Relaties
alle pijlers
Relatietherapie in mijn eentje
donderdag 4 maart 2010 om 21:02
Ik kom al een paar jaar op dit forum en nu heb ik zelf een probleem waar ik het behoorlijk moeilijk heb. Omdat op dit forum veel mensen langskomen, gooi ik mijn "probleem" (onder een andere nick) in de groep, en hoop ik op ervaringen, ideeën en meningen.
Ik heb een relatie van bijna 10 jaar, samen hebben we 2 jonge kinderen. Als ik er op terug kijk, heb ik mezelf veel weggecijferd. In het begin; hij was nog niet toe aan wat vast, dus lange knipperlicht relatie, en ik bleef hopen dat hij wel een vaste relatie wilde aangaan.
Na 2 jaar wilde hij dat, maar ondertussen in die paar jaar ook heel veel verdriet gehad (hij had in de "uit-periodes" onenightstands ed) en vriendinnen vonden hem al niet meer zo leuk, omdat hij bij mij alleen de lusten wilde, niet de lasten. Maar ik wilde hem zo graag, dat ik het allemaal liet gebeuren. (oh, wat klinkt dat nu wanhopig.. )
De moeilijke opstart nekt ons (of mij) de hele relatie al. Vooral in het begin veel angsten (zal hij het weer uitmaken, zal hij vreemd gaan) en onzekerheid (ben ik nog goed genoeg, waarom nu ineens wel een vaste relatie) In zijn ogen was dat allemaal gezeur, hij kon me moeilijk geruststellen. Hij is niet zo'n prater, al helemaal niet over zijn gevoelens. Zijn voetstuk begon af te brokkelen toen hij me niet echt ondersteunde tijdens de zwangerschap, tijdens nachtvoedingen als een blok sliep, huishouden steeds meer aan mij over liet, kortom; steeds meer neigde naar de ouderwetse rolverdeling... (Hij zorgt meestal eerst voor zichzelf)
We gingen verhuizen naar een bouwval die helemaal verbouwd moest worden en kregen een 2e kindje. Ik nam toen de rol als vanzelfsprekend: hij verbouwen buiten zijn werk om, ik de kinderen en huis buiten mijn werk om. Mijn werk is inmiddels 40 uur per week, net zoveel als hij werkt. Inmiddels ligt de bouw ook stil.
Voor mij allemaal ergenissen; als je toch niks aan het huis doet, waarom niet wat meer in het huis? Ipv achter discovery of schaatsen te zitten?
Als ik dingen wil bespreken, krijg ik het met ergenissen van hem erbij terug geserveerd, en dat de problemen bij mij liggen. Ik ben overal maar negatief over, niks is goed, jij doet dit, jij doet dat, blabla. Maar wat hij het ergste vindt; ik doe niks.
Niks meer in bed.
Dat kan ik niet meer, omdat mijn ergenissen zover zijn opgelopen en ik er niks meer mee kan/ hij er niks mee doet. Het lukt mij niet om dan op intiem gebied wel leuk en gezellig te doen. Het is nu al zover, dat ik apart slaap.
De hele relatie lang ben ik al aan het praten/ brieven schrijven en het helpt voor even. Maar het probleem ligt volgens hem nog steeds bij mij, omdat ik een pessimist ben. Nu de knoop doorgehakt en een afspraak gemaakt met psycholoog. Ik vind dat hij daarbij moet zijn, misschien krijg ik dan een beter beeld met wat hij er allemaal van vindt en kan de psycholoog dat voor mij weer vertalen. Maar hij wil niet mee, vindt dat allemaal maar niks.
Voor mij is daardoor het einde in zicht. Als hij niet alles wil proberen, waarom zou ik het dan nog doen?
Voor de kinderen, voor mijn (thuis)werk, voor het fijne leven dat ik buiten de relatie om heb (doordat ik een relatie met hem heb). De relatie lijkt dood te bloeden. Ik zal naar de psycholoog toe gaan, en wie weet komt er nog een oplossing om het weer leuk te krijgen... Al zet ik daar een groot vraagteken bij..
Is dit herkenbaar bij iemand?
En waar ik ook benieuwd naar ben, zijn er mensen die relatietherapie hebben gehad, hoe was dat?
En... hoe is het om uit elkaar te gaan als je kinderen hebt en eigenlijk nog wel van elkaar houdt, maar het niet meer werkt?
Ik heb een relatie van bijna 10 jaar, samen hebben we 2 jonge kinderen. Als ik er op terug kijk, heb ik mezelf veel weggecijferd. In het begin; hij was nog niet toe aan wat vast, dus lange knipperlicht relatie, en ik bleef hopen dat hij wel een vaste relatie wilde aangaan.
Na 2 jaar wilde hij dat, maar ondertussen in die paar jaar ook heel veel verdriet gehad (hij had in de "uit-periodes" onenightstands ed) en vriendinnen vonden hem al niet meer zo leuk, omdat hij bij mij alleen de lusten wilde, niet de lasten. Maar ik wilde hem zo graag, dat ik het allemaal liet gebeuren. (oh, wat klinkt dat nu wanhopig.. )
De moeilijke opstart nekt ons (of mij) de hele relatie al. Vooral in het begin veel angsten (zal hij het weer uitmaken, zal hij vreemd gaan) en onzekerheid (ben ik nog goed genoeg, waarom nu ineens wel een vaste relatie) In zijn ogen was dat allemaal gezeur, hij kon me moeilijk geruststellen. Hij is niet zo'n prater, al helemaal niet over zijn gevoelens. Zijn voetstuk begon af te brokkelen toen hij me niet echt ondersteunde tijdens de zwangerschap, tijdens nachtvoedingen als een blok sliep, huishouden steeds meer aan mij over liet, kortom; steeds meer neigde naar de ouderwetse rolverdeling... (Hij zorgt meestal eerst voor zichzelf)
We gingen verhuizen naar een bouwval die helemaal verbouwd moest worden en kregen een 2e kindje. Ik nam toen de rol als vanzelfsprekend: hij verbouwen buiten zijn werk om, ik de kinderen en huis buiten mijn werk om. Mijn werk is inmiddels 40 uur per week, net zoveel als hij werkt. Inmiddels ligt de bouw ook stil.
Voor mij allemaal ergenissen; als je toch niks aan het huis doet, waarom niet wat meer in het huis? Ipv achter discovery of schaatsen te zitten?
Als ik dingen wil bespreken, krijg ik het met ergenissen van hem erbij terug geserveerd, en dat de problemen bij mij liggen. Ik ben overal maar negatief over, niks is goed, jij doet dit, jij doet dat, blabla. Maar wat hij het ergste vindt; ik doe niks.
Niks meer in bed.
Dat kan ik niet meer, omdat mijn ergenissen zover zijn opgelopen en ik er niks meer mee kan/ hij er niks mee doet. Het lukt mij niet om dan op intiem gebied wel leuk en gezellig te doen. Het is nu al zover, dat ik apart slaap.
De hele relatie lang ben ik al aan het praten/ brieven schrijven en het helpt voor even. Maar het probleem ligt volgens hem nog steeds bij mij, omdat ik een pessimist ben. Nu de knoop doorgehakt en een afspraak gemaakt met psycholoog. Ik vind dat hij daarbij moet zijn, misschien krijg ik dan een beter beeld met wat hij er allemaal van vindt en kan de psycholoog dat voor mij weer vertalen. Maar hij wil niet mee, vindt dat allemaal maar niks.
Voor mij is daardoor het einde in zicht. Als hij niet alles wil proberen, waarom zou ik het dan nog doen?
Voor de kinderen, voor mijn (thuis)werk, voor het fijne leven dat ik buiten de relatie om heb (doordat ik een relatie met hem heb). De relatie lijkt dood te bloeden. Ik zal naar de psycholoog toe gaan, en wie weet komt er nog een oplossing om het weer leuk te krijgen... Al zet ik daar een groot vraagteken bij..
Is dit herkenbaar bij iemand?
En waar ik ook benieuwd naar ben, zijn er mensen die relatietherapie hebben gehad, hoe was dat?
En... hoe is het om uit elkaar te gaan als je kinderen hebt en eigenlijk nog wel van elkaar houdt, maar het niet meer werkt?
donderdag 4 maart 2010 om 21:09
Ik dacht dat je alleen relatietherapie wilde gaan doen dat lijkt mij niet zinvol. Waarom? In eerste instantie omdat de psycholoog alleen jouw verhaal hoort. En ten tweede omdat jij deze kar volgens mij al erg lang in je eentje aan het trekken bent. Ik zou m'n man meenemen en mocht hij niet willen daar mijn eigen conclusies uit trekken. Voor de rest niet veel advies sorry. Ik denk dat dit sowieso vraagstukken zijn die jij zelf duidelijk moet krijgen in die zin zou een psycholoog verhelderend kunnen zijn. Sterkte.
donderdag 4 maart 2010 om 21:37
Ik ben in relatietherapie geweest samen met mijn man en mijn man is ook alleen geweest. Hij wilde graag eerst een paar keer alleen voordat we samen gingen.
Je kunt in mijn ogen prima alleen naar een relatietherapeut al was het alleen maar als ondersteuning om duidelijkheid voor jezelf te krijgen, om zelf te groeien, om er voor te zorgen dat je er achter komt wat jouw rol is en was (volgens mij ben je daar al wel mee bezig).
Het kan je handvaten geven en zelfvertrouwen, zeker wanneer je niet goed met de ander kunt praten.
Wij hebben er heel veel aan gehad, hij ook aan de individuele sessies. Bij ons is er veel veranderd, maar dat komt omdat we er allebei voor 200% voor gingen en veel geduld hadden. Ons "proces" duurde een jaar of twee wel. Ik denk dat hij een keer of 5 is geweest, en dat wij samen een keer of 8 zijn geweest. Het kostte wel een godsvermogen trouwens.
Je kunt in mijn ogen prima alleen naar een relatietherapeut al was het alleen maar als ondersteuning om duidelijkheid voor jezelf te krijgen, om zelf te groeien, om er voor te zorgen dat je er achter komt wat jouw rol is en was (volgens mij ben je daar al wel mee bezig).
Het kan je handvaten geven en zelfvertrouwen, zeker wanneer je niet goed met de ander kunt praten.
Wij hebben er heel veel aan gehad, hij ook aan de individuele sessies. Bij ons is er veel veranderd, maar dat komt omdat we er allebei voor 200% voor gingen en veel geduld hadden. Ons "proces" duurde een jaar of twee wel. Ik denk dat hij een keer of 5 is geweest, en dat wij samen een keer of 8 zijn geweest. Het kostte wel een godsvermogen trouwens.
donderdag 4 maart 2010 om 21:38
Wat snel al reacties (na zo'n half boekwerk )
Nee ik snap dat t geen relatietherapie is als ik alleen ga, psycholoog zei ook dat we eerst wel met zijn tweetjes begonnen en dan zien of vriend later in wil springen. Titel is misschien ook wat sarcastisch bedoeld..
En pessimist dat ik ben, laat ik nou net hoopvol zijn over onze relatie en daarom de kar bleef trekken en door bleef gaan waar anderen misschien al ajuus hadden gezegd..
Ik weet wat gewoon dat wij heel leuk samen kunnen zijn, maar op 1 of andere manier lukt het ons niet.. Ik hoop dat de psycholoog inzicht kan brengen. Zo niet, dan moet ik de kar gaan loskoppelen... iets wat ik ook niet zo'n leuk vooruitzicht vind.. Tis nu kiezen uit 2 kwaden..
Nee ik snap dat t geen relatietherapie is als ik alleen ga, psycholoog zei ook dat we eerst wel met zijn tweetjes begonnen en dan zien of vriend later in wil springen. Titel is misschien ook wat sarcastisch bedoeld..
En pessimist dat ik ben, laat ik nou net hoopvol zijn over onze relatie en daarom de kar bleef trekken en door bleef gaan waar anderen misschien al ajuus hadden gezegd..
Ik weet wat gewoon dat wij heel leuk samen kunnen zijn, maar op 1 of andere manier lukt het ons niet.. Ik hoop dat de psycholoog inzicht kan brengen. Zo niet, dan moet ik de kar gaan loskoppelen... iets wat ik ook niet zo'n leuk vooruitzicht vind.. Tis nu kiezen uit 2 kwaden..
donderdag 4 maart 2010 om 21:39
Ylse, ik reageerde in eerste instantie vooral op je topictitel. Nu nog even meer inhoudelijk dan quote:Ylse schreef op 04 maart 2010 @ 21:02:
De hele relatie lang ben ik al aan het praten/ brieven schrijven en het helpt voor even. Maar het probleem ligt volgens hem nog steeds bij mij, omdat ik een pessimist ben. Nu de knoop doorgehakt en een afspraak gemaakt met psycholoog. Ik vind dat hij daarbij moet zijn, misschien krijg ik dan een beter beeld met wat hij er allemaal van vindt en kan de psycholoog dat voor mij weer vertalen. Maar hij wil niet mee, vindt dat allemaal maar niks.
Wat mij hier aan opvalt:
- jij bent wel hard aan het werk, maar hij niet (jíj schrijft en jíj praat volgens mij... en het resultaat...?)
- jij maakt een afspraak met de psycholoog, hij wil niet mee. Je schrijft dat je die afspraak belangrijk vindt omdat je dan misschien een beter beeld krijgt van wat híj vindt... maar.... volgens mij wéet je al wat hij vindt, want dat schrijf je eigenlijk heel helder in die bericht. Hij wil niet mee, hij wil dus niet wat jij wil. dat zegt wellicht iets over zijn motivatie, maar misschien ook iets over het patroon (jij bent hard aan het werk, hij leunt achterover?). Een traject/afspraken bij een psycholoog kunnen helpend zijn, absoluut. Maar... als je er alleen heengaat, is het helpend voor jóu. Helpend voor jou om bijvoorbeeld duidelijk te krijgen wat jíj wilt, wat jóuw grenzen zijn, wat jóuw valkuilen zijn, etc. Maar níet gericht op hém. Híj zit daar immers niet.
De hele relatie lang ben ik al aan het praten/ brieven schrijven en het helpt voor even. Maar het probleem ligt volgens hem nog steeds bij mij, omdat ik een pessimist ben. Nu de knoop doorgehakt en een afspraak gemaakt met psycholoog. Ik vind dat hij daarbij moet zijn, misschien krijg ik dan een beter beeld met wat hij er allemaal van vindt en kan de psycholoog dat voor mij weer vertalen. Maar hij wil niet mee, vindt dat allemaal maar niks.
Wat mij hier aan opvalt:
- jij bent wel hard aan het werk, maar hij niet (jíj schrijft en jíj praat volgens mij... en het resultaat...?)
- jij maakt een afspraak met de psycholoog, hij wil niet mee. Je schrijft dat je die afspraak belangrijk vindt omdat je dan misschien een beter beeld krijgt van wat híj vindt... maar.... volgens mij wéet je al wat hij vindt, want dat schrijf je eigenlijk heel helder in die bericht. Hij wil niet mee, hij wil dus niet wat jij wil. dat zegt wellicht iets over zijn motivatie, maar misschien ook iets over het patroon (jij bent hard aan het werk, hij leunt achterover?). Een traject/afspraken bij een psycholoog kunnen helpend zijn, absoluut. Maar... als je er alleen heengaat, is het helpend voor jóu. Helpend voor jou om bijvoorbeeld duidelijk te krijgen wat jíj wilt, wat jóuw grenzen zijn, wat jóuw valkuilen zijn, etc. Maar níet gericht op hém. Híj zit daar immers niet.
Peas on earth!
donderdag 4 maart 2010 om 21:46
Ik citeer even een sms van hem na een fikse ruzie, waar we na een paar zinnen alweer vast liepen door verwijten en hij vervolgens weg liep.
De volgende dag stuurde hij:
We hebben het er nog over, we komen er wel uit, want ik hou wel van je.
Dit zijn zeldzame uitspraken, aangezien hij geen prater is. En ik ben verbaal ook sterker (of harder) misschien is het daardoor nog moeilijker om met mij te kunnen praten.
Ook is hij al getrouwd geweest, en verlaten, iets wat hem ook getekend heeft. Kan er dus heel goed inkomen dat hij niet staat te springen bij problemen, maar voor mijn gevoel lijkt t me dat je dan toch juist je best gaat doen om een 2e "scheiding" te voorkomen.
Vlinder, bedankt voor je reactie, geeft moed. Ik zou het echt fijn vinden als mijn vriend die drempel over durft te gaan...
De volgende dag stuurde hij:
We hebben het er nog over, we komen er wel uit, want ik hou wel van je.
Dit zijn zeldzame uitspraken, aangezien hij geen prater is. En ik ben verbaal ook sterker (of harder) misschien is het daardoor nog moeilijker om met mij te kunnen praten.
Ook is hij al getrouwd geweest, en verlaten, iets wat hem ook getekend heeft. Kan er dus heel goed inkomen dat hij niet staat te springen bij problemen, maar voor mijn gevoel lijkt t me dat je dan toch juist je best gaat doen om een 2e "scheiding" te voorkomen.
Vlinder, bedankt voor je reactie, geeft moed. Ik zou het echt fijn vinden als mijn vriend die drempel over durft te gaan...
donderdag 4 maart 2010 om 21:47
quote:Ylse schreef op 04 maart 2010 @ 21:46:
Ik citeer even een sms van hem na een fikse ruzie, waar we na een paar zinnen alweer vast liepen door verwijten en hij vervolgens weg liep.
De volgende dag stuurde hij:
We hebben het er nog over, we komen er wel uit, want ik hou wel van je.
En hoe liep dat vervolgens dan?
Ik citeer even een sms van hem na een fikse ruzie, waar we na een paar zinnen alweer vast liepen door verwijten en hij vervolgens weg liep.
De volgende dag stuurde hij:
We hebben het er nog over, we komen er wel uit, want ik hou wel van je.
En hoe liep dat vervolgens dan?
Peas on earth!
donderdag 4 maart 2010 om 21:49
Je hebt zelf je aandeel in de relatie. Dus in tegenstelling tot de mensen die hiervoor schreven ben ik wèl van mening dat je ook in je eentje aan relatietherapie kunt beginnen. Zou wel fijn en nuttig zijn als hij op enig moment ook mee gaat.
Ik ben gescheiden toen mijn kinderen nog heel jong waren (3 en 5). Je ziet even een poosje groene sneeuw, maar het is zeker te doen.
Inmiddels zijn we bijna vier jaar verder en dat waren niet de makkelijkste jaren. Ik hield nog heel lang heel veel van hem. Of eigenlijk hield ik nog heel lang heel veel van de man waar ik dacht mee te trouwen. Maar dat is nooit de man geweest waar ik daadwerkelijk mee getrouwd was. Ik vond het heel moeilijk om het 'plaatje' los te laten. Vond (en vind) een gezin héél erg belangrijk.
Maar... als ik nu terugkijk heb ik geen spijt van mijn beslissing. Het enige waar ik spijt van heb is dat ik niet eerder weg ben gegaan. Het zegt namelijk nogal wat over een man als hij zijn verantwoordelijkheden tov zijn partner zo laat liggen, als hij de verantwoordelijkheden tov zijn gezin zo laat liggen. Niet alleen heb je een full time baan en een heel gezin dat je draait, jouw lichaam heeft ook nog eens twee kinderen voortgebracht in de afgelopen jaren.
Ik ben geen voorstander van echtscheidingen. Maar onze verhalen komen erg overeen. En als ik naar mijn eigen verhaal kijk dan was ik al jaren niet meer getrouwd. Ik had gewoon een kind van 35. En ik ben héél blij dat hij op kamers is gegaan.
donderdag 4 maart 2010 om 21:51
niet...
Heb m al gevraagd wanneer dat gesprek nou zou komen..
Kan niet waar de kinderen bij zijn, ik doe ontzettend mijn best om het dan allemaal leuk en luchtig te houden (al lukt t niet altijd) Als ze op bed liggen gaan we ieder ons eigen weg; hij tv of pc, ik pc of studie.
Normaal zou ik er voor gaan zitten en het gesprek beginnen, maar dat ben ik ondertussen wel beu.. Ook toen ik zei dat ik naar psycholoog zou gaan was zijn simpele antwoord "waarom? "
"Nou omdat al onze relatieproblemen door mij komen toch?" En dat was dat.
We zijn echt gestrand...
Heb m al gevraagd wanneer dat gesprek nou zou komen..
Kan niet waar de kinderen bij zijn, ik doe ontzettend mijn best om het dan allemaal leuk en luchtig te houden (al lukt t niet altijd) Als ze op bed liggen gaan we ieder ons eigen weg; hij tv of pc, ik pc of studie.
Normaal zou ik er voor gaan zitten en het gesprek beginnen, maar dat ben ik ondertussen wel beu.. Ook toen ik zei dat ik naar psycholoog zou gaan was zijn simpele antwoord "waarom? "
"Nou omdat al onze relatieproblemen door mij komen toch?" En dat was dat.
We zijn echt gestrand...
donderdag 4 maart 2010 om 21:57
Bleh, daar komen ze weer hoor, de waterlanders... Lucht wel wat op om het eruit te gooien en er van onbekende mensen een mening van te krijgen, maar dat gejank, niks aan!
Twinkeling, ontzettend herkenbaar.. Heel erg zelfs.. Hoe hebben jullie het met het huis gedaan, hoe zijn de kinderen eronder, hoe is het financieel, hoe ga je nu met zijn familie om (opa en oma van de kids) etc.
Ja ben al zover dat ik dat ook allemaal het uitzoeken ben.. weet graag wat me te wachten staat..
Twinkeling, ontzettend herkenbaar.. Heel erg zelfs.. Hoe hebben jullie het met het huis gedaan, hoe zijn de kinderen eronder, hoe is het financieel, hoe ga je nu met zijn familie om (opa en oma van de kids) etc.
Ja ben al zover dat ik dat ook allemaal het uitzoeken ben.. weet graag wat me te wachten staat..
donderdag 4 maart 2010 om 21:59
quote:PrinsesOpDeErwt schreef op 04 maart 2010 @ 21:40:
Vlinder, fijn dat jullie er veel aan gehad hebben. Het verschil is mijns inziens wel dat jullie beiden gemotiveerd waren om dit traject aan te gaan. Ylse's man echter niet...
Toen hij ook in actie kwam was ie inderdaad heel erg gemotiveerd. Daar heb ik wel ongeveer voor met een bijl in zijn nek moeten slaan. Ik heb het hardste gezegd wat ik kon zeggen in mijn ogen. Dat had niets met schelden te maken, of met stemmen verheffen, het was alleen een serie woorden waarvan ik het onoverkomelijk had gevonden als hij ze tegen mij had gezegd.
Toen brak ik eindelijk door zijn cocon. Maar in de tijd daarvoor heb ik ook heel vaak het gevoel gehad aan een dood paard te trekken. Mijn onzelfverzekerdheid en afhankelijkheid (emotioneel) zorgde ervoor dat die periode vrij lang heeft geduurd zelfs, ook een jaar of twee denk ik.
Er gebeurde iets op mijn werk waardoor ik met een coach in aanraking kwam, hij heeft mij heel erg veel geleerd over mezelf. Dat was op zich wel alleen werk gerelateerd, maar ik heb dat geextrapoleerd naar mijn priveleven. In eerste instantie ging mijn relatie daarna heeeeel erg slecht, vandaar dat ik naar die spreekwoordelijke bijl greep, dat was een doorbraak.
Vlinder, fijn dat jullie er veel aan gehad hebben. Het verschil is mijns inziens wel dat jullie beiden gemotiveerd waren om dit traject aan te gaan. Ylse's man echter niet...
Toen hij ook in actie kwam was ie inderdaad heel erg gemotiveerd. Daar heb ik wel ongeveer voor met een bijl in zijn nek moeten slaan. Ik heb het hardste gezegd wat ik kon zeggen in mijn ogen. Dat had niets met schelden te maken, of met stemmen verheffen, het was alleen een serie woorden waarvan ik het onoverkomelijk had gevonden als hij ze tegen mij had gezegd.
Toen brak ik eindelijk door zijn cocon. Maar in de tijd daarvoor heb ik ook heel vaak het gevoel gehad aan een dood paard te trekken. Mijn onzelfverzekerdheid en afhankelijkheid (emotioneel) zorgde ervoor dat die periode vrij lang heeft geduurd zelfs, ook een jaar of twee denk ik.
Er gebeurde iets op mijn werk waardoor ik met een coach in aanraking kwam, hij heeft mij heel erg veel geleerd over mezelf. Dat was op zich wel alleen werk gerelateerd, maar ik heb dat geextrapoleerd naar mijn priveleven. In eerste instantie ging mijn relatie daarna heeeeel erg slecht, vandaar dat ik naar die spreekwoordelijke bijl greep, dat was een doorbraak.
donderdag 4 maart 2010 om 22:00
quote:Ylse schreef op 04 maart 2010 @ 21:51:
niet...
Heb m al gevraagd wanneer dat gesprek nou zou komen..
Kan niet waar de kinderen bij zijn, ik doe ontzettend mijn best om het dan allemaal leuk en luchtig te houden (al lukt t niet altijd) Als ze op bed liggen gaan we ieder ons eigen weg; hij tv of pc, ik pc of studie.
Normaal zou ik er voor gaan zitten en het gesprek beginnen, maar dat ben ik ondertussen wel beu.. Ook toen ik zei dat ik naar psycholoog zou gaan was zijn simpele antwoord "waarom? "
"Nou omdat al onze relatieproblemen door mij komen toch?" En dat was dat.
We zijn echt gestrand...
Jammer dat er geen enkel gesprek ontstaat.
Ik vind je uitspraak (antwoord op het waarom van de psycholoog) wel begrijpelijk, maar niet uitnodigen tot een gesprek... Ik denk dat het zinvoller zou zijn om iets te zeggen in de trant van: 'omdat ik niet tevreden ben over hoe het nu gaat tussen ons en graag met hulp van een (professioneel) buitenstaander naar de situatie wil kijken. Ik zou het fijn vinden als je daar ook deel aan wilt nemen, maar ik ga dit sowieso doen'.
Daarmee zet je wel een deur open, maar dwing je hem niet tot praten (wat klaarblijkelijk moeilijk is).
Wel naar voor je!
niet...
Heb m al gevraagd wanneer dat gesprek nou zou komen..
Kan niet waar de kinderen bij zijn, ik doe ontzettend mijn best om het dan allemaal leuk en luchtig te houden (al lukt t niet altijd) Als ze op bed liggen gaan we ieder ons eigen weg; hij tv of pc, ik pc of studie.
Normaal zou ik er voor gaan zitten en het gesprek beginnen, maar dat ben ik ondertussen wel beu.. Ook toen ik zei dat ik naar psycholoog zou gaan was zijn simpele antwoord "waarom? "
"Nou omdat al onze relatieproblemen door mij komen toch?" En dat was dat.
We zijn echt gestrand...
Jammer dat er geen enkel gesprek ontstaat.
Ik vind je uitspraak (antwoord op het waarom van de psycholoog) wel begrijpelijk, maar niet uitnodigen tot een gesprek... Ik denk dat het zinvoller zou zijn om iets te zeggen in de trant van: 'omdat ik niet tevreden ben over hoe het nu gaat tussen ons en graag met hulp van een (professioneel) buitenstaander naar de situatie wil kijken. Ik zou het fijn vinden als je daar ook deel aan wilt nemen, maar ik ga dit sowieso doen'.
Daarmee zet je wel een deur open, maar dwing je hem niet tot praten (wat klaarblijkelijk moeilijk is).
Wel naar voor je!
Peas on earth!
donderdag 4 maart 2010 om 22:06
ja ik ben nu in de verwijtende positie gekomen.
heb m ook wel gezegd dat ik er een 3e onafhankelijk persoon bij wilde hebben, omdat wij er samen (in gesprekken) niet meer uitkomen, omdat t verwijtend is. vanuit mijn studie weet ik dat ik moet beginnen met "ik vind het niet fijn als jij...." maar goed, dat weet hij niet, dus ik krijg gelijk tegengas en geen normaal gesprek..
en ik weet ook wel, doordat ik nu niet meer met m praat, dat hij niet kan raden wat ik met mijn opmerkingen bedoel. dus ik zal inderdaad nog een keer duidelijk maken (op normale manier ) dat ik naar psycholoog ga omdat het naar mijn inziens ons laatste redmiddel is, en dat ik hoop dat hij ook (een keer) heen gaat, alleen of met mij...
Vlinder, is hij uiteindelijk wel blij geweest dat ie heen is gegaan? Hebben jullie kinderen?
Als het goed is, kost het een tientje per gesprek zei psych. En bij aanvullend pakket de 1e 8 sessies gratis.
heb m ook wel gezegd dat ik er een 3e onafhankelijk persoon bij wilde hebben, omdat wij er samen (in gesprekken) niet meer uitkomen, omdat t verwijtend is. vanuit mijn studie weet ik dat ik moet beginnen met "ik vind het niet fijn als jij...." maar goed, dat weet hij niet, dus ik krijg gelijk tegengas en geen normaal gesprek..
en ik weet ook wel, doordat ik nu niet meer met m praat, dat hij niet kan raden wat ik met mijn opmerkingen bedoel. dus ik zal inderdaad nog een keer duidelijk maken (op normale manier ) dat ik naar psycholoog ga omdat het naar mijn inziens ons laatste redmiddel is, en dat ik hoop dat hij ook (een keer) heen gaat, alleen of met mij...
Vlinder, is hij uiteindelijk wel blij geweest dat ie heen is gegaan? Hebben jullie kinderen?
Als het goed is, kost het een tientje per gesprek zei psych. En bij aanvullend pakket de 1e 8 sessies gratis.
donderdag 4 maart 2010 om 22:07
jeejtje zeg, het lijkt haast wel zonde (vanuit jouw gevoel) om te stoppen na al die enegie die je erin hebt gestopt, ik heb geen ervaring dus ik kan niet mee paten maar dat is wat er in me opkomt..
maar als je de situatie relativeert is het misschien ook zonde om nog meer ernergie in de relatie te stoppen..
hij houd van je, gelukkig laat hij je dat weten, maar wat wil hij ervoor doen om het goed te laten komen, wil hij vechten of afwachten...
mijn vriend is ook geen prater, maar een doener..
zijn acties laten mij zien wat hij voor me voelt en wat hij allemaal voor me over heeft.. nou is onze relatie niet zo lang durig als die van jou dus nog kan ik er niet over mee praten maarja... dit kwam ook maar zomaar in me op...
hoedan ook.. ik heb met je te doen en wens je sterkte en kracht om de juiste keuze voor jezelf en je kinderen te maken..
(want zijn kinderen echt gelukkig bij ouders die ongelukkig zijn?)
maar als je de situatie relativeert is het misschien ook zonde om nog meer ernergie in de relatie te stoppen..
hij houd van je, gelukkig laat hij je dat weten, maar wat wil hij ervoor doen om het goed te laten komen, wil hij vechten of afwachten...
mijn vriend is ook geen prater, maar een doener..
zijn acties laten mij zien wat hij voor me voelt en wat hij allemaal voor me over heeft.. nou is onze relatie niet zo lang durig als die van jou dus nog kan ik er niet over mee praten maarja... dit kwam ook maar zomaar in me op...
hoedan ook.. ik heb met je te doen en wens je sterkte en kracht om de juiste keuze voor jezelf en je kinderen te maken..
(want zijn kinderen echt gelukkig bij ouders die ongelukkig zijn?)
donderdag 4 maart 2010 om 22:09
quote:Vl43inder schreef op 04 maart 2010 @ 22:01:
Ik moet eerlijk zeggen dat ik aan relatietherapie begon omdat ik alles geprobeerd wilde hebben, zodat ik als we zouden scheiden, daarin wellicht makkelijker in zou kunnen berusten.
Heb ik dus ook. En niet alleen voor mezelf, maar ook voor de kinderen. Aan mij heeft t dan niet gelegen.
Zelfs zijn familie zegt wel eens dat het een moeilijk persoon is, soms wel fijn om te horen, dat t niet alleen aan mij ligt!
Ik moet eerlijk zeggen dat ik aan relatietherapie begon omdat ik alles geprobeerd wilde hebben, zodat ik als we zouden scheiden, daarin wellicht makkelijker in zou kunnen berusten.
Heb ik dus ook. En niet alleen voor mezelf, maar ook voor de kinderen. Aan mij heeft t dan niet gelegen.
Zelfs zijn familie zegt wel eens dat het een moeilijk persoon is, soms wel fijn om te horen, dat t niet alleen aan mij ligt!
donderdag 4 maart 2010 om 22:14
MEFunny, moet zeggen dat hij het ook wel op doe-manieren zijn gevoel laat zien. Dan gaat ie wel ineens meehelpen bij spitsuren oid. Maar helaas is dat niet blijvend..
Maar hij heeft t natuurlijk ook wel goed eigenlijk, dus waarom zou hij er iets aan veranderen. Soms durft ie nog te vragen waarom ik zijn brood niet heb gesmeerd, of zijn bloezen niet heb gestreken.... Living on the edge!
Ik werk thuis, kinderen zijn full time bij mij. s Avonds en in de weekenden is het voor mij op de kiezen bijten, want dan komen de ergenissen. En ik denk idd dat de kinderen dat aanvoelen. Als we stemmen gingen verheffen, gingen de kinderen (negatieve) aandacht vragen. Nu zijn we in de fase dat we nauwelijks praten, dus qua ruzies scheelt dat voor de kinderen, maar dit is niet het voorbeeld wat ik ze wil meegeven!
Maar hij heeft t natuurlijk ook wel goed eigenlijk, dus waarom zou hij er iets aan veranderen. Soms durft ie nog te vragen waarom ik zijn brood niet heb gesmeerd, of zijn bloezen niet heb gestreken.... Living on the edge!
Ik werk thuis, kinderen zijn full time bij mij. s Avonds en in de weekenden is het voor mij op de kiezen bijten, want dan komen de ergenissen. En ik denk idd dat de kinderen dat aanvoelen. Als we stemmen gingen verheffen, gingen de kinderen (negatieve) aandacht vragen. Nu zijn we in de fase dat we nauwelijks praten, dus qua ruzies scheelt dat voor de kinderen, maar dit is niet het voorbeeld wat ik ze wil meegeven!
donderdag 4 maart 2010 om 22:17
Het huis is verkocht. Omdat ik er zo veel van mezelf in had zitten vond ik dat dra-ma-tisch. Raar genoeg was dat in één klap over toen de akte gepasseerd was en het dus ook echt mijn huis niet meer was (toen had ik ook geld voor retail therapy ). De kinderen en ik wonen inmiddels in het spreekwoordelijke één-hoog-achter gebeuren (maar wel in een fancy stad heur, het is geen drama van epische proporties).
Financieel is het wel te doen. Ik was zeg maar héél gedwee en inschikkelijk tòt de poep echt serieus de ventilator raakte, daarna was ik Hell On Wheels wat de financiële afwikkeling redelijk ok heeft gemaakt. Bovendien ben ik zelf ook in staat een redelijk inkomen te vergaren. Wat ook wel mag met aan maandelijkse rekening van ¤ 1000,- kinderopvangkosten (daar geeft de belasting wel een vriendelijk deel van terug hoor, maar het is wel een behoorlijke hap uit het budget).
Afscheid nemen van mijn schoonfamilie was in mijn geval een soort bonus . Lang en niet relevant verhaal. De kinderen zien een enkele keer in het jaar zijn zus en soms een oom. De rest moet op veilige afstand worden gehouden.
En de kinderen... tja. Eerst leefden ze enòrm op. Rust, regelmaat, het wegvallen van de heftige spanningen. Maar de weekenden bij papa waren een ramp, zeker voor de jongste. Kijk, hij wist niet hoe hij het aan moest pakken toen we nog een gezin waren, en hij heeft natuurlijk niet op magische wijze bij het ontbinden van het huwelijk opeens het licht gezien. En aangezien ik Hell On Wheels was, wilde hij van mij ook liever geen advies . Pas na iets van anderhalf jaar is hij schoorvoetend komen vragen of ik hem als-je-blieft wilde helpen. Daar zijn wel brokken gemaakt. En dat is voor mij meteen ook de allergrootste echtscheidings horror. Als je geen team meer bent, raak je ook de zeggenschap kwijt die je had toen je nog een team was. Dus ik kan alleen nog stilzwijgend en met mijn billen bij elkaar hopen dat hij de kinderen op de eerste plaats zet.
En dat doet hij niet. Want hij is nog steeds gewoon de man waar ik vroeger mee getrouwd was. De man dus die bij de minste geringste inspanning al het idee heeft dat hij twee kinderen eigenhandig van kraamtijd tot adolescentie heeft opgevoed. Latest greatest is bijvoorbeeld een mail met een hoop sneren erin dat ik zijn weekend met de kinderen heb verziekt omdat hij niet kon doen wat hij eigenlijk wilde doen met de kinderen, omdat onze jongste zoon een schoolopdracht moest maken in zijn tijd met de kinderen!
Wat je te wachten staat is dus dat je de eerstkomende twintig jaar een relatie hebt met deze man. En dat zijn gedrag dus nog twintig jaar zo nu en dan jouw dag kleurt. Als je het in liefde op kunt lossen en er samen uit kunt komen dan is dat in mijn ogen wel een flinke inspanning waard. Scheelt je namelijk een hóóp ergernis.
Financieel is het wel te doen. Ik was zeg maar héél gedwee en inschikkelijk tòt de poep echt serieus de ventilator raakte, daarna was ik Hell On Wheels wat de financiële afwikkeling redelijk ok heeft gemaakt. Bovendien ben ik zelf ook in staat een redelijk inkomen te vergaren. Wat ook wel mag met aan maandelijkse rekening van ¤ 1000,- kinderopvangkosten (daar geeft de belasting wel een vriendelijk deel van terug hoor, maar het is wel een behoorlijke hap uit het budget).
Afscheid nemen van mijn schoonfamilie was in mijn geval een soort bonus . Lang en niet relevant verhaal. De kinderen zien een enkele keer in het jaar zijn zus en soms een oom. De rest moet op veilige afstand worden gehouden.
En de kinderen... tja. Eerst leefden ze enòrm op. Rust, regelmaat, het wegvallen van de heftige spanningen. Maar de weekenden bij papa waren een ramp, zeker voor de jongste. Kijk, hij wist niet hoe hij het aan moest pakken toen we nog een gezin waren, en hij heeft natuurlijk niet op magische wijze bij het ontbinden van het huwelijk opeens het licht gezien. En aangezien ik Hell On Wheels was, wilde hij van mij ook liever geen advies . Pas na iets van anderhalf jaar is hij schoorvoetend komen vragen of ik hem als-je-blieft wilde helpen. Daar zijn wel brokken gemaakt. En dat is voor mij meteen ook de allergrootste echtscheidings horror. Als je geen team meer bent, raak je ook de zeggenschap kwijt die je had toen je nog een team was. Dus ik kan alleen nog stilzwijgend en met mijn billen bij elkaar hopen dat hij de kinderen op de eerste plaats zet.
En dat doet hij niet. Want hij is nog steeds gewoon de man waar ik vroeger mee getrouwd was. De man dus die bij de minste geringste inspanning al het idee heeft dat hij twee kinderen eigenhandig van kraamtijd tot adolescentie heeft opgevoed. Latest greatest is bijvoorbeeld een mail met een hoop sneren erin dat ik zijn weekend met de kinderen heb verziekt omdat hij niet kon doen wat hij eigenlijk wilde doen met de kinderen, omdat onze jongste zoon een schoolopdracht moest maken in zijn tijd met de kinderen!
Wat je te wachten staat is dus dat je de eerstkomende twintig jaar een relatie hebt met deze man. En dat zijn gedrag dus nog twintig jaar zo nu en dan jouw dag kleurt. Als je het in liefde op kunt lossen en er samen uit kunt komen dan is dat in mijn ogen wel een flinke inspanning waard. Scheelt je namelijk een hóóp ergernis.
donderdag 4 maart 2010 om 22:45
Ylse, je man moet natuurlijk mee naar relatietherapie anders heeft jullie relatie geen toekomst meer.
Hij ziet niet in waarom hij naar zoiets mee zou moeten en jij kan hem dat alleen maar duidelijk maken door te zeggen dat het wat jou betreft een doodlopende weg is met jullie twee. Nog een scheiding zal ie toch willen vermijden denk ik toch?
Een bezoek aan een psych kan sowieso geen kwaad hoor Ylse, al was het alleen maar om de dingen voor jezelf helder te stellen.
Sterkte!
Hij ziet niet in waarom hij naar zoiets mee zou moeten en jij kan hem dat alleen maar duidelijk maken door te zeggen dat het wat jou betreft een doodlopende weg is met jullie twee. Nog een scheiding zal ie toch willen vermijden denk ik toch?
Een bezoek aan een psych kan sowieso geen kwaad hoor Ylse, al was het alleen maar om de dingen voor jezelf helder te stellen.
Sterkte!
