Psyche
alle pijlers
Leven met een man met Asperger ( of een andere ass)
zondag 6 maart 2011 om 10:52
Misschien is het een idee om hier op dit topic te sparren en te ventileren over onze partner met een autistisch spectrum stoornis.
Mijn man heeft Asperger, net als onze oudste dochter. Ik vind het behoorlijk ingewikkeld om met hem in gesprek te gaan, om hem te lézen. We praten beiden een volkomen andere taal en ik zou het fijn vinden om hier af en toe met anderen over te kunnen praten.
Mijn man heeft Asperger, net als onze oudste dochter. Ik vind het behoorlijk ingewikkeld om met hem in gesprek te gaan, om hem te lézen. We praten beiden een volkomen andere taal en ik zou het fijn vinden om hier af en toe met anderen over te kunnen praten.
zondag 13 maart 2011 om 14:37
quote:YetiMan schreef op 13 maart 2011 @ 14:31:
Volgens mij is er niet zoiets als on-voorwaardelijk. Dat zou immers impliceren dat het ook niet meer uitmaakt wie het is. Waar het om gaat is deels hoe ver je gaat met voorwaarden, deels welke termijnen je verbindt aan voorwaarden (oftewel hoe lang je kan accepteren dat dingen niet zijn zoals je wil).
Onvoorwaardelijke liefde is een streven, iets waar je naartoe convergeert. Ik snap dat 100% onvoorwaardelijke liefde betekent dat je van iedereen en alles houdt.
Ik bedoelde het op een manier dat de liefde voor een persoon alle beloning is die je nodig hebt. En dat je afstand kunt nemen als het beter is voor de persoon in kwestie. Laten we het quasi-onvoorwaardelijk noemen
Volgens mij is er niet zoiets als on-voorwaardelijk. Dat zou immers impliceren dat het ook niet meer uitmaakt wie het is. Waar het om gaat is deels hoe ver je gaat met voorwaarden, deels welke termijnen je verbindt aan voorwaarden (oftewel hoe lang je kan accepteren dat dingen niet zijn zoals je wil).
Onvoorwaardelijke liefde is een streven, iets waar je naartoe convergeert. Ik snap dat 100% onvoorwaardelijke liefde betekent dat je van iedereen en alles houdt.
Ik bedoelde het op een manier dat de liefde voor een persoon alle beloning is die je nodig hebt. En dat je afstand kunt nemen als het beter is voor de persoon in kwestie. Laten we het quasi-onvoorwaardelijk noemen
Ik beschik nog steeds over de benodigde mannelijke onderdelen, ondanks dat het forum er soms anders over denkt 
zondag 13 maart 2011 om 14:45
quote:vraagtekenxy schreef op 13 maart 2011 @ 14:22:
[...]'Bij elkaar horen' suggereert afhankelijke/voorwaardelijke liefde, of misschien een gebrek aan inzicht over de aard van de relatie en de onderliggende liefde.
Zoals jij het begrijpt, betekent 'bij elkaar horen' dan net zoiets als 'niet zonder de ander kunnen'? Voorzover ik kan overzien, zou daar wel verschil tussen kunnen zitten.
Over het gebrek aan inzicht: zo in zijn algemeenheid is dat een mogelijkheid, maar ik zou daar pas iets zinnigs over kunnen zeggen als het om een specifieke situatie gaat.
quote:Seks is een manifestatie van lust, heel vaak betekent dat de bijbehorende liefde afhankelijk/voorwaardelijk is.
In de loop der jaren heb ik ontdekt dat seks voor mij gewoon een uiting van creativiteit is. Iets wat zo'n groot en breed terrein kan beslaan, waar je heel veel creativiteit in kwijt kunt en wat je doet om de lol van het doen. Maar omdat het in relaties dan weer zoveel meer met zich meebrengt dan dat, wordt het me te ingewikkeld. En omdat ik op een paar andere terreinen veel liever creatief ben omdat dat me meer blijdschap en bevrediging oplevert en ik daar niemand anders bij op sleeptouw hoef te nemen, doe ik liever andere dingen. Lust kan ik naar believen aan- en uitschakelen. Dus dat heb ik uitgeschakeld.
Ik denk inderdaad wel dat voor de meeste mensen een relatie een mogelijkheid is tot regelmatig kunnen beoefenen van lust en op den duur er ook bedrevener in raken doordat men elkaar op dat vlak beter leert kennen binnen een relatie, wat voor beiden bevredigender kan zijn.
quote:Vriendschap kan gebaseerd zijn op onvoorwaardelijke liefde, mits je niets terug verwacht van die persoon. Maar veel vriendschappen zijn wel voorwaardelijk.In mijn ogen zijn alle relaties voorwaardelijk. In die zin dat je met elkaar te maken hebt en iedereen het meeste heeft aan evenwichtigheid in dat met-elkaar-te-maken-hebben; al of niet in brede zin (kennissen, toevallige voorbijgangers, collega's, kinderen, familie, buren, partner). Wanneer ik niets verwacht, ben ik volkomen onverschillig. Dat ervaar ik niet in vriendschappen. Al weet ik dat vrienden mij wel onverschillig kunnen vinden lijken.
[...]'Bij elkaar horen' suggereert afhankelijke/voorwaardelijke liefde, of misschien een gebrek aan inzicht over de aard van de relatie en de onderliggende liefde.
Zoals jij het begrijpt, betekent 'bij elkaar horen' dan net zoiets als 'niet zonder de ander kunnen'? Voorzover ik kan overzien, zou daar wel verschil tussen kunnen zitten.
Over het gebrek aan inzicht: zo in zijn algemeenheid is dat een mogelijkheid, maar ik zou daar pas iets zinnigs over kunnen zeggen als het om een specifieke situatie gaat.
quote:Seks is een manifestatie van lust, heel vaak betekent dat de bijbehorende liefde afhankelijk/voorwaardelijk is.
In de loop der jaren heb ik ontdekt dat seks voor mij gewoon een uiting van creativiteit is. Iets wat zo'n groot en breed terrein kan beslaan, waar je heel veel creativiteit in kwijt kunt en wat je doet om de lol van het doen. Maar omdat het in relaties dan weer zoveel meer met zich meebrengt dan dat, wordt het me te ingewikkeld. En omdat ik op een paar andere terreinen veel liever creatief ben omdat dat me meer blijdschap en bevrediging oplevert en ik daar niemand anders bij op sleeptouw hoef te nemen, doe ik liever andere dingen. Lust kan ik naar believen aan- en uitschakelen. Dus dat heb ik uitgeschakeld.
Ik denk inderdaad wel dat voor de meeste mensen een relatie een mogelijkheid is tot regelmatig kunnen beoefenen van lust en op den duur er ook bedrevener in raken doordat men elkaar op dat vlak beter leert kennen binnen een relatie, wat voor beiden bevredigender kan zijn.
quote:Vriendschap kan gebaseerd zijn op onvoorwaardelijke liefde, mits je niets terug verwacht van die persoon. Maar veel vriendschappen zijn wel voorwaardelijk.In mijn ogen zijn alle relaties voorwaardelijk. In die zin dat je met elkaar te maken hebt en iedereen het meeste heeft aan evenwichtigheid in dat met-elkaar-te-maken-hebben; al of niet in brede zin (kennissen, toevallige voorbijgangers, collega's, kinderen, familie, buren, partner). Wanneer ik niets verwacht, ben ik volkomen onverschillig. Dat ervaar ik niet in vriendschappen. Al weet ik dat vrienden mij wel onverschillig kunnen vinden lijken.
zondag 13 maart 2011 om 14:46
quote:waranaka schreef op 13 maart 2011 @ 14:31:
Dat klopt. Ik ken dat niet, een relatie waarbij iemand automatisch bij mij past en vice versa. Ik kan me ook niet voorstellen dat zo'n persoon bestaat, omdat ik aan mijn eentje voldoende heb.
Ik heb als auti toch altijd heel erg de behoefte aan sociaal contact gehad en zo ook aan een contact in een relatie. Aan de andere kant zijn mijn vermogens om op dit niveau te communiceren blijkbaar onvoldoende gebleken om vrouwen te interesseren die niet zeer sterk met mij samenvielen (bij gebrek aan een betere term zo even). Voor mijn werk bijvoorbeeld kan ik uitstekend een rol spelen, maar in relaties gaat me dat slecht af. Als gevolg is het bij mij pas tot een relatie gekomen toen de bepaalde connectie er was (en degene waar ik tot dan toe het dichtst erbij was was getuige bij mijn huwelijk en is goed bevriend met mijn vrouw;)).
quote:Geldt dat ook voor je vrouw? Of zou het een verschil tussen (asperger)man en (asperger)vrouw kunnen zijn?Vermoedelijk ook wel, maar exact zal zij het zelf moeten beantwoorden. Zal waarschijnlijk niet gebeuren aangezien ze niet veel op dit deel van het forum komt.
Dat klopt. Ik ken dat niet, een relatie waarbij iemand automatisch bij mij past en vice versa. Ik kan me ook niet voorstellen dat zo'n persoon bestaat, omdat ik aan mijn eentje voldoende heb.
Ik heb als auti toch altijd heel erg de behoefte aan sociaal contact gehad en zo ook aan een contact in een relatie. Aan de andere kant zijn mijn vermogens om op dit niveau te communiceren blijkbaar onvoldoende gebleken om vrouwen te interesseren die niet zeer sterk met mij samenvielen (bij gebrek aan een betere term zo even). Voor mijn werk bijvoorbeeld kan ik uitstekend een rol spelen, maar in relaties gaat me dat slecht af. Als gevolg is het bij mij pas tot een relatie gekomen toen de bepaalde connectie er was (en degene waar ik tot dan toe het dichtst erbij was was getuige bij mijn huwelijk en is goed bevriend met mijn vrouw;)).
quote:Geldt dat ook voor je vrouw? Of zou het een verschil tussen (asperger)man en (asperger)vrouw kunnen zijn?Vermoedelijk ook wel, maar exact zal zij het zelf moeten beantwoorden. Zal waarschijnlijk niet gebeuren aangezien ze niet veel op dit deel van het forum komt.
zondag 13 maart 2011 om 14:49
quote:YetiMan schreef op 13 maart 2011 @ 14:31:
Volgens mij is er niet zoiets als on-voorwaardelijk. Dat zou immers impliceren dat het ook niet meer uitmaakt wie het is.
Ja, dat denk ik ook. Totale onvoorwaardelijkheid (naar mijzelf en/of van een ander) is onverschilligheid, volgens mij.
quote:Waar het om gaat is deels hoe ver je gaat met voorwaarden, deels welke termijnen je verbindt aan voorwaarden (oftewel hoe lang je kan accepteren dat dingen niet zijn zoals je wil).Oh. Ik denk dat ik nu ook beter begrijp wat je bedoelt met dat jij en je vrouw bij elkaar horen? Dat je bedoelt dat jullie in die voorwaarden het meteen al getroffen hebben in elkaar, omdat die vrij snel in balans is en je allebei daarin niet veel hoeft te veranderen om in evenwicht te blijven?
Volgens mij is er niet zoiets als on-voorwaardelijk. Dat zou immers impliceren dat het ook niet meer uitmaakt wie het is.
Ja, dat denk ik ook. Totale onvoorwaardelijkheid (naar mijzelf en/of van een ander) is onverschilligheid, volgens mij.
quote:Waar het om gaat is deels hoe ver je gaat met voorwaarden, deels welke termijnen je verbindt aan voorwaarden (oftewel hoe lang je kan accepteren dat dingen niet zijn zoals je wil).Oh. Ik denk dat ik nu ook beter begrijp wat je bedoelt met dat jij en je vrouw bij elkaar horen? Dat je bedoelt dat jullie in die voorwaarden het meteen al getroffen hebben in elkaar, omdat die vrij snel in balans is en je allebei daarin niet veel hoeft te veranderen om in evenwicht te blijven?
zondag 13 maart 2011 om 14:54
quote:vraagtekenxy schreef op 13 maart 2011 @ 14:37:
[...]
Onvoorwaardelijke liefde is een streven, iets waar je naartoe convergeert. Ik snap dat 100% onvoorwaardelijke liefde betekent dat je van iedereen en alles houdt.
Daar heb je gelijk in. Dat is niet hetzelfde als onverschilligheid.
quote:Ik bedoelde het op een manier dat de liefde voor een persoon alle beloning is die je nodig hebt. En dat je afstand kunt nemen als het beter is voor de persoon in kwestie. Laten we het quasi-onvoorwaardelijk noemen In mijn ogen is dat vriendelijkheid. Op die manier ga ik om met voormalige partners. (En met in principe de meeste mensen.) Misschien relateer ik 'liefde' vooral met 'geen afstand'? Ik zal daar eens over nadenken.
[...]
Onvoorwaardelijke liefde is een streven, iets waar je naartoe convergeert. Ik snap dat 100% onvoorwaardelijke liefde betekent dat je van iedereen en alles houdt.
Daar heb je gelijk in. Dat is niet hetzelfde als onverschilligheid.
quote:Ik bedoelde het op een manier dat de liefde voor een persoon alle beloning is die je nodig hebt. En dat je afstand kunt nemen als het beter is voor de persoon in kwestie. Laten we het quasi-onvoorwaardelijk noemen In mijn ogen is dat vriendelijkheid. Op die manier ga ik om met voormalige partners. (En met in principe de meeste mensen.) Misschien relateer ik 'liefde' vooral met 'geen afstand'? Ik zal daar eens over nadenken.
zondag 13 maart 2011 om 14:55
quote:waranaka schreef op 13 maart 2011 @ 14:49:
Oh. Ik denk dat ik nu ook beter begrijp wat je bedoelt met dat jij en je vrouw bij elkaar horen? Dat je bedoelt dat jullie in die voorwaarden het meteen al getroffen hebben in elkaar, omdat die vrij snel in balans is en je allebei daarin niet veel hoeft te veranderen om in evenwicht te blijven?Daar doelde ik hier niet op eigenlijk, dit was meer een reactie op vraaghetkenny. Ik denk dat wij wel degelijk allebei aanpassingen hebben moeten doen, al was het maar dat het praktisch allemaal niet ideaal ging de eerste 4 jaar. Op emotioneel vlak kan je het misschien wel weer zo zeggen.
Oh. Ik denk dat ik nu ook beter begrijp wat je bedoelt met dat jij en je vrouw bij elkaar horen? Dat je bedoelt dat jullie in die voorwaarden het meteen al getroffen hebben in elkaar, omdat die vrij snel in balans is en je allebei daarin niet veel hoeft te veranderen om in evenwicht te blijven?Daar doelde ik hier niet op eigenlijk, dit was meer een reactie op vraaghetkenny. Ik denk dat wij wel degelijk allebei aanpassingen hebben moeten doen, al was het maar dat het praktisch allemaal niet ideaal ging de eerste 4 jaar. Op emotioneel vlak kan je het misschien wel weer zo zeggen.
zondag 13 maart 2011 om 15:35
quote:waranaka schreef op 13 maart 2011 @ 14:54:
[...]
Daar heb je gelijk in. Dat is niet hetzelfde als onverschilligheid.
[...]
In mijn ogen is dat vriendelijkheid. Op die manier ga ik om met voormalige partners. (En met in principe de meeste mensen.) Misschien relateer ik 'liefde' vooral met 'geen afstand'? Ik zal daar eens over nadenken.Vriendelijkheid is een daad die je uit een gevoel van liefde kunt doen. De twee zijn wel nauw verbonden.
[...]
Daar heb je gelijk in. Dat is niet hetzelfde als onverschilligheid.
[...]
In mijn ogen is dat vriendelijkheid. Op die manier ga ik om met voormalige partners. (En met in principe de meeste mensen.) Misschien relateer ik 'liefde' vooral met 'geen afstand'? Ik zal daar eens over nadenken.Vriendelijkheid is een daad die je uit een gevoel van liefde kunt doen. De twee zijn wel nauw verbonden.
Ik beschik nog steeds over de benodigde mannelijke onderdelen, ondanks dat het forum er soms anders over denkt
zondag 13 maart 2011 om 17:28
quote:YetiMan schreef op 13 maart 2011 @ 13:50:
[...]
Wat is het dan nog als na een groot aantal jaren de seks minder wordt
.
Ik kreeg min of meer deze vraag voor mijn kiezen toen de ambtenaar bij ons op bezoek was om ons trouwen voor te bereiden. Ik heb toen geantwoord dat mijn vrouw voor mij hoort bij mijn 'thuis'. Of het nou soms goed gaat of even wat minder, of we ruzie hebben of juist samen naar bed willen maakt daarvoor eigenlijk niet uit. Ze hoort gewoon bij mij. Vaak zitten we 's avonds allebei los van elkaar de hele avond te internetten en wisselen daarbij maar een enkel woord uit, toch is dat anders dan dat ik alleen zou zitten (het enige jammere is dat ik me soms wat in moet houden qua muziek draaien en dat soort dingen ). Volgens mij is dat het vooral wat dit tot een relatie maakt en geen gewone vriendschap. Ironisch genoeg zal ik soms veel verder gaan om vrienden te 'pleasen' dan voor mijn eigen vrouw.
Ik vond samenzijn in stilte helemaal prima, mijn ex dacht hier anders over. Ik had dan geen idee wat ik werkelijk kon bijdragen om die stilte zinvol op te heffen (als ik iets te zeggen zou hebben gehad op een avond zou ik dat wel hebben gedaan). Er zijn een aantal andere mensen geweest in mijn leven waarbij ik gewoon kon 'zijn' en daar heb ik goede herinneringen aan. En nu zijn mijn kinderen min of meer genoodzaakt om deze vorm van samenleven aan te leren (het is niet dat ik niks terugzeg, maar een gesprek aanvangen is niet mijn gewoonte, sterker nog, soms wil ik ergens op terugkomen en denk ik dat dat erg ongelegen komt).
Ik ben ook genegen om gasten beter te behandelen dan mezelf/mijn meestgeliefden. Stom eigenlijk. Het correct behandelen van gasten zal dan kennelijk toch meer energie vragen dan ik gebruikelijk heb.
[...]
Wat is het dan nog als na een groot aantal jaren de seks minder wordt
. Ik kreeg min of meer deze vraag voor mijn kiezen toen de ambtenaar bij ons op bezoek was om ons trouwen voor te bereiden. Ik heb toen geantwoord dat mijn vrouw voor mij hoort bij mijn 'thuis'. Of het nou soms goed gaat of even wat minder, of we ruzie hebben of juist samen naar bed willen maakt daarvoor eigenlijk niet uit. Ze hoort gewoon bij mij. Vaak zitten we 's avonds allebei los van elkaar de hele avond te internetten en wisselen daarbij maar een enkel woord uit, toch is dat anders dan dat ik alleen zou zitten (het enige jammere is dat ik me soms wat in moet houden qua muziek draaien en dat soort dingen ). Volgens mij is dat het vooral wat dit tot een relatie maakt en geen gewone vriendschap. Ironisch genoeg zal ik soms veel verder gaan om vrienden te 'pleasen' dan voor mijn eigen vrouw.
Ik vond samenzijn in stilte helemaal prima, mijn ex dacht hier anders over. Ik had dan geen idee wat ik werkelijk kon bijdragen om die stilte zinvol op te heffen (als ik iets te zeggen zou hebben gehad op een avond zou ik dat wel hebben gedaan). Er zijn een aantal andere mensen geweest in mijn leven waarbij ik gewoon kon 'zijn' en daar heb ik goede herinneringen aan. En nu zijn mijn kinderen min of meer genoodzaakt om deze vorm van samenleven aan te leren (het is niet dat ik niks terugzeg, maar een gesprek aanvangen is niet mijn gewoonte, sterker nog, soms wil ik ergens op terugkomen en denk ik dat dat erg ongelegen komt).
Ik ben ook genegen om gasten beter te behandelen dan mezelf/mijn meestgeliefden. Stom eigenlijk. Het correct behandelen van gasten zal dan kennelijk toch meer energie vragen dan ik gebruikelijk heb.
zondag 13 maart 2011 om 17:35
Om te reageren op Waranaka 9:28
Op je tenen lopen omdat het kan
Dat langdurig op mijn tenen lopen, puur omdat ik het kan herken ik. Alleen niet binnen relaties. Wel ben ik in relaties vaak te lang doorgegaan, vanuit het eenmaal kiezen altijd houden idee, ja. Eindeloos fiepen op gedrag deed ik ook.
Te afhankelijk
Van wat ik met de wereld wilde en aanmoest had ik geen idee. Ik probeerde te voldoen aan de vermeende eisen van anderen. Aan mezelf was ik niet toegekomen. Ik miste altijd een stukje centrale cohesie, een duidelijk omschreven ik-gevoel.
Ik wilde een emotioneel vaardige man, want ik zocht naast de normale intimiteit ook begeleiding om uit te zoeken wat ik moest in de wereld (kunnen was nooit zo'n probleem). En een beetje een ik-gevoel wilde ik krijgen. Maar allemaal hadden ze hun eigen mannenissues en mannen lossen deze juist niet op binnen de relatie. Mijn issue kwam daarnaast natuurlijk zelden aan bod. Steeds weer bleek ik zelf emotioneel vaardiger dan die mannen, terwijl ze mij toch geen ruimte lieten daarmee iets te doen. Zo vond ik het niet in de wereld en ook niet in een relatie, maar met zo'n relatie ging ik dan toch te lang door, vanuit afhankelijkheid.
Ik wist, dat ik me veel te afhankelijk ten opzichte van partners opstelde. Weinig zelfstandig, en naief, zoals lost1981 ook noemt. Maar ja, dat was in feite geen keus van me. Ik zocht nu juist begeleiding om zelfstandiger te worden en had het idee dat alleen een gelijkwaardige relatie die (naast intimiteit etc.) kon bieden.
Professionele begeleiding
De begeleiding die ik in het leven nodig had, krijg ik sinds een jaar van professionals. En ik heb geen relatie. Nu gaat het eindelijk goed. 'Eindelijk goed' ja, want ik was altijd wel een getroubleerde asperger hoor. Uitgerangeerd en geisoleerd tot en met. Depressies. Heel erg. Vandaar ook die afhankelijke opstelling van mij in relaties. Heb mijn diagnose pas drie jaar. Ben pas 't laatste jaar echt wat (op mijn voorwaarden en tempo) aan het integreren met werk en sociale activiteiten. Het is jammer dat ik niet eerder een diagnose en professionele begeleiding kreeg. Dat had me een hoop relatie-ellende gescheeld. Niet omdat mannen niet met mijn asperger om willen, maar omdat ik eigenlijk niet met hun man-zijn om wil.
Fiepen op gedrag partner
Ook ik fiepte op mijn partners, qua hun mannelijke gedrag en psyche. Die stelde mij voor raadselen en ik probeerde het te plaatsen en te doorgronden. Een moeilijkheid hierbij was dat ik het geleerde niet spontaan doortrek naar nieuwe situaties. Mannen begrijpen is daardoor een lange cursus voor me geweest met zeer veel bedrijfsongevallen.
Naiviteit en achterdocht
Een belangrijk aspect voor mij aan de studie van mannen was dat ik mijn leugendetectie-kwaliteiten aanscherpte. Om te voorkomen dat ik het geleerde ook hier niet spontaan doortrok naar nieuwe situaties en ik wederom voor het lapje kon worden gehouden, ben ik soms helaas iets al te achterdochtig geworden ten opzichte van mannen. Van de naiviteit van een autistiforme vrouw wordt toch meer misbruik gemaakt dan van een man, dat heeft me wel mede gevormd. Het resulteerde in achterdocht dus, in een grote bek soms, en in meer van die zelfbeschermende gewoonten. Die hebben er ook voor kunnen zorgen dat ik altijd competenter overkwam dan ik was, waardoor mijn kwetsbaarheid daaronder niet werd gezien.
Op je tenen lopen omdat het kan
Dat langdurig op mijn tenen lopen, puur omdat ik het kan herken ik. Alleen niet binnen relaties. Wel ben ik in relaties vaak te lang doorgegaan, vanuit het eenmaal kiezen altijd houden idee, ja. Eindeloos fiepen op gedrag deed ik ook.
Te afhankelijk
Van wat ik met de wereld wilde en aanmoest had ik geen idee. Ik probeerde te voldoen aan de vermeende eisen van anderen. Aan mezelf was ik niet toegekomen. Ik miste altijd een stukje centrale cohesie, een duidelijk omschreven ik-gevoel.
Ik wilde een emotioneel vaardige man, want ik zocht naast de normale intimiteit ook begeleiding om uit te zoeken wat ik moest in de wereld (kunnen was nooit zo'n probleem). En een beetje een ik-gevoel wilde ik krijgen. Maar allemaal hadden ze hun eigen mannenissues en mannen lossen deze juist niet op binnen de relatie. Mijn issue kwam daarnaast natuurlijk zelden aan bod. Steeds weer bleek ik zelf emotioneel vaardiger dan die mannen, terwijl ze mij toch geen ruimte lieten daarmee iets te doen. Zo vond ik het niet in de wereld en ook niet in een relatie, maar met zo'n relatie ging ik dan toch te lang door, vanuit afhankelijkheid.
Ik wist, dat ik me veel te afhankelijk ten opzichte van partners opstelde. Weinig zelfstandig, en naief, zoals lost1981 ook noemt. Maar ja, dat was in feite geen keus van me. Ik zocht nu juist begeleiding om zelfstandiger te worden en had het idee dat alleen een gelijkwaardige relatie die (naast intimiteit etc.) kon bieden.
Professionele begeleiding
De begeleiding die ik in het leven nodig had, krijg ik sinds een jaar van professionals. En ik heb geen relatie. Nu gaat het eindelijk goed. 'Eindelijk goed' ja, want ik was altijd wel een getroubleerde asperger hoor. Uitgerangeerd en geisoleerd tot en met. Depressies. Heel erg. Vandaar ook die afhankelijke opstelling van mij in relaties. Heb mijn diagnose pas drie jaar. Ben pas 't laatste jaar echt wat (op mijn voorwaarden en tempo) aan het integreren met werk en sociale activiteiten. Het is jammer dat ik niet eerder een diagnose en professionele begeleiding kreeg. Dat had me een hoop relatie-ellende gescheeld. Niet omdat mannen niet met mijn asperger om willen, maar omdat ik eigenlijk niet met hun man-zijn om wil.
Fiepen op gedrag partner
Ook ik fiepte op mijn partners, qua hun mannelijke gedrag en psyche. Die stelde mij voor raadselen en ik probeerde het te plaatsen en te doorgronden. Een moeilijkheid hierbij was dat ik het geleerde niet spontaan doortrek naar nieuwe situaties. Mannen begrijpen is daardoor een lange cursus voor me geweest met zeer veel bedrijfsongevallen.
Naiviteit en achterdocht
Een belangrijk aspect voor mij aan de studie van mannen was dat ik mijn leugendetectie-kwaliteiten aanscherpte. Om te voorkomen dat ik het geleerde ook hier niet spontaan doortrok naar nieuwe situaties en ik wederom voor het lapje kon worden gehouden, ben ik soms helaas iets al te achterdochtig geworden ten opzichte van mannen. Van de naiviteit van een autistiforme vrouw wordt toch meer misbruik gemaakt dan van een man, dat heeft me wel mede gevormd. Het resulteerde in achterdocht dus, in een grote bek soms, en in meer van die zelfbeschermende gewoonten. Die hebben er ook voor kunnen zorgen dat ik altijd competenter overkwam dan ik was, waardoor mijn kwetsbaarheid daaronder niet werd gezien.
zondag 13 maart 2011 om 19:12
quote:Frankie33 schreef op 13 maart 2011 @ 17:35:
[...]
Te afhankelijk
Van wat ik met de wereld wilde en aanmoest had ik geen idee. Ik probeerde te voldoen aan de vermeende eisen van anderen. Aan mezelf was ik niet toegekomen. Ik miste altijd een stukje centrale cohesie, een duidelijk omschreven ik-gevoel.
Ik wilde een emotioneel vaardige man, want ik zocht naast de normale intimiteit ook begeleiding om uit te zoeken wat ik moest in de wereld (kunnen was nooit zo'n probleem). En een beetje een ik-gevoel wilde ik krijgen. [...]
Hoe is dat nu, sinds je weet hebt van asperger-zijn (en nu je begeleiding hebt?) als het gaat om dat ik-gevoel? Heb je dat nu wel, of méér dan in die tijd daarvoor?
quote:Professionele begeleiding
De begeleiding die ik in het leven nodig had, krijg ik sinds een jaar van professionals. En ik heb geen relatie. Nu gaat het eindelijk goed. 'Eindelijk goed' ja, want ik was altijd wel een getroubleerde asperger hoor. Uitgerangeerd en geisoleerd tot en met. Depressies. Heel erg. Vandaar ook die afhankelijke opstelling van mij in relaties.
Depressies zijn zo allerakeligst verschrikkelijk. Ik heb er inmiddels al jaren geen last meer van en heb nu ook eindelijk het idee dat die vermoedelijk - sinds ik mijn leven heb ingericht naar eigen behoeften - niet meer zo erg zullen terugkomen als ze waren.
Heb je nog steeds last van depressies, of is het bij jou nu ook verminderd?
quote:Heb mijn diagnose pas drie jaar. Ben pas 't laatste jaar echt wat (op mijn voorwaarden en tempo) aan het integreren met werk en sociale activiteiten. Het is jammer dat ik niet eerder een diagnose en professionele begeleiding kreeg. Dat had me een hoop relatie-ellende gescheeld. Niet omdat mannen niet met mijn asperger om willen, maar omdat ik eigenlijk niet met hun man-zijn om wil.
Hoe werkt dat, die begeleiding? Heb je in het verleden wel gewerkt, of lukte dat niet? Wat is je streven, als het gaat om werk en sociale activiteiten?
quote:Fiepen op gedrag partner
Ook ik fiepte op mijn partners, qua hun mannelijke gedrag en psyche. Die stelde mij voor raadselen en ik probeerde het te plaatsen en te doorgronden. Een moeilijkheid hierbij was dat ik het geleerde niet spontaan doortrek naar nieuwe situaties. Mannen begrijpen is daardoor een lange cursus voor me geweest met zeer veel bedrijfsongevallen.
Dat 'spontaan doortrekken van het geleerde naar nieuwe situaties' ga ik geloof ik nooit leren. Wat ik tegenwoordig doe, is de tijd nemen alvorens ik mijn conclusies trek, beslissingen neem of reageer. Maar routines, op welk vlak dan ook, ga ik nooit spontaan krijgen.
quote:Naiviteit en achterdocht
Een belangrijk aspect voor mij aan de studie van mannen was dat ik mijn leugendetectie-kwaliteiten aanscherpte. Om te voorkomen dat ik het geleerde ook hier niet spontaan doortrok naar nieuwe situaties en ik wederom voor het lapje kon worden gehouden, ben ik soms helaas iets al te achterdochtig geworden ten opzichte van mannen. Van de naïviteit van een autistiforme vrouw wordt toch meer misbruik gemaakt dan van een man, dat heeft me wel mede gevormd. Het resulteerde in achterdocht dus, in een grote bek soms, en in meer van die zelfbeschermende gewoonten. Die hebben er ook voor kunnen zorgen dat ik altijd competenter overkwam dan ik was, waardoor mijn kwetsbaarheid daaronder niet werd gezien.
Dat specifieke onderscheiden van mannelijk gedrag, dat heb ik wat minder sterk, al herken ik wel veel van wat jij hier op het forum schrijft daarover. Het is alleen iets dat niet zo specifiek in mijn aandachtsgebied ligt.
Achterdochtig ben ik eigenlijk niet (meer). Ik sta zo absoluut niet open voor relaties, dat ik daardoor geen zelfbescherming meer nodig heb.
Ook vriendschappelijke banden houd ik op een laag pitje. Het is me al snel te veel en kost me meer energie dan het me oplevert. De vrienden die ik heb pikken dat van me. Zouden ze dat niet doen, dan zou ik dat wel begrijpen en er ook vrede mee hebben.
[...]
Te afhankelijk
Van wat ik met de wereld wilde en aanmoest had ik geen idee. Ik probeerde te voldoen aan de vermeende eisen van anderen. Aan mezelf was ik niet toegekomen. Ik miste altijd een stukje centrale cohesie, een duidelijk omschreven ik-gevoel.
Ik wilde een emotioneel vaardige man, want ik zocht naast de normale intimiteit ook begeleiding om uit te zoeken wat ik moest in de wereld (kunnen was nooit zo'n probleem). En een beetje een ik-gevoel wilde ik krijgen. [...]
Hoe is dat nu, sinds je weet hebt van asperger-zijn (en nu je begeleiding hebt?) als het gaat om dat ik-gevoel? Heb je dat nu wel, of méér dan in die tijd daarvoor?
quote:Professionele begeleiding
De begeleiding die ik in het leven nodig had, krijg ik sinds een jaar van professionals. En ik heb geen relatie. Nu gaat het eindelijk goed. 'Eindelijk goed' ja, want ik was altijd wel een getroubleerde asperger hoor. Uitgerangeerd en geisoleerd tot en met. Depressies. Heel erg. Vandaar ook die afhankelijke opstelling van mij in relaties.
Depressies zijn zo allerakeligst verschrikkelijk. Ik heb er inmiddels al jaren geen last meer van en heb nu ook eindelijk het idee dat die vermoedelijk - sinds ik mijn leven heb ingericht naar eigen behoeften - niet meer zo erg zullen terugkomen als ze waren.
Heb je nog steeds last van depressies, of is het bij jou nu ook verminderd?
quote:Heb mijn diagnose pas drie jaar. Ben pas 't laatste jaar echt wat (op mijn voorwaarden en tempo) aan het integreren met werk en sociale activiteiten. Het is jammer dat ik niet eerder een diagnose en professionele begeleiding kreeg. Dat had me een hoop relatie-ellende gescheeld. Niet omdat mannen niet met mijn asperger om willen, maar omdat ik eigenlijk niet met hun man-zijn om wil.
Hoe werkt dat, die begeleiding? Heb je in het verleden wel gewerkt, of lukte dat niet? Wat is je streven, als het gaat om werk en sociale activiteiten?
quote:Fiepen op gedrag partner
Ook ik fiepte op mijn partners, qua hun mannelijke gedrag en psyche. Die stelde mij voor raadselen en ik probeerde het te plaatsen en te doorgronden. Een moeilijkheid hierbij was dat ik het geleerde niet spontaan doortrek naar nieuwe situaties. Mannen begrijpen is daardoor een lange cursus voor me geweest met zeer veel bedrijfsongevallen.
Dat 'spontaan doortrekken van het geleerde naar nieuwe situaties' ga ik geloof ik nooit leren. Wat ik tegenwoordig doe, is de tijd nemen alvorens ik mijn conclusies trek, beslissingen neem of reageer. Maar routines, op welk vlak dan ook, ga ik nooit spontaan krijgen.
quote:Naiviteit en achterdocht
Een belangrijk aspect voor mij aan de studie van mannen was dat ik mijn leugendetectie-kwaliteiten aanscherpte. Om te voorkomen dat ik het geleerde ook hier niet spontaan doortrok naar nieuwe situaties en ik wederom voor het lapje kon worden gehouden, ben ik soms helaas iets al te achterdochtig geworden ten opzichte van mannen. Van de naïviteit van een autistiforme vrouw wordt toch meer misbruik gemaakt dan van een man, dat heeft me wel mede gevormd. Het resulteerde in achterdocht dus, in een grote bek soms, en in meer van die zelfbeschermende gewoonten. Die hebben er ook voor kunnen zorgen dat ik altijd competenter overkwam dan ik was, waardoor mijn kwetsbaarheid daaronder niet werd gezien.
Dat specifieke onderscheiden van mannelijk gedrag, dat heb ik wat minder sterk, al herken ik wel veel van wat jij hier op het forum schrijft daarover. Het is alleen iets dat niet zo specifiek in mijn aandachtsgebied ligt.
Achterdochtig ben ik eigenlijk niet (meer). Ik sta zo absoluut niet open voor relaties, dat ik daardoor geen zelfbescherming meer nodig heb.
Ook vriendschappelijke banden houd ik op een laag pitje. Het is me al snel te veel en kost me meer energie dan het me oplevert. De vrienden die ik heb pikken dat van me. Zouden ze dat niet doen, dan zou ik dat wel begrijpen en er ook vrede mee hebben.
zondag 13 maart 2011 om 20:06
quote:waranaka schreef op 13 maart 2011 @ 19:12:
[...]
Hoe is dat nu, sinds je weet hebt van asperger-zijn (en nu je begeleiding hebt?) als het gaat om dat ik-gevoel? Heb je dat nu wel, of méér dan in die tijd daarvoor?
Nu ik weet dat ik asperger heb, hoeft dat ik-gevoel niet meer zo nodig. Niet omdat asperger nu mijn identiteit is, wel omdat het de afwezigheid van een sterk ik-gevoel verklaart en als het ware legitimeert. Daarbij besef ik inmiddels dat er niet zo'n instantie bestaat als 'het ik', bij niemand, en voel ik mij veilig verankerd in mijn relatieve identiteitsloosheid. Zelfbewust ben ik wel maar niet zozeer van dit of van dat maar gewoon, van mij. En verder krijg ik nu onverwacht toch nog iets van een identiteit, nu ik sociale contacten heb en werk. Dus ik ben nu als het ware iemand en ben daaraan aan het wennen. Want nee, ik heb nooit een sociaal en/of werkend leven geleid.
Depressies zijn zo allerakeligst verschrikkelijk. Ik heb er inmiddels al jaren geen last meer van en heb nu ook eindelijk het idee dat die vermoedelijk - sinds ik mijn leven heb ingericht naar eigen behoeften - niet meer zo erg zullen terugkomen als ze waren.
Heb je nog steeds last van depressies, of is het bij jou nu ook verminderd?
De laatste was in 2009/2010. Het ziet er naar uit dat ze nu wegblijven.
Hoe werkt dat, die begeleiding? Heb je in het verleden wel gewerkt, of lukte dat niet? Wat is je streven, als het gaat om werk en sociale activiteiten?
Als ik de manager ben van mijn leven (ben ik ook 's manager ergens van) dan is mijn begeleidster de nogal pittige management-assistent. Zo zie ik dat. Ze komt eens per week een uur en soms doen we iets extra wat goed voor me is. De persoonlijke manier waarop zij de begeleiding invult doet de helft al voor mij. Ook leuk vind ik de verschillende activiteiten die er voor groepen clienten worden georganiseerd. Het is een laagdrempelige manier om socialer te worden.
Mijn streven heb ik niet duidelijk voor ogen. Ik ben tevreden zoals het nu gaat met mijn stemming, met werken, eten, financien, lichaamsbeweging, sociale contacten en hobby, en bouw dat langzaam verder uit. Ik heb nu al van alles wat ik nooit eerder heb gehad. Stabiliteit en rust, vooral.
Dat 'spontaan doortrekken van het geleerde naar nieuwe situaties' ga ik geloof ik nooit leren. Wat ik tegenwoordig doe, is de tijd nemen alvorens ik mijn conclusies trek, beslissingen neem of reageer. Maar routines, op welk vlak dan ook, ga ik nooit spontaan krijgen.
Yep.
Dat specifieke onderscheiden van mannelijk gedrag, dat heb ik wat minder sterk, al herken ik wel veel van wat jij hier op het forum schrijft daarover. Het is alleen iets dat niet zo specifiek in mijn aandachtsgebied ligt.
Achterdochtig ben ik eigenlijk niet (meer). Ik sta zo absoluut niet open voor relaties, dat ik daardoor geen zelfbescherming meer nodig heb.
Ook vriendschappelijke banden houd ik op een laag pitje. Het is me al snel te veel en kost me meer energie dan het me oplevert. De vrienden die ik heb pikken dat van me. Zouden ze dat niet doen, dan zou ik dat wel begrijpen en er ook vrede mee hebben.
Ik ben nogal machiavellistisch gaan denken in het algemeen. Dat zal er wel nooit meer uitgaan, want de schrik zit er goed in, en niet alleen qua relaties en mannen. Niet dat ik van mijzelf uit machiavellistisch denk, maar ik heb geleerd om voor de zekerheid er zo bij te denken, om te voorkomen dat ik gekwetst word. Want veel mensen denken wel zo en ik ben daardoor te vaak gekwetst.
Sinds ik weet dat bij mij in de bovenkamer de zaken iets anders zijn ingericht dan gebruikelijk, accepteer ik mij beter. Ik veroordeel mezelf er dan ook bijvoorbeeld niet meer om dat ik geen allemansvriendje ben. Ik ga meestal leuk met mensen om, maar vrienden word ik, net als jij, niet snel. Ik heb wel vrienden, maar die relaties zijn meer op kwaliteit dan op kwantiteit gericht en duren al vele jaren. Ook heb ik wel kennissen. Maar ik vermaak me meestal het best in mijn eentje.
[...]
Hoe is dat nu, sinds je weet hebt van asperger-zijn (en nu je begeleiding hebt?) als het gaat om dat ik-gevoel? Heb je dat nu wel, of méér dan in die tijd daarvoor?
Nu ik weet dat ik asperger heb, hoeft dat ik-gevoel niet meer zo nodig. Niet omdat asperger nu mijn identiteit is, wel omdat het de afwezigheid van een sterk ik-gevoel verklaart en als het ware legitimeert. Daarbij besef ik inmiddels dat er niet zo'n instantie bestaat als 'het ik', bij niemand, en voel ik mij veilig verankerd in mijn relatieve identiteitsloosheid. Zelfbewust ben ik wel maar niet zozeer van dit of van dat maar gewoon, van mij. En verder krijg ik nu onverwacht toch nog iets van een identiteit, nu ik sociale contacten heb en werk. Dus ik ben nu als het ware iemand en ben daaraan aan het wennen. Want nee, ik heb nooit een sociaal en/of werkend leven geleid.
Depressies zijn zo allerakeligst verschrikkelijk. Ik heb er inmiddels al jaren geen last meer van en heb nu ook eindelijk het idee dat die vermoedelijk - sinds ik mijn leven heb ingericht naar eigen behoeften - niet meer zo erg zullen terugkomen als ze waren.
Heb je nog steeds last van depressies, of is het bij jou nu ook verminderd?
De laatste was in 2009/2010. Het ziet er naar uit dat ze nu wegblijven.
Hoe werkt dat, die begeleiding? Heb je in het verleden wel gewerkt, of lukte dat niet? Wat is je streven, als het gaat om werk en sociale activiteiten?
Als ik de manager ben van mijn leven (ben ik ook 's manager ergens van) dan is mijn begeleidster de nogal pittige management-assistent. Zo zie ik dat. Ze komt eens per week een uur en soms doen we iets extra wat goed voor me is. De persoonlijke manier waarop zij de begeleiding invult doet de helft al voor mij. Ook leuk vind ik de verschillende activiteiten die er voor groepen clienten worden georganiseerd. Het is een laagdrempelige manier om socialer te worden.
Mijn streven heb ik niet duidelijk voor ogen. Ik ben tevreden zoals het nu gaat met mijn stemming, met werken, eten, financien, lichaamsbeweging, sociale contacten en hobby, en bouw dat langzaam verder uit. Ik heb nu al van alles wat ik nooit eerder heb gehad. Stabiliteit en rust, vooral.
Dat 'spontaan doortrekken van het geleerde naar nieuwe situaties' ga ik geloof ik nooit leren. Wat ik tegenwoordig doe, is de tijd nemen alvorens ik mijn conclusies trek, beslissingen neem of reageer. Maar routines, op welk vlak dan ook, ga ik nooit spontaan krijgen.
Yep.
Dat specifieke onderscheiden van mannelijk gedrag, dat heb ik wat minder sterk, al herken ik wel veel van wat jij hier op het forum schrijft daarover. Het is alleen iets dat niet zo specifiek in mijn aandachtsgebied ligt.
Achterdochtig ben ik eigenlijk niet (meer). Ik sta zo absoluut niet open voor relaties, dat ik daardoor geen zelfbescherming meer nodig heb.
Ook vriendschappelijke banden houd ik op een laag pitje. Het is me al snel te veel en kost me meer energie dan het me oplevert. De vrienden die ik heb pikken dat van me. Zouden ze dat niet doen, dan zou ik dat wel begrijpen en er ook vrede mee hebben.
Ik ben nogal machiavellistisch gaan denken in het algemeen. Dat zal er wel nooit meer uitgaan, want de schrik zit er goed in, en niet alleen qua relaties en mannen. Niet dat ik van mijzelf uit machiavellistisch denk, maar ik heb geleerd om voor de zekerheid er zo bij te denken, om te voorkomen dat ik gekwetst word. Want veel mensen denken wel zo en ik ben daardoor te vaak gekwetst.
Sinds ik weet dat bij mij in de bovenkamer de zaken iets anders zijn ingericht dan gebruikelijk, accepteer ik mij beter. Ik veroordeel mezelf er dan ook bijvoorbeeld niet meer om dat ik geen allemansvriendje ben. Ik ga meestal leuk met mensen om, maar vrienden word ik, net als jij, niet snel. Ik heb wel vrienden, maar die relaties zijn meer op kwaliteit dan op kwantiteit gericht en duren al vele jaren. Ook heb ik wel kennissen. Maar ik vermaak me meestal het best in mijn eentje.
maandag 14 maart 2011 om 12:29
@ Frankie
Dat is mooi, die stabiliteit en rust. Werkt bij mij ook. Overigens heb ik wel in het verleden tussen twee banen in een periode gehad waarin ik niet werkte. Toen werd ik ook gediagnosticeerd. Vervolgens die rust en van daaruit ben ik gaan opbouwen. Het contrast met de tijd van depressies en de bodem kwijt zijn is erg groot en ik kan daar erg blij van worden als ik aan dat verschil denk.
Vergeet je cup-a-soup niet hè, als manager zijnde
Wat je schrijft over die machiavellistische manier van denken, daar herken ik ook wel wat van, maar bij mij is dat toch enigszins weggeëbd. Misschien dat het weer de kop op steekt als ik in een onveilige situatie terecht kom.
Dat is mooi, die stabiliteit en rust. Werkt bij mij ook. Overigens heb ik wel in het verleden tussen twee banen in een periode gehad waarin ik niet werkte. Toen werd ik ook gediagnosticeerd. Vervolgens die rust en van daaruit ben ik gaan opbouwen. Het contrast met de tijd van depressies en de bodem kwijt zijn is erg groot en ik kan daar erg blij van worden als ik aan dat verschil denk.
Vergeet je cup-a-soup niet hè, als manager zijnde
Wat je schrijft over die machiavellistische manier van denken, daar herken ik ook wel wat van, maar bij mij is dat toch enigszins weggeëbd. Misschien dat het weer de kop op steekt als ik in een onveilige situatie terecht kom.
maandag 14 maart 2011 om 13:46
quote:waranaka schreef op 14 maart 2011 @ 12:29:
Het contrast met de tijd van depressies en de bodem kwijt zijn is erg groot en ik kan daar erg blij van worden als ik aan dat verschil denk.
Ik ook. Depressies zijn een hels bestaan inderdaad. In 2007 ben ik zelfs een half jaar lang ver doorgeschoten in die blijheid, na twintig jaar ongelukkig zijn. Het gevolg was triest genoeg weer een aantal downs en opnamen in een psychiatrische kliniek. Het laatste jaar gaat het nu goed - en ik weet niet hoe ik het heb. Dat ik dit nog mag meemaken, iets van een normaal bestaan. Maar ik geloof er maar wel aan, en werk dus leuk mee om het zo te houden.
Vergeet je cup-a-soup niet hè, als manager zijnde
Ben een inspirator
Wat je schrijft over die machiavellistische manier van denken, daar herken ik ook wel wat van, maar bij mij is dat toch enigszins weggeëbd. Misschien dat het weer de kop op steekt als ik in een onveilige situatie terecht kom.
Ik houd me in zekere zin aan mijn argwaan vast, omdat ik weet dat ik het zelf niet door heb wanneer ik naief ben (nee logisch, als ik het doorhad zou ik niet naief zijn). Mij in de wereld = een onveilige situatie.
Het contrast met de tijd van depressies en de bodem kwijt zijn is erg groot en ik kan daar erg blij van worden als ik aan dat verschil denk.
Ik ook. Depressies zijn een hels bestaan inderdaad. In 2007 ben ik zelfs een half jaar lang ver doorgeschoten in die blijheid, na twintig jaar ongelukkig zijn. Het gevolg was triest genoeg weer een aantal downs en opnamen in een psychiatrische kliniek. Het laatste jaar gaat het nu goed - en ik weet niet hoe ik het heb. Dat ik dit nog mag meemaken, iets van een normaal bestaan. Maar ik geloof er maar wel aan, en werk dus leuk mee om het zo te houden.
Vergeet je cup-a-soup niet hè, als manager zijnde
Ben een inspirator
Wat je schrijft over die machiavellistische manier van denken, daar herken ik ook wel wat van, maar bij mij is dat toch enigszins weggeëbd. Misschien dat het weer de kop op steekt als ik in een onveilige situatie terecht kom.
Ik houd me in zekere zin aan mijn argwaan vast, omdat ik weet dat ik het zelf niet door heb wanneer ik naief ben (nee logisch, als ik het doorhad zou ik niet naief zijn). Mij in de wereld = een onveilige situatie.
maandag 14 maart 2011 om 17:10
offtopic:
Vanaf vanavond weet ik alles over jullie: http://www.meewestbrabant ... ina/73574/naam/agenda.htm
.(Mijn vrouw wilde graag dat ik meeging, eigenlijk meer om wat forumbekenden te ontmoeten)
maandag 14 maart 2011 om 20:03
@Yetiman
Had het eerder gemeld, hadden we kunnen meeten Ik hoop dat je straks een bak vol echte info hebt!
@Frankie
De beschrijving van je verleden (en eigenlijk nog heden) past niet bij het beeld dat ik op eerste gezicht van je krijg naar aanleiding van je schrijfsels. Hoe ga jij om met het contrast tussen hyperintelligent en toch in zekere zin afhankelijk van anderen (de woonbegeleiding)?
Ik merk dat ik het liefste alle hulpverlening naar huis zou sturen. Doe ik niet hoor, ik heb er steun aan, en waarom alleen tobben als het samen kan. Ik heb het gevoel dat ik op dit moment meer hulp om me heen heb dan echt nodig zou zijn, maar durf het niet af te zeggen omdat er toch nog genoeg praktische zaken niet soepel lopen. Maar voel me eigenlijk behoorlijk opgelaten als ik hulp aangeboden krijg die ik op zich (zij het altijd pas achteraf) zelf wel kan beredeneren. Verder vraag ik me al een tijdje af of er nog wel aanbod voor me is bij de GGZ (heb daar een alleraardigste begeleidster) als ik niet meer depressief ben en niet overmatig getraumatiseerd.
Afhankelijkheid kende ik in het verleden in die mate dat ik een diagnose in die richting opgeprikt kreeg. Ik merk dat het nog steeds een valkuil is, en vind het ook lastig te rijmen dat ik aan de andere kant dus juist erg zelfverzekerd ben. In relaties vind ik het nog steeds lastig om gewoon mezelf te zijn, en niet willen voldoen aan allerlei sociale codes en regeltjes die toch niet vanzelf gaan. Het eeuwige 'niet goed genoeg' zijn.
Ik vind het fijn dat ik nu stabiel ben. En tegelijkertijd baal ik ervan dat dit absoluut niet op een niveau is dat ik passend vind bij mijn leeftijd, mijn intelligentie, mijn al dan niet aangeleerde arbeidsethos. Er is alleen zoveel te verliezen als ik nu ga morrelen aan dat evenwicht dat ik lekker blijf zitten en wacht op net wat gunstiger tijden (kinderen die spontaan braaf en meewerkend worden of zo).
Had het eerder gemeld, hadden we kunnen meeten Ik hoop dat je straks een bak vol echte info hebt!
@Frankie
De beschrijving van je verleden (en eigenlijk nog heden) past niet bij het beeld dat ik op eerste gezicht van je krijg naar aanleiding van je schrijfsels. Hoe ga jij om met het contrast tussen hyperintelligent en toch in zekere zin afhankelijk van anderen (de woonbegeleiding)?
Ik merk dat ik het liefste alle hulpverlening naar huis zou sturen. Doe ik niet hoor, ik heb er steun aan, en waarom alleen tobben als het samen kan. Ik heb het gevoel dat ik op dit moment meer hulp om me heen heb dan echt nodig zou zijn, maar durf het niet af te zeggen omdat er toch nog genoeg praktische zaken niet soepel lopen. Maar voel me eigenlijk behoorlijk opgelaten als ik hulp aangeboden krijg die ik op zich (zij het altijd pas achteraf) zelf wel kan beredeneren. Verder vraag ik me al een tijdje af of er nog wel aanbod voor me is bij de GGZ (heb daar een alleraardigste begeleidster) als ik niet meer depressief ben en niet overmatig getraumatiseerd.
Afhankelijkheid kende ik in het verleden in die mate dat ik een diagnose in die richting opgeprikt kreeg. Ik merk dat het nog steeds een valkuil is, en vind het ook lastig te rijmen dat ik aan de andere kant dus juist erg zelfverzekerd ben. In relaties vind ik het nog steeds lastig om gewoon mezelf te zijn, en niet willen voldoen aan allerlei sociale codes en regeltjes die toch niet vanzelf gaan. Het eeuwige 'niet goed genoeg' zijn.
Ik vind het fijn dat ik nu stabiel ben. En tegelijkertijd baal ik ervan dat dit absoluut niet op een niveau is dat ik passend vind bij mijn leeftijd, mijn intelligentie, mijn al dan niet aangeleerde arbeidsethos. Er is alleen zoveel te verliezen als ik nu ga morrelen aan dat evenwicht dat ik lekker blijf zitten en wacht op net wat gunstiger tijden (kinderen die spontaan braaf en meewerkend worden of zo).
maandag 14 maart 2011 om 21:51
Ik heb een relatie gehad met een man die een zware vorm van pdd nos had. Hij was 38 en had geen relatie ervaring. In het begin leek er weinig aan de hand, blijkbaar had hij een opleving door de verliefdheid, een soort 'manische' periode. Daarna zakte hij weg in wisselende stemmingen, achterdocht, onzekerheid. Daarbij had hij ongeremd en sociaal onhandig gedrag, waardoor ik heel wat uit te leggen had bij fam. en vrienden.
De relatie ging helemaal om hem draaien en ik moest me steeds aanpassen. Elke dag was het weer de vraag hoe hij die door zou komen. Ik ging me meer een therapeut voelen dan partner. Dat wil ik nooit meer. Ik heb respect voor anderen die het wel volhouden. Maar pas op dat de relatie je niet leegzuigt.
De relatie ging helemaal om hem draaien en ik moest me steeds aanpassen. Elke dag was het weer de vraag hoe hij die door zou komen. Ik ging me meer een therapeut voelen dan partner. Dat wil ik nooit meer. Ik heb respect voor anderen die het wel volhouden. Maar pas op dat de relatie je niet leegzuigt.
maandag 14 maart 2011 om 22:35
quote:mamzelle schreef op 14 maart 2011 @ 20:03:
@Yetiman
Had het eerder gemeld, hadden we kunnen meeten Ik hoop dat je straks een bak vol echte info hebt!
Het viel niet tegen moet ik zeggen. Natuurlijk kan ze weinig diepgang bieden in circa 1,5 uur praten, maar het meeste klopte behoorlijk goed. Natuurlijk had mijn vrouw wat eigenschappen die ze nou eerder bij de mannen zou plaatsen en ik wat dingen die volgens de spreekster bij de vrouwelijke autisten hoorde (de eerder genoemde nadrukkelijke wens tot sociaal contact), maar mensen verschillen nou eenmaal onderling.
Grootste positieve punt is dat het bij de hulpverlening blijkbaar steeds bekender wordt dat vrouwen autistisch kunnen zijn en hoe je het herkent. Scheelt toch weer in de verhalen van eerst 10 andere diagnoses (wat mijn vrouw dan weer niet heeft meegemaakt, maar andere bekenden van mij wel). Voor mij was er eigenlijk erg weinig verrassends, maar veel hulpverleners kunnen hier veel van leren (volgens mij geeft Annelies Spek daar net zo veel presentaties voor).
[en bij dit vergeef ik een logische inconsistentie aan het begin]
quote:wereldmeid schreef op 14 maart 2011 @ 21:51:
De relatie ging helemaal om hem draaien en ik moest me steeds aanpassen. Elke dag was het weer de vraag hoe hij die door zou komen. Ik ging me meer een therapeut voelen dan partner. Dat wil ik nooit meer. Ik heb respect voor anderen die het wel volhouden. Maar pas op dat de relatie je niet leegzuigt.
Niet dat ik jouw verhaal betwijfel, maar weet je ook hoe hij dat ervaarde, dat aanpassen en laten aanpassen? Dat het in een relatie helemaal draait om degene die zich op dat moment erg slecht voelt heb ik overigens ook (helaas) ervaren en dat was moeilijk om door te komen. Gelukkig is het bij ons daarna stap voor stap de goede kant op gegaan.
quote:mamzelle schreef op 14 maart 2011 @ 20:03:
Ik vind het fijn dat ik nu stabiel ben. En tegelijkertijd baal ik ervan dat dit absoluut niet op een niveau is dat ik passend vind bij mijn leeftijd, mijn intelligentie, mijn al dan niet aangeleerde arbeidsethos. Er is alleen zoveel te verliezen als ik nu ga morrelen aan dat evenwicht .Grappig, dit had ik volgens mij kunnen schrijven. Ik werk net boven het minimumloon terwijl ik de eerste jaren op de universiteit toch bij de beteren meedraaide zonder er wat voor te doen. Ik had het echt anders ingeschat van tevoren. Tegelijk had ik destijds zoveel moeite met relaties dat ik vast getekend zou hebben voor de situatie die ik nu heb. Het is dus ook wat dubbel. Het ene inleveren voor het andere.
@Yetiman
Had het eerder gemeld, hadden we kunnen meeten Ik hoop dat je straks een bak vol echte info hebt!
Het viel niet tegen moet ik zeggen. Natuurlijk kan ze weinig diepgang bieden in circa 1,5 uur praten, maar het meeste klopte behoorlijk goed. Natuurlijk had mijn vrouw wat eigenschappen die ze nou eerder bij de mannen zou plaatsen en ik wat dingen die volgens de spreekster bij de vrouwelijke autisten hoorde (de eerder genoemde nadrukkelijke wens tot sociaal contact), maar mensen verschillen nou eenmaal onderling.
Grootste positieve punt is dat het bij de hulpverlening blijkbaar steeds bekender wordt dat vrouwen autistisch kunnen zijn en hoe je het herkent. Scheelt toch weer in de verhalen van eerst 10 andere diagnoses (wat mijn vrouw dan weer niet heeft meegemaakt, maar andere bekenden van mij wel). Voor mij was er eigenlijk erg weinig verrassends, maar veel hulpverleners kunnen hier veel van leren (volgens mij geeft Annelies Spek daar net zo veel presentaties voor).
[en bij dit vergeef ik een logische inconsistentie aan het begin
]quote:wereldmeid schreef op 14 maart 2011 @ 21:51:
De relatie ging helemaal om hem draaien en ik moest me steeds aanpassen. Elke dag was het weer de vraag hoe hij die door zou komen. Ik ging me meer een therapeut voelen dan partner. Dat wil ik nooit meer. Ik heb respect voor anderen die het wel volhouden. Maar pas op dat de relatie je niet leegzuigt.
Niet dat ik jouw verhaal betwijfel, maar weet je ook hoe hij dat ervaarde, dat aanpassen en laten aanpassen? Dat het in een relatie helemaal draait om degene die zich op dat moment erg slecht voelt heb ik overigens ook (helaas) ervaren en dat was moeilijk om door te komen. Gelukkig is het bij ons daarna stap voor stap de goede kant op gegaan.
quote:mamzelle schreef op 14 maart 2011 @ 20:03:
Ik vind het fijn dat ik nu stabiel ben. En tegelijkertijd baal ik ervan dat dit absoluut niet op een niveau is dat ik passend vind bij mijn leeftijd, mijn intelligentie, mijn al dan niet aangeleerde arbeidsethos. Er is alleen zoveel te verliezen als ik nu ga morrelen aan dat evenwicht .Grappig, dit had ik volgens mij kunnen schrijven. Ik werk net boven het minimumloon terwijl ik de eerste jaren op de universiteit toch bij de beteren meedraaide zonder er wat voor te doen. Ik had het echt anders ingeschat van tevoren. Tegelijk had ik destijds zoveel moeite met relaties dat ik vast getekend zou hebben voor de situatie die ik nu heb. Het is dus ook wat dubbel. Het ene inleveren voor het andere.
dinsdag 15 maart 2011 om 01:17
quote:YetiMan schreef op 14 maart 2011 @ 22:35:
[...]
Het viel niet tegen moet ik zeggen. Natuurlijk kan ze weinig diepgang bieden in circa 1,5 uur praten, maar het meeste klopte behoorlijk goed. Natuurlijk had mijn vrouw wat eigenschappen die ze nou eerder bij de mannen zou plaatsen en ik wat dingen die volgens de spreekster bij de vrouwelijke autisten hoorde (de eerder genoemde nadrukkelijke wens tot sociaal contact), maar mensen verschillen nou eenmaal onderling.
Grootste positieve punt is dat het bij de hulpverlening blijkbaar steeds bekender wordt dat vrouwen autistisch kunnen zijn en hoe je het herkent. Scheelt toch weer in de verhalen van eerst 10 andere diagnoses (wat mijn vrouw dan weer niet heeft meegemaakt, maar andere bekenden van mij wel). Voor mij was er eigenlijk erg weinig verrassends, maar veel hulpverleners kunnen hier veel van leren (volgens mij geeft Annelies Spek daar net zo veel presentaties voor).
Het lijkt me inderdaad een goede zaak dat de hulpverlening zich begint te realiseren dat autisme ook bij vrouwen voorkomt en dat zich dit anders kan uiten dan hulpverleners verwachten.
Altijd goed om stereotypen te leren relativeren
[...]
Het viel niet tegen moet ik zeggen. Natuurlijk kan ze weinig diepgang bieden in circa 1,5 uur praten, maar het meeste klopte behoorlijk goed. Natuurlijk had mijn vrouw wat eigenschappen die ze nou eerder bij de mannen zou plaatsen en ik wat dingen die volgens de spreekster bij de vrouwelijke autisten hoorde (de eerder genoemde nadrukkelijke wens tot sociaal contact), maar mensen verschillen nou eenmaal onderling.
Grootste positieve punt is dat het bij de hulpverlening blijkbaar steeds bekender wordt dat vrouwen autistisch kunnen zijn en hoe je het herkent. Scheelt toch weer in de verhalen van eerst 10 andere diagnoses (wat mijn vrouw dan weer niet heeft meegemaakt, maar andere bekenden van mij wel). Voor mij was er eigenlijk erg weinig verrassends, maar veel hulpverleners kunnen hier veel van leren (volgens mij geeft Annelies Spek daar net zo veel presentaties voor).
Het lijkt me inderdaad een goede zaak dat de hulpverlening zich begint te realiseren dat autisme ook bij vrouwen voorkomt en dat zich dit anders kan uiten dan hulpverleners verwachten.
Altijd goed om stereotypen te leren relativeren
dinsdag 15 maart 2011 om 01:24
quote:YetiMan schreef op 14 maart 2011 @ 22:35:
[...]
Ik werk net boven het minimumloon terwijl ik de eerste jaren op de universiteit toch bij de beteren meedraaide zonder er wat voor te doen. Ik had het echt anders ingeschat van tevoren. Tegelijk had ik destijds zoveel moeite met relaties dat ik vast getekend zou hebben voor de situatie die ik nu heb. Het is dus ook wat dubbel. Het ene inleveren voor het andere.Maar studeren is wel iets anders dan werken. Ik vind werken veel zwaarder dan studeren. Er komt veel meer bij kijken. Ik heb, na jarenlang belachelijk veel werken, ook uiteindelijk gekozen voor een vrij minimaal inkomen, maar wel parttime werken. En ik vind het prima zo. Inderdaad, het ene inleveren voor het andere. Maar dat komt ieder mens wel tegen.
[...]
Ik werk net boven het minimumloon terwijl ik de eerste jaren op de universiteit toch bij de beteren meedraaide zonder er wat voor te doen. Ik had het echt anders ingeschat van tevoren. Tegelijk had ik destijds zoveel moeite met relaties dat ik vast getekend zou hebben voor de situatie die ik nu heb. Het is dus ook wat dubbel. Het ene inleveren voor het andere.Maar studeren is wel iets anders dan werken. Ik vind werken veel zwaarder dan studeren. Er komt veel meer bij kijken. Ik heb, na jarenlang belachelijk veel werken, ook uiteindelijk gekozen voor een vrij minimaal inkomen, maar wel parttime werken. En ik vind het prima zo. Inderdaad, het ene inleveren voor het andere. Maar dat komt ieder mens wel tegen.
dinsdag 15 maart 2011 om 07:27
quote:YetiMan schreef op 14 maart 2011 @ 22:35:
Niet dat ik jouw verhaal betwijfel, maar weet je ook hoe hij dat ervaarde, dat aanpassen en laten aanpassen? Dat het in een relatie helemaal draait om degene die zich op dat moment erg slecht voelt heb ik overigens ook (helaas) ervaren en dat was moeilijk om door te komen. Gelukkig is het bij ons daarna stap voor stap de goede kant op gegaan.
Yetiman, het punt was dat hij steeds meer op zichzelf gericht raakte en steeds meer aandacht en bevestiging vroeg. Dit proces voltrok zich al binnen enkele maanden. Daardoor konden we geen stabiele basis opbouwen. Hij had al jaren hulp bij de ggz en een kast vol medicatie, maar vlgs hem hielp het niets. Ze begrepen hem niet en als ze doorvroegen klapte hij dicht.
Toen hij zei dat hij nooit zou veranderen en dat ik er maar mee moest leren leven zoals hij was, wist ik genoeg. Ik beschouwde de situatie als uitzichtloos. Als iemand geen vertrouwen heeft in verbetering en het bijltje er bij neer gooit, hoe kan ik diegene er dan bovenop helpen?
Het was geen gelijkwaardige relatie. Hij zag dat ook wel in maar wist niet hoe het anders zou kunnen. Ik was zijn eerste vriendin.
Overigens speelde ook mee dat hij een nogal complexe afhankelijkheidsrelatie had met zijn moeder. Ze heeft zich nogal schaamteloos met onze relatie bemoeid uit 'goede bedoelingen'.
Niet dat ik jouw verhaal betwijfel, maar weet je ook hoe hij dat ervaarde, dat aanpassen en laten aanpassen? Dat het in een relatie helemaal draait om degene die zich op dat moment erg slecht voelt heb ik overigens ook (helaas) ervaren en dat was moeilijk om door te komen. Gelukkig is het bij ons daarna stap voor stap de goede kant op gegaan.
Yetiman, het punt was dat hij steeds meer op zichzelf gericht raakte en steeds meer aandacht en bevestiging vroeg. Dit proces voltrok zich al binnen enkele maanden. Daardoor konden we geen stabiele basis opbouwen. Hij had al jaren hulp bij de ggz en een kast vol medicatie, maar vlgs hem hielp het niets. Ze begrepen hem niet en als ze doorvroegen klapte hij dicht.
Toen hij zei dat hij nooit zou veranderen en dat ik er maar mee moest leren leven zoals hij was, wist ik genoeg. Ik beschouwde de situatie als uitzichtloos. Als iemand geen vertrouwen heeft in verbetering en het bijltje er bij neer gooit, hoe kan ik diegene er dan bovenop helpen?
Het was geen gelijkwaardige relatie. Hij zag dat ook wel in maar wist niet hoe het anders zou kunnen. Ik was zijn eerste vriendin.
Overigens speelde ook mee dat hij een nogal complexe afhankelijkheidsrelatie had met zijn moeder. Ze heeft zich nogal schaamteloos met onze relatie bemoeid uit 'goede bedoelingen'.
dinsdag 15 maart 2011 om 09:45
quote:mamzelle schreef op 14 maart 2011 @ 20:03:
@Frankie
De beschrijving van je verleden (en eigenlijk nog heden) past niet bij het beeld dat ik op eerste gezicht van je krijg naar aanleiding van je schrijfsels. Hoe ga jij om met het contrast tussen hyperintelligent en toch in zekere zin afhankelijk van anderen (de woonbegeleiding)?Ik ervaar dat niet als een contrast. Volgens mij ben ik heel normaal. Vele anderen zijn helaas abnormaal. Ik vind het best wel intelligent dat ik om assistentie vraag bij het omgaan met de abnormalen in de praktijk.
@Frankie
De beschrijving van je verleden (en eigenlijk nog heden) past niet bij het beeld dat ik op eerste gezicht van je krijg naar aanleiding van je schrijfsels. Hoe ga jij om met het contrast tussen hyperintelligent en toch in zekere zin afhankelijk van anderen (de woonbegeleiding)?Ik ervaar dat niet als een contrast. Volgens mij ben ik heel normaal. Vele anderen zijn helaas abnormaal. Ik vind het best wel intelligent dat ik om assistentie vraag bij het omgaan met de abnormalen in de praktijk.
