Wat Psyche kan doen...

Vorig jaar september verbrak mijn ex-vriend onze relatie van 5 jaar.

We hadden elkaar ontmoet in 2004 na contact via internet en veel mailen.

In die zomer ging ik met hem mee naar een mooi warm land waar onze relatie begon.

Toen we terug waren en blij ging het een week of 3 goed en kreeg in onverwacht een mail dat hij het niet meer zag zitten zonder enige aanleiding. Dus hij kapte het contact direct af. Een maand later melde hij zich weer aan via msn. Weer ontmoeten we elkaar en het leek prima te gaan. Het jaar daarna 2005 4 maal op vakantie geweest en een mooi jaar gehad. Inmiddels begin 2006 waarin hij zijn 2de kind niet meer zou zien met tussenkomst van zijn ex-vrouw sloegen bij hem in die zin de stoppen door ( hij had het al vaker zwaar betreft zijn kinderen) dat ik 's avonds werd gebeld dat er mensen zaten die vonden dat het voor hem het beste was opgenomen te worden psychisch gezien. Ik zei dat als hij dat echt niet wilde niet mee hoefde te gaan. Vervolgens laat in de avond werd ik gebeld; of ik de partner van? was. ja dat was ik.; Hij was voor een week opgenomen op de Paaz afdeling van het ziekenhuis in zijn stad. Of hij uit de dwangbuis kon werd mij gevraagd; jazeker, er is geen gevaar met hem, rustig enz. Oké. Ik bezocht hem daar en hij zat onder de antidepressiva. Aldaar had hij een bloedonderzoek gehad en daaruit bleek dat hij Diabetes had wat ook niet anders kon met een gewicht van 140 kilo.

Maar ik hield zoveel van hem dat ik hem steunde in zijn medische problemen.

Oorzaak voelde ik in die zin aan dat het zijn jeugd was waar hij over had verteld en het gemis van zijn oudste dochter en zijn jongste zoon. Met zijn middelste dochter zat hij toen ook even niet bepaald lekker maar dat kwam goed.

Ik begeleide hem met het moeten spuiten en de ziekenhuisbezoeken in de eerste week want ik woonde wel 2 uur bij hem vandaan. Wekelijks kwam ik bij hem en andersom. Hij had zware momenten van verdriet. Wat beetje bij beetje beter leek te gaan. Toen wij in 2006 op vakantie zouden gaan waarbij mijn oudste dochter ook mee ging leek alles geregeld en hadden we er zin in.

2 weken voordat we weg zouden gaan kreeg ik weer een mail zonder ook maar een meningsverschil gehad te hebben koud op mijn dak. Hij had er geen zin meer in en wilde de relatie weer stoppen en mijn dochter kon niet mee enz. Ik was perplex. Ook nog vlak voor mijn verjaardag. Had hem nog aan de telefoon en hij was zelfs verbaasd dat ik er verdriet van had. Deed alsof het heel gewoon was. Weer een maand of 2 later melde hij zich weer aan. En mailde wat hem was overkomen en dat hij het moeilijk had met zichzelf. En zijn middelste dochter enz. Hij wist het allemaal niet meer. Dan wilde hij weer contact en dan wilde hij me zijn problemen niet aandoen. Totdat ik het zat was en de trein nam naar hem toe. In de trein sms’te ik dat hij niet weg moest gaan en ik eraan kwam. Hij was zo blij me te zien en vroeg of ik bleef. Ik had een retour genomen, maar hij zou me een dag later wel naar huis brengen. Hij besprak weer hoe moeilijk hij het had en zei dat niets meer tussen ons in zou komen. Het ging prima tussen ons. Om en om waren we 2 uur onderweg in het weekend om elkaar te zien. Hadden leuke uitjes enz.. Hij bedacht om bij mij in het dorp te gaan wonen. Ik moest snel denken of ik zeker van hem was. En dat was ik absoluut. Dus ging hij in 2008 bij mij in het dorp wonen. Ik hielp hem met zijn huis, en het was alsof hij alleen maar daarmee bezig was. Als we gingen wandelen in een bos was hij snel moe. Als ik over een verjaardag begon kreeg hij de kriebels terwijl ik zei dat ik echt niet overal heen ging. We sliepen niet meer bij elkaar omdat zijn diabetes consequenties had. Daar veroordeelde ik hem niet in. Hij wilde dat wel graag anders. Maar legde het probleem bij mij neer en vroeg als we in bed lage; en nu??. Op een gegeven moment ben ik een paar keer 's avonds laat naar huis gegaan met een verdrietig gevoel. Dit was niet normaal. Daarnaast begon ik over samen meer bewegen en gezonder eten. Juist omdat hij zoveel klachten had vanwege zijn gewicht. Zijn dochter schoof mij ook elke keer aan de kant en daar deed hij niet moeilijk over. Op zijn verjaardag melde zij dat ze een leuk idee had met haar vader. Ze gingen met de trein van Medemblik naar Enkhuizen. De hele dag werd bijna ingevuld. Mij werd niets gevraagd maar het werd gemeld. Toen ik haar mailde of ze het niet normaal vond de vriendin van haar vader hierin te betrekken vond ze dat raar. Dat vertelde mijn ex-vriend tegen mij maar niet wat hij zelf vond.

In de zomer van 2009 gingen we wagons kopen voor zijn treinplaat. Toen we daar waren ging hij met een broer van degene waar ze van waren boven kijken want er was nog meer. Ondertussen zat ik alleen met de vader die vertelde over zijn overleden zoon. Deze was vaak gewaarschuwd over zijn gewicht en had zich daar niets van aangetrokken. Daardoor was deze zoon plotseling overleden. Ik zat dus met een verhaal in mijn maag die ik in de auto terug naar huis niet voor me kon houden. Vertelde dat tegen mijn ex-vriend en hij zei; nee niet weer hé?

Het kwam niet over. Daarna ging het bergafwaarts. Hij had zich een paar weekenden volkomen afgesloten. Ik had nog een sleutel van zijn huis, maar alles ging op de haak, en 3 telefoons onbereikbaar en niet terugbellen. Tussendoor toch een paar keer bij hem geluncht en op bezoek geweest. Totdat ik weer een sms kreeg vlak voor een weekend. Hij was er niet. Toen vond ik het genoeg en ging erheen. Hij was er wel en ook zijn dochter. Ik was kwaad op hem en hij vertelde geen zin te hebben dat ik over bewegen enz. begon. Hij zat in zijn hobbyhok dozen te vouwen terwijl ik buiten zat te huilen omdat ik voelde dat het fout liep. Ben naar binnen gegaan en heb tegen zijn dochter gezegd dat ik geen zin had binnen een paar jaar achter de begrafenisauto te lopen en dat ik daarom zo reageerde en dat ik wist dat het haar niets uitmaakte. Toen ben ik huilend naar huis gegaan. Daarna heb ik nog veel met mijn ex-vriend gemaild. Hij was volkomen onbereikbaar ondanks dat hij wel reageerde. Ik deed erg mijn best duidelijk te maken dat ik het de moeite waard vond het na 5 jaar uit te praten en de relatie niet zomaar te stoppen. 2 maal gaf hij aan te willen praten en als ik daarop inging kreeg ik; de buurvrouw houd mijn huis wel schoon. En ik heb geen tijd, moet studeren enz. Het enige waar hij zich druk om maakte was een paar spullen die hij me had geleend. Een elektr. heggenschaar bv. Vond het zo diepverdrietig dat hij het niet over het redden van onze relatie had dat ik uiteindelijk alles heb laten liggen. Ondanks tussendoor dat ik het zou brengen. Maar hij had het nooit over dat hij het erg vond voor ons en daar ook veel verdriet van had. Hij was voor mij de man waarvan ik het meest hield in mijn leven en kan niet begrijpen dat hij in mijn dorp kwam wonen. Dat betekend dan toch dat die 4 jaar daarvoor voor hem toch positief de doorslag daarvoor hebben gegeven? Doordat wat bekenden hem hier in het dorp hebben gezien ben ik erachter gekomen dat hij 35 kilo was afgevallen in het laatste jaar na onze breuk. Ik dacht; dus nu kan het wel. Toch had ik hem even ge-sms’t dat ik het heel knap van hem vond. Hij beaamde dat het was gelukt en dat het hem in mijn dorp prima beviel.

Meer niet. Ik zag een fotootje van zijn gezicht op zijn msn-profiel die er mooi uitzag maar waarbij hij droevig keek. Ik sms’te dat die foto mooi was, maar hij er ongelukkig uitzag. dat vond hij niet leuk en verwijderde direct de foto. Op de relatiesite waar we elkaar hadden leren kennen had ie zich al eerder op gezet met daarbij gevonden te zijn. Een paar weken was hij eraf. En vervolgens weer even erop met; ik kom weer even kijken, weet nog niet wat ik hier neerzet. Inmiddels heb ik hem niet meer hierop gezien. Hij was de man van wie ik het meest gehouden heb in mijn leven. Tot in zijn vezels. In voor en tegen. Ik voelde me zo met hem verbonden. Moest dit verhaal kwijt. Alhoewel ik fijne mensen om me heen heb en prima functioneer met werk ed. ben ik er nog alle dagen mee bezig. Ik mis hem elke dag. En hoop dat dit langzaam slijt.