Relaties
alle pijlers
kom ik er ooit overheen...
donderdag 29 april 2010 om 22:14
hey mensen...
Ik ben niet heel actief op dit forum, ik lees wel al een hele tijd mee.
de reden dat ik dit topic open is omdat ik er echt een beetje doorheen zit. Het is nu al langer als een halfjaar uit met mijn ex en ik lijk er niet overheen te komen. Sommige momenten voel ik me weer een beetje gelukkig, maar dan denk ik aan hem en stort alles weer in. Ik heb 9 maanden een relatie gehad met een jongen. Ik ben hopeloos verliefd geworden, zoals nooit te voren. In het begin van de relatie was alles natuurlijk perfect, alles samen doen, alles samen delen, lachen, huilen. Ik heb voor deze jongens ook vriendjes gehad maar niemand heeft me ook geraakt zoals hem. Ik kan het ook niet goed uitleggen, maar het is een gevoel wat ik heb, alsof ik gewoon bij hem hoor. Natuurlijk kwamen er naar verloop van tijd ruzietjes en wat drama. Het werd steeds erger en het ging een keer uit. Mensen zeggen wel eens, als het eenmaal uit is geweest komt het niet meer goed, misschien hebben ze gelijk. Na de eerste keer dat het uitging (dit was na een halfjaar) zijn we toch weer bij elkaar terug gekomen, omdat we elkaar niet konden missen. Natuurlijk weer goede voornemens, om alles anders te doen. Weer met goede moed er tegenaan. Het is heel typisch, na zoiets voelt het ineens alsof je een nog sterkere band hebt met elkaar, en dat het deze keer ECHT gaat lukken. Het ging weer even goed, en daarna ging het slechter dan ooit. Het liep uit de hand, de ruzies gingen te ver en het was gewoon niet meer leuk. Maar in mijn hoofd dacht, het komt wel goed! we houden zoveel van elkaar, dit kan niet stuk. Na een enorme ruzie zat ik er doorheen, en maakte ik het uit. de grootste fout ooit. Natuurlijk wou ik hem al heel snel weer terug, na 2 weken ben ik weer kruipend terug gekomen,maar hij was er klaar mee. vanaf dat moment ging ik echt kapot, ik had ZO veel verdriet. In kon alleen maar huilen, de hele dag en nacht door. Ik werd er echt depri van. Tot mijn grootste verbazing, was hij er ECHT klaar mee. Hij kwam gewoon over mij heen alsof het niets was, ik heb zoveel geprobeerd, ik ben zo wanhopig geworden. Hierdoor heb ik alles verpest en om een lang verhaal kort te maken, we praten nu helemaal niet meer. Heel af en toe kom ik hem tegen en dan is het hoi, alles goed. echt een heel standaard gesprek, hij doet alsof er nooit niks is gebeurd. Ik heb zelfs gehoord dat hij al een nieuw meisje heeft (ik weet overigens niet of dit klopt) Ik wil het eigenlijk ook niet weten, dit doet me zo ongelofelijk veel pijn. Ik heb nergens meer zin in, ik kan me niet voorstellen dat ik ooit van een jongen meer zal houden. Ik snap dat dit een normaal gevoel is nadat het uitgaat, maar ik kan het echt niet meer. ik moet er niet aan denken om met een andere jongen te zijn. Alles voelt echt verschrikkelijk zonder hem. Ik probeer mezelf bezig te houden, en niet met zelfmedelijden in bed te blijven liggen. En ik geef toe, het gaat al 100 keer beter als in het begin, het wordt ook wel beter. maar volledig gelukkig worden zonder hem? kan ik me niet voorstellen helaas.
Eigenlijk wil ik gewoon mijn verhaal kwijt, maar ik hoop dat er ook mensen zijn die iets soortgelijks hebben meegemaakt en mij een beetje moed kunnen inpraten. Is het wel mogelijk om nadat je denkt dat je de ware hebt gevonden, weer iemand anders te ontmoeten die net zo belangrijk voor je is? of zal ik de rest van mijn leven denken aan hem. Ik zie het op dit moment echt niet meer zitten.
Ik ben niet heel actief op dit forum, ik lees wel al een hele tijd mee.
de reden dat ik dit topic open is omdat ik er echt een beetje doorheen zit. Het is nu al langer als een halfjaar uit met mijn ex en ik lijk er niet overheen te komen. Sommige momenten voel ik me weer een beetje gelukkig, maar dan denk ik aan hem en stort alles weer in. Ik heb 9 maanden een relatie gehad met een jongen. Ik ben hopeloos verliefd geworden, zoals nooit te voren. In het begin van de relatie was alles natuurlijk perfect, alles samen doen, alles samen delen, lachen, huilen. Ik heb voor deze jongens ook vriendjes gehad maar niemand heeft me ook geraakt zoals hem. Ik kan het ook niet goed uitleggen, maar het is een gevoel wat ik heb, alsof ik gewoon bij hem hoor. Natuurlijk kwamen er naar verloop van tijd ruzietjes en wat drama. Het werd steeds erger en het ging een keer uit. Mensen zeggen wel eens, als het eenmaal uit is geweest komt het niet meer goed, misschien hebben ze gelijk. Na de eerste keer dat het uitging (dit was na een halfjaar) zijn we toch weer bij elkaar terug gekomen, omdat we elkaar niet konden missen. Natuurlijk weer goede voornemens, om alles anders te doen. Weer met goede moed er tegenaan. Het is heel typisch, na zoiets voelt het ineens alsof je een nog sterkere band hebt met elkaar, en dat het deze keer ECHT gaat lukken. Het ging weer even goed, en daarna ging het slechter dan ooit. Het liep uit de hand, de ruzies gingen te ver en het was gewoon niet meer leuk. Maar in mijn hoofd dacht, het komt wel goed! we houden zoveel van elkaar, dit kan niet stuk. Na een enorme ruzie zat ik er doorheen, en maakte ik het uit. de grootste fout ooit. Natuurlijk wou ik hem al heel snel weer terug, na 2 weken ben ik weer kruipend terug gekomen,maar hij was er klaar mee. vanaf dat moment ging ik echt kapot, ik had ZO veel verdriet. In kon alleen maar huilen, de hele dag en nacht door. Ik werd er echt depri van. Tot mijn grootste verbazing, was hij er ECHT klaar mee. Hij kwam gewoon over mij heen alsof het niets was, ik heb zoveel geprobeerd, ik ben zo wanhopig geworden. Hierdoor heb ik alles verpest en om een lang verhaal kort te maken, we praten nu helemaal niet meer. Heel af en toe kom ik hem tegen en dan is het hoi, alles goed. echt een heel standaard gesprek, hij doet alsof er nooit niks is gebeurd. Ik heb zelfs gehoord dat hij al een nieuw meisje heeft (ik weet overigens niet of dit klopt) Ik wil het eigenlijk ook niet weten, dit doet me zo ongelofelijk veel pijn. Ik heb nergens meer zin in, ik kan me niet voorstellen dat ik ooit van een jongen meer zal houden. Ik snap dat dit een normaal gevoel is nadat het uitgaat, maar ik kan het echt niet meer. ik moet er niet aan denken om met een andere jongen te zijn. Alles voelt echt verschrikkelijk zonder hem. Ik probeer mezelf bezig te houden, en niet met zelfmedelijden in bed te blijven liggen. En ik geef toe, het gaat al 100 keer beter als in het begin, het wordt ook wel beter. maar volledig gelukkig worden zonder hem? kan ik me niet voorstellen helaas.
Eigenlijk wil ik gewoon mijn verhaal kwijt, maar ik hoop dat er ook mensen zijn die iets soortgelijks hebben meegemaakt en mij een beetje moed kunnen inpraten. Is het wel mogelijk om nadat je denkt dat je de ware hebt gevonden, weer iemand anders te ontmoeten die net zo belangrijk voor je is? of zal ik de rest van mijn leven denken aan hem. Ik zie het op dit moment echt niet meer zitten.
donderdag 29 april 2010 om 22:19
Het klinkt alsof je hem ontzettend hebt gëidealiseerd in je fantasie, hij was natuurlijk niet de perfecte man voor jou, anders had je niet zoveel ruzies en was het niet tussendoor uit gegaan. Je zult je gedachten op een andere manier moeten sturen, desnoods met hulp, je maakt jezelf kapot.
Een relatie van 9 maanden en na een half jaar er nog niet overheen zijn, nee...het is hoog tijd dat er wat gaat gebeuren!!
Heel veel succes!
Een relatie van 9 maanden en na een half jaar er nog niet overheen zijn, nee...het is hoog tijd dat er wat gaat gebeuren!!
Heel veel succes!
donderdag 29 april 2010 om 22:35
Heb ook ooit lange verwerking nodig gehad voor redelijk korte relatie (veel langere verwerking dan mijn langere relaties), dus dat kan idd. Maar lees nu eens terug wat je schrijft, het ging zo goed niet tussen jullie, het was al eens uitgeweest.
Je geraakt hier over als je eens vanop afstand er naar kijkt en niet blijft hangen in wat had kunnen zijn.
En ja, nu denk je misschien dat je nooit meer zo iemand als hem gaat vinden, maar je zal zien, als je effectief jezelf een schop onder je kont geeft (anders doe ik het ) en dit een plekje geeft er na verloop van tijd zeker kans is om iemand tegen te komen waarmee je iets moois kan opbouwen. Maar dat hangt ook van jezelf af. Daar moet je zelf in geloven.
Je geraakt hier over als je eens vanop afstand er naar kijkt en niet blijft hangen in wat had kunnen zijn.
En ja, nu denk je misschien dat je nooit meer zo iemand als hem gaat vinden, maar je zal zien, als je effectief jezelf een schop onder je kont geeft (anders doe ik het ) en dit een plekje geeft er na verloop van tijd zeker kans is om iemand tegen te komen waarmee je iets moois kan opbouwen. Maar dat hangt ook van jezelf af. Daar moet je zelf in geloven.
donderdag 29 april 2010 om 22:35
quote:Rooss4 schreef op 29 april 2010 @ 22:19:
Het klinkt alsof je hem ontzettend hebt gëidealiseerd in je fantasie, hij was natuurlijk niet de perfecte man voor jou, anders had je niet zoveel ruzies en was het niet tussendoor uit gegaan. Je zult je gedachten op een andere manier moeten sturen, desnoods met hulp, je maakt jezelf kapot.
Een relatie van 9 maanden en na een half jaar er nog niet overheen zijn, nee...het is hoog tijd dat er wat gaat gebeuren!!
Heel veel succes!
klopt, ik ben er van bewust dat ik hem heel erg idealiseer!
Maar ik doe het automatisch, ik denk heel erg aan alle goede dingen. Ook al was hij absoluut niet perfect voor mij, ik voelde me zo geweldig als ik bij hem was. Dat geweldige gevoel is nu weg, nu kan ik nergens anders meer genoegen mee nemen, helaas.
bedankt voor je reactie!
Het klinkt alsof je hem ontzettend hebt gëidealiseerd in je fantasie, hij was natuurlijk niet de perfecte man voor jou, anders had je niet zoveel ruzies en was het niet tussendoor uit gegaan. Je zult je gedachten op een andere manier moeten sturen, desnoods met hulp, je maakt jezelf kapot.
Een relatie van 9 maanden en na een half jaar er nog niet overheen zijn, nee...het is hoog tijd dat er wat gaat gebeuren!!
Heel veel succes!
klopt, ik ben er van bewust dat ik hem heel erg idealiseer!
Maar ik doe het automatisch, ik denk heel erg aan alle goede dingen. Ook al was hij absoluut niet perfect voor mij, ik voelde me zo geweldig als ik bij hem was. Dat geweldige gevoel is nu weg, nu kan ik nergens anders meer genoegen mee nemen, helaas.
bedankt voor je reactie!
donderdag 29 april 2010 om 22:37
quote:Moontje138 schreef op 29 april 2010 @ 22:26:
Ach lieve schat,
Probeer zoveel mogelijk afleiding te zoeken door met vriendinnen leuke dingen te doen.
En ik weet dat het cliche is, maar de tijd heelt deze wond echt wel.
Maar voor nu: Het is misschien een cliche, maar die zin geeft me toch altijd een fijn en warm gevoel. dankjewel voor de kan hem goed gebruiken!
Ach lieve schat,
Probeer zoveel mogelijk afleiding te zoeken door met vriendinnen leuke dingen te doen.
En ik weet dat het cliche is, maar de tijd heelt deze wond echt wel.
Maar voor nu: Het is misschien een cliche, maar die zin geeft me toch altijd een fijn en warm gevoel. dankjewel voor de kan hem goed gebruiken!
donderdag 29 april 2010 om 22:39
quote:mellie001 schreef op 29 april 2010 @ 22:35:
Heb ook ooit lange verwerking nodig gehad voor redelijk korte relatie (veel langere verwerking dan mijn langere relaties), dus dat kan idd. Maar lees nu eens terug wat je schrijft, het ging zo goed niet tussen jullie, het was al eens uitgeweest.
Je geraakt hier over als je eens vanop afstand er naar kijkt en niet blijft hangen in wat had kunnen zijn.
En ja, nu denk je misschien dat je nooit meer zo iemand als hem gaat vinden, maar je zal zien, als je effectief jezelf een schop onder je kont geeft (anders doe ik het ) en dit een plekje geeft er na verloop van tijd zeker kans is om iemand tegen te komen waarmee je iets moois kan opbouwen. Maar dat hangt ook van jezelf af. Daar moet je zelf in geloven.Mag ik vragen hoelang je deed over deze verwerking? Ik ben namelijk benieuwt naar mensen die in hetzelfde schuitje hebben gezeten, en echt de hoop hadden opgegeven, en er toch weer bovenop zijn gekomen.
Heb ook ooit lange verwerking nodig gehad voor redelijk korte relatie (veel langere verwerking dan mijn langere relaties), dus dat kan idd. Maar lees nu eens terug wat je schrijft, het ging zo goed niet tussen jullie, het was al eens uitgeweest.
Je geraakt hier over als je eens vanop afstand er naar kijkt en niet blijft hangen in wat had kunnen zijn.
En ja, nu denk je misschien dat je nooit meer zo iemand als hem gaat vinden, maar je zal zien, als je effectief jezelf een schop onder je kont geeft (anders doe ik het ) en dit een plekje geeft er na verloop van tijd zeker kans is om iemand tegen te komen waarmee je iets moois kan opbouwen. Maar dat hangt ook van jezelf af. Daar moet je zelf in geloven.Mag ik vragen hoelang je deed over deze verwerking? Ik ben namelijk benieuwt naar mensen die in hetzelfde schuitje hebben gezeten, en echt de hoop hadden opgegeven, en er toch weer bovenop zijn gekomen.
donderdag 29 april 2010 om 22:48
Ja, het gaat echt over.
Ook al kun je je dat nu niet voorstellen.
Het kan ook heel lang duren, maar dat hoort erbij.
Echt, over een paar jaar doet het je niets meer.
En ja, als het al een keer mis is gegaan, is de kans op herhaling zeer groot. Je kan er dan van op aan dat jullie niet voor elkaar geschikt zijn. Ik kan me ook niet voorstellen dat dit je ideaalbeeld van een relatie is, aan, uit.
Meid, het leven is te kort om maar te lijmen.
Zoek afleiding, richt je op je studie/werk.
Ga eens uit, het slijt vanzelf wel.
Geen foto's kijken (liefst wegdoen)
Nummer wissen, sms-jes en zo.
Je zal je dan ook opgelucht vullen, eerlijk waar.
Stukje voor stukje.
Ook al kun je je dat nu niet voorstellen.
Het kan ook heel lang duren, maar dat hoort erbij.
Echt, over een paar jaar doet het je niets meer.
En ja, als het al een keer mis is gegaan, is de kans op herhaling zeer groot. Je kan er dan van op aan dat jullie niet voor elkaar geschikt zijn. Ik kan me ook niet voorstellen dat dit je ideaalbeeld van een relatie is, aan, uit.
Meid, het leven is te kort om maar te lijmen.
Zoek afleiding, richt je op je studie/werk.
Ga eens uit, het slijt vanzelf wel.
Geen foto's kijken (liefst wegdoen)
Nummer wissen, sms-jes en zo.
Je zal je dan ook opgelucht vullen, eerlijk waar.
Stukje voor stukje.
donderdag 29 april 2010 om 22:54
quote:Sjoeltje schreef op 29 april 2010 @ 22:39:
[...]
Mag ik vragen hoelang je deed over deze verwerking? Ik ben namelijk benieuwt naar mensen die in hetzelfde schuitje hebben gezeten, en echt de hoop hadden opgegeven, en er toch weer bovenop zijn gekomen.
Heeft toch wel jaartje geduurd vooraleer ik kon zeggen dat ik er echt over was (na relatie van net geen jaar). En ja, heb me toen ook echt k*t gevoeld.
Anderhalf jaar na die relatie, ben ik dan weer iemand tegengekomen waar ik me weer voor kon openstellen & die me serieuze kriebels bezorgde en zo is mijn ex van daarvoor geleidelijk aan ook helemaal naar de achtergrond verdwenen. Dus laat zeker de moed niet zakken. En denk zeker niet dat je nooit meer gelukkig gaat worden. Geloof er in dat het uiteindelijk allemaal wel in orde komt!
[...]
Mag ik vragen hoelang je deed over deze verwerking? Ik ben namelijk benieuwt naar mensen die in hetzelfde schuitje hebben gezeten, en echt de hoop hadden opgegeven, en er toch weer bovenop zijn gekomen.
Heeft toch wel jaartje geduurd vooraleer ik kon zeggen dat ik er echt over was (na relatie van net geen jaar). En ja, heb me toen ook echt k*t gevoeld.
Anderhalf jaar na die relatie, ben ik dan weer iemand tegengekomen waar ik me weer voor kon openstellen & die me serieuze kriebels bezorgde en zo is mijn ex van daarvoor geleidelijk aan ook helemaal naar de achtergrond verdwenen. Dus laat zeker de moed niet zakken. En denk zeker niet dat je nooit meer gelukkig gaat worden. Geloof er in dat het uiteindelijk allemaal wel in orde komt!
vrijdag 30 april 2010 om 07:08
Sterkte en een knuffel voor jou.
Ik ben nu zelf 7maanden verder nadat hij weg liep, en pas sinds begin maart is de nasleep ook gestopt, maar ik merk dat het betert.
Ik mis hem vreselijk in bepaalde dingen maar ik kan m missen als kiespijn in andere.
Dus ik denk ook vaak aan de kiespijn want dat doet even minder zeer. En heb alles wat met ons te maken had losgelaten en ben andere dingn gaan doen en bij mijn eigen vriendinnen gaan zijn.
Het is eb en vloed..
Maar de pijn in mijn lijf die ik had van verdriet is al weg, dus mijn hart is aan het helen en daar hou ik aan vast.
Ik ben nu zelf 7maanden verder nadat hij weg liep, en pas sinds begin maart is de nasleep ook gestopt, maar ik merk dat het betert.
Ik mis hem vreselijk in bepaalde dingen maar ik kan m missen als kiespijn in andere.
Dus ik denk ook vaak aan de kiespijn want dat doet even minder zeer. En heb alles wat met ons te maken had losgelaten en ben andere dingn gaan doen en bij mijn eigen vriendinnen gaan zijn.
Het is eb en vloed..
Maar de pijn in mijn lijf die ik had van verdriet is al weg, dus mijn hart is aan het helen en daar hou ik aan vast.
..popcorn?
vrijdag 30 april 2010 om 07:49
Ooit hetzelfde gevoel meegemaakt; na een 'voor mij' super relatie van nog geen 6 maanden maakte hij het uit. Ik had niets zien aankomen.....kapot was ik ervan en het heeft mij toch bijna 2 jaar gekost eer ik weer open stond voor iemand anders. Het verdriet en de verwerking is wel in stapjes gegaan. Voor mij voelde het toen ook als de ware liefde maar omdat hij niet meer wilde moest ik de situatie accepteren. Ik heb mij dus op mijzelf gefocussed en ben leuke dingen gaan doen maar uiteindelijk heeft het mij dus bijna 2 jaar gekost. En nu, ruim 20 jaar later heeft deze man nog steeds een plekje in mijn hart (soms laten mensen iets bij je achter). Heel veel liefs & kracht gewenst met het loslaten en het weer oppakken van je leven.
vrijdag 30 april 2010 om 09:14
Advies: laat het los. Het leven is niet verschrikkelijk, maar het geloof dat je zonder hem niet gelukkig kan zijn maakt het tot iets verschrikkelijks. Je lijkt jezelf daarvan te willen overtuigen en dat is onterecht.
Je doet het jezelf aan. Eens hou je vanzelf op met niet-accepteren van de werkelijkheid. Je kan dat nu onmiddelijk doen of over vijf lange zinloze, lelijke jaren.
Je doet het jezelf aan. Eens hou je vanzelf op met niet-accepteren van de werkelijkheid. Je kan dat nu onmiddelijk doen of over vijf lange zinloze, lelijke jaren.
vrijdag 30 april 2010 om 09:21
vrijdag 30 april 2010 om 13:35
Ik zit nu in dezelfde situatie als jij. Ben ook echt kapot van verdriet. Heb twee lange relaties gehad en daar voelde ik mij toen het uit was lang zo rot nu onder als nu, na slechts contact van 3 maanden. Denk ook hetzelfde als jij ik kom nooit meer iemand tegen die leuker is dan hij, echt nooit.
Heb dit eerder gehad dat ik na een hele korte relatie echt helemaal stuk heb gezeten ( dus ja het bestaat dus wel dat je iemand tegen komt die leuker is dan ex want is mij dan toch ook weer overkomen). Volgens mij heeft het met accepteren te maken en ook wat jij zegt dat je iemand helemaal idealiseert. Dat doe je vooral als je iemand nog maar kort kent. Dan ken je immers iemand zijn of haar slechte kanten niet zo goed.
Vanaf hier een knuffel van iemand die helaas in hetzelfde schuitje zit. Ooit zal het slijten tenminste dat is wat ik hoop.
Heb dit eerder gehad dat ik na een hele korte relatie echt helemaal stuk heb gezeten ( dus ja het bestaat dus wel dat je iemand tegen komt die leuker is dan ex want is mij dan toch ook weer overkomen). Volgens mij heeft het met accepteren te maken en ook wat jij zegt dat je iemand helemaal idealiseert. Dat doe je vooral als je iemand nog maar kort kent. Dan ken je immers iemand zijn of haar slechte kanten niet zo goed.
Vanaf hier een knuffel van iemand die helaas in hetzelfde schuitje zit. Ooit zal het slijten tenminste dat is wat ik hoop.
vrijdag 30 april 2010 om 13:52
Ja, ervaring. Mijn eerste echte vriendje maakte het uit. Oh ik heb er zoveel last van gehad, wat een verdriet! Ik bleef fantaseren dat het weer goedkwam, draaide 'ons liedje' helemaal grijs enz enz. Ik dacht ook nooit meer gelukkig te kunnen worden zonder hem, laat staan verliefd te kunnen worden op een ander. Nou, inmiddels zijn we wat jaren verder en echt, ik kan niet geloven dat ik om deze gast zoveel verdriet heb gehad!
Misschien een idee: schrijf van je af. Hier, maar kan ook in een dagboek of beide natuurlijk. Zoek verder veel afleiding en probeer nieuwe plannen te maken voor je leven, dat geeft je energie.
Wees extra lief voor jezelf, liefdesverdriet is niet niks.
Dikke knuffel, het komt goed!
Misschien een idee: schrijf van je af. Hier, maar kan ook in een dagboek of beide natuurlijk. Zoek verder veel afleiding en probeer nieuwe plannen te maken voor je leven, dat geeft je energie.
Wees extra lief voor jezelf, liefdesverdriet is niet niks.
Dikke knuffel, het komt goed!
vrijdag 30 april 2010 om 20:48
zaterdag 1 mei 2010 om 08:04
Ik heb zoiets meegemaakt met mijn allereeerste vriendje. Dat was natuurlijk sowieso heel bijzonder omdat ik het totaal niet kende dat iemand je leuk vindt, je kunt knuffelen etc. Na enkele maanden zag hij het niet meer zitten. Ik ben niet snel kapot maar was dat toen wel.
Een ding wat ik geleerd heb: laat je gevoel -hoe vervelend ook- er zijn als het nodig is. Ja dan voel je je klote, maar dat gevoel moet er soms gewoon even zijn. Praat jezelf niet in een depressie (!), maar ik luisterde toen veel naar mooie muziek met betekenis in de tekst. Ik weet niet of je ervan houdt, maar b.v. Our Farewell van Within Temptation, het refrein is toch gewoon speciaal geschreven voor dit soort momenten??
Sweet darling, you worry too much, my child
See the sadness in your eyes
You are not alone in life
Although you might think that you are
Verhalen als "het gaat wel over" daar koop je natuurlijk totaal niets voor. Trek wel een belangrijke conclusie: je hebt echt om iemand gegeven, dat blijkt nu wel. Dat is een eigenschap die lang niet iedereen echt bezit! En natuurlijk doet het pijn als je denk dat hij een ander heeft, ik had dat toen ook (is inmiddels meer dan 10 jaar geleden).
Kan je hier iets mee?
Een ding wat ik geleerd heb: laat je gevoel -hoe vervelend ook- er zijn als het nodig is. Ja dan voel je je klote, maar dat gevoel moet er soms gewoon even zijn. Praat jezelf niet in een depressie (!), maar ik luisterde toen veel naar mooie muziek met betekenis in de tekst. Ik weet niet of je ervan houdt, maar b.v. Our Farewell van Within Temptation, het refrein is toch gewoon speciaal geschreven voor dit soort momenten??
Sweet darling, you worry too much, my child
See the sadness in your eyes
You are not alone in life
Although you might think that you are
Verhalen als "het gaat wel over" daar koop je natuurlijk totaal niets voor. Trek wel een belangrijke conclusie: je hebt echt om iemand gegeven, dat blijkt nu wel. Dat is een eigenschap die lang niet iedereen echt bezit! En natuurlijk doet het pijn als je denk dat hij een ander heeft, ik had dat toen ook (is inmiddels meer dan 10 jaar geleden).
Kan je hier iets mee?
zaterdag 1 mei 2010 om 09:00
Ik herken heel veel in je verhaal Sjoeltje..
Alleen mijn relatie duurde 5 maanden en ging ineens uit, zonder ruzie vooraf ofzo... Voor mijn gevoel was er ook niks aan de hand.
Weet nog steeds niet (nu 5 maanden later) wat de reden is dat hij er geen zin meer in had. En dat vind ik erg moeilijk.
Ook al probeer ik verder te gaan met mijn leven, op momenten dat ik veel bezig ben denk ik niet aan hem op momenten dat ik alleen ben, vooral 's nachts denk ik er continue aan en kan ik elke keer nog janken.
Heb het gevoel door hoe hij hiermee om is gegaan dat het voor hem allemaal niks heeft voorgesteld en dat maakt me nog verdrietiger.. Terwijl hij zoveel moeite voor mij heeft gedaan!
Ik geloof ook niet dat er nog iemand in mijn leven komt...
Zou graag normaal willen kletsen, want zelf op msn heeft hij mij geblokt... Denk dat ik me daardoor veel beter zal voelen..
Alleen mijn relatie duurde 5 maanden en ging ineens uit, zonder ruzie vooraf ofzo... Voor mijn gevoel was er ook niks aan de hand.
Weet nog steeds niet (nu 5 maanden later) wat de reden is dat hij er geen zin meer in had. En dat vind ik erg moeilijk.
Ook al probeer ik verder te gaan met mijn leven, op momenten dat ik veel bezig ben denk ik niet aan hem op momenten dat ik alleen ben, vooral 's nachts denk ik er continue aan en kan ik elke keer nog janken.
Heb het gevoel door hoe hij hiermee om is gegaan dat het voor hem allemaal niks heeft voorgesteld en dat maakt me nog verdrietiger.. Terwijl hij zoveel moeite voor mij heeft gedaan!
Ik geloof ook niet dat er nog iemand in mijn leven komt...
Zou graag normaal willen kletsen, want zelf op msn heeft hij mij geblokt... Denk dat ik me daardoor veel beter zal voelen..
zaterdag 1 mei 2010 om 09:08
Ik heb het juist heel moeilijk met muziek draaien. Ik heb een hele playlist die wij allemaal samen hebben geluisterd, die heb ik spontaan van mijn hele computer moeten gooien! als ik ze alleen al hoor, doet het zoveel pijn. Verder probeer ik wel naar positieve muziek te luisteren hoor, maar ik ben een heel emotioneel persoon en laat me erg mee slepen. Als ik een zielig liedje hoor met een zielige tekst rollen de tranen al over mijn wangen.
Ik zie ook in dat het leven niet verschrikkelijk is, maar zo voelt het wel als je nergens meer van kunt genieten. Ik laat het ook wel een beetje over me heen komen, en ik denk dan dat er wel een betere tijd zal komen als dit. Ik focus me heel veel op school, en probeer mijn tijd op te vullen zodat ik niet teveel kans krijg om met zelfmedelijden in bed te gaan liggen. Dit heb ik namelijk de hele eerste maand gedaan, zonder tv of muziek, gewoon in bed liggen alleen, voor me uit staren en ontzettend veel huilen. Ik ben zeker over die periode heen gekomen, ik huil niet erg vaak meer, alleen op sommige momenten. Ik ben goed bezig met school, ik ga afentoe weer eens stappen, ik breng veel tijd door met mijn gezin (die maken mij namelijk gelukkig) en ik ga ook vaak de hond uitlaten in het bos, om rustig te kunnen nadenken etc. Ik praat veel over mijn gevoelens met mijn ouders etc. (ja ik ben echt een familie mens, ik ben er achter gekomen dat er weinig mensen zijn die je kunt vertrouwen, en mijn familie is er altijd)
Nu ik alles doe om het allemaal wat te beteren, ben ik stiekum een beetje aan het hopen op een wonder! Dat er iets ineens op mijn pad komt waar ik weer wat vrolijker van wordt.
Heel erg bedankt voor de reacties!
Ik zie ook in dat het leven niet verschrikkelijk is, maar zo voelt het wel als je nergens meer van kunt genieten. Ik laat het ook wel een beetje over me heen komen, en ik denk dan dat er wel een betere tijd zal komen als dit. Ik focus me heel veel op school, en probeer mijn tijd op te vullen zodat ik niet teveel kans krijg om met zelfmedelijden in bed te gaan liggen. Dit heb ik namelijk de hele eerste maand gedaan, zonder tv of muziek, gewoon in bed liggen alleen, voor me uit staren en ontzettend veel huilen. Ik ben zeker over die periode heen gekomen, ik huil niet erg vaak meer, alleen op sommige momenten. Ik ben goed bezig met school, ik ga afentoe weer eens stappen, ik breng veel tijd door met mijn gezin (die maken mij namelijk gelukkig) en ik ga ook vaak de hond uitlaten in het bos, om rustig te kunnen nadenken etc. Ik praat veel over mijn gevoelens met mijn ouders etc. (ja ik ben echt een familie mens, ik ben er achter gekomen dat er weinig mensen zijn die je kunt vertrouwen, en mijn familie is er altijd)
Nu ik alles doe om het allemaal wat te beteren, ben ik stiekum een beetje aan het hopen op een wonder! Dat er iets ineens op mijn pad komt waar ik weer wat vrolijker van wordt.
Heel erg bedankt voor de reacties!
zaterdag 1 mei 2010 om 09:17
quote:marissie82 schreef op 01 mei 2010 @ 09:00:
Ik herken heel veel in je verhaal Sjoeltje..
Alleen mijn relatie duurde 5 maanden en ging ineens uit, zonder ruzie vooraf ofzo... Voor mijn gevoel was er ook niks aan de hand.
Weet nog steeds niet (nu 5 maanden later) wat de reden is dat hij er geen zin meer in had. En dat vind ik erg moeilijk.
Ook al probeer ik verder te gaan met mijn leven, op momenten dat ik veel bezig ben denk ik niet aan hem op momenten dat ik alleen ben, vooral 's nachts denk ik er continue aan en kan ik elke keer nog janken.
Heb het gevoel door hoe hij hiermee om is gegaan dat het voor hem allemaal niks heeft voorgesteld en dat maakt me nog verdrietiger.. Terwijl hij zoveel moeite voor mij heeft gedaan!
Ik geloof ook niet dat er nog iemand in mijn leven komt...
Zou graag normaal willen kletsen, want zelf op msn heeft hij mij geblokt... Denk dat ik me daardoor veel beter zal voelen..
Je verhaal is echt heel erg herkenbaar!
soms denk ik bij mezelf, als ik nou wist dat hij het ook heel moeilijk heeft en ook niet over mij heen kan komen, zou ik me beter voelen. En ja, dit klinkt heeel egoistisch, maar je voelt je best genaait als jij hele nachten ligt te huilen, en de andere persoon rustig doorgaat met zijn leven. Je moet wel onthouden, dat wij niet kunnen weten wat die jongen voelt, jongens zijn onvoorspelbaar en uitten hun gevoelens niet zoals ons. Wij stellen ons zwak op, en laten zien hoe moeilijk we het hebben, jongens zijn er goed in om te doen alsof er niks aan de hand is.
Verder, als ik jou een tip mag geven
je denkt op dit moment misschien dat jij je beter zult voelen als je gewoon met hem kan kletsen, maar dit is zeker niet het geval! Je voelt je misschien weer eventjes goed als je hem hebt gesproken, maar zo blijft hij weer daarna de hele dag in je hoofd spoken en zo kom je dus ook niet over hem heen. De eerste 2 maanden dat het uit was, ben ik ook contact blijven houden, msn, sms, bellen, en elkaar ook gewoon zien. Dan was alles weer even zoals toen het aan was, ik leefde op die momentjes. Maar dan ga je jezelf alleen maar aanpraten dat het goed komt, wat het meestal gewoon niet komt. Verder is de verleiding veels te groot om wanhopig te gaan doen als je met hem praat. Om toch weer even een mooie herinnering omhoog te halen, en te vragen "wat is er toch fout gegaan? ". geloof mij, geen contact is echt het beste, dat heb ik uit ervaring geleerd. Iedereen zei dit altijd tegen mij, en ik heb nooit geluisterd. Nu zie ik in dat die mensen dit niet zomaar zeiden.
dikke voor jou!
Ik herken heel veel in je verhaal Sjoeltje..
Alleen mijn relatie duurde 5 maanden en ging ineens uit, zonder ruzie vooraf ofzo... Voor mijn gevoel was er ook niks aan de hand.
Weet nog steeds niet (nu 5 maanden later) wat de reden is dat hij er geen zin meer in had. En dat vind ik erg moeilijk.
Ook al probeer ik verder te gaan met mijn leven, op momenten dat ik veel bezig ben denk ik niet aan hem op momenten dat ik alleen ben, vooral 's nachts denk ik er continue aan en kan ik elke keer nog janken.
Heb het gevoel door hoe hij hiermee om is gegaan dat het voor hem allemaal niks heeft voorgesteld en dat maakt me nog verdrietiger.. Terwijl hij zoveel moeite voor mij heeft gedaan!
Ik geloof ook niet dat er nog iemand in mijn leven komt...
Zou graag normaal willen kletsen, want zelf op msn heeft hij mij geblokt... Denk dat ik me daardoor veel beter zal voelen..
Je verhaal is echt heel erg herkenbaar!
soms denk ik bij mezelf, als ik nou wist dat hij het ook heel moeilijk heeft en ook niet over mij heen kan komen, zou ik me beter voelen. En ja, dit klinkt heeel egoistisch, maar je voelt je best genaait als jij hele nachten ligt te huilen, en de andere persoon rustig doorgaat met zijn leven. Je moet wel onthouden, dat wij niet kunnen weten wat die jongen voelt, jongens zijn onvoorspelbaar en uitten hun gevoelens niet zoals ons. Wij stellen ons zwak op, en laten zien hoe moeilijk we het hebben, jongens zijn er goed in om te doen alsof er niks aan de hand is.
Verder, als ik jou een tip mag geven
je denkt op dit moment misschien dat jij je beter zult voelen als je gewoon met hem kan kletsen, maar dit is zeker niet het geval! Je voelt je misschien weer eventjes goed als je hem hebt gesproken, maar zo blijft hij weer daarna de hele dag in je hoofd spoken en zo kom je dus ook niet over hem heen. De eerste 2 maanden dat het uit was, ben ik ook contact blijven houden, msn, sms, bellen, en elkaar ook gewoon zien. Dan was alles weer even zoals toen het aan was, ik leefde op die momentjes. Maar dan ga je jezelf alleen maar aanpraten dat het goed komt, wat het meestal gewoon niet komt. Verder is de verleiding veels te groot om wanhopig te gaan doen als je met hem praat. Om toch weer even een mooie herinnering omhoog te halen, en te vragen "wat is er toch fout gegaan? ". geloof mij, geen contact is echt het beste, dat heb ik uit ervaring geleerd. Iedereen zei dit altijd tegen mij, en ik heb nooit geluisterd. Nu zie ik in dat die mensen dit niet zomaar zeiden.
dikke voor jou!
zaterdag 1 mei 2010 om 09:24
Ok, dan is muziek misschien wat minder... ik had dat zelf toen (10 jaar geleden) met Kenzo aftershave, die gebruikte hij altijd. In feite leidt alles wat je zintuigen prikkelt tot emotionele herinneringen...
De dingen die je oppakt zijn perfect! Het is heel belangrijk om het normale leven langzaam aan weer op te pakken, anders zou je nog depressief worden... sporten kan ook perfect werken, het maakt stoffen aan in je hersenen waar je ook psychisch sterker van wordt. Lekker met school aan de slag is iets dat sowieso 100% van jezelf is, wat je daar doet neemt niemand je af!
Je hebt er niet veel aan, maar als ik die bewuste jongen van toen nog wel eens tegenkom, dan denk ik: hoe heb ik jou ooit zo leuk kunnen vinden, want ik vind er werkelijk niets meer aan.
Hopen op een wonder hoeft niet hoor, in je leven krijg je continue kansen en mogelijkheden, er komt van alles op je pad en soms kan je je pad een klein bochtje laten nemen om te kijken of daar iets leuks te zien is. Dat is geen wonder, dat heeft iedereen, dus bij jou komt dat ook!
Geen contact is inderdaad het beste! Dit soort dingen werkt als een drug. Je krijgt nu afkick-achtige verschijnselen en elk contact zorgt ervoor dat je weer even 'rustig' wordt en gepleased bent. Door de zure appel heenbijten en je eigen leven oppakken is echt de enige remedie.
Ik ga van de zaterdag genieten, want maandag kan ik weer vroeg op kantoor gaan zitten
quote:Sjoeltje schreef op 01 mei 2010 @ 09:08:
Ik heb het juist heel moeilijk met muziek draaien. Ik heb een hele playlist die wij allemaal samen hebben geluisterd, die heb ik spontaan van mijn hele computer moeten gooien! als ik ze alleen al hoor, doet het zoveel pijn. Verder probeer ik wel naar positieve muziek te luisteren hoor, maar ik ben een heel emotioneel persoon en laat me erg mee slepen. Als ik een zielig liedje hoor met een zielige tekst rollen de tranen al over mijn wangen.
Ik zie ook in dat het leven niet verschrikkelijk is, maar zo voelt het wel als je nergens meer van kunt genieten. Ik laat het ook wel een beetje over me heen komen, en ik denk dan dat er wel een betere tijd zal komen als dit. Ik focus me heel veel op school, en probeer mijn tijd op te vullen zodat ik niet teveel kans krijg om met zelfmedelijden in bed te gaan liggen. Dit heb ik namelijk de hele eerste maand gedaan, zonder tv of muziek, gewoon in bed liggen alleen, voor me uit staren en ontzettend veel huilen. Ik ben zeker over die periode heen gekomen, ik huil niet erg vaak meer, alleen op sommige momenten. Ik ben goed bezig met school, ik ga afentoe weer eens stappen, ik breng veel tijd door met mijn gezin (die maken mij namelijk gelukkig) en ik ga ook vaak de hond uitlaten in het bos, om rustig te kunnen nadenken etc. Ik praat veel over mijn gevoelens met mijn ouders etc. (ja ik ben echt een familie mens, ik ben er achter gekomen dat er weinig mensen zijn die je kunt vertrouwen, en mijn familie is er altijd)
Nu ik alles doe om het allemaal wat te beteren, ben ik stiekum een beetje aan het hopen op een wonder! Dat er iets ineens op mijn pad komt waar ik weer wat vrolijker van wordt.
Heel erg bedankt voor de reacties!
De dingen die je oppakt zijn perfect! Het is heel belangrijk om het normale leven langzaam aan weer op te pakken, anders zou je nog depressief worden... sporten kan ook perfect werken, het maakt stoffen aan in je hersenen waar je ook psychisch sterker van wordt. Lekker met school aan de slag is iets dat sowieso 100% van jezelf is, wat je daar doet neemt niemand je af!
Je hebt er niet veel aan, maar als ik die bewuste jongen van toen nog wel eens tegenkom, dan denk ik: hoe heb ik jou ooit zo leuk kunnen vinden, want ik vind er werkelijk niets meer aan.
Hopen op een wonder hoeft niet hoor, in je leven krijg je continue kansen en mogelijkheden, er komt van alles op je pad en soms kan je je pad een klein bochtje laten nemen om te kijken of daar iets leuks te zien is. Dat is geen wonder, dat heeft iedereen, dus bij jou komt dat ook!
Geen contact is inderdaad het beste! Dit soort dingen werkt als een drug. Je krijgt nu afkick-achtige verschijnselen en elk contact zorgt ervoor dat je weer even 'rustig' wordt en gepleased bent. Door de zure appel heenbijten en je eigen leven oppakken is echt de enige remedie.
Ik ga van de zaterdag genieten, want maandag kan ik weer vroeg op kantoor gaan zitten
quote:Sjoeltje schreef op 01 mei 2010 @ 09:08:
Ik heb het juist heel moeilijk met muziek draaien. Ik heb een hele playlist die wij allemaal samen hebben geluisterd, die heb ik spontaan van mijn hele computer moeten gooien! als ik ze alleen al hoor, doet het zoveel pijn. Verder probeer ik wel naar positieve muziek te luisteren hoor, maar ik ben een heel emotioneel persoon en laat me erg mee slepen. Als ik een zielig liedje hoor met een zielige tekst rollen de tranen al over mijn wangen.
Ik zie ook in dat het leven niet verschrikkelijk is, maar zo voelt het wel als je nergens meer van kunt genieten. Ik laat het ook wel een beetje over me heen komen, en ik denk dan dat er wel een betere tijd zal komen als dit. Ik focus me heel veel op school, en probeer mijn tijd op te vullen zodat ik niet teveel kans krijg om met zelfmedelijden in bed te gaan liggen. Dit heb ik namelijk de hele eerste maand gedaan, zonder tv of muziek, gewoon in bed liggen alleen, voor me uit staren en ontzettend veel huilen. Ik ben zeker over die periode heen gekomen, ik huil niet erg vaak meer, alleen op sommige momenten. Ik ben goed bezig met school, ik ga afentoe weer eens stappen, ik breng veel tijd door met mijn gezin (die maken mij namelijk gelukkig) en ik ga ook vaak de hond uitlaten in het bos, om rustig te kunnen nadenken etc. Ik praat veel over mijn gevoelens met mijn ouders etc. (ja ik ben echt een familie mens, ik ben er achter gekomen dat er weinig mensen zijn die je kunt vertrouwen, en mijn familie is er altijd)
Nu ik alles doe om het allemaal wat te beteren, ben ik stiekum een beetje aan het hopen op een wonder! Dat er iets ineens op mijn pad komt waar ik weer wat vrolijker van wordt.
Heel erg bedankt voor de reacties!
