Relaties
alle pijlers
Zo'n spijt van die ene beslissing
zaterdag 26 september 2009 om 00:55
Vorig jr kwam ik erachter dat ik zwanger was,dat was niet gepland dus het was best even schrikken.
Ik heb het 2 dg voor me gehouden en toen aan mijn vriend verteld,waarom zo lang gewacht?
Toen ik hem leerde kennen zei hij meteen dat hij geen kinderen meer wilde,hij had er al 2 en dat was genoeg.
Ik heb zelf ook al een kind,dus ik vond het prima.
Maar ja,dan gebeurd het toch en vanaf het moment dat ik het wist was ik in de wolken.
Maar ik was ook angstig,ik wist dat mijn vriend het absoluut niet meer wilde.
In 1e instantie schrok hij ook,maar toen werd hij toch een beetje blij.
Het was toch nog wel leuk zei hij,misschien was het onze laatste kans,een kindje van ons samen,het was een cadeautje.
Ik was zo blij,had nooit gedacht dat hij zo zou reageren.
De afspraak was wel dat bij een negatieve uitkomst van de vlokkentest we er niet mee door zouden gaan,ik ben op een leeftijd dat je die test verplicht krijgt.
Maar 2 dg later sloeg mijn vriend om als een blad aan een boom,hij wilde het écht niet! hij wilde zijn vrijheid niet opgeven,we hadden de ruimte niet,we konden het financieel niet opbrengen,enz,enz.
Ik wist niet wat ik hoorde,ik was lamgeslagen en wilde dit natuurlijk helemaal niet horen.
Ik had in gedachten de babykamer al ingericht en nu kreeg ik dit,ik heb in 1e instantie gezegd dat ik hem wel begreep en dat we het dan maar niet moesten doen.
Maar naarmate de dg vorderde werd ik heel boos en besloot ik dat ik de baby wél wilde,ik heb hem dit diezelfde avond laten weten en toen belandde ik in een hel!
Hij was woest en schreeuwde dat ik hem erin geluisd had,hij liet zich niet voor het blok zetten riep ie en hij wilde ook niet dat er een kind van hem ergens zou rondlopen die hij niet wilde.
Maar ik vond dat ik baas in eigen buik was en dat ik er dan wel alleen voor zou gaan,hij heeft me vanaf dat moment totaal genegeerd.
Ik stond er helemaal alleen voor zei hij en hij heeft me iedere avond alleen thuis laten zitten,hij wilde nergens meer over praten.
2 dg na deze aanvaring had ik een termijn echo en daar ben ik alleen naartoe gegaan,daar werd mij verteld dat er geen hartslag was en dat ik een miskraam zou krijgen....ik was toen ongeveer 6 wk zwanger dachten ze.
Als verdoofd ben ik naar huis gegaan en heb dit aan mijn vriend laten weten,hij was natuurlijk opgelucht en zei dat hij het wel zielig voor me vond maar meer ook niet.
Na 2 wk was er nog geen miskraam en toen heb ik weer een echo gekregen,weer ben ik daar alleen naartoe gegaan en toen was er mega verwarring....ik was wél zwanger!
Ruim 9 wk,maar het kindje was héél klein en er was een hele zwakke hartslag....dat was dus niet goed!
Ik ben met lood in mijn schoenen naar huis gegaan,ik vertelde dit natuurlijk en toen begon de ellende weer van voren af aan.
Ik heb daarna 2 wk thuis gezeten,ik kon niet werken,ik at niet,ik sliep niet en heb alleen maar gehuild.
Ik wilde dit kindje zo graag!! maar ik wist niet of de baby wel gezond was,ik werd niet gesteund door mijn vriend en ik wist helemaal niet meer wat ik moest doen.
In totaal heeft mijn vriend me 9 wk helemaal aan mijn lot over gelaten,bij mijn 3e echo werd duidelijk dat het met het kindje niet goed ging en dat ik waarschijnlijk toch nog een miskraam zou krijgen.
Uiteindelijk heb ik het kindje weg laten halen,ik wilde niet wachten op een miskraam.
Ik ben daarna 3 wk op vakantie gegaan en heb toen bijna geen contact met mijn vriend gehad,in totaal hebben we dus ruim 3 mnd alleen maar ruzie gehad.
Toen ik terug kwam was ik helemaal leeg,letterlijk en figuurlijk!
Ik ben weer gaan werken en dacht dat het goed ging,maar naar een mnd ben ik geknakt.
Ik kon alleen maar huilen,kon niet naar programma's over baby's kijken en als ik in een winkel een baby hoorde huilen dan werd ik misselijk.
Ik heb hulp gezocht en na 8 mnd kon ik het beetje een plek geven,dit is nu ruim een jr geleden en tóch bekruipt me het gevoel dat ik verkeerd heb gehandeld.
Had ik er tóch voor moeten gaan? ging het zo slecht met het kindje vanwege de stress in het begin van mijn zwangerschap? en is het normaal dat ik nog steeds met mijn vriend samen ben en dat hij er tot op de dg van vandaag niet over wil praten?
Ik mis het kindje dat ik nooit heb mogen krijgen,hij of zij was zo welkom geweest!
Ik heb het 2 dg voor me gehouden en toen aan mijn vriend verteld,waarom zo lang gewacht?
Toen ik hem leerde kennen zei hij meteen dat hij geen kinderen meer wilde,hij had er al 2 en dat was genoeg.
Ik heb zelf ook al een kind,dus ik vond het prima.
Maar ja,dan gebeurd het toch en vanaf het moment dat ik het wist was ik in de wolken.
Maar ik was ook angstig,ik wist dat mijn vriend het absoluut niet meer wilde.
In 1e instantie schrok hij ook,maar toen werd hij toch een beetje blij.
Het was toch nog wel leuk zei hij,misschien was het onze laatste kans,een kindje van ons samen,het was een cadeautje.
Ik was zo blij,had nooit gedacht dat hij zo zou reageren.
De afspraak was wel dat bij een negatieve uitkomst van de vlokkentest we er niet mee door zouden gaan,ik ben op een leeftijd dat je die test verplicht krijgt.
Maar 2 dg later sloeg mijn vriend om als een blad aan een boom,hij wilde het écht niet! hij wilde zijn vrijheid niet opgeven,we hadden de ruimte niet,we konden het financieel niet opbrengen,enz,enz.
Ik wist niet wat ik hoorde,ik was lamgeslagen en wilde dit natuurlijk helemaal niet horen.
Ik had in gedachten de babykamer al ingericht en nu kreeg ik dit,ik heb in 1e instantie gezegd dat ik hem wel begreep en dat we het dan maar niet moesten doen.
Maar naarmate de dg vorderde werd ik heel boos en besloot ik dat ik de baby wél wilde,ik heb hem dit diezelfde avond laten weten en toen belandde ik in een hel!
Hij was woest en schreeuwde dat ik hem erin geluisd had,hij liet zich niet voor het blok zetten riep ie en hij wilde ook niet dat er een kind van hem ergens zou rondlopen die hij niet wilde.
Maar ik vond dat ik baas in eigen buik was en dat ik er dan wel alleen voor zou gaan,hij heeft me vanaf dat moment totaal genegeerd.
Ik stond er helemaal alleen voor zei hij en hij heeft me iedere avond alleen thuis laten zitten,hij wilde nergens meer over praten.
2 dg na deze aanvaring had ik een termijn echo en daar ben ik alleen naartoe gegaan,daar werd mij verteld dat er geen hartslag was en dat ik een miskraam zou krijgen....ik was toen ongeveer 6 wk zwanger dachten ze.
Als verdoofd ben ik naar huis gegaan en heb dit aan mijn vriend laten weten,hij was natuurlijk opgelucht en zei dat hij het wel zielig voor me vond maar meer ook niet.
Na 2 wk was er nog geen miskraam en toen heb ik weer een echo gekregen,weer ben ik daar alleen naartoe gegaan en toen was er mega verwarring....ik was wél zwanger!
Ruim 9 wk,maar het kindje was héél klein en er was een hele zwakke hartslag....dat was dus niet goed!
Ik ben met lood in mijn schoenen naar huis gegaan,ik vertelde dit natuurlijk en toen begon de ellende weer van voren af aan.
Ik heb daarna 2 wk thuis gezeten,ik kon niet werken,ik at niet,ik sliep niet en heb alleen maar gehuild.
Ik wilde dit kindje zo graag!! maar ik wist niet of de baby wel gezond was,ik werd niet gesteund door mijn vriend en ik wist helemaal niet meer wat ik moest doen.
In totaal heeft mijn vriend me 9 wk helemaal aan mijn lot over gelaten,bij mijn 3e echo werd duidelijk dat het met het kindje niet goed ging en dat ik waarschijnlijk toch nog een miskraam zou krijgen.
Uiteindelijk heb ik het kindje weg laten halen,ik wilde niet wachten op een miskraam.
Ik ben daarna 3 wk op vakantie gegaan en heb toen bijna geen contact met mijn vriend gehad,in totaal hebben we dus ruim 3 mnd alleen maar ruzie gehad.
Toen ik terug kwam was ik helemaal leeg,letterlijk en figuurlijk!
Ik ben weer gaan werken en dacht dat het goed ging,maar naar een mnd ben ik geknakt.
Ik kon alleen maar huilen,kon niet naar programma's over baby's kijken en als ik in een winkel een baby hoorde huilen dan werd ik misselijk.
Ik heb hulp gezocht en na 8 mnd kon ik het beetje een plek geven,dit is nu ruim een jr geleden en tóch bekruipt me het gevoel dat ik verkeerd heb gehandeld.
Had ik er tóch voor moeten gaan? ging het zo slecht met het kindje vanwege de stress in het begin van mijn zwangerschap? en is het normaal dat ik nog steeds met mijn vriend samen ben en dat hij er tot op de dg van vandaag niet over wil praten?
Ik mis het kindje dat ik nooit heb mogen krijgen,hij of zij was zo welkom geweest!
zondag 25 oktober 2009 om 23:58
quote:minny schreef op 25 oktober 2009 @ 23:35:
Als ik haar was geweest dan waren mijn spullen al gepakt voordat hij zijn mond open kon trekken. Bij zo iemand zou ik echt niet blijven.
En dat hij het nu doodzwijgt vind ik beneden alle peil.
Mijn ex stelde me ooit voor de keuze: Of abortus, of de relatie was over. Ik koos het laatste en stond dezelfde avond nog op straat. Nadat ik Midi had gekregen wilde hij me ineens terug....en een gezinnetje vormen. Nadat ik letterlijk zwanger op straat was gezet...en alles zelf moest regelen qua huisje, inkomen, inboedel, baby benodigdheden...hij was niet eens bij de bevalling. Maar hij wilde me wel terug... Ik heb nog nooit zo hard gelachen volgens mij
Moet ik er nog bij vermelden dat het feest niet doorging voor meneer de fijne ex?
Als ik haar was geweest dan waren mijn spullen al gepakt voordat hij zijn mond open kon trekken. Bij zo iemand zou ik echt niet blijven.
En dat hij het nu doodzwijgt vind ik beneden alle peil.
Mijn ex stelde me ooit voor de keuze: Of abortus, of de relatie was over. Ik koos het laatste en stond dezelfde avond nog op straat. Nadat ik Midi had gekregen wilde hij me ineens terug....en een gezinnetje vormen. Nadat ik letterlijk zwanger op straat was gezet...en alles zelf moest regelen qua huisje, inkomen, inboedel, baby benodigdheden...hij was niet eens bij de bevalling. Maar hij wilde me wel terug... Ik heb nog nooit zo hard gelachen volgens mij
Moet ik er nog bij vermelden dat het feest niet doorging voor meneer de fijne ex?
maandag 26 oktober 2009 om 09:48
Nou TO ik kan me heel goed voorstellen dat dit zo niet meer werkt. Je doet wel je best maar ik denk dat je hem zoiets nooit meer kan vergeven. Althans ik zou het niet kunnen, er knapt gewoon iets in je, je basis vertrouwen is weg.
Hij had het heel anders aan kunnen pakken, het enige wat hij deed is jou de schuld geven terwijl hij net zo goed schuld had (had hij zich eerder moeten laten steriliseren!). Dat jij het toch wilde houden tja dat kan dan gebeuren ook door de hormonen enzo en daar had hij ook met je over kunnen praten in plaats van zo aanvallend te doen dat jij hem erin had geluisd! De periode na de abortus had jij je ook kunnen steunen maar zelfs dat deed hij niet! Dat gaat er bij mij niet in...echt heel hard. Wat als jij nu eens in een rolstoel terecht zou komen, laat hij je dan ook zitten? Dat gevoel zou ik wel hebben...nee je bent er voor elkaar in goede en slechte tijden. Nee hoor meis, ik denk dat jij veel te lief voor hem bent!
Hij had het heel anders aan kunnen pakken, het enige wat hij deed is jou de schuld geven terwijl hij net zo goed schuld had (had hij zich eerder moeten laten steriliseren!). Dat jij het toch wilde houden tja dat kan dan gebeuren ook door de hormonen enzo en daar had hij ook met je over kunnen praten in plaats van zo aanvallend te doen dat jij hem erin had geluisd! De periode na de abortus had jij je ook kunnen steunen maar zelfs dat deed hij niet! Dat gaat er bij mij niet in...echt heel hard. Wat als jij nu eens in een rolstoel terecht zou komen, laat hij je dan ook zitten? Dat gevoel zou ik wel hebben...nee je bent er voor elkaar in goede en slechte tijden. Nee hoor meis, ik denk dat jij veel te lief voor hem bent!
maandag 26 oktober 2009 om 10:20
quote:Madhe schreef op 25 oktober 2009 @ 23:12:
Ik denk serieus dat het gevoel na een miskraam en het gevoel wanneer je een kind opgedrongen dreigt te krijgen niet voor elkaar onderdoen.
Zo waar Madhe. Ik heb het in mijn onmiddellijke omgeving meegemaakt. Vrouw wilde voor kinderen gaan, man gaf toe voor haar. Na een paar jaar kwam er niets. Ze besloten samen te kiezen voor sterilisatie (van hem), om het af te kunnen sluiten. Toen is er bij die ingreep iets mis gegaan en werd zij toch zwanger.
Hij was kapot. Zag al zijn toekomst in scherven vallen. Zag zichzelf verplicht als oude vader naar ouderavonden gaan. Zag zichzelf verplicht doorwerken tot zijn 65-ste om het kind te kunnen laten studeren, terwijl ze hadden afgesproken te gaan emigreren naar Zuid Europa zodra hij rond de 60 was. Alles wat hij voor zichzelf en haar wilde en voor werkte, viel van hem weg. Hij zag het leven totaal niet meer zitten. Hij zou in iedere situatie de verliezer zijn. Als het kind zou komen, zou hij met een kind zitten opgescheept wat niet gewenst was. Als hij bij haar weg ging, dan verloor hij de vrouw van wie hij hield en mocht hij levenslang opdraaien voor dit ongewenste ongelukje.
Hij had helemaal geen inbreng want al hadden ze afgesproken dat ze geen kinderen meer zouden krijgen, zij was nu degene die de macht in handen had en hem kon maken of breken. Uiteindelijk is er hetzelfde gebeurd als bij TO, de vrouw (was al wat ouder) en heeft een miskraam gehad. Tot grote opluchting van hem. Het deed hem verdriet dat zij verdriet had van de miskraam (bij haar was het kind wel gewenst) maar zijn opluchting omdat het kind er nooit zou komen overheerste vele malen.
Ik denk dat zowel TO als haar vriend beiden te veel vanuit zichzelf redeneren en te weinig naar elkaar kijken. Is de vriend van TO iemand waarvan je nooit geen empathie mag verwachten? Ik denk niet dat je dat op basis van het verhaal van TO mag concluderen. In dit geval stonden ze lijnrecht tegenover elkaar en ook nog in een ongelijkwaardige positie. Man was helemaal afhankelijk van de keuze van TO. Het kan best zijn dat man als TO ziek zou worden een hele grote steun blijkt te zijn.
Helaas zitten man en TO nu in een situatie waarin ze beiden wrok en verbittering naar elkaar toe voelen. Ik denk dat ze beter kunnen kijken of er nog iets te redden valt (bijvoorbeeld met therapie) of dat ze er een punt achter moeten zetten. Beiden dragen een bepaalde vorm van schuld en beiden dragen bij aan dit conflict en de ontstane situatie.
Ik denk serieus dat het gevoel na een miskraam en het gevoel wanneer je een kind opgedrongen dreigt te krijgen niet voor elkaar onderdoen.
Zo waar Madhe. Ik heb het in mijn onmiddellijke omgeving meegemaakt. Vrouw wilde voor kinderen gaan, man gaf toe voor haar. Na een paar jaar kwam er niets. Ze besloten samen te kiezen voor sterilisatie (van hem), om het af te kunnen sluiten. Toen is er bij die ingreep iets mis gegaan en werd zij toch zwanger.
Hij was kapot. Zag al zijn toekomst in scherven vallen. Zag zichzelf verplicht als oude vader naar ouderavonden gaan. Zag zichzelf verplicht doorwerken tot zijn 65-ste om het kind te kunnen laten studeren, terwijl ze hadden afgesproken te gaan emigreren naar Zuid Europa zodra hij rond de 60 was. Alles wat hij voor zichzelf en haar wilde en voor werkte, viel van hem weg. Hij zag het leven totaal niet meer zitten. Hij zou in iedere situatie de verliezer zijn. Als het kind zou komen, zou hij met een kind zitten opgescheept wat niet gewenst was. Als hij bij haar weg ging, dan verloor hij de vrouw van wie hij hield en mocht hij levenslang opdraaien voor dit ongewenste ongelukje.
Hij had helemaal geen inbreng want al hadden ze afgesproken dat ze geen kinderen meer zouden krijgen, zij was nu degene die de macht in handen had en hem kon maken of breken. Uiteindelijk is er hetzelfde gebeurd als bij TO, de vrouw (was al wat ouder) en heeft een miskraam gehad. Tot grote opluchting van hem. Het deed hem verdriet dat zij verdriet had van de miskraam (bij haar was het kind wel gewenst) maar zijn opluchting omdat het kind er nooit zou komen overheerste vele malen.
Ik denk dat zowel TO als haar vriend beiden te veel vanuit zichzelf redeneren en te weinig naar elkaar kijken. Is de vriend van TO iemand waarvan je nooit geen empathie mag verwachten? Ik denk niet dat je dat op basis van het verhaal van TO mag concluderen. In dit geval stonden ze lijnrecht tegenover elkaar en ook nog in een ongelijkwaardige positie. Man was helemaal afhankelijk van de keuze van TO. Het kan best zijn dat man als TO ziek zou worden een hele grote steun blijkt te zijn.
Helaas zitten man en TO nu in een situatie waarin ze beiden wrok en verbittering naar elkaar toe voelen. Ik denk dat ze beter kunnen kijken of er nog iets te redden valt (bijvoorbeeld met therapie) of dat ze er een punt achter moeten zetten. Beiden dragen een bepaalde vorm van schuld en beiden dragen bij aan dit conflict en de ontstane situatie.
maandag 26 oktober 2009 om 10:23
quote:Madhe schreef op 25 oktober 2009 @ 23:27:
[...]
Dat bedoel ik.. ZIJ wilde ook niet, en ineens wilde ze wel. Daar moest hij dan maar in meegaan, want laten we eerlijk zijn. Als het geen miskraam was geweest was dat kind gekomen. Lekker voor hem, speelt ze zomaar met zijn emoties. Dat kan niet!
Waarschijnlijk had hij zich eerder laten steriliseren als hij had geweten dat ze van gedachten zou veranderen. Nu hoefde dat eerder niet, want het was een risico dat ze zouden oplossen.
Ook mee eens. Man en ik willen geen kinderen. Ik gebruik de pil omdat man het eng vindt zich te laten helpen. Man mag, gebaseerd op de afspraak die we hebben over abortus in geval van een ongelukje, ervan uit gaan dat ik me aan die afspraak hou.
[...]
Dat bedoel ik.. ZIJ wilde ook niet, en ineens wilde ze wel. Daar moest hij dan maar in meegaan, want laten we eerlijk zijn. Als het geen miskraam was geweest was dat kind gekomen. Lekker voor hem, speelt ze zomaar met zijn emoties. Dat kan niet!
Waarschijnlijk had hij zich eerder laten steriliseren als hij had geweten dat ze van gedachten zou veranderen. Nu hoefde dat eerder niet, want het was een risico dat ze zouden oplossen.
Ook mee eens. Man en ik willen geen kinderen. Ik gebruik de pil omdat man het eng vindt zich te laten helpen. Man mag, gebaseerd op de afspraak die we hebben over abortus in geval van een ongelukje, ervan uit gaan dat ik me aan die afspraak hou.
maandag 26 oktober 2009 om 10:25
quote:minny schreef op 25 oktober 2009 @ 23:35:
Als ik haar was geweest dan waren mijn spullen al gepakt voordat hij zijn mond open kon trekken. Bij zo iemand zou ik echt niet blijven.
En dat hij het nu doodzwijgt vind ik beneden alle peil.
Mijn ex stelde me ooit voor de keuze: Of abortus, of de relatie was over. Ik koos het laatste en stond dezelfde avond nog op straat. Nadat ik Midi had gekregen wilde hij me ineens terug....en een gezinnetje vormen. Nadat ik letterlijk zwanger op straat was gezet...en alles zelf moest regelen qua huisje, inkomen, inboedel, baby benodigdheden...hij was niet eens bij de bevalling. Maar hij wilde me wel terug... Ik heb nog nooit zo hard gelachen volgens mij
Moet ik er nog bij vermelden dat het feest niet doorging voor meneer de fijne ex?
Ik proef hierin dat het lachen als een boer met kiespijn was. Dat telt niet als lachen. Maar ik snap dat het je pijn deed.
Jij was dus op straat gezet, het was dus niet je keuze om zelf te gaan? Niet op dat moment tenminste.
Oke, je koos voor het kind maar als hij je niet op straat had gezet, hoelang was je dan nog gebleven? Snap je wat ik bedoel?
Als ik haar was geweest dan waren mijn spullen al gepakt voordat hij zijn mond open kon trekken. Bij zo iemand zou ik echt niet blijven.
En dat hij het nu doodzwijgt vind ik beneden alle peil.
Mijn ex stelde me ooit voor de keuze: Of abortus, of de relatie was over. Ik koos het laatste en stond dezelfde avond nog op straat. Nadat ik Midi had gekregen wilde hij me ineens terug....en een gezinnetje vormen. Nadat ik letterlijk zwanger op straat was gezet...en alles zelf moest regelen qua huisje, inkomen, inboedel, baby benodigdheden...hij was niet eens bij de bevalling. Maar hij wilde me wel terug... Ik heb nog nooit zo hard gelachen volgens mij
Moet ik er nog bij vermelden dat het feest niet doorging voor meneer de fijne ex?
Ik proef hierin dat het lachen als een boer met kiespijn was. Dat telt niet als lachen. Maar ik snap dat het je pijn deed.
Jij was dus op straat gezet, het was dus niet je keuze om zelf te gaan? Niet op dat moment tenminste.
Oke, je koos voor het kind maar als hij je niet op straat had gezet, hoelang was je dan nog gebleven? Snap je wat ik bedoel?
maandag 26 oktober 2009 om 16:58
Ik snap alle reacties hierop,maar ik heb altijd gezegd dat ik tegen abortus ben en mijn vriend weet dat.
Mijn vriend wilde zich bij zijn ex na hun 2e kind al laten steriliseren maar hij heeft dit uitgesteld,zijn jongste is ondertussen 8 dus hij heeft alle tijd in de wereld gehad.
Ik had idd geen kinderwens meer,maar was er niet zo stellig in als hij en dus vond ik (en daar was hij het mee eens) dat hij er dan maar iets aan moest laten doen.
Toen ik erachter kwam dat ik zwanger was heb ik 2 dg gewacht met het hem te vertellen,ik wist donders goed dat hij geen kindje meer wilde en wist dus ook dat het een hele lastige situatie zou worden.
Maar tot mijn verbazing en blijdschap (op dat moment) zei hij dat hij het eigenlijk best wel leuk vond,een kindje van ons samen was een cadeautje in zijn ogen.
Toen pas heb ik mijn blije gevoel toegelaten en zat ik op een roze wolk,maar 2 dg later sloeg hij om en wilde het pertinent niet!
Daar schrok ik heel erg van en ik heb hem toen laten weten dat je zo niet met iemands gevoelens om kunt gaan,vanaf dat moment heb ik hem eigenlijk niet meer gezien.
Hij dook na het werk direct de kroeg in en kwam pas midden in de nacht thuis om vervolgens na 3 uurtjes slapen weer te gaan werken en weer de kroeg in te gaan,ik heb niet eens de kans gehad om goed met hem te praten.
Natuurlijk snapte ik dat hij twijfels had en dat dit zijn toekomstbeeld veranderde,begrip aan mijn kant was er en is er nog steeds maar van zijn kant was er totaal geen begrip en nu wil hij er gewoon niet meer over praten.
En ik zal hem heus niet aan zijn lot overlaten als hij heel ernstig ziek wordt of iets heel ergs meemaakt,maar vorig jr toen hij ziek werd kon ik het niet opbrengen om hem te verzorgen....mijn kindje was een paar wk daarvoor weg gehaald dus dat lijkt me niet zo raar?
En dat hij heel erge last had van zijn sterilisatie was zijn eigen schuld omdat,hij na 3 dg alweer is gaan werken en hij is tegelzetter dus das niet zo slim he! en ja toen heb ik gezegd eigen schuld dikke bult!
Niemand wil zich iets laten opdringen,maar dring mij dan ook geen abortus op.
En dat er gezegd wordt dat hij mij meteen op straat had moeten zetten,nou dat was ook heus wel gebeurd als de baby was gekomen.
Dat was het 1e wat hij zei,als je baby houdt dan sta je er alleen voor.
Maar toen bleek dat er geen baby kwam was hij opgelucht en zelfs dat snap ik,maar waar was mijn troost?
Hij is niet eens meegegaan naar de kliniek.
Mijn grootste verdriet heeft allang een plekje gekregen,maar soms voel ik me nog heel erg alleen in mijn gevoelens en dan zou ik daar met hem over willen praten en daar laat hij geen ruimte voor.
Het gaat er hier niet om dat alleen mijn gevoelens tellen,juist niet.
Waarom wil ik het dan nog proberen? en waarom wilde ik hem dan betrekken bij de gesprekken die ik heb gehad bij het VBOK?
Maar soms bekruipt me gewoon het gevoel dat ik anders had moeten handelen en dat mijn kindje er dan wél was geweest,of ik denk dat we dan uiteindelijk uit elkaar waren gegaan?....ja als het aan mijn vriend lag dan wel.
Ik zou er nooit vrijwillig voor kiezen om alleen een kindje op te voeden,maar als ik die keuze nu weer zou moeten maken dan zou ik weer voor de baby in mijn buik kiezen.
Voordat ik zwanger raakte is het geen moment bij me opgekomen om bij hem weg te gaan,ik ben geen robot en ondanks de ruzies en het stellige onbegrip van zijn kant was niet mijn liefde opeens voor hem weg.....wel heb ik een andere kant van hem gezien.
Nu wil ik graag weer proberen nader tot elkaar te komen,maar dat gaat niet zomaar.
Ik vind niet dat ik de onredelijkste in dit alles ben geweest,maar een moeder kiest toch altijd voor haar kind?
Mijn vriend wilde zich bij zijn ex na hun 2e kind al laten steriliseren maar hij heeft dit uitgesteld,zijn jongste is ondertussen 8 dus hij heeft alle tijd in de wereld gehad.
Ik had idd geen kinderwens meer,maar was er niet zo stellig in als hij en dus vond ik (en daar was hij het mee eens) dat hij er dan maar iets aan moest laten doen.
Toen ik erachter kwam dat ik zwanger was heb ik 2 dg gewacht met het hem te vertellen,ik wist donders goed dat hij geen kindje meer wilde en wist dus ook dat het een hele lastige situatie zou worden.
Maar tot mijn verbazing en blijdschap (op dat moment) zei hij dat hij het eigenlijk best wel leuk vond,een kindje van ons samen was een cadeautje in zijn ogen.
Toen pas heb ik mijn blije gevoel toegelaten en zat ik op een roze wolk,maar 2 dg later sloeg hij om en wilde het pertinent niet!
Daar schrok ik heel erg van en ik heb hem toen laten weten dat je zo niet met iemands gevoelens om kunt gaan,vanaf dat moment heb ik hem eigenlijk niet meer gezien.
Hij dook na het werk direct de kroeg in en kwam pas midden in de nacht thuis om vervolgens na 3 uurtjes slapen weer te gaan werken en weer de kroeg in te gaan,ik heb niet eens de kans gehad om goed met hem te praten.
Natuurlijk snapte ik dat hij twijfels had en dat dit zijn toekomstbeeld veranderde,begrip aan mijn kant was er en is er nog steeds maar van zijn kant was er totaal geen begrip en nu wil hij er gewoon niet meer over praten.
En ik zal hem heus niet aan zijn lot overlaten als hij heel ernstig ziek wordt of iets heel ergs meemaakt,maar vorig jr toen hij ziek werd kon ik het niet opbrengen om hem te verzorgen....mijn kindje was een paar wk daarvoor weg gehaald dus dat lijkt me niet zo raar?
En dat hij heel erge last had van zijn sterilisatie was zijn eigen schuld omdat,hij na 3 dg alweer is gaan werken en hij is tegelzetter dus das niet zo slim he! en ja toen heb ik gezegd eigen schuld dikke bult!
Niemand wil zich iets laten opdringen,maar dring mij dan ook geen abortus op.
En dat er gezegd wordt dat hij mij meteen op straat had moeten zetten,nou dat was ook heus wel gebeurd als de baby was gekomen.
Dat was het 1e wat hij zei,als je baby houdt dan sta je er alleen voor.
Maar toen bleek dat er geen baby kwam was hij opgelucht en zelfs dat snap ik,maar waar was mijn troost?
Hij is niet eens meegegaan naar de kliniek.
Mijn grootste verdriet heeft allang een plekje gekregen,maar soms voel ik me nog heel erg alleen in mijn gevoelens en dan zou ik daar met hem over willen praten en daar laat hij geen ruimte voor.
Het gaat er hier niet om dat alleen mijn gevoelens tellen,juist niet.
Waarom wil ik het dan nog proberen? en waarom wilde ik hem dan betrekken bij de gesprekken die ik heb gehad bij het VBOK?
Maar soms bekruipt me gewoon het gevoel dat ik anders had moeten handelen en dat mijn kindje er dan wél was geweest,of ik denk dat we dan uiteindelijk uit elkaar waren gegaan?....ja als het aan mijn vriend lag dan wel.
Ik zou er nooit vrijwillig voor kiezen om alleen een kindje op te voeden,maar als ik die keuze nu weer zou moeten maken dan zou ik weer voor de baby in mijn buik kiezen.
Voordat ik zwanger raakte is het geen moment bij me opgekomen om bij hem weg te gaan,ik ben geen robot en ondanks de ruzies en het stellige onbegrip van zijn kant was niet mijn liefde opeens voor hem weg.....wel heb ik een andere kant van hem gezien.
Nu wil ik graag weer proberen nader tot elkaar te komen,maar dat gaat niet zomaar.
Ik vind niet dat ik de onredelijkste in dit alles ben geweest,maar een moeder kiest toch altijd voor haar kind?
maandag 26 oktober 2009 om 17:12
quote:Madhe schreef op 26 oktober 2009 @ 10:25:
[...]
Ik proef hierin dat het lachen als een boer met kiespijn was. Dat telt niet als lachen. Maar ik snap dat het je pijn deed.
Jij was dus op straat gezet, het was dus niet je keuze om zelf te gaan? Niet op dat moment tenminste.
Oke, je koos voor het kind maar als hij je niet op straat had gezet, hoelang was je dan nog gebleven? Snap je wat ik bedoel?Nee, tegen die tijd was het echt alleen maar grappig, ik had 7 lange maanden gehad om over hem heen te komen. Toen hij me ineens terugwilde, nadat ik álles alleen had gedaan, was dat zo belachelijk dat ik het bijna niet geloofde
Ik wist dat ik per direct op straat zou komen te staan, en heb daar bewust voor gekozen. Het was geen verrassing. Hij probeerde mij te chanteren en stelde me voor de keuze: Of mijn kind en dakloos, of hij. Makkelijke keuze, zelfs mijn ongeboren kind gaat voor een man. Ook al heb ik voor en na hem nog nooit zoveel van iemand gehouden, hij was mijn eerste (en tot nog toe enige) grote liefde. De partners erna waren slechts een zwakke schaduw...
Maar spijt van die keuze? Absoluut niet.
[...]
Ik proef hierin dat het lachen als een boer met kiespijn was. Dat telt niet als lachen. Maar ik snap dat het je pijn deed.
Jij was dus op straat gezet, het was dus niet je keuze om zelf te gaan? Niet op dat moment tenminste.
Oke, je koos voor het kind maar als hij je niet op straat had gezet, hoelang was je dan nog gebleven? Snap je wat ik bedoel?Nee, tegen die tijd was het echt alleen maar grappig, ik had 7 lange maanden gehad om over hem heen te komen. Toen hij me ineens terugwilde, nadat ik álles alleen had gedaan, was dat zo belachelijk dat ik het bijna niet geloofde
Ik wist dat ik per direct op straat zou komen te staan, en heb daar bewust voor gekozen. Het was geen verrassing. Hij probeerde mij te chanteren en stelde me voor de keuze: Of mijn kind en dakloos, of hij. Makkelijke keuze, zelfs mijn ongeboren kind gaat voor een man. Ook al heb ik voor en na hem nog nooit zoveel van iemand gehouden, hij was mijn eerste (en tot nog toe enige) grote liefde. De partners erna waren slechts een zwakke schaduw...
Maar spijt van die keuze? Absoluut niet.
maandag 26 oktober 2009 om 17:34
quote:misslove2 schreef op 26 oktober 2009 @ 17:28:
Doet bedoel ik dus,ik heb het gevoel dat ik óók voor mijn kindje had moeten kiezen!Niks moet, bij ieder persoon is dat anders. Bovendien werd de keuze jou ontnomen wegens complicaties. Daar kun jij niks aan doen.
Waar mensen hier aan voorbij gaan, in hun enthousiasme de man te verdedigen, is dat een abortus voor vrouwen een veel grotere impact heeft dan voor mannen. Voor mannen is een ongeboren kind niet wat het voor een vrouw is. Hij voelt het niet, draagt het niet in zich, hoeft het niet fysiek te voelen als het weggehaald wordt. Voor vrouwen heeft het zowel fysieke als mentale gevolgen, waarbij een man doorgaans gewoon weer fluitend door kan. Zij voelen de leegte niet...
Zijn gebrek aan enige empathie vind ik stuitend...
Doet bedoel ik dus,ik heb het gevoel dat ik óók voor mijn kindje had moeten kiezen!Niks moet, bij ieder persoon is dat anders. Bovendien werd de keuze jou ontnomen wegens complicaties. Daar kun jij niks aan doen.
Waar mensen hier aan voorbij gaan, in hun enthousiasme de man te verdedigen, is dat een abortus voor vrouwen een veel grotere impact heeft dan voor mannen. Voor mannen is een ongeboren kind niet wat het voor een vrouw is. Hij voelt het niet, draagt het niet in zich, hoeft het niet fysiek te voelen als het weggehaald wordt. Voor vrouwen heeft het zowel fysieke als mentale gevolgen, waarbij een man doorgaans gewoon weer fluitend door kan. Zij voelen de leegte niet...
Zijn gebrek aan enige empathie vind ik stuitend...
maandag 26 oktober 2009 om 17:45
dinsdag 27 oktober 2009 om 20:51
Nee een kindje in de toekomst komt er niet meer,in ieder geval niet bij deze man.
Er is afgelopen weekend weer iets gebeurd waardoor ik heel erg mijn twijfels heb of ik wel in deze relatie moet blijven,via familie van hem ben ik in een situatie beland waarin mijn vriend het gewoon dubbel en dwars voor mij zou moeten opnemen en ik toch weer het gevoel krijg dat ik in m'n eentje moet knokken.
Vraag me echt af waarom hij niet van zich kan afbijten,waarom hij liever wegloopt voor moeilijke situaties of het maar gewoon in het midden laat.
Waar ik iemand ben die er meteen op af stapt en wil praten,vragen stelt en wil weten hoe iets in elkaar zit en het niet laat rusten voordat de onderste steen boven komt.
Ik weet heus wel dat niet iedereen hetzelfde is,maar altijd maar je schouders ophalen voor dingen.... wat een struisvogel mentaliteit heeft die man!!! om GEK van te worden!!
Maar ja met het gevolg dat ik terug kruip in m'n eigen wereldje,net als ik denk dat het allemaal wat beter gaat dan gebeurd er weer iets waardoor ik weer terug wordt geworpen in die nare periode.
Waarom is het voor deze man zo ondenkbaar om te vechten voor ons!
Er is afgelopen weekend weer iets gebeurd waardoor ik heel erg mijn twijfels heb of ik wel in deze relatie moet blijven,via familie van hem ben ik in een situatie beland waarin mijn vriend het gewoon dubbel en dwars voor mij zou moeten opnemen en ik toch weer het gevoel krijg dat ik in m'n eentje moet knokken.
Vraag me echt af waarom hij niet van zich kan afbijten,waarom hij liever wegloopt voor moeilijke situaties of het maar gewoon in het midden laat.
Waar ik iemand ben die er meteen op af stapt en wil praten,vragen stelt en wil weten hoe iets in elkaar zit en het niet laat rusten voordat de onderste steen boven komt.
Ik weet heus wel dat niet iedereen hetzelfde is,maar altijd maar je schouders ophalen voor dingen.... wat een struisvogel mentaliteit heeft die man!!! om GEK van te worden!!
Maar ja met het gevolg dat ik terug kruip in m'n eigen wereldje,net als ik denk dat het allemaal wat beter gaat dan gebeurd er weer iets waardoor ik weer terug wordt geworpen in die nare periode.
Waarom is het voor deze man zo ondenkbaar om te vechten voor ons!
woensdag 28 oktober 2009 om 16:27
Nou zijn de poppen helemaal aan het dansen!!
Via via heeft mijn vriend te horen gekregen dat ik op dit forum zit en nu is hij beledigd dat ik onze vuile was buiten hang bij vreemden,doordat ik dit (in zijn ogen) oprakel en oude koeien uit de sloot haal val ik vanzelf weer terug in het verdriet van toen en volgens hem vind ik dat alleen maar fijn.....zwelgen in zelfmedelijden en zielig doen bij anderen.
Tja zo kan je het ook zien,helemaal als je zelf nergens over wilt praten.
Ik had ergens nog de hoop dat hij nu dat hij dit weet juist wel zou willen praten,als hij weet dat ik dit van me afschrijf dan moet hij toch ook snappen dat het me nog steeds hoog zit?
Ik weet heel goed dat je niet onzichtbaar bent als je op een forum schrijft en dat maakt me ook helemaal niets uit,maar om hierover nou beledigd te zijn.
Maar goed nu zijn we dus weer helemaal terug bij af,het woord baby is weer helemaal taboe!!
Via via heeft mijn vriend te horen gekregen dat ik op dit forum zit en nu is hij beledigd dat ik onze vuile was buiten hang bij vreemden,doordat ik dit (in zijn ogen) oprakel en oude koeien uit de sloot haal val ik vanzelf weer terug in het verdriet van toen en volgens hem vind ik dat alleen maar fijn.....zwelgen in zelfmedelijden en zielig doen bij anderen.
Tja zo kan je het ook zien,helemaal als je zelf nergens over wilt praten.
Ik had ergens nog de hoop dat hij nu dat hij dit weet juist wel zou willen praten,als hij weet dat ik dit van me afschrijf dan moet hij toch ook snappen dat het me nog steeds hoog zit?
Ik weet heel goed dat je niet onzichtbaar bent als je op een forum schrijft en dat maakt me ook helemaal niets uit,maar om hierover nou beledigd te zijn.
Maar goed nu zijn we dus weer helemaal terug bij af,het woord baby is weer helemaal taboe!!
woensdag 28 oktober 2009 om 16:49
Ik heb net even je topic gescand.
Ik vind het lullig voor je dat je 'herkend' bent door iemand en diegene het tegen je man gezegd heeft en niet tegen jou.
Verder denk ik dat je op de een of andere manier toch voor je kindje gekozen hebt. Niet die manier waarop je zou willen 'laat maar komen en ik bijt iedereen z'n kop eraf, ik red het wel in mijn eentje'. Maar meer dat het voor het kindje geen fijn leven geweest zou zijn vanwege de complicaties.
Sterkte!
Ik vind het lullig voor je dat je 'herkend' bent door iemand en diegene het tegen je man gezegd heeft en niet tegen jou.
Verder denk ik dat je op de een of andere manier toch voor je kindje gekozen hebt. Niet die manier waarop je zou willen 'laat maar komen en ik bijt iedereen z'n kop eraf, ik red het wel in mijn eentje'. Maar meer dat het voor het kindje geen fijn leven geweest zou zijn vanwege de complicaties.
Sterkte!
woensdag 28 oktober 2009 om 16:52
quote:minny schreef op 26 oktober 2009 @ 17:12:
[...]
Nee, tegen die tijd was het echt alleen maar grappig, ik had 7 lange maanden gehad om over hem heen te komen. Toen hij me ineens terugwilde, nadat ik álles alleen had gedaan, was dat zo belachelijk dat ik het bijna niet geloofde
Ik wist dat ik per direct op straat zou komen te staan, en heb daar bewust voor gekozen. Het was geen verrassing. Hij probeerde mij te chanteren en stelde me voor de keuze: Of mijn kind en dakloos, of hij. Makkelijke keuze, zelfs mijn ongeboren kind gaat voor een man. Ook al heb ik voor en na hem nog nooit zoveel van iemand gehouden, hij was mijn eerste (en tot nog toe enige) grote liefde. De partners erna waren slechts een zwakke schaduw...
Maar spijt van die keuze? Absoluut niet.Schreef jij niet elders dat hij jou uit liefde had laten gaan, zodat je je zo gewenste kind kon krijgen? Staat in nogal schril contrast met je vriendin op straat gooien als zij haar kind wil houden...
[...]
Nee, tegen die tijd was het echt alleen maar grappig, ik had 7 lange maanden gehad om over hem heen te komen. Toen hij me ineens terugwilde, nadat ik álles alleen had gedaan, was dat zo belachelijk dat ik het bijna niet geloofde
Ik wist dat ik per direct op straat zou komen te staan, en heb daar bewust voor gekozen. Het was geen verrassing. Hij probeerde mij te chanteren en stelde me voor de keuze: Of mijn kind en dakloos, of hij. Makkelijke keuze, zelfs mijn ongeboren kind gaat voor een man. Ook al heb ik voor en na hem nog nooit zoveel van iemand gehouden, hij was mijn eerste (en tot nog toe enige) grote liefde. De partners erna waren slechts een zwakke schaduw...
Maar spijt van die keuze? Absoluut niet.Schreef jij niet elders dat hij jou uit liefde had laten gaan, zodat je je zo gewenste kind kon krijgen? Staat in nogal schril contrast met je vriendin op straat gooien als zij haar kind wil houden...
woensdag 28 oktober 2009 om 21:45
Wat een vreselijke lieve reactie Earthshrine,dank je!!
Tja ik vind het ook wel jammer dat die gene die mij heeft 'herkend' op dit forum het nodig vond om meteen naar mijn vriend te gaan,maar ik weet zeker dat het niet iemand uit mijn directe omgeving is.
Alle mensen om mij heen hebben alles vorig jr van dichtbij meegemaakt en weten hoeveel verdriet ik ervan heb gehad en nog steeds heb,die zullen nu niet naar mijn vriend gaan om dit te melden.
Er zijn natuurlijk altijd mensen die meerijden op andermans leed,zielig maar waar.
Het is jammer dat het "uitlekken" van dit niet tot iets goeds kan komen,maar wordt gezien als zielig doen van mijn kant.
Tja ik vind het ook wel jammer dat die gene die mij heeft 'herkend' op dit forum het nodig vond om meteen naar mijn vriend te gaan,maar ik weet zeker dat het niet iemand uit mijn directe omgeving is.
Alle mensen om mij heen hebben alles vorig jr van dichtbij meegemaakt en weten hoeveel verdriet ik ervan heb gehad en nog steeds heb,die zullen nu niet naar mijn vriend gaan om dit te melden.
Er zijn natuurlijk altijd mensen die meerijden op andermans leed,zielig maar waar.
Het is jammer dat het "uitlekken" van dit niet tot iets goeds kan komen,maar wordt gezien als zielig doen van mijn kant.
woensdag 28 oktober 2009 om 21:46
quote:lilaemme schreef op 28 oktober 2009 @ 16:52:
[...]
Schreef jij niet elders dat hij jou uit liefde had laten gaan, zodat je je zo gewenste kind kon krijgen? Staat in nogal schril contrast met je vriendin op straat gooien als zij haar kind wil houden...Neen, dat heb ik volstrekt niet geschreven. Nergens. Nooit.
[...]
Schreef jij niet elders dat hij jou uit liefde had laten gaan, zodat je je zo gewenste kind kon krijgen? Staat in nogal schril contrast met je vriendin op straat gooien als zij haar kind wil houden...Neen, dat heb ik volstrekt niet geschreven. Nergens. Nooit.
woensdag 28 oktober 2009 om 22:27
Ja idd hele trieste actie,maar zoals ik al zei zijn er blijkbaar mensen die dit leuk vinden of zo?
Misschien dat ze op die manier hun eigen problemen of verdriet kunnen vergeten?
Nogmaals ik besef me heel goed dat je niet onzichtbaar bent als je op een forum gaat en ik vertel natuurlijk best wel veel in detail dus daardoor zijn mijn vriend en ik herkenbaar,maar ik vraag me af of die gene uit de goedheid van zijn/haar hart naar mijn vriend is gestapt of om te stoken???....ik denk helaas het laatste.
Hierdoor krijg ik wel weer een beeld van hoe mijn vriend dus met onze problemen omgaat,NIET!
Maar ik merk ook steeds vaker dat hij dit niet perse alleen bij mij doet,zo gaat hij met alle problemen om.
Problemen op het werk,problemen met vrienden,familie,kids,enz.
Alles wordt in de doofpot gestopt,doodgezwegen,ontkent en het liefste weg gedronken in de kroeg.
Ik denk dat er vroeger bij hem thuis de onderlinge problemen niet werden uitgesproken?
Je vuile was hang je niet buiten,wat gisteren is gebeurd dat is morgen weer voorbij en je emoties tonen dat maakt je zwak...zo'n motto heerste er denk ik bij hem thuis.
Erg treurig want,volgens mij krop je op deze manier heel veel dingen op en word je op een gegeven moment letterlijk ziek van ellende....iets wat bij hem ook is gebeurd.
Misschien dat ze op die manier hun eigen problemen of verdriet kunnen vergeten?
Nogmaals ik besef me heel goed dat je niet onzichtbaar bent als je op een forum gaat en ik vertel natuurlijk best wel veel in detail dus daardoor zijn mijn vriend en ik herkenbaar,maar ik vraag me af of die gene uit de goedheid van zijn/haar hart naar mijn vriend is gestapt of om te stoken???....ik denk helaas het laatste.
Hierdoor krijg ik wel weer een beeld van hoe mijn vriend dus met onze problemen omgaat,NIET!
Maar ik merk ook steeds vaker dat hij dit niet perse alleen bij mij doet,zo gaat hij met alle problemen om.
Problemen op het werk,problemen met vrienden,familie,kids,enz.
Alles wordt in de doofpot gestopt,doodgezwegen,ontkent en het liefste weg gedronken in de kroeg.
Ik denk dat er vroeger bij hem thuis de onderlinge problemen niet werden uitgesproken?
Je vuile was hang je niet buiten,wat gisteren is gebeurd dat is morgen weer voorbij en je emoties tonen dat maakt je zwak...zo'n motto heerste er denk ik bij hem thuis.
Erg treurig want,volgens mij krop je op deze manier heel veel dingen op en word je op een gegeven moment letterlijk ziek van ellende....iets wat bij hem ook is gebeurd.
vrijdag 30 oktober 2009 om 16:27
Even een vraag van een meelezer:
Wat maakt jou gelukkig in deze relatie?
De dingen die ik lees doen bij mij het beeld ontstaan dat de relatie betrekkelijk weinig: respect, liefde, begrip, gelijkwaardigheid en vertrouwen in zich heeft. Dat zijn voor mij toch echt basisvoorwaarden om met wie dan ook een relatie te kunnen hebben. Vervult deze relatie je dan wel?
Zomaar een vraag hoor, wellicht niet handig om erop te antwoorden wanneer er mensen meelezen en je antwoorden aan je vriend doorbriefen.
Wat maakt jou gelukkig in deze relatie?
De dingen die ik lees doen bij mij het beeld ontstaan dat de relatie betrekkelijk weinig: respect, liefde, begrip, gelijkwaardigheid en vertrouwen in zich heeft. Dat zijn voor mij toch echt basisvoorwaarden om met wie dan ook een relatie te kunnen hebben. Vervult deze relatie je dan wel?
Zomaar een vraag hoor, wellicht niet handig om erop te antwoorden wanneer er mensen meelezen en je antwoorden aan je vriend doorbriefen.
vrijdag 30 oktober 2009 om 16:37
Van mijn kant zijn al die dingen er wel,van de kant van mijn vriend zijn die er op sommige momenten.
Mijn moeder is een paar jr geleden ernstig ziek geworden en zij woont in het buitenland dus ik kon niet zomaar even bij haar langs,mijn vriend is toen echt heel erg lief voor me geweest en heeft me hierin waar hij kon gesteund.
Mijn zoon heeft amper tot geen contact met zijn vader en mijn vriend is echt een hele lieve en goeie sub papa voor hem,hij gaat mee naar ouderavonden op school en is erg betrokken bij alles wat er gebeurd ivm opleiding,stage,enz.
En toen mijn zoon met spoed in het ziekenhuis kwam te liggen heeft mijn vriend zich door de bewaking van het ziekenhuis gevochten omdat,mijn zoon op een gesloten afdeling lag en mijn vriend er niet bij mocht aangezien hij geen familie was.
Ook toen we een paar jr geleden besloten een tijdje te gaan latten heeft hij mij waar hij kon geholpen,met een huis,het opknappen,het kopen van spullen,enz.
Zoals ik al eerder zei heeft hij gewoon een vreemde opvoeding gehad als het op liefde en emoties tonen aankomt en praten over gevoelens is niet zijn sterkste kant,ik ben super emotioneel en toon dat ook.
Bij mij staat bij alles té voor,als ik verdrietig ben dan kan ik de hele dag huilen,als ik blij ben dan mag iedereen daarvan meegenieten en als ik boos ben,nou berg je dan maar.
Hij is totaal niet zo,vindt mij in mijn buien maar overdreven en haalt snel zijn schouders op voor dingen.
Maar ik weet dat hij van me houdt,ik geloof ook dat hij het er vorig jr écht wel moeilijk mee heeft gehad alleen hij heeft dat op een andere manier verwerkt en mij gewoon niet gesteund in mijn verdriet.
Dat er nu iemand dit alles meeleest en daarmee aan het stoken is tussen ons vind ik zielig en jammer.
Ik denk en hoop dat wij er samen nog wel uit kunnen komen.
Mijn moeder is een paar jr geleden ernstig ziek geworden en zij woont in het buitenland dus ik kon niet zomaar even bij haar langs,mijn vriend is toen echt heel erg lief voor me geweest en heeft me hierin waar hij kon gesteund.
Mijn zoon heeft amper tot geen contact met zijn vader en mijn vriend is echt een hele lieve en goeie sub papa voor hem,hij gaat mee naar ouderavonden op school en is erg betrokken bij alles wat er gebeurd ivm opleiding,stage,enz.
En toen mijn zoon met spoed in het ziekenhuis kwam te liggen heeft mijn vriend zich door de bewaking van het ziekenhuis gevochten omdat,mijn zoon op een gesloten afdeling lag en mijn vriend er niet bij mocht aangezien hij geen familie was.
Ook toen we een paar jr geleden besloten een tijdje te gaan latten heeft hij mij waar hij kon geholpen,met een huis,het opknappen,het kopen van spullen,enz.
Zoals ik al eerder zei heeft hij gewoon een vreemde opvoeding gehad als het op liefde en emoties tonen aankomt en praten over gevoelens is niet zijn sterkste kant,ik ben super emotioneel en toon dat ook.
Bij mij staat bij alles té voor,als ik verdrietig ben dan kan ik de hele dag huilen,als ik blij ben dan mag iedereen daarvan meegenieten en als ik boos ben,nou berg je dan maar.
Hij is totaal niet zo,vindt mij in mijn buien maar overdreven en haalt snel zijn schouders op voor dingen.
Maar ik weet dat hij van me houdt,ik geloof ook dat hij het er vorig jr écht wel moeilijk mee heeft gehad alleen hij heeft dat op een andere manier verwerkt en mij gewoon niet gesteund in mijn verdriet.
Dat er nu iemand dit alles meeleest en daarmee aan het stoken is tussen ons vind ik zielig en jammer.
Ik denk en hoop dat wij er samen nog wel uit kunnen komen.
