Vreemdgaan opbiechten of niet?

quote:kelbel schreef op 13 maart 2010 @ 16:35:

Zonder alles te hebben gelezen, ik zou het eerlijk opbiechten. En dat is omdat ik vind dat een relatie gestoeld moet zijn op eerlijkheid naar elkaar toe. Als er iemand is die eerlijk tegen je zou moeten zijn, dan moet het je partner zijn. Ik zou dan ook het bedrog erger vinden als ik er zelf achter zou komen ipv dan wanneer het opgebiecht wordt.



* zo, dan ga ik nu de rest van het topic lezen om er waarschijnlijk achter te komen dat het inmiddels over heel iets anders gaat *Het maakt dan blijkbaar niet uit of de ander vreselijk veel pijn heeft, eerlijkheid voor alles dus. Soms is het verzwijgen beter.

ik vind eerlijkheid wel beter en mijn angst is dan ook dat vreemdgaanders dit nu aan gaan pakken als zie je wel je kan het beter niet vertellen want je doet er een ander pijn mee.



Maar ik zie dat alleen in een dergelijk geval dat er tot inkeer is gekomen.



Als bv TO nog maar 1 keer naar haar minnaar wordt toegetrokken, dan vind ik dat ze het moet vertellen.



Iets wat speelt kun je nog willen veranderen als bedrogen partner, daarin wil je zelf ook nog iets te vertellen hebben, je wil voorwaarde kunnen stellen, aandringen op keuze, wil weten wat er speelt.



Maar je kan zo weinig met een feit dat iets gebeurd is maar nu over, het enige dat overblijft is dat je niet kunt leven met het gegeven en een relatie die nog een happy end kan hebben en waar vanwege een fout van de partner misschien de winst is dat die geleerd heeft van die fout. Het schuldgevoel en angst dat het uitkomt kun je dan zien als de straf voor wat er gedaan is.



Maar wat is de winst als je alleen verder moet, van een gebroken gezin, van een weg waarin je weer veel mannen of vrouwen tegen komt die het zelfde blijken te flikken met misschien minder inkeer en besef dat ze fout bezig zijn?



Dat kan met wetenschap en eerlijkheid, maar kans is dat het dan tussen een stel in gaat staan.



Ik denk dan dat het inderdaad niet zo heel onverstandig is en je beter kunt zwijgen zolang de ander van niets weet en er ook weinig kans bestaat dat het uit gaat komen.

Ik ben het niet met je eens doddie, ook al snap ik wel wat je bedoelt, maar ik heb voor de rest ook niet echt wat toe te voegen aan wat ik al eerder heb gezegd. I will agree to disagree

Zwijgen of scheiden dus?

Ik wil vreemdgaan niet goedkeuren, het is en blijft immers bedrog, iets wat tegen een afspraak ingaat. Maar snap anderzijds niet waarom het zo verschrikkelijk zwaar moet worden aangerekend. Het is toch geen halszaak, geen misdaad die zo onvergeeflijk is dat je onmogelijk nog met de schuldige partner - van wie je verondersteld wordt te houden, toch? - verder kunt samenleven. Relaties waar zo makkelijk over relatiebreuken wordt gedacht en/of partners zo makkelijk dingen voor elkaar verborgen houden kunnen niet veel waarde hebben, lijkt mij.



Ook al omdat wie een beetje om zich heen kijkt, best weet dat vreemdgaan vandaag niet meer de betekenis heeft die het ooit had. Kijk bv. eens naar het topic Minnaar, daar zitten -tig vrouwen met seksvriendjes. Moeten die allemaal hun vaste relatie opzeggen, dan?

Vreemdgaan ontstaat vaak juist door dingen niet tijdig te herkennen en voor problemen weg te lopen of de confrontatie met jezelf of het gesprek met de ander niet aan te gaan en wat wordt er vervolgens dan gekozen als oplossing... ook weer voor de waarheid weg te lopen en niet de confrontatie aan te gaan.



Ik vind dat je die cirkelredenering moet doorbreken en alleen door het proberen te komen tot de kern van de zaak, alle feiten mee te wegen, kom je daaruit. De kern van de zaak is alleen bereikbaar met openheid en alleen dan is er een weg naar zelfliefde en liefde voor de ander.



Een relatie is verder iets wat 2 mensen samen aangaan en samen de hobbels en dalen moeten nemen.



Schuldgevoel is mijns inziens het wijzen op het feit dat er iets fout is gegaan met de waarheid, de waarheid naar jezelf en/of de ander toe. En het niet vertellen, de waarheid die niet boven komt, dat is alsnog niets met het schuldgevoel doen omdat er op die manier iets fout blijft zitten. Er wordt een stukje waarheid niet medegedeeld, er is geen openheid meer, gevoelens sluiten zich af omdat het schuldgevoel te zwaar wordt.



Ik vind verzwijgen o.a. hierdoor ook niet de schade beperken. De schade is al aangericht ook al merkt de ander dat niet (meteen) bewust, de vreemdgaander heeft al schade, de partner heeft (onbewust maar soms al wel wat bewust en als het uitkomt zeker bewust) schade en de relatie heeft ook al zeker schade. Ik vind dat je moet proberen schade te helen, ook de schade bij dat van de vreemdgaander niet alleen omdat het de relatie schaadt maar ook de eigen integriteit. En dat kan alleen door mensen die alletwee de feiten onder ogen willen zien en anders toch zelf die waarheid te berde te brengen.



Dan zou het het mooist zijn als je een partner hebt die de waarheid wil weten en ofwel aan een oplossing en gesprek nog probeert te werken en anders dan toch liever maar die clean cut maakt door het uit te maken.



Het is nou éénmaal zo dat vreemdgaan een actie is waarbij bekend is dat de partner daar zeker consequenties aan kan verbinden.Omdat het voor velen een dermate ernstige breuk in vertrouwen oplevert die bijna nooit meer goedkomt. Als je die consequentie niet wilt had je het niet moeten doen in de eerste plaats en anders moet je toch niet gaan doen alsof het nooit heeft plaatsgevonden.



Er blijft anders toch ergens iets ondergronds namelijk de fundering wegeten. Gevoelens waar men niet de vinger op kan leggen, een ander die het met jouw eigen partner heeft gedaan en in de relatie is gewrongen en altijd nog eens kan zeggen hallo hier ben ik dan... zwanger geworden, soa opgelopen, verschillende emoties die meespelen van de vreemdgaander maar ook degene waarmee is vreemdgegaan die ineens kan opspelen, het schuldgevoel waardoor je je anders in de relatie gaat gedragen of... nou ja van alles en nog wat zoals dat gaat met menselijke emoties. Het is en blijft een potentiële bom onder de relatie als je er niets mee doet. Verder zal de vreemdgaander, die weet dat er een bom ligt verstopt, niet ongedwongen meer rondlopen/op zijn tenen lopen alsof er iets elk moment kan ontploffen. En op je tenen lopen dat houden niet veel mensen almaar vol.



Als er ooit een therapeut mijn partner aan zou raden het niet tegen mij te vertellen terwijl ik uitdrukkelijk aan mijn partner heb aangegeven het toch echt absoluut te willen weten dan gaat er iemand gigantisch over mijn grenzen heen te gaan. In een therapeut/cliënt verhouding zou dat dan de therapeut zijn!



Een relatie wordt toch door veel mensen aangegaan met zelfs trouwbeloften aan toe in een kerk bijvoorbeeld ten aanzien van hogere macht(en) waar ze in geloven en de vele mensen om hen heen zoals familie en vrienden en weer anderen doen het alleen, maar niet met minder betekenis, met hun hart maar velen vaak toch zeker met veel inzet en passie. En dan worden die beloften bij vreemdgaan (juist waarvan men aangeeft dat dat zo exclusief naar elkaar wordt uitgesproken) zomaar door een therapeut overboord gezet? Het is iets wat 2 mensen heel bewust zo met elkaar zijn aangegaan, het is iets wat zoveel mensen toch echt willen weten, waarom zou je anders die beloften naar elkaar toe aangaan, ook de beloften in voor- en tegenspoed? Dan kan je dat net zo goed laten...



Maar goed, er zijn mensen die zo willen en blijkbaar kunnen leven, om het liever niet te willen weten. Het zou mijn ding niet zijn, maar denken beiden er zo over in de relatie, tja, een relatie is en blijft tussen die 2 mensen.



Toch blijft voor mij dan de vraag in dit geval dat als je jezelf beter gaat voelen, er beter uit gaat zien, meer aandacht aan jezelf besteed zodat het zelfs je partner het op gaat vallen, betekent dat je dat tot nu toe niet uit de relatie zelf kon halen en het blijkbaar bij een ander probeerde te halen. Er zit iets dan mijns inziens niet goed en wat dat dan is zou in gesprekken met elkaar veel beter tot zijn recht komen, je geeft jezelf meer ruimte om te achterhalen waarom je het nou echt deed en je partner de mogelijkheid om over zijn eigen acties na te denken en actief onderdeel te zijn in het proces. Vreemdgaan duidt al op minder in contact staan met eigen zwakheden en ik vind dat men moet oppassen zichzelf niet in het ootje te nemen. Dit zodat, als blijkt dat je toch weer niet sterk genoeg was, de partner niet ineens voor een voldongen feit komt te staan dat het toch maar ineens uitgaat maar bij het gedachtenproces er achter van de partner betrokken was. Ik denk dat de zekerheid van uitsluiten dat je zoiets niet meer zal doen alleen ontstaat door de kern van de zaak aan te pakken, het betreft de relatie en een relatie heb je met twee.

quote:Paekzwart schreef op 14 maart 2010 @ 03:01:

Het is nou éénmaal zo dat vreemdgaan een actie is waarbij bekend is dat de partner daar zeker consequenties aan kan verbinden.Omdat het voor velen een dermate ernstige breuk in vertrouwen oplevert die bijna nooit meer goedkomt.



een ander die het met jouw eigen partner heeft gedaan en in de relatie is gewrongen en altijd nog eens kan zeggen hallo hier ben ik dan...



zwanger geworden, soa opgelopen, verschillende emoties die meespelen van de vreemdgaander maar ook degene waarmee is vreemdgegaan die ineens kan opspelen, het schuldgevoel waardoor je je anders in de relatie gaat gedragen of... nou ja van alles en nog wat zoals dat gaat met menselijke emoties. Het is en blijft een potentiële bom onder de relatie als je er niets mee doet.Ik denk dan weer dat die bom net zo groot en zwaar is als mensen die zelf willen maken: seks is belangrijk, ja, maar kan ook met mensen met wie je geen liefdesband hebt. Binnen een huwelijk of vaste relatie zijn het vertrouwen en de liefde die je elkaar geeft veel belangrijker, die lijken mij pas echt exclusief te zijn.

Een ander die het met jouw eigen partner heeft gedaan: Vóór je aan een vaste partner toe bent, heb je het in de meeste gevallen toch al met anderen gedaan.

Zwangerschap en soa: tja wat moeten singles met wisselende partners dan, of mensen die naar de ware nog op zoek zijn.quote:Een relatie wordt toch door veel mensen aangegaan met zelfs trouwbeloften aan toe in een kerk bijvoorbeeld ten aanzien van hogere macht(en) waar ze in geloven en de vele mensen om hen heen zoals familie en vrienden en weer anderen doen het alleen, maar niet met minder betekenis, met hun hart maar velen vaak toch zeker met veel inzet en passie.

Met die huwelijksbeloften is overigens ook iets mis. Mensen zijn nu eenmaal niet monogaam van aard, anders was die behoefte om vreemd te gaan of om legaal aan partnerruil te doen of een open huwelijk te hebben er immers niet.

Elkaar eeuwige seksuele trouw beloven klinkt zeer romantisch maar is zoals voldoende blijkt, voor de meesten geen haalbare kaart. Géén reden om het kind met het badwater weg te gooien, dacht ik.



Voor de rest volledig eens dat er in een relatie die naam waardig, openheid en eerlijkheid moet zijn. Die zijn een stuk essentiëler voor het welslagen van je relatie dan die m.i. sterk overgewaardeerde seksuele exclusiviteit.

quote:Paekzwart schreef op 14 maart 2010 @ 03:01:

Vreemdgaan ontstaat vaak juist door dingen niet tijdig te herkennen en voor problemen weg te lopen of de confrontatie met jezelf of het gesprek met de ander niet aan te gaan en wat wordt er vervolgens dan gekozen als oplossing... ook weer voor de waarheid weg te lopen en niet de confrontatie aan te gaan.



twee.



Ben je wel eens (bijna) vreemd gegaan dat je zo'n conclusie durftn te stellen?



Nou neem van mij aan dat het in ieder geval zo niet zat bij mij. Ik had op dat moment geen idee dat er iets mis was, ik kan dat slechts achteraf concluderen, Ik ben gewoon een tijd lang niet mezelf geweest maar die wetenschap heb ik me pas jarenlater gerealiseerd, als ik er nu op terug kijk en het afstandelijker kan bekijken. In die tijd had ik je echt met volle overtuiging kunnen vertellen dat er niets aan de hand was, niet met mijn relatie niet met mijn man en niet met mezelf.



Voor de rest kan ik een groot deel met je mee maar heb ik mijn twijfel of je er echt goed aan doet, ik heb zeker ook begrip voor mensen die er wel eerlijk over willen zijn, het is meer dat er bij twijfel raad wil hebben wat beter is.



Waar ik wel nog op terug wil komen is dat therapeuten je nooit vertellen dat je het moet verzwijgen, dit is uit studie naar voren gekomen en in artikelen vermeld, aan een patient zal men nooit adviseren om te liegen en te verzwijgen, ze zullen je altijd stimuleren dat voor je zelf uit te vinden, waar jij je goed bij voelt.



Dan schrijf je dat het raar is dat iemand zijn bevestiging uit andere moet halen en dat niet kan krijgen bij je partner, OOk hierin verschil ik met je van mening, je kunt nooit alles voor elkaar zijn, dat is niet erg je kan prima gelukkig zijn met wat je wel samen deelt,



Maar om een simpel voorbeeld te geven, hoeveel partners hebben niets met het voetbal van hun man en vinden het prima dat ze dat met vrienden beleven en ervan genieten? Hoeveel vrouwen kijken een zwijmelfilm met vriendinnen? Hoeveel hebben er niet sportvrienden, theatervrienden, stapvrienden? Waarom delen ze dat iet met hun partner en kunnen de partners dat niet aan ze geven? Je vind dus nooit alles in je partner er zullen altijd dingen zijn waarin je wat verschild in voorkeuren of waar je behoefte aan hebt,



Daarbij, je partner houd van je, ook in je joggingbroek, ook als je dagje niet lekker bent, ook als je wat bent aangekomen, zijn liefde en bevestiging is dus iets wat je bijna mag verwachten, iemand kan blind van liefde alles geweldig vinden aan zijn partner, bevesting van andere laat je voelen, "het is echt zo, ik ben echt nog een lekker wijf" Je partner houd toch wel van je en kan je nog steeds zien als dat meisje waar hij ooit verliefd op werd,



Daarin kan ik dus niet met je meegaan en denk ik dat het meer therorie is waaruit je praat dan echt ondervinden en het gevoeld hebben en meegemaakt.

Het valt me op dat veel mensen hun ontrouw willen verzwijgen om de vrede te bewaren en zichzelf nog op de borst kloppen ook omdat ze hun partner zoveel ellende besparen.



Wat een betutteling.



In een volwassen, op gelijkwaardigheid gebaseerde relatie komt zo'n soort betutteling niet voor.



Ik denk dat voor een groot aantal mensen die in deze discussie meedenken het vreemdgaan nog niet eens heeft plaatsgevonden en wellicht nooit aan de orde komt en zijn hun gedachten hierover wat ze eventueel zouden doen in zo'n situatie puur speculatief. Toch zegt hoe je erover denkt en schrijft iets over hoe je met je huidige relatie omgaat.

Probeer je eens voor te stellen hoe het is om in een relatie steeds te proberen de vrede te bewaren of om geen 'slapende honden' wakker te maken, hoe scheef gaat dit lopen en wanneer is dit het begin van het einde? ik zeg je dat dit al scheef loopt vanaf het eerste moment dat je besluit om iets essentieels in je relatie te verzwijgen, iets wat jou partner dolgraag zou willen weten omdat hij wil weten wie je bent en of je wel bent die hij denkt dat je bent.

Zijn jullie er nog? :-}

Eerder schreef ik al dat het verzwijgen van gevoelige informatie dodelijk is voor de intimiteit binnen een relatie. Ik vind het hoogst opmerkelijk dat Vivavrouwen niet zo geïnteresseerd lijken in een hechte intimiteit binnen hun relatie en liever hun duistere kanten voor hun partner verborgen willen houden. Kortom, voor een relatie kiezen waar ieder op zijn eigen planeet zit te zwijgen om de vrede te bewaren.

Waarom is dat? Weten jullie dat een beetje botsen en volstrekte eerlijkheid de intimiteit tussen jullie juist kan verhogen? Niks vrede bewaren, ga lekker leven met elkaar, en daar horen ook af en toe stevige gesprekken bij over dingen waar je verdrietig van kan worden. Verdriet hoort erbij, ook in de liefde, zonder diep verdriet kan er geen grote vreugde zijn. C'est la vie!

" veel mensen HUN ontrouw" waar haal jij dat uit?



En wat een conclusie dat dat dan iets zegt over een relatie als je er zo al over denkt, het zijn vaak juist mensen die veel dingen juist wel besproken hebben anders kwamen ze niet met hun partners in parenclubs.



En het betuttelen snap ik ook niet, dan is aandringen op vertellen net zo betuttelend.



TO vraagt een advies en het staat dan ieder vrij om in deze discussie zijn mening in zo'n situatie te geven. Die kan niet stromen met hoe jij daar over denkt nell maar je conclusies slaan echt nergens op.



Als iets de intimiteit binnen een relatie schade toe brengt dan is het wel vreemdgaan, en het gevaar dat dat nu juist voorgoed beschadigd is is juist wel aanwezig als je een dergelijke misstap gaat vertellen. En ik denk ook dat dat het geen is dat maakt dat er therapeuten zijn die in artikelen schrijven dat je het beter niet kunt vertellen.



En ik ben het daar altijd oneens mee geweest maar ben zelf wel in staat mijn stellige overtuigingen eens kritischer te bekijken.



Misschien hebben ze een punt. Maar dat betekend niet dat ik vind dat iedereen het ook zo moet doen, als je sterk de behoefte hebt het wel te vertellen kan ik iemand ook bewonderen dat je de consequentie inderdaad wil dragen en moet je dat ook zeker doen.



Maar ik snap het wel en begrijp het ook als je het niet doet omdat het allemaal achter de rug is. Je keus gemaakt hebt voor je relatie en ik denk dat je dan juist meer ervoor zorgt dat de intimiteit bewaard blijft en niet beschadigd wordt.



Als het nog speelt of als er kans is op herhaling geld dat niet, omdat het dan maakt dat je vervreemd van elkaar, dan weet je partner niet wat er op dat moment speelt.

Doddie, je schrijft niet veel te snappen van mijn bijdrage.

Ik denk eerder dat jij je aangevallen voelt omdat jij aan het verdedigen slaat.

Jammer, ik val je niet aan.

Je hoeft het niet met me eens te zijn. Wat ik schrijf is een weerslag van hoe ik over dit onderwerp denk.



En ik mag mezelf een gelukkig mens noemen, wil niets liever dat anderen dat ook worden, ik geef mijn geheim prijs waarom ik zo gelukkig ben met mijn partner, doe ermee wat je wilt.

Daarmee neem je aan dat andere minder gelukkig zijn?



Ik heb geen moeite met jou mening, die mag verschillend zijn en ik kan nog mee met je omdat ik er zelf twijfelend in sta



Ik voel me ook niet aangevallen maar vind dat je wel veel aannames hebt in je reactie.



Ik heb zelf nl helemaal niet zo veel reacties gezien waarin men aangaf ontrouw te zijn geweest en het te hebben verzwegen, dus ik verbaas me dan over je eerste zin. Of bedoel je dat in algemeen?

In algemeenheid klopt het en ik ben ook zeker voor vertellen en het dragen voor de consequentie al geloof ik zeker niet dat dat de intimiteit altijd in een relatie goed doet, sterker nog ik geloof dat die veel schade zal ondervinden en weer hersteld moet worden.



Als je dan ook nog aangeeft dat je je een mening vormt over mensen die hier reageren en bepaald advies geven zonder dat ze het hebben meegemaakt, dat dat iets zegt over de huidige relatie dan vind ik dat een behoorlijk vooroordeel.



Dan spreek je ook nog over "jullie" je spreekt dus tegen ons en vind het dan raar dat ik me daarin aangesproken voelen.



Je zal het dus wel goed bedoelen maar wat onhandig hebben overgebracht.



Als het is hoe jj denkt schrijf dan ook " ik denk" en breng het niet als feit. Misschien snap ik je dan beter.

Beste Doddie



"Daarmee neem je aan dat andere minder gelukkig zijn?"



Mijn antwoord is hierop: NEE!



Mensen kunnen volstrekt gelukkig leven met leugens. Het is maar waar je voor kiest. Wie wil je zijn, aan jou is de keuze.



Wat mij opvalt is het volgende:

Als bijvoorbeeld een politiek leider liegt of essentiële informatie achterhoudt , dan spreekt iedereen (het hele land!) daar schande van en dan vliegt ie als het goed is de laan uit. Ik denk dat je me hierin wel gelijk zult geven als ik stel dat dit een goede zaak is: mensen die liegen en draaien horen niet thuis in de politiek, weg ermee!, politiek hoort transparant te zijn en politici horen geen informatie achter te houden, punt.



In een huwelijk/relatie gelden , volgens een aantal mensen hier, kennelijk andere normen en waarden dan voor de doorsnee politicus. Daar waar mensen op een paar vierkante meter met elkaar leven is het volgens hen ineens wel toegestaan om informatie achter te houden en te liegen en te draaien.

Dit noemen wij: meten met twee maten!



Tsja, ik weet niet of jij de hele thread gelezen hebt, maar ik vind toch wel dat er als je de reacties inventariseert, relatief veel mensen van mening zijn dat je ontrouw niet moet vertellen aan je partner, en dat verbaast mij. Jou niet, Doddie?



PS.: alles wat ik hier neerschrijf is voor mijn rekening en is niet bedoeld om te kwetsen, mijn bedoelingen zijn niet goed of slecht te noemen, ik wil alleen maar mijn visie laten horen, that's all, daarom reageren we hier toch? jij niet dan, Doddie?

Verder is het mij om het even hoe mensen hun partners bedriegen of zichzelf voor de gek houden. Iedereen moet zelf ervaren hoe het is, moet zijn eigen fouten maken om wijzer te worden in dit leven.



Toch heb ik weer een tip (take it or leave it) om dit proces iets makkelijker te laten verlopen:



Mijn levensmotto is: "Het is slim om van je fouten te leren, maar het is nog slimmer om van de fouten van anderen te leren".

Ik kan nu onderhand wel zeggen dat dit levensmotto voor mij tot nu toe heel succesvol heeft gewerkt.

Ik heb mijn mening hier meermale gegeven en het lijkt me niet nodig die te herhalen, ik neem aan dat jij die ook hebt kunnen lezen en er niet nogmaals naar hoeft te vragen.



Wat politiek betreft vind ik dat ook los staan van een geheim dat weinig weten. In politiek zal er geen geheim zijn, er zijn altijd die er meer van weten dus is het zeker niet slim om daar dingen achter te houden.

Ik snap dat jij in je relatie gelukkig bent, je schrijft ook: Weten jullie dat een beetje botsen en volstrekte eerlijkheid de intimiteit tussen jullie juist kan verhogen?

Misschien kan dat maar zal dat zeker niet voor iedereen opgaan, eerder werd al aangegeven dat volstrekte eerlijkheid over de vraag of je dikker geworden bent zeker niet bij elke vrouw in goede aarde zal vallen.



Daarbij zijn er heel wat vrouwen die nw aankopen inderdaad even verborgen houden of de prijs wat aanpassen van hun nw aankoop. de waarheid wordt dus in genoeg relatie's een beetje verdoezeld



Het botsen zal ook niet voor iedereen de ideale manier zijn om met elkaar samen te leven Ik ken iemand die vertelde dat het zo heerlijk was om ruzie te maken omdat het goed maken zo lekker aanvoelde, nou dat is zeker niet een manier die in onze relatie goed zou aanvoelen.



Ieder mens is dus anders en niet voor iedereen zal eerlijkheid die intimiteit verhogen, ik denk dat veel hun relatie vaarwel kunnen zeggen als ontrouw naar boven komt. Maar het is inderdaad zo dat je met liegen of zwijgen weg loopt voor de consequentie van je stap.



Maar in een enkele uitzondering snap ik wel dat men iets verzwijgt en kan ik zelfs geloven dat dat beter is dan het eerlijk vertellen. In die situaities waarin het gebeuren achter je ligt en je gekozen en geleerd hebt.



In die gevallen kun je zelfs met eerlijkheid die intimiteit die er was verliezen door eerlijk te zijn, daar kan het botsen wel eens uit elkaar gaan betekenen en zeker niet je relatie goed doen. Dat is een consequentie als je niet trouw wil en kan zijn, als je beide wil en die vriendin en je partner. Maar wil je monogaam verder, heb je er spijt van en ligt het achter je, dan denk ik dat eerlijkheid je alleen maar verder van je doel afbrengt en alleen maar iets kapot maakt terwijl alles in je zegt dat je dat niet wil,



Waarmee ik dus dit niet als advies geen, ik heb er begrip voor en kan me voorstellen dat het soms beter kan uitpakken omdat niet iedereen het zelfde is. Je niet elke relatie kunt vergelijken. Wat voor jou goed werkt kan wel eens anders uitpakken bij een ander.



Wat had jij dan geantwoord als TO je advies opvolgt en haar relatie dus hierdoor kapot gaat?



Want volgens jou is het dus zo dat het de relatie alleen maar goed doet en ze de intimiteit verhoogd en gelukkiger wordt. En wat nu als dat bij hun niet het geval blijkt te zijn? Mag ze je dan bedanken voor je goede advies? Of zie je ook in dat het ook wel eens minder goed kan uitpakken?



Neem van mij aan dat het eerlijk zijn ook wel eens relaties heeft gekost en dat niet iedereen die positieve uitkomst heeft die jij hier voorspeld.



Daarom vind ik dat je daar zelf goed over moet nadenken, wat past bij je en wat kun je aan? Kun je een leven lang aan met een leugen en de angst? Of kun je het aan de confrontatie aan te gaan, beide is moeilijk en lastig en per persoon en realtie zullen daar andere keuze's in worden gemaakt. En wat bij de 1 werkt kan bij de ander wel eens totaal verkeerd hebben uitgepakt.

"Daarbij zijn er heel wat vrouwen die nw aankopen inderdaad even verborgen houden of de prijs wat aanpassen van hun nw aankoop."



Tja, dan kan ik me voorstellen dat die vrouwen hun avontuurtjes ook maar liever verborgen houden... mischien kunnen sommige huwelijken inderdaad slechts bij de gratie van bedrog blijven bestaan.

Ik wilde daar alleen mee aangeven dat volstrekte eerlijkheid in veel relatie's niet bereikt wordt, Je quote ook niet de regel waarin ik dat voorbeeld voor mannen aanhaal.



Ik denk dat wij vrij eerlijk zijn naar elkaar toe in onze relatie maar volstrekt eerlijk is soms zelfs stuitend of kwetsent.



Voorbeeld heb ik van een man die altijd alles eerlijk zegt, die had met een vrouw gevreeen bij haar geslapen en eindigd die nacht met de opmerking " eigenlijk ben je mijn type niet" ik denk dat je dan beter had kunnen zwijgen dan zo'n ongelovelijke botte opmerking te maken als je met iemand hebt liggen sexen en de hele nacht in iemands armen hebt liggen slapen.

Het zal best heel eerlijk zijn maar of je als vrouw die eerlijkheid dan op prijs steld vraag ik me af. Daar had hij dan beter vooraf eerlijk over kunnen zijn maar eenmaal gebeurd kun je het maar beter voor je houden.

nb het hoeft trouwens helemaal niet te betekenen dat als je niet eerlijk bent over de prijs van je schoenen die oneerlijkheid gelijk ook op zou gaan voor vreemgaan. Het kan zijn dat mensen over kleine (in hun ogen onschuldige) zaken makkelijker liegen dan over iets dat echt serieus is.

Doddie



De kleine verdraaiingen en verfraaiingen van de werkelijkheid om het leven met elkaar dragelijk te maken, daar heb ik het niet over. Tuurlijk maakt iedereen zich daar 'schuldig' aan, en ik zie daar niet zoveel kwaad in. Ook is het niet erg als dat soort zaken op een bepaald moment toch uitkomen, dan kan je partner het zelfs nog waarderen dat je hem niet elke dag voor 'trol' hebt uitgemaakt terwijl hij daar toch echt wel iets van weg heeft, of dat je niet doorlopend vocaal over zijn bierbuik gestruikeld bent, maar die domweg hebt genomen zoals hij is.



Lichamelijke ontrouw is van een totaal ander kaliber en hoort daar ook totaal niet in thuis.



Wanneer je van tevoren weet dat je ontboezemingen diepe wonden zullen slaan in je relatie en je verzwijgt ze om die reden, dan voel je aan je water dat je verkeerd bezig bent. Zoiets onder het tapijt vegen en doorgaan alsof er niets aan de hand is, is zelfs als je het objectief bekijkt ronduit misdadig tegenover je partner omdat je een verkeerde voorstelling van zaken geeft. Ik vind het een vorm van oplichting. Normaal is oplichting strafbaar omdat de slachtoffers iets op een oneigenlijke manier wordt afgenomen.

In feite neem je, als je je ontrouw niet aan je partner opbiecht, hem de mogelijkheid af om daar op te reageren. Je neemt hem de mogelijkheid af om jou te leren kennen zoals je bent en om de keuze te maken of hij wil leven met iemand die hem ontrouw is ja of nee.

Met dit in het achterhoofd lijkt het mij erg moeilijk voor de ontrouwe om samen met haar partner nog argeloos gelukkig te kunnen zijn. Zoiets blijft altijd knagen en doet heel langzaam maar gestaag zijn vernietigende werk.

Het is dan ook niet voor niets dat psychologen en psychotherapeuten altijd zullen adviseren om schoon schip te maken.

Nell en Doddie, jullie draven door. Beide willen jullie gelijk hebben. De waarheid zal wel weer in het midden liggen. En nu koest, allebei in je mand. Dit wordt zo beetje een persoonlijke vete tussen jullie. Kappe NU.

doe ff normaal zeg, ik geef juist aan dat er voor beide opties wat inzit maar dat de uitkomst niet altijd gelijk zal zijn, en ik geef keurig antwoord als iemand mij aanspreekt.



Jij draaft door als je daarin gelijk een vete ziet. En kappen, dat bepaal ik nog altijd zelf, zolang een discussie me boeit neem ik de vrijheid te reageren.

Beste Babsewijn, je ziet spoken!



De waarheid ligt nooit precies in het midden, zoals jij de problematiek afdoet is erg gemakzuchtig, zo hoef je dus nooit een probleem te bespreken. Forummen is overbodig als het aan jou ligt!



Om een voor mij duistere reden probeer jij Doddie en mij in de rol van vechtjas te drukken, maar dit gaat je niet lukken. Ik schrijf hier om van gedachten te wisselen en te argumenteren over gevoelige kwesties en Doddie doet dat duidelijk ook, ik ben benieuwd naar jouw mening over deze materie. Ik zou zeggen reageer voortaan inhoudelijk, brand maar los!

Goed gaan we weer verder, als je het topic "tips bij vreemdgaan" zou lezen zul je zien dat ik voor een groot deel het met je eens ben en normaal daar anders over denk.



We verschillen er dus over van mening en ik had ook niet verwacht dat iedereen tot een eenluidige slotsom zou komen.



Buiten dat zijn er ook therapeuten die daar dus niet hetzelfde overdenken, zoals jij zegt dat therapeuten adviseren om open kaart te spelen, zo kwam ik juist tegen dat men bij een slippertje (dus geen langdurig vreemdgaan of buitenechtelijke relatie hebben) juist aangaf dat het beter was er over te zwijgen en je dealen met je schuldgevoel.



Dat heeft mij dus van gedachten doen veranderen en doen inzien dat het misschien niet altijd beter is om daar eerlijk voor uit te komen. er meer begrip voor te hebben als ander een andere keus daarin maken.



En ik denk dat iemand die er voor staat uit de adviezen wel zal halen wat het beste bij hem past, bij zijn normen en waarde bij zijn geloof in wat het beste is in zijn of haar specifieke geval en vooral waar je je het beste bij voelt.



Ik ben zeker niet uit op een gelijk, ik besef dat je daar anders over kunt denken. je probeerd verschillende visies' naast elkaar te leggen en hoopt dat de vraagsteller daar uit kan halen wat voor hem/haar het beste is.

Ja, uiteindelijk moeten wij allen onze eigen keuzes maken, maar het kan geen kwaad om eens te kijken wat anderen er van vinden daarom vind ik de vraag van Lizzy heel begrijpelijk.

Het is onmogelijk om in één klap de gevolgen van je vreemdgaan te overzien (ALS je bent vreemdgegaan). Maar die zijn er naar mijn mening altijd, hoe je het ook wendt of keert. Eigenlijk is geen enkele handeling zonder gevolgen, actie-reactie, oorzaak-gevolg.

Is het vreemdgaan het gevolg van een proces wat al gaande was, dat is de vraag. En je kunt je ernstig afvragen hoe het komt dat je in staat was iets te doen wat je partner zo diep verdrietig zou kunnen maken. Het is heel verstandig om dit onder ogen te willen zien en niet onder het tapijt te vegen. Er is niks mis met het maken van fouten en misstappen, er is wel iets goed mis als je niet van je fouten leert.

De praktijk leert dat mensen nadat het vreemdgaan uit is gekomen meestal toch bij elkaar blijven. Dus zou het dan niet beter zijn om het op te biechten om dan samen met een schone lei verder te gaan? Geen verborgen agenda's, geen oud zeer waar niet over gesproken kan worden, denk eens in hoeveel rust dat geeft.

quote:doddie schreef op 15 maart 2010 @ 12:19:

Ik denk dat wij vrij eerlijk zijn naar elkaar toe in onze relatie maar volstrekt eerlijk is soms zelfs stuitend of kwetsent.



Voorbeeld heb ik van een man die altijd alles eerlijk zegt, die had met een vrouw gevreeen bij haar geslapen en eindigd die nacht met de opmerking " eigenlijk ben je mijn type niet" ik denk dat je dan beter had kunnen zwijgen dan zo'n ongelovelijke botte opmerking te maken als je met iemand hebt liggen sexen en de hele nacht in iemands armen hebt liggen slapen.



Mensen hoeven inderdaad niet onder alle omstandigheden en zeker niet aan iedereen te vertellen wat ze denken of doen. Je voorbeeld over die gelegenheidspartner met wie het tegenviel is sprekend: in zo'n geval mag/moet je inderdaad liegen. Jullie zullen het sowieso toch geen tweede keer met elkaar doen, en dan is hoffelijkheid veel beter dan eerlijkheid.



Maar t.o.v. je levenspartner ligt het anders... toch als het over iets gaat waarvan je weet dat hij/zij het belangrijk vindt.

quote:Peterman schreef op 13 maart 2010 @ 16:26:



Een analogie: mensen die geboren zijn met een (ernstige) handicap, zullen zeggen dat ze, als ze het hadden kunnen voorkomen, zo niet niet ter wereld hadden willen komen, of dat als ze zelf zwanger zouden zijn van een kind met een ernstig handicap, ze abortus zouden willen.



Maar nu ze zijn geboren en die handicap hebben, zijn er weinigen van hen die euthanasie zouden willen plegen.Vreemde uitspraak, en geen analogie.

quote:HansHier schreef op 15 maart 2010 @ 18:17:

[...]





Vreemde uitspraak, en geen analogie.Gelukkig, lag het niet aan mij