Raar??

Lieve viva forummers,



Ik ga jullie even in het kort het een en ander vertellen.

Ik heb 3,5 jaar een relatie gehad en de eerste 2 jaar waren super. Heel snel bij hem ingetrokken (no go #1) dit was allemaal heel erg leuk, en uiteindelijk mijzelf een beetje uit het oog verloren.. (no go #2)

Uiteindelijk werkte mijn ex 80 uur per week omdat hij geen idee had waar al het geld heen ging, en waarom we zo weinig over hielden aan het eind van de maand. Ik had hem aan het begin van onze relatie verteld dat ik schulden heb, en dat ik deze aan het afbetalen was. Alleen had ik niet verteld dat er nog 1 bijgekomen was (althans ik moest gaan beginnen met terugbetalen van mijn lening). En dit had ik hem niet verteld omdat ik het zelf wilde bekostigen en ik dat ook relatief makkelijk kon doen. Het kwam er alleen soms wel op neer dat hij wat vaker voor boodschappen kosten opdraaide e.d. Hij werkte zich een slag in de rondte voor mij, voor ons, en ik ben heel erg egoistisch geweest. Maar ik zorgde wel altijd dat er eten klaar stond dat het huis aan kant was en dat hij zich daar allemaal niet druk over hoefde te maken.



Uiteindelijk heeft dit een half jaar gespeeld en hij zei dat ie me vergaf, terwijl ik me enigszins verwaarloosd heb gevoeld in dat half jaar. Het was net alsof ik niet meer bestond, hij had geen zin in seks, hij wilde niets van me weten en dat allemaal omdat ie een soort dwangmatig aan het programmeren was. Hij ging me in het openbaar vernederen, uitmaken voor de meest vreselijke dingen. Op een gegeven moment maakte we om alles ruzie.

Vorig jaar zomer is er een omslag geweest, hij had me vergeven en deed weer normaal tegen me. Tijdens een gezellige avond uit knapte er ineens iets. Ik vroeg of we nog moesten pinnen en hij haalt midden in de stad op een druk plein naar mij uit. vervolgens greep hij mij bij mijn keel, toen heb ik hem van me af kunnen duwen en ben weggegaan, maar mijn telefoon was leeg en ik had de huissleutel vergeten, inmiddels was ik op het station aangekomen. Waar ik hem weer tegenkwam, ik vroeg aan hem wat er in hemelsnaam aan de hand was en waarom hij zo achterlijk deed, ik vroeg of hij drugs had gebruikt oid, En toen stormde hij op me af en sloeg me meerdere malen op mijn hoofd. ik heb me los gewurmd en mijn tas laten vallen. Mensen spoedde mij te hulp of ze met me mee moesten lopen en dergelijke.

Ik heb een half uur gewacht met naar huis gaan en hoopte dat hij mij rustig mijn spullen zou laten pakken. Thuisgekomen heeft hij 3 kwartier lang op mij in staan/zitten slaan, mij van een stoel afgeduwd tegen een kast aan, me nog een keer onderuit geschoffeld. Ik kon hem fysiek niet aan, en hoopte dat schreeuwen de buren zou alarmeren En hij bleef maar schreeuwen over mijn schulden e.d. en hij bleef zeggen dat ik zijn woorden moest herhalen. Ik deed wat hij zei maar het was niet genoeg, Hij liep naar het toilet en toen vroeg ik of hij eindelijk klaar was, en toen riep hij als je nu een mes wil pakken moet je snel zijn, want anders is het te laat. En op dat moment werd er aangebeld godzijdank! En ineens veranderde de blik in zijn ogen. Ik vertelde de politie wat er gebeurt was. Ze sloegen hem in de boeien, hij zei alleen nog " is dit wat je probeerde te bereiken, heb je nu je zin" Ik heb die nacht geen oog meer dicht gedaan bang dat ze hem weer vrij zouden laten. De volgende dag naar het politiebureau gegaan. Hier mijn verklaring afgelegd, naar de huisarts gegaan voor een rapport. Vervolgens op de automatisch piloot mijn spullen in gepakt, mijn moeder gebeld, een nieuwe woonruimte bemachtigd. Later hoorde ik van hem dat hij heel veel van die nacht kwijt is en dat hij naar een specifieke therapie toe moest. Hier constateerde ze verwaarloosde ADHD. Een paar maanden later ben ik weer een korte periode met hem omgegaan, maar ondanks alles kon ik hem niet vergeven, en hij blijft de schuld in mijn schoenen schuiven dat ik het veroorzaakt heb dat hij zo door het lint is gegaan.



Uiteindelijk was mijn gedachtegang dat hij blij mocht zijn dat ik hem nog een kans gaf, en dat ik hem geen verklaring schuldig was. Ik ben vreemd gegaan en bij hem weggegaan. Ik kon niet leven met het feit dat het wellicht nog een keer gebeurt, en dat ik me dan weer zo klein en nietig zou voelen, Ik weet dat ik hem heel veel pijn gedaan heb door hem te bedriegen met een ander. Maar dat is niet expres gegaan, Ik ontmoette een verschrikkelijk lieve charmante man, hadden de hele avond alleen maar aandacht voor elkaar gehad, en ja bij het afscheid was er een zoen. Hij heeft bij mij geslapen, maar er is niets gebeurt. Overigens lag dat niet aan mij.. hij was zo netjes maar mij kon het niets meer schelen. Inmiddels ga ik een week of 6/7 met die jongen om, en is het serieuzer dan ik had verwacht of had gewild eigenlijk. Ik geniet ontzettend en ik weet dat ik naar mijn hart geluisterd heb.



En ik voel me totaal niet schuldig tegenover mijn ex. Mijn ex noemt mij een sociopaat, een ijskoningin dat ik zo makkelijk er overheen ben gestapt. Maar ik was denk ik al langere tijd bezig met afscheid nemen van mijn ex, niet eerlijk tegenover hem.. Ben ik nou zo raar??