Gezondheid
alle pijlers
Mijn vader gaat volgende week dood
woensdag 27 december 2017 18:21
Lieve mensen van het forum,
Beetje dramatische titel maar het is wel waar, mijn vader heeft na een ziektebed van pak 'm beet 5 jaar (kanker) ervoor gekozen dat hij volgende week euthanasie laat plegen. Hij is volledig uitbehandeld, kan eigenlijk niks meer, en ik geef hem groot gelijk dat hij hiervoor kiest voordat het onmenselijk wordt. Het wordt op dit moment allemaal in gang gezet en geregeld, de euthanasieverklaring ligt al sinds vorig jaar klaar.
God wat doet dit pijn, en ik weet me echt totaal geen houding te geven. Ik ben zelf 24, woon ongeveer een 3 kwartier rijden van mijn ouders af, en ik ben vlak voor kerst met een boel kleren en spullen even tijdelijk naar huis 'verhuisd'. Ik ben vandaag toch maar gaan werken voor wat afleiding en ritme (voelde eigenlijk best lekker). Iedereen om mij heen lijkt alleen maar te kunnen huilen, en stort in elkaar, en ik weet gewoon niet hoe ik me moet gedragen. Ik ben geen huiler, geen knuffelaar, en ik weet ook niet hoe ik op dit moment met mijn vader moet communiceren. Wat doe je op dit soort momenten? Het liefste ben ik gewoon aan het werk of lig ik in bed, ben ik bij vrienden etc. Ik trek het niet om in de buurt van familie te zijn en al helemaal niet als ze langskomen, huilen, vragen stellen en eigenlijk al afscheid nemen van mijn vader. Zo'n sterke man maar zo afgetakeld in de afgelopen jaren.
Wat een kutziekte, wat is het leven soms oneerlijk. Mijn kop is een complete warboel en ik weet me echt echt geen houding te geven. Geen idee ook wat ik met dit topic wil, gewoon even van me afschrijven denk ik.
Beetje dramatische titel maar het is wel waar, mijn vader heeft na een ziektebed van pak 'm beet 5 jaar (kanker) ervoor gekozen dat hij volgende week euthanasie laat plegen. Hij is volledig uitbehandeld, kan eigenlijk niks meer, en ik geef hem groot gelijk dat hij hiervoor kiest voordat het onmenselijk wordt. Het wordt op dit moment allemaal in gang gezet en geregeld, de euthanasieverklaring ligt al sinds vorig jaar klaar.
God wat doet dit pijn, en ik weet me echt totaal geen houding te geven. Ik ben zelf 24, woon ongeveer een 3 kwartier rijden van mijn ouders af, en ik ben vlak voor kerst met een boel kleren en spullen even tijdelijk naar huis 'verhuisd'. Ik ben vandaag toch maar gaan werken voor wat afleiding en ritme (voelde eigenlijk best lekker). Iedereen om mij heen lijkt alleen maar te kunnen huilen, en stort in elkaar, en ik weet gewoon niet hoe ik me moet gedragen. Ik ben geen huiler, geen knuffelaar, en ik weet ook niet hoe ik op dit moment met mijn vader moet communiceren. Wat doe je op dit soort momenten? Het liefste ben ik gewoon aan het werk of lig ik in bed, ben ik bij vrienden etc. Ik trek het niet om in de buurt van familie te zijn en al helemaal niet als ze langskomen, huilen, vragen stellen en eigenlijk al afscheid nemen van mijn vader. Zo'n sterke man maar zo afgetakeld in de afgelopen jaren.
Wat een kutziekte, wat is het leven soms oneerlijk. Mijn kop is een complete warboel en ik weet me echt echt geen houding te geven. Geen idee ook wat ik met dit topic wil, gewoon even van me afschrijven denk ik.
woensdag 27 december 2017 18:27
Oh wat klote... ik snap hoe je je voelt, mijn moeder is 2 maanden geleden na 3 jaar ziekte, ook kanker, overleden. Palliatieve sedatie omdat ze euthanasie niet durfde (verklaring lag al klaar). Het is zo heftig, oneerlijk, verdrietig. Het enige dat ik je wil adviseren is zorg dat alles gezegd is en laat je vader weten dat het wel goed met jou komt. Vertel hem dat je van hem houdt en dat het goed is.
Ik heb ook weinig gehuild in die tijd. Ben erbij geweest toen ze stierf en heb haar tot die tijd vastgehouden en tegen haar gepraat. Meer kon ik niet voor haar doen.
Heel erg veel sterkte!
Ik heb ook weinig gehuild in die tijd. Ben erbij geweest toen ze stierf en heb haar tot die tijd vastgehouden en tegen haar gepraat. Meer kon ik niet voor haar doen.
Heel erg veel sterkte!
woensdag 27 december 2017 18:27
Wat een verdriet, vreselijk !
Logisch dat je je even geen houding weet te geven.
Misschien is het wat om alvast pen en papier te pakken en je gedachten hier en daar op te schrijven? Zijn er toch nog dingen die je je vader wil vragen, schrijf je ze op, kom er op een later moment deze week op terug. Dingen die je nog wil bespreken. Desnoods alleen
Dat je afspreekt: Pap, morgenavond wil ik even een uurtje alleen met je zitten' oid. Zonder familie erbij. Dat moet toch kunnen?
Heel veel sterkte, er is geen goed of fout !
Logisch dat je je even geen houding weet te geven.
Misschien is het wat om alvast pen en papier te pakken en je gedachten hier en daar op te schrijven? Zijn er toch nog dingen die je je vader wil vragen, schrijf je ze op, kom er op een later moment deze week op terug. Dingen die je nog wil bespreken. Desnoods alleen
Dat je afspreekt: Pap, morgenavond wil ik even een uurtje alleen met je zitten' oid. Zonder familie erbij. Dat moet toch kunnen?Heel veel sterkte, er is geen goed of fout !
May the force be ever in your favor, Mr. Potter - Gandalf (The Chronicles of Narnia)
woensdag 27 december 2017 18:27
Wat een verdrietige situatie.
Ik denk dat niemand echt weet wat ze met zo’n situatie aan moeten. Mensen doen maar wat. Voor de ene persoon is dat huilen, een ander wordt boos, en weer een ander wil vluchten.
Probeer uit te spreken wat je voelt. Een “pap, ik weet me met deze situatie geen raad, maar weet dat ik achter jouw beslissing sta” is ook prima. Hij kent jou als geen ander en dat geldt ook voor de rest van jouw (directe) familie. Ze zullen vast accepteren dat jij er op jouw manier mee omgaat.
Sterkte
Ik denk dat niemand echt weet wat ze met zo’n situatie aan moeten. Mensen doen maar wat. Voor de ene persoon is dat huilen, een ander wordt boos, en weer een ander wil vluchten.
Probeer uit te spreken wat je voelt. Een “pap, ik weet me met deze situatie geen raad, maar weet dat ik achter jouw beslissing sta” is ook prima. Hij kent jou als geen ander en dat geldt ook voor de rest van jouw (directe) familie. Ze zullen vast accepteren dat jij er op jouw manier mee omgaat.
Sterkte
woensdag 27 december 2017 18:28
Wat verschrikkelijk! Als ik je één tip mag geven: zeg alles tegen hem wat je nog wilt zeggen, en zeg ook echt gedag tegen hem. Ik heb dat nooit kunnen doen (mijn vader stierf ook aan kanker, maar het moment zelf was onverwacht) en tot op de dag van vandaag vind ik juist dát het ergste van het hele verhaal.
Heel veel sterkte
Heel veel sterkte
anoniem_143938 wijzigde dit bericht op 27-12-2017 18:29
3.03% gewijzigd
Winter is coming...
woensdag 27 december 2017 18:29
Ik denk dat ik in jouw geval me net zo verloren zou voelen. Het lijkt me zo onwerkelijk en oneerlijk aanvoelen. En al die mensen met hun ongetwijfeld goede bedoelingen enzo...
Heel veel sterkte met het aankomend overlijden van je vader! Probeer te doen wat jij denkt dat goed is, ook als dat af en toe je terugtrekken is.
Adem in, adem uit, en herhaal indien nodig 
woensdag 27 december 2017 18:31
Afschuwelijk, meis. Ik heb hetzelfde dit jaar ook meegemaakt, maar ik ben wel 16 jaar ouder dan jij.
Vreselijk, om zo je sterke vader ten prooi te zien vallen aan zo'n akelige ziekte. Oneerlijk.
Het is heel erg belangrijk dat je goed afscheid neemt. Daar kijk je altijd op terug, dus zorg ervoor dat alles gezegd is, dat jullie waardig afscheid van elkaar nemen. Mijn vader koos ook voor euthanasie. Heel ingrijpend, maar ik vond het afscheid toch heel bijzonder, zeker nu, een paar maanden later.
Heel veel sterkte. Luister naar je lichaam, je lijf weet hoe je met je rouw om moet gaan. Geef jezelf de ruimte.
Vreselijk, om zo je sterke vader ten prooi te zien vallen aan zo'n akelige ziekte. Oneerlijk.
Het is heel erg belangrijk dat je goed afscheid neemt. Daar kijk je altijd op terug, dus zorg ervoor dat alles gezegd is, dat jullie waardig afscheid van elkaar nemen. Mijn vader koos ook voor euthanasie. Heel ingrijpend, maar ik vond het afscheid toch heel bijzonder, zeker nu, een paar maanden later.
Heel veel sterkte. Luister naar je lichaam, je lijf weet hoe je met je rouw om moet gaan. Geef jezelf de ruimte.
woensdag 27 december 2017 18:33
Vooral doen waar jij je goed bij voelt. De enige waar je verantwoording aan af hoeft te leggen ben jezelf.
Misschien tenzij je moeder je echt heel erg nodig heeft, maar dan nog, als jij liever niet de hele dag bij hun in huis bent hoeft dat niet.
Bedenk wel dat dit dan de laatste week is dat je je vader nog kan spreken, dus blijf niet helemaal weg.
Mijn moeder is 7 jaar geleden overleden aan kanker, met euthanasie. Mijn vader is twee dagen voor ze in slaap werd gebracht een dag uitgegaan, museums bezoeken enzo. (Houdt hij van...)
Veel mensen snapten dat niet, maar die zagen niet dat hij na maanden zorgen toe was aan een uitje, ik was bij mijn moeder die dag dus daar werd voor gezorgd. Dus misschien nog meer, hij heeft mij en mijn broer die toen ook kwam, nog een dag met mijn moeder gegeven zonder hem erbij. Waarbij we allemaal dingen hebben kunnen doen die hij eng vond om te doen. Zoals nog een rondje rijden met de rolstoel ofzo.
En voor hen ook niet onbelangrijk, toen mijn vader die dag thuis kwam had hij weer iets meegemaakt. Dus hij kon haar vertellen wat hij had gedaan en je kon aan haar zien dat zij genoot omdat hij genoot. En andersom kon zij hem vertellen wat zij met ons had gedaan.
Ik ben nog steeds blij dat mijn vader toen gewoon zijn gevoel heeft gevolgd. Dat lijkt me toch het belangrijkste in zo'n situatie.
Misschien tenzij je moeder je echt heel erg nodig heeft, maar dan nog, als jij liever niet de hele dag bij hun in huis bent hoeft dat niet.
Bedenk wel dat dit dan de laatste week is dat je je vader nog kan spreken, dus blijf niet helemaal weg.
Mijn moeder is 7 jaar geleden overleden aan kanker, met euthanasie. Mijn vader is twee dagen voor ze in slaap werd gebracht een dag uitgegaan, museums bezoeken enzo. (Houdt hij van...)
Veel mensen snapten dat niet, maar die zagen niet dat hij na maanden zorgen toe was aan een uitje, ik was bij mijn moeder die dag dus daar werd voor gezorgd. Dus misschien nog meer, hij heeft mij en mijn broer die toen ook kwam, nog een dag met mijn moeder gegeven zonder hem erbij. Waarbij we allemaal dingen hebben kunnen doen die hij eng vond om te doen. Zoals nog een rondje rijden met de rolstoel ofzo.
En voor hen ook niet onbelangrijk, toen mijn vader die dag thuis kwam had hij weer iets meegemaakt. Dus hij kon haar vertellen wat hij had gedaan en je kon aan haar zien dat zij genoot omdat hij genoot. En andersom kon zij hem vertellen wat zij met ons had gedaan.
Ik ben nog steeds blij dat mijn vader toen gewoon zijn gevoel heeft gevolgd. Dat lijkt me toch het belangrijkste in zo'n situatie.
woensdag 27 december 2017 18:36
Wat vreselijk, allereerst heel veel sterkte
Je moet niets, je bent niets verplicht. Je hoeft met niemand te praten, niet te huilen, niet te troosten: het enige dat je moet doen is dat waar jij je goed bij voelt.
Als ik je 1 tip mag geven: mijn vader is plots overleden, en er zijn een aantal onderwerpen waarvan ik had gewild dat we er nog over hadden gesproken. Jij hebt die kans: pak deze!
Je moet niets, je bent niets verplicht. Je hoeft met niemand te praten, niet te huilen, niet te troosten: het enige dat je moet doen is dat waar jij je goed bij voelt.
Als ik je 1 tip mag geven: mijn vader is plots overleden, en er zijn een aantal onderwerpen waarvan ik had gewild dat we er nog over hadden gesproken. Jij hebt die kans: pak deze!
woensdag 27 december 2017 18:36
Sterkte gewenst. Ik vind het een vreselijk dapper besluit van je vader en hoop dat het de rest van je familie de rust en afsluiting brengt die erbij hoort.
Ik kon me niet volledig op mijn werk concentreren, dat was niet de afleiding voor mij.
Hem laten weten dat je blij was met hem als papa is meer dan genoeg.
Ik kon me niet volledig op mijn werk concentreren, dat was niet de afleiding voor mij.
Hem laten weten dat je blij was met hem als papa is meer dan genoeg.
die ik wilde bestaat al...
woensdag 27 december 2017 18:53
Oh, wat lijkt me dat moeilijk! Alles wat je nog wilt doen of zeggen moet je dus binnen een week doen. Maar dat kan helemaal niet in één week. Logisch dat je niet weet wat je moet doen of hoe je je moet gedragen. Dat leer je niet van te voren. Fijn dat je in elk geval nog wat afleiding in je werk vindt.
Heel veel sterkte in deze moeilijke tijd.
Heel veel sterkte in deze moeilijke tijd.
Mind the gap
woensdag 27 december 2017 18:53
Heel veel sterkte TO. Ik herken veel van wat je schrijft. Ik ben maar een paar jaar ouder dan jij en heb afgelopen jaar allebei mijn ouders verloren aan kanker.
Ik herken het 'vluchten' dat jij beschrijft van mijn jongste broer. Toen mijn moeder overleed was hij 23 en hij bleef die laatste weken ook een beetje weg. Bij mijn vader (een half jaar later) was hij juist overal bij... Achteraf bleek dat voor hem fijner te zijn omdat de drempel (en spanning) rondom (het overlijden van) onze moeder bij hem juist steeds hoger werd. Helaas hadden wij bij mijn vader dus al een keer mogen 'oefenen'.
Er zijn 100 dingen die ik anders had kunnen doen, maar ik heb besloten dat ik mezelf niks kwalijk neem. Er zijn geen regels voor dit soort dingen, geen sociale verwachtingen. Doe wat goed voelt! Voor mij hielp het 'gewoon aanwezig zijn' maar ook het 'gewoon weg kunnen' (door de 24uurs zorg). Het was een bizarre tijd.
Wat ik wel heel bewust heb gedaan is mezelf terugtrekken als er bezoek kwam (zowel voor als direct na het overlijden). Ik weet dat die mensen (ook) voor ons kwamen, maar ik kon de emoties van anderen heel slecht hebben. Het was net alsof iedereen mij steeds weer terug probeerde te trekken in hoe dramatisch het allemaal was, al die 'eerste' emoties terwijl ik al verder was... Ik kon ook alweer grapjes maken, andere dingen doen. Ik ben zelfs in de week tussen overlijden en de uitvaart heel intensief met mijn hobby bezig geweest en daar heb ik nog steeds geen spijt van. Ik vond het fijn dat iedereen daar gewoon op de hoogte was en dus die eerste emoties ook wel voorbij was.
Nogmaals, sterkte TO! Misschien heb je iets aan ervaring van anderen, herkenning, misschien ook niet...
Ik herken het 'vluchten' dat jij beschrijft van mijn jongste broer. Toen mijn moeder overleed was hij 23 en hij bleef die laatste weken ook een beetje weg. Bij mijn vader (een half jaar later) was hij juist overal bij... Achteraf bleek dat voor hem fijner te zijn omdat de drempel (en spanning) rondom (het overlijden van) onze moeder bij hem juist steeds hoger werd. Helaas hadden wij bij mijn vader dus al een keer mogen 'oefenen'.
Er zijn 100 dingen die ik anders had kunnen doen, maar ik heb besloten dat ik mezelf niks kwalijk neem. Er zijn geen regels voor dit soort dingen, geen sociale verwachtingen. Doe wat goed voelt! Voor mij hielp het 'gewoon aanwezig zijn' maar ook het 'gewoon weg kunnen' (door de 24uurs zorg). Het was een bizarre tijd.
Wat ik wel heel bewust heb gedaan is mezelf terugtrekken als er bezoek kwam (zowel voor als direct na het overlijden). Ik weet dat die mensen (ook) voor ons kwamen, maar ik kon de emoties van anderen heel slecht hebben. Het was net alsof iedereen mij steeds weer terug probeerde te trekken in hoe dramatisch het allemaal was, al die 'eerste' emoties terwijl ik al verder was... Ik kon ook alweer grapjes maken, andere dingen doen. Ik ben zelfs in de week tussen overlijden en de uitvaart heel intensief met mijn hobby bezig geweest en daar heb ik nog steeds geen spijt van. Ik vond het fijn dat iedereen daar gewoon op de hoogte was en dus die eerste emoties ook wel voorbij was.
Nogmaals, sterkte TO! Misschien heb je iets aan ervaring van anderen, herkenning, misschien ook niet...
