Relaties
alle pijlers
Twijfel huwelijk. (lang verhaal)
vrijdag 19 oktober 2018 15:26
dit!impala schreef: ↑19-10-2018 14:54Dit is de essentie:
Mijn ideaalbeeld was trouwen en samen oud worden, nooit meer uit elkaar gaan.
En
Wel was is er niet overtuigd van of dit nou liefde was of gewoon een hele sterke vriendschap.
Toch besloot ik het een kans te geven.
Je ideaalplaatje op een man projecteren, hem daarin duwen en je ogen sluiten voor wie hij werkelijk is, leidt onherroepelijk tot deceptie. De signalen waren er al ver voor je eerste kind.
Ik ben niet zo van: dit had je van te voren kunnen weten.
Maar je kunt toch in ieder geval de man erkennen voor wat hij is, een stabiele kostwinner, trouw, leeft voor zijn gezin.
Hij is nu eenmaal beperkter dan bijvoorbeeld een kennis van ons, die en zijn eigen huis verbouwd en marathons loopt, haantje de voorste is bij alle clubjes waar hun kinderen op zitten, en klassenvader is en een reguliere baan heeft, en daarnaast nog wat ondernemingen heeft.
(Ja. Die man bestaat echt. Zijn vrouw is ook zo iemand. Die kan fietsend en met een bakfiets bellend borstvoeding geven).
Ja, die mensen heb je ook.
Maar jouw man:
Dit is zijn max in deze tropenjaren, geeft hij aan
Niet eerlijk, niet wat je verdient, wel hoe het is.
Je zou ook kunnen zeggen dat jij meer gaat werken en hij een dag minder, dat zou gezien zijn achtergrond wat reëler zijn.
Of accepteren dat hij nu op de top van zijn kunnen zit en bedenken wat jij hiervan vindt.
Maar stop met de druk verhogen. Zie het als een volle emmer: giet er eerst iets uit voordat je er weer wat in gooit.
Die man ligt niet voor niets elke avond te slapen, het is niet dat hij in de kroeg hangt of bij anderen ineens wel de toffe peer uithangt lees ik.
vrijdag 19 oktober 2018 15:26
Ik heb het wel helemaal gelezen. Paar dingen die mij te binnen schieten:
- gezin met zulke kleine kinderen: tropenjaren!!!
- je man heeft FAS. In welke mate? Even oneerbiedig: welk 'niveau' kan hij aan?
Let in ieder geval goed op met je financiën. Niet meer uitgeven dan dat je je kan veroorloven.
- gezin met zulke kleine kinderen: tropenjaren!!!
- je man heeft FAS. In welke mate? Even oneerbiedig: welk 'niveau' kan hij aan?
Let in ieder geval goed op met je financiën. Niet meer uitgeven dan dat je je kan veroorloven.
Je moet het leven niet te serieus nemen. Je overleeft het toch niet!
vrijdag 19 oktober 2018 15:27
Ik heb gescand (want maaaan wat een lap tekst met 90% bijzaken), maar als je man echt FAS heeft, kun je hem niet als normale volwassen man behandelen. Dan wist je ook waar je aan begon. Het merendeel van de mensen met FAS is dusdanig beperkt dat ze niet zelfstandig kunnen functioneren.
Dus of je verhaal is bullshit of je wist waar je aan begon...
Dus of je verhaal is bullshit of je wist waar je aan begon...
vrijdag 19 oktober 2018 15:40
Dat had ze kunnen weten.Flomo schreef: ↑19-10-2018 15:27Ik heb gescand (want maaaan wat een lap tekst met 90% bijzaken), maar als je man echt FAS heeft, kun je hem niet als normale volwassen man behandelen. Dan wist je ook waar je aan begon. Het merendeel van de mensen met FAS is dusdanig beperkt dat ze niet zelfstandig kunnen functioneren.
je wist waar je aan begon...
Maar dat paste niet in haar ideaalplaatje. En nu nog steeds niet.
Gooi die oogkleppen af en die dromen overboord, en erken en deal met wat het is en wie hij is.
Wat Het-groepje ook al zei dus.
.
vrijdag 19 oktober 2018 15:48
Oké ik wist niet dat hij fas had.
Wel een achterstand.
Daar ben ik een jaar na ons trouwen per toeval pas achtergekomen.
Ik wist zelf eerst niet eens wat dit was.
Maar dat maakt mij verder niet uit alleen vallen hiermee wel meer dingen op hun plek.
En inderdaad het zijn tropenjaren dan is het fijn dat je het samen kan doen.
En ik zou ook graag samen in therapie willen al een aantal keer voorgesteld maar hij ziet daar het nut niet van in.
Wel een achterstand.
Daar ben ik een jaar na ons trouwen per toeval pas achtergekomen.
Ik wist zelf eerst niet eens wat dit was.
Maar dat maakt mij verder niet uit alleen vallen hiermee wel meer dingen op hun plek.
En inderdaad het zijn tropenjaren dan is het fijn dat je het samen kan doen.
En ik zou ook graag samen in therapie willen al een aantal keer voorgesteld maar hij ziet daar het nut niet van in.
vrijdag 19 oktober 2018 15:51
Wil je in therapie om hem te veranderen/verbeteren? Of om zelf te leren zien/ accepteren wie hij is en hoe en óf je daarmee om kunt gaan?kacheltje91 schreef: ↑19-10-2018 15:48Oké ik wist niet dat hij fas had.
Wel een achterstand.
Daar ben ik een jaar na ons trouwen per toeval pas achtergekomen.
Ik wist zelf eerst niet eens wat dit was.
Maar dat maakt mij verder niet uit alleen vallen hiermee wel meer dingen op hun plek.
En inderdaad het zijn tropenjaren dan is het fijn dat je het samen kan doen.
En ik zou ook graag samen in therapie willen al een aantal keer voorgesteld maar hij ziet daar het nut niet van in.
Van hem kun je niet al te veel verwachten.
Je wist niet dat hij fas had, wel dat hij behoorlijk beschadigd is. Je kunt niet verwachten dat hij 'normaal' en een gelijkwaardige partner is/wordt.
.
vrijdag 19 oktober 2018 15:59
vrijdag 19 oktober 2018 16:00
“Hij kan het wel” vind ik te kort door de bocht. Hij kan tijdelijk, onder grote druk, een tandje bij zetten maar kan dat niet volhouden door zijn aandoening. Daar moet je het mee doen.
Aangezien je in een situatie zit waar je zelf bewust voor hebt gekozen (een relatie en aan kinderen beginnen met een man met een geestelijke en lichamelijke achterstand en een enorme berg bagage) maar die je nu lelijk tegen valt zou ik het zoeken in de praktische oplossingen. Schakel hulp in. Is er een moeder, zus, buurvrouw, vriend, vriendin die af en toe kan helpen met huishouden of administratie ? Zo niet, zijn er misschien via de gemeente fondsen te verkrijgen om hulp in dienst te nemen ? Ik denk aan bijvoorbeeld een PGB. Ga eens met de gemeente afdeling WMO praten. En vraag om (gratis) advies bij stichting MEE.
Daarnaast raad ik je aan je man te accepteren zoals hij is. Hij kan blijkbaar niet meer aan dan wat hij nu laat zien. Aanvaard dat jij nu eenmaal de kartrekker bent en blijft in jullie huwelijk tot de kinderen zelfstandiger zijn.
Bedenk ook dat als je gaat scheiden de kinderen de helft van de tijd zonder jou toezicht en leiding bij je man zullen zijn. Denk niet dat de kinderen automatisch aan jou worden toegewezen. Daar gaat een heel lang proces aan vooraf en jeugdzorg en de rechtbank hebben hele zwaarwegende bewijzen en redenen nodig om een ouder überhaupt (deels) uit de ouderlijke macht te ontzetten. Als je man voor het minimale kan zorgen met betrekking tot zijn kinderen en ze lopen geen gevaar gaan ze gewoon 50/50 naar hem. Tenzij jullie samen anders overeenkomen natuurlijk.
Aangezien je in een situatie zit waar je zelf bewust voor hebt gekozen (een relatie en aan kinderen beginnen met een man met een geestelijke en lichamelijke achterstand en een enorme berg bagage) maar die je nu lelijk tegen valt zou ik het zoeken in de praktische oplossingen. Schakel hulp in. Is er een moeder, zus, buurvrouw, vriend, vriendin die af en toe kan helpen met huishouden of administratie ? Zo niet, zijn er misschien via de gemeente fondsen te verkrijgen om hulp in dienst te nemen ? Ik denk aan bijvoorbeeld een PGB. Ga eens met de gemeente afdeling WMO praten. En vraag om (gratis) advies bij stichting MEE.
Daarnaast raad ik je aan je man te accepteren zoals hij is. Hij kan blijkbaar niet meer aan dan wat hij nu laat zien. Aanvaard dat jij nu eenmaal de kartrekker bent en blijft in jullie huwelijk tot de kinderen zelfstandiger zijn.
Bedenk ook dat als je gaat scheiden de kinderen de helft van de tijd zonder jou toezicht en leiding bij je man zullen zijn. Denk niet dat de kinderen automatisch aan jou worden toegewezen. Daar gaat een heel lang proces aan vooraf en jeugdzorg en de rechtbank hebben hele zwaarwegende bewijzen en redenen nodig om een ouder überhaupt (deels) uit de ouderlijke macht te ontzetten. Als je man voor het minimale kan zorgen met betrekking tot zijn kinderen en ze lopen geen gevaar gaan ze gewoon 50/50 naar hem. Tenzij jullie samen anders overeenkomen natuurlijk.
vrijdag 19 oktober 2018 16:06
Ik las ergens in de lap dat je niet wil scheiden omdat je bang bent dat hij eraan onderdoor gaat.
Wat denk je dat er op dit moment aan het gebeuren is? Hij kan niet voldoen aan jouw verwachtingen, niet omgaan met de stress en verantwoordelijkheden die de kinderen met zich meebrengen en is ook niet in staat daar effectief over te communiceren. Dus is hij depressief, slaapt hij op de bank en is hij weer gaan roken.
Wat denk je dat er op dit moment aan het gebeuren is? Hij kan niet voldoen aan jouw verwachtingen, niet omgaan met de stress en verantwoordelijkheden die de kinderen met zich meebrengen en is ook niet in staat daar effectief over te communiceren. Dus is hij depressief, slaapt hij op de bank en is hij weer gaan roken.
.
vrijdag 19 oktober 2018 16:09
vrijdag 19 oktober 2018 16:11
Hij kan voor korte duur een overzichtelijke taak uitvoeren. Daar ligt wellicht een werkbare oplossing, als je samen door wil gaan. Maar je zult je verwachtingen bij moeten stellen.kacheltje91 schreef: ↑19-10-2018 16:09Dat ik zeg dat hij het wel kan is omdat ik dat zie.
Als ik aan het werk ben in het weekend bijvoorbeeld neemt hij de zorg van de kinderen opzich.
En dan gaat het ook goed en kom ik wel terug in een huis waar het huishouden is gedaan.
Daarom vind ik dat soms vreemd.
Jij zult de kar moeten trekken. En dat accepteren.
impala wijzigde dit bericht op 19-10-2018 16:13
17.59% gewijzigd
.
vrijdag 19 oktober 2018 16:16
kortdurend ander gedrag is iets anders dan structureel ander gedrag.kacheltje91 schreef: ↑19-10-2018 16:09Dat ik zeg dat hij het wel kan is omdat ik dat zie.
Als ik aan het werk ben in het weekend bijvoorbeeld neemt hij de zorg van de kinderen opzich.
En dan gaat het ook goed en kom ik wel terug in een huis waar het huishouden is gedaan.
Daarom vind ik dat soms vreemd.
als hij een laag niveau heeft dan is zelfinzicht ook niet vanzelfsprekend en dat maakt verandering nagenoeg onmogelijk.
dit is wat het is en ik geef het je te doen
vrijdag 19 oktober 2018 16:24
Dit is een praktische tip.Ouwedibbes schreef: ↑19-10-2018 16:00“Hij kan het wel” vind ik te kort door de bocht. Hij kan tijdelijk, onder grote druk, een tandje bij zetten maar kan dat niet volhouden door zijn aandoening. Daar moet je het mee doen.
Aangezien je in een situatie zit waar je zelf bewust voor hebt gekozen (een relatie en aan kinderen beginnen met een man met een geestelijke en lichamelijke achterstand en een enorme berg bagage) maar die je nu lelijk tegen valt zou ik het zoeken in de praktische oplossingen. Schakel hulp in. Is er een moeder, zus, buurvrouw, vriend, vriendin die af en toe kan helpen met huishouden of administratie ? Zo niet, zijn er misschien via de gemeente fondsen te verkrijgen om hulp in dienst te nemen ? Ik denk aan bijvoorbeeld een PGB. Ga eens met de gemeente afdeling WMO praten. En vraag om (gratis) advies bij stichting MEE.
Je loopt bij de psycholoog zeg je.. Zegt die niet hetzelfde als wij? Zo nee, laat onze reacties eens aan hem/haar lezen.
.
vrijdag 19 oktober 2018 16:48
tijdelijk kan het ja, als de motivaitie hoog ligt maar het in het syteem brengen en uitvoeren als de motiviatie even niet hoog is is echt wat anderskacheltje91 schreef: ↑19-10-2018 16:38Het is niet dat hij eventjes veranderen kan. Zoals ik zei in het eerste bericht de eerste 2 jaren kon hij dit ook. Dat is toch wat langer als een dagje.
Wel vind ik de adviezen fijn.
Fijn dat er word meegedacht.
vrijdag 19 oktober 2018 16:53
Goh.kacheltje91 schreef: ↑19-10-2018 15:18Het is inderdaad een erg lang verhaal als ik het zo zie. Ik ga het vanavond eens even samenvatten nu nog geen tijd voor
Ik las een reactie dat ik op mijn schrijfstijl moet letten.
Ik heb licht dyslexie en doe mijn best.
Verder is alles verzonnen namen volledig anders en leeftijden zijn iets aangepast.
Het verhaal is in werkelijkheid nog langer. Had het eerst op de computer getypt daar leek het minder lang haha.
Mijn man kan het inderdaad wel alleen ziet het te laat in.
vrijdag 19 oktober 2018 17:10
Toen lag wat minder druk op hem. Nog maar 1 kind, geen adhd gedoe, jij minder gestresst... Nu is het hem ook teveel geworden. En wat meds ook zegt: iemand kan tijdelijk op zijn tenen lopen. Maar dat hou je niet eeuwig vol.kacheltje91 schreef: ↑19-10-2018 16:38Het is niet dat hij eventjes veranderen kan. Zoals ik zei in het eerste bericht de eerste 2 jaren kon hij dit ook. Dat is toch wat langer als een dagje.
Wel vind ik de adviezen fijn.
Fijn dat er word meegedacht.
Waarschijnlijk is het wel zo dat hij weer meer kan, als de druk minder wordt. Als jij minder druk op hem legt. En dus structureel meer voor jouw rekening neemt.
Als je gaat scheiden, komt helemaal alles op jouw bordje. Dus wsl beter uitzoeken hoeveel hij aankan en dat dan - en alleen dát- tot zijn taak maken. Plannen en vooruitzien en uitzoeken hoe om te gaan met de adhd van kind hoort daar waarschijnlijk niet bij. Wel het uitvoeren van simpele taken.
Zal hij ook van opknappen, want hij zal zich nu ook letterlijk behoorlijk waardeloos voelen.
Dit is iets wat je in relatietherapie kan bespreken. Misschien staat hij daar wel voor open als hij weet dat dát de insteek is.
.
vrijdag 19 oktober 2018 19:30
Die mensen die jij beschrijft zijn helemaal het andere uiterste. Wat vreselijk zeg! Alleen maar drukdrukdruk en w*rken. Waar zijn ze voor op de vlucht? Ik word al moe als ik dit lees! Arme kinderen zeg!Het-groepje schreef: ↑19-10-2018 15:26.... knip......
die en zijn eigen huis verbouwd en marathons loopt, haantje de voorste is bij alle clubjes waar hun kinderen op zitten, en klassenvader is en een reguliere baan heeft, en daarnaast nog wat ondernemingen heeft.
(Ja. Die man bestaat echt. Zijn vrouw is ook zo iemand. Die kan fietsend en met een bakfiets bellend borstvoeding geven).
Ja, die mensen heb je ook.
.... knip ....
Dan liever nog de man van TO.
„Ik ben goddank helemaal niets” (Japi)