Relaties
alle pijlers
hoe nu verder in relatie tussen mij en mijn vader??
vrijdag 10 juli 2009 om 16:54
hallo iedereen, ik lees al een tijdje mee op dit forum maar heb me pas van de week aangemeld..
Ik weet bijgod niet meer wat ik moet doen in de relatie tussen mij en mijn vader.
Toen ik drie jaar was zijn mijn ouders gescheiden. mijn vader kreeg een relatie met een andere vrouw uit de buurt. ik zag mijn vader samen met mijn twee broers 1 x in de twee weken.
Maar meestal als wij daar waren had hij geen tijd voor ons.. was altijd druk met zijn eigen onderneming bezig..
Toen ik een jaar of 5 was en ik keer bij hem was, vond hij dat mijn broers en ik te druk waren. hij heeft ons zo in de stromende regen buiten gezet zonder jas aan..
toen maar weer naar moeder toegelopen.
Bij mijn moeder was het ook niet veilig thuis. Moeder was depressief, en aan de alcohol.. Daarnaast had mijn moeder een relatie met een man die mij sexueel misbruikte.
ik werd veel geslagen door mijn moeder.
mijn ouders hadden onderling nog erg veel ruzies. mijn moeder besloot te verhuizen naar de andere kant van het land, en zo zag ik mijn vader twee jaar niet.
Na twee jaar is er weer contact gelegd tussen mij en mijn vader en mijn broers, we gingen weer 1x in de twee weken naar hem toe Maar ook nu was hij er niet voor ons.
ik en mijn broers zwierven de hele dag en avond over straat en mijn vader en zijn vriendin kwamen dan pas rond een uur of 11 thuis.wij moesten zelf maar uitzoeken wat we deden wat avond eten betreft.
zo is het een aantal jaar doorgegaan.
Uiteindelijk werd er besloten dat ik en mijn broers alleen nog zouden komen als we zelf zin hadden.
Ik belde mijn vader regelmatig op om te vragen of ik langs kon komen, maar hij had nooit tijd, en zo kwam het dat ik mijn vader maar eens in het half jaar zag.
De relatie tussen mij en zijn vriendin was nooit echt goed.. ze negeerde me soms volledig als ik haar bijvoorbeeld een zoen wilde geven..en ze vond het fijn wanneer wij weer opgehoepelt waren
Ik zat in die tijd in een moeilijke periode, bij mijn moeder thuis was het nog steeds niet veilig. mijn moeder had wel haar relatie verbroken, maar mijn moeder sloeg mij nog steeds vaak. Ik zorgde veel voor haar. Deed veel voor haar in het huishouden, kookte voor haar, luisterde altijd naar haar problemen en ik probeerde haar financieel te ondersteunen met de bijbaan die ik deed in het weekend en daarnaast zat ik ook nog eens in mijn eindexamen jaar..
Gelukkig slaagde ik voor mijn examens, maar ik werd zelf depressief.
Op mijn 16e ben ik zelfstandig naar psycholoog gegaan.. maar het hielp niets.
Toen ben ik uit huis 'gevlucht'.
Binnen twee weken had ik een kamer gevonden, woonde ik opmezelf, zat ik niet meer op school en moest ik full-time werken om rond te komen.
Ik die tijd kreeg ik iets meer contact met mijn vader, en vertelde ik hem over de dingen die er gebeurd waren bij mijn moeder thuis.
Onze band leek beter te worden hij zei dat hij er voor mij wilde zijn. Maar vaak wanneer ik hem belde had hij nog steeds geen tijd voor me, ik zag hem nog steeds erg weinig.
Uiteindelijk na een aantal jaar opmezelf te wonen, naar de andere kant van het land verhuist te zijn en veels te veel werken kreeg ik een zware burnout.
Ik kon amper lopen, was overemotioneel, ik was vergeetachtig en wazig en ik kon alleen nog maar huilen.In die tijd heeft mijn familie mij geen 1 keer opgezocht.
toen ik mijn vader belde en hem vertelde wat er aan de hand was zei hij mij dat ik me aanstelde, dat ik niet zo achterlijk moest doen en dat ik gewoon weer aan het werk moest, omdat ik het me niet kon permiteren om niet te werken en een uitkering aanvragen was teveel gedoe.
Maar ik kon simpelweg niet werken omdat mijn lichaam dit niet toestond.
Met heel veel gezeur is het me gelukt om een uitkering te krijgen die ik pas na een half jaar rond kreeg.
De huisart heeft me naar het GGz doorverwezen. Na een aantal gesprekken heb ik er voor gekozen om in deeltijdtherapie te gaan.
Dat houd in dat ik drie dagen per week therapie volg.
Toen ik mijn vader vertelde over therapie vond hij dat maar een belachelijk idee en toen ik hem zei dat ik niet accepteerde dat ik deze zorg nodig had zei hij " ach trut, dan trap ik je toch lekker in een inrichting, en dan laat ik je vol proppen met prozac, weetje ook eens hoe dat voelt "
Hij maakte vaker van dit soort opmerkingen en die deden ontzetten veel pijn.
Maar het was zo tegenstrijdig want wanneer ik mijn vader zag kon hij me ook knuffelen, en zei hij dat hij van mij hield, Dus hield ik liever dat beeld voor me
Ook de therapie heb ik doorgezet, ik vond dat ik het recht had om nu eindelijk eens mijn dingen uit het verleden te kunnen verwerken.
Mijn vader spreek ik regelmatig telefonisch.hij heeft me ook gezegd achterafgezien toch trots op me te zijn dat ik therapie volg.
Maar hij liet me naderhand ook weer vaak stikken, nog steeds druk met zijn zaak en nooit tijd voor me vrij maken.
uiteindelijk zijn er het afgelopen jaar veel dingen gebeurd waar hij me ontzettend veel pijn mee heeft gedaan.
meerdere keren heeft hij me laten vallen na zijn belofte er voor mij te zijn.meerdere dingen heeft hij gezegd die mij ontzettend vee lpijn deden.
Meerdere malen heb ik hem gezegd dat hij belangrijk voor mij is en dat ik hem nodig heb.
Op therapie kreeg ik de mogelijkheid om systeemgesprekken aan te gaan met mijn vader.
Een systeemgesprek houdt in dat je een gesprek hebt met een therapeut een familie lid en jijzelf.
laatst heb ik zon gesprek gehad, ik was verbaast dat mijn vader bereid was om te komen.Het was een heftig gesprek.. ik maakte mijn vader duidelijk hoeveel verdriet ik had om onze relatie, dat ik graag een goede band met hem zou willen, maar dat ik het niet meer trek om continue telleurgesteld te moeten worden en dat als het zo door gaat hij mij kwijt raakt. En dat dit geen dreigement was, maar dat ik dit letterlijk zo voelde omdat ik het niet meer trok om op deze manier contact te onderhouden.
Hij vertelde dat zijn vriendin het moeilijk vind als hij onze relatie goed onderhoud.. dat ze jaloers kan zijn.. en dat hij geen zin had in gezeik thuis..
Uiteindelijk vroeg de therapeut hem of hij bereid was het risico te nemen dat zijn relatie onderdruk kan komen te staan, maar dat hij wel in onze relatie kan investeren..
Zijn antwoord was: Dat weet ik niet.. daar moet ik overnadenken..
daarmee werd het gesprek afgesloten.
We maakte nog een afspraak voor drie weken later.. omdan opnieuw in gesprek te gaan..
zijn antwoord, dat hij na moest denken of hij bereid was in mij te investeren heeft mij ontzettend veel pijn en verdriet gedaan.
Nu zou gisteren eigenlijk het volgende gesprek plaats gevonden hebben.Alleen trof de therapeut mij alleen aan in de wachtkamer..
Mijn vader belde eergisteren het gesprek af. Hij vond dat hij dit samen met mij en zijn vriendin kon uitspreken.Hij vond de therapeut geen toegevoegde waarde en bovendien had hij er ook geen tijd voor vanwege zijn zaak..
Ik heb hem uitgelegd hoe belangrijk het voor mij was dat hij zou komen.. maar hij hield voet bij stuk en is dus niet gekomen..
De therapeut vroeg mij gisteren tijdens het gesprek dat ik alleen met hem voerde, of ik het contact met mijn vader wil houden of dat ik contact wil verbreken.
Om eerlijk te zijn weet ik het echt niet..
Ik had zo gehoopt gewoon een vader te hebben.. Dat ik hem kon betrekken bij mijn therapie en bij mijn leven.
Ik voel me zo verdrietig nu en voel me zo machteloos en ik weet echt niet meer wat ik moet doen. sorry voor mijn uberlange verhaal ik hoop dat het nog een beetje leesbaar is....
Wat zouden jullie doen in mijn situatie?
alvast bedankt voor de reactie's
Ik weet bijgod niet meer wat ik moet doen in de relatie tussen mij en mijn vader.
Toen ik drie jaar was zijn mijn ouders gescheiden. mijn vader kreeg een relatie met een andere vrouw uit de buurt. ik zag mijn vader samen met mijn twee broers 1 x in de twee weken.
Maar meestal als wij daar waren had hij geen tijd voor ons.. was altijd druk met zijn eigen onderneming bezig..
Toen ik een jaar of 5 was en ik keer bij hem was, vond hij dat mijn broers en ik te druk waren. hij heeft ons zo in de stromende regen buiten gezet zonder jas aan..
toen maar weer naar moeder toegelopen.
Bij mijn moeder was het ook niet veilig thuis. Moeder was depressief, en aan de alcohol.. Daarnaast had mijn moeder een relatie met een man die mij sexueel misbruikte.
ik werd veel geslagen door mijn moeder.
mijn ouders hadden onderling nog erg veel ruzies. mijn moeder besloot te verhuizen naar de andere kant van het land, en zo zag ik mijn vader twee jaar niet.
Na twee jaar is er weer contact gelegd tussen mij en mijn vader en mijn broers, we gingen weer 1x in de twee weken naar hem toe Maar ook nu was hij er niet voor ons.
ik en mijn broers zwierven de hele dag en avond over straat en mijn vader en zijn vriendin kwamen dan pas rond een uur of 11 thuis.wij moesten zelf maar uitzoeken wat we deden wat avond eten betreft.
zo is het een aantal jaar doorgegaan.
Uiteindelijk werd er besloten dat ik en mijn broers alleen nog zouden komen als we zelf zin hadden.
Ik belde mijn vader regelmatig op om te vragen of ik langs kon komen, maar hij had nooit tijd, en zo kwam het dat ik mijn vader maar eens in het half jaar zag.
De relatie tussen mij en zijn vriendin was nooit echt goed.. ze negeerde me soms volledig als ik haar bijvoorbeeld een zoen wilde geven..en ze vond het fijn wanneer wij weer opgehoepelt waren
Ik zat in die tijd in een moeilijke periode, bij mijn moeder thuis was het nog steeds niet veilig. mijn moeder had wel haar relatie verbroken, maar mijn moeder sloeg mij nog steeds vaak. Ik zorgde veel voor haar. Deed veel voor haar in het huishouden, kookte voor haar, luisterde altijd naar haar problemen en ik probeerde haar financieel te ondersteunen met de bijbaan die ik deed in het weekend en daarnaast zat ik ook nog eens in mijn eindexamen jaar..
Gelukkig slaagde ik voor mijn examens, maar ik werd zelf depressief.
Op mijn 16e ben ik zelfstandig naar psycholoog gegaan.. maar het hielp niets.
Toen ben ik uit huis 'gevlucht'.
Binnen twee weken had ik een kamer gevonden, woonde ik opmezelf, zat ik niet meer op school en moest ik full-time werken om rond te komen.
Ik die tijd kreeg ik iets meer contact met mijn vader, en vertelde ik hem over de dingen die er gebeurd waren bij mijn moeder thuis.
Onze band leek beter te worden hij zei dat hij er voor mij wilde zijn. Maar vaak wanneer ik hem belde had hij nog steeds geen tijd voor me, ik zag hem nog steeds erg weinig.
Uiteindelijk na een aantal jaar opmezelf te wonen, naar de andere kant van het land verhuist te zijn en veels te veel werken kreeg ik een zware burnout.
Ik kon amper lopen, was overemotioneel, ik was vergeetachtig en wazig en ik kon alleen nog maar huilen.In die tijd heeft mijn familie mij geen 1 keer opgezocht.
toen ik mijn vader belde en hem vertelde wat er aan de hand was zei hij mij dat ik me aanstelde, dat ik niet zo achterlijk moest doen en dat ik gewoon weer aan het werk moest, omdat ik het me niet kon permiteren om niet te werken en een uitkering aanvragen was teveel gedoe.
Maar ik kon simpelweg niet werken omdat mijn lichaam dit niet toestond.
Met heel veel gezeur is het me gelukt om een uitkering te krijgen die ik pas na een half jaar rond kreeg.
De huisart heeft me naar het GGz doorverwezen. Na een aantal gesprekken heb ik er voor gekozen om in deeltijdtherapie te gaan.
Dat houd in dat ik drie dagen per week therapie volg.
Toen ik mijn vader vertelde over therapie vond hij dat maar een belachelijk idee en toen ik hem zei dat ik niet accepteerde dat ik deze zorg nodig had zei hij " ach trut, dan trap ik je toch lekker in een inrichting, en dan laat ik je vol proppen met prozac, weetje ook eens hoe dat voelt "
Hij maakte vaker van dit soort opmerkingen en die deden ontzetten veel pijn.
Maar het was zo tegenstrijdig want wanneer ik mijn vader zag kon hij me ook knuffelen, en zei hij dat hij van mij hield, Dus hield ik liever dat beeld voor me
Ook de therapie heb ik doorgezet, ik vond dat ik het recht had om nu eindelijk eens mijn dingen uit het verleden te kunnen verwerken.
Mijn vader spreek ik regelmatig telefonisch.hij heeft me ook gezegd achterafgezien toch trots op me te zijn dat ik therapie volg.
Maar hij liet me naderhand ook weer vaak stikken, nog steeds druk met zijn zaak en nooit tijd voor me vrij maken.
uiteindelijk zijn er het afgelopen jaar veel dingen gebeurd waar hij me ontzettend veel pijn mee heeft gedaan.
meerdere keren heeft hij me laten vallen na zijn belofte er voor mij te zijn.meerdere dingen heeft hij gezegd die mij ontzettend vee lpijn deden.
Meerdere malen heb ik hem gezegd dat hij belangrijk voor mij is en dat ik hem nodig heb.
Op therapie kreeg ik de mogelijkheid om systeemgesprekken aan te gaan met mijn vader.
Een systeemgesprek houdt in dat je een gesprek hebt met een therapeut een familie lid en jijzelf.
laatst heb ik zon gesprek gehad, ik was verbaast dat mijn vader bereid was om te komen.Het was een heftig gesprek.. ik maakte mijn vader duidelijk hoeveel verdriet ik had om onze relatie, dat ik graag een goede band met hem zou willen, maar dat ik het niet meer trek om continue telleurgesteld te moeten worden en dat als het zo door gaat hij mij kwijt raakt. En dat dit geen dreigement was, maar dat ik dit letterlijk zo voelde omdat ik het niet meer trok om op deze manier contact te onderhouden.
Hij vertelde dat zijn vriendin het moeilijk vind als hij onze relatie goed onderhoud.. dat ze jaloers kan zijn.. en dat hij geen zin had in gezeik thuis..
Uiteindelijk vroeg de therapeut hem of hij bereid was het risico te nemen dat zijn relatie onderdruk kan komen te staan, maar dat hij wel in onze relatie kan investeren..
Zijn antwoord was: Dat weet ik niet.. daar moet ik overnadenken..
daarmee werd het gesprek afgesloten.
We maakte nog een afspraak voor drie weken later.. omdan opnieuw in gesprek te gaan..
zijn antwoord, dat hij na moest denken of hij bereid was in mij te investeren heeft mij ontzettend veel pijn en verdriet gedaan.
Nu zou gisteren eigenlijk het volgende gesprek plaats gevonden hebben.Alleen trof de therapeut mij alleen aan in de wachtkamer..
Mijn vader belde eergisteren het gesprek af. Hij vond dat hij dit samen met mij en zijn vriendin kon uitspreken.Hij vond de therapeut geen toegevoegde waarde en bovendien had hij er ook geen tijd voor vanwege zijn zaak..
Ik heb hem uitgelegd hoe belangrijk het voor mij was dat hij zou komen.. maar hij hield voet bij stuk en is dus niet gekomen..
De therapeut vroeg mij gisteren tijdens het gesprek dat ik alleen met hem voerde, of ik het contact met mijn vader wil houden of dat ik contact wil verbreken.
Om eerlijk te zijn weet ik het echt niet..
Ik had zo gehoopt gewoon een vader te hebben.. Dat ik hem kon betrekken bij mijn therapie en bij mijn leven.
Ik voel me zo verdrietig nu en voel me zo machteloos en ik weet echt niet meer wat ik moet doen. sorry voor mijn uberlange verhaal ik hoop dat het nog een beetje leesbaar is....
Wat zouden jullie doen in mijn situatie?
alvast bedankt voor de reactie's
vrijdag 10 juli 2009 om 17:00
Pff, meisje, wat heb jij iemand nodig die van je houd en voor jou kiest. Je ouders zouden dat moeten doen! Het lijkt er op dat je vader dat niet kan. Ik vind dat je het goed hebt aangepakt door hem bij je therapie te betrekken. Nu is het aan hem. Ik zou uitspreken dat jij niet tegen deze teleurstellingen bent opgewassen, maar open staat voor contact als hij wel bereid is om er voor je te zijn. Zo stel je een grens zonder de deur definitief dicht te doen. Heb je nog contact met je moeder?
vrijdag 10 juli 2009 om 17:03
Boemen, ik zou proberen je verhaal iets in te korten, want het is echt heeeeeeel lang... Heb het ook niet helemaal gelezen maar volgens mij komt het er op neer dat je al sinds je derde geen leuke, structurele relatie met je vader hebt gehad en dat hij nooit veel aandacht, tijd of liefde voor jou en je broers getoond heeft. Daarbij was het met je moeder ook niet makkelijk (maar dat stuk heb ik niet helemaal gelezen).
De laatste jaren zijn er steeds sprankeltjes van hoop dat het met je vader weer goed komt. Hij wou mee naar de therapeut maar lijkt uiteindelijk niet te willen investeren in een relatie met jou omdat hij blijkbaar de relatie met zijn vriendin b elangrijker vindt.
Pff... wat vreselijk kut voor je!
Ik kan me niet voorstellen hoe het moet zijn om voor of tegen je vader te kiezen en denk dat het zo voor jou voelt. Alleen is het denk ik belangrijk om VOOR jezelf te kiezen, en als ik het zo lees is dat voor een leven zonder je vader. Misschien wordt het makkelijker te verwerken als je gewoon tegen jezelf zegt 'ik heb een vader, maar hij doet niet mee inmijn leven'. Daar kun je aan gaan werken om er mee om te gaan. Mocht je vader ooit weer anders willen, dan ligt de bal bij hem. Eventueel kun je hem jaarlijks een kaartje oid sturen bij om hem op de hoogte te houden van belangrijke dingen zodat hij weet dat de deur op een kier staat.
Ik weet het eigenlijk ook niet, mijn reactie is inmiddels ook belachelijk lang zonder al te veel nuttigs!
De laatste jaren zijn er steeds sprankeltjes van hoop dat het met je vader weer goed komt. Hij wou mee naar de therapeut maar lijkt uiteindelijk niet te willen investeren in een relatie met jou omdat hij blijkbaar de relatie met zijn vriendin b elangrijker vindt.
Pff... wat vreselijk kut voor je!
Ik kan me niet voorstellen hoe het moet zijn om voor of tegen je vader te kiezen en denk dat het zo voor jou voelt. Alleen is het denk ik belangrijk om VOOR jezelf te kiezen, en als ik het zo lees is dat voor een leven zonder je vader. Misschien wordt het makkelijker te verwerken als je gewoon tegen jezelf zegt 'ik heb een vader, maar hij doet niet mee inmijn leven'. Daar kun je aan gaan werken om er mee om te gaan. Mocht je vader ooit weer anders willen, dan ligt de bal bij hem. Eventueel kun je hem jaarlijks een kaartje oid sturen bij om hem op de hoogte te houden van belangrijke dingen zodat hij weet dat de deur op een kier staat.
Ik weet het eigenlijk ook niet, mijn reactie is inmiddels ook belachelijk lang zonder al te veel nuttigs!
vrijdag 10 juli 2009 om 17:06
@fyrin.. dank je voor je reactie.. Ook daar heb ik inderdaad over nagedacht.. zo hou ik het open.. Maarja inprincipe heb ik de afgelopen jaren niet echt iets anders gedaan dan deze optie en dat maakt het zo moeilijk.. mijn vader zegt het 1 maar doet vervolgens het andere.. en dat maakt het ook zo moeilijk...
vrijdag 10 juli 2009 om 17:11
@ tammetuk.. dank je voor je reactie..
Ja misschien moet ik het inderdaad ook even iets inkorten..
maar ik moest gewoon even van me afschrijven.. wat jij zegt is precies het zelfde als wat de therapeut tegen me zei, namelijk :
voormezelf kiezen..
En dat wil ik ook heel graag doen..
Ik weet gewoon niet zo goed hoe ik met deze gevoelens moet omgaan. De illusie een vader te hebben die er voor je is zoals ik zo graag zou willen moet ik nu ook echt gaan opgeven..
En ik voel me zo boos van binnen.. ik heb echt alles gedaan wat ik kon doen en het heeft niets opgelevert..
Het voelt een beetje als rouwen.. misschien niet helemaal de juiste vergelijking.. maar ik moet nu gaan accepteren dat ik niet de vader heb waarvan ik graag zou willen dat ik hem wel had..
En je reactie is helemaal niet nutteloos maar juist heel lief!
Dank je!
Ja misschien moet ik het inderdaad ook even iets inkorten..
maar ik moest gewoon even van me afschrijven.. wat jij zegt is precies het zelfde als wat de therapeut tegen me zei, namelijk :
voormezelf kiezen..
En dat wil ik ook heel graag doen..
Ik weet gewoon niet zo goed hoe ik met deze gevoelens moet omgaan. De illusie een vader te hebben die er voor je is zoals ik zo graag zou willen moet ik nu ook echt gaan opgeven..
En ik voel me zo boos van binnen.. ik heb echt alles gedaan wat ik kon doen en het heeft niets opgelevert..
Het voelt een beetje als rouwen.. misschien niet helemaal de juiste vergelijking.. maar ik moet nu gaan accepteren dat ik niet de vader heb waarvan ik graag zou willen dat ik hem wel had..
En je reactie is helemaal niet nutteloos maar juist heel lief!
Dank je!
vrijdag 10 juli 2009 om 17:14
@ fyrin.
Ja ik heb nog wel contact met mijn moeder.. niet heel veel..
Ik zie haar weinig omdat ik daar zelf geen behoefte aan heb. mijn moeder heeft het vooral nog vaak over der eigen problemen en dingen.. ze vraagt ook wel naar mij.. maar van binnen heb ik me helemaal voor haar afgesloten omdat ze me te veel pijn heeft gedaan. bovendien voelt onze relatie niet als een moeder-dochter relatie..ik voel me vooral verantwoordelijk voor haar. ookal weet ik dat dat natuurlijk niet de bedoeling hoort te zijn
Ja ik heb nog wel contact met mijn moeder.. niet heel veel..
Ik zie haar weinig omdat ik daar zelf geen behoefte aan heb. mijn moeder heeft het vooral nog vaak over der eigen problemen en dingen.. ze vraagt ook wel naar mij.. maar van binnen heb ik me helemaal voor haar afgesloten omdat ze me te veel pijn heeft gedaan. bovendien voelt onze relatie niet als een moeder-dochter relatie..ik voel me vooral verantwoordelijk voor haar. ookal weet ik dat dat natuurlijk niet de bedoeling hoort te zijn
vrijdag 10 juli 2009 om 17:38
Wat mij betreft hoef je je verhaal absoluut niet in te korten. Ik ga ervan uit dat je je levensverhaal al behoorlijk hebt ingekort.
Wat ontzettend rot om zo'n antwoord te krijgen van je vader. Zo hoort het niet te zijn meid. Ik ben het helemaal eens met deze post:
quote:Fyrin schreef op 10 juli 2009 @ 17:00:
Pff, meisje, wat heb jij iemand nodig die van je houd en voor jou kiest. Je ouders zouden dat moeten doen! Het lijkt er op dat je vader dat niet kan. Ik vind dat je het goed hebt aangepakt door hem bij je therapie te betrekken. Nu is het aan hem. Ik zou uitspreken dat jij niet tegen deze teleurstellingen bent opgewassen, maar open staat voor contact als hij wel bereid is om er voor je te zijn. Zo stel je een grens zonder de deur definitief dicht te doen. Heb je nog contact met je moeder?
Kun je op dit moment of binnenkort weer bij je therapie/ therapeute terecht?
Zoek alle steun die je kunt krijgen meis (en kunt handelen), dit is te veel om in je eentje te moeten oplossen. Je hebt het al veel te lang alleen moeten doen.
Wat ontzettend rot om zo'n antwoord te krijgen van je vader. Zo hoort het niet te zijn meid. Ik ben het helemaal eens met deze post:
quote:Fyrin schreef op 10 juli 2009 @ 17:00:
Pff, meisje, wat heb jij iemand nodig die van je houd en voor jou kiest. Je ouders zouden dat moeten doen! Het lijkt er op dat je vader dat niet kan. Ik vind dat je het goed hebt aangepakt door hem bij je therapie te betrekken. Nu is het aan hem. Ik zou uitspreken dat jij niet tegen deze teleurstellingen bent opgewassen, maar open staat voor contact als hij wel bereid is om er voor je te zijn. Zo stel je een grens zonder de deur definitief dicht te doen. Heb je nog contact met je moeder?
Kun je op dit moment of binnenkort weer bij je therapie/ therapeute terecht?
Zoek alle steun die je kunt krijgen meis (en kunt handelen), dit is te veel om in je eentje te moeten oplossen. Je hebt het al veel te lang alleen moeten doen.
vrijdag 10 juli 2009 om 17:45
Wat vreselijk voor je boemen. Het lijkt me echt verschrikkelijk dat je ouders er niet voor je zijn.
Voor mijn gevoel klinkt het alsof je eigenlijk wel weet dat het zo niet meer gaat en dat het je beter het contact kunt verbreken. Maar ik kan me voorstellen dat dat vreselijk moeilijk is. Het zou je wel kunnen helpen de situatie te accepteren zoals die is. Misschien dat je dan op de lange duur toch nog een relatie met hem kunt krijgen, maar dan met andere verwachtingen. Maar ik denk dat je eerst moet accepteren dat hij nooit de vader zal zijn die jij wilt.
Maar jij bent de enige die dit echt kan beoordelen. Heel veel sterkte meid...
Voor mijn gevoel klinkt het alsof je eigenlijk wel weet dat het zo niet meer gaat en dat het je beter het contact kunt verbreken. Maar ik kan me voorstellen dat dat vreselijk moeilijk is. Het zou je wel kunnen helpen de situatie te accepteren zoals die is. Misschien dat je dan op de lange duur toch nog een relatie met hem kunt krijgen, maar dan met andere verwachtingen. Maar ik denk dat je eerst moet accepteren dat hij nooit de vader zal zijn die jij wilt.
Maar jij bent de enige die dit echt kan beoordelen. Heel veel sterkte meid...
vrijdag 10 juli 2009 om 17:51
Wat ontzettend verdrietig dat jouw vader er niet voor jou kan zijn zoals jij dat zo graag had gewild.
Ik denk dat er maar een manier is om nog een relatie met je vader te hebben en dat is als jij jouw verwachtingen van hem bijstelt. Je zult inderdaad moeten accepteren dat hij niet de vader is die jij graag had gewild. Hij is een man met de nodige beperkingen, zeker waar het zijn vermogen betreft om een relatie met zijn dochter te onderhouden. De enige manier om niet elke keer zo teleurgesteld te worden, is door je verwachtingen ten aanzien van je vader bij te stellen. Hoe verdrietig dat ook is.
Sterkte meis
Ik denk dat er maar een manier is om nog een relatie met je vader te hebben en dat is als jij jouw verwachtingen van hem bijstelt. Je zult inderdaad moeten accepteren dat hij niet de vader is die jij graag had gewild. Hij is een man met de nodige beperkingen, zeker waar het zijn vermogen betreft om een relatie met zijn dochter te onderhouden. De enige manier om niet elke keer zo teleurgesteld te worden, is door je verwachtingen ten aanzien van je vader bij te stellen. Hoe verdrietig dat ook is.
Sterkte meis
vrijdag 10 juli 2009 om 17:51
@claire 123
Op het moment zit ik nog in deeltijd therapie.. en ik ben daar drie dagen perweek. Maar het is groepstherapie ik zit met 8 andere mensen in de groep en echt veel ruimte is er niet om te vertellen.. Maar ik probeer wel mijn ruimte te nemen..
En ja.. ik heb het al zo kort mogelijk proberen te houden bij het schrijven..
maar het is inderdaad veel.. alleen nog maar het topje van de ijsberg.. ik zou willen dat het anders was..
Dank je voor je reactie
Op het moment zit ik nog in deeltijd therapie.. en ik ben daar drie dagen perweek. Maar het is groepstherapie ik zit met 8 andere mensen in de groep en echt veel ruimte is er niet om te vertellen.. Maar ik probeer wel mijn ruimte te nemen..
En ja.. ik heb het al zo kort mogelijk proberen te houden bij het schrijven..
maar het is inderdaad veel.. alleen nog maar het topje van de ijsberg.. ik zou willen dat het anders was..Dank je voor je reactie
vrijdag 10 juli 2009 om 17:57
@ theresia en nummerzoveel (wat een leuke nick trouwens , mijn nick moest eigenlijk bLoemen zijn i.p.v boemen.. maar ik zag mijn spelfout bij de registratie te laat en zo is boemen ontstaan, maar dit terzijde
Ja inderdaad, ik moet mijn verwachtingen bijstellen.. en ik ben inderdaad de enige persoon die dat kan doen..
Maar eigenlijk blijft er dan niets over van mijn verwachtingen..
Want ik heb ze de afgelopen jaren al flink geminimaliseerd..
Dus dan maar zonder verwachtingen leven..Ik hoop dat ik dat kan..
Uiteindelijk blijft het toch mijn vader.. Maar als ik mezelf de pijn en het verdriet wil besparen is dit toch de beste oplossing..
Dank jullie voor alle lieve reacties die doen me echt heel goed op het moment (f)
Ja inderdaad, ik moet mijn verwachtingen bijstellen.. en ik ben inderdaad de enige persoon die dat kan doen..
Maar eigenlijk blijft er dan niets over van mijn verwachtingen..
Want ik heb ze de afgelopen jaren al flink geminimaliseerd..
Dus dan maar zonder verwachtingen leven..Ik hoop dat ik dat kan..
Uiteindelijk blijft het toch mijn vader.. Maar als ik mezelf de pijn en het verdriet wil besparen is dit toch de beste oplossing..
Dank jullie voor alle lieve reacties die doen me echt heel goed op het moment (f)
vrijdag 10 juli 2009 om 18:09
Ik sluit me aan bij mijn voorgangers met het advies over verwachtingen bijstellen. Ik heb dat ook gedaan (moeten doen) en (alhoewel mijn verhaal bij lange na niet zo dramatisch is als het jouwe) het valt me een stuk makkelijker om met bepaalde mensen om te gaan.
Ik wens je heel veel sterkte toe en ik hoop van harte dat het helemaal goed met jou gaat komen (f)
Ik wens je heel veel sterkte toe en ik hoop van harte dat het helemaal goed met jou gaat komen (f)
Ja, dat vind ik echt.
vrijdag 10 juli 2009 om 18:21
Meid wat een ontzettend verdrietig verhaal. Ik begin maar met een hele dikke
Het ligt niet aan jou. Ik hoop oprecht dat je dat al weet, en als je er aan twijfelt stamp dan maar ik je koppie dat het echt, echt, echt niet aan jou ligt. Je ouders hadden er voor je moeten zijn en hebben hun verantwoordelijkheid naar jou als kind en als volwassene verzaakt.
Kies voor jezelf, wat goed is voor jou, lieve meid. Je kon wel eens de eerste zijn die dat oprecht doet.
Het ligt niet aan jou. Ik hoop oprecht dat je dat al weet, en als je er aan twijfelt stamp dan maar ik je koppie dat het echt, echt, echt niet aan jou ligt. Je ouders hadden er voor je moeten zijn en hebben hun verantwoordelijkheid naar jou als kind en als volwassene verzaakt.
Kies voor jezelf, wat goed is voor jou, lieve meid. Je kon wel eens de eerste zijn die dat oprecht doet.
oh that purrrrrrrrrfect feeling
vrijdag 10 juli 2009 om 19:49
hey poezewoes.. dank je voor je lieve reactie.
Ja het is nu ook echt aan mij om voor mezelf te gaan kiezen.
Ik vind het wel moeilijk maar het moet wel..
Ik weet alleen niet zo goed hoe ik met mijn gevoel om moet gaan. Ik merk dat ik de afgelopen drie weken ( sinds het eerste gesprek met pa en therapeut ) erg wisselvallig ben..
heb een fuck you mentaliteit gekregen naar heel veel mensen..
Ook in de groep op therapie trek ik het soms niet..
Ik mag het eigenlijk niet denken en voelen.. maar soms heb ik z'on zin om tegen sommige te zeggen dat ze niet moeten zeuren.. dan heb ik het natuurlijk niet over de echte zware dingen die ze vertellen... nouja ik kan hier natuurijk ook niet te veel vertellen vanwege de prive zaken en herkenning..
Ik merk gewoon dat ik veel meer geprikkelt ben.. en dat ik me wanhopig voel...
nogmaals dank voor alle lieve reacties ook voor die van jou mamasaar
Ja het is nu ook echt aan mij om voor mezelf te gaan kiezen.
Ik vind het wel moeilijk maar het moet wel..
Ik weet alleen niet zo goed hoe ik met mijn gevoel om moet gaan. Ik merk dat ik de afgelopen drie weken ( sinds het eerste gesprek met pa en therapeut ) erg wisselvallig ben..
heb een fuck you mentaliteit gekregen naar heel veel mensen..
Ook in de groep op therapie trek ik het soms niet..
Ik mag het eigenlijk niet denken en voelen.. maar soms heb ik z'on zin om tegen sommige te zeggen dat ze niet moeten zeuren.. dan heb ik het natuurlijk niet over de echte zware dingen die ze vertellen... nouja ik kan hier natuurijk ook niet te veel vertellen vanwege de prive zaken en herkenning..
Ik merk gewoon dat ik veel meer geprikkelt ben.. en dat ik me wanhopig voel...
nogmaals dank voor alle lieve reacties ook voor die van jou mamasaar
vrijdag 10 juli 2009 om 20:05
Boemen, ook van mij een hele dikke
Jouw vader heeft het absoluut niet verdiend dat je zo trouw bent, dat je hem als vader wilt blijven zien, dat je zo loyaal bent naar hem toe omdat hij nu eenmaal je vader is. Een vader (en ook een moeder) hoort er te zijn voor zijn/haar kind als dat kind hem nodig heeft, en daarin is jouw vader aan alle kanten tekort geschoten.
Jij moet hoe dan ook verder met je leven, en zoals ik het zie kun je dat beter af zonder je vader. Zonder telkens opnieuw de hoop dat hij voor jou een echte vader wil zijn. Die kans heb je hem al zoveel keer gegeven, en die heeft hij nooit gegrepen. Telkens koos hij voor zichzelf.
Zie er van af. Je kunt het want je bent sterk, dat proef ik uit iedere zin die je schrijft. Ga vanaf nu heel goed voor jezelf zorgen, voor jezelf kiezen. Een vader als die van jou kan je alleen maar teleurstellen, pijn en verdriet doen. Sta daar boven, láát je geen pijn en verdriet meer doen door een man die jouw verdriet niet eens waard is.
Hoe hard het ook is: door te kiezen voor een leven zonder je vader maak je ruimte voor jezelf. Heb je - naast je ouders - andere mensen in je omgeving waar je met je verhalen en met je verdriet terecht kunt? Goede vrienden, familie, ooms, tantes, opa, oma? Ik hoop het zo voor je want je hebt alle steun die je krijgen kan nodig.
Jouw vader heeft het absoluut niet verdiend dat je zo trouw bent, dat je hem als vader wilt blijven zien, dat je zo loyaal bent naar hem toe omdat hij nu eenmaal je vader is. Een vader (en ook een moeder) hoort er te zijn voor zijn/haar kind als dat kind hem nodig heeft, en daarin is jouw vader aan alle kanten tekort geschoten.
Jij moet hoe dan ook verder met je leven, en zoals ik het zie kun je dat beter af zonder je vader. Zonder telkens opnieuw de hoop dat hij voor jou een echte vader wil zijn. Die kans heb je hem al zoveel keer gegeven, en die heeft hij nooit gegrepen. Telkens koos hij voor zichzelf.
Zie er van af. Je kunt het want je bent sterk, dat proef ik uit iedere zin die je schrijft. Ga vanaf nu heel goed voor jezelf zorgen, voor jezelf kiezen. Een vader als die van jou kan je alleen maar teleurstellen, pijn en verdriet doen. Sta daar boven, láát je geen pijn en verdriet meer doen door een man die jouw verdriet niet eens waard is.
Hoe hard het ook is: door te kiezen voor een leven zonder je vader maak je ruimte voor jezelf. Heb je - naast je ouders - andere mensen in je omgeving waar je met je verhalen en met je verdriet terecht kunt? Goede vrienden, familie, ooms, tantes, opa, oma? Ik hoop het zo voor je want je hebt alle steun die je krijgen kan nodig.
vrijdag 10 juli 2009 om 20:09
Boemen, je zit toch ook juist in die groep om te leren met je emoties om te gaan? Als je dat nu al zou kunnen dan had je de therapie ook niet meer nodig....
Ik denk dat je zulke gevoelens als jij hebt, best uit mag spreken in de groep. Maar hou het bij jezelf. Geef aan, dat jij soms bij wat in jou ogen kleine probleempjes zijn, een gevoel krijgt van "Zeur niet zo!". Daarmee geef je niet aan dat zij zeuren, maar wel iets over je eigen gevoel. En daarvoor zit je in zo'n groep toch, voor jezelf, om verder te komen?
Ik denk dat je zulke gevoelens als jij hebt, best uit mag spreken in de groep. Maar hou het bij jezelf. Geef aan, dat jij soms bij wat in jou ogen kleine probleempjes zijn, een gevoel krijgt van "Zeur niet zo!". Daarmee geef je niet aan dat zij zeuren, maar wel iets over je eigen gevoel. En daarvoor zit je in zo'n groep toch, voor jezelf, om verder te komen?
oh that purrrrrrrrrfect feeling
vrijdag 10 juli 2009 om 20:54
Lieverd, kom hier ik mwuaaaaaaaaaa een dikke kus en knuffel van mij voor jou! Het had zo mijn verhaal kunnen zijn, ook een vader die nooit tijd heeft en sinds hij opnieuw getrouwd is een aantal jaar verloopt het contact erg stroef. Ook ik ging vroeg uit huis op mn 18e en ook ik voel me nog steeds erg verantwoordelijk voor mijn moeder. Ik ben dan niet misbruikt maar het had zo mijn verhaal kunnen zijn. Pfff lieverd wou dat ik je buurvrouw was. Ik begrijp hoe je je voelt, ik ben ook jong uit huis gegaan en tot op de dag van vandaag heb ik ook een zeer slechte band met mijn moeder. Ik kan je alleen maar heel veel sterkte wensen. Het is niet makkelijk op een jonge leeftijd al zelfstandig zijn. Maar ik weet zeker dat dit allemaal jou heel erg sterk heeft gemaakt. Ook ik loop nu bij een psychotherapeut. xxxx heel veel liefs bloemetje.
vrijdag 10 juli 2009 om 21:39
@joyce 48
Ik heb niet echt veel mensen waar ik terrecht kan..
Ook een beetje mijn eigen schuld.
Bij mijn eigen familie is het moeilijk om me te uitten.
Wanneer ik mijn verhaal vertel krijg ik al snel te horen: ja maar je moeder heeft ook een zwaar leven gehad.. en zo heeft ze het nooit bedoelt..en je moet het ook niet erger maken dan het is...
Ze proberen me wel te troosten.. maar het komt niet echt bij mij binnen.. Hun hebben hun kant van het verhaal, en hebben gelijk een mening over mijn gevoel..en wat ik daar mee zou moeten doen..en dan is het vooral de bedoeling dat ik begrip voor m'n ma opbreng..
Inprincipe heb ik veel ' vrienden' maar ook bij hun kan ik niet echt terrecht.. doordat ik altijd gewent ben om te zorgen voor mensen en om verantwoordelijkheid te dragen heb ik me bij bijna al mijn vriendschappen ook zo neergezet..
Mensen komen bij mij hun verhaal vertellen.. ik geef ze steun en advies... Ik vertelde nooit mijn ding aan vrienden.. omdat ik ze daar niet mee wilde belasten..
Toen ik mijn burnout kreeg werd pas duidelijk hoe ongelijkwaardig mijn vriendschappen waren... veel mensen snapte het niet.. dachten dat het allemaal wel mee viel.. en wanneer ik toch probeerde mijn verhaal te vertellen haakten ze al snel af... en dacht ik weer dat ik ze te veel belasten..
nu ik 7 maanden in therapie zit heb ik geleerd welk gedragspatroon zich steeds herhaalde.. dus probeer nu ook met nieuwe vriendschappen dit niet meer te doen.. ookal vind ik het heel moeilijk om niet weer in de zorgen-rol te vervallen.
@poezewoes..
Ja inderdaad ik zit ook daar om te leren om met mijn emoties om te gaan.. ik ken mezelf helemaal niet zoals ik nu soms reageer.. over 'de zeur momenten' heb ik het ook bij mezelf gehouden.. ik heb ook gezegd dat het bij mij ligt.. ook het bij jezelf houden leer je op therapie..
Het zijn ook niet de grote dingen die ik zeurderig vind hoor..
(F)
Ik heb niet echt veel mensen waar ik terrecht kan..
Ook een beetje mijn eigen schuld.
Bij mijn eigen familie is het moeilijk om me te uitten.
Wanneer ik mijn verhaal vertel krijg ik al snel te horen: ja maar je moeder heeft ook een zwaar leven gehad.. en zo heeft ze het nooit bedoelt..en je moet het ook niet erger maken dan het is...
Ze proberen me wel te troosten.. maar het komt niet echt bij mij binnen.. Hun hebben hun kant van het verhaal, en hebben gelijk een mening over mijn gevoel..en wat ik daar mee zou moeten doen..en dan is het vooral de bedoeling dat ik begrip voor m'n ma opbreng..
Inprincipe heb ik veel ' vrienden' maar ook bij hun kan ik niet echt terrecht.. doordat ik altijd gewent ben om te zorgen voor mensen en om verantwoordelijkheid te dragen heb ik me bij bijna al mijn vriendschappen ook zo neergezet..
Mensen komen bij mij hun verhaal vertellen.. ik geef ze steun en advies... Ik vertelde nooit mijn ding aan vrienden.. omdat ik ze daar niet mee wilde belasten..
Toen ik mijn burnout kreeg werd pas duidelijk hoe ongelijkwaardig mijn vriendschappen waren... veel mensen snapte het niet.. dachten dat het allemaal wel mee viel.. en wanneer ik toch probeerde mijn verhaal te vertellen haakten ze al snel af... en dacht ik weer dat ik ze te veel belasten..
nu ik 7 maanden in therapie zit heb ik geleerd welk gedragspatroon zich steeds herhaalde.. dus probeer nu ook met nieuwe vriendschappen dit niet meer te doen.. ookal vind ik het heel moeilijk om niet weer in de zorgen-rol te vervallen.
@poezewoes..
Ja inderdaad ik zit ook daar om te leren om met mijn emoties om te gaan.. ik ken mezelf helemaal niet zoals ik nu soms reageer.. over 'de zeur momenten' heb ik het ook bij mezelf gehouden.. ik heb ook gezegd dat het bij mij ligt.. ook het bij jezelf houden leer je op therapie..
Het zijn ook niet de grote dingen die ik zeurderig vind hoor..
(F)
vrijdag 10 juli 2009 om 21:45
Bloemetje !!
Wat fijn dat je mijn verhaal herkent!! jij weet dus als geen ander hoe het voelt..
Wat grappig dat jouw nick 'bloemetje' is..
Ik ga nu uitleggen waarom.
Toen ik me registreerde hier op het forum was eigenlijk de bedoeling dat mijn nick bLoemen werd.. maar door een te laat opgemerkte typfout werd het 'boemen' haha lees maar..
Hierboven in een van mijn andere posts aan 'nummerzoveel' heb ik dat al geschreven..
ja zou fijn zijn geweest als je mijn buurvrouw was geweest ...
Dikke knuffels en liefs terug!! (f)
Wat fijn dat je mijn verhaal herkent!! jij weet dus als geen ander hoe het voelt..
Wat grappig dat jouw nick 'bloemetje' is..
Ik ga nu uitleggen waarom.
Toen ik me registreerde hier op het forum was eigenlijk de bedoeling dat mijn nick bLoemen werd.. maar door een te laat opgemerkte typfout werd het 'boemen' haha lees maar..
Hierboven in een van mijn andere posts aan 'nummerzoveel' heb ik dat al geschreven..
ja zou fijn zijn geweest als je mijn buurvrouw was geweest ...
Dikke knuffels en liefs terug!! (f)
vrijdag 10 juli 2009 om 21:54
Volgens mij moet jij je echt het eenzaamste kind in de wereld hebben gevoeld. Wat vreselijk zeg..
Wat betreft je vader er is een gezegde ''als je steeds teleurgesteld wordt, verwacht je teveel van iemand'' ik denk dat hij niet anders weet, of in ieder geval niet van zijn eigen kind kan houden zoals vaders zouden moeten doen. Dat heeft helemaal NIETS met jou te maken, maar jij krijgt daardoor niet de liefde die je verdiend. En iedere keer als je daar tegen aanloopt is het weer een klap in gezicht (of eigenlijk een steek in je hart).
Ik kan je natuurlijk niet vertellen wat je moet doen, maar laat de verwachtingen die je had van hem als vader gaan, hij kan het niet waar maken. En ja natuurlijk is dat eng want wat je dan hebt daar wil je aan vasthouden, alleen houdt hij je vast en laat je weer los.
Klinkt misschien raar en betuttelend maar houdt van jezelf en het kind wat je was.
Wat betreft je vader er is een gezegde ''als je steeds teleurgesteld wordt, verwacht je teveel van iemand'' ik denk dat hij niet anders weet, of in ieder geval niet van zijn eigen kind kan houden zoals vaders zouden moeten doen. Dat heeft helemaal NIETS met jou te maken, maar jij krijgt daardoor niet de liefde die je verdiend. En iedere keer als je daar tegen aanloopt is het weer een klap in gezicht (of eigenlijk een steek in je hart).
Ik kan je natuurlijk niet vertellen wat je moet doen, maar laat de verwachtingen die je had van hem als vader gaan, hij kan het niet waar maken. En ja natuurlijk is dat eng want wat je dan hebt daar wil je aan vasthouden, alleen houdt hij je vast en laat je weer los.
Klinkt misschien raar en betuttelend maar houdt van jezelf en het kind wat je was.
vrijdag 10 juli 2009 om 21:57
Lieve Boemen, een warme knuffel voor jou meid. Wat heb jij wat voor je kiezen gehad.
Ik denk dat je moet accepteren dat er niet meer bij je vader in zit. Verwacht maar niks meer. Je bent al genoeg teleurgesteld.
Verdrietig dat je zo'n jeugd hebt gehad en zo moet vechten.
Sterkte en veel liefs voor jou
Ik denk dat je moet accepteren dat er niet meer bij je vader in zit. Verwacht maar niks meer. Je bent al genoeg teleurgesteld.
Verdrietig dat je zo'n jeugd hebt gehad en zo moet vechten.
Sterkte en veel liefs voor jou
vrijdag 10 juli 2009 om 22:08
quote:boemen schreef op 10 juli 2009 @ 21:45:
Bloemetje !!
Wat fijn dat je mijn verhaal herkent!! jij weet dus als geen ander hoe het voelt..
Wat grappig dat jouw nick 'bloemetje' is..
Ik ga nu uitleggen waarom.
Toen ik me registreerde hier op het forum was eigenlijk de bedoeling dat mijn nick bLoemen werd.. maar door een te laat opgemerkte typfout werd het 'boemen' haha lees maar..
Hierboven in een van mijn andere posts aan 'nummerzoveel' heb ik dat al geschreven..
ja zou fijn zijn geweest als je mijn buurvrouw was geweest ...
Dikke knuffels en liefs terug!! (f)
Wat grappig, dus je wou je nick eigenlijk ook bloemen noemen hihi.
Bij mij ging het zo ook mijn ouders waren op zeer jonge leeftijd gescheiden. Vader woondde aan de andere kant van het land en was horeca ondernemer, hij had de ene pizzaria/restaurant na de andere. We waren voornamelijk in de (zomer)vakanties bij hem. Op een gegeven moment een aantal jaren terug ging hij trouwen. En toen veranderde alles eigenlijk. Zijn vrouw was eigenlijk helemaal niet zo blij met onze (broertje en ik) aanwezigheid in de vakanties. Zo begon het contact langzamerhand erg te vervagen. Mijn moeder was alleenstaand en volgde ook nog eens een avond opleiding naast haar fulltime job. En daardoor kwam er best veel zorgtaken van mijn broertje op mij neer. Ook ik had een bijbaantje in de weekenden in een supermarkt zodat ik mijn moeder bij kon staan. Mijn moeder raaktte erg overspannen op gegeven moment en ik kon daardoor niet erg goed meer met haar overweg. Daardoor had ik dus besloten dat als ik 18 jaar zou worden om het huis uit te gaan. En nog steeds voel ik mij erg verantwoordelijk voor mijn moeder. Op middelbare school sprak ik weleens met een vertrouwenspersoon en die zei toen een keer tegen mij ; je bent eigenlijk moeder en vader voor je moeder en je broertje, kies nu eens voor jezelf. Je gaat hier aan onder door. Ook mijn vader is er zo 1 die zegt dat ik niet moet klagen en niet moet aan stellen. Hij heeft dan ook een aantal maanden terug een sms gestuurd met daarin dat mijn broertje en ik dood konden vallen, tot op de dag van vandaag heb ik dat smsje nog niet verwijderd. Maar het doet mij ook nog steeds heel erg veel zeer om het terug te lezen. En met dagen zoals vaderdag heb ik het er toch wel moeilijk mee.
Maar goed ik vindt het toch goed dat je vader heeft deel genomen aan het gesprek met je psycholoog.
Meissie ik ben trots op je en ik weet zeker dat jij een heel sterk persoon bent. Had jij dat ook niet in je jeugd dat je vooral veel op trok met oudere mensen, ik had dat wel, alsof ik naar een vader of moeder figuur op zoek was. Ik heb het uiteindelijk los gelaten een vader figuur te willen hebben in mijn leven. Ik merk toch dat het maar van 1 kant komt (van mijn kant).
Ik wens je heel veel sterkte meissie, ik herken me zo erg in jou!
Liefs dikke kus Bloemetje79!
Bloemetje !!
Wat fijn dat je mijn verhaal herkent!! jij weet dus als geen ander hoe het voelt..
Wat grappig dat jouw nick 'bloemetje' is..
Ik ga nu uitleggen waarom.
Toen ik me registreerde hier op het forum was eigenlijk de bedoeling dat mijn nick bLoemen werd.. maar door een te laat opgemerkte typfout werd het 'boemen' haha lees maar..
Hierboven in een van mijn andere posts aan 'nummerzoveel' heb ik dat al geschreven..
ja zou fijn zijn geweest als je mijn buurvrouw was geweest ...
Dikke knuffels en liefs terug!! (f)
Wat grappig, dus je wou je nick eigenlijk ook bloemen noemen hihi.
Bij mij ging het zo ook mijn ouders waren op zeer jonge leeftijd gescheiden. Vader woondde aan de andere kant van het land en was horeca ondernemer, hij had de ene pizzaria/restaurant na de andere. We waren voornamelijk in de (zomer)vakanties bij hem. Op een gegeven moment een aantal jaren terug ging hij trouwen. En toen veranderde alles eigenlijk. Zijn vrouw was eigenlijk helemaal niet zo blij met onze (broertje en ik) aanwezigheid in de vakanties. Zo begon het contact langzamerhand erg te vervagen. Mijn moeder was alleenstaand en volgde ook nog eens een avond opleiding naast haar fulltime job. En daardoor kwam er best veel zorgtaken van mijn broertje op mij neer. Ook ik had een bijbaantje in de weekenden in een supermarkt zodat ik mijn moeder bij kon staan. Mijn moeder raaktte erg overspannen op gegeven moment en ik kon daardoor niet erg goed meer met haar overweg. Daardoor had ik dus besloten dat als ik 18 jaar zou worden om het huis uit te gaan. En nog steeds voel ik mij erg verantwoordelijk voor mijn moeder. Op middelbare school sprak ik weleens met een vertrouwenspersoon en die zei toen een keer tegen mij ; je bent eigenlijk moeder en vader voor je moeder en je broertje, kies nu eens voor jezelf. Je gaat hier aan onder door. Ook mijn vader is er zo 1 die zegt dat ik niet moet klagen en niet moet aan stellen. Hij heeft dan ook een aantal maanden terug een sms gestuurd met daarin dat mijn broertje en ik dood konden vallen, tot op de dag van vandaag heb ik dat smsje nog niet verwijderd. Maar het doet mij ook nog steeds heel erg veel zeer om het terug te lezen. En met dagen zoals vaderdag heb ik het er toch wel moeilijk mee.
Maar goed ik vindt het toch goed dat je vader heeft deel genomen aan het gesprek met je psycholoog.
Meissie ik ben trots op je en ik weet zeker dat jij een heel sterk persoon bent. Had jij dat ook niet in je jeugd dat je vooral veel op trok met oudere mensen, ik had dat wel, alsof ik naar een vader of moeder figuur op zoek was. Ik heb het uiteindelijk los gelaten een vader figuur te willen hebben in mijn leven. Ik merk toch dat het maar van 1 kant komt (van mijn kant).
Ik wens je heel veel sterkte meissie, ik herken me zo erg in jou!
Liefs dikke kus Bloemetje79!
vrijdag 10 juli 2009 om 22:14
@livetti en lotus..
Dank jullie voor de reactie's
inderdaad het voelt als een steek in mijn keer op keer weer.
Daarnet zat ik me ook te bedenken.. houd ik van mijn vader??
Of hou ik van de illusie die hij en ik beide in stant hebben gehouden?
Als ik denk aan wat hij mij allemaal gezegd heeft, hoe hij soms tegen me geweest is dan word ik weer zo boos, en zo verdrietig..Ik weet wel dat het niet aan mij ligt. .
Maar soms is dat ook heel moeilijk om Niet te voelen.
Dan denk ik: waarom is het nou zo moeilijk om van mij te houden? ben ik dan zo raar enzo gek.
toen ik drie weken geleden een gesprek dus met hem had bij de therapeut, moest ik helaas met hem mee.
De volgende dag had ik in de stad waar mijn vader woont een bruiloft, en vanwege het reizen en het slapen was het beter om met hem mee te gaan.
Toen ik bij hun thuis kwam deed zijn vriendin heel scheinheilig..
ze zei "o wat heb ik je lang niet gezien" bla bla bla.
Mijn vader vroeg ook nog of ik voor hem wilde werken de zaterdag erop hij kwam personeel te kort in zijn zaak... zucht..
Maar ik had die dag ook auditie.. dus vroeg hij of ik na mijn auditie miss nog wilde werken..
Ik zei dat ik er over na zou denken.. na auditie belde ik hem op of hij mij nog nodig had ( ik dacht.. dan kan ik hem tenminste nog even zien) zegtie: O nou nee je hoeft niet meer te komen.. heb je al niet meer nodig..(en ik natuurlijk hopen dat hij mij misschien wel wilde zien)
Twee jaar geleden heb ik hem een boek gegeven genaamd
"pap vertel eens, omdat je zo bijzonder bent" dat is een boek waar allerlei vragen instaan..die pa dan moet beantwoorden.. zodat je meer van hem te weten komt..
toen ik bij hem thuis kwam dus drie weken geleden en hun de volgende ochtend weer weg waren naar hun werk, ging ik voordat ik naar de bruiloft ging even dat boek opzoeken kijken of hij er al wat in had geschreven.. geen woord.. geen letter, en de brief die ik hem had geschreven , op een blanco bladzijde in dat boek heeft hij ook nooit gelezen..
Misschien moet ik meer aan al die dingen denken i.p.v wat ik niet heb,.. misschien dat het accepteren dan beter gaat..
Dank jullie voor de reactie's
inderdaad het voelt als een steek in mijn keer op keer weer.
Daarnet zat ik me ook te bedenken.. houd ik van mijn vader??
Of hou ik van de illusie die hij en ik beide in stant hebben gehouden?
Als ik denk aan wat hij mij allemaal gezegd heeft, hoe hij soms tegen me geweest is dan word ik weer zo boos, en zo verdrietig..Ik weet wel dat het niet aan mij ligt. .
Maar soms is dat ook heel moeilijk om Niet te voelen.
Dan denk ik: waarom is het nou zo moeilijk om van mij te houden? ben ik dan zo raar enzo gek.
toen ik drie weken geleden een gesprek dus met hem had bij de therapeut, moest ik helaas met hem mee.
De volgende dag had ik in de stad waar mijn vader woont een bruiloft, en vanwege het reizen en het slapen was het beter om met hem mee te gaan.
Toen ik bij hun thuis kwam deed zijn vriendin heel scheinheilig..
ze zei "o wat heb ik je lang niet gezien" bla bla bla.
Mijn vader vroeg ook nog of ik voor hem wilde werken de zaterdag erop hij kwam personeel te kort in zijn zaak... zucht..
Maar ik had die dag ook auditie.. dus vroeg hij of ik na mijn auditie miss nog wilde werken..
Ik zei dat ik er over na zou denken.. na auditie belde ik hem op of hij mij nog nodig had ( ik dacht.. dan kan ik hem tenminste nog even zien) zegtie: O nou nee je hoeft niet meer te komen.. heb je al niet meer nodig..(en ik natuurlijk hopen dat hij mij misschien wel wilde zien)
Twee jaar geleden heb ik hem een boek gegeven genaamd
"pap vertel eens, omdat je zo bijzonder bent" dat is een boek waar allerlei vragen instaan..die pa dan moet beantwoorden.. zodat je meer van hem te weten komt..
toen ik bij hem thuis kwam dus drie weken geleden en hun de volgende ochtend weer weg waren naar hun werk, ging ik voordat ik naar de bruiloft ging even dat boek opzoeken kijken of hij er al wat in had geschreven.. geen woord.. geen letter, en de brief die ik hem had geschreven , op een blanco bladzijde in dat boek heeft hij ook nooit gelezen..
Misschien moet ik meer aan al die dingen denken i.p.v wat ik niet heb,.. misschien dat het accepteren dan beter gaat..
