Relaties
alle pijlers
Man ongelukkig
maandag 8 februari 2010 om 12:26
Hallo,
Het is voor mij de eerste maal dat ik op zo'n forum werk, dus ik weet echt niet hoe dit verder gaat. Ik veronderstel dat ik gewoon mijn verhaal kan posten hier?
Ik ben een vrouw van bijna 40 jaar en 10 jaar gelukkig getrouwd geweest (of althans ik dacht gelukkig) maar mijn man liet me dan staan voor een meisje van 11 jaar jonger. Dit is nu 6 jaar geleden. Een jaar of twee heb ik weinig of geen relaties gehad want ik heb altijd mijn twee kindjes (in co-ouderschap) de voorrang gegeven op alles. Nu heb ik sinds 3.5 jaar een relatie maar deze heeft zodanig veel ups en downs dat ik het niet meer weet. Het hoe en wat kan ik hier wel neerschrijven maar ik weet niet hoe dit forum werkt en wie hier al dan niet kan of wil op reageren.
Kan mij iemand hierbij helpen aub?
wat betektent Poll op dit forum?
Groetjes
Hilde
Het is voor mij de eerste maal dat ik op zo'n forum werk, dus ik weet echt niet hoe dit verder gaat. Ik veronderstel dat ik gewoon mijn verhaal kan posten hier?
Ik ben een vrouw van bijna 40 jaar en 10 jaar gelukkig getrouwd geweest (of althans ik dacht gelukkig) maar mijn man liet me dan staan voor een meisje van 11 jaar jonger. Dit is nu 6 jaar geleden. Een jaar of twee heb ik weinig of geen relaties gehad want ik heb altijd mijn twee kindjes (in co-ouderschap) de voorrang gegeven op alles. Nu heb ik sinds 3.5 jaar een relatie maar deze heeft zodanig veel ups en downs dat ik het niet meer weet. Het hoe en wat kan ik hier wel neerschrijven maar ik weet niet hoe dit forum werkt en wie hier al dan niet kan of wil op reageren.
Kan mij iemand hierbij helpen aub?
wat betektent Poll op dit forum?
Groetjes
Hilde
maandag 8 februari 2010 om 12:31
Er zijn hier altijd mensen die je willen helpen en aan wie je je verhaal kwijt kunt.
Je moet dan natuurlijk wel ook je verhaal (of wat je ervan kwijt wilt) vertellen
En poll is iets wat jezelf kunt invullen "goh, wat vinden jullie een mooie kleur?" en daar dan de antwoorden bij geven waar de mensen op kunnen stemmen.
Je moet dan natuurlijk wel ook je verhaal (of wat je ervan kwijt wilt) vertellen
En poll is iets wat jezelf kunt invullen "goh, wat vinden jullie een mooie kleur?" en daar dan de antwoorden bij geven waar de mensen op kunnen stemmen.
Ja, dat vind ik echt.
maandag 8 februari 2010 om 12:33
maandag 8 februari 2010 om 14:17
ik probeer mijn verhaal te vertellen en niet te eentonig te klinken of het te lang te maken.
Toen ik mijn huidige vriend leerde kennen was ik kerngezond en werkte ik bijna 7/7 de week dat ik de kinderen niet had en de andere week had ik de tijd voor mijn kids. Mijn vriend was toen zelfstandige met 8 werknemers.
Toen we amper 7 maanden samen waren kreeg ik door allerlei samenvallende omstandigheden in het verleden (groepsverkrachting, gewapende overval, operatie's enz) ME (cvs en fibromyalgie) met nog andere spierziekte erbij. Kortom, mijn werk heb ik moeten opgeven wat mij heel zwaar is gevallen. Mijn vriend heeft me toen in alles gesteund en mij heel goed geholpen. Hij was DE MAN met niet alleen de aandacht voor zijn vrouw maar hij wist ook perfect hoe hij iemand moest aanvoelen, steunen zowel lichamelijk als geestelijk.
Een paar maanden later is zijn firma echter overkop gegaan. Mijn vriend heeft nog geprobeerd in vereffening te gaan maar het is spijtig genoeg op een faillissement uitgedraaid, met alle gevolgen erbij. Hij collectieve schuldbemiddeling en ikzelf ook want ik had een huis gekocht maar kon dit niet meer afbetalen doordat ik niet meer kon gaan werken. Beiden zijn we nu 1.5 jaar en 1jaar in onze collectieve schuldbemiddeling.
Gelukkig heeft mijn vriend een goed werk nu maar hij is vele dagen van huis weg. Meestal van ma tot vrijdag of zaterdag. Hij komt dan ook meestal heel moe thuis en hier thuis gebeurt er weinig of niets door hem. de moed ontbreekt hem want hij kan zich niet stellen in het feit dat hij zijn zaak heeft moeten opgeven en nu zelf voor een baas moet werken.
Ondanks alles is mijn ziek zijn er veel op vooruit gegaan en kan ik het huishouden perfect runnen (hij heeft 2 kinderen uit zijn vorig huwelijk) en ik heb 2 kinderen uit mijn vorig huwelijk) en de kids kunnen het heel goed met elkaar vinden.
Mijn vriend en ik hebben maanden aan een stuk een heel moeilijke tijd doorstaan en ook heel wat woordenwissels gehad door het faillissement, door mijn ziekte, door onze collectieve schuldenregeling, door allerlei zaken dat moesten afgehandels worden maar waar er geen tijd of geld was.
Nu zijn we deze periode gelukkig doorheen gesparteld en hebben we het samen met onze kinderen toch al een hele tijd goed laat ons zeggen. Met goed bedoel ik dan, geen woordenwissels meer, de seks is opnieuw goed, en de depressieve ingesteldheid leek achterwege.
Maar sinds kort heeft mijn vriend voor niets meer zin, noch om thuis iets te doen, noch om samen weg te gaan, noch om met de kinderen iets te doen, noch voor seks.
ik heb hier met hem over gepraat, maar het enige wat eruit komt is dat ondanks hij het goed heeft met mij en gelukkig is, dat het niet voldoende is voor hem. hij wil meer. wat weet hij niet maar dit wil hij niet zegt hij.het is niet voldoende.
Ik kan hem begrijpen ergens want ook ik wil meer in het leven dat elke maand van een leefloon te leven en te moeten zien wat we doen of uitgeven, maar momenteel is er niets meer dat we kunnen doen dan de situatie te aanvaarden en zolang de collectieve schuldenregeling nog duurt (is 6 jaar bij ons allebei) er proberen het beste van te maken.
Natuurlijk zouden we meer met de kinderen kunnnen doen en ook meer tijd voor ons beiden kunnen vrijmaken maar ook hier heeft hij geen zin in. Hij is moe en uitgeteld door het vele werken en het zware werk en heeft in niets nog zin. Ik probeer hem nu al maanden te steunen maar niets lijkt te helpen. Zaken die dringend zijn aandacht vragen qua papierwerk nog voor het faillissement, privé zaken dat geld aan belangen en dat ik niet voor hem kan doen, blijven aanslepen. In huis, de mannelijke taken dien ik ook op mij te nemen net als het huishouden met onze vier kinderen. Gelukkig heb ik mijn ziek zijn kunnen aanvaarden en heb ik leren doseren en kan ik het meestal aan, maar ook niet altijd
Een veertiental dagen geleden is er dan ook nog ingebroken bij ons en is er spijtig genoeg veel kleding, juwelen en geld gestolen, tot de spaarcentjes van de kindjes toe.
Komt er nog eens bovenop dat mijn vriend zich in het buitenland door een paar werknemers (hij is baas over een 20 tal personen, soms meer) zich heeft laten beïnvloeden door een paar jongere gasten en hiermee in een bar is getrokken en mij daar bedrogen heeft met een, ja laat ons maar zeggen 'hoer' een negerin.
Het feit dat ik het niet makkelijk heb met mijn groepsverkrachting die gebeurde in het verleden (door vreemden) en mijn gewapende overval (door een neger) en dan nog eens het feit dat hij mij bedroog met een negerin, dit alles maakt het voor mij niet makkelijk om hem dus te blijven steunen in zijn depressieve houding. Ik heb het ook niet makkelijk om mijn vertrouwen week in week uit opnieuw te moeten geven als hij naar het buitenland vertrekt, maar toch probeer ik het en ben ik het die vraag op eens iets samen te doen en om hem in de situatie te stellen en er proberen er het beste van te maken.
Ik weet echt niet hoe ik verder met hem moet omgaan. Ik heb alles geprobeerd maar er blijven woordenwissels en nu zelfs hoogoplopende ruzie's aanwezig. Het gaat van kwaad naar erger. Als hij al eens thuis is slaapt hij of heeft hij voor niets zin, terwijl ik dan ook een beetje aandacht wil en over de zaken die blijven aanslepen wil praten, hij niet.
ik weet me geen raad meer.
ik hoop dat ik hier niet te langdradig geweest ben maar dat is zo'n beetje mijn verhaal.
Toen ik mijn huidige vriend leerde kennen was ik kerngezond en werkte ik bijna 7/7 de week dat ik de kinderen niet had en de andere week had ik de tijd voor mijn kids. Mijn vriend was toen zelfstandige met 8 werknemers.
Toen we amper 7 maanden samen waren kreeg ik door allerlei samenvallende omstandigheden in het verleden (groepsverkrachting, gewapende overval, operatie's enz) ME (cvs en fibromyalgie) met nog andere spierziekte erbij. Kortom, mijn werk heb ik moeten opgeven wat mij heel zwaar is gevallen. Mijn vriend heeft me toen in alles gesteund en mij heel goed geholpen. Hij was DE MAN met niet alleen de aandacht voor zijn vrouw maar hij wist ook perfect hoe hij iemand moest aanvoelen, steunen zowel lichamelijk als geestelijk.
Een paar maanden later is zijn firma echter overkop gegaan. Mijn vriend heeft nog geprobeerd in vereffening te gaan maar het is spijtig genoeg op een faillissement uitgedraaid, met alle gevolgen erbij. Hij collectieve schuldbemiddeling en ikzelf ook want ik had een huis gekocht maar kon dit niet meer afbetalen doordat ik niet meer kon gaan werken. Beiden zijn we nu 1.5 jaar en 1jaar in onze collectieve schuldbemiddeling.
Gelukkig heeft mijn vriend een goed werk nu maar hij is vele dagen van huis weg. Meestal van ma tot vrijdag of zaterdag. Hij komt dan ook meestal heel moe thuis en hier thuis gebeurt er weinig of niets door hem. de moed ontbreekt hem want hij kan zich niet stellen in het feit dat hij zijn zaak heeft moeten opgeven en nu zelf voor een baas moet werken.
Ondanks alles is mijn ziek zijn er veel op vooruit gegaan en kan ik het huishouden perfect runnen (hij heeft 2 kinderen uit zijn vorig huwelijk) en ik heb 2 kinderen uit mijn vorig huwelijk) en de kids kunnen het heel goed met elkaar vinden.
Mijn vriend en ik hebben maanden aan een stuk een heel moeilijke tijd doorstaan en ook heel wat woordenwissels gehad door het faillissement, door mijn ziekte, door onze collectieve schuldenregeling, door allerlei zaken dat moesten afgehandels worden maar waar er geen tijd of geld was.
Nu zijn we deze periode gelukkig doorheen gesparteld en hebben we het samen met onze kinderen toch al een hele tijd goed laat ons zeggen. Met goed bedoel ik dan, geen woordenwissels meer, de seks is opnieuw goed, en de depressieve ingesteldheid leek achterwege.
Maar sinds kort heeft mijn vriend voor niets meer zin, noch om thuis iets te doen, noch om samen weg te gaan, noch om met de kinderen iets te doen, noch voor seks.
ik heb hier met hem over gepraat, maar het enige wat eruit komt is dat ondanks hij het goed heeft met mij en gelukkig is, dat het niet voldoende is voor hem. hij wil meer. wat weet hij niet maar dit wil hij niet zegt hij.het is niet voldoende.
Ik kan hem begrijpen ergens want ook ik wil meer in het leven dat elke maand van een leefloon te leven en te moeten zien wat we doen of uitgeven, maar momenteel is er niets meer dat we kunnen doen dan de situatie te aanvaarden en zolang de collectieve schuldenregeling nog duurt (is 6 jaar bij ons allebei) er proberen het beste van te maken.
Natuurlijk zouden we meer met de kinderen kunnnen doen en ook meer tijd voor ons beiden kunnen vrijmaken maar ook hier heeft hij geen zin in. Hij is moe en uitgeteld door het vele werken en het zware werk en heeft in niets nog zin. Ik probeer hem nu al maanden te steunen maar niets lijkt te helpen. Zaken die dringend zijn aandacht vragen qua papierwerk nog voor het faillissement, privé zaken dat geld aan belangen en dat ik niet voor hem kan doen, blijven aanslepen. In huis, de mannelijke taken dien ik ook op mij te nemen net als het huishouden met onze vier kinderen. Gelukkig heb ik mijn ziek zijn kunnen aanvaarden en heb ik leren doseren en kan ik het meestal aan, maar ook niet altijd
Een veertiental dagen geleden is er dan ook nog ingebroken bij ons en is er spijtig genoeg veel kleding, juwelen en geld gestolen, tot de spaarcentjes van de kindjes toe.
Komt er nog eens bovenop dat mijn vriend zich in het buitenland door een paar werknemers (hij is baas over een 20 tal personen, soms meer) zich heeft laten beïnvloeden door een paar jongere gasten en hiermee in een bar is getrokken en mij daar bedrogen heeft met een, ja laat ons maar zeggen 'hoer' een negerin.
Het feit dat ik het niet makkelijk heb met mijn groepsverkrachting die gebeurde in het verleden (door vreemden) en mijn gewapende overval (door een neger) en dan nog eens het feit dat hij mij bedroog met een negerin, dit alles maakt het voor mij niet makkelijk om hem dus te blijven steunen in zijn depressieve houding. Ik heb het ook niet makkelijk om mijn vertrouwen week in week uit opnieuw te moeten geven als hij naar het buitenland vertrekt, maar toch probeer ik het en ben ik het die vraag op eens iets samen te doen en om hem in de situatie te stellen en er proberen er het beste van te maken.
Ik weet echt niet hoe ik verder met hem moet omgaan. Ik heb alles geprobeerd maar er blijven woordenwissels en nu zelfs hoogoplopende ruzie's aanwezig. Het gaat van kwaad naar erger. Als hij al eens thuis is slaapt hij of heeft hij voor niets zin, terwijl ik dan ook een beetje aandacht wil en over de zaken die blijven aanslepen wil praten, hij niet.
ik weet me geen raad meer.
ik hoop dat ik hier niet te langdradig geweest ben maar dat is zo'n beetje mijn verhaal.
maandag 8 februari 2010 om 14:31
Hilde, wat een heftig verhaal, zeg!
Ik begrijp alleen niet zo goed, wat de neger (die jou verkracht heeft) en de negerin met elkaar te maken hebben.
Ik vind het wel heel erg, de dingen, die je hebt meegemaakt. Je schrijft zelf dat je met je verleden en je ziektes kan leven. Maar als je het benemt, lijkt mij dat niet zo.
Hebben jullie al overwogen om (gezins)therapie of maatschappelijk werk bij jullie situatie te betrekken?
Ik denk dat je zelf van alles wel geprobeerd hebt, om de situatie te verbeteren. Maar je lijkt er te dicht op te zitten om dit te kunnen zien. Daarnaast moeten beiden aan een oplossing willen werken en als hij aangeeft dit niet te kunnen of te willen, is er natuurlijk geen beweging in te krijgen.
Kun je hem ook voor een ultimatum stellen? Vooral ten aanzien van: wat gaan we hier nu aan doen? wat wil hij? En ook jezelf afvargen: hoe zou jij het liefst verder willen? wat kun jij doen en/of laten om de balans weer te herstellen? Kun je eventueel ook weer buiten de deur gaan werken en BSO regelen voor de kinderen?
Jullie hebben ook schulden en in die combinatie lijkt het me al helemaal niet gemakkelijk. Vooral voor de balans tussen jullie: een werkend en ander thuismoeder kan ook wat wringen. Dus wellicht toch (parttime) werken?
Misschien kan hij dan ander werk gaan zoeken, zodat hij niet meer zo lang van huis is.
Ik zou ook niet weten wat ik anders in jouw situatie zou doen. Sterkte in ieder geval!
Ik begrijp alleen niet zo goed, wat de neger (die jou verkracht heeft) en de negerin met elkaar te maken hebben.
Ik vind het wel heel erg, de dingen, die je hebt meegemaakt. Je schrijft zelf dat je met je verleden en je ziektes kan leven. Maar als je het benemt, lijkt mij dat niet zo.
Hebben jullie al overwogen om (gezins)therapie of maatschappelijk werk bij jullie situatie te betrekken?
Ik denk dat je zelf van alles wel geprobeerd hebt, om de situatie te verbeteren. Maar je lijkt er te dicht op te zitten om dit te kunnen zien. Daarnaast moeten beiden aan een oplossing willen werken en als hij aangeeft dit niet te kunnen of te willen, is er natuurlijk geen beweging in te krijgen.
Kun je hem ook voor een ultimatum stellen? Vooral ten aanzien van: wat gaan we hier nu aan doen? wat wil hij? En ook jezelf afvargen: hoe zou jij het liefst verder willen? wat kun jij doen en/of laten om de balans weer te herstellen? Kun je eventueel ook weer buiten de deur gaan werken en BSO regelen voor de kinderen?
Jullie hebben ook schulden en in die combinatie lijkt het me al helemaal niet gemakkelijk. Vooral voor de balans tussen jullie: een werkend en ander thuismoeder kan ook wat wringen. Dus wellicht toch (parttime) werken?
Misschien kan hij dan ander werk gaan zoeken, zodat hij niet meer zo lang van huis is.
Ik zou ook niet weten wat ik anders in jouw situatie zou doen. Sterkte in ieder geval!
Only dead fish go with the flow
maandag 8 februari 2010 om 14:36
heb je al therapie gehad voor die verkrachting?
Dat hij vreemd gegaan is met een donkere dame doet namelijk niet terzake, het gaat er om DAT hij vreemd is gegaan.. het is niet extra erg omdat het een donkere dame is, omdat jij ooit bent verkracht door een donkere man...
maar goed dit is slechts een onderdeel van jullie probleem...
Dat hij vreemd gegaan is met een donkere dame doet namelijk niet terzake, het gaat er om DAT hij vreemd is gegaan.. het is niet extra erg omdat het een donkere dame is, omdat jij ooit bent verkracht door een donkere man...
maar goed dit is slechts een onderdeel van jullie probleem...
maandag 8 februari 2010 om 14:44
Sjeee wat een heftig verhaal. Wat mij gelijk opviel is het volgende.
Je zegt dat jullie rondkomen van een 'leefloon', dat wil toch zeggen dat alles wat je boven een bepaald (onder het minimum) bedrag verdient naar de schuldaflossing gaat? Maakt het dan wat uit of jullie 1500 of 4000 euro per maand verdienen? Nee, want jullie houden zelf niets extra's over door meer te verdienen.
Dus tip 1 (mits het bovenstaande klopt): kan je vriend proberen iets relaxter werk te vinden? Misschien echt niet meer dan 40 uren maken?
Tip 2: zoek hulp! Jullie hebben zo ontzettend veel ellende doorstaan met zn tweeen en het blijkt nu dat jullie er samen aan ten gronde gaan. Logisch! Stress en geldzorgen veroorzaken nou eenmaal een hoop ruzie en ellende thuis. Dus met hulp bedoel ik iets van Relatietherapie, of jullie allebei individueel bij maatschappelijk werk of zoiets.
Het lijkt erop alsof je vriend het allemaal wel prima vindt. Waarschijnlijk denkt hij het volgende: Hij heeft nu toch een kutleven dus waarom zou hij zn best nog doen om het leuk en gezellig te maken?
Sterkte in elk geval
Je zegt dat jullie rondkomen van een 'leefloon', dat wil toch zeggen dat alles wat je boven een bepaald (onder het minimum) bedrag verdient naar de schuldaflossing gaat? Maakt het dan wat uit of jullie 1500 of 4000 euro per maand verdienen? Nee, want jullie houden zelf niets extra's over door meer te verdienen.
Dus tip 1 (mits het bovenstaande klopt): kan je vriend proberen iets relaxter werk te vinden? Misschien echt niet meer dan 40 uren maken?
Tip 2: zoek hulp! Jullie hebben zo ontzettend veel ellende doorstaan met zn tweeen en het blijkt nu dat jullie er samen aan ten gronde gaan. Logisch! Stress en geldzorgen veroorzaken nou eenmaal een hoop ruzie en ellende thuis. Dus met hulp bedoel ik iets van Relatietherapie, of jullie allebei individueel bij maatschappelijk werk of zoiets.
Het lijkt erop alsof je vriend het allemaal wel prima vindt. Waarschijnlijk denkt hij het volgende: Hij heeft nu toch een kutleven dus waarom zou hij zn best nog doen om het leuk en gezellig te maken?
Sterkte in elk geval
maandag 8 februari 2010 om 15:18
eerst en vooral bedankt voor de vele reacties. Dit had ik eerlijk gezegd niet verwacht. Ik probeer op de vragen die erbij zaten te antwoorden.
Eerst en vooral, wat die neger en die negerin met elkaar te maken hebben lijkt me voor jullie misschien moeilijk te vatten maar het feit dat ik net door zo iemand ben overvallen en verkracht maar het moeilijk om mijn parnter voor ogen te zien met zo iemand. ik weet niet of jullie dat kunnen begrijpen maar ook al zag ik hen niet samen, toch kwetst dit beeld dat ik voor ogen zie.
En ja, ik ben hiervoor in therapie momenteel. Nog niet zo héél lang maar ik heb de stap kunnen zetten en het verloopt moeizaam maar beetje bij beetje probeer ik het een plaats te geven.
Anderzijds is het inderdaad het feit DAT hij het gedaan heeft, dan baart me ook zorgen. Het ging op dat moment wel heel goed tussen ons maar zoals de meeste mannen is de drank de oorzaak waar ik allesbehalve in geloof.
Op de vraag of alles wat er meer verdiend wordt dan een bepaald vastingesteld inkomen, dat dit naar de collectieve schuldbemiddelaar gaat, dit is inderdaad zo. Of wij nu hard werken of niet, lange uren presteren of veel geld verdienen, alles wat meer is dan een bepaald loon gaat inderdaad voor 6 jaar naar de collectieve schuldbemiddelaar. Maar hoe meer men verdient hoe meer leefloon men krijgt ook, dus aan alles is een negatieve en positieve kant.
Maar mijn vriend heeft voor een andere firma hier kort bij huis ook gewerkt maar het zelfstandig werken zit hem in het bloed, dus of hij nu voor iemand werkt of voor zichzelf hij zet zich meer dan 100% in en werkt dan ook tot laat in de avond. Hij was dan ook maar pas om elf of om twaalf uur thuis en dan 's morgens weer vroeg weg. Hij denkt er wel al een poosje aan om ander werk te zoeken momenteel.
Ikzelf heb er ook al aan gedacht om terug partime te gaan werken, maar ik kan dit echt niet aan. Als ik schrijft dat ik het huishouden en de kindjes en de was en strijk enzo aankan, dan is het omdat ik het kan doseren en veel kan rusten tussendoor. Omdat mijn vriend veel van huis weg is, ook 's nachts dus, kan ik in de dag veel rustpauzes nemen en in stukken en brokken verder werken. Mocht ik partime gaan werken dan kan ik die rustpauzes tussendoor niet doen en geen enkele werknemer stemt er mee in om de ene dag een goede werkkracht te hebben en de dag erna ineens een zieke die niet uit bed kan.
Relatietherapie hebben we met mijn therapeute ook al gehad. Hij is dan heel open, heel oprecht en uit veel medeleven naar mij uit en geeft zijn fouten toe ook. Het is dan even beter maar hij lijkt maar niet uit die negatieve spiraal te komen.
En zoals er iemand schreef daarnet dat hij eigenlijk denkt het is toch een kl.. leven waarom mij dan nog inzetten, ik denk dat dit de nagel op de kop is. Maar als ik ook zo denk, waar eindigen we dan? en hoe verloopt het dan de komende jaren voor ons en onze kinderen? een mens moet veel moed hebben en veel krachten maar uiteindelijk kan je die niet voor 2 personen blijven bijeenzoeken zoals ik nu doe.
Als ik dan zeg dat ik het niet meer zie zitten op deze manier en ik evengoed alleen kan gaan wonen dan legt hij zich zomaar bij de situatie neer.
Deze morgen nog kreeg ik een smsje waarin stond: het is spijtig maar ik kan je begrijpen. HEt is moeilijk leven met zo'n wispelturig iemand als ik. Verdomd spijtig. xxx ZO dat was het.
En nu?
Momenteel verlang ik ernaar om echt alleen te gaan wonen, dat de rust terugkeert, dat ik niet zoveel was en strijk meer heb van een groot huishouden, want dit vergt ook enorm veel van mij en met een beetje appreciatie en inzet van hem zou dit veel makkelijker dragen zijn ook, maar nu wordt het mij ook allemaal te veel eerlijk gezegd.
Ik denk meer en meer om de relatie op te geven en elk onze eigen weg te gaan, maar ik weet dat ik hem graag zie en eens de stap gezet is het nooit meer hetzelfde achteraf hé. Teruggaan is niet iets voor mij dan. Het duurt heel lang vooraleer ik een beslissing neem maar als ik ze neem dan hou ik er mij 99/100 wel aan.
Eerst en vooral, wat die neger en die negerin met elkaar te maken hebben lijkt me voor jullie misschien moeilijk te vatten maar het feit dat ik net door zo iemand ben overvallen en verkracht maar het moeilijk om mijn parnter voor ogen te zien met zo iemand. ik weet niet of jullie dat kunnen begrijpen maar ook al zag ik hen niet samen, toch kwetst dit beeld dat ik voor ogen zie.
En ja, ik ben hiervoor in therapie momenteel. Nog niet zo héél lang maar ik heb de stap kunnen zetten en het verloopt moeizaam maar beetje bij beetje probeer ik het een plaats te geven.
Anderzijds is het inderdaad het feit DAT hij het gedaan heeft, dan baart me ook zorgen. Het ging op dat moment wel heel goed tussen ons maar zoals de meeste mannen is de drank de oorzaak waar ik allesbehalve in geloof.
Op de vraag of alles wat er meer verdiend wordt dan een bepaald vastingesteld inkomen, dat dit naar de collectieve schuldbemiddelaar gaat, dit is inderdaad zo. Of wij nu hard werken of niet, lange uren presteren of veel geld verdienen, alles wat meer is dan een bepaald loon gaat inderdaad voor 6 jaar naar de collectieve schuldbemiddelaar. Maar hoe meer men verdient hoe meer leefloon men krijgt ook, dus aan alles is een negatieve en positieve kant.
Maar mijn vriend heeft voor een andere firma hier kort bij huis ook gewerkt maar het zelfstandig werken zit hem in het bloed, dus of hij nu voor iemand werkt of voor zichzelf hij zet zich meer dan 100% in en werkt dan ook tot laat in de avond. Hij was dan ook maar pas om elf of om twaalf uur thuis en dan 's morgens weer vroeg weg. Hij denkt er wel al een poosje aan om ander werk te zoeken momenteel.
Ikzelf heb er ook al aan gedacht om terug partime te gaan werken, maar ik kan dit echt niet aan. Als ik schrijft dat ik het huishouden en de kindjes en de was en strijk enzo aankan, dan is het omdat ik het kan doseren en veel kan rusten tussendoor. Omdat mijn vriend veel van huis weg is, ook 's nachts dus, kan ik in de dag veel rustpauzes nemen en in stukken en brokken verder werken. Mocht ik partime gaan werken dan kan ik die rustpauzes tussendoor niet doen en geen enkele werknemer stemt er mee in om de ene dag een goede werkkracht te hebben en de dag erna ineens een zieke die niet uit bed kan.
Relatietherapie hebben we met mijn therapeute ook al gehad. Hij is dan heel open, heel oprecht en uit veel medeleven naar mij uit en geeft zijn fouten toe ook. Het is dan even beter maar hij lijkt maar niet uit die negatieve spiraal te komen.
En zoals er iemand schreef daarnet dat hij eigenlijk denkt het is toch een kl.. leven waarom mij dan nog inzetten, ik denk dat dit de nagel op de kop is. Maar als ik ook zo denk, waar eindigen we dan? en hoe verloopt het dan de komende jaren voor ons en onze kinderen? een mens moet veel moed hebben en veel krachten maar uiteindelijk kan je die niet voor 2 personen blijven bijeenzoeken zoals ik nu doe.
Als ik dan zeg dat ik het niet meer zie zitten op deze manier en ik evengoed alleen kan gaan wonen dan legt hij zich zomaar bij de situatie neer.
Deze morgen nog kreeg ik een smsje waarin stond: het is spijtig maar ik kan je begrijpen. HEt is moeilijk leven met zo'n wispelturig iemand als ik. Verdomd spijtig. xxx ZO dat was het.
En nu?
Momenteel verlang ik ernaar om echt alleen te gaan wonen, dat de rust terugkeert, dat ik niet zoveel was en strijk meer heb van een groot huishouden, want dit vergt ook enorm veel van mij en met een beetje appreciatie en inzet van hem zou dit veel makkelijker dragen zijn ook, maar nu wordt het mij ook allemaal te veel eerlijk gezegd.
Ik denk meer en meer om de relatie op te geven en elk onze eigen weg te gaan, maar ik weet dat ik hem graag zie en eens de stap gezet is het nooit meer hetzelfde achteraf hé. Teruggaan is niet iets voor mij dan. Het duurt heel lang vooraleer ik een beslissing neem maar als ik ze neem dan hou ik er mij 99/100 wel aan.
maandag 8 februari 2010 om 15:32
Op de vragen:
Kun je hem ook voor een ultimatum stellen? Vooral ten aanzien van: wat gaan we hier nu aan doen? wat wil hij? En ook jezelf afvargen: hoe zou jij het liefst verder willen? wat kun jij doen en/of laten om de balans weer te herstellen?
zou ik het volgende nog willen antwoorden:
Ik heb hem inderdaad al gevraagd wat we hier kunnen aan doen en ik moest hem tijd geven (dit krijgt hij nu al meer dan een jaar) en wat hij wil? dat kan hij mij niet zeggen, moet ook de tijd uitwijzen zei hij. Hoe ik het liefste verder wil heb ik hem ook duidelijk gemaakt. We kunnen moeilijk plannen maken naar de toekomst met de collectieve schuldbemiddeling en het enige wat ons hier rest is ons hier in stellen en proberen er het beste van te maken. maar toekomstplannen naar de toekomst na de collectieve schuld? dat kan ik met hem heel moeilijk, een eigen huis kopen wil hij niet meer, en echte toekomstplannen kan hij mij niet opnoemen, dat vertelt hij niet.
En wat kunnen we doen om de balans te herstellen? een evenwicht vinden in de situatie waar we nu inzitten en tevreden zijn met wat we nu hebben. Er zijn mensen die het nog veel slechter hebben dan wij nu, zowel financieel als emotioneel. mijn ziekte is niet te genezen maar ik kan er wel mee omgaan, financieel is het een moeilijke strijd voor een aantal jaren maar nadien kunnen we toch opnieuw beginnen? het had veel slechter kunnen uitdraaien als die wet van collect. schuld. niet bestond. Dan hadden we gedaan voor de rest van ons leven en moesten we de rest van ons leven met schulden leven en overlaten aan onze kinderen, neen?
ik weet het echt niet meer hoor.
wel bedankt voor jullie steun. Ik ben blij dat ik het hier eens kwijtkan...
Kun je hem ook voor een ultimatum stellen? Vooral ten aanzien van: wat gaan we hier nu aan doen? wat wil hij? En ook jezelf afvargen: hoe zou jij het liefst verder willen? wat kun jij doen en/of laten om de balans weer te herstellen?
zou ik het volgende nog willen antwoorden:
Ik heb hem inderdaad al gevraagd wat we hier kunnen aan doen en ik moest hem tijd geven (dit krijgt hij nu al meer dan een jaar) en wat hij wil? dat kan hij mij niet zeggen, moet ook de tijd uitwijzen zei hij. Hoe ik het liefste verder wil heb ik hem ook duidelijk gemaakt. We kunnen moeilijk plannen maken naar de toekomst met de collectieve schuldbemiddeling en het enige wat ons hier rest is ons hier in stellen en proberen er het beste van te maken. maar toekomstplannen naar de toekomst na de collectieve schuld? dat kan ik met hem heel moeilijk, een eigen huis kopen wil hij niet meer, en echte toekomstplannen kan hij mij niet opnoemen, dat vertelt hij niet.
En wat kunnen we doen om de balans te herstellen? een evenwicht vinden in de situatie waar we nu inzitten en tevreden zijn met wat we nu hebben. Er zijn mensen die het nog veel slechter hebben dan wij nu, zowel financieel als emotioneel. mijn ziekte is niet te genezen maar ik kan er wel mee omgaan, financieel is het een moeilijke strijd voor een aantal jaren maar nadien kunnen we toch opnieuw beginnen? het had veel slechter kunnen uitdraaien als die wet van collect. schuld. niet bestond. Dan hadden we gedaan voor de rest van ons leven en moesten we de rest van ons leven met schulden leven en overlaten aan onze kinderen, neen?
ik weet het echt niet meer hoor.
wel bedankt voor jullie steun. Ik ben blij dat ik het hier eens kwijtkan...
maandag 8 februari 2010 om 15:38
quote:Hilder schreef op 08 februari 2010 @ 15:18:
Eerst en vooral, wat die neger en die negerin met elkaar te maken hebben lijkt me voor jullie misschien moeilijk te vatten maar het feit dat ik net door zo iemand ben overvallen en verkracht maar het moeilijk om mijn parnter voor ogen te zien met zo iemand. ik weet niet of jullie dat kunnen begrijpen maar ook al zag ik hen niet samen, toch kwetst dit beeld dat ik voor ogen zie.
zo iemand? hij is net zo als zij omdat ze allebei zwart zijn?
hmmm... nee onbegrijpelijk... niet je grootste probleem maar ik heb geen zin om verder inhoudelijk te reageren als alle zwarten zo iemand zijn als jouw vekrachter...
Vind het heel naar voor je dat dit je overkomen is, ik vind je kijk erop ook heel naar
Eerst en vooral, wat die neger en die negerin met elkaar te maken hebben lijkt me voor jullie misschien moeilijk te vatten maar het feit dat ik net door zo iemand ben overvallen en verkracht maar het moeilijk om mijn parnter voor ogen te zien met zo iemand. ik weet niet of jullie dat kunnen begrijpen maar ook al zag ik hen niet samen, toch kwetst dit beeld dat ik voor ogen zie.
zo iemand? hij is net zo als zij omdat ze allebei zwart zijn?
hmmm... nee onbegrijpelijk... niet je grootste probleem maar ik heb geen zin om verder inhoudelijk te reageren als alle zwarten zo iemand zijn als jouw vekrachter...
Vind het heel naar voor je dat dit je overkomen is, ik vind je kijk erop ook heel naar
maandag 8 februari 2010 om 15:58
ik ben hiervoor in therapie en geloof me ik trek niet iedereen over dezelfde kam. ik heb zelfs vrienden die negers zijn en ook vrienden die vreemden (turks, marokaans etc) zijn.
Het gaat hem gewoon om het feit dat ik nachten van die beelden wakkeer lag, het moeilijk te verwerken heb en dat hij er niet bij stilstond dat dit voor mij het nog eens extra moeilijk maakt. En je hoeft hier niet inhoudelijk op te reageren, das een feit. NIemand verplicht je daartoe. Ik kan enkel maar mijn gevoel neerschrijven en ik denk niet dat daar iets mis mee is.
Hopelijk kom je nooit in dezelfde situatie terecht want ik heb me ook vragen gesteld bij mijn opmerkingen maar mijn therapeute vond mijn opmerkingen 'begrijpelijk' maar die moeten verwerkt worden. ik ga er hier dan ook niet verder meer op in.
Het gaat hem gewoon om het feit dat ik nachten van die beelden wakkeer lag, het moeilijk te verwerken heb en dat hij er niet bij stilstond dat dit voor mij het nog eens extra moeilijk maakt. En je hoeft hier niet inhoudelijk op te reageren, das een feit. NIemand verplicht je daartoe. Ik kan enkel maar mijn gevoel neerschrijven en ik denk niet dat daar iets mis mee is.
Hopelijk kom je nooit in dezelfde situatie terecht want ik heb me ook vragen gesteld bij mijn opmerkingen maar mijn therapeute vond mijn opmerkingen 'begrijpelijk' maar die moeten verwerkt worden. ik ga er hier dan ook niet verder meer op in.
maandag 8 februari 2010 om 16:04
Mmm...tsja ik moet me toch ook aansluiten bij Liselore. Mensen zijn individuen. Stel dat je door een blanke overvallen was, kreeg je dan ook een hekel aan alle blanke mensen, aan jezelf, aan je vriend, aan je eigen kinderen?
Je psycholoog kan zeggen dat die opmerking begrijpelijk is, maar ik denk dat je er meer baat bij zou hebben als je psycholoog je helpt van deze irrationele gedachten af te komen.
Maar ik zal nog wel even inhoudelijk reageren.
Je zit in een hele moeilijke situatie, waar eigenlijk moeilijk advies over te geven is. Maar je kan de kar van een relatie niet in je eentje trekken. Om het leuk te houden zijn twee mensen nodig. Dit kan jij niet in je eentje. MAAR daar wil ik wel even aan toevoegen dat je er voor moet waken niet 'ondankbaar' te zijn. Uit jouw posts krijg ik de indruk dat jij vindt dat je de enige bent die strijdt, omdat jij alleen het huishouden runt. Maar je vriend werkt van 's ochtends vroeg tot 's avonds laat en ook nog eens 6 dagen in de week. Is hij dan niet ook keihard aan het knokken om alle monden te voeden binnen het gezin, om nog een enigzins acceptabele leeftstandaard te houden voor iedereen?
Ik kan me namelijk vanuit zijn kant voorstellen dat het enorm frustrerend is om zo hard te werken, om iedereen te onderhouden en vervolgens ook nog eens alleen maar verwijten naar me toegeslingerd te krijgen. Waardeer jij hem wel om hoe hij het aanpakt? En laat je dit ook aan hem merken?
De problematiek lijkt me eigenlijk te heftig om zelf uit te komen. Hij is wel eens mee geweest naar jouw therapeut, maar zou het niet beter zijn om echt in relatietherapie te gaan? Een relatietherapeut is gespecialiseerd in dit soort problematiek, bovendien is het een kwestie van doorzetten. Het oplossen van deze situatie en het ontwikkelen van een nieuwe mindset die past bij deze situatie gaat niet over 1 nacht ijs.
Je psycholoog kan zeggen dat die opmerking begrijpelijk is, maar ik denk dat je er meer baat bij zou hebben als je psycholoog je helpt van deze irrationele gedachten af te komen.
Maar ik zal nog wel even inhoudelijk reageren.
Je zit in een hele moeilijke situatie, waar eigenlijk moeilijk advies over te geven is. Maar je kan de kar van een relatie niet in je eentje trekken. Om het leuk te houden zijn twee mensen nodig. Dit kan jij niet in je eentje. MAAR daar wil ik wel even aan toevoegen dat je er voor moet waken niet 'ondankbaar' te zijn. Uit jouw posts krijg ik de indruk dat jij vindt dat je de enige bent die strijdt, omdat jij alleen het huishouden runt. Maar je vriend werkt van 's ochtends vroeg tot 's avonds laat en ook nog eens 6 dagen in de week. Is hij dan niet ook keihard aan het knokken om alle monden te voeden binnen het gezin, om nog een enigzins acceptabele leeftstandaard te houden voor iedereen?
Ik kan me namelijk vanuit zijn kant voorstellen dat het enorm frustrerend is om zo hard te werken, om iedereen te onderhouden en vervolgens ook nog eens alleen maar verwijten naar me toegeslingerd te krijgen. Waardeer jij hem wel om hoe hij het aanpakt? En laat je dit ook aan hem merken?
De problematiek lijkt me eigenlijk te heftig om zelf uit te komen. Hij is wel eens mee geweest naar jouw therapeut, maar zou het niet beter zijn om echt in relatietherapie te gaan? Een relatietherapeut is gespecialiseerd in dit soort problematiek, bovendien is het een kwestie van doorzetten. Het oplossen van deze situatie en het ontwikkelen van een nieuwe mindset die past bij deze situatie gaat niet over 1 nacht ijs.
maandag 8 februari 2010 om 16:30
voor alle duidelijkheid ik heb absoluut geen hekel aan negers of vreemden. absoluut niet. Mijn psychologe wijst me ook op die gedachten, ook al vind ze ze normaal in deze omstandigheden, toch besef ik ook dat dit niet enkel en alleen om die 'neger' of 'negerin' gaat. Ik heb geen hekel aan die mensen, ook ons blanken bestaan er 'zogenaamde slechterikken' maar het is niet makkelijk om je partner voor ogen te zien met een negerin terwijl jij op dat moment door een neger verkracht bent. och ja, laat het maar. ik kan dit niet uitleggen hier. Ik wil alleen geen misverstanden hieromtrent. ik heb geen slechte bedoelingen en geen vooroordelen. Mijn excuses als dit zo is overgekomen.
En de rest, ja dat is waar wat je schrijft, mijn vriend is inderdaad heel erg in de weer om hard te werken maar is het alles waard? zijn eigen kinderen smeken om aandacht en aanwezigheid, zijn eigen kinderen zien hun papa enkel slapen en vies zijn en roepen en tieren omdat hij depressief is. Is dat het allemaal waard dan? ik heb begrip hiervoor maar moet dit tenkoste van het gezin? moet dit tenkoste gaan van alles?
Ook zonder zijn vele uren werk zouden we het nog tamelijk goed kunnen hebben. Ik ben dit altijd gewoon geweest, maar mijn vriend is gewoon aan veel geld en zelfstandig zijn en kan zich nu niet bij de situatie neerleggen. Maar wat kan hij anders doen??
toch bedankt voor je antwoord.
En de rest, ja dat is waar wat je schrijft, mijn vriend is inderdaad heel erg in de weer om hard te werken maar is het alles waard? zijn eigen kinderen smeken om aandacht en aanwezigheid, zijn eigen kinderen zien hun papa enkel slapen en vies zijn en roepen en tieren omdat hij depressief is. Is dat het allemaal waard dan? ik heb begrip hiervoor maar moet dit tenkoste van het gezin? moet dit tenkoste gaan van alles?
Ook zonder zijn vele uren werk zouden we het nog tamelijk goed kunnen hebben. Ik ben dit altijd gewoon geweest, maar mijn vriend is gewoon aan veel geld en zelfstandig zijn en kan zich nu niet bij de situatie neerleggen. Maar wat kan hij anders doen??
toch bedankt voor je antwoord.
