Kinderen
alle pijlers
Over 2 wkn einde zwangerschapsverlof, ben er nog niet klaar
zondag 30 augustus 2009 om 16:58
Dag allemaal,
Ik heb een paar keer wat onderwerpen geplaatst over mijn moeilijke baby. Hij is nu 4 maandjes. In het begin (de 1e drie maanden) was hij echt een huilbaby, dag en nacht huilen. Ik sliep nauwelijks, had overdag constant last van duizelingen, ik had ernaast nog de zorg van mijn dochtertje van 2 jaar. Ik raakte er zo depressief van. Ik eindigde zelf elke dag met een flinke huilbui om alle spanning en stress van overdag kwijt te raken.
Uiteindelijk is dat huilen van hem iewat verminderd. Hij kreeg wat meer momenten dat hij ook overdag wat rustiger werd en meer wakker werd overdag. Hij kon al wat uurtjes doorslapen snachts. Eindelijk! Dacht ik! Ik kon zelf niet meer slapen. Ineens lag ik nachten wakker tot in de ochtend. Ik was zo gewend om snachts wakker te zijn en met hem bezig te zijn dat nadat dat ophield ik zelf mijn slaapritme kwijt was. Ik viel pas tegen 04.00 in slaap en kon alweer om 07.00 uur opstaan omdat mijn beide kinderen wakker waren en de dag voor hun begonnen was.
Ik moest het hebben van de korte dutjes overdag of als mijn dochter naar de creche ging bleef (en blijf) liggen tot slapen tot 13.00 uur om enigszins te kunnen functioneren overdag. Maar overdag kon ik de drukte van beide kindjes niet aan. Ik had zo een slaaptekort van al die maanden.
Ik ben 2 weken geleden huilend naar de huisarts gegaan. Hij sprak over een postnatale depressie en gaf me anti depressivia.
Maar ook nu zijn de nachten een ramp. Ineens wordt hij weer 2a 3 keer wakker snachts, elke keer wordt ik gewekt als ik net in diepe slaap val. Ik slaap pas weer in tegen de ochtend, weer het zelfde verhaal dat ik ofwel heel de dag dutjes moet doen of pas tegen de middag uit bed kan komen. Ik ben zo op gewoon door de nachten.
De ene nacht kan het heel goed gaan en slaapt hij door, maar dan kan ik weer niet slapen. De andere nacht ben ik zo moe, kan wel uren aaneen slapen maar dan is hij weer actief en wil zijn voeding hebben. Ik kan er geen pijl op trekken.
Het grootste probleem is eigenlijk dat ik over 2 weekjes weer moet werken! Maar hoe kan ik nu gaan werken als ik pas tegen 04.00 in slaap val. Voor mijn gevoel heb ik nog 1 a 2 maanden nodig om hieruit te komen.
Op mijn werk weten ze dat ik heel weinig slaap (welke moeder heeft dat nou niet?), maar ze verwachten wel dat ik er over 2 weken weer gewoon sta. Ik begeid mensen die een grote afstand hebben van de maatschappij om terug te integreren ( drugsverslaafden, ex-gevangenen, asielzoekers, langdurig werklozen etc). Een geestelijk belastende baan voor mij op dit moment. Ik belde vorige week onze verantwoordelijke. Hij zei dat ze verwachten dat het in september superdruk gaan krijgen en dat ze alle mankracht nodig gaan hebben. Ik ben zelf met zwangerschapsverlof vertrokken met een achterstand in mijn werk. Destijds had ik afgesproken dat ik die zou inhalen na mijn verlof. Ik ging ervanuit dat ik een fijne zwangerschapverlof zou hebben en dat ik goed uitgerust zou zijn deze keer.
Ik zit zo slecht in mijn vel nu. Ik kan niet naar andermans problemen luisteren als ik zelf problemen heb. Ik durf niet naar het werk te gaan. Soms ben ik zo duizelig dat ik niet eens naar de supermarkt kan gaan omdat alles voor mij ogen zwart wordt. Ik durf nu niet eens zelf de tram te pakken naar het werk.
Het enigste wat ik wil is rusten, ik wil goed slapen, ik wil weer goed in mijn vel zitten. Dan pas kan ik er weer zijn voor de mensen op mijn werk.
Het zweet breekt me nu al uit, 2 weken zijn zo voorbij. Ik kan toch moeilijk 2 weken voordat ik moet starten niet ineens tegen mijn verantwoordelijke zeggen dat ik in een depressie zit? Of wel?
Ik weet het echt niet.....wie kan me adviseren wat te doen?
Fatimaaa
Ik heb een paar keer wat onderwerpen geplaatst over mijn moeilijke baby. Hij is nu 4 maandjes. In het begin (de 1e drie maanden) was hij echt een huilbaby, dag en nacht huilen. Ik sliep nauwelijks, had overdag constant last van duizelingen, ik had ernaast nog de zorg van mijn dochtertje van 2 jaar. Ik raakte er zo depressief van. Ik eindigde zelf elke dag met een flinke huilbui om alle spanning en stress van overdag kwijt te raken.
Uiteindelijk is dat huilen van hem iewat verminderd. Hij kreeg wat meer momenten dat hij ook overdag wat rustiger werd en meer wakker werd overdag. Hij kon al wat uurtjes doorslapen snachts. Eindelijk! Dacht ik! Ik kon zelf niet meer slapen. Ineens lag ik nachten wakker tot in de ochtend. Ik was zo gewend om snachts wakker te zijn en met hem bezig te zijn dat nadat dat ophield ik zelf mijn slaapritme kwijt was. Ik viel pas tegen 04.00 in slaap en kon alweer om 07.00 uur opstaan omdat mijn beide kinderen wakker waren en de dag voor hun begonnen was.
Ik moest het hebben van de korte dutjes overdag of als mijn dochter naar de creche ging bleef (en blijf) liggen tot slapen tot 13.00 uur om enigszins te kunnen functioneren overdag. Maar overdag kon ik de drukte van beide kindjes niet aan. Ik had zo een slaaptekort van al die maanden.
Ik ben 2 weken geleden huilend naar de huisarts gegaan. Hij sprak over een postnatale depressie en gaf me anti depressivia.
Maar ook nu zijn de nachten een ramp. Ineens wordt hij weer 2a 3 keer wakker snachts, elke keer wordt ik gewekt als ik net in diepe slaap val. Ik slaap pas weer in tegen de ochtend, weer het zelfde verhaal dat ik ofwel heel de dag dutjes moet doen of pas tegen de middag uit bed kan komen. Ik ben zo op gewoon door de nachten.
De ene nacht kan het heel goed gaan en slaapt hij door, maar dan kan ik weer niet slapen. De andere nacht ben ik zo moe, kan wel uren aaneen slapen maar dan is hij weer actief en wil zijn voeding hebben. Ik kan er geen pijl op trekken.
Het grootste probleem is eigenlijk dat ik over 2 weekjes weer moet werken! Maar hoe kan ik nu gaan werken als ik pas tegen 04.00 in slaap val. Voor mijn gevoel heb ik nog 1 a 2 maanden nodig om hieruit te komen.
Op mijn werk weten ze dat ik heel weinig slaap (welke moeder heeft dat nou niet?), maar ze verwachten wel dat ik er over 2 weken weer gewoon sta. Ik begeid mensen die een grote afstand hebben van de maatschappij om terug te integreren ( drugsverslaafden, ex-gevangenen, asielzoekers, langdurig werklozen etc). Een geestelijk belastende baan voor mij op dit moment. Ik belde vorige week onze verantwoordelijke. Hij zei dat ze verwachten dat het in september superdruk gaan krijgen en dat ze alle mankracht nodig gaan hebben. Ik ben zelf met zwangerschapsverlof vertrokken met een achterstand in mijn werk. Destijds had ik afgesproken dat ik die zou inhalen na mijn verlof. Ik ging ervanuit dat ik een fijne zwangerschapverlof zou hebben en dat ik goed uitgerust zou zijn deze keer.
Ik zit zo slecht in mijn vel nu. Ik kan niet naar andermans problemen luisteren als ik zelf problemen heb. Ik durf niet naar het werk te gaan. Soms ben ik zo duizelig dat ik niet eens naar de supermarkt kan gaan omdat alles voor mij ogen zwart wordt. Ik durf nu niet eens zelf de tram te pakken naar het werk.
Het enigste wat ik wil is rusten, ik wil goed slapen, ik wil weer goed in mijn vel zitten. Dan pas kan ik er weer zijn voor de mensen op mijn werk.
Het zweet breekt me nu al uit, 2 weken zijn zo voorbij. Ik kan toch moeilijk 2 weken voordat ik moet starten niet ineens tegen mijn verantwoordelijke zeggen dat ik in een depressie zit? Of wel?
Ik weet het echt niet.....wie kan me adviseren wat te doen?
Fatimaaa
zondag 30 augustus 2009 om 17:04
Als jij voelt dat je niet in staat bent om te werken (en ik kan me dat goed voorstellen als ik dat allemaal lees) dan zou ik dat dus niet doen.
En dit met je arts bespreken en die weet dan wel hoe je het aan moet pakken op je werk.
Werk is belangrijk, maar je moet wel op je benen kunnen staan. Ik heb zelf ook weleens te lang doorgewerkt toen het eigenlijk niet meer ging....nou daar heb ik nu nog spijt van. (van de gevolgen)
En dit met je arts bespreken en die weet dan wel hoe je het aan moet pakken op je werk.
Werk is belangrijk, maar je moet wel op je benen kunnen staan. Ik heb zelf ook weleens te lang doorgewerkt toen het eigenlijk niet meer ging....nou daar heb ik nu nog spijt van. (van de gevolgen)
zondag 30 augustus 2009 om 17:05
Tuurlijk kun je 2 weken van te voren vertellne aan je leidinggevende dat het niet gaat. Dat is 2 hele weken van te voren. luxe hoor voor je werkgever! Zonder jou hebben ze het ook gered de afgelopen maanden. Ga je niet zitten opvreten van schuld, ga naar de huisarts en bonjour je man een hoop taken toe.
We dont make mistakes here, we just have happy accidents. We want happy, happy paintings. If you want sad things, watch the news. Everything is possible here. This is your little universe -Bob Ross
zondag 30 augustus 2009 om 17:05
Met je baas praten misschien Fatima? Of met de huisarts of de bedrijfsarts? Of ouderschapverlof regelen?
Als je zo kapot bent en niet klaar om weer helemaal aan de slag te gaan probeer dan of je iets kunt regelen.
Instorten als je weer begint lijkt me ook niet handig.
Springt je man bij inderdaad?
Misschien je moeder of andere familie die je kan helpen als jij rust nodig hebt?
Als je zo kapot bent en niet klaar om weer helemaal aan de slag te gaan probeer dan of je iets kunt regelen.
Instorten als je weer begint lijkt me ook niet handig.
Springt je man bij inderdaad?
Misschien je moeder of andere familie die je kan helpen als jij rust nodig hebt?
zondag 30 augustus 2009 om 17:05
Die doet al zoveel dat hij kan. Hij heeft een eigen zaak en maakt soms wel 60 uur per week. Hij neemt mijn dochtertje sochtend naar de creche zodat ik kan blijven liggen. In de weekenden zorgt hij ervoor dat ze gegeten en gedronken heeft voordat hij naar de zaak vertrekt. Ze gaat al veel uit logeren. Maar hoe moet dat straks? Ik trek het gewoon nog niet
zondag 30 augustus 2009 om 17:07
Eens met Star, wat is de rol van je man in dit verhaal? in hoeverre helpt hij je om je rust te krijgen?
En : Hoe sta je in je werk? Geeft je werk je de rust die je kan gebruiken na dagenlang voor je kinderen te hebben gezorgd, of is werk een extra stressfactor? dat lijkt me een belangrijke vraag.
Overleg met de bedrijfsarts lijkt me een goede optie, dan kan je misschien of halve dagen beginnen te werken, of een deel van je dagen, of nog even niet.
Ik zou wel eerst met je huisarts overleggen, die heeft meer jou belang in het oog, een bedrijfsarts kijkt natuurlijk ook naar het bedrijf. Toch is preventief -deels- ziekmelden denk ik beter dan beginnen en dan 100% ziekmelden als het niet gaat.
sterkte
En : Hoe sta je in je werk? Geeft je werk je de rust die je kan gebruiken na dagenlang voor je kinderen te hebben gezorgd, of is werk een extra stressfactor? dat lijkt me een belangrijke vraag.
Overleg met de bedrijfsarts lijkt me een goede optie, dan kan je misschien of halve dagen beginnen te werken, of een deel van je dagen, of nog even niet.
Ik zou wel eerst met je huisarts overleggen, die heeft meer jou belang in het oog, een bedrijfsarts kijkt natuurlijk ook naar het bedrijf. Toch is preventief -deels- ziekmelden denk ik beter dan beginnen en dan 100% ziekmelden als het niet gaat.
sterkte
zondag 30 augustus 2009 om 17:08
zondag 30 augustus 2009 om 17:11
quote:fatimaaa schreef op 30 augustus 2009 @ 17:05:
Die doet al zoveel dat hij kan. Hij heeft een eigen zaak en maakt soms wel 60 uur per week. Hij neemt mijn dochtertje sochtend naar de creche zodat ik kan blijven liggen. In de weekenden zorgt hij ervoor dat ze gegeten en gedronken heeft voordat hij naar de zaak vertrekt. Ze gaat al veel uit logeren. Maar hoe moet dat straks? Ik trek het gewoon nog niet
En 's nachts dan? Kan hij er ook niet een keertje uit gaan?
Slaapt de baby bij jullie op de kamer?
Die doet al zoveel dat hij kan. Hij heeft een eigen zaak en maakt soms wel 60 uur per week. Hij neemt mijn dochtertje sochtend naar de creche zodat ik kan blijven liggen. In de weekenden zorgt hij ervoor dat ze gegeten en gedronken heeft voordat hij naar de zaak vertrekt. Ze gaat al veel uit logeren. Maar hoe moet dat straks? Ik trek het gewoon nog niet
En 's nachts dan? Kan hij er ook niet een keertje uit gaan?
Slaapt de baby bij jullie op de kamer?
zondag 30 augustus 2009 om 17:11
In jouw geval (en voor veel vrouwen als ik het weleens zo hoor) is het verlof gewoon te kort om weer op krachten te komen. Er hoeft maar iets te zijn in de omstandigheden waardoor je niet volledig hersteld bent. Daar hoef je je echt niet voor te schamen. In het buitenland schijnen ze daarom veel vaker langer verlof te krijgen. Maar daar heb jij nu niks aan...
Ik hoop dat je je snel beter zal voelen, maar neem die tijd en laat je niet gekmaken door wat anderen er van vinden of wat ze op je werk willen. Daar word je alleen maar ongelukkiger van.
Ik hoop dat je je snel beter zal voelen, maar neem die tijd en laat je niet gekmaken door wat anderen er van vinden of wat ze op je werk willen. Daar word je alleen maar ongelukkiger van.
zondag 30 augustus 2009 om 17:13
quote:domnaiefmutsje schreef op 30 augustus 2009 @ 17:08:
Toch is het kiezen of delen, ook voor je man. Je man mag niet inleveren met zijn 60 uur, maar je verwacht wel dat je baas het kan. Dat is iets wat je niet kunt maken.
Is het mogelijk ouderschaps verlof te nemen, gewoon minder te werken of tijdelijk helemaal te stoppen met werken?Of het niet kan vraag ik me af. Maar ben het wel met je eens dat het eigenlijk niet zou moeten kunnen.
Toch is het kiezen of delen, ook voor je man. Je man mag niet inleveren met zijn 60 uur, maar je verwacht wel dat je baas het kan. Dat is iets wat je niet kunt maken.
Is het mogelijk ouderschaps verlof te nemen, gewoon minder te werken of tijdelijk helemaal te stoppen met werken?Of het niet kan vraag ik me af. Maar ben het wel met je eens dat het eigenlijk niet zou moeten kunnen.
zondag 30 augustus 2009 om 17:18
Mijn man probeert er zoveel mogelijk te zijn voor mij, als hij in de ochtenden eea overneemt, moet hij savonds langer doorwerken. We dachten allebei dat het na een paar maanden allemaal wel los zou lopen en grotendeels voorbij zou zijn.
Mijn werk is geestelijk erg belastend, veel problematiek mbt clienten. Ook na een gewone werkdag raakte ik daar soms geestelijk van uitgeput. Maar onze nieuwe manager is geen meelevende man. Zijn motto is: ik heb ook altijd fulltime gewerkt toen mijn vrouw kinderen kreeg!
Vandaar dat ik er zo tegenop zie om dit aan te kaarten op het werk. Het liefst schrijf ik eerst een lange email met al mijn gevoelens op dit moment om dit aan te brengen. Ik sta open voor alle oplossingen. Het enigste is dat ik er gewoon nu niet helemaal voor ze kan zijn. Ik heb echt voor mijn gevoel nog een maand of twee nodig. In totaal ben ik nu al een half jaar weg en is mijn verlof opgebruikt.
Mijn werk is geestelijk erg belastend, veel problematiek mbt clienten. Ook na een gewone werkdag raakte ik daar soms geestelijk van uitgeput. Maar onze nieuwe manager is geen meelevende man. Zijn motto is: ik heb ook altijd fulltime gewerkt toen mijn vrouw kinderen kreeg!
Vandaar dat ik er zo tegenop zie om dit aan te kaarten op het werk. Het liefst schrijf ik eerst een lange email met al mijn gevoelens op dit moment om dit aan te brengen. Ik sta open voor alle oplossingen. Het enigste is dat ik er gewoon nu niet helemaal voor ze kan zijn. Ik heb echt voor mijn gevoel nog een maand of twee nodig. In totaal ben ik nu al een half jaar weg en is mijn verlof opgebruikt.
zondag 30 augustus 2009 om 17:21
quote:fatimaaa schreef op 30 augustus 2009 @ 17:18:
Mijn man probeert er zoveel mogelijk te zijn voor mij, als hij in de ochtenden eea overneemt, moet hij savonds langer doorwerken. We dachten allebei dat het na een paar maanden allemaal wel los zou lopen en grotendeels voorbij zou zijn.
Mijn werk is geestelijk erg belastend, veel problematiek mbt clienten. Ook na een gewone werkdag raakte ik daar soms geestelijk van uitgeput. Maar onze nieuwe manager is geen meelevende man. Zijn motto is: ik heb ook altijd fulltime gewerkt toen mijn vrouw kinderen kreeg!
Vandaar dat ik er zo tegenop zie om dit aan te kaarten op het werk. Het liefst schrijf ik eerst een lange email met al mijn gevoelens op dit moment om dit aan te brengen. Ik sta open voor alle oplossingen. Het enigste is dat ik er gewoon nu niet helemaal voor ze kan zijn. Ik heb echt voor mijn gevoel nog een maand of twee nodig. In totaal ben ik nu al een half jaar weg en is mijn verlof opgebruikt.
1. van wie MOET hij dat? dit vind ik een kwestie van keuzes maken
2. niet doen, houd het zakelijk. Als de artsen vinden dat jij niet in staat bent om te werken ga je de ziektewet in.
Mijn man probeert er zoveel mogelijk te zijn voor mij, als hij in de ochtenden eea overneemt, moet hij savonds langer doorwerken. We dachten allebei dat het na een paar maanden allemaal wel los zou lopen en grotendeels voorbij zou zijn.
Mijn werk is geestelijk erg belastend, veel problematiek mbt clienten. Ook na een gewone werkdag raakte ik daar soms geestelijk van uitgeput. Maar onze nieuwe manager is geen meelevende man. Zijn motto is: ik heb ook altijd fulltime gewerkt toen mijn vrouw kinderen kreeg!
Vandaar dat ik er zo tegenop zie om dit aan te kaarten op het werk. Het liefst schrijf ik eerst een lange email met al mijn gevoelens op dit moment om dit aan te brengen. Ik sta open voor alle oplossingen. Het enigste is dat ik er gewoon nu niet helemaal voor ze kan zijn. Ik heb echt voor mijn gevoel nog een maand of twee nodig. In totaal ben ik nu al een half jaar weg en is mijn verlof opgebruikt.
1. van wie MOET hij dat? dit vind ik een kwestie van keuzes maken
2. niet doen, houd het zakelijk. Als de artsen vinden dat jij niet in staat bent om te werken ga je de ziektewet in.
zondag 30 augustus 2009 om 17:40
Ik zou geen mail sturen naar je baas, maar kun je niet gewoon even bellen? Dat geeft vaak iets persoonlijks en daardoor is het ook makkelijker voor je leidinggevende om te zien hoe je er nu voor staat. Via e-mail komt het nooit zo goed over en je kunt ook je gevoel er niet in kwijt. Het zijn gewoon woorden op papier. Daar kun je zo weinig mee.
Ik ben het er wel mee eens dat je man wellicht ook zou kunnen inleveren qua uren, maar misschien is dat financieel niet haalbaar. Dat kan ik vanaf hier niet zien. Je man helpt je in ieder geval en dat is al heel wat.
Sterkte in ieder geval. En het gaat ooit over...
Ik ben het er wel mee eens dat je man wellicht ook zou kunnen inleveren qua uren, maar misschien is dat financieel niet haalbaar. Dat kan ik vanaf hier niet zien. Je man helpt je in ieder geval en dat is al heel wat.
Sterkte in ieder geval. En het gaat ooit over...
zondag 30 augustus 2009 om 17:40
Prioriteitenlijstje maken.
Wat is nu het belangrijkste op dìt moment in je leven?
Keuzes maken dus.....misschien zelf nog maar 1 dag werken. Wat is haalbaar. Wat niet.
Als jij een burn out krijgt zijn de rapen helemaal gaar.
Als jij goed (=uitgerust) in je vel zit kun je ook beter functioneren als jezelf, vrouw, mama, collega. En wel op die volgorde.
Wat is nu het belangrijkste op dìt moment in je leven?
Keuzes maken dus.....misschien zelf nog maar 1 dag werken. Wat is haalbaar. Wat niet.
Als jij een burn out krijgt zijn de rapen helemaal gaar.
Als jij goed (=uitgerust) in je vel zit kun je ook beter functioneren als jezelf, vrouw, mama, collega. En wel op die volgorde.
zondag 30 augustus 2009 om 18:26
Moeilijk hoor, ik was free-lancer en had zo ingeschat dat ik 6 weken na de bevalling wel weer kon werken. De baby kwam bijna 2 weken later dan de uitgerekende datum dus toen werd het ineens 4 weken na een helse bevalling. Ik was er ook niet klaar voor maar ik moest. En soms is het wel goed om weer even je vizier op iets anders te richten. Maar omdat jij zegt dat jij andermans problemen moet oplossen ( even makkelijk gezegd) zou ik proberen aan te geven dat je daar nog niet klaar voor bent.
Kun je niet proberen een tussenoplossing te vinden waarbij je de helft van de tijd gaat werken?
En dat je eerst je achterstand inhaalt? Ik heb geen idee wat voor werk dat dan is maar misschien als je bekend met met die problemen kun je dat eerst proberen. En dan kun je na 1 of 2 weken wel inschatten of het echt te zwaar is voor je.
JIJ moet nu goed voor jezelf zorgen, vaak doet niemand anders dat. Dus jij moet je baas inlichten, en niet via een email, maar ga anders even langs op je werk, al dan niet met je baby, en zeg dat het deze keer wel heel erg tegenvalt en dat je maar moeilijk zelf hebt kunnen aansterken.
Ze hebben er inderdaad niets aan als jij straks in een enorme burn-out raakt!
Luister goed naar je eigen lijf en wat jij wilt op dit moment. Daarnaast kun je misschien wel een kleine start weer maken om het te proberen. Soms is het ook wel weer eens fijn om je even op iets anders te concentreren, hoe moe je ook bent.
Maar het blijft altijd ( vind ik dan) lastig om een balans te vinden hoor! Alleen soms moet je jezelf soms even dwingen om het te proberen.
Succes!
Kun je niet proberen een tussenoplossing te vinden waarbij je de helft van de tijd gaat werken?
En dat je eerst je achterstand inhaalt? Ik heb geen idee wat voor werk dat dan is maar misschien als je bekend met met die problemen kun je dat eerst proberen. En dan kun je na 1 of 2 weken wel inschatten of het echt te zwaar is voor je.
JIJ moet nu goed voor jezelf zorgen, vaak doet niemand anders dat. Dus jij moet je baas inlichten, en niet via een email, maar ga anders even langs op je werk, al dan niet met je baby, en zeg dat het deze keer wel heel erg tegenvalt en dat je maar moeilijk zelf hebt kunnen aansterken.
Ze hebben er inderdaad niets aan als jij straks in een enorme burn-out raakt!
Luister goed naar je eigen lijf en wat jij wilt op dit moment. Daarnaast kun je misschien wel een kleine start weer maken om het te proberen. Soms is het ook wel weer eens fijn om je even op iets anders te concentreren, hoe moe je ook bent.
Maar het blijft altijd ( vind ik dan) lastig om een balans te vinden hoor! Alleen soms moet je jezelf soms even dwingen om het te proberen.
Succes!
