Kinderen
alle pijlers
Verder na een miskraam
donderdag 30 december 2010 om 21:55
Ja, indruk gemaakt, haha! Vooral omdat je vriend er ook niet meer zoveel zin in had. En nu nog steeds niet heel erg als ik het zo lees. En erin berusten lijkt me erg lastig hoor, zo niet onmogelijk..
Het is nu 4 weken terug dat het weer mis ging. Was 8 weken zwanger. En na mijn vorige miskraam duurde het ook lang voor ik weer een beetje peil op mijn cyclus kon trekken, 1e keer 8 weken, toen 6 en toen weer 4 (en raak).
Dus ga er maar vanuit dat het niet zomaar weer raak is nu. Je bent echt zo een half jaar verder..
Het is ook net als Chaja zegt, twee keer zwanger geweest in 2010 maar nog geen kind op komst.
Het is nu 4 weken terug dat het weer mis ging. Was 8 weken zwanger. En na mijn vorige miskraam duurde het ook lang voor ik weer een beetje peil op mijn cyclus kon trekken, 1e keer 8 weken, toen 6 en toen weer 4 (en raak).
Dus ga er maar vanuit dat het niet zomaar weer raak is nu. Je bent echt zo een half jaar verder..
Het is ook net als Chaja zegt, twee keer zwanger geweest in 2010 maar nog geen kind op komst.
donderdag 30 december 2010 om 22:01
Sha-la, zulke collega's heb ik inderdaad.. Ben ook hard op zoek naar ander werk, maar dat vlot niet zo.
Op zich vind ik af en toe schrijven wel lekker, als echt heel pijnlijk ervaar ik het ook niet. Probeer er toch wel zo luchtig mogelijk mee om te gaan, dat werkt voor mij het beste. Al heb ik best mijn baalmomenten hoor. De eerste uitgerekende datum nadert. Daar zie ik wel tegenop.
Ik hoop voor je dat je gewoon een hele mooie cyclus heb, en dat je dat maar een maandje mee mag maken!
Op zich vind ik af en toe schrijven wel lekker, als echt heel pijnlijk ervaar ik het ook niet. Probeer er toch wel zo luchtig mogelijk mee om te gaan, dat werkt voor mij het beste. Al heb ik best mijn baalmomenten hoor. De eerste uitgerekende datum nadert. Daar zie ik wel tegenop.
Ik hoop voor je dat je gewoon een hele mooie cyclus heb, en dat je dat maar een maandje mee mag maken!
donderdag 30 december 2010 om 22:02
Lola, dat vind ik echt heel erg voor je. Heb je na 2 MK een idee waarom het mis is gegaan, of is dat gewoon onhandige kansberekening? Ik lees overal dat je niets kunt doen aan een MK en geloof dat ook wel, maar je vraagt je toch af " waarom ik?". Bij de eerste MK kun je dan nog denken dat het domme pech is. Het schijnt ook domme pech te zijn bij de tweede MK, maar kun je dat dan nog wel geloven en wordt het niet almaar moelijker om te geloven in een goede afloop? Lieve Lola, ik wil je echt helemaal niet kwetsen met mijn hardop-denken. Als dat zo is, moet je het echt even zeggen. Het zijn gewoon dingen die ik me afvraag, juist ook omdat ik mezelf op dit moment zo ontzettend kwetsbaar voel.
Shelle, het berusten lijkt me ook zo moeilijk, zeker als je vriend al te kennen heeft gegeven dat het voor hem allemaal niet hoog op de prioriteitenlijst staat. Maar hou dat gevoel maar eens tegen, ik denk niet eens dat dat kan! Maar legt hij het echt zo makkelijk naast zich neer als jij denkt? Of is hij gewoon een man van stil verdriet? Uit hij zich anders?
Shelle, het berusten lijkt me ook zo moeilijk, zeker als je vriend al te kennen heeft gegeven dat het voor hem allemaal niet hoog op de prioriteitenlijst staat. Maar hou dat gevoel maar eens tegen, ik denk niet eens dat dat kan! Maar legt hij het echt zo makkelijk naast zich neer als jij denkt? Of is hij gewoon een man van stil verdriet? Uit hij zich anders?
donderdag 30 december 2010 om 22:04
Luchtigheid werkt voor mij ook het beste. En rationaliteit. Maar dan nog.... Ik vind dat trouwens op sommige momenten wel moeiljk hoor. Net alsof het me allemaal niets doet. Ik zie mensen in mijn omgeving hun wenkbrauwen optrekken en zich afvragen hoe ik het doe, zo snel al aan het werk, zo makkelijk eroverheen, blablabla. Tuurlijk is dat niet zo! Vandaag nog tranen gelaten, ik zou vandaag een echo hebben gehad. Als dit al tranen waren, dan vraag ik me af hoe het straks gaat als het 15 augustus is.... 
Lola, wanneer is je datum?
Lola, wanneer is je datum?
zaterdag 1 januari 2011 om 15:21
Wat een rotopmerkingen hebben sommigen van jullie gekregen, bah wat naar!
Hoe was jullie oud & nieuw? Hebben jullie het jaar goed kunnen afsluiten. Ik heb een fijne jaarwisseling gehad, mijn vriend was heel erg lief voor mij en we hopen allebei heel erg op een kindje in 2011, dat zou zo fijn zijn. Ik was gisteren niet emotioneel en dat terwijl er visite was met een kleine baby. Ik heb gisteren genoten van de avond. Ik heb meer opgezien tegen de feestdagen, uiteindelijk viel het best mee en heb ik het gezellig gehad. Ik heb gisteren wel weer alcohol gedronken, toch wel zes glazen, ik ben een hele tijd gestopt met drinken, maar ik wilde nu graag champagne. Ik heb daar wel spijt van, aangezien ik wel gemeenschap heb gehad tijdens de vruchtbare periode. Hoe doen jullie dat? Drink je helemaal niets meer?
Het is inderdaad zo dat ik twee keer zwanger ben geworden, maar ik ben bang dat het nu niet meer zo makkelijk gaat als eerst omdat het nu beladen is. De eerste keer was ik meteen zwanger en na die miskraam dacht ik wel: "ik tel makkelijk aan". Ik stond er toen vol vertrouwen in. De tweede keer was het ook vrij snel raak, na 2 of 3 menstruaties. Maar nu ben ik er meer mee bezig. Ik heb er zoveel verdriet van. Twee keer in een jaar zwanger geweest, maar nu niets. Is het voor jullie ook beladen of staan jullie er nog onbevangen en vol vertrouwen in?
Mijn eerste uitgerekende datum was net voor kerst, een kennis die tegelijkertijd met mij zwanger was, heeft kerst gevierd met haar kindje, dat deed pijn. De tweede keer was ik ook tegelijk zwanger met een goede kennis, zij is nu ruim 16 weken en mooi en trots zwanger. Ik gun het haar ontzettend, maar het schiet toch door mijn hoofd dat ik anders ook 16 weken zwanger was.
Waar ik heel opgelucht over was, was toen deze kerst een zwangere vriendin kwam logeren. Ik had net mijn uitgerekende datum gehad en was bang dat ik jaloers zou zijn, maar tegen mijn eigen verwachting in voelde ik geen afgunst of pijn. Ik gunde het haar en ben gaan kijken naar kinderwagens. Ik wil niet verbitterd of gefrustreerd raken, ik vind het al erg genoeg dat het verdriet overschaduwd en ik vaak geen vertrouwen heb in zwanger worden.
Fijne dag allemaal!
Hoe was jullie oud & nieuw? Hebben jullie het jaar goed kunnen afsluiten. Ik heb een fijne jaarwisseling gehad, mijn vriend was heel erg lief voor mij en we hopen allebei heel erg op een kindje in 2011, dat zou zo fijn zijn. Ik was gisteren niet emotioneel en dat terwijl er visite was met een kleine baby. Ik heb gisteren genoten van de avond. Ik heb meer opgezien tegen de feestdagen, uiteindelijk viel het best mee en heb ik het gezellig gehad. Ik heb gisteren wel weer alcohol gedronken, toch wel zes glazen, ik ben een hele tijd gestopt met drinken, maar ik wilde nu graag champagne. Ik heb daar wel spijt van, aangezien ik wel gemeenschap heb gehad tijdens de vruchtbare periode. Hoe doen jullie dat? Drink je helemaal niets meer?
Het is inderdaad zo dat ik twee keer zwanger ben geworden, maar ik ben bang dat het nu niet meer zo makkelijk gaat als eerst omdat het nu beladen is. De eerste keer was ik meteen zwanger en na die miskraam dacht ik wel: "ik tel makkelijk aan". Ik stond er toen vol vertrouwen in. De tweede keer was het ook vrij snel raak, na 2 of 3 menstruaties. Maar nu ben ik er meer mee bezig. Ik heb er zoveel verdriet van. Twee keer in een jaar zwanger geweest, maar nu niets. Is het voor jullie ook beladen of staan jullie er nog onbevangen en vol vertrouwen in?
Mijn eerste uitgerekende datum was net voor kerst, een kennis die tegelijkertijd met mij zwanger was, heeft kerst gevierd met haar kindje, dat deed pijn. De tweede keer was ik ook tegelijk zwanger met een goede kennis, zij is nu ruim 16 weken en mooi en trots zwanger. Ik gun het haar ontzettend, maar het schiet toch door mijn hoofd dat ik anders ook 16 weken zwanger was.
Waar ik heel opgelucht over was, was toen deze kerst een zwangere vriendin kwam logeren. Ik had net mijn uitgerekende datum gehad en was bang dat ik jaloers zou zijn, maar tegen mijn eigen verwachting in voelde ik geen afgunst of pijn. Ik gunde het haar en ben gaan kijken naar kinderwagens. Ik wil niet verbitterd of gefrustreerd raken, ik vind het al erg genoeg dat het verdriet overschaduwd en ik vaak geen vertrouwen heb in zwanger worden.
Fijne dag allemaal!
zaterdag 1 januari 2011 om 18:55
Earth, wat lief!
Chaja, leuk om je weer te zien hier! Wat fijn dat je O&N niet emotioneel was. Hier was dat wel een beetje zo, maar dat is ook gewoon iets waar we doorheen moeten helaas. Ik kan me goed voorstellen dat je opgelucht was dat je niet jaloers was op je zwangere vriendin, zeker omdat je ook in deze maand was uitgerekend. Ik heb hetzelfde met een nichtje wat zwanger is. Opgelucht dat ik het ook echt als haar/hun geluk kan zien en niet afgunstig ben. Ik probeer me er echt aan vast te houden dat het voor ons binnenkort ook zover zal zijn, wederom. Ik ben nog niet zover dat ik begin te wanhopen, maar als ik een aantal maanden verder zou zijn en een zwangerschap zou uitblijven, dan zou het goed pijnlijk gaan worden. Zo benieuwd hoe het volgend jaar om deze tijd is, jullie ook? Ik heb een kleine struisvogelpolitiek uitgedokterd om het op dit moment even draagbaar te maken, en dat is dat ik verzonnen heb dat ik in januari weer zwanger wil zijn. Ik weet het, ik heb niets te willen. Maar op dit moment houdt het me even positief en zorgt het ervoor dat ik er goed mee om kan gaan.
Wat betreft de champagne, ik denk dat dit niet heel erg is. Ik heb zelf ook rustig aangedaan met alcohol, maar tijdens mijn vruchtbare periodes wel gedronken soms. Je hoort wel eens dat de bloedband er nog niet is in de eerste 4-6 weken en dat de baby er geen last van heeft als je alcohol drinkt. Ik denk dat als je je alcoholgebruik gewoon binnen de perken houdt, dat er niets aan de hand is!
Chaja, leuk om je weer te zien hier! Wat fijn dat je O&N niet emotioneel was. Hier was dat wel een beetje zo, maar dat is ook gewoon iets waar we doorheen moeten helaas. Ik kan me goed voorstellen dat je opgelucht was dat je niet jaloers was op je zwangere vriendin, zeker omdat je ook in deze maand was uitgerekend. Ik heb hetzelfde met een nichtje wat zwanger is. Opgelucht dat ik het ook echt als haar/hun geluk kan zien en niet afgunstig ben. Ik probeer me er echt aan vast te houden dat het voor ons binnenkort ook zover zal zijn, wederom. Ik ben nog niet zover dat ik begin te wanhopen, maar als ik een aantal maanden verder zou zijn en een zwangerschap zou uitblijven, dan zou het goed pijnlijk gaan worden. Zo benieuwd hoe het volgend jaar om deze tijd is, jullie ook? Ik heb een kleine struisvogelpolitiek uitgedokterd om het op dit moment even draagbaar te maken, en dat is dat ik verzonnen heb dat ik in januari weer zwanger wil zijn. Ik weet het, ik heb niets te willen. Maar op dit moment houdt het me even positief en zorgt het ervoor dat ik er goed mee om kan gaan.
Wat betreft de champagne, ik denk dat dit niet heel erg is. Ik heb zelf ook rustig aangedaan met alcohol, maar tijdens mijn vruchtbare periodes wel gedronken soms. Je hoort wel eens dat de bloedband er nog niet is in de eerste 4-6 weken en dat de baby er geen last van heeft als je alcohol drinkt. Ik denk dat als je je alcoholgebruik gewoon binnen de perken houdt, dat er niets aan de hand is!
zaterdag 1 januari 2011 om 22:12
@Sha-la, waarom het een tweede keer is misgegaan, weet ik niet. We komen nu wel in aanmerking voor allerlei onderzoeken. Een onhandige kansberekening kan natuurlijk ook, maar er kan een oorzaak voor zijn. Of we dit ook willen weten, dat weet ik niet.. Het scheelt ook dat we al een prachtdochter hebben van 2,5. Dus we weten dat het kán!
Maar natuurlijk denk ik ook wel eens, had ik zus en zo toch niet moeten eten / drinken / doen?
Voorlopig ga ik gewoon uit van toeval..
@Chaja, wij hebben ook een erg gezellig oud en nieuw gehad! Wel even beetje emotioneel geweest, maar kon het weer snel naast me neerleggen. Hoop gewoon op een goede zwangerschap in 2011. Gaat vast goed komen, net als die nieuwe baan!!
Tot mijn verrassing werd ik vandaag ongesteld, joepie!!! Daar had ik niet op gerekend, gezien de vorige keer! Nu maar hopen op een 'normale' cyclus!
Nooit gedacht dat ik daar nog eens blij mee zou zijn
Maar natuurlijk denk ik ook wel eens, had ik zus en zo toch niet moeten eten / drinken / doen?
Voorlopig ga ik gewoon uit van toeval..
@Chaja, wij hebben ook een erg gezellig oud en nieuw gehad! Wel even beetje emotioneel geweest, maar kon het weer snel naast me neerleggen. Hoop gewoon op een goede zwangerschap in 2011. Gaat vast goed komen, net als die nieuwe baan!!
Tot mijn verrassing werd ik vandaag ongesteld, joepie!!! Daar had ik niet op gerekend, gezien de vorige keer! Nu maar hopen op een 'normale' cyclus!
Nooit gedacht dat ik daar nog eens blij mee zou zijn
zaterdag 1 januari 2011 om 22:18
zondag 2 januari 2011 om 11:11
Hallo allemaal,
Ik wil graag mijn verhaaltje kwijt.
Nu een maand geleden heb ik een miskraam achter de rug bij ongeveer 8 weken.
Het was toen allemaal al een heel raar weekje voor mij, want ik wist eigenlijk nog maar een paar dagen van mijn zwangerschap af . Helaas is het een paar dagen later fout gegaan .
Afgelopen vrijdag heb ik nog een echo gehad om te zien of mijn baarmoeder schoon is nadat de laatste keer nog wat stolsel te zien was.
Gelukkig is alles schoon en weer hersteld en de echoscopiste kon zelfs alweer een ovulatie zien.
Ik hou de moed gelukkig wel hoog, mijn moeder heeft ook 4 miskramen gehad maar daarnaast 5 gezonde kids.
Ik wil graag mijn verhaaltje kwijt.
Nu een maand geleden heb ik een miskraam achter de rug bij ongeveer 8 weken.
Het was toen allemaal al een heel raar weekje voor mij, want ik wist eigenlijk nog maar een paar dagen van mijn zwangerschap af . Helaas is het een paar dagen later fout gegaan .
Afgelopen vrijdag heb ik nog een echo gehad om te zien of mijn baarmoeder schoon is nadat de laatste keer nog wat stolsel te zien was.
Gelukkig is alles schoon en weer hersteld en de echoscopiste kon zelfs alweer een ovulatie zien.
Ik hou de moed gelukkig wel hoog, mijn moeder heeft ook 4 miskramen gehad maar daarnaast 5 gezonde kids.
zondag 2 januari 2011 om 13:28
Welkom, Lilgbaby!
Wat je zegt over het feit dat je nog maar een paar dagen wist dat je zwanger was en daarna direct het verdriet te verwerken krijgt, dat is lastig. Hoe ga je daarmee om?
Hebben jullie dat overigens ook, dat het erg moeilijk is om met het verdriet om te gaan als je eigenlijk niet weet waar je om moet huilen? Ik ben van nature geneigd om alles te rationaliseren. Maar soms lukt dat gewoon niet en ben ik verdrietig! Het verdriet overvalt me op de raarste momenten. Ik ben verdrietig omdat ik het kleintje in mij nooit zal leren kennen en er afscheid van heb moeten nemen. Maar mijn ratio roept dan direct : "het was niets, het was niet eens geboren!". Dat zijn lastige momenten en ik weet niet goed wat ik daarmee moet. Er zijn helaas maar weinig mensen in mijn omgeving die me daar iets zinnigs over kunnen vertellen. Mijn ratio vertelt me niet verdrietig te zijn, want "het kon altijd nog erger", terwijl mijn emotie echt inspeelt op het feit dat ik verdorie wel verdrietig ben, dat het voor mij wel erg was! Ik had een band met mijn kleintje, al was hij nog zo klein en zonder betekenis voor de buitenwereld. En mijn ratio blijft maar roepen " hij was er niet, het was niets, je houdt jezelf voor de gek!". Om gek van te worden!
Wat je zegt over het feit dat je nog maar een paar dagen wist dat je zwanger was en daarna direct het verdriet te verwerken krijgt, dat is lastig. Hoe ga je daarmee om?
Hebben jullie dat overigens ook, dat het erg moeilijk is om met het verdriet om te gaan als je eigenlijk niet weet waar je om moet huilen? Ik ben van nature geneigd om alles te rationaliseren. Maar soms lukt dat gewoon niet en ben ik verdrietig! Het verdriet overvalt me op de raarste momenten. Ik ben verdrietig omdat ik het kleintje in mij nooit zal leren kennen en er afscheid van heb moeten nemen. Maar mijn ratio roept dan direct : "het was niets, het was niet eens geboren!". Dat zijn lastige momenten en ik weet niet goed wat ik daarmee moet. Er zijn helaas maar weinig mensen in mijn omgeving die me daar iets zinnigs over kunnen vertellen. Mijn ratio vertelt me niet verdrietig te zijn, want "het kon altijd nog erger", terwijl mijn emotie echt inspeelt op het feit dat ik verdorie wel verdrietig ben, dat het voor mij wel erg was! Ik had een band met mijn kleintje, al was hij nog zo klein en zonder betekenis voor de buitenwereld. En mijn ratio blijft maar roepen " hij was er niet, het was niets, je houdt jezelf voor de gek!". Om gek van te worden!
dinsdag 4 januari 2011 om 12:44
Hallo allemaal!
Fijn lola, dat jij ook lekker heb genoten van de champagne. Wat is dat ook lekker! Is je ongesteldheid al weer bijna voorbij? Kan me voorstellen dat je dit keer blij was met je menstruatie
Lilgbaby, wat rot dat je een miskraam hebt gehad. Wel fijn om te lezen dat alles weer schoon in en dat je weer een ovulatie hebt, ik hoop dat het snel weer raak is voor jou.
Sha_la, ik begrijp dat je soms opeens overvallen wordt door verdriet, ik heb dat ook. Ik vind het heel rot om te lezen dat je zo verdrietig ben. Bij komt het in vlagen, nu gaat het best goed. Soms ben ik ook intens verdrietig. Niet echt om het verloren vruchtje, omdat ik heel erg geloof dat je lichaam het afstoot alleen als het echt niet goed is, maar meer om het onvervulde verlangen. Om de onmacht. Om eerst de blijdschap van een zwangerschap en dat dan in een klap alles weg is en ik helemaal geen kindje meer verwacht. En ook omdat ik niet weet wanneer en of ik wel weer een keer aantel en of het dan wel goed gaat.
Ik vind dat jij er goed mee omgaat en dat het helemaal niet raar is dat je verdrietig bent. Je mag verdrietig zijn. Heb jij soms ook het idee dat alleen een nieuwe zwangerschap (die goed gaat) je verdriet minder maakt. Ik heb dat idee wel.
Zijn jullie er nu ook meer mee bezig? Toen we net begonnen stond ik er zo ontspannen in. We zien wel, dacht ik en verder liet ik het op me afkomen. Door de miskramen en het feit dat mijn eerste uitgerekende datum al voorbij is, is mijn verlangen zo groot geworden. Ik ben er nu wel mee bezig en denk er heel veel aan. Ik ben ook aan het doemdenken. Ik maak me daar zorgen om, hoe vaak hoor je niet dat je juist zwanger wordt als je er niet mee bezig bent. Maar hoe doe je dat? Ik wil er niet mee bezig zijn, maar als ik heel eerlijk ben dan ben ik er wel heel erg mee bezig.
Fijn lola, dat jij ook lekker heb genoten van de champagne. Wat is dat ook lekker! Is je ongesteldheid al weer bijna voorbij? Kan me voorstellen dat je dit keer blij was met je menstruatie
Lilgbaby, wat rot dat je een miskraam hebt gehad. Wel fijn om te lezen dat alles weer schoon in en dat je weer een ovulatie hebt, ik hoop dat het snel weer raak is voor jou.
Sha_la, ik begrijp dat je soms opeens overvallen wordt door verdriet, ik heb dat ook. Ik vind het heel rot om te lezen dat je zo verdrietig ben. Bij komt het in vlagen, nu gaat het best goed. Soms ben ik ook intens verdrietig. Niet echt om het verloren vruchtje, omdat ik heel erg geloof dat je lichaam het afstoot alleen als het echt niet goed is, maar meer om het onvervulde verlangen. Om de onmacht. Om eerst de blijdschap van een zwangerschap en dat dan in een klap alles weg is en ik helemaal geen kindje meer verwacht. En ook omdat ik niet weet wanneer en of ik wel weer een keer aantel en of het dan wel goed gaat.
Ik vind dat jij er goed mee omgaat en dat het helemaal niet raar is dat je verdrietig bent. Je mag verdrietig zijn. Heb jij soms ook het idee dat alleen een nieuwe zwangerschap (die goed gaat) je verdriet minder maakt. Ik heb dat idee wel.
Zijn jullie er nu ook meer mee bezig? Toen we net begonnen stond ik er zo ontspannen in. We zien wel, dacht ik en verder liet ik het op me afkomen. Door de miskramen en het feit dat mijn eerste uitgerekende datum al voorbij is, is mijn verlangen zo groot geworden. Ik ben er nu wel mee bezig en denk er heel veel aan. Ik ben ook aan het doemdenken. Ik maak me daar zorgen om, hoe vaak hoor je niet dat je juist zwanger wordt als je er niet mee bezig bent. Maar hoe doe je dat? Ik wil er niet mee bezig zijn, maar als ik heel eerlijk ben dan ben ik er wel heel erg mee bezig.
dinsdag 4 januari 2011 om 12:44
Hallo allemaal!
Fijn lola, dat jij ook lekker heb genoten van de champagne. Wat is dat ook lekker! Is je ongesteldheid al weer bijna voorbij? Kan me voorstellen dat je dit keer blij was met je menstruatie
Lilgbaby, wat rot dat je een miskraam hebt gehad. Wel fijn om te lezen dat alles weer schoon in en dat je weer een ovulatie hebt, ik hoop dat het snel weer raak is voor jou.
Sha_la, ik begrijp dat je soms opeens overvallen wordt door verdriet, ik heb dat ook. Ik vind het heel rot om te lezen dat je zo verdrietig ben. Bij komt het in vlagen, nu gaat het best goed. Soms ben ik ook intens verdrietig. Niet echt om het verloren vruchtje, omdat ik heel erg geloof dat je lichaam het afstoot alleen als het echt niet goed is, maar meer om het onvervulde verlangen. Om de onmacht. Om eerst de blijdschap van een zwangerschap en dat dan in een klap alles weg is en ik helemaal geen kindje meer verwacht. En ook omdat ik niet weet wanneer en of ik wel weer een keer aantel en of het dan wel goed gaat.
Ik vind dat jij er goed mee omgaat en dat het helemaal niet raar is dat je verdrietig bent. Je mag verdrietig zijn. Heb jij soms ook het idee dat alleen een nieuwe zwangerschap (die goed gaat) je verdriet minder maakt. Ik heb dat idee wel.
Zijn jullie er nu ook meer mee bezig? Toen we net begonnen stond ik er zo ontspannen in. We zien wel, dacht ik en verder liet ik het op me afkomen. Door de miskramen en het feit dat mijn eerste uitgerekende datum al voorbij is, is mijn verlangen zo groot geworden. Ik ben er nu wel mee bezig en denk er heel veel aan. Ik ben ook aan het doemdenken. Ik maak me daar zorgen om, hoe vaak hoor je niet dat je juist zwanger wordt als je er niet mee bezig bent. Maar hoe doe je dat? Ik wil er niet mee bezig zijn, maar als ik heel eerlijk ben dan ben ik er wel heel erg mee bezig.
Fijn lola, dat jij ook lekker heb genoten van de champagne. Wat is dat ook lekker! Is je ongesteldheid al weer bijna voorbij? Kan me voorstellen dat je dit keer blij was met je menstruatie
Lilgbaby, wat rot dat je een miskraam hebt gehad. Wel fijn om te lezen dat alles weer schoon in en dat je weer een ovulatie hebt, ik hoop dat het snel weer raak is voor jou.
Sha_la, ik begrijp dat je soms opeens overvallen wordt door verdriet, ik heb dat ook. Ik vind het heel rot om te lezen dat je zo verdrietig ben. Bij komt het in vlagen, nu gaat het best goed. Soms ben ik ook intens verdrietig. Niet echt om het verloren vruchtje, omdat ik heel erg geloof dat je lichaam het afstoot alleen als het echt niet goed is, maar meer om het onvervulde verlangen. Om de onmacht. Om eerst de blijdschap van een zwangerschap en dat dan in een klap alles weg is en ik helemaal geen kindje meer verwacht. En ook omdat ik niet weet wanneer en of ik wel weer een keer aantel en of het dan wel goed gaat.
Ik vind dat jij er goed mee omgaat en dat het helemaal niet raar is dat je verdrietig bent. Je mag verdrietig zijn. Heb jij soms ook het idee dat alleen een nieuwe zwangerschap (die goed gaat) je verdriet minder maakt. Ik heb dat idee wel.
Zijn jullie er nu ook meer mee bezig? Toen we net begonnen stond ik er zo ontspannen in. We zien wel, dacht ik en verder liet ik het op me afkomen. Door de miskramen en het feit dat mijn eerste uitgerekende datum al voorbij is, is mijn verlangen zo groot geworden. Ik ben er nu wel mee bezig en denk er heel veel aan. Ik ben ook aan het doemdenken. Ik maak me daar zorgen om, hoe vaak hoor je niet dat je juist zwanger wordt als je er niet mee bezig bent. Maar hoe doe je dat? Ik wil er niet mee bezig zijn, maar als ik heel eerlijk ben dan ben ik er wel heel erg mee bezig.
dinsdag 4 januari 2011 om 13:15
Ik ben er ook mee bezig hoor, Chaja. Je hoort inderdaad dat je er niet mee bezig moet zijn, maar ik denk eerlijk gezegd dat dat niet waar is. Toen ik de vorige keer zwanger raakte was ik er ook heel erg mee bezig. Zwanger worden gebeurt niet tussen je oren, maar ergens anders 
Het verlangen naar een kind is heel groot, zeker nu ik weet hoe het voelt om zwanger te zijn geweest. Er is een gevoel in me losgekomen waarvan ik niet wist dat het bestond. Wat mij betreft het mooiste gevoel! Laat dat snel terugkomen!
Ik hoop dat het verdriet minder wordt met een volgende zwangerschap, maar wie zal het zeggen....
Het verlangen naar een kind is heel groot, zeker nu ik weet hoe het voelt om zwanger te zijn geweest. Er is een gevoel in me losgekomen waarvan ik niet wist dat het bestond. Wat mij betreft het mooiste gevoel! Laat dat snel terugkomen! Ik hoop dat het verdriet minder wordt met een volgende zwangerschap, maar wie zal het zeggen....
woensdag 5 januari 2011 om 09:45
Zo, kom ik mijn verhaal hier ook even doen. Dan ben ik dat ook kwijt want eigenlijk ben ik er nog best vol van.
Tot afgelopen Zondag was ik zwanger. Heel pril, nog maar 5 weken. Ik ging 's ochtends douchen en bij het afdrogen zat er wat bloed aan de handdoek. Dat icm menstruatiepijn zei eigenlijk voldoende; niet best. Lekkere kleren aangedaan en rustig afgewacht. Het bloeden werd steeds erger en een paar uurtjes later kwam het eruit. Ik dacht dat het bloeden en de pijn wel minder zou worden, maar het werd steeds erger.
'S middags een vriendin gebelt die gelijk langskwam. Ze is blijven eten. Na het eten begon ik me slecht te voelen. Ik moest om de 20 min het verband gaan verschonen. Zag bleek en was duizelig. De HAP gebelt en ik moest langskomen. Bloeddruk was bijzonder laag, en ik had het gevoel dat mijn hart uit mijn borstkas kwam. Direct door naar de gyn.
Bij de gyn een inwendige echo. Bummer, er zat nog weefsel, vlak voor de uitgang. Of hij mocht proberen om dat eruit te vissen? Tuurlijk, maar dan wel in één keer raak graag. Toen dacht ik nog dat ik met een uurtje wel thuis zou zijn. Niet dus. Weer een echo en er zat nog steeds wat. Gelukkig hoefde ik net geen bloedtransfusie.
Goed, dan pillen en een nachtje blijven. Balen natuurlijk want ik heb een dochter thuis die nog borstvoeding krijgt. Maar goed, het moest.
Naar de kraamafdeling en die pillen erin. De volgende ochtend weer een echo. Helaas, er zat nog steeds wat.
Om 13.00 Maandagmiddag de curretage. Ik zou plaatselijk verdoofd worden. Gelukkig kreeg ik zo'n stoot morfine dat de helft niet is aangekomen. Fijn spul. Toen nog een paar uurtjes terug naar de kraamafdeling om bij te komen. Het infuus liep niet meer dus dat mocht er gelukkig uit. Het deed toch al zeer. En na een paar uurtjes mocht ik naar huis. Vriend en dochter kwamen me ophalen.
Het weefsel dat ze eruit hebben gehaald bij de curretage is opgestuurd naar het lab om te kijken waar het mis is gegaan, maar ik denk niet dat ze wat vinden.
Ik heb er vrede mee dat het zo is gelopen. Wat dat betreft ben ik erg nuchter. Deze zwangerschap was ongepland en kwam op een ongelofelijk rottig moment. Was het goed gegaan dan was het kind enorm welkom geweest en was het niks tekort gekomen, maar het is beter zo.
Volgende week heb ik een telefonisch consult met de gyn en over een paar weken nacontrole. Dan wil ik gelijk een spiraal laten plaatsen. Dat wilde ik vorig jaar September al, maar op het laatste moment durfde ik niet. Achteraf was dit veel enger.
Geestelijk gaat het dus prima. Het personeel in het ZH was geweldig! Allemaal heel lief en zorgzaam. Lichamelijk gaat het niet zo best. Ik verlies nog best wat bloed en ben zwak en duizelig. Ik heb de staalpillen maar opgezocht in de hoop dat dat wat helpt. We zien het wel.
Nu kwam ik zo hier binnen vallen met een enorme lap tekst. Sorry. Ik moest het gewoon even kwijt.
Tot afgelopen Zondag was ik zwanger. Heel pril, nog maar 5 weken. Ik ging 's ochtends douchen en bij het afdrogen zat er wat bloed aan de handdoek. Dat icm menstruatiepijn zei eigenlijk voldoende; niet best. Lekkere kleren aangedaan en rustig afgewacht. Het bloeden werd steeds erger en een paar uurtjes later kwam het eruit. Ik dacht dat het bloeden en de pijn wel minder zou worden, maar het werd steeds erger.
'S middags een vriendin gebelt die gelijk langskwam. Ze is blijven eten. Na het eten begon ik me slecht te voelen. Ik moest om de 20 min het verband gaan verschonen. Zag bleek en was duizelig. De HAP gebelt en ik moest langskomen. Bloeddruk was bijzonder laag, en ik had het gevoel dat mijn hart uit mijn borstkas kwam. Direct door naar de gyn.
Bij de gyn een inwendige echo. Bummer, er zat nog weefsel, vlak voor de uitgang. Of hij mocht proberen om dat eruit te vissen? Tuurlijk, maar dan wel in één keer raak graag. Toen dacht ik nog dat ik met een uurtje wel thuis zou zijn. Niet dus. Weer een echo en er zat nog steeds wat. Gelukkig hoefde ik net geen bloedtransfusie.
Goed, dan pillen en een nachtje blijven. Balen natuurlijk want ik heb een dochter thuis die nog borstvoeding krijgt. Maar goed, het moest.
Naar de kraamafdeling en die pillen erin. De volgende ochtend weer een echo. Helaas, er zat nog steeds wat.
Om 13.00 Maandagmiddag de curretage. Ik zou plaatselijk verdoofd worden. Gelukkig kreeg ik zo'n stoot morfine dat de helft niet is aangekomen. Fijn spul. Toen nog een paar uurtjes terug naar de kraamafdeling om bij te komen. Het infuus liep niet meer dus dat mocht er gelukkig uit. Het deed toch al zeer. En na een paar uurtjes mocht ik naar huis. Vriend en dochter kwamen me ophalen.
Het weefsel dat ze eruit hebben gehaald bij de curretage is opgestuurd naar het lab om te kijken waar het mis is gegaan, maar ik denk niet dat ze wat vinden.
Ik heb er vrede mee dat het zo is gelopen. Wat dat betreft ben ik erg nuchter. Deze zwangerschap was ongepland en kwam op een ongelofelijk rottig moment. Was het goed gegaan dan was het kind enorm welkom geweest en was het niks tekort gekomen, maar het is beter zo.
Volgende week heb ik een telefonisch consult met de gyn en over een paar weken nacontrole. Dan wil ik gelijk een spiraal laten plaatsen. Dat wilde ik vorig jaar September al, maar op het laatste moment durfde ik niet. Achteraf was dit veel enger.
Geestelijk gaat het dus prima. Het personeel in het ZH was geweldig! Allemaal heel lief en zorgzaam. Lichamelijk gaat het niet zo best. Ik verlies nog best wat bloed en ben zwak en duizelig. Ik heb de staalpillen maar opgezocht in de hoop dat dat wat helpt. We zien het wel.
Nu kwam ik zo hier binnen vallen met een enorme lap tekst. Sorry. Ik moest het gewoon even kwijt.
woensdag 5 januari 2011 om 23:53
quote:Sha_la schreef op 02 januari 2011 @ 13:28:
Welkom, Lilgbaby!
Wat je zegt over het feit dat je nog maar een paar dagen wist dat je zwanger was en daarna direct het verdriet te verwerken krijgt, dat is lastig. Hoe ga je daarmee om?
Hebben jullie dat overigens ook, dat het erg moeilijk is om met het verdriet om te gaan als je eigenlijk niet weet waar je om moet huilen? Ik ben van nature geneigd om alles te rationaliseren. Maar soms lukt dat gewoon niet en ben ik verdrietig! Het verdriet overvalt me op de raarste momenten. Ik ben verdrietig omdat ik het kleintje in mij nooit zal leren kennen en er afscheid van heb moeten nemen. Maar mijn ratio roept dan direct : "het was niets, het was niet eens geboren!". Dat zijn lastige momenten en ik weet niet goed wat ik daarmee moet. Er zijn helaas maar weinig mensen in mijn omgeving die me daar iets zinnigs over kunnen vertellen. Mijn ratio vertelt me niet verdrietig te zijn, want "het kon altijd nog erger", terwijl mijn emotie echt inspeelt op het feit dat ik verdorie wel verdrietig ben, dat het voor mij wel erg was! Ik had een band met mijn kleintje, al was hij nog zo klein en zonder betekenis voor de buitenwereld. En mijn ratio blijft maar roepen " hij was er niet, het was niets, je houdt jezelf voor de gek!". Om gek van te worden!
De eerste 2 weken na mijn miskraam kon ik niet met mijn gevoel handelen , maar dat kwam natuurlijk ook door de hormonen. Soms baal ik er wel van dat ik niet eerder naar mijn lichaam heb geluistert en dat ik sommige zwangerschapskwaaltjes niet heb opgemerkt , waardoor ik misschien eerder had geweten dat ik zwanger was ..dan was de klap misschien minder hard geweest van de miskraam .
Nu op dit moment ga ik er vrij nuchter mee om en kan ik eindelijk na die laatste echo , het boek echt afsluiten al mis ik soms nog wel het idee dat het er niet meer is .
Ondanks dat mijn zwangerschap ongepland was (wel gewenst) , willen ik en mijn partner er dus wel voor gaan.
Welkom, Lilgbaby!
Wat je zegt over het feit dat je nog maar een paar dagen wist dat je zwanger was en daarna direct het verdriet te verwerken krijgt, dat is lastig. Hoe ga je daarmee om?
Hebben jullie dat overigens ook, dat het erg moeilijk is om met het verdriet om te gaan als je eigenlijk niet weet waar je om moet huilen? Ik ben van nature geneigd om alles te rationaliseren. Maar soms lukt dat gewoon niet en ben ik verdrietig! Het verdriet overvalt me op de raarste momenten. Ik ben verdrietig omdat ik het kleintje in mij nooit zal leren kennen en er afscheid van heb moeten nemen. Maar mijn ratio roept dan direct : "het was niets, het was niet eens geboren!". Dat zijn lastige momenten en ik weet niet goed wat ik daarmee moet. Er zijn helaas maar weinig mensen in mijn omgeving die me daar iets zinnigs over kunnen vertellen. Mijn ratio vertelt me niet verdrietig te zijn, want "het kon altijd nog erger", terwijl mijn emotie echt inspeelt op het feit dat ik verdorie wel verdrietig ben, dat het voor mij wel erg was! Ik had een band met mijn kleintje, al was hij nog zo klein en zonder betekenis voor de buitenwereld. En mijn ratio blijft maar roepen " hij was er niet, het was niets, je houdt jezelf voor de gek!". Om gek van te worden!
De eerste 2 weken na mijn miskraam kon ik niet met mijn gevoel handelen , maar dat kwam natuurlijk ook door de hormonen. Soms baal ik er wel van dat ik niet eerder naar mijn lichaam heb geluistert en dat ik sommige zwangerschapskwaaltjes niet heb opgemerkt , waardoor ik misschien eerder had geweten dat ik zwanger was ..dan was de klap misschien minder hard geweest van de miskraam .
Nu op dit moment ga ik er vrij nuchter mee om en kan ik eindelijk na die laatste echo , het boek echt afsluiten al mis ik soms nog wel het idee dat het er niet meer is .
Ondanks dat mijn zwangerschap ongepland was (wel gewenst) , willen ik en mijn partner er dus wel voor gaan.
donderdag 6 januari 2011 om 11:36
Liglbaby, ik weet het niet hoor. Als je langer had geweten dat je zwanger was, dan was de klap "anders" geweest. Een klap was het sowieso wel geweest. Ik wist al vanaf de conceptie ( nou ja, bijna dan) dat ik zwanger was, en was heel erg bezig met mijn kleintje. Wat ik nu zo erg mis, is dat samenzijn-gevoel wat ik had.
Leuk dat jullie ervoor gaan, al is leuk misschien niet het juiste woord. Ik denk dat het veel minder onbezorgd is nu je deze ervaring hebt. Heb je inmiddels je ovulatie alweer gehad?
Leuk dat jullie ervoor gaan, al is leuk misschien niet het juiste woord. Ik denk dat het veel minder onbezorgd is nu je deze ervaring hebt. Heb je inmiddels je ovulatie alweer gehad?
vrijdag 7 januari 2011 om 18:48
dinsdag 18 januari 2011 om 16:54
Lieve Jippie,
Er is een ander topic ontstaan uit dit topic waar ze wat actiever zijn. Daar kun je je verhalen gerust kwijt en ben je heel erg welkom. Het is hier. Eigenlijk heeft niet iedereen daar een bbz gehad ( wat wel uit de titel spreekt), maar omdat het een gelijk verdriet is schrijven er meerdere meiden mee die een "gewone" miskraam hebben gekregen. Mijn situatie is vergelijkbaar met die van jou, helemaal! Hoop je daar te zien!
Er is een ander topic ontstaan uit dit topic waar ze wat actiever zijn. Daar kun je je verhalen gerust kwijt en ben je heel erg welkom. Het is hier. Eigenlijk heeft niet iedereen daar een bbz gehad ( wat wel uit de titel spreekt), maar omdat het een gelijk verdriet is schrijven er meerdere meiden mee die een "gewone" miskraam hebben gekregen. Mijn situatie is vergelijkbaar met die van jou, helemaal! Hoop je daar te zien!
