Gezondheid
alle pijlers
hoe om te gaan met ouder die niet meer wil?
woensdag 24 november 2010 om 16:18
Een van mijn ouders (ze leven allebei nog) heeft er niet zoveel zin meer in. Ik bel nog maar weinig naar huis want als ik bel dan is het kommer en kwel, dan is het alleen maar gezeik over anderen die niet deugen en alles wat er verkeerd aan deze wereld is en een kwartier later ben ik bijna depressief als ik ophang. Mijn vader wil niet meer en dat laat hij merken.
Hoewel ik het vreselijk vind voor mijn moeder kan ik het niet meer opbrengen om te bellen. Voor het langs gaan is de drempel helemaal hoog; ik mag wel komen maar dan alleen zonder kind want hij trekt mijn kind niet, alleen 's middags want ze zijn pas na de lunch aanspreekbaar en als ik bel om te vragen of het goed is dat ik langs kom dan wordt er gevraagd ' wat kom je doen dan?' dus dat is ook lekker motiverend.
Ik weet dat mijn moeder mijn kind wel heel graag wil zien dus ik heb haar aangeboden dat ik haar graag oppik thuis om ergens koffie te gaan drinken zodat mijn vader geen last van ons heeft. Kan ze onze zoon zien en kunnen wij even bijpraten. Maar ze doet dat niet omdat mijn vader dat niet wil.
Ze wonen in een heel groot huis waar ze geen werkster willen hebben, ze willen geen hulp, willen nergens gebracht of gehaald worden en alles wat ik voorstel om het ze leuk en makkelijk te maken wordt afgewimpeld of daar wordt boos op gereageerd.
Ik vind het heel lastig en het houdt me bezig, het vreet energie en ik wil ze graag helpen maar ik mag niet.
Mijn ouders zijn 78 en 83.
Hoe ga ik hiermee om? Wat kan ik doen voor ze? Of laat ik het maar zo?
Hoewel ik het vreselijk vind voor mijn moeder kan ik het niet meer opbrengen om te bellen. Voor het langs gaan is de drempel helemaal hoog; ik mag wel komen maar dan alleen zonder kind want hij trekt mijn kind niet, alleen 's middags want ze zijn pas na de lunch aanspreekbaar en als ik bel om te vragen of het goed is dat ik langs kom dan wordt er gevraagd ' wat kom je doen dan?' dus dat is ook lekker motiverend.
Ik weet dat mijn moeder mijn kind wel heel graag wil zien dus ik heb haar aangeboden dat ik haar graag oppik thuis om ergens koffie te gaan drinken zodat mijn vader geen last van ons heeft. Kan ze onze zoon zien en kunnen wij even bijpraten. Maar ze doet dat niet omdat mijn vader dat niet wil.
Ze wonen in een heel groot huis waar ze geen werkster willen hebben, ze willen geen hulp, willen nergens gebracht of gehaald worden en alles wat ik voorstel om het ze leuk en makkelijk te maken wordt afgewimpeld of daar wordt boos op gereageerd.
Ik vind het heel lastig en het houdt me bezig, het vreet energie en ik wil ze graag helpen maar ik mag niet.
Mijn ouders zijn 78 en 83.
Hoe ga ik hiermee om? Wat kan ik doen voor ze? Of laat ik het maar zo?
woensdag 24 november 2010 om 16:43
Ze willen niet en je kan ze niet dwingen. Heel moeilijk inderdaad. Meer dan het aanbieden kun je niet doen. Je hebt al goeie alternatieven bedacht en aangeboden, maar als dit hun keuze is, is dit voor hen het gevolg.
Probeer een balans te vinden tussen wat je zelf nog trekt en toch af en toe te bellen of langs te gaan als je wel contact en binding wilt houden. Dat zal in praktijk misschien betekenen dat je ze niet veel ziet of spreekt, maar zolang zij niets accepteren en alleen maar op een negatieve maneir energie van je vragen, is dit het gevolog van hun eigen kueze, hier kun je dan niets aan doen.
moeilijk hoor, veel sterkte!
Probeer een balans te vinden tussen wat je zelf nog trekt en toch af en toe te bellen of langs te gaan als je wel contact en binding wilt houden. Dat zal in praktijk misschien betekenen dat je ze niet veel ziet of spreekt, maar zolang zij niets accepteren en alleen maar op een negatieve maneir energie van je vragen, is dit het gevolog van hun eigen kueze, hier kun je dan niets aan doen.
moeilijk hoor, veel sterkte!
woensdag 24 november 2010 om 16:45
Ik heb een broer en een zus, en nee, ik heb het niet met mijn ouders zelf besproken. Alles wat ik met mijn vader bespreek wat enigszins een beetje kritiek in zich zou kunnen hebben op zijn persoonlijkheid, zijn handelen of zijn uitlatingen wordt nniet geaccepteerd. Het is altijd de ander, het ligt nooit aan hem en als het wel aan hem ligt dan is het heel duidelijk; ' ik ben te oud om nog te veranderenn dus je hebt het maar te begrijpen en te accepteren'.
Ik heb trouwens naar aanleiding van het typen van mijn post net wel even naar huis gebeld en het was een redelijk gesprek; niet meer dan 5 minuten maar het was niet allemaal slecht. Ze hadden zelfs de boodschappen bij albert.nl besteld dus enige 'hulp' wordt wel geaccepteerd, als is het van 'vreemden'. Maar daar ben ik al lang blij om.
Ik heb trouwens naar aanleiding van het typen van mijn post net wel even naar huis gebeld en het was een redelijk gesprek; niet meer dan 5 minuten maar het was niet allemaal slecht. Ze hadden zelfs de boodschappen bij albert.nl besteld dus enige 'hulp' wordt wel geaccepteerd, als is het van 'vreemden'. Maar daar ben ik al lang blij om.
woensdag 24 november 2010 om 16:49
Het is naar om te lezen dat je vader een bittere man is geworden. Sommige 80ers zien het einde dan ook als genade en hebben het wel gehad. Doordat je ouders al een heel leven samen zijn, kan ik me voorstellen dat je moeder je vader niet wil laten vallen en dus ook voor hem kiest.
Ik kan me voorstellen dat je vader zo bitter is geworden , omdat het voor hem allemaal niet meer te verhapstukken is. Hij kan niet meer meekomen en is onthand door ouderdom, sommige mannen kunnen daar niet tegen en willen dan maar liever weg. Je moet beseffen dat alleen het lichaam oud wordt, de geest blijft jong en kan vaak niet accepteren dat het lichaam het laat afweten.
Ik vind het erg voor je moeder, dat zij haar kleinkind op deze manier niet kan zien, misschien is het een idee om daar toch eens met je vader over te praten en hem te laten beseffen, dat het toch wel belangrijk is , dat oma en kleinkind elkaar zo nu en dan zien. Ik kan me voorstellen dat dat een heel zwaar gesprek wordt, maar misschien is het wel de moeite waard. Je weet het maar nooit.
Ik kan me voorstellen dat je vader zo bitter is geworden , omdat het voor hem allemaal niet meer te verhapstukken is. Hij kan niet meer meekomen en is onthand door ouderdom, sommige mannen kunnen daar niet tegen en willen dan maar liever weg. Je moet beseffen dat alleen het lichaam oud wordt, de geest blijft jong en kan vaak niet accepteren dat het lichaam het laat afweten.
Ik vind het erg voor je moeder, dat zij haar kleinkind op deze manier niet kan zien, misschien is het een idee om daar toch eens met je vader over te praten en hem te laten beseffen, dat het toch wel belangrijk is , dat oma en kleinkind elkaar zo nu en dan zien. Ik kan me voorstellen dat dat een heel zwaar gesprek wordt, maar misschien is het wel de moeite waard. Je weet het maar nooit.
woensdag 24 november 2010 om 17:07
Misschien is het een idee om eens contact op te nemen met de huisarts van je ouders? Misschien is er iets aan de hand (depressie, Alzheimer?) en uit zich dat in dit gemopper.
De huisarts zal je ouders, gezien hun leeftijd, vast wel eens spreken, of misschien wil hij eens op bezoek gaan bij ze, dat is natuurlijk helemaal mooi.
En dat ze niet uit hun huis willen..... tja, dat kan ik me best een beetje voorstellen. Het is natuurlijk best confronterend om oud te worden en dingen steeds maar in te moeten leveren en dan klamp je je misschien wel heel erg vast aan dingen als je huis.
Sterkte, het lijkt me niet makkelijk!
De huisarts zal je ouders, gezien hun leeftijd, vast wel eens spreken, of misschien wil hij eens op bezoek gaan bij ze, dat is natuurlijk helemaal mooi.
En dat ze niet uit hun huis willen..... tja, dat kan ik me best een beetje voorstellen. Het is natuurlijk best confronterend om oud te worden en dingen steeds maar in te moeten leveren en dan klamp je je misschien wel heel erg vast aan dingen als je huis.
Sterkte, het lijkt me niet makkelijk!
woensdag 24 november 2010 om 17:11
Heftig zeg.
Dit is een probleem waar volgens mij veel meer ouderen last van hebben. Negatief, verbitterd e.d. Kun je dit met hun huisarts bespreken. Waarschijnlijk kent de huisarts de wegn in de omgeving om toch een soort van "hulp" te regelen voor je ouders. Bij "hulp" denk ik vooral in de vorm van aandacht.
Voor jezelf is het lastig, aan de ene kant zijn het je ouders waar je veel respect voor hebt. En waar je heengaat uit respect. Aan de andere kant kost dit zoveel meer energie dan het oplevert. Het is moeilijk om hiermee om te gaan.
Dit is een probleem waar volgens mij veel meer ouderen last van hebben. Negatief, verbitterd e.d. Kun je dit met hun huisarts bespreken. Waarschijnlijk kent de huisarts de wegn in de omgeving om toch een soort van "hulp" te regelen voor je ouders. Bij "hulp" denk ik vooral in de vorm van aandacht.
Voor jezelf is het lastig, aan de ene kant zijn het je ouders waar je veel respect voor hebt. En waar je heengaat uit respect. Aan de andere kant kost dit zoveel meer energie dan het oplevert. Het is moeilijk om hiermee om te gaan.
woensdag 24 november 2010 om 17:17
Er is zeker iets aan de hand, mijn vader praat soms wartaal, vergeet dingen die je net tegen hem hebt gezegd, snapt dingen niet meer die gesneden koek zouden moeten zijn omdat hij het al een leven lang elke dag gedaan heeft bijvoorbeeld. Ik denk dat contact met de huisarts een goed idee is, maar als mijn vader daar daar achter zou komen dan zou hij ten eerste des duivels zijn en en tweede zou hij me dan niet meer vertrouwen en kan ik helemaal niets meer doen.
En natuurlijk begrijp ik dat het frustrerend is om te beseffen dat het allemaal niet meer wil, en de angst is duidelijk zichtbaar, vooral als hij beseft dat hij iets vreemds heeft gezegd of als hij doorheeft dat er iets niet klopt in zijn redenering. Het is heel erg om te zien en het geeft een machteloos gevoel.
Ik durf eerlijk gezegd geen confronterend gesprek met hem aan te gaan want ik ben net een paar jaar van het psychische juk verlost van een dominante en veeleisende vader, en als ik een gesprek aanga met hem dan boort hij mij net zo makkelijk weer de grond i. Ik kan dat wel hebben nu maar ik zie het nut er niet zo van in, en heb ook geen zin meer in die afwijzing.
Ergens zal ik het dus moeten accepteren, doen wat ik mag en kan doen en verder is er weinig.....
En natuurlijk begrijp ik dat het frustrerend is om te beseffen dat het allemaal niet meer wil, en de angst is duidelijk zichtbaar, vooral als hij beseft dat hij iets vreemds heeft gezegd of als hij doorheeft dat er iets niet klopt in zijn redenering. Het is heel erg om te zien en het geeft een machteloos gevoel.
Ik durf eerlijk gezegd geen confronterend gesprek met hem aan te gaan want ik ben net een paar jaar van het psychische juk verlost van een dominante en veeleisende vader, en als ik een gesprek aanga met hem dan boort hij mij net zo makkelijk weer de grond i. Ik kan dat wel hebben nu maar ik zie het nut er niet zo van in, en heb ook geen zin meer in die afwijzing.
Ergens zal ik het dus moeten accepteren, doen wat ik mag en kan doen en verder is er weinig.....
woensdag 24 november 2010 om 18:40
Ik denk ook gelijk aan alzheimer, of dementie. maar ik ben geen dokter dus kan geen diagnose stellen.
Maar depressie en/of vergeetachtigheid kan ook ontstaan door blaasontsteking. (klinkt raar, maar ik hoor dat vaker). En ouderen kunnen een nierontsteking hebben zonder het zelf te merken.
Dus laat de dokter daar ook naar kijken als het mogelijk is
sterkte
Maar depressie en/of vergeetachtigheid kan ook ontstaan door blaasontsteking. (klinkt raar, maar ik hoor dat vaker). En ouderen kunnen een nierontsteking hebben zonder het zelf te merken.
Dus laat de dokter daar ook naar kijken als het mogelijk is
sterkte
De waarheid is dat iedereen zomaar wat probeert
woensdag 24 november 2010 om 19:49
Dank voor jullie adviezen, ik wordt er alleen maar in bevestigd eigenlijk want ik weet dat er iets zou moeten gebeuren maar een afspraak maken met de huisarts buiten hem om is een no-go. Hij is trouwens afgelopen week al een keer geweest voor iets anders maar de huisarts heeft dus misschien niets anders gezien dan een oude meneer die zich gedraagt naar zijn leeftijd?
Ik ben bang dat het een kwestie is van accepteren maar ik vind het moeilijk.
Ik ben bang dat het een kwestie is van accepteren maar ik vind het moeilijk.
woensdag 24 november 2010 om 20:23
woensdag 24 november 2010 om 20:25
Hoezo is een afspraak met de huisarts buiten hen om een no go?
Je bent toch hun kind en hebt redenen dat je je ongerust maakt. De huisarts heeft geheimhoudingsplicht en zal dus nooit vertellen dat je bent geweest.
Jij hebt de plicht dit te doen.
Ook voor je moeder.
Je weet niet wat er achter hun gesloten deuren gebeurt.
Ik weet twee gevallen in mijn omgeving waar de partner op late leeftijd geslagen werd. Allemaal door de Alzheimer. En beiden durfden dit lange tijd niet te vertellen.
Aktie!
Je bent toch hun kind en hebt redenen dat je je ongerust maakt. De huisarts heeft geheimhoudingsplicht en zal dus nooit vertellen dat je bent geweest.
Jij hebt de plicht dit te doen.
Ook voor je moeder.
Je weet niet wat er achter hun gesloten deuren gebeurt.
Ik weet twee gevallen in mijn omgeving waar de partner op late leeftijd geslagen werd. Allemaal door de Alzheimer. En beiden durfden dit lange tijd niet te vertellen.
Aktie!
woensdag 24 november 2010 om 21:09
Neele, ik ga geen afspraak maken achter de rug van mijn ouders om. Omgekeerd zou ik het niet op prijs stellen als zij dat bij mij deden onder het mom van ' wij zijn je ouders en het is onze plicht dat te doen.'
Ik heb niet de plicht een afspreek te maken met de huisarts van mijn ouders. en ik weet dat er zich niets afspeelt achter hun deur wat niet in de haak is.
Mijn vader is warrig, maar verder niets. Hij is eigenwijs, maar zou nooit mijn moeder iets aandoen.
Mijn moeder is een vrouw die aan de bel zou trekken als ze zich niet meer prettig zou voelen daar in huis.
Mijn vader is een eigenwijs stuk vreten, hij heeft een harde kop en is dominant, maar hij is niet gewelddadig.
Ik heb niet de plicht een afspreek te maken met de huisarts van mijn ouders. en ik weet dat er zich niets afspeelt achter hun deur wat niet in de haak is.
Mijn vader is warrig, maar verder niets. Hij is eigenwijs, maar zou nooit mijn moeder iets aandoen.
Mijn moeder is een vrouw die aan de bel zou trekken als ze zich niet meer prettig zou voelen daar in huis.
Mijn vader is een eigenwijs stuk vreten, hij heeft een harde kop en is dominant, maar hij is niet gewelddadig.
woensdag 24 november 2010 om 23:31
Komt de Ha niet om de zoveel tijd bij je ouders?
Want dan zou je hem kunnen vragen om een verder onderzoek te doen.Een simpele blaasontsteking kan idd erg veel complicaties geven , oa verwardheid, agressie , vergeetachtigheid enz.
Mijn vader heeft dit ook gehad, vandaar dat ik het weet.
Geef jij bij je vader je eigen grenzen aan?
Zijn je ouders afhankelijk van hulp van derden ofzo?
Ik herken de situatie helemaal, ik kamp met net dezelfde problemen. Ik ben zelfs deels gestopt met werken om te kunnen voldoen aan hetgeen hij vraagt.
Waarom wil je moeder niet met je afspreken?
Heeft ze dan het gevoel dat ze je vader tekort doet?
Want dan zou je hem kunnen vragen om een verder onderzoek te doen.Een simpele blaasontsteking kan idd erg veel complicaties geven , oa verwardheid, agressie , vergeetachtigheid enz.
Mijn vader heeft dit ook gehad, vandaar dat ik het weet.
Geef jij bij je vader je eigen grenzen aan?
Zijn je ouders afhankelijk van hulp van derden ofzo?
Ik herken de situatie helemaal, ik kamp met net dezelfde problemen. Ik ben zelfs deels gestopt met werken om te kunnen voldoen aan hetgeen hij vraagt.
Waarom wil je moeder niet met je afspreken?
Heeft ze dan het gevoel dat ze je vader tekort doet?
I don\'t need an excuse for being what I am.
donderdag 25 november 2010 om 00:23
Als je niet de ha in wilt schakelen snap ik niet zo goed wat je hier zoekt.... de enige andere opte is je vader vertellen dat hij een dominante chagerijnige zeikerd is en dat je er geen energie meer voor hebt. Vooral het feit dat je maar niet meer belt omdat je er gek van wordt zou ik ook noemen.
Is dat een beter advies?
Sorry hoor maar ik snap echt weinig van jou als dochter......
Is dat een beter advies?
Sorry hoor maar ik snap echt weinig van jou als dochter......
donderdag 25 november 2010 om 00:29
quote:gelegeheidsnick schreef op 24 november 2010 @ 21:09:
Neele, ik ga geen afspraak maken achter de rug van mijn ouders om. Omgekeerd zou ik het niet op prijs stellen als zij dat bij mij deden onder het mom van ' wij zijn je ouders en het is onze plicht dat te doen.'
Ik heb niet de plicht een afspreek te maken met de huisarts van mijn ouders. en ik weet dat er zich niets afspeelt achter hun deur wat niet in de haak is.
Mijn vader is warrig, maar verder niets. Hij is eigenwijs, maar zou nooit mijn moeder iets aandoen.
Mijn moeder is een vrouw die aan de bel zou trekken als ze zich niet meer prettig zou voelen daar in huis.
Mijn vader is een eigenwijs stuk vreten, hij heeft een harde kop en is dominant, maar hij is niet gewelddadig.
Tja, dan houdt het op.
Jouw moeder zit overigens ook in een patroon wat al een hele tijd vast staat.
Ik zou er niet zo zeker van zijn dat zo iemand tijdig aan de bel trekt.
Alleen al vanwege je moeder zou ik dus wel bellen.
Neele, ik ga geen afspraak maken achter de rug van mijn ouders om. Omgekeerd zou ik het niet op prijs stellen als zij dat bij mij deden onder het mom van ' wij zijn je ouders en het is onze plicht dat te doen.'
Ik heb niet de plicht een afspreek te maken met de huisarts van mijn ouders. en ik weet dat er zich niets afspeelt achter hun deur wat niet in de haak is.
Mijn vader is warrig, maar verder niets. Hij is eigenwijs, maar zou nooit mijn moeder iets aandoen.
Mijn moeder is een vrouw die aan de bel zou trekken als ze zich niet meer prettig zou voelen daar in huis.
Mijn vader is een eigenwijs stuk vreten, hij heeft een harde kop en is dominant, maar hij is niet gewelddadig.
Tja, dan houdt het op.
Jouw moeder zit overigens ook in een patroon wat al een hele tijd vast staat.
Ik zou er niet zo zeker van zijn dat zo iemand tijdig aan de bel trekt.
Alleen al vanwege je moeder zou ik dus wel bellen.
Ja, dat vind ik echt.
donderdag 25 november 2010 om 01:03
quote:gelegeheidsnick schreef op 24 november 2010 @ 19:49:
Dank voor jullie adviezen, ik wordt er alleen maar in bevestigd eigenlijk want ik weet dat er iets zou moeten gebeuren maar een afspraak maken met de huisarts buiten hem om is een no-go. Hij is trouwens afgelopen week al een keer geweest voor iets anders maar de huisarts heeft dus misschien niets anders gezien dan een oude meneer die zich gedraagt naar zijn leeftijd?
Ik ben bang dat het een kwestie is van accepteren maar ik vind het moeilijk.
Je doet er op de lange duur je ouders geen plezier mee , door niets te ondernemen. En ja dat is moeilijk,beroerd, verschrikkelijk om dat te moeten doen. Maar dementerenden kunnen heel lang veel verbloemen, zodat zelfs hun naasten niets merken.
Dus het is best mogelijk dat de huisarts niets bijzonders heeft gezien in die 10 minuten dat zo'n consult duurt.
Je vader gaat daar echt niet vertelle dat hij vergeetachtig is, want dat is hij zelf al weer vergeten. En het proces gaat zo geleidelijk dat je moeder het ook niet meteen in de gaten heeft, en mee smoesjes gaat verzinnen: och hij is moe, en daarom de afspraak vergeten.
Ik hoop echt voor jullie dat je snel hulp krijgt, als het echt alzheimer is gaan jullie een heel moeilijke tijd tegemoet.
Dank voor jullie adviezen, ik wordt er alleen maar in bevestigd eigenlijk want ik weet dat er iets zou moeten gebeuren maar een afspraak maken met de huisarts buiten hem om is een no-go. Hij is trouwens afgelopen week al een keer geweest voor iets anders maar de huisarts heeft dus misschien niets anders gezien dan een oude meneer die zich gedraagt naar zijn leeftijd?
Ik ben bang dat het een kwestie is van accepteren maar ik vind het moeilijk.
Je doet er op de lange duur je ouders geen plezier mee , door niets te ondernemen. En ja dat is moeilijk,beroerd, verschrikkelijk om dat te moeten doen. Maar dementerenden kunnen heel lang veel verbloemen, zodat zelfs hun naasten niets merken.
Dus het is best mogelijk dat de huisarts niets bijzonders heeft gezien in die 10 minuten dat zo'n consult duurt.
Je vader gaat daar echt niet vertelle dat hij vergeetachtig is, want dat is hij zelf al weer vergeten. En het proces gaat zo geleidelijk dat je moeder het ook niet meteen in de gaten heeft, en mee smoesjes gaat verzinnen: och hij is moe, en daarom de afspraak vergeten.
Ik hoop echt voor jullie dat je snel hulp krijgt, als het echt alzheimer is gaan jullie een heel moeilijke tijd tegemoet.
De waarheid is dat iedereen zomaar wat probeert
donderdag 25 november 2010 om 07:43
quote:Neele01 schreef op 25 november 2010 @ 00:23:
Als je niet de ha in wilt schakelen snap ik niet zo goed wat je hier zoekt.... de enige andere opte is je vader vertellen dat hij een dominante chagerijnige zeikerd is en dat je er geen energie meer voor hebt. Vooral het feit dat je maar niet meer belt omdat je er gek van wordt zou ik ook noemen.
Is dat een beter advies?
Sorry hoor maar ik snap echt weinig van jou als dochter......Dank je voor deze warme woorden. Ik ben blij dat je me zo goed begrijpt. Ik zit er echt mee en het doet me erg veel pijn en het is fijn omdan iets van begrip te zien hier.
Als je niet de ha in wilt schakelen snap ik niet zo goed wat je hier zoekt.... de enige andere opte is je vader vertellen dat hij een dominante chagerijnige zeikerd is en dat je er geen energie meer voor hebt. Vooral het feit dat je maar niet meer belt omdat je er gek van wordt zou ik ook noemen.
Is dat een beter advies?
Sorry hoor maar ik snap echt weinig van jou als dochter......Dank je voor deze warme woorden. Ik ben blij dat je me zo goed begrijpt. Ik zit er echt mee en het doet me erg veel pijn en het is fijn omdan iets van begrip te zien hier.
donderdag 25 november 2010 om 07:48
quote:Saaar schreef op 25 november 2010 @ 00:29:
[...]
Tja, dan houdt het op.
Jouw moeder zit overigens ook in een patroon wat al een hele tijd vast staat.
Ik zou er niet zo zeker van zijn dat zo iemand tijdig aan de bel trekt.
Alleen al vanwege je moeder zou ik dus wel bellen.
Weet je wat het is? Als ik de ha bel en mijn vader komt er achter, dan ben ik helemaal niet meer welkom. En als ik helemaal niet meer welkom ben, dan is het natuurlijk onmogelijk een vinger aan de pols te houden.
Ik ben er echt van overtuigd dat er geen mishandeling plaatsvindt. Mijn broer en zus zijn dat ook. Dus wat dat betreft voel ik geen noodzaak een huisarts in te schakelen.
En wat ik verder wil hier? Een beetje steun, begrip, ervaringen van anderen hoe hier emotioneel mee om te gaan. Misschien tips om het voor hen toch wat makkelijker te maken zonder voor hen te gaan denken of hun over te willen nemen.
Ik heb voldoende respect voor ze om ze niets als kleuters te behandelen.
[...]
Tja, dan houdt het op.
Jouw moeder zit overigens ook in een patroon wat al een hele tijd vast staat.
Ik zou er niet zo zeker van zijn dat zo iemand tijdig aan de bel trekt.
Alleen al vanwege je moeder zou ik dus wel bellen.
Weet je wat het is? Als ik de ha bel en mijn vader komt er achter, dan ben ik helemaal niet meer welkom. En als ik helemaal niet meer welkom ben, dan is het natuurlijk onmogelijk een vinger aan de pols te houden.
Ik ben er echt van overtuigd dat er geen mishandeling plaatsvindt. Mijn broer en zus zijn dat ook. Dus wat dat betreft voel ik geen noodzaak een huisarts in te schakelen.
En wat ik verder wil hier? Een beetje steun, begrip, ervaringen van anderen hoe hier emotioneel mee om te gaan. Misschien tips om het voor hen toch wat makkelijker te maken zonder voor hen te gaan denken of hun over te willen nemen.
Ik heb voldoende respect voor ze om ze niets als kleuters te behandelen.
donderdag 25 november 2010 om 07:56
quote:berbke schreef op 24 november 2010 @ 23:31:
Komt de Ha niet om de zoveel tijd bij je ouders?
Want dan zou je hem kunnen vragen om een verder onderzoek te doen.Een simpele blaasontsteking kan idd erg veel complicaties geven , oa verwardheid, agressie , vergeetachtigheid enz.
Mijn vader heeft dit ook gehad, vandaar dat ik het weet.
Geef jij bij je vader je eigen grenzen aan?
Zijn je ouders afhankelijk van hulp van derden ofzo?
Ik herken de situatie helemaal, ik kamp met net dezelfde problemen. Ik ben zelfs deels gestopt met werken om te kunnen voldoen aan hetgeen hij vraagt.
Waarom wil je moeder niet met je afspreken?
Heeft ze dan het gevoel dat ze je vader tekort doet?
Nee, de huisarts komt niet langs bij ze. En ik geef inderdaad mijn grenzen aan, maar dat wordt steeds moeilijker dus ik laat me het nu maar aanleunen en probeer me er niet teveel van aan te trekken.
Ben jij gestopt met werken omdat je voor je vader zorgt? En was dat jouw wens of die van je vader? Mijn ouders willen nl helemaal geen hulp en hoe meer in aanbied hoe minder in voet aan de grond krijg. Ik moet het dus wel voorzichtig aanpakken.
Wat ik merk is dat mijn vader vooral bang is. Hij heeft zijn buien, is af en toe boos, maar vooral ook bang. Ik heb het idee dat hij weet wat er aan de hand is en dat hij beseft dat hij soms stukken kwijt is en soms in de war is. Dat moet ook ellendig zijn.
Mijn moeder spreek ik zelden alleen. Mijn vader is er altijd bij en al s ik bel neemt hij op. Als ik haar wil spreken zet hij de intercom op de telefoon aan. Hij is beledigd als ik mijn moeder alleen wil spreken. Ik kan dus niet zoveel met haar overleggen.
Komt de Ha niet om de zoveel tijd bij je ouders?
Want dan zou je hem kunnen vragen om een verder onderzoek te doen.Een simpele blaasontsteking kan idd erg veel complicaties geven , oa verwardheid, agressie , vergeetachtigheid enz.
Mijn vader heeft dit ook gehad, vandaar dat ik het weet.
Geef jij bij je vader je eigen grenzen aan?
Zijn je ouders afhankelijk van hulp van derden ofzo?
Ik herken de situatie helemaal, ik kamp met net dezelfde problemen. Ik ben zelfs deels gestopt met werken om te kunnen voldoen aan hetgeen hij vraagt.
Waarom wil je moeder niet met je afspreken?
Heeft ze dan het gevoel dat ze je vader tekort doet?
Nee, de huisarts komt niet langs bij ze. En ik geef inderdaad mijn grenzen aan, maar dat wordt steeds moeilijker dus ik laat me het nu maar aanleunen en probeer me er niet teveel van aan te trekken.
Ben jij gestopt met werken omdat je voor je vader zorgt? En was dat jouw wens of die van je vader? Mijn ouders willen nl helemaal geen hulp en hoe meer in aanbied hoe minder in voet aan de grond krijg. Ik moet het dus wel voorzichtig aanpakken.
Wat ik merk is dat mijn vader vooral bang is. Hij heeft zijn buien, is af en toe boos, maar vooral ook bang. Ik heb het idee dat hij weet wat er aan de hand is en dat hij beseft dat hij soms stukken kwijt is en soms in de war is. Dat moet ook ellendig zijn.
Mijn moeder spreek ik zelden alleen. Mijn vader is er altijd bij en al s ik bel neemt hij op. Als ik haar wil spreken zet hij de intercom op de telefoon aan. Hij is beledigd als ik mijn moeder alleen wil spreken. Ik kan dus niet zoveel met haar overleggen.
donderdag 25 november 2010 om 08:10
Hmm, lastig. Ik herken het wel, heb jaren in een bejaardentehuis gewerkt. Dit is typisch gedrag wat ik vaker heb gezien. Beginnende dementerenden of mensen met Alzheimer kunnen heel erg goed merken dat dingen niet zo lekker meer gaan, en dat uit zich vaak in chagrijnig gedrag, depressie en gemopper.
Wat je zou kunnen doen is de huisarts bellen voor advies.
Dan hoef je geen afspraak te maken buiten je ouders om, maar je krijgt dan waarschijnlijk wel tips en ze kunnen je daar vertellen op welke tekenen je moet letten zodat er ingegrepen kan worden mocht het helemaal berg afwaarts gaan.
Sterkte!
Wat je zou kunnen doen is de huisarts bellen voor advies.
Dan hoef je geen afspraak te maken buiten je ouders om, maar je krijgt dan waarschijnlijk wel tips en ze kunnen je daar vertellen op welke tekenen je moet letten zodat er ingegrepen kan worden mocht het helemaal berg afwaarts gaan.
Sterkte!
