Relaties
alle pijlers
Stieftopic
woensdag 30 augustus 2023 om 10:11
Een meeschrijftopic voor iedere stiefouder, bonusfiguur of hoe we ons ook willen noemen. Voor iedereen die door een relatie betrokken is bij een gezin met kinderen van een ander. Daarom relatiepijler en niet de kinderenpijler.
Zelf heb ik sinds ruim 8 maanden een LAT-langeafstandsrelatie met een man (49) met 3 kinderen. 2 jongens van 11 en een meisje van 8. Hij heeft co-ouderschap. Zelf (39) heb ik geen kinderen. Ook geen kinderwens (meer). Al vrij snel na het kennismaken en wat meer optrekken met zijn kinderen (zie mijn vorige topic) liep ik al tegen vanalles aan. Hoewel het contact goed loopt, de kinderen mij zeker leuk lijken te vinden en enthousiast reageren als ik er ben blijft het ingewikkeld. Mezelf als “bezoeker” in een gezin, me verwonderen over sommige dingen, en ja ook al enige frustratie opgelopen. Aandacht moeten delen. Kids die niet van jou zijn maar die (terecht!) wel op 1 staan voor je partner. Hoe gaat dit in de toekomst verder? Moet je dat wel willen? Welke rol is voor je weggelegd? En hoe neem je zelf de ruimte in die je nodig hebt? Omdat dit voor mij allemaal nieuw en onbekend terrein is merkte ik hoe fijn het was om hier ervaringen en meningen van anderen te lezen. Een stukje support. Maar ook een kritische spiegel.
Toevoeging: iedereen die op wat voor manier ook met “stiefsituaties” te maken heeft, voel je welkom om mee te schrijven.
Zelf heb ik sinds ruim 8 maanden een LAT-langeafstandsrelatie met een man (49) met 3 kinderen. 2 jongens van 11 en een meisje van 8. Hij heeft co-ouderschap. Zelf (39) heb ik geen kinderen. Ook geen kinderwens (meer). Al vrij snel na het kennismaken en wat meer optrekken met zijn kinderen (zie mijn vorige topic) liep ik al tegen vanalles aan. Hoewel het contact goed loopt, de kinderen mij zeker leuk lijken te vinden en enthousiast reageren als ik er ben blijft het ingewikkeld. Mezelf als “bezoeker” in een gezin, me verwonderen over sommige dingen, en ja ook al enige frustratie opgelopen. Aandacht moeten delen. Kids die niet van jou zijn maar die (terecht!) wel op 1 staan voor je partner. Hoe gaat dit in de toekomst verder? Moet je dat wel willen? Welke rol is voor je weggelegd? En hoe neem je zelf de ruimte in die je nodig hebt? Omdat dit voor mij allemaal nieuw en onbekend terrein is merkte ik hoe fijn het was om hier ervaringen en meningen van anderen te lezen. Een stukje support. Maar ook een kritische spiegel.
Toevoeging: iedereen die op wat voor manier ook met “stiefsituaties” te maken heeft, voel je welkom om mee te schrijven.
anoniem_66da9c8962792 wijzigde dit bericht op 30-08-2023 11:17
Reden: Toevoeging gedaan
Reden: Toevoeging gedaan
4.75% gewijzigd
maandag 15 september 2025 om 12:30
Ik reageer op een oudere post, maar wellicht heb je nog wat aan mijn reactie. Wij hebben hier gewoon afspraken over gemaakt met het kind.Ammahoela schreef: ↑01-07-2025 08:52Vraagje: hoe gaat het bij jullie met (video)bellen tussen kind en de andere ouder?
Omdat kind hier klein was toen ze uit elkaar gingen is er een gewoonte ontstaan van videobellen, omdat gewoon bellen met een peuter niet echt lukt.
Nu is kind basisschoolleeftijd dus gewoon bellen kan prima, maar toch videobelt moeder altijd en ik merk dat ik het vervelend begin te vinden. Ook omdat die gesprekken echt lang duren (zomaar een half uur) waarin kind gaat rondlopen met de telefoon en van alles laten zien. Ik voel dat als een inbreuk op mijn privacy maar ik wil even checken of ik me misschien aanstel.
Ik zou zelf niet snel met iemand videobellen, ben daar wellicht ouderwets in. Laatst waren we met kind op vakantie en dan wordt uitgebreid de hotelkamer getoond. Tja, dan heb ik toch op een of andere manier zijn ex ineens naast mijn bed/tussen mijn spullen. En vorig weekend was ik aan het omkleden om te gaan sporten toen kind al videobellend langs liep, toen had ik het idee dat ik de slaapkamer in moest duiken.
Ik zou natuurlijk gewoon sowieso achter een gesloten deur kunnen omkleden maar ik heb eigenlijk geen zin om met dat soort dingen rekening te houden.
Wat natuurlijk meespeelt is dat de relatie tussen vriend en ex erg slecht is, zij mij niet wil leren kennen, en ik het idee heb dat ze graag op deze manier binnen gluurt.
Zou het onredelijk zijn om kind voortaan te laten bellen ipv videobellen? En hoe zouden jullie dat dan aan kind uitleggen?
Vriend snapt mij overigens helemaal al voelt hij de privacy inbreuk minder urgent dan ik.
Ik heb er echt een hekel aan als mensen bellen in huis zonder dat ik dat doorheb. Hier is de afspraak: videobellen in principe op je kamer, loop je ergens anders dan kondig je even aan dat je gaat bellen, zodat ik het ook weet en m’n gedrag erop aan kan passen.
En die afspraken gelden dus voor iedereen hier in huis, en voor al het bellen en videobellen, dus zowel voor vrienden als onze familie als moeder ect. Die afspraken ervaart kind als heel normaal. Ze begrijpt wel dat ik niet opeens in ondergoed of een keer schreeuwend in beeld wil komen omdat ik niet doorhad dat er gebeld werd. Onze priveruimte is privé, ook voor haar moeder.
woensdag 17 september 2025 om 22:15
Even een tvp. Ik verwacht ook met dit bijltje te moeten hakken. Ik heb zelf geen kinderen, maar mijn verkering heeft 2 pubers. We kennen elkaar inmiddels bijna een halfjaar, maar ze weten nog niks van mijn bestaan (en ik vind dat kwetsbaar). Lastige situatie. De scheiding is nog recent (eind vorig jaar). Zijn ex weet inmiddels wel van mij, maar die vindt het niet in hun belang als hij zijn kinderen inlicht over mij. En hij is het daarmee eens.
Liever niet quoten.
Liever niet quoten.
The impossible only takes a little longer
vrijdag 19 september 2025 om 22:43
Ha Mus, dat is toch een prima keuze, van hem en zijn exvrouw? Zij moeten samen inschatten wat er in de hoofden van hun kinderen 'past'. Dat is niet altijd hetzelfde als compleet open of transparant zijn over alles... als iemand vol zit met verdriet of wennen aan een nieuwe situatie, past daar nog niet altijd nieuwe info bovenop. Doseren dus.
Is dat wat ze beogen? Ik zou dat ook zeker zo doen. Later kun je dan als ouder uitleggen waarom je zo hebt gehandeld, dat kunnen oudere pubers tegen die tijd prima begrijpen.
Voor volwassenen onderling is transparantie belangrijk, maar als ouder moet je continu het perspectief van het kind voorop hebben staan. En na een half jaar relatie (nogal een zwaar woord voor zoiets vers') of scheiding begrijp ik wel, dat dit nieuws nog niet gepast is.
Je kan je wel afvragen: wat vind jij er zo erg aan? Waarom raakt het je zo? Niet van alles vinden van wat een ander zou moeten doen, maar meer: wat maakt dat dit voor jouzelf zo lastig te verteren is? Dat is misschien wel interessant...
Is dat wat ze beogen? Ik zou dat ook zeker zo doen. Later kun je dan als ouder uitleggen waarom je zo hebt gehandeld, dat kunnen oudere pubers tegen die tijd prima begrijpen.
Voor volwassenen onderling is transparantie belangrijk, maar als ouder moet je continu het perspectief van het kind voorop hebben staan. En na een half jaar relatie (nogal een zwaar woord voor zoiets vers') of scheiding begrijp ik wel, dat dit nieuws nog niet gepast is.
Je kan je wel afvragen: wat vind jij er zo erg aan? Waarom raakt het je zo? Niet van alles vinden van wat een ander zou moeten doen, maar meer: wat maakt dat dit voor jouzelf zo lastig te verteren is? Dat is misschien wel interessant...
zaterdag 20 september 2025 om 07:57
Mus, ik begrijp ex wel. Ze zijn net uit elkaar. Om dan al meteen een nieuw iemand na zo'n korte tijd te introduceren vind ik nogal wat.
Ik las ook dat jullie niet in hetzelfde land wonen. Dan is het dus niet zo dat jullie elkaar wekelijks kunnen zien denk ik?
Zou ook wel willen weten wat je kwetsbaar vind aan dat de kinderen niet van je bestaan weten?
Lijkt me eerder kwetsbaar andersom.
Voor hen beteken je niks. En te horen dat je vader een ander heeft kan hard binnenkomen na zo kort geleden pas een scheiding. En juist een averechts effect hebben op wat je hoopt; een welkom gevoel.
Als ik in jouw schoenen zou staan, zou ik eerst eens kijken of deze relatie een lange termijn relatie kan worden. Geef het ruim een jaar of meer en laat de kinderen mondjesmaat wennen aan de nieuwe relatie. En zelf nieuwsgierig worden met de tijd om je te ontmoeten.
Puber leeftijd is geen gemakkelijke leeftijd voor een nieuwe vriendin. Dus ik zou het voorzichtig aanpakken persoonlijk.
Ik las ook dat jullie niet in hetzelfde land wonen. Dan is het dus niet zo dat jullie elkaar wekelijks kunnen zien denk ik?
Zou ook wel willen weten wat je kwetsbaar vind aan dat de kinderen niet van je bestaan weten?
Lijkt me eerder kwetsbaar andersom.
Voor hen beteken je niks. En te horen dat je vader een ander heeft kan hard binnenkomen na zo kort geleden pas een scheiding. En juist een averechts effect hebben op wat je hoopt; een welkom gevoel.
Als ik in jouw schoenen zou staan, zou ik eerst eens kijken of deze relatie een lange termijn relatie kan worden. Geef het ruim een jaar of meer en laat de kinderen mondjesmaat wennen aan de nieuwe relatie. En zelf nieuwsgierig worden met de tijd om je te ontmoeten.
Puber leeftijd is geen gemakkelijke leeftijd voor een nieuwe vriendin. Dus ik zou het voorzichtig aanpakken persoonlijk.
zaterdag 20 september 2025 om 10:04
Tjee, wat veel reacties opeens! Wat ik er kwetsbaar aan vind, is dat hij zijn kinderen al die tijd voor de gek houdt. Ze weten dus niet dat hij niet thuis is als hij bij mij in het buitenland zit. Ik kan me voorstellen dat ze zich niet serieus genomen voelen als ze dat achteraf horen. En je ontneemt ze ook de kans om 'mee te groeien'.
En er zitten andere risico's aan. Dat ze er (per ongeluk) op een andere manier achterkomen (behalve zijn kinderen weet bijna iedereen in zijn omgeving van mijn bestaan). En er is altijd een (heel) kleine kans dat hem iets overkomt als hij niet in NL is.
Maar begrijp me niet verkeerd, ik kan het natuurlijk mis hebben. Ik hoor nogal verschillende verhalen hierover en niet elke puber is hetzelfde. In ieder geval staat voor mij het belang van zijn kinderen ook voorop en respecteer ik uiteraard zijn beslissing.
Het was een stuk handiger geweest als we elkaar een jaar later waren tegengekomen. Maar ja, zo is het niet gegaan.
En er zitten andere risico's aan. Dat ze er (per ongeluk) op een andere manier achterkomen (behalve zijn kinderen weet bijna iedereen in zijn omgeving van mijn bestaan). En er is altijd een (heel) kleine kans dat hem iets overkomt als hij niet in NL is.
Maar begrijp me niet verkeerd, ik kan het natuurlijk mis hebben. Ik hoor nogal verschillende verhalen hierover en niet elke puber is hetzelfde. In ieder geval staat voor mij het belang van zijn kinderen ook voorop en respecteer ik uiteraard zijn beslissing.
Het was een stuk handiger geweest als we elkaar een jaar later waren tegengekomen. Maar ja, zo is het niet gegaan.
The impossible only takes a little longer
zaterdag 20 september 2025 om 10:10
Qiya schreef: ↑20-09-2025 07:57Als ik in jouw schoenen zou staan, zou ik eerst eens kijken of deze relatie een lange termijn relatie kan worden. Geef het ruim een jaar of meer en laat de kinderen mondjesmaat wennen aan de nieuwe relatie. En zelf nieuwsgierig worden met de tijd om je te ontmoeten.
Puber leeftijd is geen gemakkelijke leeftijd voor een nieuwe vriendin. Dus ik zou het voorzichtig aanpakken persoonlijk.
Hier ben ik me absoluut van bewust. Er zit voor mij een groot verschil tussen ze vertellen dat hij iemand heeft ontmoet en een daadwerkelijke kennismaking. Wat mij betreft zijn zij leidend daarin en ik ga er eigenlijk vanuit dat daar zo nog een halfjaar tussen kan zitten. Ik wil niets overhaasten.
The impossible only takes a little longer
zaterdag 20 september 2025 om 10:10
Als kinderen bij hun moeder zijn dan kan hun vader toch doen wat hij wil?
Er is geen verantwoording nodig naar de kinderen lijkt me, waar hij uithangt, als hun moeder het maar weet.
Ik zie het ook niet als 'voor de gek houden'. Maar als; ontdekken of deze relatie iets langdurigs kan worden voordat ik mijn kinderen erbij betrek.
Heel verstandig in mijn ogen.
Heb het gevoel dat er meer onder zit bij jou? Omdat je nu risico's benoemd die effect hebben op kinderen die niet van jou zijn. En ouders die er allebei anders over denken. Dus wat doet dit met jou?
Er is geen verantwoording nodig naar de kinderen lijkt me, waar hij uithangt, als hun moeder het maar weet.
Ik zie het ook niet als 'voor de gek houden'. Maar als; ontdekken of deze relatie iets langdurigs kan worden voordat ik mijn kinderen erbij betrek.
Heel verstandig in mijn ogen.
Heb het gevoel dat er meer onder zit bij jou? Omdat je nu risico's benoemd die effect hebben op kinderen die niet van jou zijn. En ouders die er allebei anders over denken. Dus wat doet dit met jou?
qiya wijzigde dit bericht op 20-09-2025 10:12
2.75% gewijzigd
zaterdag 20 september 2025 om 10:11
Geeft hij wel aan, dat hij er die bepaalde dagen niet is? Gewoon niet beschikbaar is? Dat zou ik idd wel belangrijk vinden. Natuurljjk is de andere ouder op dat moment aanwezig en aan zet, maar het is wel zo eerlijk om aan te geven dat ie gewoon niet in de buurt is en daarom niet beschikbaar.
Mijn kinderen hebben in ieder geval ook regelmatig wel contact met hun vader, als ze gewoon bij mij zijn. Als hij voor zn werk bv een paar dagen intern zit, geeft ie dat ook aan. Ze kunnen dan dus wel langsfietsen bv, maar treffen dan een leeg huis. Dat biedt wel helderheid.
Mijn kinderen hebben in ieder geval ook regelmatig wel contact met hun vader, als ze gewoon bij mij zijn. Als hij voor zn werk bv een paar dagen intern zit, geeft ie dat ook aan. Ze kunnen dan dus wel langsfietsen bv, maar treffen dan een leeg huis. Dat biedt wel helderheid.
zaterdag 20 september 2025 om 10:11
Ok, dat is fijn te lezen! Geef jezelf ook lekker de ruimte.Mus* schreef: ↑20-09-2025 10:10Hier ben ik me absoluut van bewust. Er zit voor mij een groot verschil tussen ze vertellen dat hij iemand heeft ontmoet en een daadwerkelijke kennismaking. Wat mij betreft zijn zij leidend daarin en ik ga er eigenlijk vanuit dat daar zo nog een halfjaar tussen kan zitten. Ik wil niets overhaasten.
zaterdag 20 september 2025 om 10:14
Aah ja, hier is langskomen voor bonuszoon geen optie. Tever fietsen van moeder naar z'n vader.Jubelien schreef: ↑20-09-2025 10:11Geeft hij wel aan, dat hij er die bepaalde dagen niet is? Gewoon niet beschikbaar is? Dat zou ik idd wel belangrijk vinden. Natuurljjk is de andere ouder op dat moment aanwezig en aan zet, maar het is wel zo eerlijk om aan te geven dat ie gewoon niet in de buurt is en daarom niet beschikbaar.
Mijn kinderen hebben in ieder geval ook regelmatig wel contact met hun vader, als ze gewoon bij mij zijn. Als hij voor zn werk bv een paar dagen intern zit, geeft ie dat ook aan. Ze kunnen dan dus wel langsfietsen bv, maar treffen dan een leeg huis. Dat biedt wel helderheid.
zaterdag 20 september 2025 om 10:15
Eens. Heel verstandig juist, en waarschijnlijk een goede inschatting van wat hun kinderen op dit moment aankunnen qua info.Qiya schreef: ↑20-09-2025 10:10
Ik zie het ook niet als 'voor de gek houden'. Maar als; ontdekken of deze relatie iets langdurigs kan worden voordat ik mijn kinderen erbij betrek.
Heel verstandig in mijn ogen.
Heb het gevoel dat er meer onder zit bij jou? Omdat je nu risico's benoemd die effect hebben op kinderen die niet van jou zijn. En ouders die er allebei anders over denken. Dus wat doet dit met jou?
Denk ook dat er bij jou meer onder zit. Een eigen gevoel van niet gezien worden misschien? Dat weet je natuurlijk zelf het beste.
Ik zou het juist chill vinden: eerst samen de boel uitvinden en kijken of dit wat langer gaat duren en een echte relatie kan worden. Kan prima naast de kinderen, hoeven zij geen 'last' van te hebben.
zaterdag 20 september 2025 om 10:28
Qiya schreef: ↑20-09-2025 10:10Als kinderen bij hun moeder zijn dan kan hun vader toch doen wat hij wil?
Er is geen verantwoording nodig naar de kinderen lijkt me, waar hij uithangt.
Ik zie het ook niet als 'voor de gek houden'. Maar als; ontdekken of deze relatie iets langdurigs kan worden voordat ik mijn kinderen erbij betrek.
Heel verstandig in mijn ogen.
Heb het gevoel dat er meer onder zit bij jou? Omdat je nu risico's benoemd die effect hebben op kinderen die niet van jou zijn. En ouders die er allebei anders over denken. Dus wat doet dit met jou?
Zijn kinderen willen ook als ze bij hun moeder zijn nog weleens spontaan bij hem binnenwaaien, dus het komt toch wel regelmatig voor dat hij smoezen moet verzinnen. Hij vindt dat zelf ook niet fijn. Maar goed, allemaal overkomelijk als het een hoger doel dient.
En ja, natuurlijk zit er ook iets onder bij mij. Alleen vind ik dat van ondergeschikt belang. Ik vind het niet fijn om een geheim te zijn en ik vind het jammer dat het nog een hele tijd gaat duren voordat ik bij hem kan verblijven. En ik moet er niet aan denken dat hem iets overkomt en ik dan niet naar hem toe kan. En uiteindelijk kan ik er natuurlijk ook last van krijgen als dit zijn vertrouwensband met zijn kinderen schaadt. Maar ik zeg het nog maar een keer: voor mij staat hun belang ook voorop, ook al zijn het niet mijn kinderen. Ik weet gewoon alleen niet zeker of het niet vertellen in hun belang is. En dit begint bij mij inmiddels ook wel te schuiven. Ik hoor en lees wel steeds meer verhalen die bevestigen dat het beter is om nog even te wachten.
The impossible only takes a little longer
zaterdag 20 september 2025 om 10:37
zaterdag 20 september 2025 om 10:43
Net een boek gelezen van iemand die haar geliefde verloor op een moment dat zijn dochters nog niet van haar bestaan wisten. Dat helpt niet.
En als je 50+ bent, dan wordt de kans op ziekte nou eenmaal groter. Maar ik snap dat dit risico natuurlijk heel klein is en niet van doorslaggevend belang.
The impossible only takes a little longer
zaterdag 20 september 2025 om 10:53
Heb je tips over wat die aanpak in zou kunnen houden? Ik kom namelijk niet veel verder dan hen het tempo laten bepalen. Het hangt natuurlijk volledig af van hun reactie hoe dit zal gaan. Wat betreft de manier en plek begrijp ik dat kort en niet bij hem thuis over het algemeen beter is. Maar ik zou graag doen wat zij het fijnst vinden. Ik kan me zelfs nog voorstellen dat een eerste 'ontmoeting' online zou plaatsvinden. Dan kan het zo kort als ze willen. Hoeven ze alleen maar uit beeld te lopen.
Het is verder totaal niet mijn ambitie om een rol in de opvoeding te gaan spelen. Het zijn geen kleine kinderen meer en wat mij betreft ben ik gewoon de vriendin van papa. En hoe het verder gaat, wanneer we samen onder één dak zouden slapen, of ik ooit verjaardagen of kerst met ze vier, alles hangt wat mij betreft af van hoe zij ermee omgaan en of er (uiteindelijk) een klik is.
Of bedoel je nog andere dingen?
The impossible only takes a little longer
zaterdag 20 september 2025 om 11:05
Misschien eens goed naar je angst kijken en voelen. Dat hem iets overkomt binnen nu en een paar maanden, is natuurlijk een kleine kans, de angst die in jou leeft heb je zelf grip op. Vanuit die angst keuzes maken lijkt me geen slim idee.
Stel jezelf gerust en kom meer in je gevoel ipv vanuit je hoofd proberen oplossingen te bedenken om je gevoel te sussen.
Iets nieuws beginnen en zoveel voelen voor iemand is gewoon spannend.
Goed dat je nadenkt en voelt, voor nu zou ik me nederig opstellen en het oorspronkelijke gezin even de keuzes laten maken. Als hij eenmaal over je verteld wanneer het voor hun passend voelt, gaat de bal vanzelf rollen.
Geniet nog even van het met z'n tweeën zijn. Die tijd krijg je nooit meer terug.
Stel jezelf gerust en kom meer in je gevoel ipv vanuit je hoofd proberen oplossingen te bedenken om je gevoel te sussen.
Iets nieuws beginnen en zoveel voelen voor iemand is gewoon spannend.
Goed dat je nadenkt en voelt, voor nu zou ik me nederig opstellen en het oorspronkelijke gezin even de keuzes laten maken. Als hij eenmaal over je verteld wanneer het voor hun passend voelt, gaat de bal vanzelf rollen.
Geniet nog even van het met z'n tweeën zijn. Die tijd krijg je nooit meer terug.
zaterdag 20 september 2025 om 11:18
Goede tips, @Qiya! Dankjewel! Geduld is niet mijn sterkste kant, dat weet ik. Ik besef tegelijkertijd ook dat deze tijd een luxe is.
We hebben er onlangs een lang en goed gesprek over gehad en er zit inmiddels ook niet meer zoveel licht tussen hoe vriend en ik er tegenaan kijken. Hij wil hooguit nog een paar maanden wachten (verschilt daarin nog wel met zijn ex) en ik snap zijn overwegingen om het nu niet te vertellen veel beter. Het is ook gewoon een lastige afweging. Je wilt het goed doen, maar of je het goed hebt gedaan, dat weet je pas achteraf.
Maar ik wil het onderwerp nu inderdaad laten rusten. En hem gewoon laten doen wat hij verstandig vindt.
We hebben er onlangs een lang en goed gesprek over gehad en er zit inmiddels ook niet meer zoveel licht tussen hoe vriend en ik er tegenaan kijken. Hij wil hooguit nog een paar maanden wachten (verschilt daarin nog wel met zijn ex) en ik snap zijn overwegingen om het nu niet te vertellen veel beter. Het is ook gewoon een lastige afweging. Je wilt het goed doen, maar of je het goed hebt gedaan, dat weet je pas achteraf.
Maar ik wil het onderwerp nu inderdaad laten rusten. En hem gewoon laten doen wat hij verstandig vindt.
The impossible only takes a little longer
zaterdag 20 september 2025 om 11:27
Ik zou vooral zelf niet zoveel 'ervan vinden'. Laat ze (de 2 ouders samen) maar even schuiven, in deze fase.
Dan kun jij ook vooral je richten op verkennen wat er tussen jullie is en hoe dat zich gaat vormen. Kan prima parallel naast elkaar lopen. En dan kijk je over een half jaar opnieuw hoe de boel ervoor staat.
Alle tijd, toch? Die beginfase is juist zo leuk! Zou het zo lang mogelijk proberen te rekken
Dan kun jij ook vooral je richten op verkennen wat er tussen jullie is en hoe dat zich gaat vormen. Kan prima parallel naast elkaar lopen. En dan kijk je over een half jaar opnieuw hoe de boel ervoor staat.
Alle tijd, toch? Die beginfase is juist zo leuk! Zou het zo lang mogelijk proberen te rekken
zaterdag 20 september 2025 om 11:28
Toen ik mijn man leerde kennen, waren zijn kinderen 1 en 5. Na een half jaar ben ik af en toe op visite gekomen als vriendin en toen ze mij een beetje kenden en vertrouwd met me waren, hebben we de oudste verteld dat we verliefd op elkaar waren. Dat ging allemaal heel organisch. Hun moeder vond het lastiger. Het heeft heel lang geduurd voor we elkaar hebben ontmoet. Ik heb er destijds bewust voor gekozen om het initiatief bij haar te laten. Met het idee dat zij pas open staat voor de onvermijdelijke relatie met mij als zij er aan toe is om mij te onmoeten. Nadat wij elkaar de hand hadden geschud, verliep alles heel soepel en dat doet het nu 12 jaar later nog steeds.Mus* schreef: ↑20-09-2025 10:53Heb je tips over wat die aanpak in zou kunnen houden? Ik kom namelijk niet veel verder dan hen het tempo laten bepalen. Het hangt natuurlijk volledig af van hun reactie hoe dit zal gaan. Wat betreft de manier en plek begrijp ik dat kort en niet bij hem thuis over het algemeen beter is. Maar ik zou graag doen wat zij het fijnst vinden. Ik kan me zelfs nog voorstellen dat een eerste 'ontmoeting' online zou plaatsvinden. Dan kan het zo kort als ze willen. Hoeven ze alleen maar uit beeld te lopen.
Het is verder totaal niet mijn ambitie om een rol in de opvoeding te gaan spelen. Het zijn geen kleine kinderen meer en wat mij betreft ben ik gewoon de vriendin van papa. En hoe het verder gaat, wanneer we samen onder één dak zouden slapen, of ik ooit verjaardagen of kerst met ze vier, alles hangt wat mij betreft af van hoe zij ermee omgaan en of er (uiteindelijk) een klik is.
Met die ervaring zou ik adviseren om pubers te informeren over jouw bestaan. En het verder aan hun te laten wanneer en hoe ze je willen ontmoeten. Je kunt pas aan een relatie bouwen als de ander daarvoor openstaat. Zolang dat niet het geval is, ben je een indringer. En met die negatieve ervaring(en) wordt de weg naar een goede relatie alleen maar langer. En soms zelfs onmogelijk.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
