Psyche
alle pijlers
Unfinished business... met een overledene (moede
woensdag 11 augustus 2010 om 11:20
Iemand hier ervaring mee?
Ik heb een best een moeilijke tijd in mijn jeugd gehad (vader jong overleden, moeder direct erna nieuwe vriend die vreselijk voor ons was, daarna moeder ook overleden, alles nagelaten aan haar nieuwe vriend etc). Ik zie mijzelf als een vrolijk en gezegend mens, maar kan me af en toe nog wel opwinden over het gebeuren. Dat is logisch, want het is niet niks wat er allemaal gebeurd is. Voordat ik moeder wilde worden, ben ik dan ook naar een psycholoog geweest, omdat ik een eventueel kind niet wilde opzadelen met mijn 'jeugdtrauma's. Maar, zoals zij zei, had ik alles goed een plekje kunnen geven en was boosheid over bepaalde zaken richting mijn moeder nog vrij normaal. Dit is een kwestie van slijten of er mee om leren gaan.
Dat is me altijd wel goed afgegaan. Ik heb 2 kinderen gekregen waar ik dolblij mee ben en heb ook geen 'nervous breakdown' gehad toen ik dus zelf moeder werd. Maar nu 3 jaar na de geboorte van mijn oudste, begin ik steeds meer 'last' te ondervinden. De boosheid is gesleten en het lijkt of nu pas mijn verdriet komt (mijn vader is nu 26 jaar geleden overleden en moeder 9 jaar). Ook omdat ik onlangs van twee verschillende mensen uit mijn vroegere omgeving allerlei details meldden die ik niet wist, was vergeten (of weggestopt?). Om herkenbaarheid te voorkomen kan ik daar niet te diep op ingaan, maar het heeft te maken met seksuele neigingen van stiefvader naar mij toe, maar school die hard aan de bel trok omdat het met mij niet goed ging (zenuwentics, onzekerheid etc). Het oude woedegevoel van 'je hebt me niet goed beschermd' laait weer op richting mijn moeder.
Maar ja, ik kan er zo weinig mee.... ze is overleden en ik kan het nooit meer met haar uitpraten.
Zijn er mensen die ervaring hebben met 'unfinished business' met een overledene?Hoe ben je hier mee omgegaan? Reguliere therapie, maatschappelijk werk, praatgroep of gewoon je vrienden? Ik heb weleens geprobeerd een brief te schrijven aan mijn moeder, maar dat lukt me op de een of andere manier niet. Ik wil over haar praten en niet tegen haar, dat lukt me (nog) niet.
Ik heb een best een moeilijke tijd in mijn jeugd gehad (vader jong overleden, moeder direct erna nieuwe vriend die vreselijk voor ons was, daarna moeder ook overleden, alles nagelaten aan haar nieuwe vriend etc). Ik zie mijzelf als een vrolijk en gezegend mens, maar kan me af en toe nog wel opwinden over het gebeuren. Dat is logisch, want het is niet niks wat er allemaal gebeurd is. Voordat ik moeder wilde worden, ben ik dan ook naar een psycholoog geweest, omdat ik een eventueel kind niet wilde opzadelen met mijn 'jeugdtrauma's. Maar, zoals zij zei, had ik alles goed een plekje kunnen geven en was boosheid over bepaalde zaken richting mijn moeder nog vrij normaal. Dit is een kwestie van slijten of er mee om leren gaan.
Dat is me altijd wel goed afgegaan. Ik heb 2 kinderen gekregen waar ik dolblij mee ben en heb ook geen 'nervous breakdown' gehad toen ik dus zelf moeder werd. Maar nu 3 jaar na de geboorte van mijn oudste, begin ik steeds meer 'last' te ondervinden. De boosheid is gesleten en het lijkt of nu pas mijn verdriet komt (mijn vader is nu 26 jaar geleden overleden en moeder 9 jaar). Ook omdat ik onlangs van twee verschillende mensen uit mijn vroegere omgeving allerlei details meldden die ik niet wist, was vergeten (of weggestopt?). Om herkenbaarheid te voorkomen kan ik daar niet te diep op ingaan, maar het heeft te maken met seksuele neigingen van stiefvader naar mij toe, maar school die hard aan de bel trok omdat het met mij niet goed ging (zenuwentics, onzekerheid etc). Het oude woedegevoel van 'je hebt me niet goed beschermd' laait weer op richting mijn moeder.
Maar ja, ik kan er zo weinig mee.... ze is overleden en ik kan het nooit meer met haar uitpraten.
Zijn er mensen die ervaring hebben met 'unfinished business' met een overledene?Hoe ben je hier mee omgegaan? Reguliere therapie, maatschappelijk werk, praatgroep of gewoon je vrienden? Ik heb weleens geprobeerd een brief te schrijven aan mijn moeder, maar dat lukt me op de een of andere manier niet. Ik wil over haar praten en niet tegen haar, dat lukt me (nog) niet.
woensdag 11 augustus 2010 om 11:33
Lastig, om met die gevoelens rond te moeten lopen!
Hoewel je aangeeft dat je over haar wilt praten en niet tegen haar, zijn de dingen die je eerder opschrijft toch dingen die je tegen haar zou zeggen. Er is een therapeutische techniek, empty chair, die je wellicht zou kunnen helpen. Met name gestalttherapeuten passen deze techniek toe. Er is dan een derde stoel in de kamer, waar je degene in kunt plaatsen waar je 'unfinished business mee hebt'. Heb er zelf nooit mee gewerkt, maar kan me wel voorstellen dat het helpend kan zijn.
Hoewel je aangeeft dat je over haar wilt praten en niet tegen haar, zijn de dingen die je eerder opschrijft toch dingen die je tegen haar zou zeggen. Er is een therapeutische techniek, empty chair, die je wellicht zou kunnen helpen. Met name gestalttherapeuten passen deze techniek toe. Er is dan een derde stoel in de kamer, waar je degene in kunt plaatsen waar je 'unfinished business mee hebt'. Heb er zelf nooit mee gewerkt, maar kan me wel voorstellen dat het helpend kan zijn.
woensdag 11 augustus 2010 om 11:37
Ja, ik ken dit maar al te goed. Er was voor mij maar één manier om vrede te bereiken en dat was mijn moeder haar moederschapsaureooltje af te nemen en naar haar te kijken als het individu.
Noem haar maar Beppie bijvoorbeeld, zo heette ze niet , maar goed.
Ik keek naar Beppie in plaat van naar mijn moeder en begon een vergelijking te maken met hoe zij in het leven stond en wat ze er allemaal van brouwde en hoe ik met het leven om ga. Na lang nadenken kwam ik tot de conclusie dat die arme meid ook maar wat aan het aanklooien is geweest en dat de meeste zaken haar eigenlijk niet eens kwalijk te nemen waren.
We zijn allemaal maar mensen en we maken allemaal de meest bizarre fouten, maar op één of andere manier verwachten we van onze ouders dat ze een soort perfectie met zich mee dragen en dat is dat aureooltje. Neem dat weg, je ka het ater altijd weer terugzetten met de gedachte dat het toch over je moeder gaat en dat ze zo slecht nog niet was, want dat is het, de fouten van onze ouders komen meestal niet voort uit slechtheid, maar uit incompetentie en daar gaan we allemaal wel eens onder gebukt.
Mij heeft bovenstaande enorm geholpen en ik kijk nu, 13 jaar na haar overlijden, met liefde op haar terug.
Succe en vergeet niet om haar te lachen.
Noem haar maar Beppie bijvoorbeeld, zo heette ze niet , maar goed.
Ik keek naar Beppie in plaat van naar mijn moeder en begon een vergelijking te maken met hoe zij in het leven stond en wat ze er allemaal van brouwde en hoe ik met het leven om ga. Na lang nadenken kwam ik tot de conclusie dat die arme meid ook maar wat aan het aanklooien is geweest en dat de meeste zaken haar eigenlijk niet eens kwalijk te nemen waren.
We zijn allemaal maar mensen en we maken allemaal de meest bizarre fouten, maar op één of andere manier verwachten we van onze ouders dat ze een soort perfectie met zich mee dragen en dat is dat aureooltje. Neem dat weg, je ka het ater altijd weer terugzetten met de gedachte dat het toch over je moeder gaat en dat ze zo slecht nog niet was, want dat is het, de fouten van onze ouders komen meestal niet voort uit slechtheid, maar uit incompetentie en daar gaan we allemaal wel eens onder gebukt.
Mij heeft bovenstaande enorm geholpen en ik kijk nu, 13 jaar na haar overlijden, met liefde op haar terug.
Succe en vergeet niet om haar te lachen.
woensdag 11 augustus 2010 om 11:38
Ik vond dat die psycholoog mij eigenlijk niet zo goed heeft geholpen. Zij zat mijn kwaadheid heel erg te voeden en zat zich over een aantal dingen enorm op te winden die ik niet zo zwaar zag. Ik vond dat zijn haar eigen gevoel als moeder van een 'kind' van mijn leeftijd op mij projecteerde.
Ik heb weleens iets gehoord over familieopstellingen.
Weet je, een doorverwijzing vragen vind ik nog de grootste hobbel. Ik vind dan dat ik me aanstel. Ik heb geen belemmeringen in mijn dagelijks leven, heb een gelukkig gezinsleven, leuk werk, lieve vriendinnen... het is meer dat er een stukje verleden is waar ik nog weleens moeite mee heb.
Ik heb weleens iets gehoord over familieopstellingen.
Weet je, een doorverwijzing vragen vind ik nog de grootste hobbel. Ik vind dan dat ik me aanstel. Ik heb geen belemmeringen in mijn dagelijks leven, heb een gelukkig gezinsleven, leuk werk, lieve vriendinnen... het is meer dat er een stukje verleden is waar ik nog weleens moeite mee heb.
woensdag 11 augustus 2010 om 11:46
Cateautje, dat probeer ik ook te doen. Haar te zien als een vrouw die natuurlijk iets vreselijks is overkomen (op je 41e weduwe met 4 kleine kinderen) en zo goed als ze kon - met haar eigen onzekerheden - verder te leven. Ik zet haar niet op een voetstuk en kijk naar haar als een medemoeder die zoekende is naar een stabiele basis en daarbij soms verkeerde keuzes heeft gemaakt. Maar ja, soms komt dan weer die kleuter in mij naar boven die roept 'ja maar mam, waarom heb je ons niet beschermd?'. Klinkt heel zweverig, maar dan 'knuffel' ik even dat kindje in mij en zeg dat het goed is. Meestal werkt dat wel even.... maar er hoeft niet veel te gebeuren en dan zit ik weer op dat oude gevoel.
woensdag 11 augustus 2010 om 11:46
quote:dangeensuus schreef op 11 augustus 2010 @ 11:37:
Potverdorie wat moeilijk
Ik kan me je verdriet en boosheid goed voorstellen, heb je er wel eens over nagedacht om je "stiefvader" te confronteren met hetgeen hij aangericht heeft?Ja, dat heb ik weleens overwogen, maar ik wil hem ook weer niet die credits geven.
Potverdorie wat moeilijk
Ik kan me je verdriet en boosheid goed voorstellen, heb je er wel eens over nagedacht om je "stiefvader" te confronteren met hetgeen hij aangericht heeft?Ja, dat heb ik weleens overwogen, maar ik wil hem ook weer niet die credits geven.
woensdag 11 augustus 2010 om 11:48
quote:appeltje78 schreef op 11 augustus 2010 @ 11:46:
Cateautje, dat probeer ik ook te doen. Haar te zien als een vrouw die natuurlijk iets vreselijks is overkomen (op je 41e weduwe met 4 kleine kinderen) en zo goed als ze kon - met haar eigen onzekerheden - verder te leven. Ik zet haar niet op een voetstuk en kijk naar haar als een medemoeder die zoekende is naar een stabiele basis en daarbij soms verkeerde keuzes heeft gemaakt. Maar ja, soms komt dan weer die kleuter in mij naar boven die roept 'ja maar mam, waarom heb je ons niet beschermd?'. Klinkt heel zweverig, maar dan 'knuffel' ik even dat kindje in mij en zeg dat het goed is. Meestal werkt dat wel even....
Ja, ik begrijp het.
Maar je bent al over de helft, er komt een moment dat je ineens lachend uit kan roepen, mens wat was je toch en vreselijke muts (tranen nu) en dan is het goed.
Cateautje, dat probeer ik ook te doen. Haar te zien als een vrouw die natuurlijk iets vreselijks is overkomen (op je 41e weduwe met 4 kleine kinderen) en zo goed als ze kon - met haar eigen onzekerheden - verder te leven. Ik zet haar niet op een voetstuk en kijk naar haar als een medemoeder die zoekende is naar een stabiele basis en daarbij soms verkeerde keuzes heeft gemaakt. Maar ja, soms komt dan weer die kleuter in mij naar boven die roept 'ja maar mam, waarom heb je ons niet beschermd?'. Klinkt heel zweverig, maar dan 'knuffel' ik even dat kindje in mij en zeg dat het goed is. Meestal werkt dat wel even....
Ja, ik begrijp het.
Maar je bent al over de helft, er komt een moment dat je ineens lachend uit kan roepen, mens wat was je toch en vreselijke muts (tranen nu) en dan is het goed.
woensdag 11 augustus 2010 om 11:48
woensdag 11 augustus 2010 om 11:49
Wat Cateautje schrijft is ook wat mij heeft geholpen. Ik had juist vóór mijn moeders dood veel issues met haar, en zij ging middenin die issues dood. Dat zette natuurlijk alles op zijn kop, maar al vrij snel na haar dood, eigenlijk al toen ik haar huis aan het opruimen was, ging ik haar meer en meer als mens zien, ipv als supermama die dús ook tekort geschoten was.
Het hielp ook erg dat ik zelf heel erg zoekende was in het moederschap (ik had net mijn eerste kind gekregen toen mijn moeder doodging) en ik bedacht me eigenlijk daardoor pas dat mijn moeder natuurlijk ook maar gewoon net als ik wat aan het aanklooien was geweest. Eigenlijk net wat Cateautje zegt, dus. Je vergeet zo snel dat je moeder ook maar gewoon een vrouw is, in mijn geval was ze zelfs nog maar een jong meisje.
Ik ben nu zelfs heel erg trots op mijn moeder, heb erg veel bewondering voor haar, ondanks dat ze echt ook bij tijd en wijle grote steken heeft laten vallen. Maar ze was maar een mens, en ergens vind ik het zelfs wel grappig dat ze in mijn ogen altijd zo'n godheid was dat ik dat pas in de gaten kreeg toen ze er niet meer was.
Het hielp ook erg dat ik zelf heel erg zoekende was in het moederschap (ik had net mijn eerste kind gekregen toen mijn moeder doodging) en ik bedacht me eigenlijk daardoor pas dat mijn moeder natuurlijk ook maar gewoon net als ik wat aan het aanklooien was geweest. Eigenlijk net wat Cateautje zegt, dus. Je vergeet zo snel dat je moeder ook maar gewoon een vrouw is, in mijn geval was ze zelfs nog maar een jong meisje.
Ik ben nu zelfs heel erg trots op mijn moeder, heb erg veel bewondering voor haar, ondanks dat ze echt ook bij tijd en wijle grote steken heeft laten vallen. Maar ze was maar een mens, en ergens vind ik het zelfs wel grappig dat ze in mijn ogen altijd zo'n godheid was dat ik dat pas in de gaten kreeg toen ze er niet meer was.
Am Yisrael Chai!
woensdag 11 augustus 2010 om 11:52
quote:appeltje78 schreef op 11 augustus 2010 @ 11:46:
Cateautje, dat probeer ik ook te doen. Haar te zien als een vrouw die natuurlijk iets vreselijks is overkomen (op je 41e weduwe met 4 kleine kinderen) en zo goed als ze kon - met haar eigen onzekerheden - verder te leven. Ik zet haar niet op een voetstuk en kijk naar haar als een medemoeder die zoekende is naar een stabiele basis en daarbij soms verkeerde keuzes heeft gemaakt. Maar ja, soms komt dan weer die kleuter in mij naar boven die roept 'ja maar mam, waarom heb je ons niet beschermd?'. Klinkt heel zweverig, maar dan 'knuffel' ik even dat kindje in mij en zeg dat het goed is. Meestal werkt dat wel even.... maar er hoeft niet veel te gebeuren en dan zit ik weer op dat oude gevoel.Dat herken ik wel, maar dat slijt. Ik heb voor mezelf ontdekt dat dat niet zozeer dat oude gevoel is waar ik dan verdrietig van word, maar juist het feit dat ik niet meer dat kleutertje ben. Zolang je moeder er nog is ben je nog altijd dat kleutertje. En hetgeen, wat volgens mij af en toe nog gierend pijn kan doen, is het besef dat je nooit meer dat kleutertje zal zijn en voor de rest van je leven volwassen moet zijn. Het is, bij mij in ieder geval, niet zozeer verdriet om het kind dat ik was, maar verdriet omdat ik geen kind meer ben.
Cateautje, dat probeer ik ook te doen. Haar te zien als een vrouw die natuurlijk iets vreselijks is overkomen (op je 41e weduwe met 4 kleine kinderen) en zo goed als ze kon - met haar eigen onzekerheden - verder te leven. Ik zet haar niet op een voetstuk en kijk naar haar als een medemoeder die zoekende is naar een stabiele basis en daarbij soms verkeerde keuzes heeft gemaakt. Maar ja, soms komt dan weer die kleuter in mij naar boven die roept 'ja maar mam, waarom heb je ons niet beschermd?'. Klinkt heel zweverig, maar dan 'knuffel' ik even dat kindje in mij en zeg dat het goed is. Meestal werkt dat wel even.... maar er hoeft niet veel te gebeuren en dan zit ik weer op dat oude gevoel.Dat herken ik wel, maar dat slijt. Ik heb voor mezelf ontdekt dat dat niet zozeer dat oude gevoel is waar ik dan verdrietig van word, maar juist het feit dat ik niet meer dat kleutertje ben. Zolang je moeder er nog is ben je nog altijd dat kleutertje. En hetgeen, wat volgens mij af en toe nog gierend pijn kan doen, is het besef dat je nooit meer dat kleutertje zal zijn en voor de rest van je leven volwassen moet zijn. Het is, bij mij in ieder geval, niet zozeer verdriet om het kind dat ik was, maar verdriet omdat ik geen kind meer ben.
Am Yisrael Chai!
woensdag 11 augustus 2010 om 11:54
quote:fashionvictim schreef op 11 augustus 2010 @ 11:52:
[...]
Dat herken ik wel, maar dat slijt. Ik heb voor mezelf ontdekt dat dat niet zozeer dat oude gevoel is waar ik dan verdrietig van word, maar juist het feit dat ik niet meer dat kleutertje ben. Zolang je moeder er nog is ben je nog altijd dat kleutertje. En hetgeen, wat volgens mij af en toe nog gierend pijn kan doen, is het besef dat je nooit meer dat kleutertje zal zijn en voor de rest van je leven volwassen moet zijn. Het is, bij mij in ieder geval, niet zozeer verdriet om het kind dat ik was, maar verdriet omdat ik geen kind meer ben.Ja, is helemaal waar.
[...]
Dat herken ik wel, maar dat slijt. Ik heb voor mezelf ontdekt dat dat niet zozeer dat oude gevoel is waar ik dan verdrietig van word, maar juist het feit dat ik niet meer dat kleutertje ben. Zolang je moeder er nog is ben je nog altijd dat kleutertje. En hetgeen, wat volgens mij af en toe nog gierend pijn kan doen, is het besef dat je nooit meer dat kleutertje zal zijn en voor de rest van je leven volwassen moet zijn. Het is, bij mij in ieder geval, niet zozeer verdriet om het kind dat ik was, maar verdriet omdat ik geen kind meer ben.Ja, is helemaal waar.
woensdag 11 augustus 2010 om 11:58
Het gevoel dat je in haar armen weg kon kruipen is helaas voor altijd weg, en dat is wennen. Het kan zelfs zo zijn dat dat niet meer over gaat omdat er nooit iemand in je leven komt die deze taak kan over nemen. Het is niet zozeer iets lichamelijks, maar een spirituele ervaring om je zo veilig te voelen bij iemand en op één of andere manier kan dat het beste bij je ouders en het is heel wat als je in de wereld iemand vindt die dat over kan nemen. Daar komt ook nog eens bij kijken dat je het gevoel hebt dat zij jou dat voortijdig heeft afgenomen door je niet op het juiste moment te beschermen. Vergeef haar, het was geen opzet.
woensdag 11 augustus 2010 om 13:13
FV inderdaad, dat gevoel van 'geen kind meer', geen veilige thuisbasis waar je op kunt terugvallen. Nu ben ik 32 jaar en heb ik het niet echt meer nodig, maar toen ik wees (rotwoord, maar zo is het) werd, was ik 22 jaar en ervaarde ik dat anders.
Mijn relatie stopte met haar toen zij overleed. Die relatie was toen problematisch, dus dat is wat het blijft zeg maar. Anderen om mij heen hadden soms ook zaken met hun ouders in een bepaalde fase, maar zijn daar doorheen gekomen. Mijn relatie is niet 'volwassen' geworden zoals die van hen en gestopt in het proces van losmaken van je ouders.
Cateautje, toch rijmt dat 'zalvende' (quote: vergeef haar, het was geen opzet) soms moeilijk met de feiten. Ik mocht niet meer thuiskomen in het weekend, omdat ze een vriend had die ons liever niet wilde zien. Zij ging hierin mee. Maar ja, als ik eerlijk daar naar kijk wilde ze graag geliefd zijn door haar partners en kon dan de prioriteiten wat verschuiven. Om hem te behagen. Onzekerheid dus...
Ik heb gelukkig een hele lieve schoonmoeder wiens armen in als een moeder aan vindt voelen. Dat maakt veel goed moet ik zeggen/
Mijn relatie stopte met haar toen zij overleed. Die relatie was toen problematisch, dus dat is wat het blijft zeg maar. Anderen om mij heen hadden soms ook zaken met hun ouders in een bepaalde fase, maar zijn daar doorheen gekomen. Mijn relatie is niet 'volwassen' geworden zoals die van hen en gestopt in het proces van losmaken van je ouders.
Cateautje, toch rijmt dat 'zalvende' (quote: vergeef haar, het was geen opzet) soms moeilijk met de feiten. Ik mocht niet meer thuiskomen in het weekend, omdat ze een vriend had die ons liever niet wilde zien. Zij ging hierin mee. Maar ja, als ik eerlijk daar naar kijk wilde ze graag geliefd zijn door haar partners en kon dan de prioriteiten wat verschuiven. Om hem te behagen. Onzekerheid dus...
Ik heb gelukkig een hele lieve schoonmoeder wiens armen in als een moeder aan vindt voelen. Dat maakt veel goed moet ik zeggen/
woensdag 11 augustus 2010 om 13:27
quote:appeltje78 schreef op 11 augustus 2010 @ 13:13:
FV inderdaad, dat gevoel van 'geen kind meer', geen veilige thuisbasis waar je op kunt terugvallen. Nu ben ik 32 jaar en heb ik het niet echt meer nodig, maar toen ik wees (rotwoord, maar zo is het) werd, was ik 22 jaar en ervaarde ik dat anders.
Mijn relatie stopte met haar toen zij overleed. Die relatie was toen problematisch, dus dat is wat het blijft zeg maar. Anderen om mij heen hadden soms ook zaken met hun ouders in een bepaalde fase, maar zijn daar doorheen gekomen. Mijn relatie is niet 'volwassen' geworden zoals die van hen en gestopt in het proces van losmaken van je ouders.
Cateautje, toch rijmt dat 'zalvende' (quote: vergeef haar, het was geen opzet) soms moeilijk met de feiten. Ik mocht niet meer thuiskomen in het weekend, omdat ze een vriend had die ons liever niet wilde zien. Zij ging hierin mee. Maar ja, als ik eerlijk daar naar kijk wilde ze graag geliefd zijn door haar partners en kon dan de prioriteiten wat verschuiven. Om hem te behagen. Onzekerheid dus...
Ik heb gelukkig een hele lieve schoonmoeder wiens armen in als een moeder aan vindt voelen. Dat maakt veel goed moet ik zeggen/
Het is erg moeilijk om naar je moeder te kijken als naar een regulier medemens, want zoals je zelf al aan gaf realiseer je je dat zij een moeder was die achter bleef met 4 kinderen.
Haal die kinderen eens weg en kijk naar het stuntelende meisje wat dan over blijft en haar grote liefde is verloren, dat zet de zaken veel eerder in het juiste perspectief.
FV inderdaad, dat gevoel van 'geen kind meer', geen veilige thuisbasis waar je op kunt terugvallen. Nu ben ik 32 jaar en heb ik het niet echt meer nodig, maar toen ik wees (rotwoord, maar zo is het) werd, was ik 22 jaar en ervaarde ik dat anders.
Mijn relatie stopte met haar toen zij overleed. Die relatie was toen problematisch, dus dat is wat het blijft zeg maar. Anderen om mij heen hadden soms ook zaken met hun ouders in een bepaalde fase, maar zijn daar doorheen gekomen. Mijn relatie is niet 'volwassen' geworden zoals die van hen en gestopt in het proces van losmaken van je ouders.
Cateautje, toch rijmt dat 'zalvende' (quote: vergeef haar, het was geen opzet) soms moeilijk met de feiten. Ik mocht niet meer thuiskomen in het weekend, omdat ze een vriend had die ons liever niet wilde zien. Zij ging hierin mee. Maar ja, als ik eerlijk daar naar kijk wilde ze graag geliefd zijn door haar partners en kon dan de prioriteiten wat verschuiven. Om hem te behagen. Onzekerheid dus...
Ik heb gelukkig een hele lieve schoonmoeder wiens armen in als een moeder aan vindt voelen. Dat maakt veel goed moet ik zeggen/
Het is erg moeilijk om naar je moeder te kijken als naar een regulier medemens, want zoals je zelf al aan gaf realiseer je je dat zij een moeder was die achter bleef met 4 kinderen.
Haal die kinderen eens weg en kijk naar het stuntelende meisje wat dan over blijft en haar grote liefde is verloren, dat zet de zaken veel eerder in het juiste perspectief.
woensdag 11 augustus 2010 om 13:49
Maar het 'gestuntel' ging door tot haar dood (56 jaar) moet ik zeggen. Ik had niet het idee dat ze van haar fouten leerde. Dat maakt het nog weleens wrang. Maar als ik er op zo'n manier als jij naar kijk, dan denk ik dat haar acties uitschreeuwde naar haar partner(s) 'ik doe alles voor je, als je maar van mij houdt en bij mij blijft en me niet in de steek laat zoals mijn eerste man!".
Hmmmm..... verhelderend inderdaad Cateautje...
Hmmmm..... verhelderend inderdaad Cateautje...
woensdag 11 augustus 2010 om 14:03
quote:appeltje78 schreef op 11 augustus 2010 @ 13:49:
Maar het 'gestuntel' ging door tot haar dood (56 jaar) moet ik zeggen. Ik had niet het idee dat ze van haar fouten leerde. Dat maakt het nog weleens wrang. Maar als ik er op zo'n manier als jij naar kijk, dan denk ik dat haar acties uitschreeuwde naar haar partner(s) 'ik doe alles voor je, als je maar van mij houdt en bij mij blijft en me niet in de steek laat zoals mijn eerste man!".
Hmmmm..... verhelderend inderdaad Cateautje...Veel mensen lopen rond met een gigantische leerachterstand waar het gaat om het leven zelf en net zoals niet iedereen ingenieur kan worden of hersenchirurg, zo is het ook niet voor iedereen mogelijk om de zaken van het leven op een rijtje te krijgen. Dat is geen fout, dat is een gebrek aan talent en dat is niemand te verwijten.
Maar het 'gestuntel' ging door tot haar dood (56 jaar) moet ik zeggen. Ik had niet het idee dat ze van haar fouten leerde. Dat maakt het nog weleens wrang. Maar als ik er op zo'n manier als jij naar kijk, dan denk ik dat haar acties uitschreeuwde naar haar partner(s) 'ik doe alles voor je, als je maar van mij houdt en bij mij blijft en me niet in de steek laat zoals mijn eerste man!".
Hmmmm..... verhelderend inderdaad Cateautje...Veel mensen lopen rond met een gigantische leerachterstand waar het gaat om het leven zelf en net zoals niet iedereen ingenieur kan worden of hersenchirurg, zo is het ook niet voor iedereen mogelijk om de zaken van het leven op een rijtje te krijgen. Dat is geen fout, dat is een gebrek aan talent en dat is niemand te verwijten.
woensdag 11 augustus 2010 om 14:33
Ik vind dat knap hoor, dat je er zo naar kan kijken.
Jij hebt het dus volledig zonder hulp van buitenaf gedaan?
Ik zit te googelen op 'familieopstellingen', maar vind het al snel er zo zwaar therapeutisch uitzien. Maar ik heb toch een coachingsbureau benaderd. Dat voelt wat 'lichter' dan een psycholoog.
Jij hebt het dus volledig zonder hulp van buitenaf gedaan?
Ik zit te googelen op 'familieopstellingen', maar vind het al snel er zo zwaar therapeutisch uitzien. Maar ik heb toch een coachingsbureau benaderd. Dat voelt wat 'lichter' dan een psycholoog.
woensdag 11 augustus 2010 om 14:43
quote:appeltje78 schreef op 11 augustus 2010 @ 14:33:
Ik vind dat knap hoor, dat je er zo naar kan kijken.
Jij hebt het dus volledig zonder hulp van buitenaf gedaan?
Ik zit te googelen op 'familieopstellingen', maar vind het al snel er zo zwaar therapeutisch uitzien. Maar ik heb toch een coachingsbureau benaderd. Dat voelt wat 'lichter' dan een psycholoog.
Ja, zonder hulp. Soms dringen die zaken zich gewoon aan je op en één van mijn gelukjes in het leven was , dat mijn moeder snel de neiging had om tegen mensen te zeggen, wie ben jij dan? Ja, dus dat ben ik ook maar eens gaan doen, weliswaar in gedachte, maar het hielp wel.Mijn geluk was dat ik tot dat besef kwam toen zij nog een hele tijd te leven had en ik haar op een veel nuchterder manier heb leren zien, dus de vrede, aangaande haar karakter en talenten was er al tegen de tijd dat zij overleed. Wat ik , zoals zovelen onder ons, nooit heb gekund, is alles uit kunnen spreken, daarvoor voelde zij zich te snel aangevallen. Maar goed, hoort bij het leven.
Misschien is een zelfhulpgroep iets voor je.
Ik vind dat knap hoor, dat je er zo naar kan kijken.
Jij hebt het dus volledig zonder hulp van buitenaf gedaan?
Ik zit te googelen op 'familieopstellingen', maar vind het al snel er zo zwaar therapeutisch uitzien. Maar ik heb toch een coachingsbureau benaderd. Dat voelt wat 'lichter' dan een psycholoog.
Ja, zonder hulp. Soms dringen die zaken zich gewoon aan je op en één van mijn gelukjes in het leven was , dat mijn moeder snel de neiging had om tegen mensen te zeggen, wie ben jij dan? Ja, dus dat ben ik ook maar eens gaan doen, weliswaar in gedachte, maar het hielp wel.Mijn geluk was dat ik tot dat besef kwam toen zij nog een hele tijd te leven had en ik haar op een veel nuchterder manier heb leren zien, dus de vrede, aangaande haar karakter en talenten was er al tegen de tijd dat zij overleed. Wat ik , zoals zovelen onder ons, nooit heb gekund, is alles uit kunnen spreken, daarvoor voelde zij zich te snel aangevallen. Maar goed, hoort bij het leven.
Misschien is een zelfhulpgroep iets voor je.
woensdag 11 augustus 2010 om 16:00
quote:appeltje78 schreef op 11 augustus 2010 @ 14:33:
Ik zit te googelen op 'familieopstellingen', maar vind het al snel er zo zwaar therapeutisch uitzien. Maar ik heb toch een coachingsbureau benaderd. Dat voelt wat 'lichter' dan een psycholoog.Ik snap je denkwijze wel, maar denk dat lichter in dit geval niet beter is. Er zijn bepaalde technieken (familieopstellingen, empty chair) die jou verder zouden kunnen helpen en een coach heeft hier doorgaans juist geen verstand van.
Ik zit te googelen op 'familieopstellingen', maar vind het al snel er zo zwaar therapeutisch uitzien. Maar ik heb toch een coachingsbureau benaderd. Dat voelt wat 'lichter' dan een psycholoog.Ik snap je denkwijze wel, maar denk dat lichter in dit geval niet beter is. Er zijn bepaalde technieken (familieopstellingen, empty chair) die jou verder zouden kunnen helpen en een coach heeft hier doorgaans juist geen verstand van.
