Psyche
alle pijlers
Jong en volledig afgekeurd,het blijft moeilijk
zondag 6 december 2009 om 20:26
Hallo,
Ik ben een jonge meid van bijna 30 en ben sinds 7 jaar volledig afgekeurd wegen reuma en een zenuwbeschadiging. De eerste jaren waren psychisch erg zwaar. Ik voelde me niet meetellen in de maatschappij zonder werk, had veel pijn en beperkingen en had erg veel moeite met reacties van ( vreemde) mensen. Nu een paar jaar later heb ik enigzins berust in het feit dat ik niet kan werken en van een uitkering afhankelijk ben maar soms is het nog zo ontzèttend moeilijk om uit te leggen wat het eigenlijk voor je betekend, hoe kwetsend mensen kunnen zijn met hun opmerkingen en hoe groot het schaamtegevoel is. Er komt zo veel bij kijken,zowel lichamelijk als psychisch. Soms begrijp ik het zelf niet, dus is het voor een ander helemaal niet te bevatten.
Gelukkig heb ik ontzettend lieve vriendinnen en een schat van een man die mijn beperkingen volledig accepteerd, maar ondanks alles voel ik me vaak alleen, alleen met mijn ziekte.
Nu ik mijn verhaal overlees besef ik dat het allemaal erg zwaar overkomt, misschien is het ook zo, maar ben alleen op zoek naar jonge mensen die zich hierin kunnen vinden,
Liefs, Snoet
Ik ben een jonge meid van bijna 30 en ben sinds 7 jaar volledig afgekeurd wegen reuma en een zenuwbeschadiging. De eerste jaren waren psychisch erg zwaar. Ik voelde me niet meetellen in de maatschappij zonder werk, had veel pijn en beperkingen en had erg veel moeite met reacties van ( vreemde) mensen. Nu een paar jaar later heb ik enigzins berust in het feit dat ik niet kan werken en van een uitkering afhankelijk ben maar soms is het nog zo ontzèttend moeilijk om uit te leggen wat het eigenlijk voor je betekend, hoe kwetsend mensen kunnen zijn met hun opmerkingen en hoe groot het schaamtegevoel is. Er komt zo veel bij kijken,zowel lichamelijk als psychisch. Soms begrijp ik het zelf niet, dus is het voor een ander helemaal niet te bevatten.
Gelukkig heb ik ontzettend lieve vriendinnen en een schat van een man die mijn beperkingen volledig accepteerd, maar ondanks alles voel ik me vaak alleen, alleen met mijn ziekte.
Nu ik mijn verhaal overlees besef ik dat het allemaal erg zwaar overkomt, misschien is het ook zo, maar ben alleen op zoek naar jonge mensen die zich hierin kunnen vinden,
Liefs, Snoet
zondag 12 september 2010 om 19:58
Immie, was er bij jou niet een soort van diagnose of stoornis? Veel mensen moeten hun hele leven medicijnen slikken na een (langdurige) opname. Red jij het nu helemaal zonder?
Terecht dat je trots bent. Je had ook nog steeds in de instelling kunnen zitten maar het tegenovergestelde is gebeurd.
Knap dat je bij je dates niet bang bent je open te stellen. Ik vind dat nog moeilijk. Bij dates, bij (nieuwe) vrienden. Mijn ego zit een beetje in de weg. Ik vertel graag over de periode voor mijn opname, vertel graag over andere dingen die niet met mijn psychische sores te maken hebben. Maar ik zet graag een mooi plaatje neer en gevoelsmatig hoort daar geen opname in een psychiatrisch ziekenhuis bij.
Maar ik merk dat het ook niet werkt om die periode helemaal te verzwijgen. Het heeft zoveel verandert in mijn leven en die veranderingen brengen ook vragen (van anderen) met zich mee. Dus nu moet ik leren om eerlijk te zijn, ook over mijn mindere kanten.
(zit een beetje tegen mezelf te praten hier )
Je verhaal doet me goed.
Merk je nu ook dat je heel anders in het leven staat dan anderen van je leeftijd? Dat je bepaalde keuzes anders maakt en dat bepaalde dingen niet vanzelfsprekend zijn?
Terecht dat je trots bent. Je had ook nog steeds in de instelling kunnen zitten maar het tegenovergestelde is gebeurd.
Knap dat je bij je dates niet bang bent je open te stellen. Ik vind dat nog moeilijk. Bij dates, bij (nieuwe) vrienden. Mijn ego zit een beetje in de weg. Ik vertel graag over de periode voor mijn opname, vertel graag over andere dingen die niet met mijn psychische sores te maken hebben. Maar ik zet graag een mooi plaatje neer en gevoelsmatig hoort daar geen opname in een psychiatrisch ziekenhuis bij.
Maar ik merk dat het ook niet werkt om die periode helemaal te verzwijgen. Het heeft zoveel verandert in mijn leven en die veranderingen brengen ook vragen (van anderen) met zich mee. Dus nu moet ik leren om eerlijk te zijn, ook over mijn mindere kanten.
(zit een beetje tegen mezelf te praten hier )
Je verhaal doet me goed.
Merk je nu ook dat je heel anders in het leven staat dan anderen van je leeftijd? Dat je bepaalde keuzes anders maakt en dat bepaalde dingen niet vanzelfsprekend zijn?
Life isn't about waiting for the storm to pass, it's about learning how to dance in the rain
maandag 13 september 2010 om 14:59
Hmpf verkoper aan de deur die ik al sinds mensenheugenis ken. Vraagt ook altijd hoe het met mijn studie gaat, zonder dat ie het antwoord onthoudt. Hij vraagt al jaren of ik in het laatste jaar zit. En ik speel al jaren het spelletje mee.
Tja dit zijn van die mensen waarvan ik denk: wat gaat het jou aan hoe ik mijn leven invul.
Het is een hartstikke aardige man maar ik ben niet iemand die behoefte heeft dat soort dingen te delen met de verkoper-aan-de-deur.
Hij is zelf iemand die uitgebreid vertelt hoe het met hem gaat en met zijn hele familie. Moet hij weten. Maar hij kan niet verwachten dat ik net zo openhartig ga zijn in de deuropening.
(Moest het even kwijt)
Tja dit zijn van die mensen waarvan ik denk: wat gaat het jou aan hoe ik mijn leven invul.
Het is een hartstikke aardige man maar ik ben niet iemand die behoefte heeft dat soort dingen te delen met de verkoper-aan-de-deur.
Hij is zelf iemand die uitgebreid vertelt hoe het met hem gaat en met zijn hele familie. Moet hij weten. Maar hij kan niet verwachten dat ik net zo openhartig ga zijn in de deuropening.
(Moest het even kwijt)
Life isn't about waiting for the storm to pass, it's about learning how to dance in the rain
maandag 13 september 2010 om 18:42
Jep, hier ook een diagnose. Eigenlijk een heel rijtje diagnoses ...
Borderline persoonlijkheidsstoornis, psychotische episoden, angststoornis, depressie en door seksueel misbruik in een instelling waar ik woonde nadat ik uit huis was geplaatst is er ook nog PTSS aan toegevoegd. Jeetje, als ik dit zo lees vind zelfs ik me als een "eng" persoon klinken
Ik had op een gegeven moment 14 verschillende medicijnen (25 pillen per dag); kalmeringspillen, inslaappillen, doorslaappillen, antidepressiva, antipsychotica, angstremmers, you name it.
Maar nu niks, noppes meer, op het incidentele paracetamolletje na.
Ik snap heel goed dat je liever een leuker/normaler beeld schetst bij anderen. Ik heb die neiging ook nog wel, hoor. Maar zoals je al zegt; uiteindelijk ontkom je er niet aan, als contact dieper gaat. Bovendien ben ik er door schade en schande achter gekomen dat eerlijk zijn vanaf het "bijna" begin, op de lange termijn beter werkt, omdat dan alle vragen wel sneller komen, maar wel een voor een. Op het moment dat je pas later wat gaat vertellen, wordt het vaak een heel verhaal in een keer, wat ook heel veel vragen in een keer oproept. De donderslag dan is harder en erger dan langere tijd een constant miezertje.
Ik denk wel anders, misschien wat ernstiger over keuzes in het leven na als leeftijdsgenoten. Ik ben nogal hard met mijn neus op de waarde van het leven zelf gedrukt, en wil het ook niet verspillen. Daardoor ben ik niet zo snel met impulsieve acties. Ik probeer mijn leven ten volle te leven en dus vergissingen te vermijden. Daardoor neem ik wellicht wat minder risico, al ik sta wel open voor nieuwe dingen.
In mijn studie heb ik veel klasgenoten die tussen de 18 en 21 zijn. Soms irriteert het me, als ik hoor hoe klakkeloos ze over bepaalde dingen praten. Maar ik zeg er niks van; ik snap dat ze heel normaal doen, en ben blij DAT ze zo lekker onbezorgd kunnen leven. Zo hoort het!
En die kerel aan je deur; lekker laten leuteren, keertje aardig glimlachen en verder niks uit de doeken doen! Alleen mensen die jij de moeite waard vindt, hebben recht op dit soort informatie.
Als ik binnenkort een keertje wat meer tijd heb, zal ik alle reacties in dit topic eens goed lezen, dan heb ik ook een beter idee van waar jij nu staat, Moonlight.
Borderline persoonlijkheidsstoornis, psychotische episoden, angststoornis, depressie en door seksueel misbruik in een instelling waar ik woonde nadat ik uit huis was geplaatst is er ook nog PTSS aan toegevoegd. Jeetje, als ik dit zo lees vind zelfs ik me als een "eng" persoon klinken
Ik had op een gegeven moment 14 verschillende medicijnen (25 pillen per dag); kalmeringspillen, inslaappillen, doorslaappillen, antidepressiva, antipsychotica, angstremmers, you name it.
Maar nu niks, noppes meer, op het incidentele paracetamolletje na.
Ik snap heel goed dat je liever een leuker/normaler beeld schetst bij anderen. Ik heb die neiging ook nog wel, hoor. Maar zoals je al zegt; uiteindelijk ontkom je er niet aan, als contact dieper gaat. Bovendien ben ik er door schade en schande achter gekomen dat eerlijk zijn vanaf het "bijna" begin, op de lange termijn beter werkt, omdat dan alle vragen wel sneller komen, maar wel een voor een. Op het moment dat je pas later wat gaat vertellen, wordt het vaak een heel verhaal in een keer, wat ook heel veel vragen in een keer oproept. De donderslag dan is harder en erger dan langere tijd een constant miezertje.
Ik denk wel anders, misschien wat ernstiger over keuzes in het leven na als leeftijdsgenoten. Ik ben nogal hard met mijn neus op de waarde van het leven zelf gedrukt, en wil het ook niet verspillen. Daardoor ben ik niet zo snel met impulsieve acties. Ik probeer mijn leven ten volle te leven en dus vergissingen te vermijden. Daardoor neem ik wellicht wat minder risico, al ik sta wel open voor nieuwe dingen.
In mijn studie heb ik veel klasgenoten die tussen de 18 en 21 zijn. Soms irriteert het me, als ik hoor hoe klakkeloos ze over bepaalde dingen praten. Maar ik zeg er niks van; ik snap dat ze heel normaal doen, en ben blij DAT ze zo lekker onbezorgd kunnen leven. Zo hoort het!
En die kerel aan je deur; lekker laten leuteren, keertje aardig glimlachen en verder niks uit de doeken doen! Alleen mensen die jij de moeite waard vindt, hebben recht op dit soort informatie.
Als ik binnenkort een keertje wat meer tijd heb, zal ik alle reacties in dit topic eens goed lezen, dan heb ik ook een beter idee van waar jij nu staat, Moonlight.
maandag 13 september 2010 om 21:47
Tjee wat een scala aan diagnoses.... en wat bijzonder dat je nu zonder medicijnen door het leven gaat!
Moet je jezelf vaak bijsturen om niet uit balans te raken of ben je nu echt stabiel?
Heb je moeten 'afkicken' van de pillen? Van wat ik nu slik zou eigenlijk de slaapmedicatie er weer af moeten, maar ik kan nog niet zonder. Ik merk eerlijk gezegd niet dat je er steeds meer van nodig hebt (dat zeggen ze vaak), heb geen hoge dosering. En het werkt nog steeds.
Die kerel laat ik inderdaad altijd leuteren. Als ik al open doe want ik laat m ook wel eens buiten staan
Ik woon nu bij mijn ouders dus dan krijg je dat. Heb mijn moeder al gevraagd of ze nog prijs stel op zijn komst. Maar mijn vader vindt het zielig voor hem om hem af te zeggen. Fijn
In zulke gevallen (en in veel meer gevallen) is het bij mij idd lief lachen, meepraten en wegwezen. Maar ik heb liever dat ze niks vragen, dan hoef ik ook nergens omheen te draaien of te liegen.
Goed wat je zegt over meteen vertellen, bij vrienden. Ik heb dat niet altijd gedaan, met als gevolg dat sommigen nog steeds niet weten dat er iets is. Het wordt nu wel moeilijk het alsnog te vertellen maar ik ben dat wel van plan.
Wat ook meespeelt is dat het mij best veel energie kost om 'het' te vertellen en dat het veel emoties losmaakt. Ook daarom kies ik ervoor om in het begin niks te zeggen.
Bij sommige mensen verwaterd het contact vanzelf weer en dan heb ik me de moeite bespaard. Bij anderen wordt het contact intensiever en dan is het beter om wat meer te vertellen.
Wel is het zo dat het bij sommigen 'vanzelf' gaat en bij anderen niet. Sommige mensen stellen een vraag in een bepaalde richting. Dan denk ik: okee ik wil het nu wel vertellen als ze doorvragen. En dan gebeurt dat.
Bij anderen komt het gesprek gewoon niet eens in de buurt.
Je hoeft je niet verplicht te voelen om terug te lezen hoor. Alleen als je wilt. Ik kan ook een soort samenvatting geven. (weet ook niet of ik in dit topic zoveel verteld heb)
Moet je jezelf vaak bijsturen om niet uit balans te raken of ben je nu echt stabiel?
Heb je moeten 'afkicken' van de pillen? Van wat ik nu slik zou eigenlijk de slaapmedicatie er weer af moeten, maar ik kan nog niet zonder. Ik merk eerlijk gezegd niet dat je er steeds meer van nodig hebt (dat zeggen ze vaak), heb geen hoge dosering. En het werkt nog steeds.
Die kerel laat ik inderdaad altijd leuteren. Als ik al open doe want ik laat m ook wel eens buiten staan
Ik woon nu bij mijn ouders dus dan krijg je dat. Heb mijn moeder al gevraagd of ze nog prijs stel op zijn komst. Maar mijn vader vindt het zielig voor hem om hem af te zeggen. Fijn
In zulke gevallen (en in veel meer gevallen) is het bij mij idd lief lachen, meepraten en wegwezen. Maar ik heb liever dat ze niks vragen, dan hoef ik ook nergens omheen te draaien of te liegen.
Goed wat je zegt over meteen vertellen, bij vrienden. Ik heb dat niet altijd gedaan, met als gevolg dat sommigen nog steeds niet weten dat er iets is. Het wordt nu wel moeilijk het alsnog te vertellen maar ik ben dat wel van plan.
Wat ook meespeelt is dat het mij best veel energie kost om 'het' te vertellen en dat het veel emoties losmaakt. Ook daarom kies ik ervoor om in het begin niks te zeggen.
Bij sommige mensen verwaterd het contact vanzelf weer en dan heb ik me de moeite bespaard. Bij anderen wordt het contact intensiever en dan is het beter om wat meer te vertellen.
Wel is het zo dat het bij sommigen 'vanzelf' gaat en bij anderen niet. Sommige mensen stellen een vraag in een bepaalde richting. Dan denk ik: okee ik wil het nu wel vertellen als ze doorvragen. En dan gebeurt dat.
Bij anderen komt het gesprek gewoon niet eens in de buurt.
Je hoeft je niet verplicht te voelen om terug te lezen hoor. Alleen als je wilt. Ik kan ook een soort samenvatting geven. (weet ook niet of ik in dit topic zoveel verteld heb)
Life isn't about waiting for the storm to pass, it's about learning how to dance in the rain
maandag 13 september 2010 om 21:49
En ik kan goed begrijpen dat je studiegenoten je soms irriteren. Ze zijn ten eerste op een heel andere leeftijd en in een heel andere fase. Ten tweede hebben ze meesten nog niet zo veel meegemaakt.
Lukt het je om bij je studie één of twee mensen te vinden met wie je wel goed kunt opschieten?
Lukt het je om bij je studie één of twee mensen te vinden met wie je wel goed kunt opschieten?
Life isn't about waiting for the storm to pass, it's about learning how to dance in the rain
zondag 19 september 2010 om 13:40
Hoi ML82,
Sorry voor de late reactie. Weer fulltime studeren is echt wennen en behoorlijk vermoeiend.
Ja, er is een vrouw van 26 in mijn klas, getrouwd, kinderwens en veel meer in mijn levensfase. We klikken goed en hebben ook al naar elkaar uitgesproken dat we erg blij met elkaars aanwezigheid zijn. Daarnaast is er een leuke meid van 19. Zij en ik hebben weinig gemeen, maar klikken op de een of andere manier erg goed. Zij heeft zo'n vrolijke persoonlijkheid, dat de hele klas naar haar trekt, en zij trekt weer naar mij, dus komen "de klas" en ik ook wat dichter bij elkaar; ideaal!
Sorry voor de late reactie. Weer fulltime studeren is echt wennen en behoorlijk vermoeiend.
Ja, er is een vrouw van 26 in mijn klas, getrouwd, kinderwens en veel meer in mijn levensfase. We klikken goed en hebben ook al naar elkaar uitgesproken dat we erg blij met elkaars aanwezigheid zijn. Daarnaast is er een leuke meid van 19. Zij en ik hebben weinig gemeen, maar klikken op de een of andere manier erg goed. Zij heeft zo'n vrolijke persoonlijkheid, dat de hele klas naar haar trekt, en zij trekt weer naar mij, dus komen "de klas" en ik ook wat dichter bij elkaar; ideaal!
woensdag 6 oktober 2010 om 17:23
Hoi, ik heb een forumpauze gehad (het werd me even teveel) en ben nu wel weer op t forum te vinden, maar minder dan eerst.
In ieder geval nog bedankt voor je antwoord. Leuk dat je het naar je zin hebt in je klas.
In ieder geval nog bedankt voor je antwoord. Leuk dat je het naar je zin hebt in je klas.
Life isn't about waiting for the storm to pass, it's about learning how to dance in the rain
maandag 18 oktober 2010 om 15:48
Ik ben sinds mijn 36e volledig afgekeurd en heb er nog steeds moeite mee dat ik waarscchijnlijk nooit meer zal werken. Ik doe wel 2x per week vrijwilligerswerk bij een museum, en dat vind ik erg leuk. Ik zou het nog wel vaker willen doen, maar ik moet mijzelf goed afgrenzen, anders gaat het weer mis. Ik ben afgekeurd om psychische klachten. Verder sport ik 2x per week, doe het huishouden en ik lees graag, maar toch zijn er veel lege gaten in mijn dagen. Daar heb ik het moeilijk mee, maar aan de andere kant, als ik te druk ben, is het ook weer niet goed voor me. Tsja, de gulden middenweg he....
