IJskonijn

Ben ik een "IJskonijn"?



Na een relatie van zeven jaar, samenwonen en leven als broer en zus, ben ik al vijf jaar vrijgezel. Mannen hoeven niet te dichtbij te komen, ik ben gelukkig en er is nog geen man geweest die dat geluk kon vergroten. Alle scharrels werden aan de kant gezet als het even lastig werd, want geen zin in gedoe en gezeur. Er was ook geen tijd voor lange relaties, want er moesten dromen nageleefd worden en dingen gedaan. Dus ben ik naar Santiago gelopen, ben ik op reis gegaan en heb ik mijn droombaan gezocht en gevonden. .



Na vijf jaar geen contact met Ex zijn we elkaar weer tegengekomen en bevriend geraakt. Hij is geweldig, we hebben veel lol samen, praten tot diep in de nacht en hij is de eerste die ik bel als er iets ergs of geweldigs is gebeurd. Hij is mijn Mr Perfect, leuker dan alle mannen die ik de afgelopen jaren tegen ben gekomen. Maar... geen vlinders.



Komt het omdat ik hem beter ken dan mijn linker broekzak? Zijn we het stadium van verliefd zijn al jaren geleden gepasseerd? Of is hij zo perfect dat het saai is? Is hij gewoon mijn beste vriend en wil ik er meer van maken? Of heeft hij me gekwetst en geef ik hem geen kans (we zijn uit elkaar gegaan omdat hij verliefd werd op een ander. Wel begrijpelijk, we leefden langs elkaar heen en ik wilde nog maar amper sex, dieptepunt was om het half jaar)? Of ben ik een ijskonijn geworden, geen enkele man de kans gevend mij te kwetsen?



We zijn geweldig samen, niemand snapt dat wij geen stel zijn. We lachen, praten, knuffelen. We vieren kerst samen, gaan over een paar maand op reis en denken er zelfs over om samen te gaan wonen, als vrienden wel te verstaan.



Ex laat me soms merken dat hij meer van me wil dan alleen vriendschap. Kruipt tegen me aan in bed of geeft me een net iets te lange knuffel of zoen. Subtiel, maar wel duidelijk. Gewoon knuffelen met hem vind ik heerlijk, maar als het naar meer neigt verstijf ik en weet ik niet wat ik moet doen. Mn hersenen werken dan op volle toeren tot de overload bereikt is...



Een half jaar geleden zijn we na een dronken nacht met elkaar naar bed geweest. Het was oke, niet geweldig, mar dat kan ook aan de hoeveelheid cocktails hebben gelegen. Ik ben er zo van geschrokken, dat ik hem direct duidelijk heb gemaakt dat dit niet handig en eenmalig was.



Om het nog ingewikkelder te maken: Ik wil een kind! En het liefst van hem. We zullen geweldige ouders zijn, zitten zo op één lijn. Het liefste wil ik natuurlijk een kind met die man die de aarde doet trillen, de Liefde van mijn Leven, de Man van mijn Dromen. Maar misschien komt die nooit. Of misschien is Ex dit wel, maar herken ik het niet omdat ik al mijn verliefde vlinders netjes heb opgeborgen...



Mijn verliefdheid komt vaak pas na een tijdje samen zijn. Soms denk ik dat ik het gewoon met Ex moet proberen, kijken of die rupsen in mijn buik zich gaan ontpoppen. Maar wat als dat niet zo is? Dan moet ik hem weer kwetsen met "Sorry, vanavond even geen zin". Ik ben bang hem pijn te doen. En onze vriendschap kwijt te raken, daar is hij te bijzonder voor. Aan de andere kant, als ze zich ontpoppen, kunnen we nog lang en gelukkig leven.



Dus dames en heren, uw advies is gevraagd! Hoe zet ik mijn verstand uit en gevoel aan? En hoe kom ik er dan achter wat ik voor hem voel?

Ja, de aantrekkingskracht was er wel. Maar dan heb ik het wel over acht, tien jaar geleden. De eerste jaren spatten de vonken ervan af, we konden niet van elkaar afblijven. Door omstandigheden werd dat toen even minder, ik was met mijn hoofd bij andere dingen, en daarna ging het alleen maar bergafwaarts.

Op zich geloof ik ook wel dat je zelf veel in de hand hebt, dat je vonken kan maken. Maar moet er dan niet in ieder geval een klein waakvlammetje zijn?

Het oude zeer is uitgepraat en speelt niet meer. Wat er toen gebeurd is, waren reacties op omstandigheden en op elkaar, reacties die toen onvermijdelijk waren. Wat ook meespeelt is dat hij mijn eerste echte langdurige liefde was. Ik heb daarvoor ook wel wat relaties gehad, maar niet samengewoond en ook nooit langer dan een half jaar een relatie gehad. We hebben veel "beginnersfoutjes" gemaakt, die me nu niet meer zouden overkomen (jezelf verliezen in je relatie, te veel aanpassen aan hem, ongevraagd, dat soort dingen)



Ik ben nu zelfverzekerd en ken mezelf ook wat beter. Ik ben niet bang dat dezelfde problemen weer zullen spelen. Behalve de ontbrekende vlinders dan.



We zijn vandaag samen gaan wandelen in de bossen, heerlijke middag gehad! Hij moest weer terug huis, vanwege z'n werk (hij woont en werkt nu nog 100 km van me vandaan) Daar was ik wel erg teleurgesteld over, ik baal dan dat hij weer moet gaan. Ik had me echt verheugd op een avondje kokkerellen en lekker op de bank hangen met hem. Als ik hem langer dan een week niet zie, begin ik hem ook vreselijk te missen, iets wat ik bij een gewone vriend niet heb.



En daar komen de twijfels weer, voel ik dan toch niet meer voor hem? Soms vraag ik me ook wel af, die kriebels, komen die niet vooral omdat iemand nieuw is, de onzekerheid, het aftasten, dat soort dingen?

Nog even een update, er is ondertussen veel veranderd...



Vier weken geleden bleef hij bij me slapen, probeerde me te versieren en... we zijn in bed beland! Het was erg goed, en vaak maar ook raar.



Het voelt op zich wel goed, maar het benauwd me een beetje. Hij is zo zeker van ons, terwijl ik nog steeds wel twijfels heb. Ik vind hem een schat, zonder twijfel. Hij maakt m'n leven leuker, hij maakt mij leuker en ik vind het heerlijk om bij hem te zijn. De vlinders zijn er nog steeds niet in overvloed, knuffelen is heerlijk, maar als ik hem zie heb ik niet het gevoel dat ik de kleren van zijn lijf wil rukken. Maar goed, dat heb ik sowieso niet zo snel met mannen.



Ik mis denk ik het ontdekken een beetje. Ik ken hem beter dan mijn linkerbroekzak, heb aan een halve blik genoeg. Dat is natuurlijk minder spannend dan een nieuwe man, waar er nog zoveel uit te vinden valt. Aan de andere kant is het ook wel fijn, geen onzekerheden of hij nou wel of niet belt of me leuk vind. Het lijkt een beetje alsof we de eerste jaren over hebben geslagen en direct in het derde jaar van onze relatie stappen.



Maar goed, hij is een schat, we hebben veel lol samen, hij snapt mij en ik hem en hij heeft de afgelopen jaren in bed veel bij geleerd Dus ik ga er maar gewoon van genieten, niet teveel nadenken en maar zien waar het naar toe gaat.



In ieder geval bedankt voor jullie tips!

Haha, welnee, gewoon houden. Ik voel me leuker bij hem, mooi en grappig en slim. Waarschijnlijk zit dat gewoon in mn hoofd, en verander ik geen spat als hij er is, maar t is wel een goed gevoel.



Ik ben een behoorlijke tijd vrijgezel geweest, en vond 't heerlijk! Ik stond om eerlijk te zijn niet echt te wachten op een relatie, ik heb genoeg te doen en leuke vrienden, een relatie in m'n leven inpassen is best lastig. Geloof me, als iemand relaties niet idealiseert ben ik dat! Ik ben de afgelopen jaren de "eeuwige vrijgezel" geweest, mrs. bindingsangst en stond inderdaad niet te wachten op gedoe. Waarschijnlijk dat ik deze relatie daarom ook zo eng vind, ik weet dat dit niet zomaar een scharrel is.

Maar als ik hem een week niet zie, mis ik hem vreselijk. Dus ik wil het een kans geven, zeker zolang het nog niet teveel gedoe is We doen het rustig aan, zijn eerlijk en open en zien wel waar het toe leidt. Het voelt raar, doodeng en toch ook goed, dus blijkbaar doen we het dan toch wel goed...

@ Bim: spijker op z'n kop, ik stel hele hoge eisen aan mezelf, ben een perfectionist in werk, liefde, in alles. Erg lastig en volkomen onnodig, maar goed, hoe stop je dat zomaar? Ben al wel minder dan vroeger hoor....



De vlinders fladderen niet overvloedig, maar ik hou wel ontzettend veel van hem, absoluut! Hij is mooi, lief en slim, what's not to love? Ik moet er niet aan denken dat een ander er met hem vandoor wandelt.



Ik ben wel bang dat we dezelfde fouten van vroeger weer maken, maar aan de andere kant, we zijn nu ouder en wijzer. Zeggen ze...



We praten in ieder geval wel meer en beter. We zijn in het afgelopen jaar openhartiger en eerlijker naar elkaar geweest dan we die totale zeven jaar samen waren, dus dat is wel een grote vooruitgang!



Ik denk dat ik hem nog maar een tijdje hou

Oh, maak je niet druk hoor, ik ben geen onzeker meisje dat bevestiging nodig heeft om te weten dat ze leuk is. Ik vind mezelf sowieso wel leuk, maar het voelt gewoon wel goed om te horen dat ik er mooi uit zie. Misschien mutsig, maar dat streelt mn ego wel. En doordat we beiden dezelfde humor hebben en elkaar daarin aanvullen, heb ik gewoon meer lol, waardoor ik me grappiger voel. Maar geen zorgen, ook zonder hem ben ik leuk...



Dat je niet overtuigd bent dat ik mijn vrijgezelle leven leuk vond, dat kan. Ik weet dat ik het prima naar mijn zin had, en daar gaat het om. Juist dat was een van de redenen dat ik in al die tijd geen nieuwe relatie ben aan gegaan, het hoefde allemaal niet zo nodig.

Ik vraag me af waarom je het idee hebt dat ik hem idealiseerde. Of bedoel je dat ik relaties op zich idealiseerde?



Onze relatie was de laatste jaren nou niet echt geweldig, dus dat was niet iets waar ik naar terug verlangde. Pas toen we elkaar weer ontmoetten na jaren van radiostilte, kwam ik erachter dat hij toch eigenlijk best een leuke vent is.



Misschien is het wel raar dat ik het eng vind dat we weer samen zijn. Daar denk ik zelf ook over na. Ik ben in de afgelopen jaren niet één iemand tegen gekomen waar ik 100% voor kon gaan, ik vind het eng om de vrijheid op te geven en om gekwetst te kunnen worden. Misschien komt dat omdat geen van de gepasseerde mannen mr Right was, misschien komt het omdat ik het eng vind me open te stellen voor mannen. Wat de reden ook is, ik wil het wel uit proberen. Deze keer ga ik niet gillend weg rennen, maar geef ik het een kans. En als het dan toch niet goed blijkt te zijn, ben ik in ieder geval weer een ervaring rijker.

Geen idee waarom ik het benadruk. Omdat je ernaar vroeg. En waarschijnlijk omdat dat erg tekenend voor me is geweest de afgelopen jaren. Terwijl vriendinnen om me heen tijdens het stappen ook bezig waren met de mannen om ons heen, lette ik daar nooit zo op en daar kreeg ik vaak kritiek op van vriendinnen. Dat ik me eens open moest stellen en het alleen zijn niet teveel moest romantiseren, omdat ik dan "eenzaam en alleen achter zou blijven". Vandaar dat ik mezelf ook als een ijskonijn zie, die zich niet openstelt.



Het is ook raar dat ik hem als mr Right zie, en er toch nog niet over uit ben. Ik herken mijn eigen gevoelens niet zo goed in dit geval. Of sowieso als het om mannen gaat, terwijl ik normaal mezelf behoorlijk goed ken. Op papier is hij de perfecte man. We zijn ook erg leuk samen, er is niemand in onze omgeving die het verbaast dat we weer samen zijn, sommigen geloven zelfs niet dat het nog maar sinds kort is, die denken dat we al tijden samen zijn.



Ik vraag me inderdaad af of het nu wel gaat lukken, de eerste keer ging het immers fout. Zijn we genoeg veranderd om niet dezelfde fouten weer te maken? Door omstandigheden ben ik in die tijd in een behoorlijke depressie weg gezakt, die het begin van het einde van onze relatie, of in ieder geval van onze intimiteit betekende. We werden voorzichtig naar elkaar toe, vulden elkaars gedachten in en zeiden niet meer wat we echt dachten. Door werk kregen we ook nog eens een ander dagritme, zagen we elkaar nog maar amper. We deden weinig moeite voor elkaar en toen was er de sleur...



Ik hoop dat we ondertussen die "beginnersfout" niet meer gaan maken. Ik ben me er wel van bewust geworden wat een relatie ongemerkt kapot kan maken . Ik weet nu wat beter wat ik wel en niet wil en wat belangrijk is. En ik weet dat ik ontzettend veel van hem hou, en hij van mij. Of dat genoeg is weet ik niet. Of de vlinders onmisbaar zijn weet ik ook niet. Ik weet wel dat ik nu bij hem wil zijn en dat het goed voelt, en eng. Maar aangezien het goede gevoel sterk overheerst geef ik het een kans.



Het is wel fijn dat je meedenkt. Het zet me aan het denken waardoor ik alles wat beter op een rijtje krijg.

Uit je posts krijg ik het idee dat je zelf een langdurige relatie hebt, met nog steeds vlinders, klopt dat? Heerlijk zeg, geniet ervan! Ik wou dat het bij mij ook zo makkelijk afging, maar vraag me af met mijn piekerende karakter of ik dat ooit voor elkaar zal krijgen. Ik heb helaas de neiging dit soort dingen kapot te denken...