Relaties
alle pijlers
Vriendin van mijn vader....grrr!
vrijdag 18 september 2009 om 13:25
Hoi allemaal. Ik zit met een probleem, waarover ik graag wat meningen van anderen zou willen horen.
Allereerst even wat achtergrondinformatie in het kort. Laat ik vooropstellen dat mijn ouders al 28 jr geleden zijn gescheiden en ik koester absoltuut geen wraakgevoelens meer, of wat dan ook. Mijn vader ging destijds vreemd en hij is vervolgens 15 jr bij haar gebleven, heeft ook een zoontje gekregen, mijn halfbroer dus, die 8jr jonger is dan ik. Op mijn 15e werd hij weer verliefd op iemand anders, wat wederom volgde in een scheiding. Zijn nieuwe vriendin was oprecht de liefde van zijn leven en er volgde echt een fantastische tijd! Helaas is zij na 8 jr overleden aan borstkanker
.
Nu het probleem:
De tijd na haar overlijden was echt vreselijk zwaar, maar na 1,5 jaar ontmoette mijn vader iemand via internet die exact hetzelfde had meegemaakt. Twee kinderen uit twee eerdere huwlijken en haar laatste vriend was ook overleden aan kanker. Een raakvlak.
Aanvankelijk vond ik haar best aardig en ik wilde haar natuurlijk ook oprecht en eerlijk beoordelen, zonder haar te vergelijken met mn vaders geweldige "ex". Het enige wat ik heel bizar en raar vond bij onze eerste onmoetingen, was dat ze telkens maar tegen mij begon te zeggen dat ze zo vreselijk verliefd was op mijn vader en dat ik zo'n geweldig leuke vader heb, etc. Heel leuk hoor, maar zeg dat maar tegen je vrienden en niet zo tegen mij.
Mijn vader daarintegen zei telkens dat hij haar best lief vond en dat het fijn was om weer genegenheid met iemand te hebben, zeker als zij hem zo goed kon begrijpen, maar dat hij absoluut niet verliefd was op haar en dat hij het eigenlijk ook niet zo zag zitten allemaal. Begrijpelijk, want, eerlijk; ze past echt totaal niet bij mijn vader.
Dus ging het uit en mijn broer en ik reageerden een beetje opgelucht en nuchter. Prima, er zijn veel leukere vrouwen.
Maar tot onze grote verbazing was het na een maand plotseling weer aan:-O! Mijn vader was er nogal vaag over, maar zij was erg stellig: ze hoorden bij elkaar.
Ok, ik wil niet lullig doen en als mijn vader dat zo wilt, is dat natuurlijk prima, dus supporte ik het allemaal best. Maar nu 3 jr later en naarmate ik haar steeds beter leerde kennen (en mijn vader vervolgens eigenlijk steeds minder), begon ik me gruwelijkt te irriteren aan haar! Ze is inmiddels bij hem ingetrokken en langzamerhand dringt het door dat zij echt een hele vervelende invloed heeft op mijn vader. De slapjanus gaat daar zonder blikken of blozen in mee. Inmiddels is het zo erg, dat mijn broer (die altijd een mega hechte band met mijn vader had), niet zo graag meer langskomt en maar bij zijn moeder is gaan wonen. Hij eet er nog een paar keer per week, maar dat loopt meestal uit op ruzie (hij is 20).
Ik heb nooit bij mijn vader gewoond en woon al 9jr op mezelf, maar ik heb ook steeds minder zin om bij hem langs te gaan. Zij is er namelijk ALTIJD bij en bemoeit zich met alles. Opeens vindt mijn vader dingen precies hetzelfde als zij, terwijl ik voor 200% zeker weet dat hij daar heel anders over denkt. Hij neemt het nooit op voor mij of mijn broer en zoekt minder contact met ons ook. Zij heeft een veel mindere band met haar kinderen, dan wij met onze vader. Dat geeft niet, maar ze moet zich daar gewoon buiten houden dan. Ik heb het idee dat ze hem gewoon beinvloedt met het idee dat je niet zo vaak contact met je kinderen hoeft te hebben.
En nu komt de druppel: Opeens gaan ze naar fucking Groningen verhuizen!! Wij wonen allemaal ons hele leven in Amsterdam. Mijn vader is een absoluut stadsmens. Een artistieke, beetje verdwaalde stadse hippie. Wtf moet hij in opeens Groningen? En niet in de stad, nee helemaal in de middle of nowere, waar geen hond ooit langskomt. Zijn werk heeft hij hier, maar kan heel misschien iets opzetten in die regio, en al zijn vrienden (die hij sowieso veel minder ziet, volgens mij). Heel veel romslomp voor hem dus. En zij zit alles maar een beetje te bepalen en te genieten van het feit dat ze straks lekker helemaal alleen met hem daar woont en lekker van ons af is! (denk ik...)
Ik kan hier zo pissig over worden! Ik zie mijn vader gewoon ongelukkig zijn met haar, maar doet er niks tegen. Ik kan nog wel uren doorgaan met nog meer van dit soort voorbeelden, maar geloof dat mijn punt zo wel duidelijk is.
Wat kan ik doen?? Vanavond ga ik met mijn broer bij hem eten en zij is er niet! Dit is voor het eerst sinds haar intrede niet meer gebeurd(!). Dan hoop ik dat ik het er eens over kan hebben, maar ik durf niet zo goed. Iemand tips/ervaringen??? Het erge is: ze is geen onaardig mens. Ze is echt wel lief en zal de meeste dingen heus, op haar manier, goed bedoelen, maar ze past ZO niet bij mijn vader!!
Allereerst even wat achtergrondinformatie in het kort. Laat ik vooropstellen dat mijn ouders al 28 jr geleden zijn gescheiden en ik koester absoltuut geen wraakgevoelens meer, of wat dan ook. Mijn vader ging destijds vreemd en hij is vervolgens 15 jr bij haar gebleven, heeft ook een zoontje gekregen, mijn halfbroer dus, die 8jr jonger is dan ik. Op mijn 15e werd hij weer verliefd op iemand anders, wat wederom volgde in een scheiding. Zijn nieuwe vriendin was oprecht de liefde van zijn leven en er volgde echt een fantastische tijd! Helaas is zij na 8 jr overleden aan borstkanker
. Nu het probleem:
De tijd na haar overlijden was echt vreselijk zwaar, maar na 1,5 jaar ontmoette mijn vader iemand via internet die exact hetzelfde had meegemaakt. Twee kinderen uit twee eerdere huwlijken en haar laatste vriend was ook overleden aan kanker. Een raakvlak.
Aanvankelijk vond ik haar best aardig en ik wilde haar natuurlijk ook oprecht en eerlijk beoordelen, zonder haar te vergelijken met mn vaders geweldige "ex". Het enige wat ik heel bizar en raar vond bij onze eerste onmoetingen, was dat ze telkens maar tegen mij begon te zeggen dat ze zo vreselijk verliefd was op mijn vader en dat ik zo'n geweldig leuke vader heb, etc. Heel leuk hoor, maar zeg dat maar tegen je vrienden en niet zo tegen mij.
Mijn vader daarintegen zei telkens dat hij haar best lief vond en dat het fijn was om weer genegenheid met iemand te hebben, zeker als zij hem zo goed kon begrijpen, maar dat hij absoluut niet verliefd was op haar en dat hij het eigenlijk ook niet zo zag zitten allemaal. Begrijpelijk, want, eerlijk; ze past echt totaal niet bij mijn vader.
Dus ging het uit en mijn broer en ik reageerden een beetje opgelucht en nuchter. Prima, er zijn veel leukere vrouwen.
Maar tot onze grote verbazing was het na een maand plotseling weer aan:-O! Mijn vader was er nogal vaag over, maar zij was erg stellig: ze hoorden bij elkaar.
Ok, ik wil niet lullig doen en als mijn vader dat zo wilt, is dat natuurlijk prima, dus supporte ik het allemaal best. Maar nu 3 jr later en naarmate ik haar steeds beter leerde kennen (en mijn vader vervolgens eigenlijk steeds minder), begon ik me gruwelijkt te irriteren aan haar! Ze is inmiddels bij hem ingetrokken en langzamerhand dringt het door dat zij echt een hele vervelende invloed heeft op mijn vader. De slapjanus gaat daar zonder blikken of blozen in mee. Inmiddels is het zo erg, dat mijn broer (die altijd een mega hechte band met mijn vader had), niet zo graag meer langskomt en maar bij zijn moeder is gaan wonen. Hij eet er nog een paar keer per week, maar dat loopt meestal uit op ruzie (hij is 20).
Ik heb nooit bij mijn vader gewoond en woon al 9jr op mezelf, maar ik heb ook steeds minder zin om bij hem langs te gaan. Zij is er namelijk ALTIJD bij en bemoeit zich met alles. Opeens vindt mijn vader dingen precies hetzelfde als zij, terwijl ik voor 200% zeker weet dat hij daar heel anders over denkt. Hij neemt het nooit op voor mij of mijn broer en zoekt minder contact met ons ook. Zij heeft een veel mindere band met haar kinderen, dan wij met onze vader. Dat geeft niet, maar ze moet zich daar gewoon buiten houden dan. Ik heb het idee dat ze hem gewoon beinvloedt met het idee dat je niet zo vaak contact met je kinderen hoeft te hebben.
En nu komt de druppel: Opeens gaan ze naar fucking Groningen verhuizen!! Wij wonen allemaal ons hele leven in Amsterdam. Mijn vader is een absoluut stadsmens. Een artistieke, beetje verdwaalde stadse hippie. Wtf moet hij in opeens Groningen? En niet in de stad, nee helemaal in de middle of nowere, waar geen hond ooit langskomt. Zijn werk heeft hij hier, maar kan heel misschien iets opzetten in die regio, en al zijn vrienden (die hij sowieso veel minder ziet, volgens mij). Heel veel romslomp voor hem dus. En zij zit alles maar een beetje te bepalen en te genieten van het feit dat ze straks lekker helemaal alleen met hem daar woont en lekker van ons af is! (denk ik...)
Ik kan hier zo pissig over worden! Ik zie mijn vader gewoon ongelukkig zijn met haar, maar doet er niks tegen. Ik kan nog wel uren doorgaan met nog meer van dit soort voorbeelden, maar geloof dat mijn punt zo wel duidelijk is.
Wat kan ik doen?? Vanavond ga ik met mijn broer bij hem eten en zij is er niet! Dit is voor het eerst sinds haar intrede niet meer gebeurd(!). Dan hoop ik dat ik het er eens over kan hebben, maar ik durf niet zo goed. Iemand tips/ervaringen??? Het erge is: ze is geen onaardig mens. Ze is echt wel lief en zal de meeste dingen heus, op haar manier, goed bedoelen, maar ze past ZO niet bij mijn vader!!
vrijdag 18 september 2009 om 13:29
Ik snap dat het je dwarszit, maar (en sorry voor de botte manier van zeggen): het is niét jouw probleem.
Het is ook niét jouw keuze.
Je vader is een volwassen man en je kunt er van alles van vinden, maar hij leidt zijn eigen leven en maakt zijn eigen keuzes.
Vraag je af wat voor zin het heeft je grieven tegen zijn vriendin op tafel te leggen.
Misschien wordt de band daardoor alleen nog maar verder aangetast.
Probeer het los te laten en te besefen dat je vader zijn eigen leven op zijn eigen manier invult, als de volwassene die hij is.
Wat jouw probleem daarmee ook is, het is zijn goed recht.
Het is ook niét jouw keuze.
Je vader is een volwassen man en je kunt er van alles van vinden, maar hij leidt zijn eigen leven en maakt zijn eigen keuzes.
Vraag je af wat voor zin het heeft je grieven tegen zijn vriendin op tafel te leggen.
Misschien wordt de band daardoor alleen nog maar verder aangetast.
Probeer het los te laten en te besefen dat je vader zijn eigen leven op zijn eigen manier invult, als de volwassene die hij is.
Wat jouw probleem daarmee ook is, het is zijn goed recht.
vrijdag 18 september 2009 om 13:32
Je vader heeft voldoende meegemaakt en is oud genoeg om zelf zijn partner te kiezen en om zelf te bepalen of hij naar Groningen wil verhuizen. Jouw broer is oud genoeg om zelfstandig te gaan wonen. Wat meer respect voor elkaars autonomie lijkt me op zijn plaats.
Maak van jullie samenzijn vanavond nou gewoon een fijne avond en ga die niet verpesten door te gaan zeuren over zijn partner. Aan het einde van de avond kun je met je vader te bespreken of jullie vaker iets samen kunnen doen. Dat lijkt mij voor nu het hoogst haalbare.
Maak van jullie samenzijn vanavond nou gewoon een fijne avond en ga die niet verpesten door te gaan zeuren over zijn partner. Aan het einde van de avond kun je met je vader te bespreken of jullie vaker iets samen kunnen doen. Dat lijkt mij voor nu het hoogst haalbare.
vrijdag 18 september 2009 om 13:33
Och, meid! Wat een vreselijke situatie. Echt zo'n loeder die zich het leven binnen dringt. Je ziet het gebeuren en kunt niets doen...
Het eerste gevoel dat ik kreeg: weet ze iets over je vader en is hij daarom zo gedwee naar haar toe? Beetje soort van chantage?
Ik zou vanavond de stoute schoenen aantrekken. Ik zou hem vragen of je hem vaker alleen mag zien. Je houdt van hem. Als hij gelukkig is met haar is dat ok (ahum). Je wilt alleen je vader terug. Zeg hem ook dat je hem enorm waardeert als vader en dat je het jammer vindt dat jullie band zo is veranderd. Wees vooral heel eerlijk. Verwijt hem niets. Verwijt haar niets. Hou het bij jezelf. Geef aan wat je mist. Geef aan wat je terug zou willen in jullie relatie.
Ik wens je enorm veel succes. En leef met je mee (mijn schoonvader is gevangen door een vrouw die alles wil, terwijl wij van hem weten dat hij haar wil voor de aandacht in zijn verloren uurtjes, lees: weekend, avonden en ondertussen laat hij zich alles aanpraten alsof het zijn idee is. Wat voor hem pleit is dat zijn MiniPink voor gaat op alles en iedereen. Dat maakt het totnogtoe leefbaar voor ons...Zucht... Mannen!)
Het eerste gevoel dat ik kreeg: weet ze iets over je vader en is hij daarom zo gedwee naar haar toe? Beetje soort van chantage?
Ik zou vanavond de stoute schoenen aantrekken. Ik zou hem vragen of je hem vaker alleen mag zien. Je houdt van hem. Als hij gelukkig is met haar is dat ok (ahum). Je wilt alleen je vader terug. Zeg hem ook dat je hem enorm waardeert als vader en dat je het jammer vindt dat jullie band zo is veranderd. Wees vooral heel eerlijk. Verwijt hem niets. Verwijt haar niets. Hou het bij jezelf. Geef aan wat je mist. Geef aan wat je terug zou willen in jullie relatie.
Ik wens je enorm veel succes. En leef met je mee (mijn schoonvader is gevangen door een vrouw die alles wil, terwijl wij van hem weten dat hij haar wil voor de aandacht in zijn verloren uurtjes, lees: weekend, avonden en ondertussen laat hij zich alles aanpraten alsof het zijn idee is. Wat voor hem pleit is dat zijn MiniPink voor gaat op alles en iedereen. Dat maakt het totnogtoe leefbaar voor ons...Zucht... Mannen!)
Volg je hart. Dat klopt.
vrijdag 18 september 2009 om 13:36
Wat robo zegt, heel vervelend, maar het is de keuze van je vader.
Je zou dit wel aan kunnen grijpen om voor te stellen dat jullie elkaar hierdoor meer 1 op 1 kunnen zien. Dat je vader bijvoorbeeld een weekendje bij jou komt logeren zonder zijn vriendin. Gewoon, omdat je daar behoefte aan hebt.
(overigens zou ik dat ook aangeven als hij niet naar Groningen ging verhuizen, dat je meer tijd met hem alleen wilt)
Je zou dit wel aan kunnen grijpen om voor te stellen dat jullie elkaar hierdoor meer 1 op 1 kunnen zien. Dat je vader bijvoorbeeld een weekendje bij jou komt logeren zonder zijn vriendin. Gewoon, omdat je daar behoefte aan hebt.
(overigens zou ik dat ook aangeven als hij niet naar Groningen ging verhuizen, dat je meer tijd met hem alleen wilt)
"ik ben het, Barbabelladingdong"
vrijdag 18 september 2009 om 13:36
Sorry Pink, maar om over chantage te beginnen vind ik wel héél ver gaan (om niet te zeggen gewoon ongeloofwaardig).
Het is voor kinderen moeilijk te bevatten, maar ouders maken wel eens relatiekeuzes waar de kids het niet mee eens zijn en kunnen daarin dan een hele andere kant van zichzelf laten zien.
Dat kun je opvatten als gedwee meelopen, maar je kunt het ook zien als de bewuste keus van diegene.
Het is voor kinderen moeilijk te bevatten, maar ouders maken wel eens relatiekeuzes waar de kids het niet mee eens zijn en kunnen daarin dan een hele andere kant van zichzelf laten zien.
Dat kun je opvatten als gedwee meelopen, maar je kunt het ook zien als de bewuste keus van diegene.
vrijdag 18 september 2009 om 13:37
vrijdag 18 september 2009 om 13:40
vrijdag 18 september 2009 om 13:41
quote:Pink2510 schreef op 18 september 2009 @ 13:33:
Ik wens je enorm veel succes. En leef met je mee (mijn schoonvader is gevangen door een vrouw die alles wil, terwijl wij van hem weten dat hij haar wil voor de aandacht in zijn verloren uurtjes, lees: weekend, avonden en ondertussen laat hij zich alles aanpraten alsof het zijn idee is. Wat voor hem pleit is dat zijn MiniPink voor gaat op alles en iedereen. Dat maakt het totnogtoe leefbaar voor ons...Zucht... Mannen!)Wat is daar mis mee? Mogen zij misschien zelf bepalen wat zij in een relatie zoeken? Ga jij hem voortaan gezelschap houden?
Ik wens je enorm veel succes. En leef met je mee (mijn schoonvader is gevangen door een vrouw die alles wil, terwijl wij van hem weten dat hij haar wil voor de aandacht in zijn verloren uurtjes, lees: weekend, avonden en ondertussen laat hij zich alles aanpraten alsof het zijn idee is. Wat voor hem pleit is dat zijn MiniPink voor gaat op alles en iedereen. Dat maakt het totnogtoe leefbaar voor ons...Zucht... Mannen!)Wat is daar mis mee? Mogen zij misschien zelf bepalen wat zij in een relatie zoeken? Ga jij hem voortaan gezelschap houden?
vrijdag 18 september 2009 om 13:47
vrijdag 18 september 2009 om 13:49
Nou JA, ik kan er echt niet over uit, de post van Wavegirl.
Het verhaal van PhoebeBuffay is ontzéttend gekleurd door haar beeld van haar vader en zijn vriendin, door haar bedreigde positie als dochter, door haar emoties.
Om dan maar meteen "narcistische trekjes" aan zijn vriendin toe te schrijven vind ik écht niet kunnen hoor!
Het verhaal van PhoebeBuffay is ontzéttend gekleurd door haar beeld van haar vader en zijn vriendin, door haar bedreigde positie als dochter, door haar emoties.
Om dan maar meteen "narcistische trekjes" aan zijn vriendin toe te schrijven vind ik écht niet kunnen hoor!
vrijdag 18 september 2009 om 13:49
quote:wavegirl schreef op 18 september 2009 @ 13:47:
Als ik je verhaal zo lees lijkt die vriendin van je vader een paar narcistische trekjes te hebben. Maar om dat zo te beoordelen op je bericht is lastig. Google er maar eens naar, dat kun je zelf beter beoordelen.
Ik hoop voor jou dat ik er compleet naast zit!!!
Sterkte in ieder geval!Hoezo dat?
Als ik je verhaal zo lees lijkt die vriendin van je vader een paar narcistische trekjes te hebben. Maar om dat zo te beoordelen op je bericht is lastig. Google er maar eens naar, dat kun je zelf beter beoordelen.
Ik hoop voor jou dat ik er compleet naast zit!!!
Sterkte in ieder geval!Hoezo dat?
vrijdag 18 september 2009 om 13:50
Zou het gewoon bespreken met je vader, niet op een aanvallende manier maar uit je bezorgdheid. Geef aan dat je hem mist, en dat je meer tijd met hem zou willen zonder dat zij er steeds bij is. Ga het gesprek met hem aan, want de kans dat je hem alleen spreekt zal niet vaak voorkomen. Waarom zou je het niet durven ? Hij is je vader !
Sterkte meid !
Sterkte meid !
vrijdag 18 september 2009 om 13:51
Mijn vader heeft ook een vriendin die ik niet zo vind(eerder wel maar er is iets gebeurd tussen haar en mij).
Maar dat wil niet zeggen dat ik me daar mee ga bemoeien!
Hij gaat z'n gang maar en ik weet zeker dat hij niet eens weet dat ik haar niet zo mag.
Jou vader bemoeit zich toch ook niet met jouw relaties dus waarom zou het andersom wel kunnen?
Maar dat wil niet zeggen dat ik me daar mee ga bemoeien!
Hij gaat z'n gang maar en ik weet zeker dat hij niet eens weet dat ik haar niet zo mag.
Jou vader bemoeit zich toch ook niet met jouw relaties dus waarom zou het andersom wel kunnen?
vrijdag 18 september 2009 om 13:53
deze vrouw lijkt me een overheersend type,je vader is misschien wel bang om er tegen in te gaan omdat hij dan ruzie krijgt wat hij niet wil.
zo,n grote ruzie dat zij hem misschien verlaat.
ja en dan blijft hij alleen achter wat voor ouder mensen vaak moeilijk is.dus hij houdt z,n mond.hij zal heus wel eens tegengas geven maar ja dan ben jij er niet bij!
kijk zo zie ik het.
je kunt en mag je er niet mee bemoeien hooguit er zijn voor hem,maar never nooit bemoeien met n andermans relatie.
groningen is niet ver,je kunt je vader of beiden uitnodigen of daar heen gaan en je niet zo ergeren aan haar.
het is hun leven en je mag je daar niet mee bemoeien en je broer ook niet.
dus geen snode plannetjes bedenken!
zo,n grote ruzie dat zij hem misschien verlaat.
ja en dan blijft hij alleen achter wat voor ouder mensen vaak moeilijk is.dus hij houdt z,n mond.hij zal heus wel eens tegengas geven maar ja dan ben jij er niet bij!
kijk zo zie ik het.
je kunt en mag je er niet mee bemoeien hooguit er zijn voor hem,maar never nooit bemoeien met n andermans relatie.
groningen is niet ver,je kunt je vader of beiden uitnodigen of daar heen gaan en je niet zo ergeren aan haar.
het is hun leven en je mag je daar niet mee bemoeien en je broer ook niet.
dus geen snode plannetjes bedenken!
het leven is als n neus,haal eruit wat erin zit.
vrijdag 18 september 2009 om 13:55
quote:wavegirl schreef op 18 september 2009 @ 13:47:
Als ik je verhaal zo lees lijkt die vriendin van je vader een paar narcistische trekjes te hebben. Maar om dat zo te beoordelen op je bericht is lastig. Google er maar eens naar, dat kun je zelf beter beoordelen.
Ik hoop voor jou dat ik er compleet naast zit!!!
Sterkte in ieder geval!
Túúrlijk
TO: Het zal ongetwijfeld moeilijk voor je zijn, maar het is toch echt je vaders eigen keuze met wie en hoe hij een relatie heeft. Ik ben bang dat jullie relatie alleen maar verder verslechtert als jij je ermee gaat bemoeien. Een kwestie van accepteren dus.
Als ik je verhaal zo lees lijkt die vriendin van je vader een paar narcistische trekjes te hebben. Maar om dat zo te beoordelen op je bericht is lastig. Google er maar eens naar, dat kun je zelf beter beoordelen.
Ik hoop voor jou dat ik er compleet naast zit!!!
Sterkte in ieder geval!
Túúrlijk
TO: Het zal ongetwijfeld moeilijk voor je zijn, maar het is toch echt je vaders eigen keuze met wie en hoe hij een relatie heeft. Ik ben bang dat jullie relatie alleen maar verder verslechtert als jij je ermee gaat bemoeien. Een kwestie van accepteren dus.
The time is now
vrijdag 18 september 2009 om 13:57
Goh ja, laten we weer eens met(ongefundeerde)diagnoses gaan smijten....
En wat dan nog, ook al is ze narcistisch, zou dat wat uitmaken in de relatie tussen TO's vader, de vriendin en TO?
Ik begrijp best dat je het heel vervelend vind, dat zou ik ook vinden. Maar het is zijn leven, zijn vriendin en je kunt best zeggen wat je daar van vindt(of het jullie relatie ten goede komt is een ander verhaal), maar tegenhouden kun je hem toch niet en zou je ook niet moeten willen.
En wat dan nog, ook al is ze narcistisch, zou dat wat uitmaken in de relatie tussen TO's vader, de vriendin en TO?
Ik begrijp best dat je het heel vervelend vind, dat zou ik ook vinden. Maar het is zijn leven, zijn vriendin en je kunt best zeggen wat je daar van vindt(of het jullie relatie ten goede komt is een ander verhaal), maar tegenhouden kun je hem toch niet en zou je ook niet moeten willen.
vrijdag 18 september 2009 om 13:59
Is hier ook gebeurt, mijn vader is verhuisd naar de andere kant van het land, heeft zijn huis verkocht, al zijn vrienden laten vallen om haar gelukkig te maken. (met haar bedoel ik zijn vriendin). Ik heb de indruk dat sommige mannen gelukkig zijn als hun vrouw/vriendin gelukkig is en de rest doet er niet meer toe. Hij ziet zijn kinderen/kleinkinderen nu nog 1 à twee keer per jaar. Maar hij lijkt tevreden en ze hebben samen een goed leven. Dus mij hoor je niet klagen, als hij maar gelukkig is
Ik denk dat je niet anders kan doen dat proberen goed contact te houden met hem en blij zijn dat ie van het leven geniet.
Ik denk dat je niet anders kan doen dat proberen goed contact te houden met hem en blij zijn dat ie van het leven geniet.
vrijdag 18 september 2009 om 14:18
Dank voor alle reacties alvast!
Ik ben het er ook inderdaad wel helemaal mee eens dat het zijn leven is en ik wil me daar ook echt niet mee bemoeien. Uiteraard acctepteer ik haar ook prima. Ik heb er tot nu toe nog nooit wat van gezegd, doe altijd heel aardig tegen haar en laat niks aan mijn vader blijken.
Maar ik zou het idd wel fijn vinden om soms alleen met hem even te eten of iets anders te doen.
En ik heb tot nu toe nog niet veel hoogte van hem gekregen, betreft haar en alle plannen opeens, dus daar zou ik weleens om zijn eigen mening naar willen vragen. Ik zal nooit tegen hem zeggen dat hij bij haar weg moet gaan, of wat dan ook, dat zoekt hij zelf maar uit. Maar ik zou hem wel willen zeggen dat hij geen dingen tegen zijn zin in moet doen. Ik ken hem namelijk maar al te goed en zie de bui alweer hangen: hij blijft nog een paar jaar aan haar plakken met alle gevolgen van dien, totdat hij een ander tegen het lijf loopt en dan krijgt zijn vriendin van nu allerlei sores van hem over zich heen. Dat hij al jaren ongelukkig was en bla bla bla. Zo zit hij in elkaar.
Maargoed. Misschien moet ik ook niks negatiefs zeggen, maar alleen maar wat dingen vragen. En ik ben bekend met narcisme, maar vind het wat voorbarig om daarover te oordelen. Ik ken haar ook niet goed genoeg daarvoor en kan jullie alleen maar mijn kant van het verhaal vertellen natuurlijk.
En nogmaals, ze is echt niet onaardig, of opzettelijk vals, maar het is best frustrerend om te zien dat je vader zo verandert op een manier waarvan je weet dat hij daar niet happy van wordt.
Ik ben het er ook inderdaad wel helemaal mee eens dat het zijn leven is en ik wil me daar ook echt niet mee bemoeien. Uiteraard acctepteer ik haar ook prima. Ik heb er tot nu toe nog nooit wat van gezegd, doe altijd heel aardig tegen haar en laat niks aan mijn vader blijken.
Maar ik zou het idd wel fijn vinden om soms alleen met hem even te eten of iets anders te doen.
En ik heb tot nu toe nog niet veel hoogte van hem gekregen, betreft haar en alle plannen opeens, dus daar zou ik weleens om zijn eigen mening naar willen vragen. Ik zal nooit tegen hem zeggen dat hij bij haar weg moet gaan, of wat dan ook, dat zoekt hij zelf maar uit. Maar ik zou hem wel willen zeggen dat hij geen dingen tegen zijn zin in moet doen. Ik ken hem namelijk maar al te goed en zie de bui alweer hangen: hij blijft nog een paar jaar aan haar plakken met alle gevolgen van dien, totdat hij een ander tegen het lijf loopt en dan krijgt zijn vriendin van nu allerlei sores van hem over zich heen. Dat hij al jaren ongelukkig was en bla bla bla. Zo zit hij in elkaar.
Maargoed. Misschien moet ik ook niks negatiefs zeggen, maar alleen maar wat dingen vragen. En ik ben bekend met narcisme, maar vind het wat voorbarig om daarover te oordelen. Ik ken haar ook niet goed genoeg daarvoor en kan jullie alleen maar mijn kant van het verhaal vertellen natuurlijk.
En nogmaals, ze is echt niet onaardig, of opzettelijk vals, maar het is best frustrerend om te zien dat je vader zo verandert op een manier waarvan je weet dat hij daar niet happy van wordt.
vrijdag 18 september 2009 om 14:28
quote:Ligeia schreef op 18 september 2009 @ 13:40:
Heel simpel: bemoei je met je eigen zaken. Je vader is de enige die weet wat hij wil en de enige die zijn keuzes moet verantwoorden naar zichzelf. Het is zijn leven, zijn aanpak. En of jíj vindt dat ze niet bij hem past, doet er niet toe. Hard, maar waar...
Ben het niet met je eens!
De situatie kan ook best zo zijn dat de vader, die al een paar slechte relaties achter de rug heeft, door het overlijden van zijn laatste (wat ik lees droom)vrouw nu even 'van het pad af is' (-;
Ik denk JUIST dat het de etische plicht van familie (dus kinderen in dit geval) is om iemand hiermee te 'confronteren'.
Om even te 'checken' hoe helder de man in zijn huidge relatie staat.
Ik vind het wel heel hard en totaal emotieloos om te zeggen: 'Zijn leven, zijn keuze, niet mee bemoeien, etc'. Het getuigt juist van een goede band als je je er wel 'mee bemoeit' en dat je laat merken dat de vader er absoluut toe doet!
Succes TO
Heel simpel: bemoei je met je eigen zaken. Je vader is de enige die weet wat hij wil en de enige die zijn keuzes moet verantwoorden naar zichzelf. Het is zijn leven, zijn aanpak. En of jíj vindt dat ze niet bij hem past, doet er niet toe. Hard, maar waar...
Ben het niet met je eens!
De situatie kan ook best zo zijn dat de vader, die al een paar slechte relaties achter de rug heeft, door het overlijden van zijn laatste (wat ik lees droom)vrouw nu even 'van het pad af is' (-;
Ik denk JUIST dat het de etische plicht van familie (dus kinderen in dit geval) is om iemand hiermee te 'confronteren'.
Om even te 'checken' hoe helder de man in zijn huidge relatie staat.
Ik vind het wel heel hard en totaal emotieloos om te zeggen: 'Zijn leven, zijn keuze, niet mee bemoeien, etc'. Het getuigt juist van een goede band als je je er wel 'mee bemoeit' en dat je laat merken dat de vader er absoluut toe doet!
Succes TO
vrijdag 18 september 2009 om 14:39
Hoi Phoebe,
Ik vind wel dat je er iets over mag zeggen tegen je vader. Gewoon over hoe jij het beleeft dat hij zo anders is dan vroeger en jullie contact ook. Niet zeggen dat je haar stom vind, maar wel zeggen dat je je voormalige band met hem mist en je het heel vervelend vind als hij naar Groningen zou gaan. Dus inderdaad bij jezelf houden en niet haar of je vader aanvallen, maar gewoon eerlijk zeggen hoe het voor jou voelt.
Succes vanavond! Eli
Ik vind wel dat je er iets over mag zeggen tegen je vader. Gewoon over hoe jij het beleeft dat hij zo anders is dan vroeger en jullie contact ook. Niet zeggen dat je haar stom vind, maar wel zeggen dat je je voormalige band met hem mist en je het heel vervelend vind als hij naar Groningen zou gaan. Dus inderdaad bij jezelf houden en niet haar of je vader aanvallen, maar gewoon eerlijk zeggen hoe het voor jou voelt.
Succes vanavond! Eli
