Gezondheid
alle pijlers
Mijn schoonmoeder heeft borstkanker...
zaterdag 4 september 2010 om 13:43
(Angels, ik wist niet of ik hem hier of bij psyche oid moest zetten)
Gisteren hoorden we dat mijn schoonmoeder borstkanker heeft. We weten nog niet hoever het is. Ze heeft al wel een tijd er last van, maar was doordat ze in het buitenland woont nog niet naar de dokter geweest.
Zelf heb ik een pleegmoeder verloren aan kanker(uitgezaaid over lichaam)
Ik weet dus (in mindere mate) wat hij voelt. Maar ik kan er niets mee. Ik weet niet wat ik wel en niet moet zeggen en durf hem alleen te laten weten dat ik er voor hem ben, door hem extra knuffel te geven e.d.
Mijn schoonvader denkt dat ik niet weet wat het inhoud om kanker te hebben en ik durf niet te zeggen dat ik dat dus wel weet! Maar ik weet absoluut niet wat ik tegen hem moet zeggen om hem te steunen(hij is nog alleen in het buitenland, komt hier binnenkort heen.) hij heeft dus de steun die hij kan krijgen wel nodig!
Wat ik hiermee wil is tips wat ik eventueel kan zeggen/ doen.
en steun denk ik. Ik wil er voor mijn vriend en schoonfamilie zijn, maar ik val zelf terug in mijn eigen verdriet(die ik in die tijd niet goed heb verwerkt.)
(de bekende sites ken ik wel, maar ik hoor het graag van mensen zelf. anders denk ik dat het raar overkomt/ gemaakt)
in ieder geval bedankt voor het luisteren/lezen...
Gisteren hoorden we dat mijn schoonmoeder borstkanker heeft. We weten nog niet hoever het is. Ze heeft al wel een tijd er last van, maar was doordat ze in het buitenland woont nog niet naar de dokter geweest.
Zelf heb ik een pleegmoeder verloren aan kanker(uitgezaaid over lichaam)
Ik weet dus (in mindere mate) wat hij voelt. Maar ik kan er niets mee. Ik weet niet wat ik wel en niet moet zeggen en durf hem alleen te laten weten dat ik er voor hem ben, door hem extra knuffel te geven e.d.
Mijn schoonvader denkt dat ik niet weet wat het inhoud om kanker te hebben en ik durf niet te zeggen dat ik dat dus wel weet! Maar ik weet absoluut niet wat ik tegen hem moet zeggen om hem te steunen(hij is nog alleen in het buitenland, komt hier binnenkort heen.) hij heeft dus de steun die hij kan krijgen wel nodig!
Wat ik hiermee wil is tips wat ik eventueel kan zeggen/ doen.
en steun denk ik. Ik wil er voor mijn vriend en schoonfamilie zijn, maar ik val zelf terug in mijn eigen verdriet(die ik in die tijd niet goed heb verwerkt.)
(de bekende sites ken ik wel, maar ik hoor het graag van mensen zelf. anders denk ik dat het raar overkomt/ gemaakt)
in ieder geval bedankt voor het luisteren/lezen...
zaterdag 4 september 2010 om 13:50
zaterdag 4 september 2010 om 14:23
dankjewel gravinnetje,
Mijn vriend moet gewoon werken, zo ook vandaag. vandaar dat ik probeer om contact te houden met mijn schoonvader.
Mijn vriend weet wel dat ik er zelf ook ervaring mee heb, maar beseft niet dat ik daar ook mee zit. Ik wil hem hier verder ook eigenlijk niet mee "lastig"vallen. Hij ziet zijn ouders 2 keer per jaar waar hij het moeilijk mee heeft en nu dan dit.
Ik ben bang dat ik nog lang niet verwerkt heb wat ik heb meegemaakt. ik was 15 woonde een half jaar bij mijn pleegmoeder en wist absoluut niet wat ik ermee moest. Ik heb in die tijd heel lullig gedaan. zij was erg snel boos in die tijd en ik deed alleen maar bozer terug. Daarbij heb ik nooit afscheid genomen van haar. Toen ik er wegging hadden we ruzie en ik ben ook niet naar de begrafenis geweest( ik kon het niet aan om haar kinderen e.d. te zien en niet te weten wat ik moest.)
Ik weet nog niet wat ik er zelf mee moet en vind het heel stom van me dat ik dat gedaan heb,. daarbij ben ik me er bewust van dat ik nog maar 15 was.
Daar ik dit dus nog lang niet verwerkt heb, probeer ik er wel te zijn voor mijn vriend(en schoonvader)
maar wat kan ik doen om hun te steunen?
Mijn vriend moet gewoon werken, zo ook vandaag. vandaar dat ik probeer om contact te houden met mijn schoonvader.
Mijn vriend weet wel dat ik er zelf ook ervaring mee heb, maar beseft niet dat ik daar ook mee zit. Ik wil hem hier verder ook eigenlijk niet mee "lastig"vallen. Hij ziet zijn ouders 2 keer per jaar waar hij het moeilijk mee heeft en nu dan dit.
Ik ben bang dat ik nog lang niet verwerkt heb wat ik heb meegemaakt. ik was 15 woonde een half jaar bij mijn pleegmoeder en wist absoluut niet wat ik ermee moest. Ik heb in die tijd heel lullig gedaan. zij was erg snel boos in die tijd en ik deed alleen maar bozer terug. Daarbij heb ik nooit afscheid genomen van haar. Toen ik er wegging hadden we ruzie en ik ben ook niet naar de begrafenis geweest( ik kon het niet aan om haar kinderen e.d. te zien en niet te weten wat ik moest.)
Ik weet nog niet wat ik er zelf mee moet en vind het heel stom van me dat ik dat gedaan heb,. daarbij ben ik me er bewust van dat ik nog maar 15 was.
Daar ik dit dus nog lang niet verwerkt heb, probeer ik er wel te zijn voor mijn vriend(en schoonvader)
maar wat kan ik doen om hun te steunen?
zaterdag 4 september 2010 om 15:31
Moeilijkenaam. Da's heftig..
Ook van je pleegmoeder.
Ook zou ik proberen om het emotionele gedeelte bij je vriend en schoonvader eventjes te laten voor wat het is.
Misschien kun je helpen met praktische dingen?
Boodschappen doen,thuiszorg regelen als dat nodig is,huis een keertje opruimen. etc.
Ik zou tegen je vriend zeggen dat je er voor hem bent en eventueel voor je schoonvader in emotionele en praktische zin. En kom er dan niet telkens op terug,hij weet dat je er zult zijn en dat is voor dit moment voor hem misschien wel genoeg..
En zoek voor jezelf ook hulp voor de verwerking van je stiefmoeder..
Sterkte
Ook van je pleegmoeder.
Ook zou ik proberen om het emotionele gedeelte bij je vriend en schoonvader eventjes te laten voor wat het is.
Misschien kun je helpen met praktische dingen?
Boodschappen doen,thuiszorg regelen als dat nodig is,huis een keertje opruimen. etc.
Ik zou tegen je vriend zeggen dat je er voor hem bent en eventueel voor je schoonvader in emotionele en praktische zin. En kom er dan niet telkens op terug,hij weet dat je er zult zijn en dat is voor dit moment voor hem misschien wel genoeg..
En zoek voor jezelf ook hulp voor de verwerking van je stiefmoeder..
Sterkte
Haast, ik moet niet vergeten te zwaaien,als ik mezelf voorbij loop...
zaterdag 4 september 2010 om 16:09
zaterdag 4 september 2010 om 16:17
Wat je pleegmoeder betreft, meid wat triest. Je zal zelf in zo'n moeilijke periode en dan dat erbij. Weet je waar ze begraven is? Ga er dan eens heen, breng een bloemetje en vertel daar wat je allemaal nog had willen zeggen/doen met haar. Of schrijf het op en laat de envelop daar achter. Ga er in ieder geval iets mee doen.
zaterdag 4 september 2010 om 17:53
Vriend thuis van werk. vertel dat ik met zijn vader heb gepraat. Vertel er ook bij dat het voor mij erg klote voelt dat zijn vader niet weet dat ik weet wat kanker inhoud. Vervolgens word mijn vriend boos op mij omdat ik het op mezelf betrek!
Waarom snapt hij niet gewoon dat het voor mij ook klote is?
nu is hij lopen. Laatste keer lopen was hij zomaar 2.5 uur weg, zonder iets te laten weten. Nu heeft ie gezegd dat ie wegging.
Is het nou zo egoïstisch van mij dat ik me klote voel onder dit?
Ik begrijp dus heel goed dat hij zich kut voelt... maar blijkbaar mag ik mij niet klote voelen
zaterdag 4 september 2010 om 18:14
Moeilijkenaam... ik weet niet hoe zo'n gesprek bij jullie gaat, maar het is natuurlijk wel van belang dat je dan niet alleen over jezelf begint te praten. In eerste instantie is het ZIJN moeder die het NU heeft... en dat is nu even het belangrijkste!
Als ik jou was zou ik dat eerst even steunen en daar over praten... en natuurlijk weet hij wel dat jij het ook moeilijk hebt, maar hij heeft nu even genoeg aan wat er nu allemaal op hem af komt.
En hoe belangrijk is het of jouw schoonvader weet dat jij wel bekend bent met deze afschuwelijke ziekte??
Als ik jou was zou ik dat eerst even steunen en daar over praten... en natuurlijk weet hij wel dat jij het ook moeilijk hebt, maar hij heeft nu even genoeg aan wat er nu allemaal op hem af komt.
En hoe belangrijk is het of jouw schoonvader weet dat jij wel bekend bent met deze afschuwelijke ziekte??
zaterdag 4 september 2010 om 18:51
Bianca, Ik heb het rustig aangekaart omdat ik vanmorgen zat te huilen. Ik weet donders goed hoe zij zich nu voelen. Maar dan worden er opmerkingen gemaakt die zeggen dat jij je niet kan inbeelden hoe zij zich voelen e.d.
Ik weet dat ik erg gevoelig ben voor dat soort dingen en dat mensen vaak niet snappen waarom ik mij rot voel onder bepaalde dingen.
Maar het is voor mij dus belangrijk dat het wel duidelijk is. Ik wil niet het hele traject doorlopen met hen en dan steeds geconfronteerd worden met opmerkingen die mij pijn doen.
Ik snap dat het nu in eerste instantie om hen gaat! maar daarbij moet ik niet mijzelf wegcijferen.
Ps. Hij ziet echt niet in dat ik het ook moeilijk heb. of doet er niets mee. dit is met meer dingen zo.
Ik weet dat ik erg gevoelig ben voor dat soort dingen en dat mensen vaak niet snappen waarom ik mij rot voel onder bepaalde dingen.
Maar het is voor mij dus belangrijk dat het wel duidelijk is. Ik wil niet het hele traject doorlopen met hen en dan steeds geconfronteerd worden met opmerkingen die mij pijn doen.
Ik snap dat het nu in eerste instantie om hen gaat! maar daarbij moet ik niet mijzelf wegcijferen.
Ps. Hij ziet echt niet in dat ik het ook moeilijk heb. of doet er niets mee. dit is met meer dingen zo.
zaterdag 4 september 2010 om 18:54
zaterdag 4 september 2010 om 18:56
Kijk, dat het voor jou confronterend is, dat begrijp ik heel goed. Maar de wereld van jouw vriend en schoonouders staat nu compleet op zijn kop en ze hebben daardoor geen ruimte voor jouw gevoelens. Dat kun je nu ook niet van hen verwachten. Schrijf je gevoelens op, praat op een rustig moment met je vriend en laat hem dan eerst zijn verhaal doen. En straks, als je schoonouders allebei in Nederland zijn en er een behandelplan is en daarmee meer duidelijkheid, komt er vast wel de gelegenheid om iets te vertellen over jouw eerdere ervaring met kanker.
Verder lijkt het me verstandig om, zoals gravinnetje al schrijft, iets met je gevoelens tov de ziekte en het overlijden van je pleegmoeder te gaan doen. Maar je kunt deze mensen niet opzadelen met jouw onverwerkte verdriet!
Verder lijkt het me verstandig om, zoals gravinnetje al schrijft, iets met je gevoelens tov de ziekte en het overlijden van je pleegmoeder te gaan doen. Maar je kunt deze mensen niet opzadelen met jouw onverwerkte verdriet!
zaterdag 4 september 2010 om 18:59
Ik begrijp jouw gevoel, je hebt zelf ook steun nodig nu. Maar misschien is het even niet realistisch om dat van je vriend te verwachten, aangezien zijn moeder ernstig ziek is. Hij kan jouw verdriet er gewoon even niet bij hebben misschien, omdat hij zelf iemand nodig heeft die hem kan steunen. Dus neem elkaar niet teveel kwalijk op het moment.
Heb jij iemand anders om ondertussen mee te praten? Iemand die op dit moment niet zo nou bij jullie als familie is betrokken, een vriendin ofzo? Maar het moet heel vervelend zijn dat jij het gevoel hebt dat je er niet echt bij betrokken wordt, dat gevoel krijg ik er tenminste een beetje bij.
En je schrijft dat je het verlies op je 15e niet helemaal verwerkt hebt, en dat je dat ook achteraf begrijpt omdat je toen pas 15 was. Maar vergeet niet, of je nu 15 of 50 bent, dat het gewoon een hele lastige situatie is om mee om te gaan. Dat mag je best accepteren van jezelf!
Heb jij iemand anders om ondertussen mee te praten? Iemand die op dit moment niet zo nou bij jullie als familie is betrokken, een vriendin ofzo? Maar het moet heel vervelend zijn dat jij het gevoel hebt dat je er niet echt bij betrokken wordt, dat gevoel krijg ik er tenminste een beetje bij.
En je schrijft dat je het verlies op je 15e niet helemaal verwerkt hebt, en dat je dat ook achteraf begrijpt omdat je toen pas 15 was. Maar vergeet niet, of je nu 15 of 50 bent, dat het gewoon een hele lastige situatie is om mee om te gaan. Dat mag je best accepteren van jezelf!
zaterdag 4 september 2010 om 19:09
quote:moeilijkenaam schreef op 04 september 2010 @ 19:01:
Het gaat me ook niet om dat mijn verdriet door mijn schoonouders wordt gezien, maar wel dat iig mijn vriend er enige rekening mee houd.Dan is het tijd voor een goede gesprek over jullie verwachtingen van elkaar in deze tijd. Ik vermoed dat die helaas niet overeenkomen.
Het gaat me ook niet om dat mijn verdriet door mijn schoonouders wordt gezien, maar wel dat iig mijn vriend er enige rekening mee houd.Dan is het tijd voor een goede gesprek over jullie verwachtingen van elkaar in deze tijd. Ik vermoed dat die helaas niet overeenkomen.
zaterdag 4 september 2010 om 19:32
Verwacht je niet wat veel van je vriend? Hij heeft net gisteren gehoord dat zijn moeder kanker heeft en jij wil van hem begrip dat er onverwerkt verdriet bovenkomt over je pleegmoeder? Die aan diezelfde kanker gestorven is, een mogelijkheid waar je vriend op dit moment al helemaal niet aan wil denken.
Misschien kan hij er over een tijdje weer meer rekening met jou houden, op dit moment staat de wereld gewoon nog even stil.
Misschien kan hij er over een tijdje weer meer rekening met jou houden, op dit moment staat de wereld gewoon nog even stil.
zaterdag 4 september 2010 om 19:47
Als ik je goed begrijp is dat hij verdriet heeft dus een reden om geen rekening te hoeven houden met mijn gevoelens?
Daar ben ik het absoluut niet mee eens! Ik moet ook altijd met hem rekening houden. ook als ik door heel moeilijke tijden ga.
Ik vind dat je ondanks welke omstandigheid ook, je altijd enige rekening moet houden met elkaar.
Maar zoals ik al zei, hij snapt vaker niet goed waarom ik )nog) met dingen zit.
Ik heb hem al gesmst dat het absoluut niet mijn bedoeling is om te doen alsof het om mij gaat. en dat ik absoluut geen ruzie wil.
Het duurt waarschijnlijk nog een uur voor hij thuis is. Ik hoop dat we dan even rustig kunnen praten.
Daar ben ik het absoluut niet mee eens! Ik moet ook altijd met hem rekening houden. ook als ik door heel moeilijke tijden ga.
Ik vind dat je ondanks welke omstandigheid ook, je altijd enige rekening moet houden met elkaar.
Maar zoals ik al zei, hij snapt vaker niet goed waarom ik )nog) met dingen zit.
Ik heb hem al gesmst dat het absoluut niet mijn bedoeling is om te doen alsof het om mij gaat. en dat ik absoluut geen ruzie wil.
Het duurt waarschijnlijk nog een uur voor hij thuis is. Ik hoop dat we dan even rustig kunnen praten.
zaterdag 4 september 2010 om 20:12
Dat is een goed idee Moeilijkenaam... even rustig praten!
Maar pas op dat je niet je frustratie er uit gooit over het feit dat hij wel vaker niet snapt waarom je nog met dingen zit.
En nee.. het is niet eerlijk dat hij geen rekening met jou houdt op dit moment... maar wel logisch! Ik heb het zelf ook gehad in de tijd dan mn moeder ziek was/overleed... was ik ook niet al te vriendelijk tegen mn man. Tot ik me realiseerde dat hij er ook verdriet en zorgen van had, daar had ik tot dat moment gewoon stomweg niet aan gedacht!
Maar pas op dat je niet je frustratie er uit gooit over het feit dat hij wel vaker niet snapt waarom je nog met dingen zit.
En nee.. het is niet eerlijk dat hij geen rekening met jou houdt op dit moment... maar wel logisch! Ik heb het zelf ook gehad in de tijd dan mn moeder ziek was/overleed... was ik ook niet al te vriendelijk tegen mn man. Tot ik me realiseerde dat hij er ook verdriet en zorgen van had, daar had ik tot dat moment gewoon stomweg niet aan gedacht!
zaterdag 4 september 2010 om 20:47
quote:moeilijkenaam schreef op 04 september 2010 @ 19:47:
Ik vind dat je ondanks welke omstandigheid ook, je altijd enige rekening moet houden met elkaar.Natuurlijk houd je altijd in bepaalde mate rekening met elkaar, alleen ligt jouw verwachting kennelijk hoger dan wat voor hem dat 'enige' is (en wat hij momenteel kan bieden).
Ik vind dat je ondanks welke omstandigheid ook, je altijd enige rekening moet houden met elkaar.Natuurlijk houd je altijd in bepaalde mate rekening met elkaar, alleen ligt jouw verwachting kennelijk hoger dan wat voor hem dat 'enige' is (en wat hij momenteel kan bieden).
zaterdag 4 september 2010 om 21:12
Weet je moeilijkenaam, het leven is niet eerlijk! En aangezien ik net onder het loepje heb gekeken, denk ik dat jij de eerste bent om dat te begrijpen.
Het is niet eerlijk dat jij dit met je pleegmoeder hebt meegemaakt, maar het is zo. Het is niet eerlijk dat de moeder van jouw vriend nu borstkanker heeft, maar het is zo. Het is niet eerlijk dat hij er nu niet voor jou is, maar het is zo.
Probeer NIETS van hem te verwachten, dan kan het je alleen maar meevallen.
Het is niet eerlijk dat jij dit met je pleegmoeder hebt meegemaakt, maar het is zo. Het is niet eerlijk dat de moeder van jouw vriend nu borstkanker heeft, maar het is zo. Het is niet eerlijk dat hij er nu niet voor jou is, maar het is zo.
Probeer NIETS van hem te verwachten, dan kan het je alleen maar meevallen.
dinsdag 14 september 2010 om 11:14
dinsdag 14 september 2010 om 12:15
Allereerst heel veel sterkte, ook voor jou!
Toen ik je openingspost las voelde ik heel veel herkenning in jouw situatie. Zelf heb ik 2,5 week geleden gehoor dat mijn schoonzusje (het zusje van mijn vriend) eierstokkanker heeft. De eierstokken zijn inmiddels verwijderd, inclusief een deel van de baarmoeder en nu is het wachten op alle testuitslagen. Aan de hand daarvan wordt een behandelplan opgesteld.
De eerste week nadat we dit gehoord hadden is mijn vriend naar zijn ouders en zusje gegaan. (wij wonen in de buurt van Milaan, ouders en zusje waren nog op vakantie in Sicilie) Helaas kon ik niet mee omdat ik geen vrij kon krijgen van het werk. In die week kon ik er dus niet goed voor mijn vriend zijn, behalve een luisterend oor aan de telefoon. Die week heb ik zelf gebruikt om ook eens flink te janken en te dealen met het feit dat dit soort kutziektes ook voorkomen bij hele jonge mensen. (mijn schoonzusje is 22) Doordat ik het zelf ook even plaats heb kunnen vinden (het gaat tenslotte ook om mijn schoonzusje) kan ik nu beter steun geven aan mijn vriend. Inmiddels is iedereen weer terug en is het nu wachten op het behandelplan.
Aan mijn vriend laat ik vooral weten dat ik er voor hem ben, dat als hij wil praten dat kan (helaas is het echt een binnenvetter). De steun voor zijn ouders en zusje laat ik echter wel aan mijn vriend en zijn oudere zus over. Ik weet ook niet zo goed wat ik moet doen, zeggen etc. (bovendien ben ik bang een flater te slaan i.v.m. mogelijke cultuurverschillen) Wel sta ik klaar dat mocht er iets gedaan moeten worden, zoals boodschappen etc, ik dat op mij neem.
Ik hoop dat je wat hebt aan mijn verhaal, dat je een idee hebt van hoe je je vriend kan steunen. Eigenlijk komt het neer met er gewoon voor hem zijn. Maar vergeet ook jezelf niet!
Liefs
Toen ik je openingspost las voelde ik heel veel herkenning in jouw situatie. Zelf heb ik 2,5 week geleden gehoor dat mijn schoonzusje (het zusje van mijn vriend) eierstokkanker heeft. De eierstokken zijn inmiddels verwijderd, inclusief een deel van de baarmoeder en nu is het wachten op alle testuitslagen. Aan de hand daarvan wordt een behandelplan opgesteld.
De eerste week nadat we dit gehoord hadden is mijn vriend naar zijn ouders en zusje gegaan. (wij wonen in de buurt van Milaan, ouders en zusje waren nog op vakantie in Sicilie) Helaas kon ik niet mee omdat ik geen vrij kon krijgen van het werk. In die week kon ik er dus niet goed voor mijn vriend zijn, behalve een luisterend oor aan de telefoon. Die week heb ik zelf gebruikt om ook eens flink te janken en te dealen met het feit dat dit soort kutziektes ook voorkomen bij hele jonge mensen. (mijn schoonzusje is 22) Doordat ik het zelf ook even plaats heb kunnen vinden (het gaat tenslotte ook om mijn schoonzusje) kan ik nu beter steun geven aan mijn vriend. Inmiddels is iedereen weer terug en is het nu wachten op het behandelplan.
Aan mijn vriend laat ik vooral weten dat ik er voor hem ben, dat als hij wil praten dat kan (helaas is het echt een binnenvetter). De steun voor zijn ouders en zusje laat ik echter wel aan mijn vriend en zijn oudere zus over. Ik weet ook niet zo goed wat ik moet doen, zeggen etc. (bovendien ben ik bang een flater te slaan i.v.m. mogelijke cultuurverschillen) Wel sta ik klaar dat mocht er iets gedaan moeten worden, zoals boodschappen etc, ik dat op mij neem.
Ik hoop dat je wat hebt aan mijn verhaal, dat je een idee hebt van hoe je je vriend kan steunen. Eigenlijk komt het neer met er gewoon voor hem zijn. Maar vergeet ook jezelf niet!
Liefs
dinsdag 21 september 2010 om 16:26
We hebben van de week gehoord dat bij de operatie/amputatie word gekeken naar hoe het met de lymfeklieren is, er word er sowieso 1 verwijdert, misschien meer. het kan ook zijn dat het bij de operatie goed lijkt maar bij het onderzoek van de lymfe toch meer gevonden word. dan moet er nog een operatie voor meer lymfklieren te verwijderen.
Het is spannend maar lijkt voor zover dus positief.
dankjewel italiagirl!
Het is spannend maar lijkt voor zover dus positief.
dankjewel italiagirl!
