Gezondheid
alle pijlers
rare situatie nav gezondheid en politie
vrijdag 30 april 2010 om 10:50
Hoi
(twijfel ff of dit wel in gezondheid thuishoort, maar denk het wel)
Sinds langere tijd heb ik een vrij heftige en pijnlijke situatie met mijn rechterarm en rechterschouder. Een gescheurde pees, maar na 2,5 maand gaat het na een periode van vooruitgang niet beter maar steeds slechter. Het ziekenhuis waar ik loop wil me pas over een maand verder helpen, dus ik heb een ander ziekenhuis gevonden, die me snel zal helpen en dan hopelijk eindelijk toch een scan (mri) zal geven zodat achterhaald wordt wat er echt speelt.
Afgelopen tijd is het door heftige zowat ondragelijke pijn die vooral s nachts optreedt enkele keren voorgekomen dat ik de pijn
uitschreeuwde. Ik kon er weinig aan doen op dat moment het is gewoon een terugslag. Gebleken is in overleg met huisarts dat door de
bijwerkingen ik beter niet een groep van pijnstillers kan nemen. Dus alleen paracetamol Ik neem die zware pijnstillers (is net morfine!) nu enkele dagen wel.
Afgelopen week was het zo heftig dat ik dus hard uitschreeuwde van de pijnscheuten en nu is het zo dat ik de bewuste arm eigenlijk weer bijna niet kan gebruiken. Dus ik houd weer wat meer rust en het gaat wel weer een beetje in afwachting komende week van verdere behandeling.
Die nacht is er daarna van alles gebeurd en nu focus ik me op mijn herstel.
Wat vinden jullie?
Ruben
(twijfel ff of dit wel in gezondheid thuishoort, maar denk het wel)
Sinds langere tijd heb ik een vrij heftige en pijnlijke situatie met mijn rechterarm en rechterschouder. Een gescheurde pees, maar na 2,5 maand gaat het na een periode van vooruitgang niet beter maar steeds slechter. Het ziekenhuis waar ik loop wil me pas over een maand verder helpen, dus ik heb een ander ziekenhuis gevonden, die me snel zal helpen en dan hopelijk eindelijk toch een scan (mri) zal geven zodat achterhaald wordt wat er echt speelt.
Afgelopen tijd is het door heftige zowat ondragelijke pijn die vooral s nachts optreedt enkele keren voorgekomen dat ik de pijn
uitschreeuwde. Ik kon er weinig aan doen op dat moment het is gewoon een terugslag. Gebleken is in overleg met huisarts dat door de
bijwerkingen ik beter niet een groep van pijnstillers kan nemen. Dus alleen paracetamol Ik neem die zware pijnstillers (is net morfine!) nu enkele dagen wel.
Afgelopen week was het zo heftig dat ik dus hard uitschreeuwde van de pijnscheuten en nu is het zo dat ik de bewuste arm eigenlijk weer bijna niet kan gebruiken. Dus ik houd weer wat meer rust en het gaat wel weer een beetje in afwachting komende week van verdere behandeling.
Die nacht is er daarna van alles gebeurd en nu focus ik me op mijn herstel.
Wat vinden jullie?
Ruben
vrijdag 30 april 2010 om 13:52
quote:janejane38 schreef op 30 april 2010 @ 13:37:
Het probleem is dat die onderzoeken duur zijn en er altijd eerst voor de goedkoopste optie gekozen wordt.
Uiteindelijk heb ik ook die MRI gehad, maar dat heeft wel even geduurd.En dan heb je nog het probleem met wachtlijsten ( daar kan je zorgverzekeraar zeker iets voor je betekenen ).
Het proces is zeker heftig geweest en dat is het soms nog.
Het kan heel frustrerend zijn bepaalde zaken wel te willen, maar domweg niet te kunnen.
Ik heb mijn verhaal gedaan in de hoop je er een ander inzicht mee te kunnen geven.Het feit dat je erover nadenkt geeft al aan dat mijn opzet geslaagd is.
Ik wens je heel veel succes in de toekomst!Bijzonder herkenbaar wat je hier schrijft. Dank. Ik wil heel veel dingen doen, maar die kan ik allemaal even niet doen. Daar heb ik me nu bij neergelegd, maar dat is wel even frustrerend, zeker voor iemand die zeker met zijn leven best wel veel dingen doet en nu noodgedwongen veel beperkter dingen nog kan doen, waarbij en dat zal jij ook hebben, ook komt kijken dat het van buiten niet te zien is. Dank voor je succes-wensen!
Het probleem is dat die onderzoeken duur zijn en er altijd eerst voor de goedkoopste optie gekozen wordt.
Uiteindelijk heb ik ook die MRI gehad, maar dat heeft wel even geduurd.En dan heb je nog het probleem met wachtlijsten ( daar kan je zorgverzekeraar zeker iets voor je betekenen ).
Het proces is zeker heftig geweest en dat is het soms nog.
Het kan heel frustrerend zijn bepaalde zaken wel te willen, maar domweg niet te kunnen.
Ik heb mijn verhaal gedaan in de hoop je er een ander inzicht mee te kunnen geven.Het feit dat je erover nadenkt geeft al aan dat mijn opzet geslaagd is.
Ik wens je heel veel succes in de toekomst!Bijzonder herkenbaar wat je hier schrijft. Dank. Ik wil heel veel dingen doen, maar die kan ik allemaal even niet doen. Daar heb ik me nu bij neergelegd, maar dat is wel even frustrerend, zeker voor iemand die zeker met zijn leven best wel veel dingen doet en nu noodgedwongen veel beperkter dingen nog kan doen, waarbij en dat zal jij ook hebben, ook komt kijken dat het van buiten niet te zien is. Dank voor je succes-wensen!
vrijdag 30 april 2010 om 13:59
quote:ruben3 schreef op 30 april 2010 @ 13:38:
[...]
Weet je, ik geloof dat een stuk positiviteit en het weer zien van perspectief de helft van je herstel is.
Tot mijn terugval ging het ook steeds beter; ik ging steeds meer dingen doen en had daar plezier in. Een terugval komt hard aan. Het is dan even moeten accepteren dat die situatie zo is. En dat vind ik moeilijk ja in combinatie met dat ik niet weet wat ik exact heb. Dat anderen daar oordelen in dit forum over hebben, is hun probleem denk ik maar.
Ik wil gewoon proberen het beste van te maken en mezelf doelen stellen ook al zijn er beperkingen, er mee leren leven. Oftewel leven in plaats van ziek enm zielig zijn. Dat ik dat moet leren en mee moet leren leven nu, met het positieve uitgangspunt dat het over enige tijd hersteld/genezen kan zijn, dat staat als paal boven water. En als dat via een pijnpolikliniek en pijnpsycholoog moet gebeuren, dan ga ik dat gewoon doen, het gaat om dat mijn leven weer die positieve weg ingaat zoals tot voor het voorval.
Dingen moeilijk vinden is menselijk. Misschien is het ook goed om wat meer te weten omtrent chronische pijn. Wist je bijv. dat een hele grote groep van de mensen met chronische pijn geen etiketje hebben met daarop de reden van hun pijn? Dat er voor een grote groep het vinden van dat etiketje jaren kan duren? Als dat etiketje al gevonden wordt? En dan hebben we het puut over lichamelijk veroorzaakte pijnen en situaties waarbij zeer gericht gezocht is en/of gezocht wordt.
De medische wereld kan veel, maar heel veel ook niet. Het kan heel simpel ogen om pijn te pinpointen, oorzaak vinden, aanpakken, hopsa, klaar. De praktijk met chronische pijn is vele, vele malen weerbarstiger.
Op dit moment is het niet verstandig om het zoeken naar een oorzaak en behandeling op te geven. Simpel. Maar ik denk dat je er voor jezelf wel wat aan kan hebben om eerlijk te gaan kijken naar de feiten en te laten doordringen dat deze situatie wel eens veel langer kan gaan duren dan je wenst. Je bent nu zoals ik begrepen ben minimaal 3 maanden bezig. Bingbing, criterium voor chronische pijn te pakken. En chronische pijn, die verdwijnt vaak ook niet spontaan binnen no time. Het is slikken en werken, maar het kan enorme rust geven als je realiseert en accepteert dat de pijn nog voor langere tijd hier kan zijn. Hopelijk is het anders, maar dan valt het mee. En meevallers zijn beter dan tegenvallers. Je instellen op 'blijvende pijn' heeft als voordeel dat je jezelf als het ware dwingt om manieren te vinden om op een gezondere wijze in het dagelijks leven met de pijn om te gaan en te blijven functioneren.
Mocht je overigens een basis willen gaan leggen, dan kan het boek 'de pijn de baas' van Frits Winters een goed begin zijn. In het boek wordt e.e.a. uitgelegd hoe pijn werkt, biologisch, relationeel, emotioneel en geestelijk. Hoe je daar zelf een vinger in de pap hebt. Er worden praktische oefeningen gegeven om daarmee aan de slag te gaan. Deze manier/theorie/werkwijze wordt in grote lijnen overal gebruikt, of we het nu hebben over revalidatiecentra, reva-afdelingen in reguliere ziekenhuizen of pijnpoli's. Het is denk ik niet 'de magische oplossing' voor je om hiermee alles om te buigen, maar kan wel een goede start zijn.
[...]
Weet je, ik geloof dat een stuk positiviteit en het weer zien van perspectief de helft van je herstel is.
Tot mijn terugval ging het ook steeds beter; ik ging steeds meer dingen doen en had daar plezier in. Een terugval komt hard aan. Het is dan even moeten accepteren dat die situatie zo is. En dat vind ik moeilijk ja in combinatie met dat ik niet weet wat ik exact heb. Dat anderen daar oordelen in dit forum over hebben, is hun probleem denk ik maar.
Ik wil gewoon proberen het beste van te maken en mezelf doelen stellen ook al zijn er beperkingen, er mee leren leven. Oftewel leven in plaats van ziek enm zielig zijn. Dat ik dat moet leren en mee moet leren leven nu, met het positieve uitgangspunt dat het over enige tijd hersteld/genezen kan zijn, dat staat als paal boven water. En als dat via een pijnpolikliniek en pijnpsycholoog moet gebeuren, dan ga ik dat gewoon doen, het gaat om dat mijn leven weer die positieve weg ingaat zoals tot voor het voorval.
Dingen moeilijk vinden is menselijk. Misschien is het ook goed om wat meer te weten omtrent chronische pijn. Wist je bijv. dat een hele grote groep van de mensen met chronische pijn geen etiketje hebben met daarop de reden van hun pijn? Dat er voor een grote groep het vinden van dat etiketje jaren kan duren? Als dat etiketje al gevonden wordt? En dan hebben we het puut over lichamelijk veroorzaakte pijnen en situaties waarbij zeer gericht gezocht is en/of gezocht wordt.
De medische wereld kan veel, maar heel veel ook niet. Het kan heel simpel ogen om pijn te pinpointen, oorzaak vinden, aanpakken, hopsa, klaar. De praktijk met chronische pijn is vele, vele malen weerbarstiger.
Op dit moment is het niet verstandig om het zoeken naar een oorzaak en behandeling op te geven. Simpel. Maar ik denk dat je er voor jezelf wel wat aan kan hebben om eerlijk te gaan kijken naar de feiten en te laten doordringen dat deze situatie wel eens veel langer kan gaan duren dan je wenst. Je bent nu zoals ik begrepen ben minimaal 3 maanden bezig. Bingbing, criterium voor chronische pijn te pakken. En chronische pijn, die verdwijnt vaak ook niet spontaan binnen no time. Het is slikken en werken, maar het kan enorme rust geven als je realiseert en accepteert dat de pijn nog voor langere tijd hier kan zijn. Hopelijk is het anders, maar dan valt het mee. En meevallers zijn beter dan tegenvallers. Je instellen op 'blijvende pijn' heeft als voordeel dat je jezelf als het ware dwingt om manieren te vinden om op een gezondere wijze in het dagelijks leven met de pijn om te gaan en te blijven functioneren.
Mocht je overigens een basis willen gaan leggen, dan kan het boek 'de pijn de baas' van Frits Winters een goed begin zijn. In het boek wordt e.e.a. uitgelegd hoe pijn werkt, biologisch, relationeel, emotioneel en geestelijk. Hoe je daar zelf een vinger in de pap hebt. Er worden praktische oefeningen gegeven om daarmee aan de slag te gaan. Deze manier/theorie/werkwijze wordt in grote lijnen overal gebruikt, of we het nu hebben over revalidatiecentra, reva-afdelingen in reguliere ziekenhuizen of pijnpoli's. Het is denk ik niet 'de magische oplossing' voor je om hiermee alles om te buigen, maar kan wel een goede start zijn.
vandaag ga ik van alles kunnen
vrijdag 30 april 2010 om 14:04
Hoi
(twijfel ff of dit wel in gezondheid thuishoort, maar denk het wel)
Sinds langere tijd heb ik een vrij heftige en pijnlijke situatie met mijn rechterarm en rechterschouder. Een gescheurde pees, maar na 2,5 maand gaat het na een periode van vooruitgang niet beter maar steeds slechter. Het ziekenhuis waar ik loop wil me pas over een maand verder helpen, dus ik heb een ander ziekenhuis gevonden, die me snel zal helpen en dan hopelijk eindelijk toch een scan (mri) zal geven zodat achterhaald wordt wat er echt speelt.
Wat ik al eerder zei: je hebt meer aan psychologische hulp
Afgelopen tijd is het door heftige zowat ondragelijke pijn die vooral s nachts optreedt enkele keren voorgekomen dat ik de pijn uitschreeuwde. Ik kon er weinig aan doen op dat moment het is gewoon een terugslag. Gebleken is in overleg met huisarts dat door de bijwerkingen ik beter niet een groep van pijnstillers kan nemen. Dus alleen paracetamol Ik neem die zware pijnstillers (is net morfine!) nu enkele dagen wel.
Tramadol is niet zo'n hele zware pijnstiller,
Afgelopen week was het zo heftig dat ik dus hard uitschreeuwde van de pijnscheuten en nu is het zo dat ik de bewuste arm eigenlijk weer bijna niet kan gebruiken. Dus ik houd weer wat meer rust en het gaat wel weer een beetje in afwachting komende week van verdere behandeling.
Die nacht heb ik de huisartsenpost gebeld om te vragen wat te doen. Ineens stond er politie voor de deur. Er had een buur geklaagd / een melding gedaan over geschreeuw en ze kwamen kijken wat er aan de hand is. Ik heb ze niet binnengelaten en na een korte uitleg weggestuurd, ze zeiden niets te kunnen doen voor me en zeiden dat als het te erg is de ambulance te bellen. Sja zover was ik ook al! Ik schrok wel van de politie aan mijn deur.
Logisch dat de buurvrouw belde,midden in de nacht wakker worden van geschreeuw.
Dag erop sprak ik 2 van mijn directe buren. Die hadden niet de politie gebeld, maar ik heb ook een briefje met korte uitleg in de bus gedaan waarin ik ze de situatie uitleg met mijn telefoonnummer. Ik heb drie buren. De derde kwam ik ook tegen (trouwens ik kom haar bijna nooit tegen). Ik groette haar, ze lachte minachtend naar me en liep door. Het kan bijna niet anders dat zij de politie had gebeld. Ik heb verder geen tot weinig contact met deze buur.
Tuurlijk het is vervelend s nachts wakker te worden geschreeuwd.Maar om gelijk anoniem de politie te sturen ( politie zei niet te weten of te kunnen achterhalen wie de melding precies had gedaan) en dan de dag erop niet bijv te vragen hoe of wat (ze heeft mijn 06) zo minzaam te reageren bij toevallig tegenkomen vind ik maar raar. Sterker nog ik vind het van weinig menselijkheid getuigen.
Ze had last van je, geen verplichting om te vragen wat er was.
Wat vinden jullie?
Ruben
(twijfel ff of dit wel in gezondheid thuishoort, maar denk het wel)
Sinds langere tijd heb ik een vrij heftige en pijnlijke situatie met mijn rechterarm en rechterschouder. Een gescheurde pees, maar na 2,5 maand gaat het na een periode van vooruitgang niet beter maar steeds slechter. Het ziekenhuis waar ik loop wil me pas over een maand verder helpen, dus ik heb een ander ziekenhuis gevonden, die me snel zal helpen en dan hopelijk eindelijk toch een scan (mri) zal geven zodat achterhaald wordt wat er echt speelt.
Wat ik al eerder zei: je hebt meer aan psychologische hulp
Afgelopen tijd is het door heftige zowat ondragelijke pijn die vooral s nachts optreedt enkele keren voorgekomen dat ik de pijn uitschreeuwde. Ik kon er weinig aan doen op dat moment het is gewoon een terugslag. Gebleken is in overleg met huisarts dat door de bijwerkingen ik beter niet een groep van pijnstillers kan nemen. Dus alleen paracetamol Ik neem die zware pijnstillers (is net morfine!) nu enkele dagen wel.
Tramadol is niet zo'n hele zware pijnstiller,
Afgelopen week was het zo heftig dat ik dus hard uitschreeuwde van de pijnscheuten en nu is het zo dat ik de bewuste arm eigenlijk weer bijna niet kan gebruiken. Dus ik houd weer wat meer rust en het gaat wel weer een beetje in afwachting komende week van verdere behandeling.
Die nacht heb ik de huisartsenpost gebeld om te vragen wat te doen. Ineens stond er politie voor de deur. Er had een buur geklaagd / een melding gedaan over geschreeuw en ze kwamen kijken wat er aan de hand is. Ik heb ze niet binnengelaten en na een korte uitleg weggestuurd, ze zeiden niets te kunnen doen voor me en zeiden dat als het te erg is de ambulance te bellen. Sja zover was ik ook al! Ik schrok wel van de politie aan mijn deur.
Logisch dat de buurvrouw belde,midden in de nacht wakker worden van geschreeuw.
Dag erop sprak ik 2 van mijn directe buren. Die hadden niet de politie gebeld, maar ik heb ook een briefje met korte uitleg in de bus gedaan waarin ik ze de situatie uitleg met mijn telefoonnummer. Ik heb drie buren. De derde kwam ik ook tegen (trouwens ik kom haar bijna nooit tegen). Ik groette haar, ze lachte minachtend naar me en liep door. Het kan bijna niet anders dat zij de politie had gebeld. Ik heb verder geen tot weinig contact met deze buur.
Tuurlijk het is vervelend s nachts wakker te worden geschreeuwd.Maar om gelijk anoniem de politie te sturen ( politie zei niet te weten of te kunnen achterhalen wie de melding precies had gedaan) en dan de dag erop niet bijv te vragen hoe of wat (ze heeft mijn 06) zo minzaam te reageren bij toevallig tegenkomen vind ik maar raar. Sterker nog ik vind het van weinig menselijkheid getuigen.
Ze had last van je, geen verplichting om te vragen wat er was.
Wat vinden jullie?
Ruben
vrijdag 30 april 2010 om 14:07
quote:ruben3 schreef op 30 april 2010 @ 13:52:
[...]
Bijzonder herkenbaar wat je hier schrijft. Dank. Ik wil heel veel dingen doen, maar die kan ik allemaal even niet doen. Daar heb ik me nu bij neergelegd, maar dat is wel even frustrerend, zeker voor iemand die zeker met zijn leven best wel veel dingen doet en nu noodgedwongen veel beperkter dingen nog kan doen, waarbij en dat zal jij ook hebben, ook komt kijken dat het van buiten niet te zien is. Dank voor je succes-wensen!
Heb je je er écht bij neer gelegd? Hoe kan iets je nog frustreren als je het echt hebt geaccepteerd?
Je hebt je er in mijn zeer bescheiden mening helemaal niet bij neer gelegd. Misschien besef je dat het nu even is zoals het is, misschien wil je het ook wel accepteren, maar dat ook echt kúnnen zit er (nog?) even niet in. Heel menselijk allemaal, zeker gezien de korte tijd dat je met dit bijltje hakt.
Frustraties zijn wel de dingen waar je een uitroepteken bij kunt zetten. Ze tonen waar de grootste pijnpunten zitten. Frustratie kan heel snel in de weg gaan zitten in plaats van productief voor je werken. Een voordeel heb je; je (h)erkent de frustratie. Dat kan stap 1 zijn op weg naar meer rust.
[...]
Bijzonder herkenbaar wat je hier schrijft. Dank. Ik wil heel veel dingen doen, maar die kan ik allemaal even niet doen. Daar heb ik me nu bij neergelegd, maar dat is wel even frustrerend, zeker voor iemand die zeker met zijn leven best wel veel dingen doet en nu noodgedwongen veel beperkter dingen nog kan doen, waarbij en dat zal jij ook hebben, ook komt kijken dat het van buiten niet te zien is. Dank voor je succes-wensen!
Heb je je er écht bij neer gelegd? Hoe kan iets je nog frustreren als je het echt hebt geaccepteerd?
Je hebt je er in mijn zeer bescheiden mening helemaal niet bij neer gelegd. Misschien besef je dat het nu even is zoals het is, misschien wil je het ook wel accepteren, maar dat ook echt kúnnen zit er (nog?) even niet in. Heel menselijk allemaal, zeker gezien de korte tijd dat je met dit bijltje hakt.
Frustraties zijn wel de dingen waar je een uitroepteken bij kunt zetten. Ze tonen waar de grootste pijnpunten zitten. Frustratie kan heel snel in de weg gaan zitten in plaats van productief voor je werken. Een voordeel heb je; je (h)erkent de frustratie. Dat kan stap 1 zijn op weg naar meer rust.
vandaag ga ik van alles kunnen
vrijdag 30 april 2010 om 14:10
quote:Dibah schreef op 30 april 2010 @ 14:03:
Roosvrouw niet iedereen is hetzelfde, de een kan een baal sjouwen de ander nog geen kilo suiker. Dan kun je dit wel onwil noemen, toch is het niet in alle gevallen de terecht om dit te zeggen.
Bovendien heb je mensen met een zeer hoge pijngrens en mensen die overal last van hebben en dit ook meteen uiten.
En dan nog; dat is in het grotere plaatje ondergeschikt aan wat je wilt bereiken. We zijn zoals we zijn als mens. Gelukkig of jammer, doet er allemaal niet toe.
Als je chronische pijn hebt, zul je met dat bijltje moeten hakken. Simpel. Wie of wat je bent, dat doet er niet toe. Op pijnbeleving heb je zelf enorme invloed. Persoon A zal bepaalde dingen instinctiefmatiger doen dan persoon B, maar dat staat los van het feit dat zowel A als B wel kunnen varen bij het bespelen van hun eigen invloed.
Roosvrouw niet iedereen is hetzelfde, de een kan een baal sjouwen de ander nog geen kilo suiker. Dan kun je dit wel onwil noemen, toch is het niet in alle gevallen de terecht om dit te zeggen.
Bovendien heb je mensen met een zeer hoge pijngrens en mensen die overal last van hebben en dit ook meteen uiten.
En dan nog; dat is in het grotere plaatje ondergeschikt aan wat je wilt bereiken. We zijn zoals we zijn als mens. Gelukkig of jammer, doet er allemaal niet toe.
Als je chronische pijn hebt, zul je met dat bijltje moeten hakken. Simpel. Wie of wat je bent, dat doet er niet toe. Op pijnbeleving heb je zelf enorme invloed. Persoon A zal bepaalde dingen instinctiefmatiger doen dan persoon B, maar dat staat los van het feit dat zowel A als B wel kunnen varen bij het bespelen van hun eigen invloed.
vandaag ga ik van alles kunnen
vrijdag 30 april 2010 om 14:12
Feeks, zou je het quote-knopje willen gebruiken in het vervolg? (is het eerste knopje rechts bovenaan een posting, pictogram van een spreekwolkje met aanhalingstekens erin). Dat leest een stuk duidelijker dan teksten afwisselen met jouw visie in vetgedrukte letters.
*tot zo ver het gezeik mijnerzijds *
*tot zo ver het gezeik mijnerzijds *
vandaag ga ik van alles kunnen
vrijdag 30 april 2010 om 14:21
quote:roosvrouw schreef op 30 april 2010 @ 13:59:
[...]
Dingen moeilijk vinden is menselijk. Misschien is het ook goed om wat meer te weten omtrent chronische pijn. Wist je bijv. dat een hele grote groep van de mensen met chronische pijn geen etiketje hebben met daarop de reden van hun pijn? Dat er voor een grote groep het vinden van dat etiketje jaren kan duren? Als dat etiketje al gevonden wordt? En dan hebben we het puut over lichamelijk veroorzaakte pijnen en situaties waarbij zeer gericht gezocht is en/of gezocht wordt.
De medische wereld kan veel, maar heel veel ook niet. Het kan heel simpel ogen om pijn te pinpointen, oorzaak vinden, aanpakken, hopsa, klaar. De praktijk met chronische pijn is vele, vele malen weerbarstiger.
Op dit moment is het niet verstandig om het zoeken naar een oorzaak en behandeling op te geven. Simpel. Maar ik denk dat je er voor jezelf wel wat aan kan hebben om eerlijk te gaan kijken naar de feiten en te laten doordringen dat deze situatie wel eens veel langer kan gaan duren dan je wenst. Je bent nu zoals ik begrepen ben minimaal 3 maanden bezig. Bingbing, criterium voor chronische pijn te pakken. En chronische pijn, die verdwijnt vaak ook niet spontaan binnen no time. Het is slikken en werken, maar het kan enorme rust geven als je realiseert en accepteert dat de pijn nog voor langere tijd hier kan zijn. Hopelijk is het anders, maar dan valt het mee. En meevallers zijn beter dan tegenvallers. Je instellen op 'blijvende pijn' heeft als voordeel dat je jezelf als het ware dwingt om manieren te vinden om op een gezondere wijze in het dagelijks leven met de pijn om te gaan en te blijven functioneren.
Mocht je overigens een basis willen gaan leggen, dan kan het boek 'de pijn de baas' van Frits Winters een goed begin zijn. In het boek wordt e.e.a. uitgelegd hoe pijn werkt, biologisch, relationeel, emotioneel en geestelijk. Hoe je daar zelf een vinger in de pap hebt. Er worden praktische oefeningen gegeven om daarmee aan de slag te gaan. Deze manier/theorie/werkwijze wordt in grote lijnen overal gebruikt, of we het nu hebben over revalidatiecentra, reva-afdelingen in reguliere ziekenhuizen of pijnpoli's. Het is denk ik niet 'de magische oplossing' voor je om hiermee alles om te buigen, maar kan wel een goede start zijn.
Wat je eigenlijk schrijft dat ik niet naar oorzaak/behandeling toemoet. Het gaat mij niet alleen om de pijn, maar simpelweg ook dat ik mijn schouder weer kan gebruiken, maar arm gewoon weer omhoog kan doen. Dat is functioneel.
Dat het langer gaat duren, ja dat weet ik en ik heb voor mezelf geaccepteerd dat het een half jaar kan duren en als het langer is zie ik dat dan wel. Hoelang het duurt. weet ik niet. Maar ik ben niet continu behandeld ofzo, ik ben in totaal 4x bij een arts geweest waarvan 2x via de eerste hulp en daarnaast nog 2x telefonisch consult. Ik ga nu niet accepteren dat dit nooit zal herstellen, mijn focus is op dat het beter wordt, ik ga me niet neerleggen bij de huidige situatie, dan herstel ik ook zeker niet! Bovendien zou het onzinnig zijn als ik nog niet weet wat de situatie verder is, verder onderzoek krijg etc.
Ik heb me de afgelopen tijd al ingesteld in praktische zin om te leven hiermee (voor de terugval van afgelopen week) door iemand in te huren om te kunnen blijven werken, door allerlei dingen op andere manieren weer op te pakken etc. Het werd alleen verstoord door die heftige terugval nu.
Wat lastig is, is grote groepen mensen. Dan willen mensen je omhelzen (en dat wil ik ook, ik mis dat, maar doet echt hels pijn, dan schreeuw ik trouwens niet, maar maak ik me los), of schouderklop geven of een handdruk geven (goed bedoeld maar pijnlijk), etc. Daar leer ik nu steeds beter mee omgaan. Om nog iets te noemen: Sex (wat ik dus nu mis) is ook lastig maar daar zijn nog manieren voor (met een begripvolle partner), tenminste in de situatie dat het iets beter is met me (nu dus niet, hopelijk straks wel weer).
En hieruit blijkt ook dat ik me er niet bij neerleg, maar dat ik wil herstellen. Ik besef me nogmaals nu en de komende tijd zo is. Accepteren dat dit echt een blijvende situatie is, kan ik niet, omdat er juist perspectief kan bestaan op herstel! (ik schreef ook dat ik me 'nu' bij de huidige situatie neerleg , maar dat is niet een blijvende hopelijk).
Dank voor de boektip, die ga ik opzoeken.
Feeks negeer ik verder anders dan te stellen dat het feitelijk niet correct is te kunnen concluderen wat ik exact aan medicijnen inneem. Fijn (on)mens ben je ook dat je mijn bewust geschrapte teksten die er niet meer toe doen, opnieuw publiceert.
[...]
Dingen moeilijk vinden is menselijk. Misschien is het ook goed om wat meer te weten omtrent chronische pijn. Wist je bijv. dat een hele grote groep van de mensen met chronische pijn geen etiketje hebben met daarop de reden van hun pijn? Dat er voor een grote groep het vinden van dat etiketje jaren kan duren? Als dat etiketje al gevonden wordt? En dan hebben we het puut over lichamelijk veroorzaakte pijnen en situaties waarbij zeer gericht gezocht is en/of gezocht wordt.
De medische wereld kan veel, maar heel veel ook niet. Het kan heel simpel ogen om pijn te pinpointen, oorzaak vinden, aanpakken, hopsa, klaar. De praktijk met chronische pijn is vele, vele malen weerbarstiger.
Op dit moment is het niet verstandig om het zoeken naar een oorzaak en behandeling op te geven. Simpel. Maar ik denk dat je er voor jezelf wel wat aan kan hebben om eerlijk te gaan kijken naar de feiten en te laten doordringen dat deze situatie wel eens veel langer kan gaan duren dan je wenst. Je bent nu zoals ik begrepen ben minimaal 3 maanden bezig. Bingbing, criterium voor chronische pijn te pakken. En chronische pijn, die verdwijnt vaak ook niet spontaan binnen no time. Het is slikken en werken, maar het kan enorme rust geven als je realiseert en accepteert dat de pijn nog voor langere tijd hier kan zijn. Hopelijk is het anders, maar dan valt het mee. En meevallers zijn beter dan tegenvallers. Je instellen op 'blijvende pijn' heeft als voordeel dat je jezelf als het ware dwingt om manieren te vinden om op een gezondere wijze in het dagelijks leven met de pijn om te gaan en te blijven functioneren.
Mocht je overigens een basis willen gaan leggen, dan kan het boek 'de pijn de baas' van Frits Winters een goed begin zijn. In het boek wordt e.e.a. uitgelegd hoe pijn werkt, biologisch, relationeel, emotioneel en geestelijk. Hoe je daar zelf een vinger in de pap hebt. Er worden praktische oefeningen gegeven om daarmee aan de slag te gaan. Deze manier/theorie/werkwijze wordt in grote lijnen overal gebruikt, of we het nu hebben over revalidatiecentra, reva-afdelingen in reguliere ziekenhuizen of pijnpoli's. Het is denk ik niet 'de magische oplossing' voor je om hiermee alles om te buigen, maar kan wel een goede start zijn.
Wat je eigenlijk schrijft dat ik niet naar oorzaak/behandeling toemoet. Het gaat mij niet alleen om de pijn, maar simpelweg ook dat ik mijn schouder weer kan gebruiken, maar arm gewoon weer omhoog kan doen. Dat is functioneel.
Dat het langer gaat duren, ja dat weet ik en ik heb voor mezelf geaccepteerd dat het een half jaar kan duren en als het langer is zie ik dat dan wel. Hoelang het duurt. weet ik niet. Maar ik ben niet continu behandeld ofzo, ik ben in totaal 4x bij een arts geweest waarvan 2x via de eerste hulp en daarnaast nog 2x telefonisch consult. Ik ga nu niet accepteren dat dit nooit zal herstellen, mijn focus is op dat het beter wordt, ik ga me niet neerleggen bij de huidige situatie, dan herstel ik ook zeker niet! Bovendien zou het onzinnig zijn als ik nog niet weet wat de situatie verder is, verder onderzoek krijg etc.
Ik heb me de afgelopen tijd al ingesteld in praktische zin om te leven hiermee (voor de terugval van afgelopen week) door iemand in te huren om te kunnen blijven werken, door allerlei dingen op andere manieren weer op te pakken etc. Het werd alleen verstoord door die heftige terugval nu.
Wat lastig is, is grote groepen mensen. Dan willen mensen je omhelzen (en dat wil ik ook, ik mis dat, maar doet echt hels pijn, dan schreeuw ik trouwens niet, maar maak ik me los), of schouderklop geven of een handdruk geven (goed bedoeld maar pijnlijk), etc. Daar leer ik nu steeds beter mee omgaan. Om nog iets te noemen: Sex (wat ik dus nu mis) is ook lastig maar daar zijn nog manieren voor (met een begripvolle partner), tenminste in de situatie dat het iets beter is met me (nu dus niet, hopelijk straks wel weer).
En hieruit blijkt ook dat ik me er niet bij neerleg, maar dat ik wil herstellen. Ik besef me nogmaals nu en de komende tijd zo is. Accepteren dat dit echt een blijvende situatie is, kan ik niet, omdat er juist perspectief kan bestaan op herstel! (ik schreef ook dat ik me 'nu' bij de huidige situatie neerleg , maar dat is niet een blijvende hopelijk).
Dank voor de boektip, die ga ik opzoeken.
Feeks negeer ik verder anders dan te stellen dat het feitelijk niet correct is te kunnen concluderen wat ik exact aan medicijnen inneem. Fijn (on)mens ben je ook dat je mijn bewust geschrapte teksten die er niet meer toe doen, opnieuw publiceert.
vrijdag 30 april 2010 om 14:21
quote:ruben3 schreef op 30 april 2010 @ 13:08:
[...]
Dank voor je nadere toelichting. Sommige reacties vind ik zo onder de maat dat ik misschien kribbig reageer en eigenlijk ben ik klaar met de discussie en voornemens om straks al mijn teksten te wissen hier. Heb hier zo geen zin meer in, dit is alleen maar negatieve energie snap je! (de constructieve reacties daargelaten uiteraard)Gelijk heb je. Ik had al veel eerder de computer uitgezet. Je bent nog bezig uit te zoeken wat er aan de hand is, maar hier weet men het al weer beter met de medicijnen en de therapiën. Ligt niet aan jou, gebeurt hier wel vaker.
[...]
Dank voor je nadere toelichting. Sommige reacties vind ik zo onder de maat dat ik misschien kribbig reageer en eigenlijk ben ik klaar met de discussie en voornemens om straks al mijn teksten te wissen hier. Heb hier zo geen zin meer in, dit is alleen maar negatieve energie snap je! (de constructieve reacties daargelaten uiteraard)Gelijk heb je. Ik had al veel eerder de computer uitgezet. Je bent nog bezig uit te zoeken wat er aan de hand is, maar hier weet men het al weer beter met de medicijnen en de therapiën. Ligt niet aan jou, gebeurt hier wel vaker.
vrijdag 30 april 2010 om 14:26
quote:roosvrouw schreef op 30 april 2010 @ 14:12:
Feeks, zou je het quote-knopje willen gebruiken in het vervolg? (is het eerste knopje rechts bovenaan een posting, pictogram van een spreekwolkje met aanhalingstekens erin). Dat leest een stuk duidelijker dan teksten afwisselen met jouw visie in vetgedrukte letters.
*tot zo ver het gezeik mijnerzijds *i' m sorry, ik had ook moeten quoten
Feeks, zou je het quote-knopje willen gebruiken in het vervolg? (is het eerste knopje rechts bovenaan een posting, pictogram van een spreekwolkje met aanhalingstekens erin). Dat leest een stuk duidelijker dan teksten afwisselen met jouw visie in vetgedrukte letters.
*tot zo ver het gezeik mijnerzijds *i' m sorry, ik had ook moeten quoten
vrijdag 30 april 2010 om 14:32
vrijdag 30 april 2010 om 14:40
Heb je overigens al een 'plan de campagne' gemaakt voor jezelf? Een soort overzicht waarin je voor jezelf opmaakt wat je hoopt, wenst, verwacht etc. binnen de medische molen.
Die kun je bespreken met de huisarts (maak dan wel een dubbele afspraak, zodat je echt tijd hebt om te praten). Je hebt een hoop onduidelijkheid over waarom dingen wel of niet gedaan worden. Bespreek dat. Vraag waar de huisdok aan denkt, wat zou het zoal kunnen zijn? Welk protocol volgt huisdok en waarom? Kun jij je daarin vinden en waarom wel of niet? Kunnen jullie samen tot een plan van aanpak komen waar ieder zich in kan vinden?
Het zou best eens kunnen zijn dat je dan nog tegen genoeg wachtlijsten, protocollen en wachttijden aan loopt, maar dat je het bijv. als minder frustrerend ervaart omdat je nu meer info hebt over het waaróm. Of dat de huisdok beter door krijgt wat jij nu eigenlijk hoopt, wenst en verwacht en daardoor adequater kan handelen -bijv. door daar gericht op te gaan handelen, uitleggen, noem het maar op-.
Zorg is -gaap- ook heel veel communicatie. Dat is sowieso al lastig, niet iedereen met een witte jas is daar even handig in, en emoties die meespelen maken het er ook niet makkelijker op. Best nog een lastig iets dus, maar daar kan enorme winst zitten.
En je weet neem ik aan dat je altijd recht hebt op een second opinion? Dat geldt voor zowel specialist als huisarts. Meer info over hoe, wat, waarom en hoe te regelen kan de zorgverzekeraar geven. Vaak bemiddelen ze daar zelfs actief in voor je.
Die kun je bespreken met de huisarts (maak dan wel een dubbele afspraak, zodat je echt tijd hebt om te praten). Je hebt een hoop onduidelijkheid over waarom dingen wel of niet gedaan worden. Bespreek dat. Vraag waar de huisdok aan denkt, wat zou het zoal kunnen zijn? Welk protocol volgt huisdok en waarom? Kun jij je daarin vinden en waarom wel of niet? Kunnen jullie samen tot een plan van aanpak komen waar ieder zich in kan vinden?
Het zou best eens kunnen zijn dat je dan nog tegen genoeg wachtlijsten, protocollen en wachttijden aan loopt, maar dat je het bijv. als minder frustrerend ervaart omdat je nu meer info hebt over het waaróm. Of dat de huisdok beter door krijgt wat jij nu eigenlijk hoopt, wenst en verwacht en daardoor adequater kan handelen -bijv. door daar gericht op te gaan handelen, uitleggen, noem het maar op-.
Zorg is -gaap- ook heel veel communicatie. Dat is sowieso al lastig, niet iedereen met een witte jas is daar even handig in, en emoties die meespelen maken het er ook niet makkelijker op. Best nog een lastig iets dus, maar daar kan enorme winst zitten.
En je weet neem ik aan dat je altijd recht hebt op een second opinion? Dat geldt voor zowel specialist als huisarts. Meer info over hoe, wat, waarom en hoe te regelen kan de zorgverzekeraar geven. Vaak bemiddelen ze daar zelfs actief in voor je.
vandaag ga ik van alles kunnen
vrijdag 30 april 2010 om 14:43
quote:Dibah schreef op 30 april 2010 @ 14:34:
[...]
Ik krijg hier meer het gevoel dat er op uitzonderingen na, men erg bezig is Ruben af te branden. Waarom?Ik doe een wilde gok; een Calimero-beeld dat ontstond op de eerste pagina's. "Het is niet eerlijk, ohhhhhhh nee". Dat is sowieso niet iets wat enorm welkom geheten wordt op dit forum.
[...]
Ik krijg hier meer het gevoel dat er op uitzonderingen na, men erg bezig is Ruben af te branden. Waarom?Ik doe een wilde gok; een Calimero-beeld dat ontstond op de eerste pagina's. "Het is niet eerlijk, ohhhhhhh nee". Dat is sowieso niet iets wat enorm welkom geheten wordt op dit forum.
vandaag ga ik van alles kunnen
vrijdag 30 april 2010 om 14:43
quote:Dibah schreef op 30 april 2010 @ 14:34:
[...]
Ik krijg hier meer het gevoel dat er op uitzonderingen na, men erg bezig is Ruben af te branden. Waarom?Omdat het probleem binnen een paar bladzijden al was opgelost. Dus dan moet men op zoek naar een ander probleem. En dat is dan natuurlijk Rubens karakter.
[...]
Ik krijg hier meer het gevoel dat er op uitzonderingen na, men erg bezig is Ruben af te branden. Waarom?Omdat het probleem binnen een paar bladzijden al was opgelost. Dus dan moet men op zoek naar een ander probleem. En dat is dan natuurlijk Rubens karakter.
vrijdag 30 april 2010 om 14:54
quote:roosvrouw schreef op 30 april 2010 @ 14:40:
Heb je overigens al een 'plan de campagne' gemaakt voor jezelf? Een soort overzicht waarin je voor jezelf opmaakt wat je hoopt, wenst, verwacht etc. binnen de medische molen.
Die kun je bespreken met de huisarts (maak dan wel een dubbele afspraak, zodat je echt tijd hebt om te praten). Je hebt een hoop onduidelijkheid over waarom dingen wel of niet gedaan worden. Bespreek dat. Vraag waar de huisdok aan denkt, wat zou het zoal kunnen zijn? Welk protocol volgt huisdok en waarom? Kun jij je daarin vinden en waarom wel of niet? Kunnen jullie samen tot een plan van aanpak komen waar ieder zich in kan vinden?
[..]
En je weet neem ik aan dat je altijd recht hebt op een second opinion? Dat geldt voor zowel specialist als huisarts. Meer info over hoe, wat, waarom en hoe te regelen kan de zorgverzekeraar geven. Vaak bemiddelen ze daar zelfs actief in voor je.
Luister, ik ben afgelopen week mijn eigen zorg gaan organiseren.
Mijn huisarts daar heb ik weinig aan, en dat vind ik ook eigenlijk niet erg. Hij is voor mij een goede administrateur: dus als ik een verwijskaart nodig heb, hij schrijft hem uit (hij vraagt letterlijk wil je een verwijskaart, waar naartoe?), als ik medicijnen nodig heb, dan vraagt hij letterlijk wat wil je hebben. Verder heb ik niks aan hem, zo heb ik gemerkt. Voor dit voorval heb ik hem op een keer na nooit gezien.
Mijn eigen plan en die is nu gelukt is dat ik bij een andere instelling komende week terecht kan, bij een orthopeed. Ik ben van de week gaan zitten en heb veel instellingen op het schoudervlak gebeld in deze regio tot ik beet had. En die instelling waar ik beet heb, daar heb ik ook al mee besproken hoe snel een MRI Scan zou kunnen en dat is binnen een week als de orthopeed dat zo oordeelt, echo kan daar binnen een dag. Ik heb ook nog een andere afspraak georganiseerd volgende wek bij nog een andere instelling, mocht het nodig zijn (die hoefde trouwens geen verwijskaart opvallend genoeg). Ik heb zelf alle papieren en de rontgenfoto opgevraagd en opgehaald bij mijn huidige ziekenhuis.
Dus ja, ik heb een plan de campagne in deze in al uitgevoerd. Ik verwacht dat ze grondig willen kijken aan de hand van wetenschappelijke analyses om vervolgens binnen week na een scan (of echo) een analyse te kunnen geven aan de hand waarvan er gehandeld kan worden. Dat is mijn medische plan de campagne. Ow ja, ik vraag ook bij alle instellingen alle papieren gelijk, zodat ik zelf de controle heb over de informatie. Huisarts staat er behoudens de verwijskaarten en mogelijke medicijnvoorschrijven verder buiten wat mij betreft.
Heb je overigens al een 'plan de campagne' gemaakt voor jezelf? Een soort overzicht waarin je voor jezelf opmaakt wat je hoopt, wenst, verwacht etc. binnen de medische molen.
Die kun je bespreken met de huisarts (maak dan wel een dubbele afspraak, zodat je echt tijd hebt om te praten). Je hebt een hoop onduidelijkheid over waarom dingen wel of niet gedaan worden. Bespreek dat. Vraag waar de huisdok aan denkt, wat zou het zoal kunnen zijn? Welk protocol volgt huisdok en waarom? Kun jij je daarin vinden en waarom wel of niet? Kunnen jullie samen tot een plan van aanpak komen waar ieder zich in kan vinden?
[..]
En je weet neem ik aan dat je altijd recht hebt op een second opinion? Dat geldt voor zowel specialist als huisarts. Meer info over hoe, wat, waarom en hoe te regelen kan de zorgverzekeraar geven. Vaak bemiddelen ze daar zelfs actief in voor je.
Luister, ik ben afgelopen week mijn eigen zorg gaan organiseren.
Mijn huisarts daar heb ik weinig aan, en dat vind ik ook eigenlijk niet erg. Hij is voor mij een goede administrateur: dus als ik een verwijskaart nodig heb, hij schrijft hem uit (hij vraagt letterlijk wil je een verwijskaart, waar naartoe?), als ik medicijnen nodig heb, dan vraagt hij letterlijk wat wil je hebben. Verder heb ik niks aan hem, zo heb ik gemerkt. Voor dit voorval heb ik hem op een keer na nooit gezien.
Mijn eigen plan en die is nu gelukt is dat ik bij een andere instelling komende week terecht kan, bij een orthopeed. Ik ben van de week gaan zitten en heb veel instellingen op het schoudervlak gebeld in deze regio tot ik beet had. En die instelling waar ik beet heb, daar heb ik ook al mee besproken hoe snel een MRI Scan zou kunnen en dat is binnen een week als de orthopeed dat zo oordeelt, echo kan daar binnen een dag. Ik heb ook nog een andere afspraak georganiseerd volgende wek bij nog een andere instelling, mocht het nodig zijn (die hoefde trouwens geen verwijskaart opvallend genoeg). Ik heb zelf alle papieren en de rontgenfoto opgevraagd en opgehaald bij mijn huidige ziekenhuis.
Dus ja, ik heb een plan de campagne in deze in al uitgevoerd. Ik verwacht dat ze grondig willen kijken aan de hand van wetenschappelijke analyses om vervolgens binnen week na een scan (of echo) een analyse te kunnen geven aan de hand waarvan er gehandeld kan worden. Dat is mijn medische plan de campagne. Ow ja, ik vraag ook bij alle instellingen alle papieren gelijk, zodat ik zelf de controle heb over de informatie. Huisarts staat er behoudens de verwijskaarten en mogelijke medicijnvoorschrijven verder buiten wat mij betreft.
woensdag 12 mei 2010 om 01:16
Nav de reacties die gedaan zijn hier, waag ik het toch nog nader te reageren.
Er is een uitslag van de MRI. Allereerst: herstel gaat lang duren, en ik zal moeten worden geopereerd.
De pijn is afkomstig uit twee bronnen. Allereerst een gebroken botdeel in de schouder en ten tweede een gescheurde pees in de schouder.
Kortom gezien deze omstandigheden schijnt de mate van pijn die ik heb gehad en mijn reacties niet helemaal abnormaal te zijn. Het oorspronkelijke ziekhuis zat er zo naast met haar manieren van diagnotiseren (schijnt afdeling medische missers te zijn), ik ben blij nu aan de hand van de MRI te weten wat het is en behandeld te kunnen worden. Ik ga voor herstel en niets minder dan dat! Voor een ieder die het gevoel heeft initieel niet goed te worden gediagnotiseerd: ga ervoor en maak je hard daarvoor en laat je niet afpoeieren door een medicus die begint over 'procedures' of 'zo werkt het nu eenmaal bij ons'. Ga dan naar een andere instelling!
Er is een uitslag van de MRI. Allereerst: herstel gaat lang duren, en ik zal moeten worden geopereerd.
De pijn is afkomstig uit twee bronnen. Allereerst een gebroken botdeel in de schouder en ten tweede een gescheurde pees in de schouder.
Kortom gezien deze omstandigheden schijnt de mate van pijn die ik heb gehad en mijn reacties niet helemaal abnormaal te zijn. Het oorspronkelijke ziekhuis zat er zo naast met haar manieren van diagnotiseren (schijnt afdeling medische missers te zijn), ik ben blij nu aan de hand van de MRI te weten wat het is en behandeld te kunnen worden. Ik ga voor herstel en niets minder dan dat! Voor een ieder die het gevoel heeft initieel niet goed te worden gediagnotiseerd: ga ervoor en maak je hard daarvoor en laat je niet afpoeieren door een medicus die begint over 'procedures' of 'zo werkt het nu eenmaal bij ons'. Ga dan naar een andere instelling!
