Thuis
alle pijlers
Ze heeft de kat laten inslapen zonder te overleggen!!
dinsdag 10 augustus 2010 om 22:20
Waarschuwing: (te) lang verhaal!
Mijn moeder had tot gisteren dus 7 katten.
De jongste 10 en de oudste 14. Ik ben zelf 26, dus het zijn al vanaf jongs af aan mijn maatjes en als ik bij mijn moeder thuis kom vind ik 't hartstikke leuk om te poezen ook weer even te zien. Ik woon vanaf mijn 20e op mezelf, maar heb nog wel tot vorig jaar november 1,5 jaar thuis gewoond omdat mijn relatie uit ging. Ik gaf ze altijd elke dag te eten en ze hebben allemaal hun eigen stekje in de schuur (waar ze eten).
Een van mijn moeders katten is altijd al een probleem geval geweest. Als kitten was ze erg ziek (longontsteking, ed) en het is altijd een klein poesje gebleven. Een beetje raar ook. Liet zich niet gauw oppakken, ze kwam alleen maar bij mijn moeder op schoot zitten en als het regende dan kwam ze liever niet buiten, maar ging ze binnen in een hoekje zitten plassen.
Maar ergens had ik wel een zwak voor haar. Klein sneu katje wat zich best liet aanhalen als ze ergens hoog zat. Dan kon je haar aaien en knuffelen en was ze vreselijk aan het spinnen.
De laatste jaren ging 't echter steeds minder. Achter in de serre zitten miauwen, meer plassen in hoekjes en soms wel eens uren alleen maar jammeren terwijl er niets aan de hand leek te zijn.
Mijn moeder zei altijd: die kat spoort niet.
Mijn moeder is 2 maanden terug verhuisd. Ze heeft een grote tuin en de katten gaan naar buiten. Ze heeft geen kattenbak.
Helaas bleef de kat in kwestie dezelfde problemen vertonen en mijn moeder klaagde regelmatig dat ze stapelgek werd van "die gestoorde kat".
Vannacht heeft dat katje weer zo zitten jammeren en weer zitten plassen in huis dat mijn moeder haar meegenomen heeft naar de dierenarts. Die heeft het beestje helemaal onderzocht en kon niks vinden wat op problemen kon duiden.
Mijn moeder dacht dat het misschien kon liggen aan alle drukte(ze heeft nog 6 katten en 3 honden, maar wel alle ruimte) of dat ze als kitten zo ziek is geweest. Maar echt een aanwijsbare oorzaak is er dus niet.
Vanavond belde mijn moeder dat ze dus met die kat naar de dierenarts was geweest en dat ze haar had laten inslapen.
Ik kon mijn oren niet geloven. Ik zat te eten na een drukke werkdag en mijn eetlust was gelijk vergaan.
Ik ben verder niet met haar in discussie gegaan en heb opgegangen met dat we er later nog wel over zouden praten. Ik heb mijn zusje gesmst en die belde terug dat ze nogal ontdaan was en dat ze niet begreep dat mijn moeder zonder te overleggen die kat heeft laten inslapen.
Ik begrijp wel dat ze gek werd van dat beest en ik was ook niet bijzonder aan haar gehecht, maar ik vind het toch wel een zielig idee. Mijn vriend zegt weer dat het mijn moeders keuze was en dat ik daar gewoon achter moet staan. Kortom, volgens hem zeur ik en moet ik het gewoon respecteren. Ik zorg niet voor die kat, het is niet mijn kat en als mijn moeder dat wil doen zo, dan moet ze dat doen en ik heb er niets over te zeggen.
In onze familie is het echter wel zo dat we die katten als de onze beschouwen, dus van mij, mijn moeder en van mijn zusje. We zijn met ze opgegroeid en ze had tenminste met mij en mijn zus kunnen overleggen.
Mijn zus vind dat er nog alternatieven waren (asiel, bij mij of bij haar, medicijnen??, kattenbak, etc), maar voor mijn moeder was het blijkbaar genoeg.
Ik vind het heel triest. Ik was er niet bij (normaal zijn we er allemaal bij als we een huisdier laten inslapen) en ik weet niet of het nu écht nodig was.
Wat vinden jullie? Had ze even met ons moeten/kunnen/mogen overleggen, het even melden of stel ik me nu aan?
Ik vind het maar heel raar en onverwacht en ik had toch nog iets willen doen voor het beestje...Ik weet nu ook even neit wat ik er van moet vinden en heb niet meer met mijn moeder gesproken.
Bovendien kan ik het niet terugdraaien
Mijn moeder had tot gisteren dus 7 katten.
De jongste 10 en de oudste 14. Ik ben zelf 26, dus het zijn al vanaf jongs af aan mijn maatjes en als ik bij mijn moeder thuis kom vind ik 't hartstikke leuk om te poezen ook weer even te zien. Ik woon vanaf mijn 20e op mezelf, maar heb nog wel tot vorig jaar november 1,5 jaar thuis gewoond omdat mijn relatie uit ging. Ik gaf ze altijd elke dag te eten en ze hebben allemaal hun eigen stekje in de schuur (waar ze eten).
Een van mijn moeders katten is altijd al een probleem geval geweest. Als kitten was ze erg ziek (longontsteking, ed) en het is altijd een klein poesje gebleven. Een beetje raar ook. Liet zich niet gauw oppakken, ze kwam alleen maar bij mijn moeder op schoot zitten en als het regende dan kwam ze liever niet buiten, maar ging ze binnen in een hoekje zitten plassen.
Maar ergens had ik wel een zwak voor haar. Klein sneu katje wat zich best liet aanhalen als ze ergens hoog zat. Dan kon je haar aaien en knuffelen en was ze vreselijk aan het spinnen.
De laatste jaren ging 't echter steeds minder. Achter in de serre zitten miauwen, meer plassen in hoekjes en soms wel eens uren alleen maar jammeren terwijl er niets aan de hand leek te zijn.
Mijn moeder zei altijd: die kat spoort niet.
Mijn moeder is 2 maanden terug verhuisd. Ze heeft een grote tuin en de katten gaan naar buiten. Ze heeft geen kattenbak.
Helaas bleef de kat in kwestie dezelfde problemen vertonen en mijn moeder klaagde regelmatig dat ze stapelgek werd van "die gestoorde kat".
Vannacht heeft dat katje weer zo zitten jammeren en weer zitten plassen in huis dat mijn moeder haar meegenomen heeft naar de dierenarts. Die heeft het beestje helemaal onderzocht en kon niks vinden wat op problemen kon duiden.
Mijn moeder dacht dat het misschien kon liggen aan alle drukte(ze heeft nog 6 katten en 3 honden, maar wel alle ruimte) of dat ze als kitten zo ziek is geweest. Maar echt een aanwijsbare oorzaak is er dus niet.
Vanavond belde mijn moeder dat ze dus met die kat naar de dierenarts was geweest en dat ze haar had laten inslapen.
Ik kon mijn oren niet geloven. Ik zat te eten na een drukke werkdag en mijn eetlust was gelijk vergaan.
Ik ben verder niet met haar in discussie gegaan en heb opgegangen met dat we er later nog wel over zouden praten. Ik heb mijn zusje gesmst en die belde terug dat ze nogal ontdaan was en dat ze niet begreep dat mijn moeder zonder te overleggen die kat heeft laten inslapen.
Ik begrijp wel dat ze gek werd van dat beest en ik was ook niet bijzonder aan haar gehecht, maar ik vind het toch wel een zielig idee. Mijn vriend zegt weer dat het mijn moeders keuze was en dat ik daar gewoon achter moet staan. Kortom, volgens hem zeur ik en moet ik het gewoon respecteren. Ik zorg niet voor die kat, het is niet mijn kat en als mijn moeder dat wil doen zo, dan moet ze dat doen en ik heb er niets over te zeggen.
In onze familie is het echter wel zo dat we die katten als de onze beschouwen, dus van mij, mijn moeder en van mijn zusje. We zijn met ze opgegroeid en ze had tenminste met mij en mijn zus kunnen overleggen.
Mijn zus vind dat er nog alternatieven waren (asiel, bij mij of bij haar, medicijnen??, kattenbak, etc), maar voor mijn moeder was het blijkbaar genoeg.
Ik vind het heel triest. Ik was er niet bij (normaal zijn we er allemaal bij als we een huisdier laten inslapen) en ik weet niet of het nu écht nodig was.
Wat vinden jullie? Had ze even met ons moeten/kunnen/mogen overleggen, het even melden of stel ik me nu aan?
Ik vind het maar heel raar en onverwacht en ik had toch nog iets willen doen voor het beestje...Ik weet nu ook even neit wat ik er van moet vinden en heb niet meer met mijn moeder gesproken.
Bovendien kan ik het niet terugdraaien
dinsdag 10 augustus 2010 om 22:23
Ik vind het vreemd dat een DA een kerngezond beesie in laat slapen omdat die toevallig lastig was.
Los daarvan ik kan me voorstellen dat je dit niet leuk vind zeker omdat jullie normaal betrokken worden bij dergelijke zaken. Ik denk dat ze wel wist dat jij haar om wilde praten en ze hier geen behoefte aan had.
Hoe moeilijk het ook is het zijn haar dieren en ze is het niet verplicht jou te vertellen maar het zou zeker wel zo netjes zijn geweest.
Los daarvan ik kan me voorstellen dat je dit niet leuk vind zeker omdat jullie normaal betrokken worden bij dergelijke zaken. Ik denk dat ze wel wist dat jij haar om wilde praten en ze hier geen behoefte aan had.
Hoe moeilijk het ook is het zijn haar dieren en ze is het niet verplicht jou te vertellen maar het zou zeker wel zo netjes zijn geweest.
dinsdag 10 augustus 2010 om 22:25
Ik kan me goed voorstellen dat het rauw op je dak komt vallen en dat je er verdrietig van bent dat de kat ingeslapen is.
Maar je bent al 'n poos uit huis, de kat is en was niet van jou, je droeg er niet de fysieke en niet de financiële zorg voor. Je moeder leefde met die kat, droeg er de zorg voor, het was haar kat. Dan hoeft ze dat m.i. niet te overleggen.
Het was fijn geweest als ze met jou en je zus had willen overleggen over alternatieven. Maar het is haar keus geweest om dat niet te doen, en ook dat recht heeft ze.
Echt, ik kan me je verdriet heel goed voorstellen, maar probeer het je moeder niet aan te rekenen dat ze niet overlegd heeft.
Maar je bent al 'n poos uit huis, de kat is en was niet van jou, je droeg er niet de fysieke en niet de financiële zorg voor. Je moeder leefde met die kat, droeg er de zorg voor, het was haar kat. Dan hoeft ze dat m.i. niet te overleggen.
Het was fijn geweest als ze met jou en je zus had willen overleggen over alternatieven. Maar het is haar keus geweest om dat niet te doen, en ook dat recht heeft ze.
Echt, ik kan me je verdriet heel goed voorstellen, maar probeer het je moeder niet aan te rekenen dat ze niet overlegd heeft.
Iets anders
dinsdag 10 augustus 2010 om 22:26
Ik heb ongeveer hetzelfde gehad en nog kan ik er boos om worden. Ik was inmiddels een half jaar al weg bij mijn moeder en ze had nog twee katten. Inmiddels was haar man bij haar ingetrokken en hij had ook zijn kat meegenomen. 1 van de katten van mijn moeder, was een stresskat. Hij moest altijd wennen aan veranderingen. En dat uitte hij dan door een paar keer te plassen in het huis. Vaak na een week was het over.
Dus omdat er een nieuwe kat was bijgekomen, begon hij weer met plassen in huis. De nieuwe man van mijn moeder vond het maar niks. Dus ik kreeg opeens ´s avonds na mijn werk een telefoontje van mijn moeder dat ze naar de dierenarts was gegaan met de kat en hem had in laten slapen. Ik was zo boos. Boos dat ze het niet had overlegd met mij, want ik was echt maatjes met die kat en boos dat ze mij niet kans had gegeven om afscheid te nemen.
Dus omdat er een nieuwe kat was bijgekomen, begon hij weer met plassen in huis. De nieuwe man van mijn moeder vond het maar niks. Dus ik kreeg opeens ´s avonds na mijn werk een telefoontje van mijn moeder dat ze naar de dierenarts was gegaan met de kat en hem had in laten slapen. Ik was zo boos. Boos dat ze het niet had overlegd met mij, want ik was echt maatjes met die kat en boos dat ze mij niet kans had gegeven om afscheid te nemen.
dinsdag 10 augustus 2010 om 22:27
Ach... wat een verdrietig verhaal. Je stelt je niet aan, je moeder had het moeten zeggen, dan had je je er op voor kunnen bereiden. Je beestje is toch jarenlang onderdeel van het gezin geweest... een "gekke" kat of niet. Hij hoorde wel bij jullie!
Kun je op één of andere manier nog afscheid van hem nemen? Hem zien, zijn as ophalen of hem begraven? Dan kun je het misschien een beetje "een plekje geven". (hoe vreselijk dat nu ook klinkt).
Sterkte meid! Dikke knuffel voor jou.
Kun je op één of andere manier nog afscheid van hem nemen? Hem zien, zijn as ophalen of hem begraven? Dan kun je het misschien een beetje "een plekje geven". (hoe vreselijk dat nu ook klinkt).
Sterkte meid! Dikke knuffel voor jou.
dinsdag 10 augustus 2010 om 22:34
Dank je wel allemaal voor de (snelle) reacties.
Toch wel fijn dat er mensen zijn die het wel begrijpen. De reactie van Babsjuh het meeste in de richting van mijn vriend. Daarom was ik ook wel benieuwd of ik nou de enige was die er zo over zou denken.
Overigens help ik mijn moeder regelmatig financieel, omdat ze een wisselend inkomen heeft. Ze werkt als freelancer en ik spring nogal eens bij, ook met het zorgdragen voor de huisdieren.
Maar inderdaad, zij draagt er de echte zorg voor, ik woon niet in dat huis dus ik heb geen last van kattenpis.
Ik zal het haar ook niet gaan aanrekenen, maar ik denk dat ik gewoon teleurgesteld ben. Ik had het katje nog wel even willen zien denk ik of er tenminste bij zijn. Nu zie ik het telkens voor me hoe ze een spuitje krijgt en ik ben er toch wel een beetje verdrietig van.
Was ze kerngezond...tjah...fysiek waarschijnlijk wel. In het koppie? Toch genoot ze nog wel van haar leventje denk ik, lekker buiten en zo en altijd wel in de buurt.
We hebben in de tuin een monumentje staan voor de overleden huisdieren; hier staan ook een aantal urntjes is. Haar urntje komt er bij te staan natuurlijk.
Toch wel fijn dat er mensen zijn die het wel begrijpen. De reactie van Babsjuh het meeste in de richting van mijn vriend. Daarom was ik ook wel benieuwd of ik nou de enige was die er zo over zou denken.
Overigens help ik mijn moeder regelmatig financieel, omdat ze een wisselend inkomen heeft. Ze werkt als freelancer en ik spring nogal eens bij, ook met het zorgdragen voor de huisdieren.
Maar inderdaad, zij draagt er de echte zorg voor, ik woon niet in dat huis dus ik heb geen last van kattenpis.
Ik zal het haar ook niet gaan aanrekenen, maar ik denk dat ik gewoon teleurgesteld ben. Ik had het katje nog wel even willen zien denk ik of er tenminste bij zijn. Nu zie ik het telkens voor me hoe ze een spuitje krijgt en ik ben er toch wel een beetje verdrietig van.
Was ze kerngezond...tjah...fysiek waarschijnlijk wel. In het koppie? Toch genoot ze nog wel van haar leventje denk ik, lekker buiten en zo en altijd wel in de buurt.
We hebben in de tuin een monumentje staan voor de overleden huisdieren; hier staan ook een aantal urntjes is. Haar urntje komt er bij te staan natuurlijk.
dinsdag 10 augustus 2010 om 22:36
dinsdag 10 augustus 2010 om 22:39
Ik vind dat je moeder je inderdaad wel had moeten inlichten vooraf hierover. Had je nog de kans gehad om er een andere oplossing voor te vinden of in ieder geval afscheid te nemen van het beestje.
Ik vind het overigens niet raar de de dierenarts de kat zonder dat er lichamelijke problemen zijn geconstandeerd heeft laten inslapen. Het gaat hier om een kat op leeftijd met gedragsproblemen waardoor die als huisdier eigenlijk niet geschikt is. Z'on kat heeft in het asiel geen enkele kans. Bovendien kun je je afvragen of jet het dier in kwestie daar een plezier mee zou doen.
Ik vind het overigens niet raar de de dierenarts de kat zonder dat er lichamelijke problemen zijn geconstandeerd heeft laten inslapen. Het gaat hier om een kat op leeftijd met gedragsproblemen waardoor die als huisdier eigenlijk niet geschikt is. Z'on kat heeft in het asiel geen enkele kans. Bovendien kun je je afvragen of jet het dier in kwestie daar een plezier mee zou doen.
dinsdag 10 augustus 2010 om 22:40
dinsdag 10 augustus 2010 om 22:40
Ronduit schandalig dat ze een gezond diertje heeft laten inslapen. Walgelijk dat sommige mensen zo weinig gevoel en verantwoordelijkheidsbesef hebben dat ze een dier wat aan hun zorg is toevertrouwd laten inslapen terwijl het gezond is.
Gadverdamme, ik kan nog steeds laaiend worden om het feit dat mensen zo kunnen zijn
Gadverdamme, ik kan nog steeds laaiend worden om het feit dat mensen zo kunnen zijn
dinsdag 10 augustus 2010 om 22:40
Nou het is niet dat ik boos ben op mijn vriend, ergens heeft hij een punt. Hij is geen groot kattenliefhebber en heeft bovendien niet zo'n sterke band met zijn ouders. Ik wel. Laten we het zo stellen: hij kan zich daar niet in inleven en begrijpt dat niet. Zal wel aan hem liggen, hij heeft een lichte vorm van autisme.
Zoals Babsjuh zei: het was mijn moeders kat, zij zorgde ervoor en zij zat met de problemen ervan.
Edit: dank je Baukje voor je reactie.
Daar heb ik zeker wat aan, van jou als dierenarts zijnde (of nou ja, met pensioen, toch?
)
Zoals Babsjuh zei: het was mijn moeders kat, zij zorgde ervoor en zij zat met de problemen ervan.
Edit: dank je Baukje voor je reactie.
Daar heb ik zeker wat aan, van jou als dierenarts zijnde (of nou ja, met pensioen, toch?
)
dinsdag 10 augustus 2010 om 22:45
Overigens was dat gejammer erg storend en ging het soms ook gewoon echt door merg en been. Het was ons echt totaal onbekend waarom ze dat deed. Maar het was ook niet elke dag. Eigenlijk alleen afgelopen nacht dat ze bijna de hele nacht door heeft zitten miauwen.
We kunnen na 10 jaar idd wel zeggen dat ze niet helemaal spoorde. Maar ik had liever nog naar alternatieven gekeken. Ik dacht ook dat mijn moeder wel gehecht aan haar was.
We kunnen na 10 jaar idd wel zeggen dat ze niet helemaal spoorde. Maar ik had liever nog naar alternatieven gekeken. Ik dacht ook dat mijn moeder wel gehecht aan haar was.
dinsdag 10 augustus 2010 om 22:49
quote:fleurtje schreef op 10 augustus 2010 @ 22:40:
Geloof er niks van hoor, dat de dierenarts het zomaar gedaan heeft.
Geloof niet dat TO in de positie is om woest te zijn op haar moeder, tenzij ze idd bij een of andere malafide dierenarts is geweest. Lees ook nergens dat TO heeft overwogen die kat in huis te nemen.
Ook van mij: welkom terug
Nee dat lees ik ook niet maar misschien wilde ze dat wel doen als ze wist dat een spuitje het gevolg zou zijn. En die keuze is haar niet gegeven.
Geloof er niks van hoor, dat de dierenarts het zomaar gedaan heeft.
Geloof niet dat TO in de positie is om woest te zijn op haar moeder, tenzij ze idd bij een of andere malafide dierenarts is geweest. Lees ook nergens dat TO heeft overwogen die kat in huis te nemen.
Ook van mij: welkom terug
Nee dat lees ik ook niet maar misschien wilde ze dat wel doen als ze wist dat een spuitje het gevolg zou zijn. En die keuze is haar niet gegeven.
dinsdag 10 augustus 2010 om 22:55
Als het zo was, dat deze kat niet tegen drukte kon hadden ze misschien eerst moeten proberen hoe die kat had gefunctioneerd in een rustige omgeving, misschien had dat beestje dan nog heel wat jaren een gelukkig leven gehad.
Ik vind het ook niet normaal, dat een dierenarts een gezonde kat laat inslapen. Echt walgelijk!!!
Ik vind het ook niet normaal, dat een dierenarts een gezonde kat laat inslapen. Echt walgelijk!!!
dinsdag 10 augustus 2010 om 22:56
dinsdag 10 augustus 2010 om 23:02
Wat?! Een katje laten inslapen omdat het voor wat overlast zorgt, maar voor de rest schijnbaar gezond is? Bizar.
Vind het vreemd dat ze niet aan jou of je zus heeft gevraagd of jullie het katje wilden hebben, of iemand anders, breng het desnoods naar het asiel, maar inslapen vind ik echt een brug te ver.
Vind het vreemd dat ze niet aan jou of je zus heeft gevraagd of jullie het katje wilden hebben, of iemand anders, breng het desnoods naar het asiel, maar inslapen vind ik echt een brug te ver.
dinsdag 10 augustus 2010 om 23:08
Ja we hebben er wel eens over gesproken, maar we wisten niet of het een oplossing kon zijn. Bij mij kan die kat nl. niet naar buiten, en ze is wel gewend geweest haar hele leven buiten te komen. Alleen met droog weer uiteraard :S
Ik vond het zelf geen geweldig idee, maar als ik had kunnen voorkomen dat ze een spuitje zou krijgen had ik het wel willen proberen met haar.
Ik wist ook wel dat mijn moeder een beetje gek aan het worden was hoor, maar ze riep dan altijd: "Ik ga die kat nog eens naar het asiel brengen hoor! Ik word er helemaal gek van".
Ze heeft er nooit over gehad dat ze haar misschien maar moest laten inslapen. Daarom vind ik het ook vrij bizar. Het past niet bij mijn moeder...
Als ik had geweten dat ze écht van plan was om haar in te laten slapen had ik het echt wel willen proberen, maar ik dacht nooit dat ze echt iets rigoreus met haar van plan was.
Ik vond het zelf geen geweldig idee, maar als ik had kunnen voorkomen dat ze een spuitje zou krijgen had ik het wel willen proberen met haar.
Ik wist ook wel dat mijn moeder een beetje gek aan het worden was hoor, maar ze riep dan altijd: "Ik ga die kat nog eens naar het asiel brengen hoor! Ik word er helemaal gek van".
Ze heeft er nooit over gehad dat ze haar misschien maar moest laten inslapen. Daarom vind ik het ook vrij bizar. Het past niet bij mijn moeder...
Als ik had geweten dat ze écht van plan was om haar in te laten slapen had ik het echt wel willen proberen, maar ik dacht nooit dat ze echt iets rigoreus met haar van plan was.
dinsdag 10 augustus 2010 om 23:21
woensdag 11 augustus 2010 om 00:19
Wij hebben jarenlang een gekke kat gehad waarbij iedereen zei: geef dat beest een spuitje.
Gelukkig hebben we die opmerkingen genegeerd en is 'ie uiteindelijk 18 geworden.
En we hebben nu weer eentje in huis die regelmatig voor overlast zorgt (keihard mauwen), maar dat nemen we hier voor lief.
Ik kan me niet voorstellen dat we hem in zouden slapen.
Ik kan me heel goed voorstellen dat je er kwaad om bent. Dat zou ik ook zijn. Gekke kat of niet. Sterker nog: Ik zou woedend zijn.
Ik vind het ook belachelijk van de dierenarts.
Gelukkig hebben we die opmerkingen genegeerd en is 'ie uiteindelijk 18 geworden.
En we hebben nu weer eentje in huis die regelmatig voor overlast zorgt (keihard mauwen), maar dat nemen we hier voor lief.
Ik kan me niet voorstellen dat we hem in zouden slapen.
Ik kan me heel goed voorstellen dat je er kwaad om bent. Dat zou ik ook zijn. Gekke kat of niet. Sterker nog: Ik zou woedend zijn.
Ik vind het ook belachelijk van de dierenarts.
'I like to have powerful enemies. Makes me feel important.'
woensdag 11 augustus 2010 om 00:19
Een chronisch onzindelijk huisdier weg willen doen vind ik zeer begrijpelijk. Als echter de dochters bijzonder aan die kat gehecht waren, had ze wel even kunnen laten weten dat de kat opgeruimd ging worden zodat ze afscheid hadden kunnen nemen.
Zou TO het beestje overigens zelf in huis hebben genomen met het risico dat daar alles onder de kattenzeik zou komen als haar moeder haar had ingelicht dat ze de kat weg ging doen?
Zou TO het beestje overigens zelf in huis hebben genomen met het risico dat daar alles onder de kattenzeik zou komen als haar moeder haar had ingelicht dat ze de kat weg ging doen?
