Relaties
alle pijlers
Mag ik me wel zo voelen?
zondag 23 augustus 2009 om 21:40
Ik las ergens een topic waar puntsgewijs een paar zaken over de situatie werden uitgelegd. Vond dat erg prettig lezen, dus ik ga dat ook zo doen.
- Ik heb 5,5 jaar een relatie met M. Hij heeft een nare jeugd gehad, iets wat sociaal-emotioneel nog altijd invloed op hem heeft en zal hebben.
- M. is een aantal maanden geleden zijn baan kwijtgeraakt. Hij voelt zich daar verschrikkelijk over en trekt het zichzelf erg aan, terwijl hij gewoon erg veel pech heeft gehad. Werk is erg belangrijk voor hem. Thuis zitten is moeilijk voor hem.
- M. is tien dagen alleen op reis geweest. Hij werd gevraagd, het zou hem haast geen geld kosten en omdat hij thuis zitten moeilijk vindt, is hij gegaan. Ik vind dat prima, je moet elkaar daarin wel een beetje de ruimte geven. We zijn echter niet leuk uit elkaar gegaan. Dit komt door iets wat ik fout heb gedaan, maar waar M. ontzettend heftig op heeft gereageerd. We hebben het min of meer telefonisch uitgepraat toen hij nog in het buitenland zat.
- Gisteravond heb ik M. uit Duitsland opgehaald. Twee uurtjes rijden. Hij wou zo graag naar huis en ik miste hem erg, dus heb ik hem opgehaald. Autorijden is niet mijn hobby, en ik zie erg slecht in het donker, dus het was nogal een bevalling voor me. We zijn om 2 uur vannacht thuisgekomen.
- Vandaag zou hij bij wijze van afsluiting van de reis nog gaan bbqen en 's avonds weer thuis komen. Hij is om half 1 weg gegaan.
Hij belde of ik 'het goed vond' dat hij daar bleef, want hij was gevraagd of hij zin had om bij vrienden thuis te gaan risken. Hij had ook al behoorlijk wat bier gedronken. Dan zou hij morgenmiddag thuis komen. Ik moet morgen werken.
Ik vind het zo kut dat hij me dat vraagt. Ik begrijp niet dat hij niet zelf kan verzinnen dat ik het niet leuk vindt dat hij nu weer een avond weg blijft terwijl hij net anderhalve week weg is geweest en ik hem uit Duitsland heb opgehaald. Ik voel me als oud vuil behandeld. En dat klinkt heel overdreven als ik het schrijf, maar zo voelt het wel voor me.
Hij komt nu wel naar huis, maar ik baal er van dat hij me wel vraagt of ik het goed vindt. Voor mij voelt het alsof ik hem dingen 'verbiedt' en dat wil ik niet. Hij neemt het mij niet kwalijk zegt hij, maar ondertussen is hij wel liever aan het risken met zijn vrienden dan dat hij bij mij is. Ik baal er zo van dat hij zelf niet kan verzinnen dat hij nu wel eens naar huis kan komen, zoals we hebben afgesproken... En dat ik dan prettig zou vinden.
Hij vindt dat hij de hele week nog bij me kan zijn. Hij moet de hele week al thuis zitten. Hij vindt dat ik niet genoeg rekening hou met het feit dat hij niet veel mensen ziet en ik wel omdat ik moet werken. En daar zit hem nou juist de kneep. Ik vind het fijn om thuis na een week hard werken een lekker filmpje te kijken met mijn vriendje. Hij spreekt dus heel vaak wat af in het weekend en gaat dan de deur uit. En daar heb ik dus niet altijd zin in, ik ben blij om dan thuis te kunnen zijn. Even rust. Die rust heeft hij al de hele week.
Op dit moment lijken we volledig langs elkaar heen te leven en vind ik dat hij niet genoeg rekening houdt met mij en vindt hij dat ik niet genoeg rekening hou met hem. En ik weet niet wat ik eraan kan doen...
- Ik heb 5,5 jaar een relatie met M. Hij heeft een nare jeugd gehad, iets wat sociaal-emotioneel nog altijd invloed op hem heeft en zal hebben.
- M. is een aantal maanden geleden zijn baan kwijtgeraakt. Hij voelt zich daar verschrikkelijk over en trekt het zichzelf erg aan, terwijl hij gewoon erg veel pech heeft gehad. Werk is erg belangrijk voor hem. Thuis zitten is moeilijk voor hem.
- M. is tien dagen alleen op reis geweest. Hij werd gevraagd, het zou hem haast geen geld kosten en omdat hij thuis zitten moeilijk vindt, is hij gegaan. Ik vind dat prima, je moet elkaar daarin wel een beetje de ruimte geven. We zijn echter niet leuk uit elkaar gegaan. Dit komt door iets wat ik fout heb gedaan, maar waar M. ontzettend heftig op heeft gereageerd. We hebben het min of meer telefonisch uitgepraat toen hij nog in het buitenland zat.
- Gisteravond heb ik M. uit Duitsland opgehaald. Twee uurtjes rijden. Hij wou zo graag naar huis en ik miste hem erg, dus heb ik hem opgehaald. Autorijden is niet mijn hobby, en ik zie erg slecht in het donker, dus het was nogal een bevalling voor me. We zijn om 2 uur vannacht thuisgekomen.
- Vandaag zou hij bij wijze van afsluiting van de reis nog gaan bbqen en 's avonds weer thuis komen. Hij is om half 1 weg gegaan.
Hij belde of ik 'het goed vond' dat hij daar bleef, want hij was gevraagd of hij zin had om bij vrienden thuis te gaan risken. Hij had ook al behoorlijk wat bier gedronken. Dan zou hij morgenmiddag thuis komen. Ik moet morgen werken.
Ik vind het zo kut dat hij me dat vraagt. Ik begrijp niet dat hij niet zelf kan verzinnen dat ik het niet leuk vindt dat hij nu weer een avond weg blijft terwijl hij net anderhalve week weg is geweest en ik hem uit Duitsland heb opgehaald. Ik voel me als oud vuil behandeld. En dat klinkt heel overdreven als ik het schrijf, maar zo voelt het wel voor me.
Hij komt nu wel naar huis, maar ik baal er van dat hij me wel vraagt of ik het goed vindt. Voor mij voelt het alsof ik hem dingen 'verbiedt' en dat wil ik niet. Hij neemt het mij niet kwalijk zegt hij, maar ondertussen is hij wel liever aan het risken met zijn vrienden dan dat hij bij mij is. Ik baal er zo van dat hij zelf niet kan verzinnen dat hij nu wel eens naar huis kan komen, zoals we hebben afgesproken... En dat ik dan prettig zou vinden.
Hij vindt dat hij de hele week nog bij me kan zijn. Hij moet de hele week al thuis zitten. Hij vindt dat ik niet genoeg rekening hou met het feit dat hij niet veel mensen ziet en ik wel omdat ik moet werken. En daar zit hem nou juist de kneep. Ik vind het fijn om thuis na een week hard werken een lekker filmpje te kijken met mijn vriendje. Hij spreekt dus heel vaak wat af in het weekend en gaat dan de deur uit. En daar heb ik dus niet altijd zin in, ik ben blij om dan thuis te kunnen zijn. Even rust. Die rust heeft hij al de hele week.
Op dit moment lijken we volledig langs elkaar heen te leven en vind ik dat hij niet genoeg rekening houdt met mij en vindt hij dat ik niet genoeg rekening hou met hem. En ik weet niet wat ik eraan kan doen...
maandag 24 augustus 2009 om 09:24
quote:raspberry schreef op 23 augustus 2009 @ 21:40:
We zijn echter niet leuk uit elkaar gegaan. Dit komt door iets wat ik fout heb gedaan, maar waar M. ontzettend heftig op heeft gereageerd. We hebben het min of meer telefonisch uitgepraat toen hij nog in het buitenland zat.
Gisteravond heb ik M. uit Duitsland opgehaald. Twee uurtjes rijden. Hij wou zo graag naar huis en ik miste hem erg, dus heb ik hem opgehaald.
Vandaag zou hij bij wijze van afsluiting van de reis nog gaan bbqen en 's avonds weer thuis komen. Hij is om half 1 weg gegaan.
Hij belde of ik 'het goed vond' dat hij daar bleef, want hij was gevraagd of hij zin had om bij vrienden thuis te gaan risken.
Als jullie nu de volgende keer e.e.a. uitpraten vóór een van jullie voor anderhalve week weggaat, hoef je dat niet telefonisch te doen als een van de twee op vakantie is. Dan heb je het vervolg, dat je elkaar direct weer wilt zien als je het hebt goedgemaakt, ook niet en hoeft de een de ander ook niet vroegtijdig van vakantie op te halen. En hoeft de ander dat vroegtijdig vertrekken ook niet goed te maken door met zijn vrienden te blijven risken ipv naar huis te gaan.
En misschien wat minder gefocust zijn op of je autorijden wel of niet leuk vindt en of iemand al aardig wat bier gedronken had.
Keep it simple! Tenzij je van drama houdt
We zijn echter niet leuk uit elkaar gegaan. Dit komt door iets wat ik fout heb gedaan, maar waar M. ontzettend heftig op heeft gereageerd. We hebben het min of meer telefonisch uitgepraat toen hij nog in het buitenland zat.
Gisteravond heb ik M. uit Duitsland opgehaald. Twee uurtjes rijden. Hij wou zo graag naar huis en ik miste hem erg, dus heb ik hem opgehaald.
Vandaag zou hij bij wijze van afsluiting van de reis nog gaan bbqen en 's avonds weer thuis komen. Hij is om half 1 weg gegaan.
Hij belde of ik 'het goed vond' dat hij daar bleef, want hij was gevraagd of hij zin had om bij vrienden thuis te gaan risken.
Als jullie nu de volgende keer e.e.a. uitpraten vóór een van jullie voor anderhalve week weggaat, hoef je dat niet telefonisch te doen als een van de twee op vakantie is. Dan heb je het vervolg, dat je elkaar direct weer wilt zien als je het hebt goedgemaakt, ook niet en hoeft de een de ander ook niet vroegtijdig van vakantie op te halen. En hoeft de ander dat vroegtijdig vertrekken ook niet goed te maken door met zijn vrienden te blijven risken ipv naar huis te gaan.
En misschien wat minder gefocust zijn op of je autorijden wel of niet leuk vindt en of iemand al aardig wat bier gedronken had.
Keep it simple! Tenzij je van drama houdt
maandag 24 augustus 2009 om 09:55
maandag 24 augustus 2009 om 18:30
Ik begrijp je gevoel.
Voortaan verwachtingen naar hem toe duidelijk uitspreken.. Heb je ook het gevoel dat hij je bewust ontwijkt?.. Zo, ja.. zou dat te maken kunnen hebben met het feit dat hij zich tegenover jou wat schaamt omdat hij niet werkt en geen geld binnenbrengt? Misschien lichtelijk far-fetched, maar zo voelde ik me tegenover m'n vriend toen ik 3 (!) weken zonder werk thuis zat..
Voortaan verwachtingen naar hem toe duidelijk uitspreken.. Heb je ook het gevoel dat hij je bewust ontwijkt?.. Zo, ja.. zou dat te maken kunnen hebben met het feit dat hij zich tegenover jou wat schaamt omdat hij niet werkt en geen geld binnenbrengt? Misschien lichtelijk far-fetched, maar zo voelde ik me tegenover m'n vriend toen ik 3 (!) weken zonder werk thuis zat..
maandag 24 augustus 2009 om 18:48
Ik vind het verstandig dat je vriend op dat feestje wilde blijven. Hij had gedronken en dan is autorijden niet een van de meest slimme dingen om te doen.
Verder denk ik dat je het juist fijn moet vinden dat hij ook buiten de deur zijn dingen heeft. Hij zit overdag thuis, heeft dan denk ik geen zin om weg te gaan. Want dan moet hij in zijn eentje. Al zijn vrienden werken. Dus als die vrienden vrij zijn wil jouw vriend ze opzoeken. Gewoon omdat hij het thuiszitten dan wel weer zat is. Ligt niet aan jou. Ligt er gewoon aan omdat hij overdag geen mens ziet en niet werkt. Als je op je werk bent dan heb je zoveel collega's om je heen en kun je kletsen als je zin hebt. Maar zit je thuis dan is het stil, ga je piekeren als je mazzel hebt. En dan mis je sowieso het geklets maar ook het contact met collega's en het werken/ het gebruik van je hersenen.
Zolang hij niet alleen maar de hort op is en het huis ontvlucht/ jou ontvlucht is er denk ik niets aan de hand. Hoop trouwens voor jou maar vooral voor hem dat hij weer wat vind. Dan kan hij zijn draai ook weer beter vinden en dat komt jullie relatie alleen maar ten goede.
Verder denk ik dat je het juist fijn moet vinden dat hij ook buiten de deur zijn dingen heeft. Hij zit overdag thuis, heeft dan denk ik geen zin om weg te gaan. Want dan moet hij in zijn eentje. Al zijn vrienden werken. Dus als die vrienden vrij zijn wil jouw vriend ze opzoeken. Gewoon omdat hij het thuiszitten dan wel weer zat is. Ligt niet aan jou. Ligt er gewoon aan omdat hij overdag geen mens ziet en niet werkt. Als je op je werk bent dan heb je zoveel collega's om je heen en kun je kletsen als je zin hebt. Maar zit je thuis dan is het stil, ga je piekeren als je mazzel hebt. En dan mis je sowieso het geklets maar ook het contact met collega's en het werken/ het gebruik van je hersenen.
Zolang hij niet alleen maar de hort op is en het huis ontvlucht/ jou ontvlucht is er denk ik niets aan de hand. Hoop trouwens voor jou maar vooral voor hem dat hij weer wat vind. Dan kan hij zijn draai ook weer beter vinden en dat komt jullie relatie alleen maar ten goede.
maandag 24 augustus 2009 om 20:15
Raspberry, nog even over die bevestiging die je nodig hebt.
Het gaat er niet alleen om dat hij bij jou wil zijn. Jij moet ook bij hem willen zijn. En juist omdat je zoveel bevestiging zoekt, kan het zijn dat je eigenlijk hoopt dat daarmee jouw probleem, namelijk dat je niet zeker bent of je echt wel zo graag bij hem bent, opgelost wordt. Vooral vrouwen die wat onzeker zijn, worden verliefd op de verliefdheid die een man voor hen heeft. De bevestiging en aandacht is belangrijker dan hoe hij zelf eigenlijk is. Het zal niet de eerste keer zijn dat juist het feit dat je hem niet zo leuk vindt, de reden is dat je hem steeds vraagt of hij jou wel leuk vindt... Want dat is misschien wel zijn aantrekkelijkste eigenschap in jouw ogen.
Het gaat er niet alleen om dat hij bij jou wil zijn. Jij moet ook bij hem willen zijn. En juist omdat je zoveel bevestiging zoekt, kan het zijn dat je eigenlijk hoopt dat daarmee jouw probleem, namelijk dat je niet zeker bent of je echt wel zo graag bij hem bent, opgelost wordt. Vooral vrouwen die wat onzeker zijn, worden verliefd op de verliefdheid die een man voor hen heeft. De bevestiging en aandacht is belangrijker dan hoe hij zelf eigenlijk is. Het zal niet de eerste keer zijn dat juist het feit dat je hem niet zo leuk vindt, de reden is dat je hem steeds vraagt of hij jou wel leuk vindt... Want dat is misschien wel zijn aantrekkelijkste eigenschap in jouw ogen.
Vroeger toen de zee nog schoon was en seks vies....
dinsdag 25 augustus 2009 om 01:09
Lolapaloeza,
Da's een leuke analyse maar in mijn ogen psychologie van de koude grond. Misschien toepasbaar op sommigen, maar niet op mij. Ik vind ook niet dat je dat kan stellen op basis van wat ik hier heb verteld.
We hebben al ruim 5,5 jaar wat en het is een diep en innig houden van wat we hebben. Het stadium van verliefdheid allang gepasseerd, al komt het met vlagen wel terug. Het lijkt misschien alsof ik steeds en steeds om bevestiging vraag en alsof ik een onzekere miep ben. Maar da's niet zo. En misschien heb jij en andere lezers wel een andere indruk, maar ik ken mezelf het beste. Ik ben niet onzeker over mijn liefde voor hem.
De situatie is nu gewoon zo anders en daar moet ik heel erg aan wennen. Ik moet eraan wennen dat hij nu vaak met vrienden de hort op gaat in het weekend, waar we eerder samen een filmpje keken en nog even een biertje gingen drinken in de stad. En dat zal inderdaad heus weer veranderen als hij weer werk heeft, maar tot die tijd is hij veel met vrienden de hort op. En dat ik dat maar moet leren dat dat niks te maken heeft met zijn liefde voor mij, daar hebben jullie helemaal gelijk in. Dat ik af en toe 'miep' en zeg: ga je nou alweer weg? Tja, dat vind hij irritant. Komt niet dagelijks voor en ook niet wekelijks. Maar het speelt wel een rol, hij weet niet wat hij ermee moet. Ook omdat ik me eerder nooit needy heb opgesteld.
Wat ik heel verdrietig vindt, is dat hij zichzelf nu niet waard genoeg vindt voor mij. Dat ik wel wat beters kan krijgen en gelukkiger kan zijn met een ander. Het doet me verdriet dat hij dat denkt, dat zijn self-esteem blijkbaar nu echt tot het dieptepunt is gedaald. Tuurlijk is de situatie nu niet ideaal, maar ik zie dat als een hobbeltje dat we samen even moeten nemen. We zijn misschien nog niet getrouwd, maar ik vind nu ook: for better or worse.
Vandaag hebben we lang gepraat, daarover morgen meer.
Even wat dingen ter verheldering.
1. Hij zou met het OV naar huis komen. Drinking and driving is een grote nono. Hij had ook geblowd, was echt wel ver heen. Dus, naar huis komen, dat is er gewoon niet meer van gekomen.
2. Nachtblindheid. Ooit van gehoord? Ik heb hele goede ogen, maar in het donker raak ik volledig mijn coordinatie kwijt, kan ik moeilijker afstanden inschatten en zie ik weinig details. Ik kan wel rijden in het donker, maar het vergt meer concentratie. Helemaal als ik dan in het buitenland moet rijden. Als ik mezelf niet vertrouw 's nachts achter het stuur, kruip ik er niet achter, simpel zat. Niks onverantwoordelijks aan.
3. Het klopt helemaal dat ik het stom had gevonden als hij helemaal niet had gebeld om te vragen of ik het goed vond dat hij op dat feestje zou blijven. Het klopt ook dat het teveel gevraagd is om te verwachten dat hij dan maar zelf verzint dat ik het cool zou vinden als hij thuis komt. Het is een kerel. Ik zie nu ook wel dat dat een irrationele emotionele gedachte is.
Het gaat me erom dat we afspreken dat hij 's avonds thuis komt en dat we een leuk avondje samen gaan hebben. Daar stel ik me dan op in. Hij wist heel goed wie er op de bbq zouden komen (veel vrienden) en dat het wel eens heel gezellig kon gaan worden en dat er legio vrienden waren waar hij zou kunnen crashen. Nou, zeg dan: hey, reken maar niet op mij, het zou goed kunnen dat ik op het feestje blijf plakken.
Dan stel ik me daar op in. Hebben we het ook over gehad, en hij heeft beloofd hier van te voren iets beter over na te denken.
4. Het zal nooit mijn idee zijn om op een rotmanier uit elkaar te gaan als je weet dat je elkaar 10 dagen niet gaat zien. Ik had het heel graag uitgepraat voordat hij weg ging, maar dat wilde M. niet. Dat bedoelde ik dus ook met zijn heftige reactie: hij wilde geen afscheid van me nemen voor zijn vertrek, geen kus, geen knuffel. "Ik zie je over 10 dagen, ik bel je niet, ik sms je niet en jij hoeft ook niet te bellen of smsen." En ergens weet ik wel dat hij toch belt en dat heeft hij ook gedaan, maar hij heeft mij wel met een kutgevoel achtergelaten en hij is zelf met een kutgevoel weg gegaan. Dat vind ik gewoon heel heftig. Ik begrijp niet dat hij het moeilijker maakt, niet alleen voor mij, maar ook voor zichzelf. (Dat bedoel ik dus ook met sociaal-emotioneel problemen hebben.)
En dat heeft m.i. ook gezorgd dat ik zo teleurgesteld was dat hij niet thuis kwam.
In ieder geval. All is well.
Da's een leuke analyse maar in mijn ogen psychologie van de koude grond. Misschien toepasbaar op sommigen, maar niet op mij. Ik vind ook niet dat je dat kan stellen op basis van wat ik hier heb verteld.
We hebben al ruim 5,5 jaar wat en het is een diep en innig houden van wat we hebben. Het stadium van verliefdheid allang gepasseerd, al komt het met vlagen wel terug. Het lijkt misschien alsof ik steeds en steeds om bevestiging vraag en alsof ik een onzekere miep ben. Maar da's niet zo. En misschien heb jij en andere lezers wel een andere indruk, maar ik ken mezelf het beste. Ik ben niet onzeker over mijn liefde voor hem.
De situatie is nu gewoon zo anders en daar moet ik heel erg aan wennen. Ik moet eraan wennen dat hij nu vaak met vrienden de hort op gaat in het weekend, waar we eerder samen een filmpje keken en nog even een biertje gingen drinken in de stad. En dat zal inderdaad heus weer veranderen als hij weer werk heeft, maar tot die tijd is hij veel met vrienden de hort op. En dat ik dat maar moet leren dat dat niks te maken heeft met zijn liefde voor mij, daar hebben jullie helemaal gelijk in. Dat ik af en toe 'miep' en zeg: ga je nou alweer weg? Tja, dat vind hij irritant. Komt niet dagelijks voor en ook niet wekelijks. Maar het speelt wel een rol, hij weet niet wat hij ermee moet. Ook omdat ik me eerder nooit needy heb opgesteld.
Wat ik heel verdrietig vindt, is dat hij zichzelf nu niet waard genoeg vindt voor mij. Dat ik wel wat beters kan krijgen en gelukkiger kan zijn met een ander. Het doet me verdriet dat hij dat denkt, dat zijn self-esteem blijkbaar nu echt tot het dieptepunt is gedaald. Tuurlijk is de situatie nu niet ideaal, maar ik zie dat als een hobbeltje dat we samen even moeten nemen. We zijn misschien nog niet getrouwd, maar ik vind nu ook: for better or worse.
Vandaag hebben we lang gepraat, daarover morgen meer.
Even wat dingen ter verheldering.
1. Hij zou met het OV naar huis komen. Drinking and driving is een grote nono. Hij had ook geblowd, was echt wel ver heen. Dus, naar huis komen, dat is er gewoon niet meer van gekomen.
2. Nachtblindheid. Ooit van gehoord? Ik heb hele goede ogen, maar in het donker raak ik volledig mijn coordinatie kwijt, kan ik moeilijker afstanden inschatten en zie ik weinig details. Ik kan wel rijden in het donker, maar het vergt meer concentratie. Helemaal als ik dan in het buitenland moet rijden. Als ik mezelf niet vertrouw 's nachts achter het stuur, kruip ik er niet achter, simpel zat. Niks onverantwoordelijks aan.
3. Het klopt helemaal dat ik het stom had gevonden als hij helemaal niet had gebeld om te vragen of ik het goed vond dat hij op dat feestje zou blijven. Het klopt ook dat het teveel gevraagd is om te verwachten dat hij dan maar zelf verzint dat ik het cool zou vinden als hij thuis komt. Het is een kerel. Ik zie nu ook wel dat dat een irrationele emotionele gedachte is.
Het gaat me erom dat we afspreken dat hij 's avonds thuis komt en dat we een leuk avondje samen gaan hebben. Daar stel ik me dan op in. Hij wist heel goed wie er op de bbq zouden komen (veel vrienden) en dat het wel eens heel gezellig kon gaan worden en dat er legio vrienden waren waar hij zou kunnen crashen. Nou, zeg dan: hey, reken maar niet op mij, het zou goed kunnen dat ik op het feestje blijf plakken.
Dan stel ik me daar op in. Hebben we het ook over gehad, en hij heeft beloofd hier van te voren iets beter over na te denken.
4. Het zal nooit mijn idee zijn om op een rotmanier uit elkaar te gaan als je weet dat je elkaar 10 dagen niet gaat zien. Ik had het heel graag uitgepraat voordat hij weg ging, maar dat wilde M. niet. Dat bedoelde ik dus ook met zijn heftige reactie: hij wilde geen afscheid van me nemen voor zijn vertrek, geen kus, geen knuffel. "Ik zie je over 10 dagen, ik bel je niet, ik sms je niet en jij hoeft ook niet te bellen of smsen." En ergens weet ik wel dat hij toch belt en dat heeft hij ook gedaan, maar hij heeft mij wel met een kutgevoel achtergelaten en hij is zelf met een kutgevoel weg gegaan. Dat vind ik gewoon heel heftig. Ik begrijp niet dat hij het moeilijker maakt, niet alleen voor mij, maar ook voor zichzelf. (Dat bedoel ik dus ook met sociaal-emotioneel problemen hebben.)
En dat heeft m.i. ook gezorgd dat ik zo teleurgesteld was dat hij niet thuis kwam.
In ieder geval. All is well.
dinsdag 25 augustus 2009 om 01:17
dinsdag 25 augustus 2009 om 17:48
Mijn vriend is wel eerder werkloos geweest. Twee jaar geleden. Ook toen volledig onverwacht en onterecht. Ik kan me voorstellen dat mensen denken dat mijn vriend gewoon zijn werk niet goed heeft gedaan, maar dat is niet zo. Ik ga niet precies uit de doeken doen wat de omstandigheden precies zijn geweest, maar hij heeft ontzettend veel pech gehad. Het is heel oneerlijk allemaal, maar hij kan niks doen dan zich erbij neerleggen. Hij heeft nu wel een paar maanden salaris + een goede referentie meegekregen en houdt recht op ww. Wat dat betreft houdt hij een sterke positie m.b.t. het solliciteren naar functies in zijn straatje...
Dus, dit hebben wij wel eerder meegemaakt met z'n tweeen. Wat is er nu dan anders aan de situatie??
Mijn vriend heeft een jaar of 15 geen alcohol gedronken. Ook dit heeft te maken met z'n verleden. Ongeveer een jaar geleden is hij weer gaan drinken. Als hij drinkt, dan drinkt hij ook echt veel. Hij drinkt echt sociaal zeg maar. Ik vind het lekker om een wijntje te drinken op de bank zo rond een uur of 11. Hij drinkt dan veel liever een colaatje. Hij drinkt met zijn maten, en hij vindt het hartstikke leuk. Alsof hij 16 is en net mag drinken.
Wat ook anders is ten opzichte van de vorige keer dat hij werkloos was, is dat hij nu weet dat hij een enorm sterke kandidaat is voor een vacature in zijn straatje omdat hij waardevolle werkervaring heeft. Hij permitteert het zichzelf nu dus ook om een beetje te feesten, want hij heeft er wel vertrouwen in dat het goed komt. Dat was de vorige keer ook niet zo. Toen heeft hij echt heel veel thuis gezeten en ook nog een poosje in een winkel gewerkt.
Zijn eigenwaarde is desalniettemin bedroevend laag, het is de tweede keer dat hij op een hele nare wijze een organisatie is uitgewerkt. Hij is daar echt kapot van.
Maar goed. Hij heeft me in de nacht van zondag op maandag gebeld. Hij was hartstikke dronken en later bleek ook stoned. Hij uitte ineens allemaal twijfels over onze relatie en dat ik veel beter kan krijgen en dat ik het beste ben wat hem is overkomen, maar dat dat niet altijd genoeg is. Ik dacht dat hij bij me weg zou gaan. Ik heb maandag op mijn werk de hele dag mijn tranen ingeslikt en toen ik thuis kwam stond hij op de voicemail.
Toen bleek dus dat hij niet half weet wat hij heeft gezegd. En wat hij zei klopte achteraf ook allemaal wel, zei hij. Maar hij wil niet bij me weg. Hij vindt ook echt dat ik wat beters kan krijgen dan hem (oh, dat vind ik zo erg dat hij dat denkt!!!) en dat het soms moeilijk gaat, maar hij wil echt niet bij me weg...
Hij zei overigens dat hij zich benauwd voelde dat ik dan zei dat ik wel wilde dat hij thuis kwam. Maar hij belde zelf om het te vragen. Dus, we hebben ook afgesproken dat hij vertelt wat hij graag wil. Dus, niet aan mij vragen van hey, vind je het goed als... Maar, ik wil heel graag dit en dit, want...
Gelukkig maar...
En inderdaad Bubbles, ik weet ook zeker dat zo gauw hij weer een baan heeft, alles weer in de plooi valt. Dan is hij gewoon in z'n element en dat is erg belangrijk.
Dus, dit hebben wij wel eerder meegemaakt met z'n tweeen. Wat is er nu dan anders aan de situatie??
Mijn vriend heeft een jaar of 15 geen alcohol gedronken. Ook dit heeft te maken met z'n verleden. Ongeveer een jaar geleden is hij weer gaan drinken. Als hij drinkt, dan drinkt hij ook echt veel. Hij drinkt echt sociaal zeg maar. Ik vind het lekker om een wijntje te drinken op de bank zo rond een uur of 11. Hij drinkt dan veel liever een colaatje. Hij drinkt met zijn maten, en hij vindt het hartstikke leuk. Alsof hij 16 is en net mag drinken.
Wat ook anders is ten opzichte van de vorige keer dat hij werkloos was, is dat hij nu weet dat hij een enorm sterke kandidaat is voor een vacature in zijn straatje omdat hij waardevolle werkervaring heeft. Hij permitteert het zichzelf nu dus ook om een beetje te feesten, want hij heeft er wel vertrouwen in dat het goed komt. Dat was de vorige keer ook niet zo. Toen heeft hij echt heel veel thuis gezeten en ook nog een poosje in een winkel gewerkt.
Zijn eigenwaarde is desalniettemin bedroevend laag, het is de tweede keer dat hij op een hele nare wijze een organisatie is uitgewerkt. Hij is daar echt kapot van.
Maar goed. Hij heeft me in de nacht van zondag op maandag gebeld. Hij was hartstikke dronken en later bleek ook stoned. Hij uitte ineens allemaal twijfels over onze relatie en dat ik veel beter kan krijgen en dat ik het beste ben wat hem is overkomen, maar dat dat niet altijd genoeg is. Ik dacht dat hij bij me weg zou gaan. Ik heb maandag op mijn werk de hele dag mijn tranen ingeslikt en toen ik thuis kwam stond hij op de voicemail.
Toen bleek dus dat hij niet half weet wat hij heeft gezegd. En wat hij zei klopte achteraf ook allemaal wel, zei hij. Maar hij wil niet bij me weg. Hij vindt ook echt dat ik wat beters kan krijgen dan hem (oh, dat vind ik zo erg dat hij dat denkt!!!) en dat het soms moeilijk gaat, maar hij wil echt niet bij me weg...
Hij zei overigens dat hij zich benauwd voelde dat ik dan zei dat ik wel wilde dat hij thuis kwam. Maar hij belde zelf om het te vragen. Dus, we hebben ook afgesproken dat hij vertelt wat hij graag wil. Dus, niet aan mij vragen van hey, vind je het goed als... Maar, ik wil heel graag dit en dit, want...
Gelukkig maar...
En inderdaad Bubbles, ik weet ook zeker dat zo gauw hij weer een baan heeft, alles weer in de plooi valt. Dan is hij gewoon in z'n element en dat is erg belangrijk.
