Slecht contact moeder

Ik wil toch graag even mijn verhaal kwijt, in de hoop dat er iemand is die hetzelfde meemaakt of mensen die een advies voor mij hebben dit ook lezen. Sinds 2,5 jaar woon ik samen met mijn vriend, ongeveer een uur reizen van mijn moeder's huis. Ik heb de 1e anderhalf jaar elk week met het openbaar vervoer naar haar gereisd, 6,5 uur reistijd per dag. Na 1,5 jaar ben ik daarmee gestopt en sindsdien zie ik mijn moeder gemiddeld 4 keer per jaar. Ik ben erg teleurgesteld dat zij niet inziet dat er vanuit haar kant weinig tot geen initiatief wordt getoond. Ook zijn er in de afgelopen 2,5 jaar dingen gebeurd waarbij ik heb gemerkt dat ze niet betrokken is. Ik ben 2 keer verhuisd, 2 keer kwam ze pas na een maand kijken hoe het eruit zag, als al het werk al was gedaan. Ik ben 2 maanden erg ziek geweest, ze is 1 keer op bezoek geweest, ik heb sinds 2 weken een pup. Ze vroeg of ik de pup niet bij mijn schoonouders of buren kon brengen, omdat ze nog niet zindelijk is. Een ander alternatief was een paar uur in de bijkeuken. Uiteindelijk heb ik dus maar geen kerst met mijn familie gevierd. Een ander probleem is dat ik vermoed dat mijn moeder's vriend mijn vriend niet mag. Sinds zij een relatie met hem heeft, ongeveer een jaar, komt ze nog minder dan normaal en dan voor meestal maar een uurtje of 2 en combineert ze dat zeldzame bezoek ook nog eens omdat ze toch in de buurt was bij familie van haar vriend. Ik zit met een hoop opgekropte frustratie en door dit gedrag en haar enorme ontact dreigt ons contact helemaal kapot te gaan. Ik heb dit al een paar keer met haar besproken maar ze doet dit af met overgevoeligheid en jaloezie dat er een man in haar leven is. Terwijl ik nota bene haar heb aangemeld bij bijv. lexa en haar enorme steunde. Ik weet niet goed wat ik nog kan doen. Is het een hulpeloze zaak en moet ik maar accepteren dat ik mijn moeder alleen op mijn verjaardag zie? Vanmiddag belde ze op dat ze 1 januari langs wilde komen, omdat ze toevallig toch in de buurt waren bij familie van haar vriend. Ik bedankte voor het bezoek, als het zo moet dan maar niet. Ze is hier boos om geworden en daarna heb ik haar een uitgebreide mail gestuurd om haar uit te leggen wat me allemaal dwars zit. Hier heb ik nog steeds niets over gehoord. En vermoedelijk belt ze over 2 weken doodleuk weer op, alsof er niks gebeurd is. En het gekke is, ik had totdat ik op mezelf ging wonen een heel leuke band met haar. Zaten hele avonden thee te drinken, maar het lijkt wel alsof zij alleen attent en een moeder kan zijn als ik om de hoek woon. Heeft iemand een advies, heeft iemand hetzelfde meegemaakt? Bedankt alvast!

Ik gun haar absoluut haar eigen leven. Heb ook helemaal geen verwachtingen dat we elke week met mekaar bellen. Maar ik vind het wel raar als een moeder niet meer behoefte heeft aan een bezoekje of 4 per jaar. Dit was trouwens ook al voor haar relatie zo. De problemen begonnen sinds ik uit huis ging. Ik ben erg blij dat zij een partner heeft waar zij gelukkig mee is. Alleen ligt het in mijn moeder's aard, dit zegt zij zelf ook, om zich maar op 1 persoon te kunnen richten en de rest volledig te vergeten. Dat ze mij voor haar relatie ook niet meer opzocht heeft naar mijn idee te maken dat het teveel moeite kost om naar me toe te reizen. Ik denk ook niet alleen maar slecht over haar. Juist omdat ik altijd heel goed contact met haar heb gehad, maakt het nu zo wrang dat ze door afstand de makkelijke weg kiest en wacht totdat ik naar haar komt.

Iemand opperde om met haar persoonlijk te praten ipv via de email. Dit heb ik meerdere malen geprobeerd maar daarin kwam telkens naar boven dat zij het probleem niet ziet en het allemaal maar overdreven vindt.



quote:Kaboutertje12 schreef op 28 december 2007 @ 00:35:

Ze heeft je tig jaar opgevoed en heeft nu haar eigen leven sinds een jaar dus weer een beetje voor elkaar. Is waarschijnlijk nog helemaal in de wolken, net als menig vrouw waarvan vriendinnen klagen dat ze aandacht tekort komen omdat er alleen nog maar oog is voor de nieuwe vriend.



Gun haar haar eigen leven, en respecteer deze ook al ben je het er niet mee eens. Jij schermt met de uren die je voor haar gereist hebt wat inderdaad heel lief van je is geweest, zij heeft je groot gebracht.



Door haar af te wijzen op het moment dat ze wel initiatief neemt zal de zin om dat te doen ook snel afnemen.



Dus wat verwachtte je eigenlijk wat betreft je huis? Ze kwam pas kijken na een maand nadat al het werk al gedaan was??? Had ze je perse moeten helpen dan? Dat mag je niet zomaar van iemand verwachten. Heb je het uberhaubt gevraagd?



In hoeverre spelen je eigen assumpties mee in dit verhaal en ligt de waarheid ergens in het midden? Ik schrijf dit niet om vervelend te doen, maar voor stof tot nadenken. Ligt het allemaal aan je moeder? Kan het niet zo zijn dat het aan beiden ligt?



Eerlijk gezegd is een pup bij mij ook niet welkom. Ik kan me het heel goed voorstellen.

Hoe is het contact met je moeder dan weer hersteld?quote:slagroom schreef op 27 december 2007 @ 21:42:

hey fenna,



ik heb geen echt soortgelijke ervaring maar ook ik heb lang een rottige relatie gehad met mijn moeder, weet dus wel een beetje hoe het voelt...



ik wens je sterkte enne laat je vooral niet gek maken, blijf bij je gevoel!

Dat klinkt inderdaad heel fijn als hij altijd langskomt als hij in de buurt is. Bij mij is alleen het verschil dat we amper bellen en dat zij alleen langskomt als ze al met iemand anders in de buurt heeft afgesproken. Ik zou het erg leuk vinden als zij eens met mij een afspraak maakt en niet alleen soms langskomt wanneer ze op nog geen 5 minuten afstand bij iemand anders op bezoek gaat.

Waarschijnlijk moet ik leren hier vrede mee te hebben. Ieder zijn eigen leven vind ik prima, maar als ik kinderen heb wil ik veel meer betrokken zijn bij hun leven.



quote:nummerzoveel schreef op 28 december 2007 @ 14:38:

Ik zie mijn vader ook niet zo vaak omdat hij op meer dan een uur rijden woont. We bellen wel regelmatig, maar de afstand in combinatie met verschillende werktijden (hij werkt in wisseldiensten) maakt een regelmatig bezoekje over en weer erg moeilijk.



Als mijn vader een dag op pad gaat en hij komt daarbij in de buurt, dan komt hij vrijwel altijd op de heen- of terugweg even een bakkie doen bij mij of bij mijn broer. Natuurlijk heeft hij zijn eigen leven en doet hij zelf ook leuke dingen. En als hij dan in de buurt is en niet zomaar aan ons huis voorbij rijdt, dan waardeer ik dat juist enorm.