Relaties
alle pijlers
Verliefd maar gelukkig getrouwd
woensdag 22 oktober 2025 om 08:49
Vanwege herkenbaarheid heb ik een nieuw account aangemaakt. Ik weet even niet waar ik het zoeken moet en kan nergens anders terecht, vandaar.
Sinds kort heb ik te maken met een situatie op mijn werk waarvan ik niet weet wat ik ermee aan moet. Een mannelijke collega geeft namelijk hints dat hij een crush op mij heeft. Althans, ik zou het verkeerd kunnen interpreteren,maar ik denk het niet. Het blijft bij praten en af en toe appen. Er is nooit fysiek contact geweest.
In het begin vond ik er niet zoveel van. Hij was mij gewoon niet opgevallen. Maar ik vrees dat ik zelf ook gevoelens heb inmiddels. Nu zijn we beiden al jaren getrouwd met kinderen. Van mijn kant kan ik zeggen dat ik gelukkig ben met mijn man. Daarom is iets doen met deze gevoelens voor mij uitgesloten.
Het probleem is dat ik inmiddels moeite heb met eten. Moet tegen mijn zin eten om niet verder af te vallen. Ik denk heel vaak aan hem. Zit als een verliefde puber te wachten op een appje van hem. En ik walg van mezelf.
Ik zie hem gelukkig niet elke dag maar gemiddeld 1 keer in de week op het werk of tijdens het forenzen.
Soms denk ik dat het perimenopauzale fratsen zijn. En soms voelt het alsof ik getriggerd word. Ik ben vroeger misbruikt toen ik 15 jaar was en het geheimhoudingsaspect roept veel angst op. Bovendien lijkt hij in uiterlijk op mijn misbruiker. Verder helemaal niet.
Ik zou natuurlijk opnieuw kunnen solliciteren om weg te komen uit de situatie maar ik heb eindelijk een werkplek gevonden waar ik het erg naar mijn zin heb.
Het doet gewoon veel pijn, dit alles. Ik word er gek van. Is er iemand die in een soortgelijke situatie heeft gezeten? En hoe ben jij eruit gekomen? Kan dit gevoel vanzelf slijten?
Sinds kort heb ik te maken met een situatie op mijn werk waarvan ik niet weet wat ik ermee aan moet. Een mannelijke collega geeft namelijk hints dat hij een crush op mij heeft. Althans, ik zou het verkeerd kunnen interpreteren,maar ik denk het niet. Het blijft bij praten en af en toe appen. Er is nooit fysiek contact geweest.
In het begin vond ik er niet zoveel van. Hij was mij gewoon niet opgevallen. Maar ik vrees dat ik zelf ook gevoelens heb inmiddels. Nu zijn we beiden al jaren getrouwd met kinderen. Van mijn kant kan ik zeggen dat ik gelukkig ben met mijn man. Daarom is iets doen met deze gevoelens voor mij uitgesloten.
Het probleem is dat ik inmiddels moeite heb met eten. Moet tegen mijn zin eten om niet verder af te vallen. Ik denk heel vaak aan hem. Zit als een verliefde puber te wachten op een appje van hem. En ik walg van mezelf.
Ik zie hem gelukkig niet elke dag maar gemiddeld 1 keer in de week op het werk of tijdens het forenzen.
Soms denk ik dat het perimenopauzale fratsen zijn. En soms voelt het alsof ik getriggerd word. Ik ben vroeger misbruikt toen ik 15 jaar was en het geheimhoudingsaspect roept veel angst op. Bovendien lijkt hij in uiterlijk op mijn misbruiker. Verder helemaal niet.
Ik zou natuurlijk opnieuw kunnen solliciteren om weg te komen uit de situatie maar ik heb eindelijk een werkplek gevonden waar ik het erg naar mijn zin heb.
Het doet gewoon veel pijn, dit alles. Ik word er gek van. Is er iemand die in een soortgelijke situatie heeft gezeten? En hoe ben jij eruit gekomen? Kan dit gevoel vanzelf slijten?
woensdag 22 oktober 2025 om 16:43
woensdag 22 oktober 2025 om 17:33
woensdag 22 oktober 2025 om 17:34
Oh dit heb ik wel eens gedaan. Daar werd hij zo onzeker van, dat was een drama. Terwijl er niets was gebeurd en ook niets ging gebeuren. Nee, dat was achteraf niet de juiste keuze. Het was voor hem veel groter dan voor mij.
woensdag 22 oktober 2025 om 17:43
Wat jij ervaart lijkt me niet alleen een ‘gewone verliefdheid’, maar ook iets wat je trauma triggert. Misschien dat je zenuwstelsel daarom in een soort overdrive gaat (niet kunnen eten, obsessief denken en jezelf kwijtraken). Of zit ik nu helemaal mis? Ik zou niet weggaan bij je baan. Ik zou alleen wel ervoor kiezen het contact niet meer te ‘voeden’ (dus geen privé appjes). Denk ook dat het belangrijk is dat je er wél met iemand over ventileert, bijvoorbeeld met een vriendin of therapeut, zodat het niet opnieuw een geheim is wat je alleen draagt
woensdag 22 oktober 2025 om 17:58
Tijdelijk schreef: ↑22-10-2025 08:49Een mannelijke collega geeft namelijk hints dat hij een crush op mij heeft. Althans, ik zou het verkeerd kunnen interpreteren,maar ik denk het niet. Het blijft bij praten en af en toe appen.
ik vrees dat ik zelf ook gevoelens heb inmiddels. Nu zijn we beiden al jaren getrouwd met kinderen. Van mijn kant kan ik zeggen dat ik gelukkig ben met mijn man. Daarom is iets doen met deze gevoelens voor mij uitgesloten.
Het probleem is dat ik inmiddels moeite heb met eten. Moet tegen mijn zin eten om niet verder af te vallen. Ik denk heel vaak aan hem. Zit als een verliefde puber te wachten op een appje van hem. En ik walg van mezelf.
Ik zie hem gelukkig niet elke dag maar gemiddeld 1 keer in de week op het werk of tijdens het forenzen.
Ik ben vroeger misbruikt toen ik 15 jaar was en het geheimhoudingsaspect roept veel angst op. Bovendien lijkt hij in uiterlijk op mijn misbruiker. Verder helemaal niet.
Het doet gewoon veel pijn, dit alles.
Als ik deze stukjes op een rij zet denk ik: stoppen met het voeden. Want je bent nu én je verliefdheidsgevoelens aan het voeden én je oude trauma's.
Er zijn veel simpeler stappen dan op stel en sprong een andere baan zoeken.
1. hem blokkeren op de app
2. hem vertellen dat je jullie contact zakelijk wil houden en zo beperkt mogelijk (ga dus ook niet bij hem zitten met forenzen en laat hem niet bij jou komen zitten, evenals tijdens lunch/pauze. ga hem gewoon uit de weg) --> haalt ook een deel van het geheim weg
3. je kunt het je man vertellen, je zult zelf af moeten wegen hoe hij dat op gaat pakken. Als jij eerlijk bent en duidelijk laat zien dat jij nu helemaal stopt met het voeden kan het zijn dat het voor hem okee is en hij je zelfs kan steunen op het vlak van je trauma.
4. je kunt overwegen om te onderzoeken wat het betekent dat je verliefd bent geworden op iemand die zo op je misbruiker lijkt. Wellicht zit daar wel een opening om nog wat van het trauma op te ruimen en om verder van de verliefdheid af te komen
Maar als jij dus echt dit gedoe niet meer wil zet je dus een dikke streep onder het contact.
woensdag 22 oktober 2025 om 18:21
woensdag 22 oktober 2025 om 19:57
Begrijp ik wel. Ik raad het ook alleen maar aan omdat to niet meer kan eten wegens het grote geheim.
.
woensdag 22 oktober 2025 om 20:03
Ik had jaren geleden een crush op mijn werk. Die was niet wederzijds en het was allang uit mijn systeem. Ben inmiddels 42 en volop in de perimenopause voor mijn gevoel en bij vlagen spuiten de hormonen uit mijn oren. In een van die buien kwam ik hem weer tegen. En was in 1 klap die hele stomme crush weer terug. Net als 9 jaar geleden doe ik er geen moer mee. Bovendien is hij naar ik weet gelukkig getrouwd en heb ik jonge kinderen en wel wat beters te doen dan op het werk een shitshow te genereren ten behoeve van mijn eigen ego. Ik accepteer dat het wellicht door perimenopause komt en dat ik binnen een paar jaar helemaal ben opgedroogd en er dan geen last van heb. Het enige domme wat ik heb gedaan na 3 weken malen, is het op deze manier als ik hier aangeef met mijn vriend besproken. Die is nu op zijn pik getrapt en wenst me veel succes met mijn crush. Ai
(Nu speelde een wel meer tussen ons hoor maar goed dit blijft zuur aangezien ik juist integer met alles om probeer te gaan en zelf ook knetter gek word van de hormonen en moodswings)
(Nu speelde een wel meer tussen ons hoor maar goed dit blijft zuur aangezien ik juist integer met alles om probeer te gaan en zelf ook knetter gek word van de hormonen en moodswings)
woensdag 22 oktober 2025 om 21:51
Dat klinkt mij ook aannemelijker in de oren.Pianissimo schreef: ↑22-10-2025 16:41Hij viel je eerst niet op, en nu hij verliefd is ben jij het ook geworden. Ben je niet verliefd op de aandacht? Gezien worden?
woensdag 22 oktober 2025 om 21:56
ai, da's naar.SnipSnip schreef: ↑22-10-2025 20:03Ik had jaren geleden een crush op mijn werk. Die was niet wederzijds en het was allang uit mijn systeem. Ben inmiddels 42 en volop in de perimenopause voor mijn gevoel en bij vlagen spuiten de hormonen uit mijn oren. In een van die buien kwam ik hem weer tegen. En was in 1 klap die hele stomme crush weer terug. Net als 9 jaar geleden doe ik er geen moer mee. Bovendien is hij naar ik weet gelukkig getrouwd en heb ik jonge kinderen en wel wat beters te doen dan op het werk een shitshow te genereren ten behoeve van mijn eigen ego. Ik accepteer dat het wellicht door perimenopause komt en dat ik binnen een paar jaar helemaal ben opgedroogd en er dan geen last van heb. Het enige domme wat ik heb gedaan na 3 weken malen, is het op deze manier als ik hier aangeef met mijn vriend besproken. Die is nu op zijn pik getrapt en wenst me veel succes met mijn crush. Ai
(Nu speelde een wel meer tussen ons hoor maar goed dit blijft zuur aangezien ik juist integer met alles om probeer te gaan en zelf ook knetter gek word van de hormonen en moodswings)
Ik geloof er zelf ook niet in dat opbiechten altijd het beste is. Zeker als het niet iets wezenlijks is dat een bedreiging vormt. Soms moet je gewoon zelf de storm uitzitten en dealen met je eigen demonen. Een ander kan die echt niet altijd plaatsen, laat staan begrijpen.
woensdag 22 oktober 2025 om 21:59
Ik ben destijds juist wel open geweest tegen mijn man en die vond het heel fijn. Daardoor kreeg hij het vertrouwen dat ik zijn vertrouwen niet zou beschamen. En hij zag het, net als ik, als een signaal dat onze relatie wat sleurderig was geworden. Daar hebben we toen wat aan gedaan en daarmee verdween de crush ook meteen.
woensdag 22 oktober 2025 om 22:41
donderdag 23 oktober 2025 om 01:05
Bedankt aan iedereen die tot nog toe gereageerd heeft. Ik had avonddienst dus vandaar deze late reactie.
Waarom eerst niet en nu wel? Vraag ik mij ook af. Ik voel me inderdaad ergens wel gevleid als ik eerlijk ben. Anderzijds word ik er ook heel bang van. Niet kunnen eten, niet kunnen slapen als ik weet dat we samen werken de volgende dag en soms last van trillende handen.
Voor het misbruik heb ik jaren geleden therapie gehad. Of het heeft geholpen weet ik niet. Vraag me überhaupt af of er nog iets is dat kan helpen. Misschien EMDR maar van mensen in mijn omgeving verwacht ik niets meer.
Ik ben gewoon f*cking in de war en ik haat het.
Grens aangeven en niet meer privé appen is wel een goede. We werken samen in een werkveld dat soms behoorlijk emotioneel pittig kan zijn ( denk zoiets als politie / brandweer ) Het is dus soms fijn om na te bespreken met iemand die het snapt. Maar dat kan ook een andere collega zijn natuurlijk.
Het met mijn man bespreken is echt geen optie. Ik ken hem en het wordt een onnodig groot drama. Het laatste wat ik wil is drama, zowel thuis als op het werk.
Ik ben wel blij te lezen dat het vaak voorkomt en dat het kan slijten.
Waarom eerst niet en nu wel? Vraag ik mij ook af. Ik voel me inderdaad ergens wel gevleid als ik eerlijk ben. Anderzijds word ik er ook heel bang van. Niet kunnen eten, niet kunnen slapen als ik weet dat we samen werken de volgende dag en soms last van trillende handen.
Voor het misbruik heb ik jaren geleden therapie gehad. Of het heeft geholpen weet ik niet. Vraag me überhaupt af of er nog iets is dat kan helpen. Misschien EMDR maar van mensen in mijn omgeving verwacht ik niets meer.
Ik ben gewoon f*cking in de war en ik haat het.
Grens aangeven en niet meer privé appen is wel een goede. We werken samen in een werkveld dat soms behoorlijk emotioneel pittig kan zijn ( denk zoiets als politie / brandweer ) Het is dus soms fijn om na te bespreken met iemand die het snapt. Maar dat kan ook een andere collega zijn natuurlijk.
Het met mijn man bespreken is echt geen optie. Ik ken hem en het wordt een onnodig groot drama. Het laatste wat ik wil is drama, zowel thuis als op het werk.
Ik ben wel blij te lezen dat het vaak voorkomt en dat het kan slijten.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
