hoe ga ik mezelf weer leuk vinden?

Lief? Dat mannen bang zijn om je aan te spreken?

Bevestiging vanuit anderen krijgen is natuurlijk heel prettig, maar daarmee ontwikkel je geen zelfvertrouwen op sociaal gebied. Is het niet een idee om toch naar een therapeut te stappen die je meer met opdrachten laat werken? Dan gaat het namelijk niet om weten wat je moet zeggen, maar daadwerkelijk stappen durven nemen.

Wil je wel veranderen? Je zegt dat je weet wat je moet zeggen tegen de therapeut om snel klaar te zijn. Dan hou jij jezelf toch voor de gek. Ben je bang voor dingen die besproken moeten worden of bang om kwetsbaar te zijn?

Kitty, ik denk dat mensen het wel aanvoelen dat jij in zo'n gezelschap eigenlijk meer bezig bent je je eigen onzekerheden dan vrijelijk in het contact staat. Even een vergelijk, wij hebben op het werk een collega bij wie denk ik hetzelfde speelt en ze wordt langzamerhand vermeden omdat je het merkt in het contact. Waar anderen er redelijk authentiek en spontaan bij staan voel je bij haar het ongemak. Dat zorgt voor verwijding. In de diepgaande contacten, dus de wat zinvollere gesprekken zeg maar, is ze wel zichzelf heb ik gemerkt. Maar zodra het een sociale groep wordt, of ze zich niet op haar gemak voelt voel je dit veld weer om haar heen hangen. ik beschrijf het misschien wat cryptisch maar wellicht begrijp je wat ik bedoel.



Kan het zijn dat jouw onzekerheid ook deze uitwerking op anderen heeft? Ik beslist niet alle ontwijkende contacten aan jouw wijten, pesten heeft hier niets mee te maken en ook het egoisme (door gebrek aan inlevend vermogen) van pubers niet. k bedoel de contacten op latere leeftijd.

Hmm, herkenbaar. Ik heb het gevoel dat ik niet leuk, mooi, slim etc ben; vanaf de puberteit speelt dit. Het blijft een prominente rol spelen; er zitten wel wat ups en downs in. Op het moment zit het wat in een down.

Ik herken erg het gevoel dat je hebt dat anderen maar zeggen dat je leuk (etc) bent, maar achter je rug om heel andere dingen zeggen. Ergens besef ik wel dat ik heel vals is om in te vullen voor een ander wat hij/zij denkt (en nog negatief ook) of, nog erger, niet te geloven als iemand iets tegen je zegt.

Ik vind het heel moeilijk er anders over te denken. En heb ook mijn eigen gevoel dat heel sterk is; ik weet niet goed wat ik van mezelf mag vinden. Op dit moment is het negatief; je positief over jezelf voelen terwijl dat in werkelijkheid niet zo is (bijv denken dat je mooi bent terwijl dat niet zo is) voelt heel fout en soort van arrogant voor mij.

Ik snap dat ik het mezelf heel erg moeilijk maak en als een vriendin deze gedachtegang zou vertellen ik het heel krom zou vinden en ook heel vervelend dat ze zo denkt, maar voor mezelf lukt het (nog) niet het te veranderen. Ik voel me er niet prettig bij, maar weet ook niet of het niet terecht is wat ik allemaal denk.

Ik ben overigens wel in therapie, maar tot op heden voel ik me nog niet beter helaas.....

Vind het ook herkenbaar

als ik bij sommige mensen ben (die ik belangrijk vind) dan kan ik me na die tijd heel leeg voelen en denken vonden ze het wel leuk? of ik vergroot iets voor mezelf uit wat ik vind dat ik dan verkeerd heb gedaan/gezegd? ook heb ik vrienden (sommige) waarin een soort van aantrek/afstoot 'spel' zit, waar ik zelf ook aan meedoe. als er mensen zijn die echt heel loyaal of echt om me geven dan weet ik soms niet wat ik daarmee moet (is allemaal gechargeerd gezegd maar botttom line komt daarop neer)

bij mij heeft het iets te maken met mijn vader alhoewel ik nu zelf de verantwoordelijkheid neem voor mijn eigen gedrag) toen ik 12 was is hij een straat verder gaan wonen bij andere vrouw en kinderen en heeft geen interesse getoond; de boodschap die ik daaruit haalde was dat ik niet leuk genoeg was. door de jaren heen als puber blijf je je best doen dr kwam geen respons. als zelfs je eigen vader jou niet leuk genoeg vind/moeite waard vind) enzo enzo. Ben trouwens een normaal functionerend mens met een aardig sociaal leven, het is alleen zo vermoeiend om zo te twijfelen naderhand over jezelf. ik herken ook verhaal van werk en degene die een wolk om zich heen heeft, soms kan ik me ook 'verliezen' en teveel bewust dan ga ik gewoon weg. de tip om je positieve kanten te benadrukken in je gedachten is wel een tip, verder idd is het iets ego-achtigs zo metzelf bezig te zijn.. daar word ik dan boos over op mezelf maar dat is weer negatief werk nog dus. en ik lees mee

Ook voor mij is dit herkenbaar. En ik snap ook wat je zegt over therapie.

De oplossing heb ik niet, maar onlangs zei iemand het volgende tegen me (en opeens snapte ik het):



Stel je voor dat het zo is, dat er voor iedereen een vast plekje in de legpuzzel van de wereld is. Dan is er voor jou ook een plekje. Je kunt dan wel heel erg je best gaan doen om anders te worden dan je bent, maar dat zou jammer zijn, want je past juist precies in dat plekje dat voor jou is. Met andere woorden: je bent precies zoals de bedoeling is. Stop nu eens met proberen iemand anders te worden. Leef zoals je bent.



Het gaf mij veel ruimte om dit tot me door te laten dringen...

Mooie quote bangemama. Alleen helaas niet altijd makkelijk dat ook te geloven.......

Zucht, wat maken we het onszelf toch moeilijk.....

zelfde hier nieuwe mensen vonden me vroeger arrogant overkomen en de iets meer bekenderen vinden me zelfstandig en onafhankelijk overkomen (en iets gesloten)

Kitty elastic, allereerst als je dit probleem (kan het even niet tussen haakjes zetten omdat mijn toetsenbord andere tekens neerzet) onder ogen wilt zien en er wat aan wilt doen dan denk ik niet dat de therapie bevorderlijk is als je er snel klaar mee wilt zijn.



Ik herken wel het e.e.a. al is het de laatste tijd minder, maar ik voelde me ook altijd minder leuk, gezellig etc. Ik ben niet de meest extraverte persoon maar bij mij hangt het ook erg af van de mensen waar ik mee omga. Bij de ene groep kom ik meer tot mijn recht dan bij de ander. Wil wel aangeven dat je zelfbeeld en het beeld wat anderen van je hebben vaak anders kan zijn. Ik merk op mijn werk bijvoorbeeld dat ik het moeilijk vind om in een vergadering of in een grote groep wat te zeggen, dan klap ik dicht, sta ik in de belangstelling waar ik niet van hou, terwijl ik 1 op 1 of meerdere waar ik me prettig bij voel zo totaal niet overkom. Grappig is ook dat ik tijdens een vergadering met al het personeel een keer (probeer altijd iets aan te kaarten etc) niet iets gezegd had, mijn baas maakte er een opmerking over, niet zozeer t.o.v. mij maar meer naar anderen die nooit hun mond open doen, ben daarna naar mijn baas gestapt en hij was vol verbazing omdat hij vond dat ik altijd zo zelfverzekerd overkom. Kortom je kan je in de ene situatie onzeker voelen maar dat betekent niet dat je dat altijd bent. Jij bent jij, je moet je ook niet anders voor gaan doen dan dat je bent, maar als je er erg mee zit dan zijn er wel cursussen etc waar je eraan kan werken.



Ik denk dat de 1e stap is om te accepteren wie je bent, en sommige dingen waar jij mee zit daar kan je aan werken middels therapie, cursussen etc maar doe het alleen als jij je er niet prettig bij voelt en niet omdat je denkt dat je hetzelfde moet zijn als de mensen waar je mee omgaat.

Dat arrogant overkomen herken ik ook; of althans, dat hoor ik weleens terug van anderen. Ik ben echt niet arrogant, integendeel zelfs, maar ik kan wel een houding hebben (vaak onbewust) dat mensen niet te dicht in de buurt moeten komen. Ik ben gewoonweg niet zo snel open omdat ik ontevreden ben over mezelf; en ik bang ben dat de 'echte ik' niet leuk genoeg is en daarom mensen op afstand houdt.



@Cappi: accepteren wie je bent en daarmee tevreden zijn, daar draait het volgens mij om. Denk alleen niet dat het stap 1 is, maar juist het einddoel en dat dat dus niet zo makkelijk is.