Ik wil scheiden, maar zie er zo tegenop...

hi esje,



Toevallig dat ik juist vandaag bij dit topic terecht kom. Ook ik loop al anderhalf jaar met het idee dat ik niet verder wil met mijn man (15 jaar getrouwd, drie kinderen).

Sinds twee weken, na een knallende ruzie, leven wij in een koelcel...........we zeggen nauwelijks iets tegen elkaar, er is geen warmte meer, geen genegenheid, geen liefde.............

Mijn man is verbaal heel sterk en de keren dat ik geprobeerd heb uit te leggen waarom ik zo ongelukkig was, liepen op niks uit. Hij vindt dat ik te veel veranderd ben (midlifecrisis) en vindt dus dat alles aan mij ligt. Ik klap dan dicht en weet niet meer wat ik moet zeggen................

Nu hebben we allebei op papier gezet, wat onze gevoelens zijn en vanmiddag, of eigenlijk nu!!! gaan we hét gesprek aan..............kinderen zijn de deur uit.



Ik heb geen idee waar en hoe dit gaat eindigen, maar dat ik zo niet verder kan en wil, mag duidelijk zijn.

iscream sterkte.

Meds, ik verbaas me stiekem altijd een beetje over mensen die op scheidingstopics reageren met: Maar je wist toen je trouwde toch al dat hij zo was?

Ik ben het daar dus niet mee eens, mensen veranderen, en kunnen eigenschappen ontwikkelen (noem het gewoontes als je vindt dat eigenschappen aangeboren zijn) die er eerst niet waren. Ik kan van mezelf bijvoorbeeld zeggen dat ik een heel ander meisje was toen ik mijn man ontmoette (ik was toen 23), dan de vrouw die ik was toen ik uiteindelijk, bijna 10 jaar later van hem scheidde. Dat is gebeurd omdat ik boeken las, mensen ontmoette, een andere baan kreeg, een kind kreeg, noem maar op. Dus misschien was de man van Esje altijd al een macho, en had zij daar in de begintijd geen problemen mee (omdat ze toen bijvoorbeeld nog een 'meisje' was), maar nu ze gegroeid en ouder geworden is wel.

Ik heb het andere topic van Esje overigens niet gelezen, dus weet niet wat daar staat. En dit was eigenlijk ook maar gewoon een opmerking die ik in het algemeen wilde maken, dus niet specifiek op de machoman van Esje gericht.



Iscream, heel veel succes vandaag! Hou je sterk!

quote:Miss thang schreef op 04 oktober 2009 @ 11:58:

Meds, ik verbaas me stiekem altijd een beetje over mensen die op scheidingstopics reageren met: Maar je wist toen je trouwde toch al dat hij zo was?

Ik ben het daar dus niet mee eens, mensen veranderen, en kunnen eigenschappen ontwikkelen (noem het gewoontes als je vindt dat eigenschappen aangeboren zijn) die er eerst niet waren. Ik kan van mezelf bijvoorbeeld zeggen dat ik een heel ander meisje was toen ik mijn man ontmoette (ik was toen 23), dan de vrouw die ik was toen ik uiteindelijk, bijna 10 jaar later van hem scheidde. Dat is gebeurd omdat ik boeken las, mensen ontmoette, een andere baan kreeg, een kind kreeg, noem maar op. Dus misschien was de man van Esje altijd al een macho, en had zij daar in de begintijd geen problemen mee (omdat ze toen bijvoorbeeld nog een 'meisje' was), maar nu ze gegroeid en ouder geworden is wel.

Ja maar het gaat natuurlijk feitelijk niet om de eigenschappen van die man. Waar het om gaat is dat zij zich daardoor geirriteerd voelt, en dat heeft altijd een diepere oorzaak dan zijn opschepperige gedrag. En dat wordt ook duidelijk in haar vorige topic. Ze is onzeker, en de schuld daarvoor legt ze bij haar man. Maar haar onzekerheid is haar probleem en ook haar taak om aan te pakken.

Ik heb het andere topic van Esje overigens niet gelezen, dus weet niet wat daar staat. En dit was eigenlijk ook maar gewoon een opmerking die ik in het algemeen wilde maken, dus niet specifiek op de machoman van Esje gericht.



Iscream, heel veel succes vandaag! Hou je sterk!

Meds, ik snap wat je bedoelt, maar wat ik bedoel is dat het toch best mogelijk kan zijn dat zij zich nu wel ergert aan die eigenschappen, terwijl dat vroeger niet zo was? Gewoon omdat zij veranderd is (en dat kan in zowel positieve als negatieve zin zijn).

tuurlijk, je kan je altijd ergeren aan een ander, maar het zegt alleen meer over jou dan over de ander

Dat vind ik wel een interessante opmerking. Als ik niet teveel off topic ga, zou ik graag willen weten hoe je dat dan ziet.

Wat ik inmiddels heb geleerd is dat als je je aan kleine dingen gaat irriteren van de ander, het heel veel zegt over hoeveel je van die persoon nog houdt. Is er echt nog liefde in het spel, dan zal je je minder snel ergeren dan wanneer die liefde er eigenlijk niet meer is.

Iscream ik denk dat je verliefdheid verwart met liefde. Als je verliefd bent zie je de ander niet op een realistische manier, je kijkt door een roze bril. Als je die bril afzet omdat de verliefdheid over is (dat gebeurt in elke relatie vroeg of laat) ga je zeker eigenschappen zien die je irriteren.



Over irritatie:

stel ik irriteer me aan het feit dat mijn man nogal opschepperig doet t.o.v zijn vrienden. Waarom vind ik het zo belangrijk dat hij niet opschept t.o.v vrienden? Blijkbaar schaam ik me voor hem. Ik schaam me voor hem omdat ik bang ben dat mensen denken dat hij een sukkel is, en dus ben ik zeker ook een sukkel omdat ik met hem getrouwd ben. En ik wil niet dat mensen mij als een sukkel zien. Het gaat hier dus niet over het gedrag van mijn man, het gaat hier over mijn onzekerheid t.o.v mijn vrienden.

Je kan ook denken: wat schattig hij is onzeker en heeft het nodig om op te scheppen. Ik hou van hem dus als hij dat nodig heeft dan moet ie dat maar doen.

Weet je wat een enorme bron van irritatie is?? Kinderen en dan vooral pubers. Zegt dat iets over dat je niet van je kinderen houdt? Natuurlijk niet. Het betekent alleen dat je kinderen zich anders gedragen dan jij wilt. Hoe meer gedragscodes en regels en normen en waarden jij in je hoofd hebt hoe meer je je zult ergeren aan iedereen die die regels overtreedt

Esje,ik reageer ook even.

Heb net weer een gesprek gehad met mijn man,en het is me nu toch weer eens goed duidelijk geworden dat ik er goed aan ga doen om bij hem weg te gaan.

Sinds een aantal maanden sta ik ingeschreven bij de woningbouwvereniging,wat ik in diverse gesprekken tussen hem en mij heb gezegd.

Vanavond sneed ik het onderwerp maar weer eens aan.Vraagt hij aan mij wanneer heb je dat dan gedaan??

Euh,dat zeg ik al maanden,blijkt dus maar weer eens dat hij het of niet opgepikt heeft,of niet geloofd heeft en gedacht heeft het zal zo'n vaart niet lopen.

Ik heb een jaartje of tien geleden een scheve schaats gereden,weet ik helemaal fout en ik begrijp dat hij daar tijd voor nodig heeft gehad om daar overheen te komen.Hij begon er net ook weer over.

Maar van de andere kant vind ik het van hem ook niet fair om mij in al die jaren die we getrouwd zijn maar aan te laten modderen met gevoelens,verdriet en ellende die ik maar in mijn eentje moet verwerken.

Of waar ik dan met een vriendin over praat.maar het mooiste van allesis dat IK dan het verwijt krijg dat je met mij niet kunt praten.

Is toch wel gek dat ik met anderen wel over bijna van alles kan praten.

Dus ik zeg niks meer en ga op eigen houtje een advocaat zoeken.

hij hoort het wel als het zover is..



En Esje,ik zie er ook tegen op hoor om mijn ouders,vrienden/vriendinnen kennissen te vertellen dat we uit elkaar gaan.

Maar wij zijn toch niet verantwoordelijk voor het geluk van onze (ex)mannen?

Meds, dank dat je er op ingaat. Ik begrijp wat je bedoelt, en je hebt ook zeker gelijk, wat dat betreft is dat bij mijn huwelijk ook zeker zo geweest, dat ik merkte dat het gewoon aan mij lag, maar wat ik probeer te zeggen is dat het bij mij iig zo was dat doordat ik veranderd was, ik me aan dingen was gaan ergeren waar ik me vroeger niet aan ergerde. Omdat ik gegroeid en veranderd ben.



Esje, hoe is het weekend bij jou geweest? In hoeverre ben je echt zeker dat je weg wilt? Weet je, als je het echt heel erg zeker weet dat je wilt, zul je merken dat het je niet meer zoveel doet wat je ouders ervan vinden, dat is dan minder belangrijk, dan is je eigen wil sterker dan 'hoe het hoort in de maatschappij'.

Lichtbron, weet je, het zijn je ouders, en ze zullen je nog verbazen, en ook zul je merken dat je vaak uit onverwachte hoek steun krijgt.

Ik kan me wel vinden in de kanttekeningen van Meds.



Allereerst sta ik natuurlijk niet in jouw schoenen en is het jouw leven. Maar op basis van wat je vertelt is mijn eerste indruk dat deze relatie op zich niet echt hopeloos is. Je ergert je aan bepaalde karaktereigenschappen. Dat kan ik me voorstellen, maar als je lang met iemand samen bent komen er altijd wel minder prettige eigenschappen aan het licht bij iemand. Verder zijn de dingen die je noemt tot op zekere hoogte ook wel, naar mijn mening, typisch mannelijk.



Hier posten toevallig een paar vrouwen voor wie een scheiding relatief goed heeft uitgepakt. Ik ken persoonlijk ook wel wat andere voorbeelden - vrouwen die volstrekt onderschat hebben wat het is om er alleen voor te staan in alle opzichten. En die ook nog eens met wrok en spijt komen te zitten omdat mannen er vaak wonderwel snel in slagen om hun verdriet achter zich te laten en een leuke nieuwe vrouw aan de haak te slaan.

quote:esje0108 schreef op 05 oktober 2009 @ 10:07:

@Meds; Voor mijn gevoel draai je de dingen om. Door het gedrag van mijn man ben ik juist onzekerder geworden.

Dat is een makkelijk excuus. Jij hebt je onzeker laten maken. Een ander is niet verantwoordelijk voor jou gevoel, dat ben je zelf alleen.

En ja, ik heb meerdere keren aan de bel getrokken en erover gepraat. Ook gezegd dat dit me onzeker maakt. Maar als je zeker weet dat hij over bepaalde dingen niet eerlijk is en alles ontkent, daar wordt je niet bepaald zekerder van en schept dat niet echt een goede basis om over alles oprecht te kunnen praten. Ik ben het met je eens dat je soms dingen bij jezelf moet zoeken, ik lees alleen bijna in je reacties dat ik zijn gedrag zelf stimuleer.

Ik weet niet of je zijn gedrag stimuleert. Ik lees dat je je aan zijn gedrag ergert. Maar die ergernis zegt alles over jou. Zou het niet heerlijk zijn als je kon kijken naar zijn gedrag zonder dat je er onzeker van wordt? Daar moet je dus mee aan de slag, met jou onzekerheid. En je man zou met zijn onzekerheid aan de slag moeten.



@Miss Thang; Ik was 22 toen ik hem leerde kennen en nu dus 8 jaar verder en een hoop veranderingen doorgemaakt, ook samen.



@Lichtbron; Klinkt heel herkenbaar, als je hem iets verteld hebt en hij later ineens vraagt wanneer je dat dan hebt gedaan. Gebrek aan interesse zou je zeggen.

Dat is een interpretatie, dat is iets wat jij in je hoofd doet. Hij doet iets en jij legt het uit als gebrek aan belangstelling.

Mijn man heeft al vrij lang last van hoofdpijn, bij de neuroloog geweest etc, maar niks gevonden. Laats vroeg ik hem of er misschien iets aan de hand is waar hij zich druk over maakt, stress of wat dan ook. Nee, niks zei ie. Heb gezegd dat als er iets is dat hij daar altijd over kan praten met mij. Weet ik zegt ie. Ik zeg, of vind je dat je niet goed met me kunt praten? Zegt ie dat ie heel goed met me kan praten. Het voelt heel erg als eenrichtingsverkeer, aan mij vraagt hij nooit wat me dwarszit of hoe ik me voel.

is wel een beetje typisch mannengedrag hoor. Waarom ga je niet naar een vriendin om te praten over hoe je je voelt?

Echt, petje af Lichtbron, knap dat je de knoop durfde te hakken. Heel veel sterkte de komende tijd.

Esje,dank je voor het compliment.Maar zo knap en dapper voel ik me nu niet hoor.

Ik zal een onzekere en moeilijke tijd tegemoet gaan,en jij en alle anderen die deze beslissing gaan nemen.

Maar hoe moeilijk ik het ook vind,hier blijven lost ook niks op.Ik weet dat ik er mijn best voor gedaan heb.Maar het is nu genoeg,Met iemand die niet wil of kan praten over gevoelens,die nooit eens een arm om je heen slaat,daar kan ik niet mee leven.

Ik ben iemand die haar verhaal kwijt moet kunnen,en ik wil een arm om me heen als ik het nodig heb.



Ik weet niet of je kinderen hebt,maar dan zal het in ieder geval een (beetje) gemakkelijker zijn.

Ik heb twee tieners, wordt al moeilijker.

Niet zo lekker,we zijn vandaag bij de GGZ geweest voor mijn dochter,die we na veel strijd niet meekregen.maar daar heb ik een eigen topic over.

Ik sta op het moment stijf van de stress en spanning.

En daar waar mijn man thuis zijn gevoelens en verdriet en zo niet kan laten zien.stort hij wel zijn hart uit bij de GGZ..



En dan denk ik bij mezelf: waarom heb je dat nooit bij mij gedaan?

en hoewel ik niks meer voor hem voel,steekt dat toch.