Psyche
alle pijlers
Leven met een man met Asperger ( of een andere ass)
zondag 6 maart 2011 om 10:52
Misschien is het een idee om hier op dit topic te sparren en te ventileren over onze partner met een autistisch spectrum stoornis.
Mijn man heeft Asperger, net als onze oudste dochter. Ik vind het behoorlijk ingewikkeld om met hem in gesprek te gaan, om hem te lézen. We praten beiden een volkomen andere taal en ik zou het fijn vinden om hier af en toe met anderen over te kunnen praten.
Mijn man heeft Asperger, net als onze oudste dochter. Ik vind het behoorlijk ingewikkeld om met hem in gesprek te gaan, om hem te lézen. We praten beiden een volkomen andere taal en ik zou het fijn vinden om hier af en toe met anderen over te kunnen praten.
donderdag 10 maart 2011 om 23:41
quote:waranaka schreef op 09 maart 2011 @ 22:00:
[...]
Misschien is het ook wel makkelijker om als asperger NT'ers te analyseren, juist omdat je niet dezelfde denkstijl hebt en hen benadert / observeert vanuit een ander gezichtspunt. Zoals wanneer je in een ander land bent en dan dicht genoeg erop zit, maar je toch te weinig onderdeel bent van dezelfde cultuur, om veel en goed te kunnen zien en te leren kennen.
Dit is zeker waar.
Mijn ouders zijn allebei aspie - niet gediagnosticeerd want naast dat dat toen niet bestond, deden ze het prima in het uiterst gedisciplineerde, meer "Duitse" school- en maatschappijsysteem van toen - en uitstekende psychologen.
Ik denk dat je heel moeilijk een goede psycholoog kunt zijn zonder die afstand.
[...]
Misschien is het ook wel makkelijker om als asperger NT'ers te analyseren, juist omdat je niet dezelfde denkstijl hebt en hen benadert / observeert vanuit een ander gezichtspunt. Zoals wanneer je in een ander land bent en dan dicht genoeg erop zit, maar je toch te weinig onderdeel bent van dezelfde cultuur, om veel en goed te kunnen zien en te leren kennen.
Dit is zeker waar.
Mijn ouders zijn allebei aspie - niet gediagnosticeerd want naast dat dat toen niet bestond, deden ze het prima in het uiterst gedisciplineerde, meer "Duitse" school- en maatschappijsysteem van toen - en uitstekende psychologen.
Ik denk dat je heel moeilijk een goede psycholoog kunt zijn zonder die afstand.
vrijdag 11 maart 2011 om 00:13
Ik denk er daarnaast zelf aan, na mijn studie in Duitsland (of zelfs Vlaanderen) werk te zoeken.
De maatschappij daar is minder informeel dan in Nederland, en het sociale aspect op werkgebied zou daardoor infinitely makkelijker voor mij zijn.
Het is m.i. een grote fout in het hoofd van Hollanders geweest, dat informele omgangsvormen klasse- en cultuurverschillen (oftewel: sociale omgangsverschillen) zouden doen verdwijnen. Ze verergeren ze alleen maar. Ik denk niet dat ik voorbeelden hoef te geven.
Maar goed, het is ook wel bekend dat in NL veel minder mensen (procentueel gezien) hun bij de geboorte geërfde sociale klasse ontstijgen, dan in bijv. Duitsland.
Kijkt men even naar de bondskanseliers:
- Willy Brandt was de zoon van een ongetrouwde caissière.
- De moeder van Schröder was werkster, zijn Wehrmacht-pa stierf reeds in zijn geboortejaar.
- Merkel is een vrouw uit Oost-Duitsland.
Zoiets, kan niet in Nederland, waar de juiste toon en houding van 13123 parameters afhangen i.p.v. 2.
De maatschappij daar is minder informeel dan in Nederland, en het sociale aspect op werkgebied zou daardoor infinitely makkelijker voor mij zijn.
Het is m.i. een grote fout in het hoofd van Hollanders geweest, dat informele omgangsvormen klasse- en cultuurverschillen (oftewel: sociale omgangsverschillen) zouden doen verdwijnen. Ze verergeren ze alleen maar. Ik denk niet dat ik voorbeelden hoef te geven.
Maar goed, het is ook wel bekend dat in NL veel minder mensen (procentueel gezien) hun bij de geboorte geërfde sociale klasse ontstijgen, dan in bijv. Duitsland.
Kijkt men even naar de bondskanseliers:
- Willy Brandt was de zoon van een ongetrouwde caissière.
- De moeder van Schröder was werkster, zijn Wehrmacht-pa stierf reeds in zijn geboortejaar.
- Merkel is een vrouw uit Oost-Duitsland.
Zoiets, kan niet in Nederland, waar de juiste toon en houding van 13123 parameters afhangen i.p.v. 2.
zaterdag 12 maart 2011 om 09:20
quote:Ha ha, ja. Alleen op de wereld. Nou ja, samen met je knapzak. Een zeer dramatisch beeld. Toch heb ik me altijd wel geidentificeerd met dat jongetje, ik kreeg geen genoeg van dat boek.quote:Inderdaad n.a.v. het boek Alleen op de wereld (dacht dat de term hier wel bekend was als forumuitdrukking). Ik heb me in mijn jeugd ook goed kunnen identificeren met de eenzaamheid van dat kereltje (hoewel ik dus uit een 'gewoon' gezin kwam).
Wat betreft het boek van Hector Malot, denk ik dat het natuurlijk een succes is en een echte klassieker in de jeugdliteratuur omdat het zo geschreven is dat heel veel mensen mee kunnen leven met het jongetje. Een universele angst (zeker in de kindertijd): wat als je je ouders kwijtraakt en overgeleverd bent aan 'de wereld'...
(Ik vond vooral JoliCoeur hartverscheurend, wanneer hij die longontsteking krijgt.)
In feite vond ik als kind niet dat Remi zo alleen op de wereld was, omdat hij iedere keer weer mensen om zich heen had die hem hielpen.
Wat betreft het boek van Hector Malot, denk ik dat het natuurlijk een succes is en een echte klassieker in de jeugdliteratuur omdat het zo geschreven is dat heel veel mensen mee kunnen leven met het jongetje. Een universele angst (zeker in de kindertijd): wat als je je ouders kwijtraakt en overgeleverd bent aan 'de wereld'...
(Ik vond vooral JoliCoeur hartverscheurend, wanneer hij die longontsteking krijgt.)
In feite vond ik als kind niet dat Remi zo alleen op de wereld was, omdat hij iedere keer weer mensen om zich heen had die hem hielpen.
zaterdag 12 maart 2011 om 09:28
quote:mamzelle schreef op 10 maart 2011 @ 23:34:
[...]Ik vind menselijk gedrag ook uitermate boeiend (was het liefst antropologie gaan studeren) en het leuke van mijn vorm van autisme vind ik dat ik best wel goed ben in observeren. Participeren is moeilijker. En laten we dan maar even voorbijgaan aan de nonverbale signalen. [...]De non-verbale signalen op zich vind ik niet altijd lastig om te zien, maar het is zo vaak in tegenspraak met wat je iemand hoort zeggen of hoe iemand doet. Dan is het lastig kiezen of je afgaat op het één of op het ander. Wel heb ik moeite met stilstaand beeld en dan bijvoorbeeld de gezichtsuitdrukkingen lezen. Van die plaatjes met iemand die lacht, of huilt, of schrikt of dat soort dingen... die herken ik onvoldoende. Ik moet ze in de context zien van bewegend beeld om ze te kunnen plaatsen.
[...]Ik vind menselijk gedrag ook uitermate boeiend (was het liefst antropologie gaan studeren) en het leuke van mijn vorm van autisme vind ik dat ik best wel goed ben in observeren. Participeren is moeilijker. En laten we dan maar even voorbijgaan aan de nonverbale signalen. [...]De non-verbale signalen op zich vind ik niet altijd lastig om te zien, maar het is zo vaak in tegenspraak met wat je iemand hoort zeggen of hoe iemand doet. Dan is het lastig kiezen of je afgaat op het één of op het ander. Wel heb ik moeite met stilstaand beeld en dan bijvoorbeeld de gezichtsuitdrukkingen lezen. Van die plaatjes met iemand die lacht, of huilt, of schrikt of dat soort dingen... die herken ik onvoldoende. Ik moet ze in de context zien van bewegend beeld om ze te kunnen plaatsen.
zaterdag 12 maart 2011 om 09:32
quote:Friia schreef op 11 maart 2011 @ 00:13:
Ik denk er daarnaast zelf aan, na mijn studie in Duitsland (of zelfs Vlaanderen) werk te zoeken.
De maatschappij daar is minder informeel dan in Nederland, en het sociale aspect op werkgebied zou daardoor infinitely makkelijker voor mij zijn.
Het is m.i. een grote fout in het hoofd van Hollanders geweest, dat informele omgangsvormen klasse- en cultuurverschillen (oftewel: sociale omgangsverschillen) zouden doen verdwijnen. Ze verergeren ze alleen maar. Ik denk niet dat ik voorbeelden hoef te geven. [...]Ik weet niet of dat ook voor mij geldt. Ik heb moeite met rangen en standen en autoriteit die puur gebaseerd is op een bepaalde rangorde en niet op kwaliteiten. Misschien verschilt het per asperger en NT'er of dit voordelen bieden kan?
Ik denk er daarnaast zelf aan, na mijn studie in Duitsland (of zelfs Vlaanderen) werk te zoeken.
De maatschappij daar is minder informeel dan in Nederland, en het sociale aspect op werkgebied zou daardoor infinitely makkelijker voor mij zijn.
Het is m.i. een grote fout in het hoofd van Hollanders geweest, dat informele omgangsvormen klasse- en cultuurverschillen (oftewel: sociale omgangsverschillen) zouden doen verdwijnen. Ze verergeren ze alleen maar. Ik denk niet dat ik voorbeelden hoef te geven. [...]Ik weet niet of dat ook voor mij geldt. Ik heb moeite met rangen en standen en autoriteit die puur gebaseerd is op een bepaalde rangorde en niet op kwaliteiten. Misschien verschilt het per asperger en NT'er of dit voordelen bieden kan?
zaterdag 12 maart 2011 om 10:50
@ Waranaka
Wat begin je als kind in de wijde wereld zonder ouders is denk ik inderdaad wel een universeel menselijk thema. En het is waar dat Remi niet helemaal verloren liep. Hij had Vitalis en de dieren, en nog anderen. Er zijn ook kinderen die temidden van anderen leven maar desondanks, of juist ook door die anderen eenzamer zijn dan Remi. Die alleen hun boeken hebben.
*
Tegenstrijdige signalen vind ik ook lastig. Dat mensen niet samenvallen met zichzelf. Ik heb begrepen uit boeken over lichaamstaal dat je de gedragssignalen moet geloven, eerder dan de woorden.
*
Over formele omgangsvormen: ik hou van formeel, maar nog meer van het informele. Vrijheid die gebruikt wordt (niet misbruikt) is namelijk een kenmerk van een bepaalde graad van innerlijke beschaving. Wel hoort daar onlosmakelijk de vrijheid bij om op je bek te gaan en dat voelt dan tijdelijk minder beschaafd.
Ik ben wel een anarchist. Zegt men. Alleen geen aktievistiese, omdat ik ook begrijp dat we nog lang niet de graad van vrijheid en bewustwording hebben die nodig is voor anarchie in vrede. Als het al niet helemaal een utopie is, want men moet maar met vrijheid om kunnen gaan. Maar ik denk dus graag na over de mens en alternatieve sociale sytemen die niet direct politiek zijn.
Om dat te kunnen doen vind ik het vrije culturele klimaat in Nederland en de omgangsvormen hier prettig. Verder vind ik het bijna een bestaansvoorwaarde voor mij om 'mezelf' te kunnen zijn, whatever that may be. En ik weet wel, daar past geen keurslijf bij.
Wat begin je als kind in de wijde wereld zonder ouders is denk ik inderdaad wel een universeel menselijk thema. En het is waar dat Remi niet helemaal verloren liep. Hij had Vitalis en de dieren, en nog anderen. Er zijn ook kinderen die temidden van anderen leven maar desondanks, of juist ook door die anderen eenzamer zijn dan Remi. Die alleen hun boeken hebben.
*
Tegenstrijdige signalen vind ik ook lastig. Dat mensen niet samenvallen met zichzelf. Ik heb begrepen uit boeken over lichaamstaal dat je de gedragssignalen moet geloven, eerder dan de woorden.
*
Over formele omgangsvormen: ik hou van formeel, maar nog meer van het informele. Vrijheid die gebruikt wordt (niet misbruikt) is namelijk een kenmerk van een bepaalde graad van innerlijke beschaving. Wel hoort daar onlosmakelijk de vrijheid bij om op je bek te gaan en dat voelt dan tijdelijk minder beschaafd.
Ik ben wel een anarchist. Zegt men. Alleen geen aktievistiese, omdat ik ook begrijp dat we nog lang niet de graad van vrijheid en bewustwording hebben die nodig is voor anarchie in vrede. Als het al niet helemaal een utopie is, want men moet maar met vrijheid om kunnen gaan. Maar ik denk dus graag na over de mens en alternatieve sociale sytemen die niet direct politiek zijn.
Om dat te kunnen doen vind ik het vrije culturele klimaat in Nederland en de omgangsvormen hier prettig. Verder vind ik het bijna een bestaansvoorwaarde voor mij om 'mezelf' te kunnen zijn, whatever that may be. En ik weet wel, daar past geen keurslijf bij.
zaterdag 12 maart 2011 om 12:06
quote:Frankie33 schreef op 12 maart 2011 @ 10:50:
@ Waranaka
Wat begin je als kind in de wijde wereld zonder ouders is denk ik inderdaad wel een universeel menselijk thema. En het is waar dat Remi niet helemaal verloren liep. Hij had Vitalis en de dieren, en nog anderen. Er zijn ook kinderen die temidden van anderen leven maar desondanks, of juist ook door die anderen eenzamer zijn dan Remi. Die alleen hun boeken hebben.Toen ik klein was, vond ik het interessant om te zien dat een schrijver in staat is om mensen min of meer hetzelfde te laten 'beleven' middels een boek en zich vaak met dezelfde (hoofd)personen uit een boek identificeren. Dat vond ik frappant, omdat ook 'slechterikken' zich dan identificeren met de good guys.
Als kind nam ik wel eens de proef op de som. Mijn moeder was van het type dat niet zorgde voor een maaltijd op tafel, maar gewoon geld op tafel legde met een briefje erbij dat neerkwam op 'zoek maar uit wat je doet met het eten'. (Wij waren toen 5, 6 en 7 jaar.) Er was een boek dat ik las, waarin een dergelijk gezin in voorkwam en waarin die moeder duidelijk er niet zo mooi vanaf kwam qua oordeel van de schrijfster - en soortgelijk gedrag vertoonde als mijn moeder (al lag de nadruk daar niet heel sterk op, maar meer op het gevoel van het kind).
Ik liet mijn moeder het boek ook lezen, evenals mijn zus. En die oordeelden over die moeder als zijnde een naar mens dat niet goed voor haar kinderen zorgde. Frappant. Mijn moeder herkende zichzelf niet in het verhaal, maar 'identificeerde' zich met het kind.
Geheel voor mijn eigen genoegen liet ik dan mijn moeder keiharde uitspraken doen over de moeder uit dat boek. Een wat ingewikkelde manier van 'genoegdoening' halen. Want ik ging dan helemaal mee in mijn moeders oordelen natuurlijk. Het voelde als eindelijk mogen zeggen wat ik vond, zonder dat het meteen gevolgen voor mij had
quote:Tegenstrijdige signalen vind ik ook lastig. Dat mensen niet samenvallen met zichzelf. Ik heb begrepen uit boeken over lichaamstaal dat je de gedragssignalen moet geloven, eerder dan de woorden.
Dat heb ik ook begrepen. Toch vind ik ook dat je in taalgebruik ook veel terugziet. Taal heeft meerdere lagen. Je hebt alleen niet altijd de tijd om al die dingen tegelijk te doorgronden. Dan is het gedrag handig om als leidraad te nemen.
quote:Over formele omgangsvormen: ik hou van formeel, maar nog meer van het informele. Vrijheid die gebruikt wordt (niet misbruikt) is namelijk een kenmerk van een bepaalde graad van innerlijke beschaving. Wel hoort daar onlosmakelijk de vrijheid bij om op je bek te gaan en dat voelt dan tijdelijk minder beschaafd.
Helemaal mee eens, al oordeel ik niet hard over vergissingen. Die horen bij vrijheid, bij ontwikkelen, bij groei.
quote:Ik ben wel een anarchist. Zegt men. Alleen geen aktievistiese, omdat ik ook begrijp dat we nog lang niet de graad van vrijheid en bewustwording hebben die nodig is voor anarchie in vrede. Als het al niet helemaal een utopie is, want men moet maar met vrijheid om kunnen gaan. Maar ik denk dus graag na over de mens en alternatieve sociale sytemen die niet direct politiek zijn.
Daar herken ik me helemaal in! Ik heb wel een hele tijd gezocht in politiek om daar actief in te zijn. Maar daar ben ik niet op mijn plek. (Werd overigens ook altijd overal uitgegooid met de mededeling 'te anarchistisch' )
quote:Om dat te kunnen doen vind ik het vrije culturele klimaat in Nederland en de omgangsvormen hier prettig. Verder vind ik het bijna een bestaansvoorwaarde voor mij om 'mezelf' te kunnen zijn, whatever that may be. En ik weet wel, daar past geen keurslijf bij.Zelfs hier in Nederland ervaar ik veel als een keurslijf. Het grote voordeel van in het buitenland wonen, vond ik, is dat men je daar als een buitenstaander ziet, waardoor men je veel vergeeft als het gaat om het niet accepteren of meegaan in het keurslijf van dat land onder het mom van 'nu ja, die weet niet beter'.
@ Waranaka
Wat begin je als kind in de wijde wereld zonder ouders is denk ik inderdaad wel een universeel menselijk thema. En het is waar dat Remi niet helemaal verloren liep. Hij had Vitalis en de dieren, en nog anderen. Er zijn ook kinderen die temidden van anderen leven maar desondanks, of juist ook door die anderen eenzamer zijn dan Remi. Die alleen hun boeken hebben.Toen ik klein was, vond ik het interessant om te zien dat een schrijver in staat is om mensen min of meer hetzelfde te laten 'beleven' middels een boek en zich vaak met dezelfde (hoofd)personen uit een boek identificeren. Dat vond ik frappant, omdat ook 'slechterikken' zich dan identificeren met de good guys.
Als kind nam ik wel eens de proef op de som. Mijn moeder was van het type dat niet zorgde voor een maaltijd op tafel, maar gewoon geld op tafel legde met een briefje erbij dat neerkwam op 'zoek maar uit wat je doet met het eten'. (Wij waren toen 5, 6 en 7 jaar.) Er was een boek dat ik las, waarin een dergelijk gezin in voorkwam en waarin die moeder duidelijk er niet zo mooi vanaf kwam qua oordeel van de schrijfster - en soortgelijk gedrag vertoonde als mijn moeder (al lag de nadruk daar niet heel sterk op, maar meer op het gevoel van het kind).
Ik liet mijn moeder het boek ook lezen, evenals mijn zus. En die oordeelden over die moeder als zijnde een naar mens dat niet goed voor haar kinderen zorgde. Frappant. Mijn moeder herkende zichzelf niet in het verhaal, maar 'identificeerde' zich met het kind.
Geheel voor mijn eigen genoegen liet ik dan mijn moeder keiharde uitspraken doen over de moeder uit dat boek. Een wat ingewikkelde manier van 'genoegdoening' halen. Want ik ging dan helemaal mee in mijn moeders oordelen natuurlijk. Het voelde als eindelijk mogen zeggen wat ik vond, zonder dat het meteen gevolgen voor mij had
quote:Tegenstrijdige signalen vind ik ook lastig. Dat mensen niet samenvallen met zichzelf. Ik heb begrepen uit boeken over lichaamstaal dat je de gedragssignalen moet geloven, eerder dan de woorden.
Dat heb ik ook begrepen. Toch vind ik ook dat je in taalgebruik ook veel terugziet. Taal heeft meerdere lagen. Je hebt alleen niet altijd de tijd om al die dingen tegelijk te doorgronden. Dan is het gedrag handig om als leidraad te nemen.
quote:Over formele omgangsvormen: ik hou van formeel, maar nog meer van het informele. Vrijheid die gebruikt wordt (niet misbruikt) is namelijk een kenmerk van een bepaalde graad van innerlijke beschaving. Wel hoort daar onlosmakelijk de vrijheid bij om op je bek te gaan en dat voelt dan tijdelijk minder beschaafd.
Helemaal mee eens, al oordeel ik niet hard over vergissingen. Die horen bij vrijheid, bij ontwikkelen, bij groei.
quote:Ik ben wel een anarchist. Zegt men. Alleen geen aktievistiese, omdat ik ook begrijp dat we nog lang niet de graad van vrijheid en bewustwording hebben die nodig is voor anarchie in vrede. Als het al niet helemaal een utopie is, want men moet maar met vrijheid om kunnen gaan. Maar ik denk dus graag na over de mens en alternatieve sociale sytemen die niet direct politiek zijn.
Daar herken ik me helemaal in! Ik heb wel een hele tijd gezocht in politiek om daar actief in te zijn. Maar daar ben ik niet op mijn plek. (Werd overigens ook altijd overal uitgegooid met de mededeling 'te anarchistisch' )
quote:Om dat te kunnen doen vind ik het vrije culturele klimaat in Nederland en de omgangsvormen hier prettig. Verder vind ik het bijna een bestaansvoorwaarde voor mij om 'mezelf' te kunnen zijn, whatever that may be. En ik weet wel, daar past geen keurslijf bij.Zelfs hier in Nederland ervaar ik veel als een keurslijf. Het grote voordeel van in het buitenland wonen, vond ik, is dat men je daar als een buitenstaander ziet, waardoor men je veel vergeeft als het gaat om het niet accepteren of meegaan in het keurslijf van dat land onder het mom van 'nu ja, die weet niet beter'.
zaterdag 12 maart 2011 om 13:00
quote:waranaka schreef op 12 maart 2011 @ 12:06:
[...]
Toen ik klein was, vond ik het interessant om te zien dat een schrijver in staat is om mensen min of meer hetzelfde te laten 'beleven' middels een boek en zich vaak met dezelfde (hoofd)personen uit een boek identificeren. Dat vond ik frappant, omdat ook 'slechterikken' zich dan identificeren met de good guys.
Als kind nam ik wel eens de proef op de som.
(...)
Frappant.
Mijn moeder herkende zichzelf niet (als die moeder maar wel als het kind; F33) in het verhaal (...).
Ja. Het is ongelooflijk maar het schijnt zo bij mensen te kunnen werken. Met dat besef heb ik trouwens niet de illusie dat het bij mij daarom nooit zo werkt, hoezeer ik meestal ook op zuiverheid ben gebrand. Iedereen heeft blinde vlekken om zijn zelfbeeld een beetje hoog te houden (en vertel me aub de mijne niet). Maar sommigen maken het erg bont.
Geheel voor mijn eigen genoegen liet ik dan mijn moeder keiharde uitspraken doen over de moeder uit dat boek. Een wat ingewikkelde manier van 'genoegdoening' halen. Want ik ging dan helemaal mee in mijn moeders oordelen natuurlijk. Het voelde als eindelijk mogen zeggen wat ik vond, zonder dat het meteen gevolgen voor mij had
Jij kan vermoedelijk wel sympathie voor Socrates opbrengen. Voor hem kwam de gifbeker echter pas op het eind... Wel kreeg hij alles te drinken en ineens, en dus stierf hij eraan.
[...]
Zelfs hier in Nederland ervaar ik veel als een keurslijf. Het grote voordeel van in het buitenland wonen, vond ik, is dat men je daar als een buitenstaander ziet, waardoor men je veel vergeeft als het gaat om het niet accepteren of meegaan in het keurslijf van dat land onder het mom van 'nu ja, die weet niet beter'.
Precies. Dat ze bv. aannemen dat het gebruikelijk, of op zijn minst sociaal aanvaard is in je land om zo merkwaardig te doen.
Hoewel het altijd te wensen overlaat, vind ik het in Nederland zo slecht nog niet, intermenselijk gezien. Alleen verafschuw ik de bureaucratie. Het toenemend individualisme ook (terwijl ik juist erg op mezelf ben) en ja, politiek is een noodzakelijk kwaad. Alle drie deze verschijnselen brengen mijns inziens te veel gebrek aan verantwoordelijkheid met zich mee. En dat zie je weer op andere gebieden terug, verpaupering zeg maar, en dat is zeg maar echt niet mijn ding weet je wel.
[...]
Toen ik klein was, vond ik het interessant om te zien dat een schrijver in staat is om mensen min of meer hetzelfde te laten 'beleven' middels een boek en zich vaak met dezelfde (hoofd)personen uit een boek identificeren. Dat vond ik frappant, omdat ook 'slechterikken' zich dan identificeren met de good guys.
Als kind nam ik wel eens de proef op de som.
(...)
Frappant.
Mijn moeder herkende zichzelf niet (als die moeder maar wel als het kind; F33) in het verhaal (...).
Ja. Het is ongelooflijk maar het schijnt zo bij mensen te kunnen werken. Met dat besef heb ik trouwens niet de illusie dat het bij mij daarom nooit zo werkt, hoezeer ik meestal ook op zuiverheid ben gebrand. Iedereen heeft blinde vlekken om zijn zelfbeeld een beetje hoog te houden (en vertel me aub de mijne niet). Maar sommigen maken het erg bont.
Geheel voor mijn eigen genoegen liet ik dan mijn moeder keiharde uitspraken doen over de moeder uit dat boek. Een wat ingewikkelde manier van 'genoegdoening' halen. Want ik ging dan helemaal mee in mijn moeders oordelen natuurlijk. Het voelde als eindelijk mogen zeggen wat ik vond, zonder dat het meteen gevolgen voor mij had
Jij kan vermoedelijk wel sympathie voor Socrates opbrengen. Voor hem kwam de gifbeker echter pas op het eind... Wel kreeg hij alles te drinken en ineens, en dus stierf hij eraan.
[...]
Zelfs hier in Nederland ervaar ik veel als een keurslijf. Het grote voordeel van in het buitenland wonen, vond ik, is dat men je daar als een buitenstaander ziet, waardoor men je veel vergeeft als het gaat om het niet accepteren of meegaan in het keurslijf van dat land onder het mom van 'nu ja, die weet niet beter'.
Precies. Dat ze bv. aannemen dat het gebruikelijk, of op zijn minst sociaal aanvaard is in je land om zo merkwaardig te doen.
Hoewel het altijd te wensen overlaat, vind ik het in Nederland zo slecht nog niet, intermenselijk gezien. Alleen verafschuw ik de bureaucratie. Het toenemend individualisme ook (terwijl ik juist erg op mezelf ben) en ja, politiek is een noodzakelijk kwaad. Alle drie deze verschijnselen brengen mijns inziens te veel gebrek aan verantwoordelijkheid met zich mee. En dat zie je weer op andere gebieden terug, verpaupering zeg maar, en dat is zeg maar echt niet mijn ding weet je wel.
zaterdag 12 maart 2011 om 19:37
Ik ben iemand die visuele gegevens als het ware uitcheckt en dat betekent dat de hele kleine valsigheden me ontgaan. Soms ook duidelijke nonverbale signalen als iemand die op huilen staat in een drukke omgeving. Compenseer natuurlijk volop op het verbale/auditief, maar ja, dat blijkt in een gezin ietwat onvoldoende.
Het hele verhaal van Hector Malot ken ik niet meer (heb geen uitzonderlijk geheugen dus) en waar ik herkenning vond kan ik dus ook zo gauw niet voor de geest halen. Het is inderdaad op zijn minst bijzonder dat zoveel mensen geraakt werden door dit verhaal, kennelijk ook mensen die een gelukkige jeugd hadden.
Ik ben ook een nogal vrijdenkend mens en aard hierom prima in Nederland. Heb gelegenheid gehad om dit te vergelijken met een tweetal andere landen waar de mensen veel meer conformistisch waren. Ben naïef genoeg (?) om nog steeds te geloven in idealen als communisme, anarchisme lijkt me helaas niet haalbaar gezien de intense domheid/beperktheid van veel mensen.
Het hele verhaal van Hector Malot ken ik niet meer (heb geen uitzonderlijk geheugen dus) en waar ik herkenning vond kan ik dus ook zo gauw niet voor de geest halen. Het is inderdaad op zijn minst bijzonder dat zoveel mensen geraakt werden door dit verhaal, kennelijk ook mensen die een gelukkige jeugd hadden.
Ik ben ook een nogal vrijdenkend mens en aard hierom prima in Nederland. Heb gelegenheid gehad om dit te vergelijken met een tweetal andere landen waar de mensen veel meer conformistisch waren. Ben naïef genoeg (?) om nog steeds te geloven in idealen als communisme, anarchisme lijkt me helaas niet haalbaar gezien de intense domheid/beperktheid van veel mensen.
zaterdag 12 maart 2011 om 21:03
Met uw welnemen, even een link met relaties. Want daar ging het TO om:
Wij mogen dan als autistiforme vrouwen tamelijk goed gesocialiseerd zijn. Maar we blijven in de beschouwende modus, merk ik. Daar vind ik niets mis mee, anders zou ik het niet doen. Wel kan ik me voorstellen dat die onverbeterlijk analyserende houding voor een niet-autistische partner op den duur vervelend kan zijn, zelfs al gaat het over personen.
Ooit had ik een vriend die klaagde dat hij een relatie met mij wilde en niet met een bibliotheek. Terwijl ik niet eens zo dramatisch veel gelezen heb; mijn klassiekers ken ik bijvoorbeeld niet. Maar ik citeerde en refereerde veel aan schrijvers en het leek of ik geen eigen gevoel had.
Wij mogen dan als autistiforme vrouwen tamelijk goed gesocialiseerd zijn. Maar we blijven in de beschouwende modus, merk ik. Daar vind ik niets mis mee, anders zou ik het niet doen. Wel kan ik me voorstellen dat die onverbeterlijk analyserende houding voor een niet-autistische partner op den duur vervelend kan zijn, zelfs al gaat het over personen.
Ooit had ik een vriend die klaagde dat hij een relatie met mij wilde en niet met een bibliotheek. Terwijl ik niet eens zo dramatisch veel gelezen heb; mijn klassiekers ken ik bijvoorbeeld niet. Maar ik citeerde en refereerde veel aan schrijvers en het leek of ik geen eigen gevoel had.
zaterdag 12 maart 2011 om 21:54
Sterker nog: ik vraag me af of ik meer ben dan een verzameling geweldige ideeën van anderen.. Hoewel ik ronduit slecht ben in citeren.
Nou ja, ik gooi er ook wel een vleugje van mezelf in hoor, maar als ik echt vrij uit ga dan vrees ik dat ik op pad gestuurd word om een vak te leren (is al gebeurd in het verleden).
Het was me al opgevallen dat TO zich niet meer helemaal thuis voelde in dit topic
Zelf word ik overigens tureluurs van dat relatie onderhouden op andere dingen dan feitjes of kennis. Om het niet te hebben over de hoeveelheid woorden die sommige mensen nodig hebben om hun punt te maken..
Ik geniet aan de andere kant volop van de gedachtenwisselingen hier.
Nou ja, ik gooi er ook wel een vleugje van mezelf in hoor, maar als ik echt vrij uit ga dan vrees ik dat ik op pad gestuurd word om een vak te leren (is al gebeurd in het verleden).
Het was me al opgevallen dat TO zich niet meer helemaal thuis voelde in dit topic
Zelf word ik overigens tureluurs van dat relatie onderhouden op andere dingen dan feitjes of kennis. Om het niet te hebben over de hoeveelheid woorden die sommige mensen nodig hebben om hun punt te maken..
Ik geniet aan de andere kant volop van de gedachtenwisselingen hier.
zondag 13 maart 2011 om 09:28
Om dan ook maar de link met relaties te leggen...
Op de een of andere manier trof ik wel iedere keer mannen die het leuk vonden dat ik dacht zoals ik dacht en dat ik van die hevige interesses heb in allerlei. Bovendien heb ik een erg groot verantwoordelijkheidsgevoel en ben ik een harde werker, dus toen ze met mij waren, wisten ze dat ze het goed hadden als het ging om creativiteit, intelligentie, financiën, maaltijden, kleding, huiselijkheid, seks, etc. Zij hebben dan ook geen van allen de relatie verbroken; dat deed ik.
Wat mij opbrak, was mijn onvermogen om bijtijds te zien dat ik mijn grenzen aan het overschrijden was van wat ik kan opbrengen. Een soort omgekeerde letterlijkheid.
Hm. Vage omschrijving is dat, ik probeer het even met voorbeelden:
Als ik nog 5 euro te besteden heb de komende week, dan zul je mij niet horen beweren dat 'geen cent meer heb'. Dus als ik zeg dat ik geen cent meer heb, dan is het in feite al te laat. Als ik zeg dat ik slaap heb, bedoel ik niet: 'ach, ik ben wat geeuwerig maar heb er een lange nacht opzitten en ben wel uitgerust verder'. Dan bedoel ik dat ik in feite nú - acuut - naar bed moet om dat ik ómval gewoonweg van de slaap.
Daarnaast heb ik ook geen gevoel voor tijd. Ik kan niet aangeven of schatten hoe lang iets duurt of hoe lang iets heeft geduurd. Dat betekent dat ik, wanneer ik met anderen rekening wil houden (en dat wilde ik wel doen, 'want dat hoort zo', dacht ik voorheen) ik voortdurend me bewust moest proberen te blijven van de tijd. Dat klinkt misschien niet zo ingewikkeld, maar voor mij is het dat wel. Ik moet om de haverklap een klok checken en niet vergeten dat te doen. Uitermate vermoeiend. Het is daarnaast dus heel lastig voor mij om van nature ook grenzen in (lengte van) tijd aan te geven.
Bovendien heb ik een heel groot uithoudingsvermogen, op alle terreinen en ben uitermate inventief. (Dus creatief in het vinden van oplossingen - op allerlei terreinen in vele varianten.) Ik heb een rotsvast geloof in mijzelf: ik kan ieder probleem het hoofd bieden, waar het ook vandaan komt.
En natuurlijk deden in mijn relaties zich ook allerhande problemen voor. En daar zocht ik dan een oplossing voor. Maar altijd met in mijn hoofd daarvoor het kader van 'bij elkaar blijven'. Dus als ik vrij in het begin van de relatie al met mijn partner tegen een probleem aanliep, dan bedacht ik me niet: 'je begint elkaar net te kennen, dus als je dit nu al een probleem vindt, dan mag je je best afvragen of nog meer nadere kennismaking nog wel leuker kan worden'. Voor mij was het al 'een relatie'. En bij een relatie gold voor mij zoiets als: een relatie is een soort vriendschap en onderscheidt zich van andere vriendschappen doordat je ook (alleen met die persoon) seks hebt, je verliefdheid voelt in het begin en doordat je bij elkaar blijft.
Nou, dan heb je wel een heel vaag kader natuurlijk en als je je daar letterlijk aan houdt en dit combineert met al die onduidelijke grenzen en het uithoudingsvermogen en creatieve oplossingen, dan snapt volgens mij geen man meer waar hij mee te maken heeft En ik ook niet; wat ik - terugkijkend - wel droevig vind. Grenzeloos zijn, doet jezelf geen recht. (Ik was overigens absoluut niet karakterloos; gek genoeg.)
[Excuus dat dit zo'n lang bericht aan het worden is. Het is leuk om eens over na te denken en het uit te schrijven. En te weten dat er anderen hier schrijven met wie daarover zo goed van gedachten te wisselen valt.]
En dan dat alles van bovenstaande, gecombineerd met mijn fiep: analyseren van gedrag. Tja. Dus als ik verliefd was, dan fiepte ik me wild op die partner Heerlijk natuurlijk, want fiepen is fijn en vooral heel goed in de periode van verliefdheid. Die ander voelt zich gezien, gewaardeerd, er wordt goed naar hem geluisterd en met hem meegedacht en hij voelt zich begrepen. Terwijl het voor mij in dat stadium helemaal niet draait om: vind ik leuk wat ik leer kennen? Ik constateerde gewoon en was nog niet zover dat ik het liet meespelen in oordelen. Oordelen was voor mij iets wat je pas doet als je iemand ként. Ik opende mij alleen maar voor alle indrukken van die ander, in dat stadium.
Tja. Wanneer kén je iemand echt? Dus dan ging ik nog maar even door met 'leren kennen', want je mag niet lichtvaardig oordelen, vond ik.
Ik word er nog moe van als ik eraan denk
Maar door mijn fiepen leerde ik de ander wel goed kennen. Daardoor kon ik ook feilloos zien wanneer die anders gedrag en beweringen/informatie niet met elkaar in overeenstemming waren. En dat wilde ik dan he-le-maal begrijpen. Daar kon ik me volledig in vastbijten. En als ik dan de boel voor mijzelf op een rijtje had, dan vertelde ik aan die partner wat ik had geconstateerd. Maar dan hoefde die partner alleen maar te zeggen dat het niet klopte en een reden te geven en dan ging ik weer helemaal opnieuw de boel analyseren om te checken waar mijn beredenering dan de mist in was gegaan.
Enfin. Dat kon dus wel even duren, voor ik erachter kwam dat die persoon en ik beter geen relatie konden hebben. En er kon ook heel wat gebeuren in zo'n relatie, voordat ik die eindconclusie trekken zou. Maar dan was het ook meteen klaar. En daarmee was ik dan gek genoeg weer ineens een sprong te ver voor die mannen. Want die realiseerden zich niet dat de dag des oordeels inmiddels was aangebroken.
[Ik ga dit maar meteen zonder teruglezen posten. Ik ga naar buiten, wandelen met de honden.]
Op de een of andere manier trof ik wel iedere keer mannen die het leuk vonden dat ik dacht zoals ik dacht en dat ik van die hevige interesses heb in allerlei. Bovendien heb ik een erg groot verantwoordelijkheidsgevoel en ben ik een harde werker, dus toen ze met mij waren, wisten ze dat ze het goed hadden als het ging om creativiteit, intelligentie, financiën, maaltijden, kleding, huiselijkheid, seks, etc. Zij hebben dan ook geen van allen de relatie verbroken; dat deed ik.
Wat mij opbrak, was mijn onvermogen om bijtijds te zien dat ik mijn grenzen aan het overschrijden was van wat ik kan opbrengen. Een soort omgekeerde letterlijkheid.
Hm. Vage omschrijving is dat, ik probeer het even met voorbeelden:
Als ik nog 5 euro te besteden heb de komende week, dan zul je mij niet horen beweren dat 'geen cent meer heb'. Dus als ik zeg dat ik geen cent meer heb, dan is het in feite al te laat. Als ik zeg dat ik slaap heb, bedoel ik niet: 'ach, ik ben wat geeuwerig maar heb er een lange nacht opzitten en ben wel uitgerust verder'. Dan bedoel ik dat ik in feite nú - acuut - naar bed moet om dat ik ómval gewoonweg van de slaap.
Daarnaast heb ik ook geen gevoel voor tijd. Ik kan niet aangeven of schatten hoe lang iets duurt of hoe lang iets heeft geduurd. Dat betekent dat ik, wanneer ik met anderen rekening wil houden (en dat wilde ik wel doen, 'want dat hoort zo', dacht ik voorheen) ik voortdurend me bewust moest proberen te blijven van de tijd. Dat klinkt misschien niet zo ingewikkeld, maar voor mij is het dat wel. Ik moet om de haverklap een klok checken en niet vergeten dat te doen. Uitermate vermoeiend. Het is daarnaast dus heel lastig voor mij om van nature ook grenzen in (lengte van) tijd aan te geven.
Bovendien heb ik een heel groot uithoudingsvermogen, op alle terreinen en ben uitermate inventief. (Dus creatief in het vinden van oplossingen - op allerlei terreinen in vele varianten.) Ik heb een rotsvast geloof in mijzelf: ik kan ieder probleem het hoofd bieden, waar het ook vandaan komt.
En natuurlijk deden in mijn relaties zich ook allerhande problemen voor. En daar zocht ik dan een oplossing voor. Maar altijd met in mijn hoofd daarvoor het kader van 'bij elkaar blijven'. Dus als ik vrij in het begin van de relatie al met mijn partner tegen een probleem aanliep, dan bedacht ik me niet: 'je begint elkaar net te kennen, dus als je dit nu al een probleem vindt, dan mag je je best afvragen of nog meer nadere kennismaking nog wel leuker kan worden'. Voor mij was het al 'een relatie'. En bij een relatie gold voor mij zoiets als: een relatie is een soort vriendschap en onderscheidt zich van andere vriendschappen doordat je ook (alleen met die persoon) seks hebt, je verliefdheid voelt in het begin en doordat je bij elkaar blijft.
Nou, dan heb je wel een heel vaag kader natuurlijk en als je je daar letterlijk aan houdt en dit combineert met al die onduidelijke grenzen en het uithoudingsvermogen en creatieve oplossingen, dan snapt volgens mij geen man meer waar hij mee te maken heeft En ik ook niet; wat ik - terugkijkend - wel droevig vind. Grenzeloos zijn, doet jezelf geen recht. (Ik was overigens absoluut niet karakterloos; gek genoeg.)
[Excuus dat dit zo'n lang bericht aan het worden is. Het is leuk om eens over na te denken en het uit te schrijven. En te weten dat er anderen hier schrijven met wie daarover zo goed van gedachten te wisselen valt.]
En dan dat alles van bovenstaande, gecombineerd met mijn fiep: analyseren van gedrag. Tja. Dus als ik verliefd was, dan fiepte ik me wild op die partner Heerlijk natuurlijk, want fiepen is fijn en vooral heel goed in de periode van verliefdheid. Die ander voelt zich gezien, gewaardeerd, er wordt goed naar hem geluisterd en met hem meegedacht en hij voelt zich begrepen. Terwijl het voor mij in dat stadium helemaal niet draait om: vind ik leuk wat ik leer kennen? Ik constateerde gewoon en was nog niet zover dat ik het liet meespelen in oordelen. Oordelen was voor mij iets wat je pas doet als je iemand ként. Ik opende mij alleen maar voor alle indrukken van die ander, in dat stadium.
Tja. Wanneer kén je iemand echt? Dus dan ging ik nog maar even door met 'leren kennen', want je mag niet lichtvaardig oordelen, vond ik.
Ik word er nog moe van als ik eraan denk
Maar door mijn fiepen leerde ik de ander wel goed kennen. Daardoor kon ik ook feilloos zien wanneer die anders gedrag en beweringen/informatie niet met elkaar in overeenstemming waren. En dat wilde ik dan he-le-maal begrijpen. Daar kon ik me volledig in vastbijten. En als ik dan de boel voor mijzelf op een rijtje had, dan vertelde ik aan die partner wat ik had geconstateerd. Maar dan hoefde die partner alleen maar te zeggen dat het niet klopte en een reden te geven en dan ging ik weer helemaal opnieuw de boel analyseren om te checken waar mijn beredenering dan de mist in was gegaan.
Enfin. Dat kon dus wel even duren, voor ik erachter kwam dat die persoon en ik beter geen relatie konden hebben. En er kon ook heel wat gebeuren in zo'n relatie, voordat ik die eindconclusie trekken zou. Maar dan was het ook meteen klaar. En daarmee was ik dan gek genoeg weer ineens een sprong te ver voor die mannen. Want die realiseerden zich niet dat de dag des oordeels inmiddels was aangebroken.
[Ik ga dit maar meteen zonder teruglezen posten. Ik ga naar buiten, wandelen met de honden.]
zondag 13 maart 2011 om 10:11
Ik heb ook asperger achtige trekken, maar ben niet officieel gediagnosticeerd. Een vriend van mij had wel die diagnose en we leken in heel veel dingen erg op elkaar.
Mijn grootste probleem is naiviteit in een relatie. Ik vind het altijd moeilijk te beoordelen wanneer iemand echt iets voelt of alleen maar op een bepaalde manier doet, omdat ik zelf bepaalde emoties enkel begrijp maar niet op dezelfde manier voel als anderen. Er mist wat nuance en persistentie (ik 'vergeet' makkelijker dat bepaalde dingen zich voor hebben gedaan in die zin dat ik het nog wel 'weet' maar niet meer 'voel' .. als tegen mij gelogen is en ik voelde mij gekwetst daarover, dan kan dat gekwetste 'gevoel' weg zijn de volgende dag en snap ik het zelf niet omdat ik het rationeel gezien wel erg vind).
Maar goed.. ik denk dat er altijd een bepaalde afstand bestaat tussen iemand met asperger en iemand die het niet heeft. Zoiets.
Mijn grootste probleem is naiviteit in een relatie. Ik vind het altijd moeilijk te beoordelen wanneer iemand echt iets voelt of alleen maar op een bepaalde manier doet, omdat ik zelf bepaalde emoties enkel begrijp maar niet op dezelfde manier voel als anderen. Er mist wat nuance en persistentie (ik 'vergeet' makkelijker dat bepaalde dingen zich voor hebben gedaan in die zin dat ik het nog wel 'weet' maar niet meer 'voel' .. als tegen mij gelogen is en ik voelde mij gekwetst daarover, dan kan dat gekwetste 'gevoel' weg zijn de volgende dag en snap ik het zelf niet omdat ik het rationeel gezien wel erg vind).
Maar goed.. ik denk dat er altijd een bepaalde afstand bestaat tussen iemand met asperger en iemand die het niet heeft. Zoiets.
zondag 13 maart 2011 om 12:07
Heel verhelderend om dingen te lezen die min of meer herkenbaar voorkomen, maar waar ik niet zo bij had stilgestaan. Dat dát dus ook asperger/autisme is.
De heftigheid in het verhaal van Waranaka herken ik niet, ik ben niet extreem grenzeloos, en minder letterlijk etc (het echte autisme). Maar stukjes wel. Ook ik heb vanaf dag 1 een relatie en ook ik heb mijn (volwassen) relaties beëindigd, en dan was het ook resoluut over. Ik denk wel dat al die tijd van analyseren, bespreken, opperen, twijfels uitspreken, emmeren, zeggen dat dít de grens is, voldoende aanduidingen zouden moeten kunnen zijn dat het ergens op is. Maar dat bleek in de praktijk niet zo te werken. Nou ja, als ik dan weg ga, ben ik weg, want dan is alles al besproken.
Mijn grenzeloosheid is niet heel letterlijk (ik ben dus blut als ik bijna geen cent meer heb, maar niet als ik letterlijk geen cent meer heb), maar bijvoorbeeld fysiek kunnen mensen me veel dichter benaderen dan diezelfde mensen anderen kunnen benaderen in dezelfde setting. Ik 'voel' pas dat dat fout is als het om onveilige mensen gaat, ik heb dus kennelijk geen natuurlijke grens van een halve meter of zo. En met werk/in relaties ben ik nog steeds geneigd om te doen wat ik behoor te doen in plaats van wat ik meen aan te kunnen, eerlijk gezegd heb ik ook geen idee van wat er wel binnen mijn grenzen/vermogen valt en wat er overheen gaat. Hoe daarin te onderkennen dat ik over mijn grenzen ga is me vooralsnog een raadsel.
Mijn relaties vonden het overigens heel leuk dat ik een intelligent mens ben, maar dat ik met diezelfde intelligentie kon beredeneren dat bepaalde gewoonten volkomen arbitrair en dus zinloos waren om te onderhouden werd minder op prijs gesteld. Het was wellicht niet zo slim om relaties aan te gaan met mensen die uit een heel normgevoelige cultuur kwamen.
Grenzeloosheid betekende ook dat ik veel meer kon hebben van de ander. Ik was zelf niet perfect (ben het nog steeds niet) dus waarom zou ik de ander kwalijk nemen dat hij aan imperfectie leed? Achteraf gezien heeft mijn laatste partner hierin heel ver kunnen doorschieten, en is het zelfs voor mezelf niet te begrijpen dat ik een situatie waarin continu geldgebrek tot aan dakloosheid voorkwam, naast nog veel meer, nóg kon verantwoorden tegenover mezelf. Ik was wel realistisch genoeg om te zien dat ik dit niet meer kon verantwoorden tegenover anderen buiten de relatie.
Ik zie eerlijk gezegd nog steeds niet wat een relatie meer is dan vriendschap met exclusieve sex.
Lost, die afwezigheid van gekwetstheid is herkenbaar. Ik kan ontzettend boos en gekwetst zijn, maar ik kan het niet blijven. Ik zou met bovenbeschreven partner nog prima door één deur kunnen (doe het niet op rationele gronden.. grens arbitrair stellen in plaats van op basis van het gedrag wat hij vertoont op enig moment), heb in principe geen vijanden, al heb ik wel mensen die ik niet mag, maar die zouden door gedrag kunnen veranderen in mensen die ik wel mag.
Het niet herkennen van 'echt' gevoel ten opzichte van toneelspel is hinderlijk in de opvoeding. Het is dus heel goed denkbaar dat ik werkelijke gevoelens bagatelliseer, net zo makkelijk als dat ik gespeelde gevoelens te groot maak. En dat maakt me dus geweldig inconsequent en onvoorspelbaar.
De heftigheid in het verhaal van Waranaka herken ik niet, ik ben niet extreem grenzeloos, en minder letterlijk etc (het echte autisme). Maar stukjes wel. Ook ik heb vanaf dag 1 een relatie en ook ik heb mijn (volwassen) relaties beëindigd, en dan was het ook resoluut over. Ik denk wel dat al die tijd van analyseren, bespreken, opperen, twijfels uitspreken, emmeren, zeggen dat dít de grens is, voldoende aanduidingen zouden moeten kunnen zijn dat het ergens op is. Maar dat bleek in de praktijk niet zo te werken. Nou ja, als ik dan weg ga, ben ik weg, want dan is alles al besproken.
Mijn grenzeloosheid is niet heel letterlijk (ik ben dus blut als ik bijna geen cent meer heb, maar niet als ik letterlijk geen cent meer heb), maar bijvoorbeeld fysiek kunnen mensen me veel dichter benaderen dan diezelfde mensen anderen kunnen benaderen in dezelfde setting. Ik 'voel' pas dat dat fout is als het om onveilige mensen gaat, ik heb dus kennelijk geen natuurlijke grens van een halve meter of zo. En met werk/in relaties ben ik nog steeds geneigd om te doen wat ik behoor te doen in plaats van wat ik meen aan te kunnen, eerlijk gezegd heb ik ook geen idee van wat er wel binnen mijn grenzen/vermogen valt en wat er overheen gaat. Hoe daarin te onderkennen dat ik over mijn grenzen ga is me vooralsnog een raadsel.
Mijn relaties vonden het overigens heel leuk dat ik een intelligent mens ben, maar dat ik met diezelfde intelligentie kon beredeneren dat bepaalde gewoonten volkomen arbitrair en dus zinloos waren om te onderhouden werd minder op prijs gesteld. Het was wellicht niet zo slim om relaties aan te gaan met mensen die uit een heel normgevoelige cultuur kwamen.
Grenzeloosheid betekende ook dat ik veel meer kon hebben van de ander. Ik was zelf niet perfect (ben het nog steeds niet) dus waarom zou ik de ander kwalijk nemen dat hij aan imperfectie leed? Achteraf gezien heeft mijn laatste partner hierin heel ver kunnen doorschieten, en is het zelfs voor mezelf niet te begrijpen dat ik een situatie waarin continu geldgebrek tot aan dakloosheid voorkwam, naast nog veel meer, nóg kon verantwoorden tegenover mezelf. Ik was wel realistisch genoeg om te zien dat ik dit niet meer kon verantwoorden tegenover anderen buiten de relatie.
Ik zie eerlijk gezegd nog steeds niet wat een relatie meer is dan vriendschap met exclusieve sex.
Lost, die afwezigheid van gekwetstheid is herkenbaar. Ik kan ontzettend boos en gekwetst zijn, maar ik kan het niet blijven. Ik zou met bovenbeschreven partner nog prima door één deur kunnen (doe het niet op rationele gronden.. grens arbitrair stellen in plaats van op basis van het gedrag wat hij vertoont op enig moment), heb in principe geen vijanden, al heb ik wel mensen die ik niet mag, maar die zouden door gedrag kunnen veranderen in mensen die ik wel mag.
Het niet herkennen van 'echt' gevoel ten opzichte van toneelspel is hinderlijk in de opvoeding. Het is dus heel goed denkbaar dat ik werkelijke gevoelens bagatelliseer, net zo makkelijk als dat ik gespeelde gevoelens te groot maak. En dat maakt me dus geweldig inconsequent en onvoorspelbaar.
zondag 13 maart 2011 om 13:26
quote:lost1981 schreef op 13 maart 2011 @ 10:11:
[...]
Mijn grootste probleem is naiviteit in een relatie. Ik vind het altijd moeilijk te beoordelen wanneer iemand echt iets voelt of alleen maar op een bepaalde manier doet, omdat ik zelf bepaalde emoties enkel begrijp maar niet op dezelfde manier voel als anderen. Er mist wat nuance en persistentie (ik 'vergeet' makkelijker dat bepaalde dingen zich voor hebben gedaan in die zin dat ik het nog wel 'weet' maar niet meer 'voel' .. als tegen mij gelogen is en ik voelde mij gekwetst daarover, dan kan dat gekwetste 'gevoel' weg zijn de volgende dag en snap ik het zelf niet omdat ik het rationeel gezien wel erg vind).
[...]Wat jij hier beschrijft, dat herken ik wel. Ik denk alleen niet dat 'naïef' de juiste term is.
[...]
Mijn grootste probleem is naiviteit in een relatie. Ik vind het altijd moeilijk te beoordelen wanneer iemand echt iets voelt of alleen maar op een bepaalde manier doet, omdat ik zelf bepaalde emoties enkel begrijp maar niet op dezelfde manier voel als anderen. Er mist wat nuance en persistentie (ik 'vergeet' makkelijker dat bepaalde dingen zich voor hebben gedaan in die zin dat ik het nog wel 'weet' maar niet meer 'voel' .. als tegen mij gelogen is en ik voelde mij gekwetst daarover, dan kan dat gekwetste 'gevoel' weg zijn de volgende dag en snap ik het zelf niet omdat ik het rationeel gezien wel erg vind).
[...]Wat jij hier beschrijft, dat herken ik wel. Ik denk alleen niet dat 'naïef' de juiste term is.
zondag 13 maart 2011 om 13:50
quote:waranaka schreef op 13 maart 2011 @ 13:32:Ik weet overigens ook niet wat een relatie nu méér is dan vriendschap met exclusieve seks.
Wat is het dan nog als na een groot aantal jaren de seks minder wordt
.
Ik kreeg min of meer deze vraag voor mijn kiezen toen de ambtenaar bij ons op bezoek was om ons trouwen voor te bereiden. Ik heb toen geantwoord dat mijn vrouw voor mij hoort bij mijn 'thuis'. Of het nou soms goed gaat of even wat minder, of we ruzie hebben of juist samen naar bed willen maakt daarvoor eigenlijk niet uit. Ze hoort gewoon bij mij. Vaak zitten we 's avonds allebei los van elkaar de hele avond te internetten en wisselen daarbij maar een enkel woord uit, toch is dat anders dan dat ik alleen zou zitten (het enige jammere is dat ik me soms wat in moet houden qua muziek draaien en dat soort dingen ). Volgens mij is dat het vooral wat dit tot een relatie maakt en geen gewone vriendschap. Ironisch genoeg zal ik soms veel verder gaan om vrienden te 'pleasen' dan voor mijn eigen vrouw.
Wat is het dan nog als na een groot aantal jaren de seks minder wordt
. Ik kreeg min of meer deze vraag voor mijn kiezen toen de ambtenaar bij ons op bezoek was om ons trouwen voor te bereiden. Ik heb toen geantwoord dat mijn vrouw voor mij hoort bij mijn 'thuis'. Of het nou soms goed gaat of even wat minder, of we ruzie hebben of juist samen naar bed willen maakt daarvoor eigenlijk niet uit. Ze hoort gewoon bij mij. Vaak zitten we 's avonds allebei los van elkaar de hele avond te internetten en wisselen daarbij maar een enkel woord uit, toch is dat anders dan dat ik alleen zou zitten (het enige jammere is dat ik me soms wat in moet houden qua muziek draaien en dat soort dingen ). Volgens mij is dat het vooral wat dit tot een relatie maakt en geen gewone vriendschap. Ironisch genoeg zal ik soms veel verder gaan om vrienden te 'pleasen' dan voor mijn eigen vrouw.
zondag 13 maart 2011 om 13:53
quote:waranaka schreef op 13 maart 2011 @ 13:32:
Herkenbaar ook wat jij schrijf Mamzelle.
Ik weet overigens ook niet wat een relatie nu méér is dan vriendschap met exclusieve seks.Liefde is de basis van veel relaties, maar liefde is een heel breed begrip. Het grote onderscheid zit naar mijn idee in de vraag of je gehecht bent aan die liefde (verlang je naar die liefde), is de liefde voorwaardelijk of onvoorwaardelijk?
Herkenbaar ook wat jij schrijf Mamzelle.
Ik weet overigens ook niet wat een relatie nu méér is dan vriendschap met exclusieve seks.Liefde is de basis van veel relaties, maar liefde is een heel breed begrip. Het grote onderscheid zit naar mijn idee in de vraag of je gehecht bent aan die liefde (verlang je naar die liefde), is de liefde voorwaardelijk of onvoorwaardelijk?
Ik beschik nog steeds over de benodigde mannelijke onderdelen, ondanks dat het forum er soms anders over denkt 
zondag 13 maart 2011 om 14:02
quote:YetiMan schreef op 13 maart 2011 @ 13:50:
[...]
Wat is het dan nog als na een groot aantal jaren de seks minder wordt.
Die vraag stelde ik me inderdaad dan ook: wat dan? (Ik heb geen relaties gehad die zo lang duurden dat er minder seks was dan in het begin; mijn relaties duurden meestal een jaar of zes, zeven.)
quote:Ik kreeg min of meer deze vraag voor mijn kiezen toen de ambtenaar bij ons op bezoek was om ons trouwen voor te bereiden. Ik heb toen geantwoord dat mijn vrouw voor mij hoort bij mijn 'thuis'. Of het nou soms goed gaat of even wat minder, of we ruzie hebben of juist samen naar bed willen maakt daarvoor eigenlijk niet uit. Ze hoort gewoon bij mij. Vaak zitten we 's avonds allebei los van elkaar de hele avond te internetten en wisselen daarbij maar een enkel woord uit, toch is dat anders dan dat ik alleen zou zitten (het enige jammere is dat ik me soms wat in moet houden qua muziek draaien en dat soort dingen ). Volgens mij is dat het vooral wat dit tot een relatie maakt en geen gewone vriendschap.
Dat gevoel 'hij hoort gewoon bij mij' ken ik niet. Mijn 'thuis', dat ben ik. Zelfs met mijn kinderen heb ik niet het gevoel dat zij deel vormen van mijn thuis. Andersom wel: voor hen vertegenwoordig ik 'thuis'.
quote:Ironisch genoeg zal ik soms veel verder gaan om vrienden te 'pleasen' dan voor mijn eigen vrouw.Heb je daar een voorbeeld van? Ik begrijp het niet zo goed, denk ik. Wat is ironisch? Waaruit bestaat pleasen voor jou?
[...]
Wat is het dan nog als na een groot aantal jaren de seks minder wordt
. Die vraag stelde ik me inderdaad dan ook: wat dan? (Ik heb geen relaties gehad die zo lang duurden dat er minder seks was dan in het begin; mijn relaties duurden meestal een jaar of zes, zeven.)
quote:Ik kreeg min of meer deze vraag voor mijn kiezen toen de ambtenaar bij ons op bezoek was om ons trouwen voor te bereiden. Ik heb toen geantwoord dat mijn vrouw voor mij hoort bij mijn 'thuis'. Of het nou soms goed gaat of even wat minder, of we ruzie hebben of juist samen naar bed willen maakt daarvoor eigenlijk niet uit. Ze hoort gewoon bij mij. Vaak zitten we 's avonds allebei los van elkaar de hele avond te internetten en wisselen daarbij maar een enkel woord uit, toch is dat anders dan dat ik alleen zou zitten (het enige jammere is dat ik me soms wat in moet houden qua muziek draaien en dat soort dingen ). Volgens mij is dat het vooral wat dit tot een relatie maakt en geen gewone vriendschap.
Dat gevoel 'hij hoort gewoon bij mij' ken ik niet. Mijn 'thuis', dat ben ik. Zelfs met mijn kinderen heb ik niet het gevoel dat zij deel vormen van mijn thuis. Andersom wel: voor hen vertegenwoordig ik 'thuis'.
quote:Ironisch genoeg zal ik soms veel verder gaan om vrienden te 'pleasen' dan voor mijn eigen vrouw.Heb je daar een voorbeeld van? Ik begrijp het niet zo goed, denk ik. Wat is ironisch? Waaruit bestaat pleasen voor jou?
zondag 13 maart 2011 om 14:05
quote:vraagtekenxy schreef op 13 maart 2011 @ 13:53:
[...]Liefde is de basis van veel relaties, maar liefde is een heel breed begrip. Het grote onderscheid zit naar mijn idee in de vraag of je gehecht bent aan die liefde (verlang je naar die liefde), is de liefde voorwaardelijk of onvoorwaardelijk?
Ik denk dat je met die vetgedrukte tekst zoiets bedoelt als wat Yetiman beschrijft? 'Bij elkaar horen' voor je gevoel?
Wat bedoel je verder met wat je schrijft, in verband met of vriendschap meer is dan vriendschap+seks?
[...]Liefde is de basis van veel relaties, maar liefde is een heel breed begrip. Het grote onderscheid zit naar mijn idee in de vraag of je gehecht bent aan die liefde (verlang je naar die liefde), is de liefde voorwaardelijk of onvoorwaardelijk?
Ik denk dat je met die vetgedrukte tekst zoiets bedoelt als wat Yetiman beschrijft? 'Bij elkaar horen' voor je gevoel?
Wat bedoel je verder met wat je schrijft, in verband met of vriendschap meer is dan vriendschap+seks?
zondag 13 maart 2011 om 14:21
quote:waranaka schreef op 13 maart 2011 @ 14:02:
Die vraag stelde ik me inderdaad dan ook: wat dan? (Ik heb geen relaties gehad die zo lang duurden dat er minder seks was dan in het begin; mijn relaties duurden meestal een jaar of zes, zeven.)
Bij mij was het toch na een jaar al echt anders dan de eerste maanden eigenlijk. Zou me anders ook enorm opbreken. Maar goed, dat kan ook een verschil zijn op hoe belangrijk het is voor iemand.
quote:Dat gevoel 'hij hoort gewoon bij mij' ken ik niet. Mijn 'thuis', dat ben ik. Zelfs met mijn kinderen heb ik niet het gevoel dat zij deel vormen van mijn thuis. Andersom wel: voor hen vertegenwoordig ik 'thuis'.
Mogelijk heb je dan ook gewoon geen relatie gehad met iemand die zo automatisch bij je past? Ik heb zelf dan weer heel weinig vergelijkingsmateriaal, dus kan ook niet een vergelijking maken met andere relaties. Toch heb ik op basis van wat ik lees, bijvoorbeeld hier op het forum, het idee dat wat wij hebben lang niet de standaard is.
quote:Heb je daar een voorbeeld van? Ik begrijp het niet zo goed, denk ik. Wat is ironisch? Waaruit bestaat pleasen voor jou?Ik bedoel dat als ik bezoek heb ik echt hard probeer te zorgen dat ze optimaal verzorgd zijn, dat er wat lekkers voor ze aanwezig is, etcetera. Bij mijn vrouw voel ik die spanning dat ze tekortkomt niet zo.
Die vraag stelde ik me inderdaad dan ook: wat dan? (Ik heb geen relaties gehad die zo lang duurden dat er minder seks was dan in het begin; mijn relaties duurden meestal een jaar of zes, zeven.)
Bij mij was het toch na een jaar al echt anders dan de eerste maanden eigenlijk. Zou me anders ook enorm opbreken. Maar goed, dat kan ook een verschil zijn op hoe belangrijk het is voor iemand.
quote:Dat gevoel 'hij hoort gewoon bij mij' ken ik niet. Mijn 'thuis', dat ben ik. Zelfs met mijn kinderen heb ik niet het gevoel dat zij deel vormen van mijn thuis. Andersom wel: voor hen vertegenwoordig ik 'thuis'.
Mogelijk heb je dan ook gewoon geen relatie gehad met iemand die zo automatisch bij je past? Ik heb zelf dan weer heel weinig vergelijkingsmateriaal, dus kan ook niet een vergelijking maken met andere relaties. Toch heb ik op basis van wat ik lees, bijvoorbeeld hier op het forum, het idee dat wat wij hebben lang niet de standaard is.
quote:Heb je daar een voorbeeld van? Ik begrijp het niet zo goed, denk ik. Wat is ironisch? Waaruit bestaat pleasen voor jou?Ik bedoel dat als ik bezoek heb ik echt hard probeer te zorgen dat ze optimaal verzorgd zijn, dat er wat lekkers voor ze aanwezig is, etcetera. Bij mijn vrouw voel ik die spanning dat ze tekortkomt niet zo.
zondag 13 maart 2011 om 14:22
quote:waranaka schreef op 13 maart 2011 @ 14:05:
[...]
Ik denk dat je met die vetgedrukte tekst zoiets bedoelt als wat Yetiman beschrijft? 'Bij elkaar horen' voor je gevoel?
'Bij elkaar horen' suggereert afhankelijke/voorwaardelijke liefde, of misschien een gebrek aan inzicht over de aard van de relatie en de onderliggende liefde.
quote:waranaka schreef op 13 maart 2011 @ 14:05:
Wat bedoel je verder met wat je schrijft, in verband met of vriendschap meer is dan vriendschap+seks?Seks is een manifestatie van lust, heel vaak betekent dat de bijbehorende liefde afhankelijk/voorwaardelijk is. Vriendschap kan gebaseerd zijn op onvoorwaardelijke liefde, mits je niets terug verwacht van die persoon. Maar veel vriendschappen zijn wel voorwaardelijk.
[...]
Ik denk dat je met die vetgedrukte tekst zoiets bedoelt als wat Yetiman beschrijft? 'Bij elkaar horen' voor je gevoel?
'Bij elkaar horen' suggereert afhankelijke/voorwaardelijke liefde, of misschien een gebrek aan inzicht over de aard van de relatie en de onderliggende liefde.
quote:waranaka schreef op 13 maart 2011 @ 14:05:
Wat bedoel je verder met wat je schrijft, in verband met of vriendschap meer is dan vriendschap+seks?Seks is een manifestatie van lust, heel vaak betekent dat de bijbehorende liefde afhankelijk/voorwaardelijk is. Vriendschap kan gebaseerd zijn op onvoorwaardelijke liefde, mits je niets terug verwacht van die persoon. Maar veel vriendschappen zijn wel voorwaardelijk.
Ik beschik nog steeds over de benodigde mannelijke onderdelen, ondanks dat het forum er soms anders over denkt
zondag 13 maart 2011 om 14:31
Volgens mij is er niet zoiets als on-voorwaardelijk. Dat zou immers impliceren dat het ook niet meer uitmaakt wie het is. Waar het om gaat is deels hoe ver je gaat met voorwaarden, deels welke termijnen je verbindt aan voorwaarden (oftewel hoe lang je kan accepteren dat dingen niet zijn zoals je wil).
zondag 13 maart 2011 om 14:31
quote:YetiMan schreef op 13 maart 2011 @ 14:21:
[...]
Bij mij was het toch na een jaar al echt anders dan de eerste maanden eigenlijk. Zou me anders ook enorm opbreken. Maar goed, dat kan ook een verschil zijn op hoe belangrijk het is voor iemand.
Nou... ik was vooral subtiel. Niet iedere relatie start met dagelijks seks Sommige relaties begonnen met weinig seks, andere met veel.
quote:Mogelijk heb je dan ook gewoon geen relatie gehad met iemand die zo automatisch bij je past? Ik heb zelf dan weer heel weinig vergelijkingsmateriaal, dus kan ook niet een vergelijking maken met andere relaties. Toch heb ik op basis van wat ik lees, bijvoorbeeld hier op het forum, het idee dat wat wij hebben lang niet de standaard is.
Dat klopt. Ik ken dat niet, een relatie waarbij iemand automatisch bij mij past en vice versa. Ik kan me ook niet voorstellen dat zo'n persoon bestaat, omdat ik aan mijn eentje voldoende heb.
Wat je hier op het forum leest, is toch met name NT-relatie-stof. Bij twee aspergers ga ik beslist niet uit van een NT-'standaard' zoals ik die hier op forum lees
quote:Ik bedoel dat als ik bezoek heb ik echt hard probeer te zorgen dat ze optimaal verzorgd zijn, dat er wat lekkers voor ze aanwezig is, etcetera. Bij mijn vrouw voel ik die spanning dat ze tekortkomt niet zo.Geldt dat ook voor je vrouw? Of zou het een verschil tussen (asperger)man en (asperger)vrouw kunnen zijn?
[...]
Bij mij was het toch na een jaar al echt anders dan de eerste maanden eigenlijk. Zou me anders ook enorm opbreken. Maar goed, dat kan ook een verschil zijn op hoe belangrijk het is voor iemand.
Nou... ik was vooral subtiel. Niet iedere relatie start met dagelijks seks Sommige relaties begonnen met weinig seks, andere met veel.
quote:Mogelijk heb je dan ook gewoon geen relatie gehad met iemand die zo automatisch bij je past? Ik heb zelf dan weer heel weinig vergelijkingsmateriaal, dus kan ook niet een vergelijking maken met andere relaties. Toch heb ik op basis van wat ik lees, bijvoorbeeld hier op het forum, het idee dat wat wij hebben lang niet de standaard is.
Dat klopt. Ik ken dat niet, een relatie waarbij iemand automatisch bij mij past en vice versa. Ik kan me ook niet voorstellen dat zo'n persoon bestaat, omdat ik aan mijn eentje voldoende heb.
Wat je hier op het forum leest, is toch met name NT-relatie-stof. Bij twee aspergers ga ik beslist niet uit van een NT-'standaard' zoals ik die hier op forum lees
quote:Ik bedoel dat als ik bezoek heb ik echt hard probeer te zorgen dat ze optimaal verzorgd zijn, dat er wat lekkers voor ze aanwezig is, etcetera. Bij mijn vrouw voel ik die spanning dat ze tekortkomt niet zo.Geldt dat ook voor je vrouw? Of zou het een verschil tussen (asperger)man en (asperger)vrouw kunnen zijn?
