Relaties
alle pijlers
Hoe kom ik van afhankelijkheidsgevoelens af!?! arg
donderdag 27 augustus 2009 om 22:38
Ik ben 23 en heb nu acht maanden een relatie met mijn vriendje. Eerst waren we samen op vakantie voor drie weken, en dat was erg fijn, soms heftig maar ook erg leuk om samen te zijn, en nu is hij alleen doorgegaan voor nog eens bijna 4 weken. We wonen samen, en ik ben eigenlijk heel erg aan hem gewend.
Later in het jaar zullen we drie maanden op onderzoek gaan, en dan moet ik hem dus drie maanden missen omdat we allebei op een andere uithoek van de wereld zitten. Ik ben ontzettend bezorgd of onze relatie dan wel door kan gaan, want nu die drie weken heb ik het best moeilijk gehad.
Hij is van zichzelf namelijk al erg introvert, en ik wat meer extravert, en hij praat niet zoveel over zijn gevoelens. Ik ben meer degene die dat er uit moet trekken als ik aanvoel dat hij ergens mee zit, of dat er iets is. Nu hebben we drie weken heel weinig contact gehad en vooral over emoties, en ik mis hem heel erg, vooral op sommige momenten. Ik ben wel druk bezig met mijn eigen dingen, op bezoek bij vrienden en ik waardeer het ook wel dat ik weer ontdek dat ik zelfstandig ben. Maar mijn gevoelens voor hem maken me alleen maar verdrietig. Ik voel me namelijk erg onzeker over de relatie, ik heb behoefte aan veel bevestiging, en als hij vier dagen helemaal niets laat horen dan ben ik al erg bezorgd. (Hij zit ook in een gevaarlijke streek op het moment)
Net hebben we een gesprek gehad er over, maar ik ben de enige die praat en hij zegt zo weinig. Hij was bang voor mijn mailtjes zei hij, want hij dacht dat ik boos op hem was (wat eigenlijk niet zo was, hoewel ik wel gefrustreerd was) en wist zelf ook niet wat we moesten doen aan die drie maanden. Hij had de afgelopen week me niet echt gemist, maar daarvoor wel. En hij gaf toe dat hij ergens wel bang was voor het feit dat ik hem nodig zou hebben.
Ik ben ook bang, want ik heb het gevoel dat ik hem nodig heb, en ik vind het zo klote om me zo afhankelijk te voelen. Ik weet niet wat ik moet doen. Hoe kan ik drie maanden een relatie met hem hebben als we na drie weken al problemen hebben omdat ik voor mijn gevoel veel te weinig van hem hoor. Ik gun hem wel zijn reis en ervaringen, maar ergens ben ik ook jaloers en angstig dat hij niet aan me denkt....... grrr. Ik weet dat hij niet vreemd zal gaan, maar eerder dat hij me gewoon vergeet en geen zorgen draagt voor mijn emoties. Ik snap dat dit afhankelijkheidsgedrag is, maar hoe kom ik hier vanaft! HELP!
Later in het jaar zullen we drie maanden op onderzoek gaan, en dan moet ik hem dus drie maanden missen omdat we allebei op een andere uithoek van de wereld zitten. Ik ben ontzettend bezorgd of onze relatie dan wel door kan gaan, want nu die drie weken heb ik het best moeilijk gehad.
Hij is van zichzelf namelijk al erg introvert, en ik wat meer extravert, en hij praat niet zoveel over zijn gevoelens. Ik ben meer degene die dat er uit moet trekken als ik aanvoel dat hij ergens mee zit, of dat er iets is. Nu hebben we drie weken heel weinig contact gehad en vooral over emoties, en ik mis hem heel erg, vooral op sommige momenten. Ik ben wel druk bezig met mijn eigen dingen, op bezoek bij vrienden en ik waardeer het ook wel dat ik weer ontdek dat ik zelfstandig ben. Maar mijn gevoelens voor hem maken me alleen maar verdrietig. Ik voel me namelijk erg onzeker over de relatie, ik heb behoefte aan veel bevestiging, en als hij vier dagen helemaal niets laat horen dan ben ik al erg bezorgd. (Hij zit ook in een gevaarlijke streek op het moment)
Net hebben we een gesprek gehad er over, maar ik ben de enige die praat en hij zegt zo weinig. Hij was bang voor mijn mailtjes zei hij, want hij dacht dat ik boos op hem was (wat eigenlijk niet zo was, hoewel ik wel gefrustreerd was) en wist zelf ook niet wat we moesten doen aan die drie maanden. Hij had de afgelopen week me niet echt gemist, maar daarvoor wel. En hij gaf toe dat hij ergens wel bang was voor het feit dat ik hem nodig zou hebben.
Ik ben ook bang, want ik heb het gevoel dat ik hem nodig heb, en ik vind het zo klote om me zo afhankelijk te voelen. Ik weet niet wat ik moet doen. Hoe kan ik drie maanden een relatie met hem hebben als we na drie weken al problemen hebben omdat ik voor mijn gevoel veel te weinig van hem hoor. Ik gun hem wel zijn reis en ervaringen, maar ergens ben ik ook jaloers en angstig dat hij niet aan me denkt....... grrr. Ik weet dat hij niet vreemd zal gaan, maar eerder dat hij me gewoon vergeet en geen zorgen draagt voor mijn emoties. Ik snap dat dit afhankelijkheidsgedrag is, maar hoe kom ik hier vanaft! HELP!
vrijdag 28 augustus 2009 om 00:33
Ooit in dezelfde situatie gezeten maar dan andersom, ik op reis en mijn vriendje thuis, wachtend op mij. Terwijl ik allerlei fantastische avonturen beleefde, liep hij alleen maar te zeiken over "ons". Gek werd ik ervan. Het maakt hem ook niet echt aantrekkelijk meer. Ik heb het contact afgekapt, tot ik naar huis kwam. Toen was ik er weer helemaal bij en gingen we gewoon door waar we gebleven waren. Dus mijn tip: loslaten, als je hem zijn avontuur eigenlijk niet gunt en onzeker bent. Als hij terugkomt weet je zeker dat het goed zit.
vrijdag 28 augustus 2009 om 04:09
Hai Seraya,
Misschien kun je hem vertellen wat je van hem nodig hebt. Dat jij behoefte hebt aan meer contact van zijn kant als jullie niet samen zijn. Misschien is het voor hem makkelijker om een ansichtkaartje of smsje te sturen, aangezien de ruimte hierop/-in beperkt is. (Hoe lang moet een mail zijn?) Bekijk samen of dit mogelijk is, vraag hem wat hij daarvan vindt.
Met alle communicatiemiddelen die er op dit moment zijn, kun je je voordeel doen. Ik typ zo een mail van 3 kantjes, maar dat kan ik (helaas, haha) niet verwachten van een ander. Die ander kan naar zo'n mail kijken en denken: "Die verwacht zo'n lange mail terug!"
Ik snap je echt heel goed. Maar niet iedereen uit zijn liefde op dezelfde manier. Hij zal echt wel aan je denken.
Succes!
Misschien kun je hem vertellen wat je van hem nodig hebt. Dat jij behoefte hebt aan meer contact van zijn kant als jullie niet samen zijn. Misschien is het voor hem makkelijker om een ansichtkaartje of smsje te sturen, aangezien de ruimte hierop/-in beperkt is. (Hoe lang moet een mail zijn?) Bekijk samen of dit mogelijk is, vraag hem wat hij daarvan vindt.
Met alle communicatiemiddelen die er op dit moment zijn, kun je je voordeel doen. Ik typ zo een mail van 3 kantjes, maar dat kan ik (helaas, haha) niet verwachten van een ander. Die ander kan naar zo'n mail kijken en denken: "Die verwacht zo'n lange mail terug!"
Ik snap je echt heel goed. Maar niet iedereen uit zijn liefde op dezelfde manier. Hij zal echt wel aan je denken.
Succes!
vrijdag 28 augustus 2009 om 07:16
quote:Later in het jaar zullen we drie maanden op onderzoek gaan, en dan moet ik hem dus drie maanden missen omdat we allebei op een andere uithoek van de wereld zitten. Ik ben ontzettend bezorgd of onze relatie dan wel door kan gaan, want nu die drie weken heb ik het best moeilijk gehad.Het voordeel gaat zijn dat je zelf ook 'n avontuurlijke 3 maanden tegemoet gaat en dus ook minder tijd hebt om aan je relatie te denken, vol van alle nieuwe indrukken die je op doet. En nu zit jij gewoon saai thuis terwijl hij nog aan 't reizen is. Als thuisblijver heb je teveel tijd om na te denken, als je zometeen tegelijkertijd met hem weg bent, dan ligt dat als het goed is anders. Bovendien heb je elkaar dan ook écht iets te zeggen als je elkaar 'ns mailt/belt, omdat je beide in 'n nieuwe omgeving zit.
vrijdag 28 augustus 2009 om 08:55
quote:Seraya schreef op 27 augustus 2009 @ 22:38:
Ik ben 23 en heb nu acht maanden een relatie met mijn vriendje. Eerst waren we samen op vakantie voor drie weken, en dat was erg fijn, soms heftig maar ook erg leuk om samen te zijn, en nu is hij alleen doorgegaan voor nog eens bijna 4 weken. We wonen samen, en ik ben eigenlijk heel erg aan hem gewend.
Later in het jaar zullen we drie maanden op onderzoek gaan, en dan moet ik hem dus drie maanden missen omdat we allebei op een andere uithoek van de wereld zitten. Ik ben ontzettend bezorgd of onze relatie dan wel door kan gaan, want nu die drie weken heb ik het best moeilijk gehad.
Hij is van zichzelf namelijk al erg introvert, en ik wat meer extravert, en hij praat niet zoveel over zijn gevoelens. Ik ben meer degene die dat er uit moet trekken als ik aanvoel dat hij ergens mee zit, of dat er iets is. Nu hebben we drie weken heel weinig contact gehad en vooral over emoties, en ik mis hem heel erg, vooral op sommige momenten. Ik ben wel druk bezig met mijn eigen dingen, op bezoek bij vrienden en ik waardeer het ook wel dat ik weer ontdek dat ik zelfstandig ben. Maar mijn gevoelens voor hem maken me alleen maar verdrietig. Ik voel me namelijk erg onzeker over de relatie, ik heb behoefte aan veel bevestiging, en als hij vier dagen helemaal niets laat horen dan ben ik al erg bezorgd. (Hij zit ook in een gevaarlijke streek op het moment)
Net hebben we een gesprek gehad er over, maar ik ben de enige die praat en hij zegt zo weinig. Hij was bang voor mijn mailtjes zei hij, want hij dacht dat ik boos op hem was (wat eigenlijk niet zo was, hoewel ik wel gefrustreerd was) en wist zelf ook niet wat we moesten doen aan die drie maanden. Hij had de afgelopen week me niet echt gemist, maar daarvoor wel. En hij gaf toe dat hij ergens wel bang was voor het feit dat ik hem nodig zou hebben.
Ik ben ook bang, want ik heb het gevoel dat ik hem nodig heb, en ik vind het zo klote om me zo afhankelijk te voelen. Ik weet niet wat ik moet doen. Hoe kan ik drie maanden een relatie met hem hebben als we na drie weken al problemen hebben omdat ik voor mijn gevoel veel te weinig van hem hoor. Ik gun hem wel zijn reis en ervaringen, maar ergens ben ik ook jaloers en angstig dat hij niet aan me denkt....... grrr. Ik weet dat hij niet vreemd zal gaan, maar eerder dat hij me gewoon vergeet en geen zorgen draagt voor mijn emoties. Ik snap dat dit afhankelijkheidsgedrag is, maar hoe kom ik hier vanaft! HELP!
Je wilt dat hij zorg draagt voor jouw emoties? En je wilt tijdens zijn vakantie uitgebreid contact over jullie beider emoties?
Eerlijk gezegd krijg ik het daar nogal benauwd van. Het lijkt me verstandig om je te realiseren dat je de enige bent dat bepaalt hoe jij je voelt. Die verantwoordelijkheid kun je hem niet in de schoenen schuiven.
Jij kunt ervoor kiezen om op alle slakken zout te leggen en die jongen compleet te verstikken. Je kunt er ook voor kiezen om je eigen leven zo compleet mogelijk te maken en daarnaast te beseffen dat je het echt wel zult overleven als jullie relatie beëindigd mocht worden. Dus zorg dat je een goede opleiding en baan krijgt, wees economisch zelfstandig en onderhoud een eigen sociaal leven. Dan gaat het echt wel lukken.
Ik ben 23 en heb nu acht maanden een relatie met mijn vriendje. Eerst waren we samen op vakantie voor drie weken, en dat was erg fijn, soms heftig maar ook erg leuk om samen te zijn, en nu is hij alleen doorgegaan voor nog eens bijna 4 weken. We wonen samen, en ik ben eigenlijk heel erg aan hem gewend.
Later in het jaar zullen we drie maanden op onderzoek gaan, en dan moet ik hem dus drie maanden missen omdat we allebei op een andere uithoek van de wereld zitten. Ik ben ontzettend bezorgd of onze relatie dan wel door kan gaan, want nu die drie weken heb ik het best moeilijk gehad.
Hij is van zichzelf namelijk al erg introvert, en ik wat meer extravert, en hij praat niet zoveel over zijn gevoelens. Ik ben meer degene die dat er uit moet trekken als ik aanvoel dat hij ergens mee zit, of dat er iets is. Nu hebben we drie weken heel weinig contact gehad en vooral over emoties, en ik mis hem heel erg, vooral op sommige momenten. Ik ben wel druk bezig met mijn eigen dingen, op bezoek bij vrienden en ik waardeer het ook wel dat ik weer ontdek dat ik zelfstandig ben. Maar mijn gevoelens voor hem maken me alleen maar verdrietig. Ik voel me namelijk erg onzeker over de relatie, ik heb behoefte aan veel bevestiging, en als hij vier dagen helemaal niets laat horen dan ben ik al erg bezorgd. (Hij zit ook in een gevaarlijke streek op het moment)
Net hebben we een gesprek gehad er over, maar ik ben de enige die praat en hij zegt zo weinig. Hij was bang voor mijn mailtjes zei hij, want hij dacht dat ik boos op hem was (wat eigenlijk niet zo was, hoewel ik wel gefrustreerd was) en wist zelf ook niet wat we moesten doen aan die drie maanden. Hij had de afgelopen week me niet echt gemist, maar daarvoor wel. En hij gaf toe dat hij ergens wel bang was voor het feit dat ik hem nodig zou hebben.
Ik ben ook bang, want ik heb het gevoel dat ik hem nodig heb, en ik vind het zo klote om me zo afhankelijk te voelen. Ik weet niet wat ik moet doen. Hoe kan ik drie maanden een relatie met hem hebben als we na drie weken al problemen hebben omdat ik voor mijn gevoel veel te weinig van hem hoor. Ik gun hem wel zijn reis en ervaringen, maar ergens ben ik ook jaloers en angstig dat hij niet aan me denkt....... grrr. Ik weet dat hij niet vreemd zal gaan, maar eerder dat hij me gewoon vergeet en geen zorgen draagt voor mijn emoties. Ik snap dat dit afhankelijkheidsgedrag is, maar hoe kom ik hier vanaft! HELP!
Je wilt dat hij zorg draagt voor jouw emoties? En je wilt tijdens zijn vakantie uitgebreid contact over jullie beider emoties?
Eerlijk gezegd krijg ik het daar nogal benauwd van. Het lijkt me verstandig om je te realiseren dat je de enige bent dat bepaalt hoe jij je voelt. Die verantwoordelijkheid kun je hem niet in de schoenen schuiven.
Jij kunt ervoor kiezen om op alle slakken zout te leggen en die jongen compleet te verstikken. Je kunt er ook voor kiezen om je eigen leven zo compleet mogelijk te maken en daarnaast te beseffen dat je het echt wel zult overleven als jullie relatie beëindigd mocht worden. Dus zorg dat je een goede opleiding en baan krijgt, wees economisch zelfstandig en onderhoud een eigen sociaal leven. Dan gaat het echt wel lukken.
vrijdag 28 augustus 2009 om 10:38
Oke, goede leerschool blijkt deze vakantie dus te zijn!
Je weet nu dat je het vervelend vindt dat hij op z'n afstand zit, letterlijk en figuurlijk.
Natuurlijk mis je hem, en dat is voornamelijk ook zo omdat jij in jullie gezamenlijke omgeving zit en hij weg is.Jij mist iemand die er normaal gesproken ook is en hij is allerlei ervaringen aan het opdoen waar jij niet in betrokken bent. Dit hoeft niet te betekenen dat zijn gevoel voor jou weg is.
Mijn tip:
Schrijf voor jezelf op wat je nu zo moeilijk vindt. Lees dit nog eens door als hij terug is, laat het even bezinken en als jullie gaan praten over jullie beider onderzoeken kan je kijken wat er van dat alles nog steeds een knelpunt is. Zo overlaad je hem niet met al jouw emoties.
En: je bent beiden op reis, je doet beiden ervaringen op in een situatie waar de partner niet normaal gesproken wel is. Spreek af wat je graag wilt qua contact. Ik vond de tip van smsjes en kaartjes wel erg leuk.
Laat hem nu maar lekker genieten van zijn reis en focus je op hoe je hem weer gaat verwelkomen in jullie huisje.
Je weet nu dat je het vervelend vindt dat hij op z'n afstand zit, letterlijk en figuurlijk.
Natuurlijk mis je hem, en dat is voornamelijk ook zo omdat jij in jullie gezamenlijke omgeving zit en hij weg is.Jij mist iemand die er normaal gesproken ook is en hij is allerlei ervaringen aan het opdoen waar jij niet in betrokken bent. Dit hoeft niet te betekenen dat zijn gevoel voor jou weg is.
Mijn tip:
Schrijf voor jezelf op wat je nu zo moeilijk vindt. Lees dit nog eens door als hij terug is, laat het even bezinken en als jullie gaan praten over jullie beider onderzoeken kan je kijken wat er van dat alles nog steeds een knelpunt is. Zo overlaad je hem niet met al jouw emoties.
En: je bent beiden op reis, je doet beiden ervaringen op in een situatie waar de partner niet normaal gesproken wel is. Spreek af wat je graag wilt qua contact. Ik vond de tip van smsjes en kaartjes wel erg leuk.
Laat hem nu maar lekker genieten van zijn reis en focus je op hoe je hem weer gaat verwelkomen in jullie huisje.
vrijdag 28 augustus 2009 om 12:14
Kan me er wel in inleven.
Wat kan helpen is: deel je gevoelens van onzekerheid e.d. met een ander maar niet met hem, bijvoorbeeld een goede vriendin ofzo. Of met jezelf door het op te schrijven. Door hem niet lastig te vallen hoef je je daar achteraf niet ook nog rot over te voelen dat je hem hebt 'lastiggevallen'. Ook door het buiten hem om op te lossen voel je je onafhankelijker van hem. Uiteindelijk kom je er wel uit, probeer te accepteren dat jij dit gewoon hebt maar dat je nog moet leren jezelf een goed gevoel te geven en vertrouwen in de relatie, dat niet hij degene is die dat moet doen. Je zal je af en toe rot voelen maar daar moet je doorheen, het is tenslote jouw probleem, dat gaat je lukken met mensen om je heen en jezelf.
Kijk als het echt niet goed zit dan blijkt dat vanzelf, daar hoef je je nu nog niet mee bezig te houden, is zonde van je energie want wie weet wordt je samen oud en gelukkig! Succes ermee.
Wat kan helpen is: deel je gevoelens van onzekerheid e.d. met een ander maar niet met hem, bijvoorbeeld een goede vriendin ofzo. Of met jezelf door het op te schrijven. Door hem niet lastig te vallen hoef je je daar achteraf niet ook nog rot over te voelen dat je hem hebt 'lastiggevallen'. Ook door het buiten hem om op te lossen voel je je onafhankelijker van hem. Uiteindelijk kom je er wel uit, probeer te accepteren dat jij dit gewoon hebt maar dat je nog moet leren jezelf een goed gevoel te geven en vertrouwen in de relatie, dat niet hij degene is die dat moet doen. Je zal je af en toe rot voelen maar daar moet je doorheen, het is tenslote jouw probleem, dat gaat je lukken met mensen om je heen en jezelf.
Kijk als het echt niet goed zit dan blijkt dat vanzelf, daar hoef je je nu nog niet mee bezig te houden, is zonde van je energie want wie weet wordt je samen oud en gelukkig! Succes ermee.
vrijdag 28 augustus 2009 om 12:37
omg ik krijg het er ook spaans benauwd van. Feministe Fay Weldon deed onlangs een hele controversiele uitspraak: om een rustig leven te hebben, moet je de sokken van je man oprapen en hem nooit naar zijn gevoelens vragen.
Beetje overtrokken misschien, maar hallo, het gros van de mannen wil niet de hele tijd over zn gevoel praten! En daar val jij hem nu zelfs mee lastig, via de telefoon en de mail? Ik zelf heb trouwens ook geen behoefte om de hele tijd over mn gevoelens te praten. Kan je niet gewoon ZIJN? Waarom moet er daar de hele tijd over gepraat worden? Ga zo door als je hem kwijt wil.
Beetje overtrokken misschien, maar hallo, het gros van de mannen wil niet de hele tijd over zn gevoel praten! En daar val jij hem nu zelfs mee lastig, via de telefoon en de mail? Ik zelf heb trouwens ook geen behoefte om de hele tijd over mn gevoelens te praten. Kan je niet gewoon ZIJN? Waarom moet er daar de hele tijd over gepraat worden? Ga zo door als je hem kwijt wil.
zondag 30 augustus 2009 om 13:22
Maak het hem niet te moeilijk.
Ik heb een keer een vriend gehad die constant aandacht vroeg. Dat was heel erg moeilijk, met name omdat we een LAT-relatie hadden.
Voorbeeld:
Ik deed na de les mijn mobieltje aan en kreeg meteen 5 smsjes binnen van hem. De laatste las ik het eerst, hij was heel boos en wilde me nooit zien. Hij was zo boos (en onzeker) omdat ik hem niet meteen een sms terug had gestuurd op zijn vraag of we wat leuks zouden gaan doen dat weekend.
Uiteindelijk is het met name daarom ook uitgegaan. Ik kon niet meer normaal denken, maar was constant bezig met het idee dat ik hem op de hoogte moest houden waar ik was, met wie ik was, dat ik van hem hield, dat ik hem nog leuk vond, echt, ik werd er stapelgek van.
Dat bedoelde ik ook in mijn eerste bericht op dit topic. Maak het hem makkelijk. Als mijn ex toen had gezegd: ik heb het nodig dat je me elke avond een sms stuurt. Dan had ik dat gedaan.
Onzekerheid en jaloezie liggen dicht bij elkaar.
Ik heb een keer een vriend gehad die constant aandacht vroeg. Dat was heel erg moeilijk, met name omdat we een LAT-relatie hadden.
Voorbeeld:
Ik deed na de les mijn mobieltje aan en kreeg meteen 5 smsjes binnen van hem. De laatste las ik het eerst, hij was heel boos en wilde me nooit zien. Hij was zo boos (en onzeker) omdat ik hem niet meteen een sms terug had gestuurd op zijn vraag of we wat leuks zouden gaan doen dat weekend.
Uiteindelijk is het met name daarom ook uitgegaan. Ik kon niet meer normaal denken, maar was constant bezig met het idee dat ik hem op de hoogte moest houden waar ik was, met wie ik was, dat ik van hem hield, dat ik hem nog leuk vond, echt, ik werd er stapelgek van.
Dat bedoelde ik ook in mijn eerste bericht op dit topic. Maak het hem makkelijk. Als mijn ex toen had gezegd: ik heb het nodig dat je me elke avond een sms stuurt. Dan had ik dat gedaan.
Onzekerheid en jaloezie liggen dicht bij elkaar.
zondag 30 augustus 2009 om 13:31
Hartstikke bedankt voor de tips.
Ik begrijp nu de reactie van mijn vriendje ook wel wat beter, ik heb hem namelijk een beetje lastiggevallen met mijn gevoelens, terwijl ik die inderdaad beter voor mezelf had kunnen houden en later als hij terug was kunnen bespreken. Wat er dus gebeurd is na dat gesprek: hij wilde daar blijven voor drie maanden, plotsklaps en arabisch gaan leren.
dat is ook een patroon van hem, weggaan ipv confronteren waar het echt om draait en daar wilt hij gelukkig wel van af en is hij van op de hoogte. dus nu gaat hij waarschijnlijk tóch wel naar huis komen (maar dat is nog niet 100% duidelijk, hij durft zich ook nooit zo goed te binden aan beslissingen. (dit was allemaal via skype)
maarre, ik snap nu wel dat ik zelf ook hartstikke vervelend was, zelfs al voelde ik me oprecht gefrustreerd, dat had ik zelf even moeten oplossen. sinds hij misschien daar drieënhalve maand wilde blijven, ben ik er achter gekomen dat ik inderdaad hem ook gewoon niet nodig heb, en wel heel zelfstandig ben. ik ben helemaal op eigen kracht verhuisd, met behulp van een vriendinnetje. dus women power yea!
ik denk dat het wel goed gaat komen, gelukkig hebben we inmiddels dus wel over gevoelens kunnen praten, so i've had my fix
en misschien komt hij dus terug en misschien niet, maar ik weet iig dat ik sterk genoeg ben in mijn uppie 
Ik begrijp nu de reactie van mijn vriendje ook wel wat beter, ik heb hem namelijk een beetje lastiggevallen met mijn gevoelens, terwijl ik die inderdaad beter voor mezelf had kunnen houden en later als hij terug was kunnen bespreken. Wat er dus gebeurd is na dat gesprek: hij wilde daar blijven voor drie maanden, plotsklaps en arabisch gaan leren.
dat is ook een patroon van hem, weggaan ipv confronteren waar het echt om draait en daar wilt hij gelukkig wel van af en is hij van op de hoogte. dus nu gaat hij waarschijnlijk tóch wel naar huis komen (maar dat is nog niet 100% duidelijk, hij durft zich ook nooit zo goed te binden aan beslissingen. (dit was allemaal via skype)
maarre, ik snap nu wel dat ik zelf ook hartstikke vervelend was, zelfs al voelde ik me oprecht gefrustreerd, dat had ik zelf even moeten oplossen. sinds hij misschien daar drieënhalve maand wilde blijven, ben ik er achter gekomen dat ik inderdaad hem ook gewoon niet nodig heb, en wel heel zelfstandig ben. ik ben helemaal op eigen kracht verhuisd, met behulp van een vriendinnetje. dus women power yea!
ik denk dat het wel goed gaat komen, gelukkig hebben we inmiddels dus wel over gevoelens kunnen praten, so i've had my fix
en misschien komt hij dus terug en misschien niet, maar ik weet iig dat ik sterk genoeg ben in mijn uppie
dinsdag 1 september 2009 om 13:02
Haha, het is echt belachelijk. Nu heeft hij dus besloten om WEL daar te blijven. Dus hij is pas 15 januari weer klaar, terwijl ik 2 februari onderzoek ga doen voor drie maanden. Dat hoorde ik gisteren. Ik heb niet eens fatsoenlijk afscheid van hem kunnen nemen.
EIGENLIJK zou hij morgenochtend terugkomen.
Wat moet ik doen!? mijn god. Ik heb hem vrijgelaten, gezegd dat ik heel veel van hem houdt en daarom hem vrij wil laten om te doen wat hij wilt. Ik kan niet meer de baas over hem spelen. Het enige wat ik echt vreselijk jammer is dat het zo plotseling is en dat ik geen goed afscheid heb kunnen nemen...
en eht feit dat ik hem gewoon 5,5 in totaal niet ga zien, kunnen aanraken, en knuffelen, en dan vervolgens nog eens 3 maanden.
Had ik al verteld dat we 9 maanden een relatie hebben....
Hebben jullie nog tips ? ! my goddess. nog nooit zoiets meegemaakt!!!!!!!!!!!!!!
EIGENLIJK zou hij morgenochtend terugkomen.
Wat moet ik doen!? mijn god. Ik heb hem vrijgelaten, gezegd dat ik heel veel van hem houdt en daarom hem vrij wil laten om te doen wat hij wilt. Ik kan niet meer de baas over hem spelen. Het enige wat ik echt vreselijk jammer is dat het zo plotseling is en dat ik geen goed afscheid heb kunnen nemen...
en eht feit dat ik hem gewoon 5,5 in totaal niet ga zien, kunnen aanraken, en knuffelen, en dan vervolgens nog eens 3 maanden.
Had ik al verteld dat we 9 maanden een relatie hebben....
Hebben jullie nog tips ? ! my goddess. nog nooit zoiets meegemaakt!!!!!!!!!!!!!!
dinsdag 1 september 2009 om 13:14
Ik vind het een beetje vreemde aktie van hem, eerlijk gezegd en zou behoorlijk klaar met hem zijn.
En die seks-opmerking vind ik persoonlijk nergens op slaan, als je van tevoren wist dat dat ie zo lang weg zou blijven, dan had je die seks ook niet gehad.
Trouwens, op het moment dat mensen gaan praten over een flow waarin ze zitten, zou ik sowieso klaar met ze zijn.
En die seks-opmerking vind ik persoonlijk nergens op slaan, als je van tevoren wist dat dat ie zo lang weg zou blijven, dan had je die seks ook niet gehad.
Trouwens, op het moment dat mensen gaan praten over een flow waarin ze zitten, zou ik sowieso klaar met ze zijn.
dinsdag 1 september 2009 om 18:46
Ja daaaag. Eerst zeg je: nee schatje, ik wil dat je gelukkig bent, je moet je hart volgen, echt, ik red me wel. Ik was onzeker maar voel me nu beter. Lieffie, het is JOUW beslissing. Ik steun je.
etc.
En dan besluit ie te blijven: WAAAT? Hoe haal je het in je hoofd?! Waarom pas je je gvd niet aan mij aan? Ik maak het uit!
etc.
En dan besluit ie te blijven: WAAAT? Hoe haal je het in je hoofd?! Waarom pas je je gvd niet aan mij aan? Ik maak het uit!
