Psyche
alle pijlers
Einde van een vriendschap?
zondag 25 juli 2010 om 13:49
Ik heb al acht jaar een vriendin met wie ik redelijk goed bevriend ben. We hebben samen dezelfde opleiding gedaan, en zagen elkaar ook regelmatig buiten school. Ze is niet mijn "beste" vriendin, maar we hadden wel veel contact.
We verschillen nogal van elkaar. Ik heb al tien jaar dezelfde vriend met wie ik ook samenwoon; haar relaties waren altijd heftig, onvoorspelbaar en vaak met foute jongens (mishandelen, strafblad e.d.) Ze heeft op dit moment geen relatie, maar is wel in verwachting van een ONS - ze heeft besloten het kind te krijgen, en is over een maand uitgerekend.
Toen ze merkte dat ze zwanger was, kwam dit als een enorme schok voor haar. Ze was totaal onvoorbereid, had geen woning en helemaal geen idee wat de rol van alleenstaande moeder met zich mee zou brengen. Omdat ze van de gemeente geen woning kon krijgen heeft ze een woning gekocht. Mijn vriend, die een bouwbedrijf heeft, heeft die woning gerenoveerd zonder arbeidsloon of materialen te rekenen.
Ze heeft tot nu toe bijna niets geregeld voor na de geboorte. Er is geen kinderopvang geregeld voor na het zwangerschapsverlof, het huis is een puinhoop, er is niets voor een baby (geen bedje, geen kleding, niets) en ze is zelf helemaal uitgeput. We hebben haar vaak aangeboden om haar te helpen, maar dan vertelt ze in detail wie er de volgende dag met haar naar Maminette gaat, hoeveel geld ze van haar ouders heeft gekregen voor de inrichting van de babykamer, wat ze precies gaat kopen en in welke kleuren, waar het allemaal komt te staan, enzovoort. Het is allemaal niet waar. Ze zit nog steeds op de kale vloer. Pas vertelde ze dat ze een kinderdagverblijf ging starten en haar baan had opgezegd. Niet verbazend: allemaal verzonnen.
Ik weet eigenlijk niet meer wat ik nu moet doen. Ik heb het gevoel dat onze pogingen om haar te helpen, door haar worden ervaren als bemoeizucht. Na afloop van het zwangerschapsverlof gaat ze parttime werken. Ze kan dan de hypotheek niet meer betalen, maar daar wil ze nu niet over nadenken.
De situatie kost me veel energie. Ze verzint (om niet te zeggen: liegt) alles aan elkaar, en alles moet van mijn kant komen. Zo kende ik haar niet. Misschien is het tijdelijk, als gevolg van de druk waaronder ze staat. Dat zou een goede afloop zijn, maar ik vraag het me af. Aan de ene kant ben ik geneigd om maar eens een tijdje afstand te nemen, aan de andere kant ben ik bang voor wat er gebeurt als ik dat doe en ze er echt alleen voor staat. Hoe zien jullie dit?
We verschillen nogal van elkaar. Ik heb al tien jaar dezelfde vriend met wie ik ook samenwoon; haar relaties waren altijd heftig, onvoorspelbaar en vaak met foute jongens (mishandelen, strafblad e.d.) Ze heeft op dit moment geen relatie, maar is wel in verwachting van een ONS - ze heeft besloten het kind te krijgen, en is over een maand uitgerekend.
Toen ze merkte dat ze zwanger was, kwam dit als een enorme schok voor haar. Ze was totaal onvoorbereid, had geen woning en helemaal geen idee wat de rol van alleenstaande moeder met zich mee zou brengen. Omdat ze van de gemeente geen woning kon krijgen heeft ze een woning gekocht. Mijn vriend, die een bouwbedrijf heeft, heeft die woning gerenoveerd zonder arbeidsloon of materialen te rekenen.
Ze heeft tot nu toe bijna niets geregeld voor na de geboorte. Er is geen kinderopvang geregeld voor na het zwangerschapsverlof, het huis is een puinhoop, er is niets voor een baby (geen bedje, geen kleding, niets) en ze is zelf helemaal uitgeput. We hebben haar vaak aangeboden om haar te helpen, maar dan vertelt ze in detail wie er de volgende dag met haar naar Maminette gaat, hoeveel geld ze van haar ouders heeft gekregen voor de inrichting van de babykamer, wat ze precies gaat kopen en in welke kleuren, waar het allemaal komt te staan, enzovoort. Het is allemaal niet waar. Ze zit nog steeds op de kale vloer. Pas vertelde ze dat ze een kinderdagverblijf ging starten en haar baan had opgezegd. Niet verbazend: allemaal verzonnen.
Ik weet eigenlijk niet meer wat ik nu moet doen. Ik heb het gevoel dat onze pogingen om haar te helpen, door haar worden ervaren als bemoeizucht. Na afloop van het zwangerschapsverlof gaat ze parttime werken. Ze kan dan de hypotheek niet meer betalen, maar daar wil ze nu niet over nadenken.
De situatie kost me veel energie. Ze verzint (om niet te zeggen: liegt) alles aan elkaar, en alles moet van mijn kant komen. Zo kende ik haar niet. Misschien is het tijdelijk, als gevolg van de druk waaronder ze staat. Dat zou een goede afloop zijn, maar ik vraag het me af. Aan de ene kant ben ik geneigd om maar eens een tijdje afstand te nemen, aan de andere kant ben ik bang voor wat er gebeurt als ik dat doe en ze er echt alleen voor staat. Hoe zien jullie dit?
zondag 25 juli 2010 om 13:54
Wat een raar verhaal. Ik snap dat je naar je vriendin toe afstand wilt, maar dat je je ook mede verantwoordelijk voelt voor de baby.
je zegt dat je haar zo niet kent, ik denk dat het heel goed kan zijn dat het haar boven het hoofd is gegroeid. Is er geen ingang te vinden waarmee je haar kunt confronteren?
je zegt dat je haar zo niet kent, ik denk dat het heel goed kan zijn dat het haar boven het hoofd is gegroeid. Is er geen ingang te vinden waarmee je haar kunt confronteren?
zondag 25 juli 2010 om 14:03
Ik ben geen arts, maar als ze door de zwangerschap opeens enorm veranderd is dan vermoed ik dat er meer aan de hand is. Hormoonspiegels die niet OK zijn, misschien een prenatale depressie of wellicht gewoon door de bomen het bos niet meer zien...
Ik denk niet dat ik haar zou laten vallen. Heb je haar hier al eens mee geconfronteerd? Gewoon gezegd 'ik vind je zo veranderd, je lijkt wel erg in de war en ik maak me enorm ongerust om je'?
Ik denk niet dat ik haar zou laten vallen. Heb je haar hier al eens mee geconfronteerd? Gewoon gezegd 'ik vind je zo veranderd, je lijkt wel erg in de war en ik maak me enorm ongerust om je'?
zondag 25 juli 2010 om 14:09
Haar ouders doen vrijwel niets, behalve in haar verhalen, maar die zijn niet waar. Ken wel een zus, maar die weet ook niet wat te doen en geeft alleen het advies om haar niet te bekritiseren want dan wordt ze nog opgefokter. Als ik haar confronteer met de situatie (bijvoorbeeld voorreken dat ze echt niet kan blijven wonen waar ze nu zit als ze 50 procent gaat werken) schiet ze in de paniek en moet ik me er niet mee bemoeien. Dat de situatie boven haar hoofd is gegroeid, lijkt me wel duidelijk.
Maar wat nu?
Maar wat nu?
zondag 25 juli 2010 om 14:09
quote:sophie_emma schreef op 25 juli 2010 @ 13:49:
Ze verzint (om niet te zeggen: liegt) alles aan elkaar, en alles moet van mijn kant komen. Zo kende ik haar niet. Misschien is het tijdelijk, als gevolg van de druk waaronder ze staat. Dat zou een goede afloop zijn, maar ik vraag het me af. Heb je het idee dat ze steeds meer in de war raakt, professionele hulp nodig heeft?
Ze verzint (om niet te zeggen: liegt) alles aan elkaar, en alles moet van mijn kant komen. Zo kende ik haar niet. Misschien is het tijdelijk, als gevolg van de druk waaronder ze staat. Dat zou een goede afloop zijn, maar ik vraag het me af. Heb je het idee dat ze steeds meer in de war raakt, professionele hulp nodig heeft?
zondag 25 juli 2010 om 14:14
Laat in elk geval heel duidelijk merken dat je handelt uit bezorgdheid en niet uit bemoeizucht. Probeer een ingang te vinden door haar niet te bekritiseren (want dan schieten mensen in de weerstand) maar door haar vragen te stellen (waardoor ze zelf moet nadenken over wat er echt toe doet ipv dat ze in de weestand schiet). En probeer, als ze zich eenmaal wat meer open stelt, eens met haar te bespreken dat er veel hulp geboden kan worden als ze daar voor open staat (bijv via de huisarts, maatschappelijk werk, enz).
zondag 25 juli 2010 om 14:17
quote:nummerzoveel schreef op 25 juli 2010 @ 14:03:
Heb je haar hier al eens mee geconfronteerd? Gewoon gezegd 'ik vind je zo veranderd, je lijkt wel erg in de war en ik maak me enorm ongerust om je'?
Ja. Ze wil daar niet over praten, want daar heeft ze nu geen energie voor. Ze wil sowieso niet veel mensen zien, want dat kan ze niet meer aan. En ik hoef me niet ongerust te maken, want alles gaat prima. Die zwangerschap is eigenlijk iets heel moois, en wel onverwacht, maar helemaal niet ongewenst.
Dat laatste zou ik haar van harte gunnen, maar de vraag blijft dan wel waarom ze niets regelt, en (in mijn optiek) zo'n rampenkoers kiest.
Heb je haar hier al eens mee geconfronteerd? Gewoon gezegd 'ik vind je zo veranderd, je lijkt wel erg in de war en ik maak me enorm ongerust om je'?
Ja. Ze wil daar niet over praten, want daar heeft ze nu geen energie voor. Ze wil sowieso niet veel mensen zien, want dat kan ze niet meer aan. En ik hoef me niet ongerust te maken, want alles gaat prima. Die zwangerschap is eigenlijk iets heel moois, en wel onverwacht, maar helemaal niet ongewenst.
Dat laatste zou ik haar van harte gunnen, maar de vraag blijft dan wel waarom ze niets regelt, en (in mijn optiek) zo'n rampenkoers kiest.
zondag 25 juli 2010 om 14:18
zondag 25 juli 2010 om 14:26
Ja, idd, als praten niet lukt dan er toch op aandringen dat ze hulp zoekt. Als het niet voor haarzelf is, dan in elk geval voor de baby. In je eentje met een baby zitten met een 'energietekort', dat trekt niemand. Daar kan ze beter nu iets aan doen, dan het er na de bevalling op aan te laten komen. Probeer het daar op te gooien om haar toch naar de dokter te krijgen.
zondag 25 juli 2010 om 15:27
Ik denk dat ze in de struisvogelmodule staat en hoopt (tegen beter weten in) dat het na de bevalling wel beter zou gaan.
Niemand meer willen zien hoort daarbij, want ja iedereen ziet dat het niet goed gaat een geeft haar 'advies' wat ze moet doen, maar daar heeft ze nou juist geen energie voor.
Kortom haar inderdaad met de hand meenemen. Geen woorden (want daar kan ze nu niets mee), maar daden.
Nou heb ik natuurlijk makkelijk praten.......
Niemand meer willen zien hoort daarbij, want ja iedereen ziet dat het niet goed gaat een geeft haar 'advies' wat ze moet doen, maar daar heeft ze nou juist geen energie voor.
Kortom haar inderdaad met de hand meenemen. Geen woorden (want daar kan ze nu niets mee), maar daden.
Nou heb ik natuurlijk makkelijk praten.......
zondag 25 juli 2010 om 15:31
zondag 25 juli 2010 om 17:26
Tjee, over een maand uitgerekend..
Klinkt alsof ze nu niet in staat is een kind te verzorgen.
Moeilijk ook om in deze situatie prioriteiten te stellen. Zeker omdat niemand je garandeert dat het nog een maand duurt, en het ook nu kan beginnen, bij wijze van spreken.
Weet je of ze regelmatig contact heeft met verloskundige? Zou die het merken als ze abnormaal gedrag vertoont?
Wel rot voor je, aan de ene kant voel je je waarschijnlijk genaaid en voorgelogen, aan de andere kant wil je t beste voor de baby.
Klinkt alsof ze nu niet in staat is een kind te verzorgen.
Moeilijk ook om in deze situatie prioriteiten te stellen. Zeker omdat niemand je garandeert dat het nog een maand duurt, en het ook nu kan beginnen, bij wijze van spreken.
Weet je of ze regelmatig contact heeft met verloskundige? Zou die het merken als ze abnormaal gedrag vertoont?
Wel rot voor je, aan de ene kant voel je je waarschijnlijk genaaid en voorgelogen, aan de andere kant wil je t beste voor de baby.
Life isn't about waiting for the storm to pass, it's about learning how to dance in the rain
zondag 25 juli 2010 om 18:03
De enige manier om nu met haar om te gaan, is meegaan in alles wat ze zegt of doet. Maar ik kan me er niet toe zetten om te gaan vertellen dat het niets uitmaakt of een kind met of zonder vader opgroeit, dat je best een hypotheek kunt aflossen en een kind kunt hebben als je 1400 euro bruto per maand verdient, of dat zwangerschapsgymnastiek onzin is omdat ze in het ziekenhuis wel weten wat ze doen. Ik zou het gevoel hebben dat ik haar gewoon zit te belazeren.
Het zou me veel waard zijn als ik haar en haar toekomstig dochtertje zou kunnen helpen en onze vriendschap in stand zou blijven. Maar ik heb er een hard hoofd in. Ik vraag me soms ook af, of ik zelf niet teveel zit te pushen en of ze niet gewoon het recht heeft om te leven zoals ze zelf wil. Maar dit gaat niet alleen om haar, maar ook om een weerloos kind. En ik kan me ook slecht voorstellen dat ze in armoede wil leven, op een vuilnisbelt van een huis, en uitgeput van de stress.
De suggestie van samen met haar hulp zoeken is een goede, het punt is alleen dat ze vindt dat ze helemaal geen hulp nodig heeft.En ik denk dat ze dat lang kan volhouden - net zolang tot de Kinderbescherming op de stoep staat.
Het zou me veel waard zijn als ik haar en haar toekomstig dochtertje zou kunnen helpen en onze vriendschap in stand zou blijven. Maar ik heb er een hard hoofd in. Ik vraag me soms ook af, of ik zelf niet teveel zit te pushen en of ze niet gewoon het recht heeft om te leven zoals ze zelf wil. Maar dit gaat niet alleen om haar, maar ook om een weerloos kind. En ik kan me ook slecht voorstellen dat ze in armoede wil leven, op een vuilnisbelt van een huis, en uitgeput van de stress.
De suggestie van samen met haar hulp zoeken is een goede, het punt is alleen dat ze vindt dat ze helemaal geen hulp nodig heeft.En ik denk dat ze dat lang kan volhouden - net zolang tot de Kinderbescherming op de stoep staat.
zondag 25 juli 2010 om 18:42
Ik zou haar helemaal met rust laten wat betreft adviezen, dan hoeft ze ook niet te liegen. In feite is het haar eigen zaak hoe ze haar leven wil inrichten; iedereen heeft het recht om op zijn eigen manier kapot te gaan. Dat is niet cru bedoeld overigens.
Het is jouw taak niet om haar stuur over te nemen, en het recht heb je ook niet.
Dus blijf wel belangstelling houden, haar af en toe verzekeren dat ze altijd bij je terecht kan voor raad en een luisterend oor als ze een vriendin nodig heeft. En verder gewoon doorademen. Het is toch haar eigen leven.
Het is jouw taak niet om haar stuur over te nemen, en het recht heb je ook niet.
Dus blijf wel belangstelling houden, haar af en toe verzekeren dat ze altijd bij je terecht kan voor raad en een luisterend oor als ze een vriendin nodig heeft. En verder gewoon doorademen. Het is toch haar eigen leven.
zondag 25 juli 2010 om 18:49
http://www.fiom.nl/
De Fiom
.Er zijn verschillende organisaties die begeleiding en steun geven tijdens de zwangerschap
en na de bevalling, zodat je zelf voor je kind kunt zorgen. Eén van die organisaties is de Fiom. Zij organiseert ook gespreksgroepen voor aanstaande alleenstaande moeders. Je kunt daar je ervaringen met elkaar delen en elkaar steunen in de omgang met emotionele en praktische zaken rond het (aanstaande) moederschap.
Het kan prettig zijn om herkenning en erkenning te vinden bij andere vrouwen. Dit kan enorm helpen je eigen verhalen en problemen te verduidelijken. Er wordt onder andere gesproken over de thuissituatie, huisvesting, medische hulp, kraamzorg, de omgeving, de voorzieningen en jullie toekomst..
...
De Fiom
.Er zijn verschillende organisaties die begeleiding en steun geven tijdens de zwangerschap
en na de bevalling, zodat je zelf voor je kind kunt zorgen. Eén van die organisaties is de Fiom. Zij organiseert ook gespreksgroepen voor aanstaande alleenstaande moeders. Je kunt daar je ervaringen met elkaar delen en elkaar steunen in de omgang met emotionele en praktische zaken rond het (aanstaande) moederschap.
Het kan prettig zijn om herkenning en erkenning te vinden bij andere vrouwen. Dit kan enorm helpen je eigen verhalen en problemen te verduidelijken. Er wordt onder andere gesproken over de thuissituatie, huisvesting, medische hulp, kraamzorg, de omgeving, de voorzieningen en jullie toekomst..
...
Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet.
zondag 25 juli 2010 om 18:57
En dat ze aangeeft zo moe te zijn (en daardoor niet toe komt aan de voorbereidingen voor haar moederschap), is dat ook niet een 'probleem' volgens haar?
Dat je dat min of meer als reden gebruikt dat het goed zou zijn als ze eens naar een dokter etc zou gaan.
Dus dat je het gooit op de moeheid en verder nergens wat van zeggen.
Ik ben er zelf ook wel eens 'in geluisd' door vriendinnen. Ik moest toen opgenomen worden in het ziekenhuis, zat al op de crisisdienst maar was één en al protest. Toen heeft een vriendin gezegd dat het misschien goed was me even te laten onderzoeken blabla. (ik was ik de war en dacht: oja handig dan doe ik meteen een Soa-test)
Vriendin wist dat het op een opname ging maar heeft hier dus een soort spelletje gespeeld. Ik heb haar dat nooit kwalijk genomen.
Moraal van het verhaal: omdat ze uit haar doen is, volgens jou, moet je misschien anders handelen dan je normaal zou doen in een vriendschap. Als ze echt hard hulp nodig heeft.
Dat je dat min of meer als reden gebruikt dat het goed zou zijn als ze eens naar een dokter etc zou gaan.
Dus dat je het gooit op de moeheid en verder nergens wat van zeggen.
Ik ben er zelf ook wel eens 'in geluisd' door vriendinnen. Ik moest toen opgenomen worden in het ziekenhuis, zat al op de crisisdienst maar was één en al protest. Toen heeft een vriendin gezegd dat het misschien goed was me even te laten onderzoeken blabla. (ik was ik de war en dacht: oja handig dan doe ik meteen een Soa-test)
Vriendin wist dat het op een opname ging maar heeft hier dus een soort spelletje gespeeld. Ik heb haar dat nooit kwalijk genomen.
Moraal van het verhaal: omdat ze uit haar doen is, volgens jou, moet je misschien anders handelen dan je normaal zou doen in een vriendschap. Als ze echt hard hulp nodig heeft.
Life isn't about waiting for the storm to pass, it's about learning how to dance in the rain
zondag 25 juli 2010 om 19:21
@ groll: die gedachte is ook bij mij opgekomen. Ik vind het echter lastig om de grens te bepalen tussen "iemand het recht laten op eigen keuzes" en teveel distantie. Maar de tussenstand tot nu toe is inderdaad dat advies en raad tot niets hebben geleid. Die ervaring heeft haar familie ook, en daarom doen ze niets meer. Maar het blijft tenenkrommend als je daar komt en de ongeopende brieven van incassobureaus ziet liggen, het huis steeds verder ziet vervuilen, haar angst ziet, het ontbreken van voorbereiding merkt en alsmaar vreemdere verhalen te horen krijgt.
@blijfgewoonbianca/groll: FIOM heb ik al voorgesteld. Volgens haar was ze daar al geweest, en hebben ze haar verzekerd dat het voor een kind feitelijk geen verschil maakt of het met of zonder vader opgroeit, en zijn er allerlei regelingen waardoor een kind netto bijna niets kost. Sterker, ze kreeg veel felicitaties dat ze een kind gaat krijgen, want steeds meer vrouwen krijgen tegenwoordig geen kinderen meer (permanent onvruchtbaar geworden door de pil) en de maatschappij heeft juist kinderen nodig.
Dat FIOM zoiets zegt, lijkt me onwaarschijnlijk - het klinkt veel meer alsof ze haar eigen twijfels zo weerspreekt. Het verhaal kwam in reactie op mijn voorstel om contact op te nemen met FIOM. Als ik niets had voorgesteld, had ze niet hoeven te liegen. Was het dan beter geweest om niets voor te stellen?
Als ik het zo opschrijf, wordt het gevoel van hopeloosheid steeds sterker. Ik denk dat Groll nog de meest realistische inschatting maakt. Als het tegenzit, staan we over een tijdje voor de vraag of we contact moeten opnemen met Jeugdzorg om verwaarlozing of erger te melden (en haar zo "verraden"), of dat we alles op z'n beloop laten en het kind de rekening laten betalen. Ik hoop dat het nooit zover komt.
@blijfgewoonbianca/groll: FIOM heb ik al voorgesteld. Volgens haar was ze daar al geweest, en hebben ze haar verzekerd dat het voor een kind feitelijk geen verschil maakt of het met of zonder vader opgroeit, en zijn er allerlei regelingen waardoor een kind netto bijna niets kost. Sterker, ze kreeg veel felicitaties dat ze een kind gaat krijgen, want steeds meer vrouwen krijgen tegenwoordig geen kinderen meer (permanent onvruchtbaar geworden door de pil) en de maatschappij heeft juist kinderen nodig.
Dat FIOM zoiets zegt, lijkt me onwaarschijnlijk - het klinkt veel meer alsof ze haar eigen twijfels zo weerspreekt. Het verhaal kwam in reactie op mijn voorstel om contact op te nemen met FIOM. Als ik niets had voorgesteld, had ze niet hoeven te liegen. Was het dan beter geweest om niets voor te stellen?
Als ik het zo opschrijf, wordt het gevoel van hopeloosheid steeds sterker. Ik denk dat Groll nog de meest realistische inschatting maakt. Als het tegenzit, staan we over een tijdje voor de vraag of we contact moeten opnemen met Jeugdzorg om verwaarlozing of erger te melden (en haar zo "verraden"), of dat we alles op z'n beloop laten en het kind de rekening laten betalen. Ik hoop dat het nooit zover komt.
zondag 25 juli 2010 om 20:15
Jeetje, wat een moeilijke situatie! Voor haar, maar ook voor jou als vriendin. Ik denk dat ik haar zou dwingen tot actie door haar op te halen om babymeubels te gaan kopen en andere praktische zaken samen met haar te regelen. Kraamzorg bijvoorbeeld en de bare necessities voor na de bevalling. Ze kan de situatie totaal niet meer overzien en reageert apatisch. Wegduwen is nu voor haar makkelijker dan toelaten, maar straks dient het kindje zich natuurlijk doodleuk aan.
zondag 25 juli 2010 om 21:15
Nee, ik zou niet dwingen maar idd juist proberen of ze zelf tot die conclusie zal komen. Wel rottig dat de tijd dringt ivm bevalling. Ipv adviezen geven kun je proberen om gewoon voorzichtig vragen te stellen.
Je zegt dat je nu vooral meegaat in haar verhaal. Daar kun je heel extreem in worden. Zonder sarcastisch te worden, kun je bv het idee om zonder vader het kind groot te brengen uitvergroten.
Of je zegt 'knap hoor dat je dat aangaat, ik zou het jammer vinden dat er dan niemand is om de eerste stapjes mee te delen, maarja dat ben ik. We zitten zo anders in elkaar'
Je zegt dat je nu vooral meegaat in haar verhaal. Daar kun je heel extreem in worden. Zonder sarcastisch te worden, kun je bv het idee om zonder vader het kind groot te brengen uitvergroten.
Of je zegt 'knap hoor dat je dat aangaat, ik zou het jammer vinden dat er dan niemand is om de eerste stapjes mee te delen, maarja dat ben ik. We zitten zo anders in elkaar'
zondag 25 juli 2010 om 23:05
@moonlight82: ze is inderdaad apart, en maakt het zichzelf en anderen niet makkelijk. Moeite om een opleiding af te maken, paar keer ontslagen, moeilijkzame relaties, etc. Ze heeft altijd dikke verhalen gehad, maar ik zou dat eerder fantaseren dan liegen noemen. Ik krijg soms wel de indruk dat ze het doet om te provoceren; ze vertelde van de week dat ze een auto had gekocht, handig voor straks met de baby. Nu weet ik dat ze daar helemaal geen geld voor heeft, en ik kreeg heel sterk de indruk dat ze zich klaarmaakte voor een potje lekker ruzie maken daarover. In plaats van te vragen hoe ze dat ging betalen, zei ik dit keer dat ik geen zin had om met haar mee te spelen en hier weer een discussie over te heben. Toen was het ook meteen klaar. En die auto bleek inderdaad niet te bestaan.
@yaksha: ik heb gemerkt dat sommige vriendinnen van haar dat zo doen, die gaan klakkeloos mee met haar verhalen. Kinderdagverblijf beginnen? Moet je doen, enorm tekort, en je bent echt een ondernemerstype. Heb je inderdaad geen geld voor nodig om op te zetten, fantastisch plan. En dan gaat het een avond over het opzetten van een kinderdagverblijf, terwijl ze nog geen bed heeft en slaapt op een oude bank. Dat lukt me niet, om zo gezellig mee te doen. En die subtiele manier van confronteren geeft direct ruzie.
@yaksha: ik heb gemerkt dat sommige vriendinnen van haar dat zo doen, die gaan klakkeloos mee met haar verhalen. Kinderdagverblijf beginnen? Moet je doen, enorm tekort, en je bent echt een ondernemerstype. Heb je inderdaad geen geld voor nodig om op te zetten, fantastisch plan. En dan gaat het een avond over het opzetten van een kinderdagverblijf, terwijl ze nog geen bed heeft en slaapt op een oude bank. Dat lukt me niet, om zo gezellig mee te doen. En die subtiele manier van confronteren geeft direct ruzie.
