Struisvogelpolitiek

Op sommige momenten vervloek ik mezelf, omdat ik een wandelend vat vol tegenstrijdigheden ben. Waar is de vrouw op een dag als vandaag, die vol trots in de spiegel kijkt en haar ronde vormen aanbid, omdat ze haar wulps, vrouwelijk, verleidelijk maken, een übervrouw? De vrouw die zich het mooiste meisje van de wereld voelt als haar lief naar haar kijkt, omdat ze weet dat hij geen meisje zo mooi vind dan haar…



Ik heb geen idee, ik heb haar waarschijnlijk op de loopband in de sportschool laten liggen vermoed ik, zoals ik drie keer in de week doe tegenwoordig. Of vier. Of vijf.



Ik kan nu natuurlijk zeggen dat ik m'n longen uit mn lijf ren op de loopband, maar dan zou ik liegen. Ik verdom het namelijk om harder dan 5.0 te lopen (dat kutding kan potverdomme tot 15.0, ben toch niet gek geworden!). Ik heb daar ook een hele legitieme motivatie voor.



Ten eerste, is het absurd om zo hard te lopen, al stilstaand, dat ik begin te zweten. ABSURD. Ik ben geen meisjemeisje , dat gezegend is met een lijf dat ten eerste charmant is als ze rent (alla Pamela Anderson, die sierlijk, sexy en bevallig over het strand rent… Denk dat ik eerder doe denken aan een Sint-bernard hond, maar dan één die zo rood aanloopt door de fysieke inspanning dat het lijkt alsof al het zuurstof dat aanwezig is in mijn lijf naar m’n gezicht gaat).



Ten tweede, en de meeste vrouwen zullen dit volmondig beamen, en de rest van de vrouwen liegen, ben ik vrouw genoeg om zo eerlijk te zijn dat ik best durf te bekennen dat ik de meters op de loopband uitgebreid bestudeer (op het obsessieve af), zodat ik kan stoppen op het moment dat ik genoeg calorieën heb verbrand om s’avonds m’n welverdiende zak chips te pakken. Of een stuk chocoladetaart. Of een handje vol HARIBO -snoepjes (oké, oké, twee handjes dan).



En dat wanneer ik genoeg calorieën verbrand heb, ik zonder ook maar een seconde te twijfelen de loopband stop zet, me ga douchen en vol trots naar huis ga omdat ik iets lekkers verdiend heb.



Ik hoef natuurlijk niemand uit te leggen dat dit de struisvogelpolitiek ten top is. Dat het absurd is om (super)slank te willen zijn, 5x per week de sportschool te verblijden met mijn aanwezigheid, het verdommen om te zweten omdat ik dan niet sexy ben, en vervolgens alle verbrande calorieën als beloning bij thuiskomst net zo snel weer op te eten.



Kijk, ook ik, hoe blij ik op sommige dagen ook ben met m’n wulpse lijf, heb ook ik mijn momenten dat ik maatje anorexia ambieer. Niet omdat ik het mooi vind (het nabootsen van een levend lijk is meer dan ongezond), niet omdat het goed voor me is (het bevalt me prima om alle dingen die ik wil doen te kunnen doen zonder bang te zijn dat ik elk moment dood neer kan vallen omdat ik m’n lijf al weken een fatsoenlijke maaltijd ontzeg), of omdat ik de kleren draag die ik kan dragen wanneer ik maatje anorexia heb (vind het niet eens mooi, zou het niet willen dragen, MAAR DAAR GAAT HET NIET OM!).



Nee, dat is het maatschappelijke ideaal, dus negeer ik op sommige dagen het feit dat ik geen gratenhuis wil zijn, geniet van m’n zuurkool met HEMA -worst, het prettig vind dat ik kan vrijen met m’n lief zonder dat ik bang ben dat hij al m’n botten breekt als hij te wild doet, en wil ik ook een maatje 0.



Gewoon, omdat dat zo hoort. Omdat alle bladen modellen boeken die op sterven na dood zijn zo mager (uitzonderingen daargelaten), omdat ik bij de meeste winkels alleen in een maat XL pas (en er zijn dagen dat dat een goede dag is), omdat de nieuwe heupbroeken geweldig staan als je maatje 0 hebt, maar niet als je een buikje hebt omdat je de mooiste man van de wereld hebt gebaard. Omdat de wereld aan mannen het heerlijk vinden om een meisje te hebben dat niet breekt als ze haar knuffelen, maar toch smachtend kijken naar de meisjes die alle leuke kleren uit de eerder beschreven bladen en winkels wel kunnen dragen zonder te ogen als een rollade.



Maar goed. Die dagen komen gelukkig niet al te vaak voor. De meeste dagen kijk ik in de spiegel en denk ik, ja, daar word ik blij van. Voel ik me mooi als ik een bloemenjurkje aantrek met de juiste kleurcombinatie die me ontzettend flatteert en er uit doet zijn als een meisjemeisje, en maakt dat ik loop te stralen omdat ik me ontzettend mooi voel.



Stap ik dapper op de loopband om, op het moment dat ik vind dat ik kan stoppen op de stop knop te drukken, om mezelf vervolgens te belonen voor mijn o zo zware inspanning van die dag.



Koester ik m’n vormen, heb ik m’n lijf lief, vind ik mezelf mooi.



De meeste dagen.



Alleen vandaag even niet.



Godzijdank hebben we dan nog het troost eten, om ons door het zwelgen in zelfmedelijden te helpen, de wetenschap dat m’n lief me geweldig vind, en de illusie dat ik morgen toch echt ga stoppen met snoepen.



Lang leve de struisvogelpolitiek van de vrouw, waar zouden we zonder zijn?