Psyche
alle pijlers
Zie even door de bomen het bos niet meer..
vrijdag 8 oktober 2010 om 22:21
Ik herken je verhaal!
Ik ben ook aan het opkrabbelen uit een diep dal. Heb ruim tien jaar anorexia gehad. Het gaat nu goed, maar ik ben er nog steeds niet helemaal.
Ook ik heb een gat in mijn CV. Een groot gat. Toch ben ik nu weer aan het werk, met plezier en succes.
Weet je wat voor werk je wilt gaan doen? Ik ben totaal iets anders gaan doen, van leerkracht in het basisonderwijs naar tandartsassistente.
Ik ben gewoon mailtjes gaan sturen naar praktijken, of ik vrijblijvend een paar middagen mee mocht komen lopen. Eerlijk gezegd wat er met me aan de hand was, dat heb ik altijd heel belangrijk gevonden.
Om een lang verhaal kort te maken; ik ben er gaan meelopen, en niet meer weggegaan. Ze zagen dat ik, ondanks mijn lange periode van ziek zijn, prima functioneerde.
Maar wat je ook gaat doen, en hoe je het ook gaat aanpakken; je moet het allemaal niet te snel willen. Stapje voor stapje, dan kom je er ook.
Succes!
Ik ben ook aan het opkrabbelen uit een diep dal. Heb ruim tien jaar anorexia gehad. Het gaat nu goed, maar ik ben er nog steeds niet helemaal.
Ook ik heb een gat in mijn CV. Een groot gat. Toch ben ik nu weer aan het werk, met plezier en succes.
Weet je wat voor werk je wilt gaan doen? Ik ben totaal iets anders gaan doen, van leerkracht in het basisonderwijs naar tandartsassistente.
Ik ben gewoon mailtjes gaan sturen naar praktijken, of ik vrijblijvend een paar middagen mee mocht komen lopen. Eerlijk gezegd wat er met me aan de hand was, dat heb ik altijd heel belangrijk gevonden.
Om een lang verhaal kort te maken; ik ben er gaan meelopen, en niet meer weggegaan. Ze zagen dat ik, ondanks mijn lange periode van ziek zijn, prima functioneerde.
Maar wat je ook gaat doen, en hoe je het ook gaat aanpakken; je moet het allemaal niet te snel willen. Stapje voor stapje, dan kom je er ook.
Succes!
vrijdag 8 oktober 2010 om 22:28
Bedankt voor jullie lieve reacties!
Ergens weet ik ook wel dat het allemaal waarschijnlijk wel weer goed zal komen, maar het voelt als zo'n mislukking: 28 jaar, bij ouders wonen, relatie mislukt en geen werk hebben...
@Lotte: wat goed dat je weer op de juiste weg bent!
En dat je nu weer een fijne baan hebt gevonden.
Ergens weet ik ook wel dat het allemaal waarschijnlijk wel weer goed zal komen, maar het voelt als zo'n mislukking: 28 jaar, bij ouders wonen, relatie mislukt en geen werk hebben...
@Lotte: wat goed dat je weer op de juiste weg bent!
En dat je nu weer een fijne baan hebt gevonden.
vrijdag 8 oktober 2010 om 22:41
vrijdag 8 oktober 2010 om 23:26
Ik ben ook 28, heb wel de relatie, de baan en een eigen huis en voel me vaak desondanks een mislukking...
Maar wat je voelt is niet wat je bent. Probeer niet teveel te piekeren, dat is lastig trouwens maar zonde van je tijd en het helpt ook niet voor je zelfvertrouwen. Focus je als je weer piekert alleen op alle dingen die je al hebt gedaan om uit dit gat te komen. Ben trots op de stappen die je neemt, het is dapper om hulp aan te nemen ookal is het van je ouders. Solliciteren is ook vermoeiend en demotiverend soms maar je doet het allemaal wél. Probeer te zien wat je wel hebt en kunt.
succes met alles
Maar wat je voelt is niet wat je bent. Probeer niet teveel te piekeren, dat is lastig trouwens maar zonde van je tijd en het helpt ook niet voor je zelfvertrouwen. Focus je als je weer piekert alleen op alle dingen die je al hebt gedaan om uit dit gat te komen. Ben trots op de stappen die je neemt, het is dapper om hulp aan te nemen ookal is het van je ouders. Solliciteren is ook vermoeiend en demotiverend soms maar je doet het allemaal wél. Probeer te zien wat je wel hebt en kunt.
succes met alles
vrijdag 8 oktober 2010 om 23:33
quote:Lotte35 schreef op 08 oktober 2010 @ 22:21:
Ik herken je verhaal!
Ik ben ook aan het opkrabbelen uit een diep dal. Heb ruim tien jaar anorexia gehad. Het gaat nu goed, maar ik ben er nog steeds niet helemaal.
Ook ik heb een gat in mijn CV. Een groot gat. Toch ben ik nu weer aan het werk, met plezier en succes.
Weet je wat voor werk je wilt gaan doen? Ik ben totaal iets anders gaan doen, van leerkracht in het basisonderwijs naar tandartsassistente.
Ik ben gewoon mailtjes gaan sturen naar praktijken, of ik vrijblijvend een paar middagen mee mocht komen lopen. Eerlijk gezegd wat er met me aan de hand was, dat heb ik altijd heel belangrijk gevonden.
Om een lang verhaal kort te maken; ik ben er gaan meelopen, en niet meer weggegaan. Ze zagen dat ik, ondanks mijn lange periode van ziek zijn, prima functioneerde.
Maar wat je ook gaat doen, en hoe je het ook gaat aanpakken; je moet het allemaal niet te snel willen. Stapje voor stapje, dan kom je er ook.
Succes!Wat knap, daar heb ik echt bewondering voor.
Ik herken je verhaal!
Ik ben ook aan het opkrabbelen uit een diep dal. Heb ruim tien jaar anorexia gehad. Het gaat nu goed, maar ik ben er nog steeds niet helemaal.
Ook ik heb een gat in mijn CV. Een groot gat. Toch ben ik nu weer aan het werk, met plezier en succes.
Weet je wat voor werk je wilt gaan doen? Ik ben totaal iets anders gaan doen, van leerkracht in het basisonderwijs naar tandartsassistente.
Ik ben gewoon mailtjes gaan sturen naar praktijken, of ik vrijblijvend een paar middagen mee mocht komen lopen. Eerlijk gezegd wat er met me aan de hand was, dat heb ik altijd heel belangrijk gevonden.
Om een lang verhaal kort te maken; ik ben er gaan meelopen, en niet meer weggegaan. Ze zagen dat ik, ondanks mijn lange periode van ziek zijn, prima functioneerde.
Maar wat je ook gaat doen, en hoe je het ook gaat aanpakken; je moet het allemaal niet te snel willen. Stapje voor stapje, dan kom je er ook.
Succes!Wat knap, daar heb ik echt bewondering voor.
vrijdag 8 oktober 2010 om 23:45
Ik vind je totaal niet mislukt hoor. Werk heb je nu even niet, maar daarna nog zo'n jaar of 40 wel
En het is toch helemaal niet erg om na je relatie-breuk even naar je ouders te gaan? Ik ben zelf ook jouw leeftijd en ik heb meerdere vriendinnen die ook terug zijn gegaan naar hun ouders. En weet je wat, uiteindelijk werkte het nog goed uit ook. Neem 1 van mijn vriendinnen: vlak erna een nieuwe liefde tegngekomen en je ziet gewoon dat ze het zoooveel leuker heeft dan met haar vorige relatie. Ze straalt. Ja het was heel zwaar, maar het was het waard.
(Zelf ben ik trouwens nog sneuer want heb geeneens een relatie die uit kan gaan)
En het is toch helemaal niet erg om na je relatie-breuk even naar je ouders te gaan? Ik ben zelf ook jouw leeftijd en ik heb meerdere vriendinnen die ook terug zijn gegaan naar hun ouders. En weet je wat, uiteindelijk werkte het nog goed uit ook. Neem 1 van mijn vriendinnen: vlak erna een nieuwe liefde tegngekomen en je ziet gewoon dat ze het zoooveel leuker heeft dan met haar vorige relatie. Ze straalt. Ja het was heel zwaar, maar het was het waard.
(Zelf ben ik trouwens nog sneuer want heb geeneens een relatie die uit kan gaan)
vrijdag 8 oktober 2010 om 23:50
als men vraagt naar een gat in je cv zeg je dat je ziek bent geweest en dat daardoor je contract niet verlengt was en je werkeloos geworden bent. Als men vraagt naar welke ziekte, zeg je gewoon dat je dat te vers en te prive vindt om daar nu even over te praten maar dat het nu weer goed met je gaat. Of je verteld eerlijk dat je door pers. omstandigheden een moeilijke periode/ depressie gehad hebt.
Ik ben er altijd eerlijk over geweest in een sollicitatie en heb er eigenlijk nooit negatieve reacties op gehad, eerder positieve omdat ik zo eerlijk erover was..'.
Het is ook een stukje levenservaring zo;n depressie.... kan dus ook positief zijn!
succes met je sollicitaties en het opbouwen van je nieuwe leventje...
Ik ben er altijd eerlijk over geweest in een sollicitatie en heb er eigenlijk nooit negatieve reacties op gehad, eerder positieve omdat ik zo eerlijk erover was..'.
Het is ook een stukje levenservaring zo;n depressie.... kan dus ook positief zijn!
succes met je sollicitaties en het opbouwen van je nieuwe leventje...
zaterdag 9 oktober 2010 om 10:43
quote:danivo schreef op 08 oktober 2010 @ 23:07:
ik ben nu gewoon goed in wat ik doe en dat is wat telt.
Deze kan wat mij betreft op een tegeltje.
Wat gebeurd is, is gebeurd, je leeft nu.
quote:Liselotte4 schreef op 08 oktober 2010 @ 23:33:
Wat knap, daar heb ik echt bewondering voor.
Wat lief van je, om dat te zeggen.
Dank je wel
ik ben nu gewoon goed in wat ik doe en dat is wat telt.
Deze kan wat mij betreft op een tegeltje.
Wat gebeurd is, is gebeurd, je leeft nu.
quote:Liselotte4 schreef op 08 oktober 2010 @ 23:33:
Wat knap, daar heb ik echt bewondering voor.
Wat lief van je, om dat te zeggen.
Dank je wel
zaterdag 9 oktober 2010 om 11:55
allemaal bedankt voor de reacties.
Doet me wel goed om zulke lieve berichten te krijgen, van mensen die ik niet eens ken!
Ik heb gewoon niet zo veel geduld ook denk ik.
Ik wil het allemaal zo snel mogelijk weer: een huis, een baan een leuke relatie, maar dat heeft inderdaad tijd nodig.
En met 'the big 30' in zicht, vind ik dat het allemaal nu wel eens mag gebeuren.
Ook als je om je heen ziet, dat anderen het kennelijk al wel allemaal voor elkaar hebben.
Anyway ik voel me al met al best een gelukkig persoon en dat is ook wat waard, als ik het vergelijk met een half jaartje terug!
Doet me wel goed om zulke lieve berichten te krijgen, van mensen die ik niet eens ken!
Ik heb gewoon niet zo veel geduld ook denk ik.
Ik wil het allemaal zo snel mogelijk weer: een huis, een baan een leuke relatie, maar dat heeft inderdaad tijd nodig.
En met 'the big 30' in zicht, vind ik dat het allemaal nu wel eens mag gebeuren.
Ook als je om je heen ziet, dat anderen het kennelijk al wel allemaal voor elkaar hebben.
Anyway ik voel me al met al best een gelukkig persoon en dat is ook wat waard, als ik het vergelijk met een half jaartje terug!
zaterdag 9 oktober 2010 om 12:34
Niet alles gelezen, heb niet zo veel tijd nu.
Maar ik herken het. Ben ook 28, de laatste jaren bij mijn ouders gewoond, psychische problemen, geen betaald werk..
Af en toe voelde ik me zo'n looser. Zeker vlak na mijn 28e verjaardag (weer een jaar ouder he...) werd ik s ochtends soms wakker met een soort boosheid. Boos op mezelf dat ik zoveel dingen niet voor elkaar had.
Gelukkig heb ik kort geleden een leuk huis gevonden en nu ga ik verhuizen. Ben met een (korte) opleiding begonnen en dat is voor mij ook iets heel positiefs.
Verder zijn 'de dingen' weer begonnen (sociale activiteiten, vrijwilligerswerk) die in de zomer vrijwel stil lagen. (Ben in de zomer jarig en toen had ik dus ff dat rare gevoel dat niks lukte)
Ik weet wel dat liegen soms verleidelijk is (leugentje over gat in je cv bijvoorbeeld) maar dat je op een gegeven moment op eieren gaat lopen om je niet te verspreken. Misschien is eerlijk zijn beter. Zo lang ben je er ook weer niet uit.
En hoe gaat het wonen bij je ouders? Bij mij (naast het feit dat het fijn was dat ik bij ze terecht kon) kostte het ook erg veel energie om mee te draaien in t gezin en niet echt mezelf te kunnen zijn.
Ik hoop dat je wel wat rust kunt vinden daar, zodat je na je werk wel kunt uitrusten.
Sterkte!
Maar ik herken het. Ben ook 28, de laatste jaren bij mijn ouders gewoond, psychische problemen, geen betaald werk..
Af en toe voelde ik me zo'n looser. Zeker vlak na mijn 28e verjaardag (weer een jaar ouder he...) werd ik s ochtends soms wakker met een soort boosheid. Boos op mezelf dat ik zoveel dingen niet voor elkaar had.
Gelukkig heb ik kort geleden een leuk huis gevonden en nu ga ik verhuizen. Ben met een (korte) opleiding begonnen en dat is voor mij ook iets heel positiefs.
Verder zijn 'de dingen' weer begonnen (sociale activiteiten, vrijwilligerswerk) die in de zomer vrijwel stil lagen. (Ben in de zomer jarig en toen had ik dus ff dat rare gevoel dat niks lukte)
Ik weet wel dat liegen soms verleidelijk is (leugentje over gat in je cv bijvoorbeeld) maar dat je op een gegeven moment op eieren gaat lopen om je niet te verspreken. Misschien is eerlijk zijn beter. Zo lang ben je er ook weer niet uit.
En hoe gaat het wonen bij je ouders? Bij mij (naast het feit dat het fijn was dat ik bij ze terecht kon) kostte het ook erg veel energie om mee te draaien in t gezin en niet echt mezelf te kunnen zijn.
Ik hoop dat je wel wat rust kunt vinden daar, zodat je na je werk wel kunt uitrusten.
Sterkte!
Life isn't about waiting for the storm to pass, it's about learning how to dance in the rain
zaterdag 9 oktober 2010 om 12:36
Nachtspook, ik wilde typen wat jij typt over 'ziek geweest'. Maar... ik zou ook bang zijn dat de werkgever dan denkt: als zij een ziekte heeft is het misschien riskant om haar in dienst te nemen.
Ik weet het ook niet, zulke situaties zijn lastig. Het hangt er ook erg vanaf wie je tegenover je hebt in een gesprek.
Ik weet het ook niet, zulke situaties zijn lastig. Het hangt er ook erg vanaf wie je tegenover je hebt in een gesprek.
Life isn't about waiting for the storm to pass, it's about learning how to dance in the rain
zaterdag 9 oktober 2010 om 13:14
@Moonlight: Leuk dat je ook even reageerd en wat fijn dat je weer op de goede weg bent!
Afgelopen zomer was voor mij ook het absolute dieptepunt.
Heb vaker depressies gehad, maar nog niet zo erg als deze geloof ik.
Heb ook altijd, als ik er op terug kijk dat ik me niet meer goed kan voorstellen hoe ik me op dat moment voelde op de een of andere manier..
Bij m'n ouders heb ik wel even de rust gevonden, die ik nodig had, zij zijn ook erg begripvol. Ze lieten me vooral wel m'n gang gaan, en daar was ik wel blij om.
Sommige hulpinstanties begrijp ik ook echt niet..Op een gegeven moment heeft mijn familie nog de dienstdoende arts gebeld, omdat ze mijn situatie niet helemaal meer vertrouwden, om het maar even zo te zeggen
(ik zou mezelf nooit iets aan doen, maar dat even terzijde)
De arts heeft nog direct toen met het GGZ gebeld, maar die wilden/konden niks voor me doen, omdat ik daar niet meer stond ingeschreven.
Red jij het een beetje qua financien, als ik vragen mag?
Het lijkt me toch moeilijk een leuk betaalbaar huis alleen te kunnen vinden, als je nog met een studie bezig bent...
Afgelopen zomer was voor mij ook het absolute dieptepunt.
Heb vaker depressies gehad, maar nog niet zo erg als deze geloof ik.
Heb ook altijd, als ik er op terug kijk dat ik me niet meer goed kan voorstellen hoe ik me op dat moment voelde op de een of andere manier..
Bij m'n ouders heb ik wel even de rust gevonden, die ik nodig had, zij zijn ook erg begripvol. Ze lieten me vooral wel m'n gang gaan, en daar was ik wel blij om.
Sommige hulpinstanties begrijp ik ook echt niet..Op een gegeven moment heeft mijn familie nog de dienstdoende arts gebeld, omdat ze mijn situatie niet helemaal meer vertrouwden, om het maar even zo te zeggen
(ik zou mezelf nooit iets aan doen, maar dat even terzijde)
De arts heeft nog direct toen met het GGZ gebeld, maar die wilden/konden niks voor me doen, omdat ik daar niet meer stond ingeschreven.
Red jij het een beetje qua financien, als ik vragen mag?
Het lijkt me toch moeilijk een leuk betaalbaar huis alleen te kunnen vinden, als je nog met een studie bezig bent...
zaterdag 9 oktober 2010 om 15:11
quote:Moonlight82 schreef op 09 oktober 2010 @ 12:36:
Maar... ik zou ook bang zijn dat de werkgever dan denkt: als zij een ziekte heeft is het misschien riskant om haar in dienst te nemen.
Je kunt dan afspreken om (als je financiële situatie dat toelaat) eerst een periode op proef te komen werken. Onbetaald dus. Dat heb ik gedaan. Voor beide partijen was dat heel erg prettig. Voor mezelf, omdat ik niet het gevoel had meteen vast te zitten, voor de werkgever, omdat ze geen enkel risico namen.
Ik weet trouwens wel dat je niet meteen vastzit in een baan, omdat je altijd een proeftijd hebt. Maar omdat het dus onbetaald was, had ik écht het gevoel dat ik kon opstappen wanneer ik maar wilde. En dat idee alleen was voor mij al genoeg om me heel erg ontspannen te voelen. En dat is belangrijk, omdat je dan jezelf kunt laten zien zoals je echt bent.
De office-manager van de praktijk waar ik nu werk, heeft pas gezegd dat ze in het begin wel heeft gedacht: 'Waar zal het schip stranden?', toen ze met mij in zee ging. Maar ze zei vervolgens dat het schip helemaal niet is gestrand, en dat ze hartstikke blij met me is (Ik werk daar nu ruim een jaar).
Maar zoals ik al eerder zei, ben ik nog niet voor 100% van de anorexia af. En daarom ben ik nog elke dag blij dat ik het wel eerlijk verteld heb. Want als ik me nu een dag rot voel (ja, dat komt weleens voor), kan ik er gewoon over praten. Dat ik het moeilijk heb met mezelf, en wel wat steun kan gebruiken.
En die steun krijg ik dan, omdat ze wéten wat ik heb (gehad).
Eerlijk zijn werkt naar mijn mening dus ook het best.
quote:OOooOO schreef op 09 oktober 2010 @ 11:55:
Anyway ik voel me al met al best een gelukkig persoon en dat is ook wat waard, als ik het vergelijk met een half jaartje terug!
Als ik dit zo lees, denk ik dat jij er best gaat komen.
Succes!
Maar... ik zou ook bang zijn dat de werkgever dan denkt: als zij een ziekte heeft is het misschien riskant om haar in dienst te nemen.
Je kunt dan afspreken om (als je financiële situatie dat toelaat) eerst een periode op proef te komen werken. Onbetaald dus. Dat heb ik gedaan. Voor beide partijen was dat heel erg prettig. Voor mezelf, omdat ik niet het gevoel had meteen vast te zitten, voor de werkgever, omdat ze geen enkel risico namen.
Ik weet trouwens wel dat je niet meteen vastzit in een baan, omdat je altijd een proeftijd hebt. Maar omdat het dus onbetaald was, had ik écht het gevoel dat ik kon opstappen wanneer ik maar wilde. En dat idee alleen was voor mij al genoeg om me heel erg ontspannen te voelen. En dat is belangrijk, omdat je dan jezelf kunt laten zien zoals je echt bent.
De office-manager van de praktijk waar ik nu werk, heeft pas gezegd dat ze in het begin wel heeft gedacht: 'Waar zal het schip stranden?', toen ze met mij in zee ging. Maar ze zei vervolgens dat het schip helemaal niet is gestrand, en dat ze hartstikke blij met me is (Ik werk daar nu ruim een jaar).
Maar zoals ik al eerder zei, ben ik nog niet voor 100% van de anorexia af. En daarom ben ik nog elke dag blij dat ik het wel eerlijk verteld heb. Want als ik me nu een dag rot voel (ja, dat komt weleens voor), kan ik er gewoon over praten. Dat ik het moeilijk heb met mezelf, en wel wat steun kan gebruiken.
En die steun krijg ik dan, omdat ze wéten wat ik heb (gehad).
Eerlijk zijn werkt naar mijn mening dus ook het best.
quote:OOooOO schreef op 09 oktober 2010 @ 11:55:
Anyway ik voel me al met al best een gelukkig persoon en dat is ook wat waard, als ik het vergelijk met een half jaartje terug!
Als ik dit zo lees, denk ik dat jij er best gaat komen.
Succes!
zondag 10 oktober 2010 om 19:43
Ik zal maar niet zeggen hoe oud ik ben, als jij vindt dat je op je 28e al alles voor elkaar zou moeten hebben....
Zit nu ook thuis, reintegratietraject en maak me druk 'of het ooit wel goed komt met mij en werk.'
Lotte, bewonderenswaardig wat je hebt gedaan. Je brengt me op een idee. Ik zou ook kunnen vragen of ik zou kunnen meelopen ergens (alleen niet als tandartsassistente, brrrrr). Heb je intussen daar wel een betaalde baan? Knap hoor, de switch die je gemaakt hebt. Mijn oprechte complimenten.
OooooOo, het komt vast goed met jou.
Zit nu ook thuis, reintegratietraject en maak me druk 'of het ooit wel goed komt met mij en werk.'
Lotte, bewonderenswaardig wat je hebt gedaan. Je brengt me op een idee. Ik zou ook kunnen vragen of ik zou kunnen meelopen ergens (alleen niet als tandartsassistente, brrrrr). Heb je intussen daar wel een betaalde baan? Knap hoor, de switch die je gemaakt hebt. Mijn oprechte complimenten.
OooooOo, het komt vast goed met jou.
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
zondag 10 oktober 2010 om 20:14
quote:Elmervrouw schreef op 10 oktober 2010 @ 19:43:
Lotte, bewonderenswaardig wat je hebt gedaan. Je brengt me op een idee. Ik zou ook kunnen vragen of ik zou kunnen meelopen ergens (alleen niet als tandartsassistente, brrrrr). Heb je intussen daar wel een betaalde baan? Knap hoor, de switch die je gemaakt hebt. Mijn oprechte complimenten.
Dank je wel!
Ik moet eerlijk zeggen dat ik zelf lange tijd niet heb durven dromen ooit weer zover te komen. Zag mezelf echt oud worden achter de geraniums, nooit meer in staat om te functioneren in een baan.
Gelukkig had ik het mis, en blijk ik toch sterker dan ik dacht.
Ik heb nu een nul-urencontract, wat me zeer goed bevalt. Wat ik werk, krijg ik betaald. Als ik een middag niet kan (wat zelden voorkomt hoor, maar áls), dan hoef ik niet te komen.
Ideaal voor mij.
Lotte, bewonderenswaardig wat je hebt gedaan. Je brengt me op een idee. Ik zou ook kunnen vragen of ik zou kunnen meelopen ergens (alleen niet als tandartsassistente, brrrrr). Heb je intussen daar wel een betaalde baan? Knap hoor, de switch die je gemaakt hebt. Mijn oprechte complimenten.
Dank je wel!
Ik moet eerlijk zeggen dat ik zelf lange tijd niet heb durven dromen ooit weer zover te komen. Zag mezelf echt oud worden achter de geraniums, nooit meer in staat om te functioneren in een baan.
Gelukkig had ik het mis, en blijk ik toch sterker dan ik dacht.
Ik heb nu een nul-urencontract, wat me zeer goed bevalt. Wat ik werk, krijg ik betaald. Als ik een middag niet kan (wat zelden voorkomt hoor, maar áls), dan hoef ik niet te komen.
Ideaal voor mij.
