met gebeurtenissen uit het verleden.Mijn liefste vriendinnetje bijvoorbeeld. Ik ken haar vanaf mijn 20e, we waren toen collega's. Ze is mij ontzettend dierbaar en alles noem maar op. Maar sommige dingen (bijv zoals het conflict met mijn zus dat ik nu heb) kan zij niet zo goed in de context plaatsen als die meiden van de lagere school dat wél kunnen.
Aan de ene kant voelt het alsof die vriendschap een beetje aan het ontglippen is. Aan de andere kant vraag ik mij af of het niet een heel normaal (bijna) dertigers fenomeen is en het een van de beruchte periodes is waarin je je leven anders bekijkt en in gaat delen, ook qua vriendschappen.
Lang verhaal geworden... Ik laat hier nog wel de bevindingen van de ontmoeting en gesprek weten.
Aapje
maandag 15 juni 2009 om 22:25
dinsdag 7 juli 2009 om 22:36
Nee, nee! Die schrijf ik zeker niet af. Dan is de boodschap verkeerd overgekomen. Ik weet eigenlijk niet hoe het ik het moet zeggen. De vriendschappen zijn anders.
De studie-meiden wonen allemaal ver uit elkaar en we zien elkaar alleen in groepsverband. Het is altijd leuk en gezellig en ik zou het niet willen missen, maar aan echt intieme gesprekken kom je dan toe.
Dan heb ik twee weken geleden de basisschool-club weer gezien. Véél materiaal gehad om over te praten, één vertelde dat ze zwanger is en een ander had helaas slecht nieuws te vertellen. Maar dit soort emotionele berichten maakt het gevoel naar een hechte vriendschap weer sterker. Ook wel frappant. Degene met het slechte nieuws kon goed wat hulp gebruiken. Niemand uit haar 'nieuwere' vriendenkring bood dat aan. Wij, de oudjes, moesten van ver komen maar stonden er wel. Geen tijd gehad om over de oorsprong en waarde van onze vriendschap te praten, maar dit voorbeeld raakt mij wel en geeft naar mijn idee aan dat we nog veel voor elkaar beteken.
Eigenlijk heb ik heimwee. Ik durf het nu hardop te zeggen. Ik mis de vriendschappen, ik kan mijn vrienden te weinig zien door te afstand. En door het missen daar van, weet ik niet meer goed hoe mij te gedragen als er wel iemand is. Zo in een groep gaat het wel, altijd iemand die het woord neemt/heeft. Maar één op één, nee, daarin vind ik moeilijk mijn weg.
Pffffff, ik ben er wel goed in mijn gevoelens kort en bondig te verwoorden he Nog even volhouden Aapje! Over een jaar is mijn man klaar met zijn project en dan zou ik écht écht écht heel graag naar mijn geboortegrond terug...
Trouwens, om het nog langer te maken, als ik terug in Nederland zou wonen, zou ik ook de vriendschappen met de studie-meiden kunnen aanhalen. Ja! Ik wil!
De studie-meiden wonen allemaal ver uit elkaar en we zien elkaar alleen in groepsverband. Het is altijd leuk en gezellig en ik zou het niet willen missen, maar aan echt intieme gesprekken kom je dan toe.
Dan heb ik twee weken geleden de basisschool-club weer gezien. Véél materiaal gehad om over te praten, één vertelde dat ze zwanger is en een ander had helaas slecht nieuws te vertellen. Maar dit soort emotionele berichten maakt het gevoel naar een hechte vriendschap weer sterker. Ook wel frappant. Degene met het slechte nieuws kon goed wat hulp gebruiken. Niemand uit haar 'nieuwere' vriendenkring bood dat aan. Wij, de oudjes, moesten van ver komen maar stonden er wel. Geen tijd gehad om over de oorsprong en waarde van onze vriendschap te praten, maar dit voorbeeld raakt mij wel en geeft naar mijn idee aan dat we nog veel voor elkaar beteken.
Eigenlijk heb ik heimwee. Ik durf het nu hardop te zeggen. Ik mis de vriendschappen, ik kan mijn vrienden te weinig zien door te afstand. En door het missen daar van, weet ik niet meer goed hoe mij te gedragen als er wel iemand is. Zo in een groep gaat het wel, altijd iemand die het woord neemt/heeft. Maar één op één, nee, daarin vind ik moeilijk mijn weg.
Pffffff, ik ben er wel goed in mijn gevoelens kort en bondig te verwoorden he Nog even volhouden Aapje! Over een jaar is mijn man klaar met zijn project en dan zou ik écht écht écht heel graag naar mijn geboortegrond terug...
Trouwens, om het nog langer te maken, als ik terug in Nederland zou wonen, zou ik ook de vriendschappen met de studie-meiden kunnen aanhalen. Ja! Ik wil!
dinsdag 7 juli 2009 om 22:43
Ik denk dat het ook gewoon veel met afstand te maken heeft. Als je elkaar weinig ziet en ook steeds minder spreekt, mailt, belt of wat dan ook dan is het vasthouden van die verbondenheid ook steeds lastiger.
Ik herken het wel. Heb hetzelfde gehad. Sommige vriendschappen zijn er niet meer. Anderen zijn toch gebleven. Soms inderdaad een moeizame periode doorgemaakt maar nu toch weer heel erg leuk en goed. Soms groei je even uit elkaar maar het kan ook maar zo weer naar elkaar toegroeien.
Dat wil niet zeggen dat jij niet interessant genoeg bent!
Ik herken het wel. Heb hetzelfde gehad. Sommige vriendschappen zijn er niet meer. Anderen zijn toch gebleven. Soms inderdaad een moeizame periode doorgemaakt maar nu toch weer heel erg leuk en goed. Soms groei je even uit elkaar maar het kan ook maar zo weer naar elkaar toegroeien.
Dat wil niet zeggen dat jij niet interessant genoeg bent!
dinsdag 7 juli 2009 om 22:52
Het is ook die afstand WZK. Ik ben niet zo'n beller en eigenlijk spreken ik niemand, behalve als ik 'in den lande' ben. Ik ben het gewoon verleerd wat het is om te beppen aan te telefoon, of om samen te hangen op de bank, of om... Nouja, dat wat je doet met vriendinnen.
Wel leuk voor je dat je vriendschappen hebt waarin je weer meer naar elkaar toe groeit!
Wel leuk voor je dat je vriendschappen hebt waarin je weer meer naar elkaar toe groeit!
