Psyche
alle pijlers
Wanneer ben ik nou eens een keer klaar?
zaterdag 16 april 2011 om 12:14
Hoi meiden,
Ik lees al een jaar of twee mee op dit forum, voor tips, om te relativeren maar ook om te lachen. Heb iets wat ik jullie wil delen. Weet niet zo goed wat ik met dit onderwerp wil bereiken, maar schrijf het toch maar eens op, misschien dat ik dan op z'n minst wat overzicht voor mezelf creëer. Het liefst hoor ik dat het goed komt ofzo? Pffffft, ik weet het niet. Hier gaat ie dan:
Op de lagere school en op de middelbare school werd ik vaak gepest. Mijn leeftijdsgenootjes zeiden steeds tegen mij dat ik vies, dik en lelijk was. Zij maakten heel vaak dergelijke opmerkingen die op mij in sloegen als een bom. Iedere keer weer als er een opmerking, deed dat zo veel pijn. En dan keek ik maar eens in de spiegel, en dacht: ze zullen wel gelijk hebben.
Je kunt je misschien enigzins voorstellen dat dit niet bepaald bevorderlijk was voor mijn zelfvertrouwen. En het feit dat ik door het verdriet en de depressie mezelf trooste met eten en mijn uiterlijke verzorging tot een minimum beperkte, hielp ook niet echt mee. Het zorgde er letterlijk voor dat ik vies, dik en lelijk werd.
Dat proces heeft zich lang voortgezet, tot en met februari 2010. Toen zag ik op een zaterdag een soort van "total make-over". Een man in dat programma sprak over zogenaamde "onnodige lelijkheid" en dat heel veel mensen die nu als "lelijk" worden bestempeld, met een make-over er weer geweldig uit kunnen zien. Geïnspireerd door de plaatjes die ik zag, keek ik in de spiegel en besloot ik dat ik de uitdaging aan wilde gaan. En ik ging een plan van aanpak schrijven om mezelf mooi te maken. Dit had ik in het plan gezet:
- 40 kilo afvallen (ik woog 105 kilo)
- me laten adviseren bij de kapper met betrekking tot mijn haar
- ongewenste haargroei te laten verwijderen (door mannelijke hormonen)
- me laten adviseren bij de schoonheidsspecialiste met betrekking tot make-up
- naar de nagelstyliste voor mooie nagels
- naar de pedicure voor mooie voetjes
Ik ben daar heel enthousiast mee begonnen. Stelde steeds het eindresultaat voor als ik helemaal afgevallen was, mooi opgemaakt, mooi haar etc. En naarmate ik er steeds beter uit ging zien, des te meer plezier ik erin kreeg, mede door complimenten van mensen om me heen. Kreeg echt het gevoel van yes!!! Dit gaat lekker. Mensen gruwelden niet meer van mij, maar zagen mij weer staan.
Totdat ik er in afgelopen november achter kwam dat de mannelijke hormonen nog wat anders voor mij in petto hadden. Ik zat bij de kapper en ze zei in één keer tegen mij dat mijn haar heel erg dun werd op de kruin. Ik ben dus kaal aan het worden! En het gaat met rasse schreden... Ik ben ermee naar de huisarts geweest, dermatoloog. Er is dus echt helemaal niks aan te doen. Dat verklaarde voor mij ook ineens waarom zoveel mannen dus kaal zijn. Het overkomt ze, en ze kunnen er niks aan doen. De enige opties die er zijn is het uitvoeren van een haartransplantatie, waarbij de haardos nog steeds erg dun blijft en het dragen van haarwerken.
Ik was inmiddels 75 kilo, maar doordat ik neerslachtig raakte van het feit dat ik kaal word heb ik er inmiddels weer 9 kilo aan gegeten en voel ik me daardoor nog weer kutter.
Ik zit er eigenlijk helemaal doorheen. Zag ik eindelijk weer licht door de progressie die ik maakte, ben ik voor mijn gevoel nu weer terug bij af en kan op één of andere manier niet meer het enthousiasme vinden om verder te vechten.
zucht
Ik lees al een jaar of twee mee op dit forum, voor tips, om te relativeren maar ook om te lachen. Heb iets wat ik jullie wil delen. Weet niet zo goed wat ik met dit onderwerp wil bereiken, maar schrijf het toch maar eens op, misschien dat ik dan op z'n minst wat overzicht voor mezelf creëer. Het liefst hoor ik dat het goed komt ofzo? Pffffft, ik weet het niet. Hier gaat ie dan:
Op de lagere school en op de middelbare school werd ik vaak gepest. Mijn leeftijdsgenootjes zeiden steeds tegen mij dat ik vies, dik en lelijk was. Zij maakten heel vaak dergelijke opmerkingen die op mij in sloegen als een bom. Iedere keer weer als er een opmerking, deed dat zo veel pijn. En dan keek ik maar eens in de spiegel, en dacht: ze zullen wel gelijk hebben.
Je kunt je misschien enigzins voorstellen dat dit niet bepaald bevorderlijk was voor mijn zelfvertrouwen. En het feit dat ik door het verdriet en de depressie mezelf trooste met eten en mijn uiterlijke verzorging tot een minimum beperkte, hielp ook niet echt mee. Het zorgde er letterlijk voor dat ik vies, dik en lelijk werd.
Dat proces heeft zich lang voortgezet, tot en met februari 2010. Toen zag ik op een zaterdag een soort van "total make-over". Een man in dat programma sprak over zogenaamde "onnodige lelijkheid" en dat heel veel mensen die nu als "lelijk" worden bestempeld, met een make-over er weer geweldig uit kunnen zien. Geïnspireerd door de plaatjes die ik zag, keek ik in de spiegel en besloot ik dat ik de uitdaging aan wilde gaan. En ik ging een plan van aanpak schrijven om mezelf mooi te maken. Dit had ik in het plan gezet:
- 40 kilo afvallen (ik woog 105 kilo)
- me laten adviseren bij de kapper met betrekking tot mijn haar
- ongewenste haargroei te laten verwijderen (door mannelijke hormonen)
- me laten adviseren bij de schoonheidsspecialiste met betrekking tot make-up
- naar de nagelstyliste voor mooie nagels
- naar de pedicure voor mooie voetjes
Ik ben daar heel enthousiast mee begonnen. Stelde steeds het eindresultaat voor als ik helemaal afgevallen was, mooi opgemaakt, mooi haar etc. En naarmate ik er steeds beter uit ging zien, des te meer plezier ik erin kreeg, mede door complimenten van mensen om me heen. Kreeg echt het gevoel van yes!!! Dit gaat lekker. Mensen gruwelden niet meer van mij, maar zagen mij weer staan.
Totdat ik er in afgelopen november achter kwam dat de mannelijke hormonen nog wat anders voor mij in petto hadden. Ik zat bij de kapper en ze zei in één keer tegen mij dat mijn haar heel erg dun werd op de kruin. Ik ben dus kaal aan het worden! En het gaat met rasse schreden... Ik ben ermee naar de huisarts geweest, dermatoloog. Er is dus echt helemaal niks aan te doen. Dat verklaarde voor mij ook ineens waarom zoveel mannen dus kaal zijn. Het overkomt ze, en ze kunnen er niks aan doen. De enige opties die er zijn is het uitvoeren van een haartransplantatie, waarbij de haardos nog steeds erg dun blijft en het dragen van haarwerken.
Ik was inmiddels 75 kilo, maar doordat ik neerslachtig raakte van het feit dat ik kaal word heb ik er inmiddels weer 9 kilo aan gegeten en voel ik me daardoor nog weer kutter.
Ik zit er eigenlijk helemaal doorheen. Zag ik eindelijk weer licht door de progressie die ik maakte, ben ik voor mijn gevoel nu weer terug bij af en kan op één of andere manier niet meer het enthousiasme vinden om verder te vechten.
zucht
zaterdag 16 april 2011 om 12:26
Ten eerste:
Ten tweede: wat zonde! Je was zo goed op weg, en je voelde je daarbij beter. Niet opgeven dus!
Over je haaruitval: daar zijn zeker weten middeltjes voor. Minoxidil (geloof ik) is daar 1 van. Meer info kun je vinden op haarweb.nl, daar zitten ook lotgenoten.
Wat ik zelf heb gemerkt: haaruitval is kut, en een grote aanslag op je zelfvertrouwen. Je voelt je onzeker, minder vrouwelijk, niet aantrekkelijk, of wat dan ook niet meer. Maar: in the end.. het is maar haar. Dat je minder haar hebt of gaat krijgen zegt niets over de persoon die je zelf bent.
Hoe hard het ook klinkt, je kunt zelf bepalen in hoeverre je jouw haaruitval je leven laat bepalen. Zelf zou ik een second opinion aanvragen bij een dermatoloog, en daarvoor wat research verrichten. Welke vorm heb je eigenlijk? Androgenetica?
En als er echt niets aan te doen is, dan zou ik besluiten een haarwerk (of gedeeltelijk haarstukje) te nemen. Ik ken zoveel mensen met een haarwerk, en ze zeggen allemaal hetzelfde: als ik het had geweten, dan had ik het veel eerder gedaan. Ga naar een haarwerkinstituut, laat je voorlichten: je hoeft je echt niet zo rot te blijven voelen. En: hoe je je voelt, straal je uit. Zo zonde!
Kop op!
Ten tweede: wat zonde! Je was zo goed op weg, en je voelde je daarbij beter. Niet opgeven dus!
Over je haaruitval: daar zijn zeker weten middeltjes voor. Minoxidil (geloof ik) is daar 1 van. Meer info kun je vinden op haarweb.nl, daar zitten ook lotgenoten.
Wat ik zelf heb gemerkt: haaruitval is kut, en een grote aanslag op je zelfvertrouwen. Je voelt je onzeker, minder vrouwelijk, niet aantrekkelijk, of wat dan ook niet meer. Maar: in the end.. het is maar haar. Dat je minder haar hebt of gaat krijgen zegt niets over de persoon die je zelf bent.
Hoe hard het ook klinkt, je kunt zelf bepalen in hoeverre je jouw haaruitval je leven laat bepalen. Zelf zou ik een second opinion aanvragen bij een dermatoloog, en daarvoor wat research verrichten. Welke vorm heb je eigenlijk? Androgenetica?
En als er echt niets aan te doen is, dan zou ik besluiten een haarwerk (of gedeeltelijk haarstukje) te nemen. Ik ken zoveel mensen met een haarwerk, en ze zeggen allemaal hetzelfde: als ik het had geweten, dan had ik het veel eerder gedaan. Ga naar een haarwerkinstituut, laat je voorlichten: je hoeft je echt niet zo rot te blijven voelen. En: hoe je je voelt, straal je uit. Zo zonde!
Kop op!
zaterdag 16 april 2011 om 12:27
Allereerst, bewondering voor hoe je het aangepakt hebt tot zover, je bent van ver gekomen, daar heb je misschien niks aan maar ik zie het zo wel. Gepest worden kan zulke diepe sporen achterlaten zelfs als je volwassen bent en je hebt toch de moed gehad om af te vallen, jezelf goed te verzorgen etc. Ik probeer me voor te stellen hoe het moet voelen om te horen dat je kaal wordt, maar kan me er geen voorstelling van maken. Ik heb er zo nu en dan al de p in als ik zie dat er toch al behoorlijk wat grijze haren op mijn hoofd zitten (38) laat staan om te moeten horen dat ik kaal zou worden. Ik hoop, hoe moeilijk ook, dat je toch blijft vertrouwen dat het allemaal goed komt, er zijn tegenwoordig meer mogelijkheden zoals je aangeeft mbt haartransplantaties etc, maar moeilijk is het wel. Wil je veel sterkte wensen.
zaterdag 16 april 2011 om 12:33
Oh, wat kut! Maar geef niet op. Makkelijk gezegd, vanaf mijn bank, maar ik meen het wel. Je hebt al zo ontzettend veel bereikt. Je gaat hier een oplossing voor vinden.
En die kilo´s.. Het voelt nu niet goed en dat is ook de enige reden om het aan te pakken. Kilo´s zeggen niets over persoonlijkheid. Sowieso uiterlijk. En ja, de maatschappij is hard en denkt daar anders over, dus ik snap dat je je heel erg klote voelt.
Je bent in ieder geval niet terug bij af. Dit is wel een probleem en geen kleintje. Maar je hebt eerder bewezen dat je bergen kunt verzetten. Dat kun je nu weer.
En die kilo´s.. Het voelt nu niet goed en dat is ook de enige reden om het aan te pakken. Kilo´s zeggen niets over persoonlijkheid. Sowieso uiterlijk. En ja, de maatschappij is hard en denkt daar anders over, dus ik snap dat je je heel erg klote voelt.
Je bent in ieder geval niet terug bij af. Dit is wel een probleem en geen kleintje. Maar je hebt eerder bewezen dat je bergen kunt verzetten. Dat kun je nu weer.
Eigenlijk, ben ik een enorme burgertrut!!
zaterdag 16 april 2011 om 12:35
pfffffft - ik weet niet veel maar ik weet wel dat wanneer jij hier jouw foto zou plaatsen (niet doen uit privacy!), dat wij allemaal jou een hele leuke frisse (jonge) vrouw zouden vinden. De schoonheid die wij vandaag de dag zien, is veelal dankzij Photoshop, de plastische chirurg of de make-up fabrikant (en soms nog alle drie tegelijk). Voor het kaal worden zal je je meer moeten laten informeren dan alleen de huisarts en dermatoloog. Bekijk het leven met een positieve blik en laat je niet op de kop zitten door demonen uit het verleden. Iedereen heeft een gemeen stemmetje in het hoofd, die probeert je moraal naar beneden te halen. Niet negeren maar wel lekker laten kletsen. Kin omhoog en kont naar achteren !!
zaterdag 16 april 2011 om 13:59
Jee wat een verhaal, echt onwijs knap dat je de knop zo hebt weten om te zetten!!! En ik kan me alleen bij de rest aansluiten, hou alsjeblieft vol!
Mogelijk valt er iets aan de kaalheid te doen, maar misschien ook niet, maar laat dat niet de rest verpesten, het is inderdaad maar haar. Niet om het te bagatelliseren, want het lijkt me ook erg kut om m'n haar te verliezen, maar er is nog zo veel anders wat een mens mooi maakt. En dan vooral een positieve instelling, bedenk wat je al bereikt heb het afgelopen jaar joh, je mag echt onwijs trots op jezelf zijn. Laat je niet kisten door die klote-hormonen!
Mogelijk valt er iets aan de kaalheid te doen, maar misschien ook niet, maar laat dat niet de rest verpesten, het is inderdaad maar haar. Niet om het te bagatelliseren, want het lijkt me ook erg kut om m'n haar te verliezen, maar er is nog zo veel anders wat een mens mooi maakt. En dan vooral een positieve instelling, bedenk wat je al bereikt heb het afgelopen jaar joh, je mag echt onwijs trots op jezelf zijn. Laat je niet kisten door die klote-hormonen!
zaterdag 16 april 2011 om 14:56
Ha Pffffffff,
Wil je mijn complimenten geven voor je doorzettingsvermogen en de wil om te veranderen. Dat heb je toch maar mooi allemaal voor jezelf gedaan.
Wanneer het klaar is...? Eigenlijk nooit. Een bioloog zei het ooit al; vanaf het moment dat een mens geboren wordt, begint de aftakeling.
Hoe strak je buik ook nu is...ooit ben je, hopelijk een oude dame, met mooie rimpels en grijs haar. Maar ook met bergen ervaringen en herinneringen. Dat kunnen ze je niet meer afnemen.
Soms zie ik een (zeldzame) foto van mijzelf van jaren terug en dan denk ik: had ik TOEN maar door dat ik er gewoon mocht zijn. Met mijn dikke kont, bubbelbuik en dunner wordend haar. Waarom zie ik dat pas tien jaar later. Of dertig kilo later.
Zoals jij je obstakels stuk voor stuk heb opgepakt en ermee aan de slag bent gegaan..petje af! Wat anderen al schrijven; ga ook op zoek naar een oplossing voor dit obstakel en leef en geniet ondertussen ruimschoots door. Je verdient het!
Wil je mijn complimenten geven voor je doorzettingsvermogen en de wil om te veranderen. Dat heb je toch maar mooi allemaal voor jezelf gedaan.
Wanneer het klaar is...? Eigenlijk nooit. Een bioloog zei het ooit al; vanaf het moment dat een mens geboren wordt, begint de aftakeling.
Hoe strak je buik ook nu is...ooit ben je, hopelijk een oude dame, met mooie rimpels en grijs haar. Maar ook met bergen ervaringen en herinneringen. Dat kunnen ze je niet meer afnemen.
Soms zie ik een (zeldzame) foto van mijzelf van jaren terug en dan denk ik: had ik TOEN maar door dat ik er gewoon mocht zijn. Met mijn dikke kont, bubbelbuik en dunner wordend haar. Waarom zie ik dat pas tien jaar later. Of dertig kilo later.
Zoals jij je obstakels stuk voor stuk heb opgepakt en ermee aan de slag bent gegaan..petje af! Wat anderen al schrijven; ga ook op zoek naar een oplossing voor dit obstakel en leef en geniet ondertussen ruimschoots door. Je verdient het!
Everything you see I owe to spaghetti!
