Psyche
alle pijlers
hoe word ik weer leuk?
maandag 9 augustus 2010 om 10:09
Ik meld me hier, omdat ik even niet meer zie hoe ik het even weer leuk maak en al te lang loop aan te modderen. Lees hier veel waar ik mezelf in herken, maar zou graag toch dit willen plaatsen en de mening van anderen willen horen. Zal proberen helder te blijven 
. Het lukt me niet om blij te zijn. Deels is het door teveel te focussen op wat ik niet (meer) heb, waar ik me eigenlijk voor schaam. Ik ben geadopteerd en heb alle geluk van de wereld wat dat betreft de kans op een beter leven dan waar ik vandaan kom. Heb gestudeerd,leuk huisje, goede vrienden, een baan die ik leuk vindt, iedereen in mijn omgeving gezond. Maar ik worstel me meestal door de dagen heen, going through the motions. Ik probeer het echt wel, het positief denken, probeer dan de goede dingen aan mezelf op te noemen: Ik ben een goed persoon met een sterk rechtvaardigheidsgevoel. Sterk, loyaal, goed in mijn werk, weet van aanpakken. Toen bedacht ik me opeens wat er in dit rijtje miste,namelijk: Ik ben leuk, gezellig, grappig, lief, aardig. Ik ben dat kwijt. De afgelopen jaren last gehad van 2x een lichte depressie ivm hechtingsproblematiek (adoptie). Ik raakte ontworteld als mensen (relatie) bij mij weg gingen, ik maak er in mijn hoofd van hoe makkelijk het is om mij te verlaten, bij mij weg te lopen. Heb gevochten en daarna ging het weer beter, maar niet zoals voorheen. Ik functioneer, maar voor mijn gevoel ben ik dat stukje blijheid toen kwijtgeraakt. Het is overleven geworden, niet leven. In gezelschap kan ik echt wel lachen en soms alleen ook wel. Maar ik ben zo serieus geworden, altijd op mijn hoede en negatief waardoor ik niet meer luchtig kan zijn. Daarom erger ik me ook enorm aan vrolijke, goofy mensen. Als iemand dan mijn bui dan probeert te doorbreken met een grapje, irriteert het me alleen maar meer. Vroeger zou ik dan ook even lekker gek doen. De afgelopen jaren heb ik mij inziens meer gehuild dan gelachen, dat is verkeerd om. Ik geloof niet meer dat er goede dingen zullen komen. Dat maakt het zo zwaar om het dag in dag uit vol te houden. Opgeven is helemaal geen optie, ben altijd een doorzetter geweest. Maar ik zie geen vooruitgang, blijf hangen. Ik heb echt wel goede dagen, onderneem nu express heel veel. Helpt een beetje. Ben zo moe van het tegen de stroom inzwemmen,dat het zoveel moeite kost. Ik wil weer blij zijn, gewoon zomaar zonder reden, zoals andere mensen dat wel lijken te kunnen. Maar weet niet hoe ik dat weer moet vinden en waar ik moet beginnen. Vindt mezelf zo niet leuk, mijn leven niet en verzuip in de negatieve spiraal.
. Het lukt me niet om blij te zijn. Deels is het door teveel te focussen op wat ik niet (meer) heb, waar ik me eigenlijk voor schaam. Ik ben geadopteerd en heb alle geluk van de wereld wat dat betreft de kans op een beter leven dan waar ik vandaan kom. Heb gestudeerd,leuk huisje, goede vrienden, een baan die ik leuk vindt, iedereen in mijn omgeving gezond. Maar ik worstel me meestal door de dagen heen, going through the motions. Ik probeer het echt wel, het positief denken, probeer dan de goede dingen aan mezelf op te noemen: Ik ben een goed persoon met een sterk rechtvaardigheidsgevoel. Sterk, loyaal, goed in mijn werk, weet van aanpakken. Toen bedacht ik me opeens wat er in dit rijtje miste,namelijk: Ik ben leuk, gezellig, grappig, lief, aardig. Ik ben dat kwijt. De afgelopen jaren last gehad van 2x een lichte depressie ivm hechtingsproblematiek (adoptie). Ik raakte ontworteld als mensen (relatie) bij mij weg gingen, ik maak er in mijn hoofd van hoe makkelijk het is om mij te verlaten, bij mij weg te lopen. Heb gevochten en daarna ging het weer beter, maar niet zoals voorheen. Ik functioneer, maar voor mijn gevoel ben ik dat stukje blijheid toen kwijtgeraakt. Het is overleven geworden, niet leven. In gezelschap kan ik echt wel lachen en soms alleen ook wel. Maar ik ben zo serieus geworden, altijd op mijn hoede en negatief waardoor ik niet meer luchtig kan zijn. Daarom erger ik me ook enorm aan vrolijke, goofy mensen. Als iemand dan mijn bui dan probeert te doorbreken met een grapje, irriteert het me alleen maar meer. Vroeger zou ik dan ook even lekker gek doen. De afgelopen jaren heb ik mij inziens meer gehuild dan gelachen, dat is verkeerd om. Ik geloof niet meer dat er goede dingen zullen komen. Dat maakt het zo zwaar om het dag in dag uit vol te houden. Opgeven is helemaal geen optie, ben altijd een doorzetter geweest. Maar ik zie geen vooruitgang, blijf hangen. Ik heb echt wel goede dagen, onderneem nu express heel veel. Helpt een beetje. Ben zo moe van het tegen de stroom inzwemmen,dat het zoveel moeite kost. Ik wil weer blij zijn, gewoon zomaar zonder reden, zoals andere mensen dat wel lijken te kunnen. Maar weet niet hoe ik dat weer moet vinden en waar ik moet beginnen. Vindt mezelf zo niet leuk, mijn leven niet en verzuip in de negatieve spiraal.
maandag 9 augustus 2010 om 10:17
Hallo elmoreno,
Wat naar dat je je zo voelt!
Ik vraag me inderdaad ook af of je al professionele hulp hebt.
Als ik je verhaal zo lees, zit je in een negatieve spiraal waar je misschien hulp bij nodig hebt om er weer uit te komen.
Wel knap dat je je positieve punten zo kunt opnoemen.
Blijf die punten koesteren en jezelf vertellen dat je ze bezit!
Heel veel sterkte.
Wat naar dat je je zo voelt!
Ik vraag me inderdaad ook af of je al professionele hulp hebt.
Als ik je verhaal zo lees, zit je in een negatieve spiraal waar je misschien hulp bij nodig hebt om er weer uit te komen.
Wel knap dat je je positieve punten zo kunt opnoemen.
Blijf die punten koesteren en jezelf vertellen dat je ze bezit!
Heel veel sterkte.
maandag 9 augustus 2010 om 10:33
Hoi elmoreno,
Ik ben blij dat je je verhaal hier op het forum hebt gezet. Dat is vast een stap in de goede richting.
Ik weet niet wat er allemaal speelt, maar er zijn vast dingen die je in je hooft erger maakt dan dat ze zijn.
"Een mens lijdt dikwijls 't meest. Door 't lijden dat hij vreest."
vind ik zelf een mooie zin. Wat er in je hoofd omgaat weet alleen jij.
ik heb pasgeleden het boek van the secret gelezen.
(tsja ik weet t, loop hopeloos achter). Dit bracht mij tot een zekere innerlijke rust. Ik zat op de fiets en keek om me heen naar de bomen en de mensen en het zonnetje en had echt een intens geluksmoment om niets "bijzonders".
Wanneer je er zonder hulp uit wilt komen en je een doorzetter bent zoals je je omschrijft is het misschien een optie om wat zelfhulpboeken bij de bieb te halen. kijk gewoon of er iets bijzit wat bij je past. Heb ik i.i.g gedaan en pakte goed uit.
Heel veel succes en ik hoop dat je weer snel het kunt zien hoe mooi en leuk je leven misshien is.
Ik ben blij dat je je verhaal hier op het forum hebt gezet. Dat is vast een stap in de goede richting.
Ik weet niet wat er allemaal speelt, maar er zijn vast dingen die je in je hooft erger maakt dan dat ze zijn.
"Een mens lijdt dikwijls 't meest. Door 't lijden dat hij vreest."
vind ik zelf een mooie zin. Wat er in je hoofd omgaat weet alleen jij.
ik heb pasgeleden het boek van the secret gelezen.
(tsja ik weet t, loop hopeloos achter). Dit bracht mij tot een zekere innerlijke rust. Ik zat op de fiets en keek om me heen naar de bomen en de mensen en het zonnetje en had echt een intens geluksmoment om niets "bijzonders".
Wanneer je er zonder hulp uit wilt komen en je een doorzetter bent zoals je je omschrijft is het misschien een optie om wat zelfhulpboeken bij de bieb te halen. kijk gewoon of er iets bijzit wat bij je past. Heb ik i.i.g gedaan en pakte goed uit.
Heel veel succes en ik hoop dat je weer snel het kunt zien hoe mooi en leuk je leven misshien is.
maandag 9 augustus 2010 om 11:07
maandag 9 augustus 2010 om 11:14
Ai wat moeilijk. Er is volgens mij wel specialistische hulp voor mensen die geadopteerd zijn geweest die veel meer met deze problemen kanpen.
Allereerst... neem de dag zoals het gaat. Het is ok als je niet ontzettend gelukkig bent. Sterker nog, geluk en ongeluk zijn pieken en dalen. Een fijn leven is een gemiddelde staat van welzijn met die pieken en die dalen.
Ten tweede, je hoeft niet 'leuk' te zijn. Je bent wie je bent. Ook met deze gevoelens.
Eigenlijk zeg ik dus dat het best fijn kan zijn te accepteren hoe het leven er nu voorstaat voor jou. Het haalt namelijk de druk alvast weg hoe het in jouw ogen zou moeten.
Stop is met tegen de stroom in te zwemmen en laat je eens leiden door die stroom. Mss brengt het je wel ergens. Je sterke vechters kant is een prachtige eigenschap. Alleen is het soms raadzaam te zien wanneer het zich tegen je keert. Dan hoef je dat niet op te geven, maar eens een ander deel van jou de kans te geven.
Het lijkt een beetje op een T splitsing waar je uit een comfortzone moet stappen. Probeer eens af te wegen welke kant waar naar toe gaat.
Sterkte!
Allereerst... neem de dag zoals het gaat. Het is ok als je niet ontzettend gelukkig bent. Sterker nog, geluk en ongeluk zijn pieken en dalen. Een fijn leven is een gemiddelde staat van welzijn met die pieken en die dalen.
Ten tweede, je hoeft niet 'leuk' te zijn. Je bent wie je bent. Ook met deze gevoelens.
Eigenlijk zeg ik dus dat het best fijn kan zijn te accepteren hoe het leven er nu voorstaat voor jou. Het haalt namelijk de druk alvast weg hoe het in jouw ogen zou moeten.
Stop is met tegen de stroom in te zwemmen en laat je eens leiden door die stroom. Mss brengt het je wel ergens. Je sterke vechters kant is een prachtige eigenschap. Alleen is het soms raadzaam te zien wanneer het zich tegen je keert. Dan hoef je dat niet op te geven, maar eens een ander deel van jou de kans te geven.
Het lijkt een beetje op een T splitsing waar je uit een comfortzone moet stappen. Probeer eens af te wegen welke kant waar naar toe gaat.
Sterkte!
maandag 9 augustus 2010 om 11:18
dikke
Hoe word ik weer leuk? Door te beseffen dat jij al leuk bent.
De afgelopen tijd heb je veel dingen meegemaakt. Een lichte depressie gaat niet zomaar over. En verdwijnt vaak in golf bewegingen. De ene periode gaat het beter dan de andere.
Je bent goed bezig door dingen te ondernemen, maar ook door te erkennen wat voor gevoelens je adoptie losmaakt. Blijf daar over praten zodat het een plek krijgt. Het is een deel van jou.
Net als dat jouw ouders je met liefde hebben ontvangen en onvoorwaardelijk van je houden ook al heb je geen genetische verwantschap. Dat is belangrijk om te accepteren.
Misschien is er ergens een website of contactgroep voor kinderen die geadopteerd zijn en helpt het om met hun te praten. Ben zelf niet geadopteerd, maar weet van vrienden die dat wel zijn dat ze een soortgelijk proces meemaken als dat van jou. Hoe lief hun adoptieouders ook voor ze zijn geweest.
Hoe word ik weer leuk? Door te beseffen dat jij al leuk bent.
De afgelopen tijd heb je veel dingen meegemaakt. Een lichte depressie gaat niet zomaar over. En verdwijnt vaak in golf bewegingen. De ene periode gaat het beter dan de andere.
Je bent goed bezig door dingen te ondernemen, maar ook door te erkennen wat voor gevoelens je adoptie losmaakt. Blijf daar over praten zodat het een plek krijgt. Het is een deel van jou.
Net als dat jouw ouders je met liefde hebben ontvangen en onvoorwaardelijk van je houden ook al heb je geen genetische verwantschap. Dat is belangrijk om te accepteren.
Misschien is er ergens een website of contactgroep voor kinderen die geadopteerd zijn en helpt het om met hun te praten. Ben zelf niet geadopteerd, maar weet van vrienden die dat wel zijn dat ze een soortgelijk proces meemaken als dat van jou. Hoe lief hun adoptieouders ook voor ze zijn geweest.
maandag 9 augustus 2010 om 12:40
Lieve Elmoreno,
Ik heb je verhaal met grote ogen gelezen omdat het precies mijn verhaal en mijn gevoel is. Met uitzondering dat ik niet geadopteerd ben. Maar ik herken zo enorm veel in jou!
Ik ben in therapie en de tips die jou gegeven zijn, helpen mij elke dag weer.
Ik kom later (nu op werk) weer even op je topic terug.
Lieve groet,
Ik heb je verhaal met grote ogen gelezen omdat het precies mijn verhaal en mijn gevoel is. Met uitzondering dat ik niet geadopteerd ben. Maar ik herken zo enorm veel in jou!
Ik ben in therapie en de tips die jou gegeven zijn, helpen mij elke dag weer.
Ik kom later (nu op werk) weer even op je topic terug.
Lieve groet,
maandag 9 augustus 2010 om 13:24
hoef niet te proberen adviezen te geven. wat er al genoemd is, is goed.
ik weet niet of je geadopteerd bent uit nederland of het buitenland, maar mijn vriendin (uit het buitenland geadopteerd) is een aantal jaren geleden teruggegaan naar haar geboorteland (en heeft haar biologische familie daar ook ontmoet). dat heeft haar enorm veel rust gegeven.
dikke knuffel.
ik weet niet of je geadopteerd bent uit nederland of het buitenland, maar mijn vriendin (uit het buitenland geadopteerd) is een aantal jaren geleden teruggegaan naar haar geboorteland (en heeft haar biologische familie daar ook ontmoet). dat heeft haar enorm veel rust gegeven.
dikke knuffel.
maandag 9 augustus 2010 om 17:41
bedankt voor jullie reacties. raar om te ondervinden hoe een vriendelijk woord van een vreemde je zoveel goed kan doen, maar ben er zeker blij mee. en heel fijn dat een ander perspectief zoveel kan betekenen.
@heleen1234: goed idee, ga maar eens op zoek naar een boek. the secret heb ik gelezen. verstandelijk snap ik dat een gebeurtenis alleen maar IS en dat het de betekenis/interpretatie ervan is die het lijden veroorzaakt.
@ domnaiefmutsje: goed punt. ik bijt me er zo in vast, vind loslaten zo ontzettend moeilijk.en ik zie het idd als opgeven wat ik weer geen optie vind en dan ga ik in cirkeltjes. eigenlijk is het een opluchting wat jij zegt, die druk had ik mezelf niet eens gerealiseerd, maar is heel sterk aanwezig.
@ korenwolf: ik probeer het 2e al ook wel, met wisselend succes; naar de kapper, schoonheidspecialiste etc, film. iets dat tijdelijk helpt me weer lekker in mijn vel te voelen. helaas duurt t nooit zo lang.
@ liselotte 4: nooit zo aangedacht, maar zal het nu zeker eens overwegen. ik ben vaak te streng voor mezelf. vind stiekem dat ik het inmiddels gewoon allemaal moet kunnen en kan enorm boos zijn dat het nog steeds niet zover is. therapie is bijna een jaar gelden, succesvol afgesloten en ergens gaandeweg heb ik mezelf laten afglijden. waarschijnlijk omdat moeten toegeven dat het nog niet zover is en er weer hulp bij nodig hebben, dat zie ik eigenlijk ook als falen.
@ soulsearch: fijn om te horen, goed om te weten dat ik daar niet alleen in ben. wat voor soort therapie volg je nu?
@ nieuweauto: hmm, moet ik eens goed over nadenken, je laat het zo makkelijk klinken. ik zie meteen allerlei bezwaren/angsten.
@ bittermoon:
na therapie ben ik terug geweest (buitenland). omdat ik zoiets wilde doen/bewijzen voor mezelf en kon ook meteen het land bekijken. Ik was vondeling, dus zijn er geen gegevens van mij. heb ook geen probleem met geadopteerd zijn op zich. ongetwijfeld het beste dat me ooit is overkomen. En ik weet niet of het vinden van de biologische moeder zou helpen. Ik twijfel er seconde aan dat zij het beste deed voor mij, omdat zij niet anders kon. En hier heb ik een superleven gekregen.
het bezorgt me echter wel eens een schuldgevoel, omdat mensen het daar zoveel slechter hebben. arm zijn, nauwelijk basisvoorzieningen. die hebben geen tijd om down te zijn.ze mtoen zorgen dat ze die dag eten hebben voor zichzelf en hun kinderen. en dan ik, heb alles en toch niet
@heleen1234: goed idee, ga maar eens op zoek naar een boek. the secret heb ik gelezen. verstandelijk snap ik dat een gebeurtenis alleen maar IS en dat het de betekenis/interpretatie ervan is die het lijden veroorzaakt.
@ domnaiefmutsje: goed punt. ik bijt me er zo in vast, vind loslaten zo ontzettend moeilijk.en ik zie het idd als opgeven wat ik weer geen optie vind en dan ga ik in cirkeltjes. eigenlijk is het een opluchting wat jij zegt, die druk had ik mezelf niet eens gerealiseerd, maar is heel sterk aanwezig.
@ korenwolf: ik probeer het 2e al ook wel, met wisselend succes; naar de kapper, schoonheidspecialiste etc, film. iets dat tijdelijk helpt me weer lekker in mijn vel te voelen. helaas duurt t nooit zo lang.
@ liselotte 4: nooit zo aangedacht, maar zal het nu zeker eens overwegen. ik ben vaak te streng voor mezelf. vind stiekem dat ik het inmiddels gewoon allemaal moet kunnen en kan enorm boos zijn dat het nog steeds niet zover is. therapie is bijna een jaar gelden, succesvol afgesloten en ergens gaandeweg heb ik mezelf laten afglijden. waarschijnlijk omdat moeten toegeven dat het nog niet zover is en er weer hulp bij nodig hebben, dat zie ik eigenlijk ook als falen.
@ soulsearch: fijn om te horen, goed om te weten dat ik daar niet alleen in ben. wat voor soort therapie volg je nu?
@ nieuweauto: hmm, moet ik eens goed over nadenken, je laat het zo makkelijk klinken. ik zie meteen allerlei bezwaren/angsten.
@ bittermoon:
na therapie ben ik terug geweest (buitenland). omdat ik zoiets wilde doen/bewijzen voor mezelf en kon ook meteen het land bekijken. Ik was vondeling, dus zijn er geen gegevens van mij. heb ook geen probleem met geadopteerd zijn op zich. ongetwijfeld het beste dat me ooit is overkomen. En ik weet niet of het vinden van de biologische moeder zou helpen. Ik twijfel er seconde aan dat zij het beste deed voor mij, omdat zij niet anders kon. En hier heb ik een superleven gekregen.
het bezorgt me echter wel eens een schuldgevoel, omdat mensen het daar zoveel slechter hebben. arm zijn, nauwelijk basisvoorzieningen. die hebben geen tijd om down te zijn.ze mtoen zorgen dat ze die dag eten hebben voor zichzelf en hun kinderen. en dan ik, heb alles en toch niet
maandag 9 augustus 2010 om 17:51
quote:elmoreno schreef op 09 augustus 2010 @ 17:41:
bedankt voor jullie reacties. raar om te ondervinden hoe een vriendelijk woord van een vreemde je zoveel goed kan doen, maar ben er zeker blij mee. en heel fijn dat een ander perspectief zoveel kan betekenen.
@heleen1234: goed idee, ga maar eens op zoek naar een boek. the secret heb ik gelezen. verstandelijk snap ik dat een gebeurtenis alleen maar IS en dat het de betekenis/interpretatie ervan is die het lijden veroorzaakt.
@ domnaiefmutsje: goed punt. ik bijt me er zo in vast, vind loslaten zo ontzettend moeilijk.en ik zie het idd als opgeven wat ik weer geen optie vind en dan ga ik in cirkeltjes. eigenlijk is het een opluchting wat jij zegt, die druk had ik mezelf niet eens gerealiseerd, maar is heel sterk aanwezig.
Het kan je helpen door te realiseren dat je niet opgeeft, maar een andere richting geeft. Je hebt anders het gevoel dat jij jezelf opgeeft en dit is niet waar. Je geeft op om iets te doen wat geen zin heeft. Je kan proberen te vliegen en heel hard oefenen, of je pakt het vliegtuig
@ korenwolf: ik probeer het 2e al ook wel, met wisselend succes; naar de kapper, schoonheidspecialiste etc, film. iets dat tijdelijk helpt me weer lekker in mijn vel te voelen. helaas duurt t nooit zo lang.
En dan versloft het weer... weet je wat zo mooi is? Je kan elke keer weer de draad weer oppakken. Als je dat net een keertje vaker doet dan dat je het bijltje erbij neergooit dan heb je al een voorsprong. Gek eigenlijk he? Dat een mens de neiging heeft zinloze zaken niet op te geven, maar dit soort zaken wel.
@ liselotte 4: nooit zo aangedacht, maar zal het nu zeker eens overwegen. ik ben vaak te streng voor mezelf. vind stiekem dat ik het inmiddels gewoon allemaal moet kunnen en kan enorm boos zijn dat het nog steeds niet zover is. therapie is bijna een jaar gelden, succesvol afgesloten en ergens gaandeweg heb ik mezelf laten afglijden. waarschijnlijk omdat moeten toegeven dat het nog niet zover is en er weer hulp bij nodig hebben, dat zie ik eigenlijk ook als falen.
Opgeven, falen, pffff, herkenbaar vermoeiend. Het leven is een minder grote strijd dan je denkt. Vooral als je per dag leeft.
@ soulsearch: fijn om te horen, goed om te weten dat ik daar niet alleen in ben. wat voor soort therapie volg je nu?
@ nieuweauto: hmm, moet ik eens goed over nadenken, je laat het zo makkelijk klinken. ik zie meteen allerlei bezwaren/angsten.
@ bittermoon:
na therapie ben ik terug geweest (buitenland). omdat ik zoiets wilde doen/bewijzen voor mezelf en kon ook meteen het land bekijken. Ik was vondeling, dus zijn er geen gegevens van mij. heb ook geen probleem met geadopteerd zijn op zich. ongetwijfeld het beste dat me ooit is overkomen. En ik weet niet of het vinden van de biologische moeder zou helpen. Ik twijfel er seconde aan dat zij het beste deed voor mij, omdat zij niet anders kon. En hier heb ik een superleven gekregen.
Dat is heel erg fijn dat je dit zo ervaart
het bezorgt me echter wel eens een schuldgevoel, omdat mensen het daar zoveel slechter hebben. arm zijn, nauwelijk basisvoorzieningen. die hebben geen tijd om down te zijn.ze mtoen zorgen dat ze die dag eten hebben voor zichzelf en hun kinderen. en dan ik, heb alles en toch niet
En nog eens schuldgevoel. Mja, zo heb je geen vijanden nodig he?
Je bent inderdaad een gezegend mens dat je hier woont. Maar ook dat je de ruimte hebt om even down te zijn, om fouten te maken, om te falen.
Weet je wat echte lef is? Het lef hebben om op je bek te durven gaan om verder te komen. Het lef om fouten de durven maken om daarvan te leren. En dat gun ik jou...
bedankt voor jullie reacties. raar om te ondervinden hoe een vriendelijk woord van een vreemde je zoveel goed kan doen, maar ben er zeker blij mee. en heel fijn dat een ander perspectief zoveel kan betekenen.
@heleen1234: goed idee, ga maar eens op zoek naar een boek. the secret heb ik gelezen. verstandelijk snap ik dat een gebeurtenis alleen maar IS en dat het de betekenis/interpretatie ervan is die het lijden veroorzaakt.
@ domnaiefmutsje: goed punt. ik bijt me er zo in vast, vind loslaten zo ontzettend moeilijk.en ik zie het idd als opgeven wat ik weer geen optie vind en dan ga ik in cirkeltjes. eigenlijk is het een opluchting wat jij zegt, die druk had ik mezelf niet eens gerealiseerd, maar is heel sterk aanwezig.
Het kan je helpen door te realiseren dat je niet opgeeft, maar een andere richting geeft. Je hebt anders het gevoel dat jij jezelf opgeeft en dit is niet waar. Je geeft op om iets te doen wat geen zin heeft. Je kan proberen te vliegen en heel hard oefenen, of je pakt het vliegtuig
@ korenwolf: ik probeer het 2e al ook wel, met wisselend succes; naar de kapper, schoonheidspecialiste etc, film. iets dat tijdelijk helpt me weer lekker in mijn vel te voelen. helaas duurt t nooit zo lang.
En dan versloft het weer... weet je wat zo mooi is? Je kan elke keer weer de draad weer oppakken. Als je dat net een keertje vaker doet dan dat je het bijltje erbij neergooit dan heb je al een voorsprong. Gek eigenlijk he? Dat een mens de neiging heeft zinloze zaken niet op te geven, maar dit soort zaken wel.
@ liselotte 4: nooit zo aangedacht, maar zal het nu zeker eens overwegen. ik ben vaak te streng voor mezelf. vind stiekem dat ik het inmiddels gewoon allemaal moet kunnen en kan enorm boos zijn dat het nog steeds niet zover is. therapie is bijna een jaar gelden, succesvol afgesloten en ergens gaandeweg heb ik mezelf laten afglijden. waarschijnlijk omdat moeten toegeven dat het nog niet zover is en er weer hulp bij nodig hebben, dat zie ik eigenlijk ook als falen.
Opgeven, falen, pffff, herkenbaar vermoeiend. Het leven is een minder grote strijd dan je denkt. Vooral als je per dag leeft.
@ soulsearch: fijn om te horen, goed om te weten dat ik daar niet alleen in ben. wat voor soort therapie volg je nu?
@ nieuweauto: hmm, moet ik eens goed over nadenken, je laat het zo makkelijk klinken. ik zie meteen allerlei bezwaren/angsten.
@ bittermoon:
na therapie ben ik terug geweest (buitenland). omdat ik zoiets wilde doen/bewijzen voor mezelf en kon ook meteen het land bekijken. Ik was vondeling, dus zijn er geen gegevens van mij. heb ook geen probleem met geadopteerd zijn op zich. ongetwijfeld het beste dat me ooit is overkomen. En ik weet niet of het vinden van de biologische moeder zou helpen. Ik twijfel er seconde aan dat zij het beste deed voor mij, omdat zij niet anders kon. En hier heb ik een superleven gekregen.
Dat is heel erg fijn dat je dit zo ervaart
het bezorgt me echter wel eens een schuldgevoel, omdat mensen het daar zoveel slechter hebben. arm zijn, nauwelijk basisvoorzieningen. die hebben geen tijd om down te zijn.ze mtoen zorgen dat ze die dag eten hebben voor zichzelf en hun kinderen. en dan ik, heb alles en toch niet
En nog eens schuldgevoel. Mja, zo heb je geen vijanden nodig he?
Je bent inderdaad een gezegend mens dat je hier woont. Maar ook dat je de ruimte hebt om even down te zijn, om fouten te maken, om te falen.
Weet je wat echte lef is? Het lef hebben om op je bek te durven gaan om verder te komen. Het lef om fouten de durven maken om daarvan te leren. En dat gun ik jou...
maandag 9 augustus 2010 om 19:14
quote:domnaiefmutsje schreef op 09 augustus 2010 @ 17:51:
[...]
En nog eens schuldgevoel. Mja, zo heb je geen vijanden nodig he?
Je bent inderdaad een gezegend mens dat je hier woont. Maar ook dat je de ruimte hebt om even down te zijn, om fouten te maken, om te falen.
Weet je wat echte lef is? Het lef hebben om op je bek te durven gaan om verder te komen. Het lef om fouten de durven maken om daarvan te leren. En dat gun ik jou...dit vind ik echt heel mooi geschreven.
[...]
En nog eens schuldgevoel. Mja, zo heb je geen vijanden nodig he?
Je bent inderdaad een gezegend mens dat je hier woont. Maar ook dat je de ruimte hebt om even down te zijn, om fouten te maken, om te falen.
Weet je wat echte lef is? Het lef hebben om op je bek te durven gaan om verder te komen. Het lef om fouten de durven maken om daarvan te leren. En dat gun ik jou...dit vind ik echt heel mooi geschreven.
maandag 9 augustus 2010 om 21:53
Hi Elmoreno,
Hier ook een mensje uit een land hier ver vandaan waar paddestoelenhuisjes en golfplaatjes staan. Vanzelfsprekend met hechtingsproblematiek, vraag me af of je als geadopteerd mensje naar een psych kan gaan zonder dat stempeltje opgeplakt te krijgen? Maar goed das meer mijn frustratie.
Mischien wat kort door de bocht, maar kan het zijn dat je nog steeds een beetje depri bent ?
Ook ik heb vaak genoeg gehoord dat ik wel heel erg dankbaar en blij moet zijn omdat ik naar dit superwelvarende land ben gehaald. Ik heb het idee dat mensen in elk land ongeveer even gelukkig zijn. Er is altijd wel iets om je zorgen om te maken - heb ik vandaag te eten? of oh jee ik kan niet eten want echt veel te dik en dan word ik weer eens uitgelachen... Alleen moet je het daar zonder pilletjes zien te overleven. Ik zie echt niet in waarom jij of ik zo enorm dankbaar moeten zijn of schuldig moeten voelen, of meer dan niet geadopteerde kinderen. "Zij" hebben net zoveel geluk om hier geboren te worden ipv...
Hier ook een mensje uit een land hier ver vandaan waar paddestoelenhuisjes en golfplaatjes staan. Vanzelfsprekend met hechtingsproblematiek, vraag me af of je als geadopteerd mensje naar een psych kan gaan zonder dat stempeltje opgeplakt te krijgen? Maar goed das meer mijn frustratie.
Mischien wat kort door de bocht, maar kan het zijn dat je nog steeds een beetje depri bent ?
Ook ik heb vaak genoeg gehoord dat ik wel heel erg dankbaar en blij moet zijn omdat ik naar dit superwelvarende land ben gehaald. Ik heb het idee dat mensen in elk land ongeveer even gelukkig zijn. Er is altijd wel iets om je zorgen om te maken - heb ik vandaag te eten? of oh jee ik kan niet eten want echt veel te dik en dan word ik weer eens uitgelachen... Alleen moet je het daar zonder pilletjes zien te overleven. Ik zie echt niet in waarom jij of ik zo enorm dankbaar moeten zijn of schuldig moeten voelen, of meer dan niet geadopteerde kinderen. "Zij" hebben net zoveel geluk om hier geboren te worden ipv...
dinsdag 10 augustus 2010 om 09:19
@ domnaief mutsje: je hebt helemaal gelijk. Ik weet niet eens waarom ik altijd de moeilijk weg neem, het vliegtuig klinkt beter. ben het trouwens ook met je eens dat ik liever probeer enkeihard onderuit ga dan maar angtsvallig in hoekje blijf zitten. t punt is nu dat ik niet kan zien waarhene ik me begeef en daardoor lekker veilig t niet doe.
@poisonIvy: Ik heb het nooit gehoord van anderen hoor, heb ik mezelf aangepraat. juist nu ik terug ben geweest. Al heb ik altijd al gevoeld dat ik beter zou moeten kunnen dan waar ik ben en vergeet heel vaak wat ik allemaal al wel heb bereikt en gedaan. en daar zitten echt dingen tussen die anderen mensen niet (durven) doen en waar ik zelf ook bang voor was. maar dan toch doen.
Ik mis die persoon die ik was. en vind het moeilijk om lief te zijn voor mezelf, zoals ik voor een ander in mijn plaats waarschijnlijk wel zou doen. Maar het maakt me gewoon zo boos, dat het niet lukt
neem nou vandaag. het 1e wat ik denk bij het opstan is "gaan we weer, weer een dag". terwijl ik helemala nog niet weet hoe die gaat verlopen. tis mooi weer enz. ik moet de gedachte wel van me afwassen, want ik durf daar niet aan toe te geven. zie ook niet wat dat me zou opleveren.
@poisonIvy: Ik heb het nooit gehoord van anderen hoor, heb ik mezelf aangepraat. juist nu ik terug ben geweest. Al heb ik altijd al gevoeld dat ik beter zou moeten kunnen dan waar ik ben en vergeet heel vaak wat ik allemaal al wel heb bereikt en gedaan. en daar zitten echt dingen tussen die anderen mensen niet (durven) doen en waar ik zelf ook bang voor was. maar dan toch doen.
Ik mis die persoon die ik was. en vind het moeilijk om lief te zijn voor mezelf, zoals ik voor een ander in mijn plaats waarschijnlijk wel zou doen. Maar het maakt me gewoon zo boos, dat het niet lukt
neem nou vandaag. het 1e wat ik denk bij het opstan is "gaan we weer, weer een dag". terwijl ik helemala nog niet weet hoe die gaat verlopen. tis mooi weer enz. ik moet de gedachte wel van me afwassen, want ik durf daar niet aan toe te geven. zie ook niet wat dat me zou opleveren.
