Psyche
alle pijlers
waar vind ik de rem? (richting 2e burn out)
vrijdag 22 mei 2020 10:34
hoi,
ik ben nieuw op het forum want wil graag even van me afschrijven wat me bezighoud, en hopelijk tot inzichten komen die ik nodig heb.
4 jaar geleden was ik niet gelukkig in mijn werk, de werkdruk was torenhoog, ondanks dat ik meermaals om hulp had gevraagd kwam deze niet en belande ik in een burn out. Dit voelde voor mij als een groot persoonlijk falen, perfectionistisch tot en met en er altijd voor willen gaan.
Door middel van coaching en een psycholoog heb ik in die periode diverse handvatten gekregen om mijn werk anders in te delen. Hierbij kwam ik ook tot de conclusie dat dit werk me vooral frustratie gaf dus ben ik ander werk gaan zoeken nadat ik weer terug op de been was.
Inmiddels ben ik dus aan het werk bij een andere werkgever met meerdere collega's in ons team, de taken die ik het leukste vind aan mijn werk kan ik hier volop uitoefenen, onze werkgever merkt (eerder dan wijzelf) op wanneer de druk te hoog wordt en ons team is dus ook al een paar keer uit gebreid met meer mensen om de werkdruk te kunnen verdelen.
Ik vind mijn werk en werkgever fantastisch, maar de balans werk & privé heb ik ontzettend veel moeite mee. Ik schuif mezelf (en daarmee ook mijn man) regelmatig opzij om op mijn werk 100% te presteren, waarna ik doodmoe thuis kom en niets meer kan/wil ondernemen, met een teleurgestelde man als gevolg.
Ik doe ook veel meer als wat in principe wordt gevraagd qua functie. Eigenlijk al mijn collega's doen minder werk als ik, ik pak het vaak gewoon van hun weg/over, ik wéét echt dat ik dat niet moet doen, maar het gaat nog altijd zo automatisch..
Ondanks dat ik nog altijd wel probeer om de handvatten toe te passen die ik van de coach en psycholoog heb geleerd uit te voeren (ik doe bv thuis niets aan mijn werk, neem mijn pauzes en werk minimaal over) vind ik nog altijd de rem geestelijk niet.
Ik blijf eigenlijk altijd nadenken wat er beter/anders kan en hoe we dat moeten aanpakken.
De rem is kwijt, en lichamelijk begin ik dat steeds weer meer te merken, die 2e burn out komt er gewoon weer aan... En dat wil ik zo graag stoppen en voorkomen!
Ik moet echt anders gaan denken(/werken), zodat ik privé ook energie over houd en leuke dingen kan doen. En ik zal moeten leren/accepteren mijn collega's te vertrouwen dat zij ook gewoon hun werk alleen uit kunnen voeren (want het zijn vakmensen & toppers), en dat een 6 af en toe ook prima is om af te leveren ipv een 10.
Het zit allemaal in mijn verstand, ik weet dat het zo niet kan, maar iets in mijn hoofd blijft blokkeren om het toch niet aan te willen passen...
Hebben jullie tips/ideeën/ervaringen die mij zouden kunnen helpen?
ik ben nieuw op het forum want wil graag even van me afschrijven wat me bezighoud, en hopelijk tot inzichten komen die ik nodig heb.
4 jaar geleden was ik niet gelukkig in mijn werk, de werkdruk was torenhoog, ondanks dat ik meermaals om hulp had gevraagd kwam deze niet en belande ik in een burn out. Dit voelde voor mij als een groot persoonlijk falen, perfectionistisch tot en met en er altijd voor willen gaan.
Door middel van coaching en een psycholoog heb ik in die periode diverse handvatten gekregen om mijn werk anders in te delen. Hierbij kwam ik ook tot de conclusie dat dit werk me vooral frustratie gaf dus ben ik ander werk gaan zoeken nadat ik weer terug op de been was.
Inmiddels ben ik dus aan het werk bij een andere werkgever met meerdere collega's in ons team, de taken die ik het leukste vind aan mijn werk kan ik hier volop uitoefenen, onze werkgever merkt (eerder dan wijzelf) op wanneer de druk te hoog wordt en ons team is dus ook al een paar keer uit gebreid met meer mensen om de werkdruk te kunnen verdelen.
Ik vind mijn werk en werkgever fantastisch, maar de balans werk & privé heb ik ontzettend veel moeite mee. Ik schuif mezelf (en daarmee ook mijn man) regelmatig opzij om op mijn werk 100% te presteren, waarna ik doodmoe thuis kom en niets meer kan/wil ondernemen, met een teleurgestelde man als gevolg.
Ik doe ook veel meer als wat in principe wordt gevraagd qua functie. Eigenlijk al mijn collega's doen minder werk als ik, ik pak het vaak gewoon van hun weg/over, ik wéét echt dat ik dat niet moet doen, maar het gaat nog altijd zo automatisch..
Ondanks dat ik nog altijd wel probeer om de handvatten toe te passen die ik van de coach en psycholoog heb geleerd uit te voeren (ik doe bv thuis niets aan mijn werk, neem mijn pauzes en werk minimaal over) vind ik nog altijd de rem geestelijk niet.
Ik blijf eigenlijk altijd nadenken wat er beter/anders kan en hoe we dat moeten aanpakken.
De rem is kwijt, en lichamelijk begin ik dat steeds weer meer te merken, die 2e burn out komt er gewoon weer aan... En dat wil ik zo graag stoppen en voorkomen!
Ik moet echt anders gaan denken(/werken), zodat ik privé ook energie over houd en leuke dingen kan doen. En ik zal moeten leren/accepteren mijn collega's te vertrouwen dat zij ook gewoon hun werk alleen uit kunnen voeren (want het zijn vakmensen & toppers), en dat een 6 af en toe ook prima is om af te leveren ipv een 10.
Het zit allemaal in mijn verstand, ik weet dat het zo niet kan, maar iets in mijn hoofd blijft blokkeren om het toch niet aan te willen passen...
Hebben jullie tips/ideeën/ervaringen die mij zouden kunnen helpen?
vrijdag 22 mei 2020 11:43
Ooit viel een leidinggevende met jouw instelling uit. Door een hartaanval. Gelukkig overleefde hij dat. Maar weet je: het bedrijf draaide door. Anders en in het begin onhandig, maar hij was misbaar. Na korte tijd hadden andere mensen dingen die gedaan moesten worden opgepakt. Misschien minder mooi, maar het werkte. En niemand kwam na een jaar vragen waarom we het niet zo deden als hij dat vroeger deed.
vrijdag 22 mei 2020 11:44
Precies.
Gebruik je "perfectionisme" ( ik heb een hekel aan het woord, het staat voor issues) voor je eigen gezondheid. Pak dat op, voer dat uit tot perfectie.
Stop daar je energie in, laat het niet van anderen afhangen. Jij bent verantwoordelijk.
Werk binnen de gestelde kaders, zoek een percentage (80%?) waarbij de energie overhoudt, dus ruim voordat het tot aan het gaatje zit, zodat jij privé dingen kunt doen waarvan jij je beter voelt en kunt opladen. Dus niet fietsen als je daar geen bal aan vind.
vrijdag 22 mei 2020 12:01
dankjewel allemaal. harde berichten soms maar dat heb ik wel nodig om tot inzichten te komen, dus ook daarvoor dank, het zet me aan het denken en jullie hebben hierin zeker gelijk.
ik ga iig aan de slag met die online cursus die wordt genoemd.
Voor mezelf zorgen doe ik helemaal niet, dat klopt en dat is ook wel een ding wat ik meer zou moeten doen.
ik ga iig aan de slag met die online cursus die wordt genoemd.
Voor mezelf zorgen doe ik helemaal niet, dat klopt en dat is ook wel een ding wat ik meer zou moeten doen.
vrijdag 22 mei 2020 12:03
Je zult deze houding moeten afleren.
Meer kan ik er niet van bakken.
Ik stond deze week ook (terwijl mijn werktijd er al op zat en ik al lang thuis had kunnen zijn) te wachten op een treuzelende collega, zodat ik achter haar kon gaan afronden.
Ze schoot niet op en ik heb toen mijn spullen opgeruimd, heb netjes gedag gezegd en ben vertrokken.
Dit komt niet collegiaal over, maar echt.. Je zult die grens moeten leren trekken. Noem het zelfbehoud.
Meer kan ik er niet van bakken.
Ik stond deze week ook (terwijl mijn werktijd er al op zat en ik al lang thuis had kunnen zijn) te wachten op een treuzelende collega, zodat ik achter haar kon gaan afronden.
Ze schoot niet op en ik heb toen mijn spullen opgeruimd, heb netjes gedag gezegd en ben vertrokken.
Dit komt niet collegiaal over, maar echt.. Je zult die grens moeten leren trekken. Noem het zelfbehoud.
vrijdag 22 mei 2020 12:04
newpost schreef: ↑22-05-2020 12:01dankjewel allemaal. harde berichten soms maar dat heb ik wel nodig om tot inzichten te komen, dus ook daarvoor dank, het zet me aan het denken en jullie hebben hierin zeker gelijk.
ik ga iig aan de slag met die online cursus die wordt genoemd.
Voor mezelf zorgen doe ik helemaal niet, dat klopt en dat is ook wel een ding wat ik meer zou moeten doen.
Het blijft een mooie metafoor, dus ik gooi hem er maar weer eens in:
In een vliegtuig moet je ook éérst je eigen zuurstofmasker opzetten voordat je dat bij je kinderen of een ander doet. Dat voelt misschien heel tegennatuurlijk, maar het is niet voor niks.
vrijdag 22 mei 2020 12:17
Ik zou dit dan weer niet als eerste stap doen.
Hou het bij jezelf. Jij vind het moeilijk om je gedachte stop te zetten en hebt de neiging tot piekeren.
Werk daar aan. Als tweede stap zou je dan bovenstaande kunnen doen, maar start bij jezelf.
Overigens been there, done that. Ik piekerde me suf, dag en nacht. Kon het malen niet stop zetten.
Met mindfullness lukte het wel... duurde een poos, maar met veel oefenen lukt het je gedachte enigszins te sturen.
Veel succes, het is niet niks als je gevoel opspeelt.
conversation = awareness
vrijdag 22 mei 2020 12:21
Gekke vraag misschien.. maar krijg jij veel lofzang en complimentjes op je werk TO?
Ik heb daar namelijk eens een artikel over gelezen wat me enorm raakte.
Het was genaamd: "De drijfveer en de druk van de 1001 complimentjes"
Iemand kan dus letterlijk naar een hartstilstand of burn-out geprezen worden.. Ik snap dit wat luguber of raar overkomt misschien.. maar mensen die vaak horen hoe onmisbaar en geweldig ze zijn, durven zelden een stapje terug te doen. Durven zelden kenbaar te maken dat het ze eigenlijk veel te veel is geworden.. begrijp je?
Vandaar mijn vraag..
Ik heb daar namelijk eens een artikel over gelezen wat me enorm raakte.
Het was genaamd: "De drijfveer en de druk van de 1001 complimentjes"
Iemand kan dus letterlijk naar een hartstilstand of burn-out geprezen worden.. Ik snap dit wat luguber of raar overkomt misschien.. maar mensen die vaak horen hoe onmisbaar en geweldig ze zijn, durven zelden een stapje terug te doen. Durven zelden kenbaar te maken dat het ze eigenlijk veel te veel is geworden.. begrijp je?
Vandaar mijn vraag..
vrijdag 22 mei 2020 12:22
Echt doen! Want iedereen kan van alles vertellen, maar het weten helpt gewoon niet. Je wéét heus wel dat je dingen moet doen, maar dat interne stemmetje zegt iets anders.newpost schreef: ↑22-05-2020 12:01dankjewel allemaal. harde berichten soms maar dat heb ik wel nodig om tot inzichten te komen, dus ook daarvoor dank, het zet me aan het denken en jullie hebben hierin zeker gelijk.
ik ga iig aan de slag met die online cursus die wordt genoemd.
Voor mezelf zorgen doe ik helemaal niet, dat klopt en dat is ook wel een ding wat ik meer zou moeten doen.
Ik heb het jarenlang niet zo serieus genomen, maar het verpest(e) mijn leven op zoveel vlakken. Natuurlijk neem ik complimentjes braaf aan, maar ik geloof ze stiekem niet. Ik denk dat ik nieuwe vaardigheden meteen heel goed moet kunnen, ook al weet ik dat dat gewoon niet kan.
Zelfs dingen die ik als 'hobby' deed gingen over presteren en het goed doen. Meditatie, sporten, creatief zijn, muziek maken, je kan het allemaal doen om te presteren. Uiteindelijk heb ik al mijn hobby's gestaakt, omdat niks me ontspanning gaf. Ik had nooit rust omdat ik altijd dacht: 'ik moet eigenlijk....'
Ik wil inderdaad niet kapot gaan aan vaatziekten en hoge bloeddruk, maar ik was goed op weg. Ik hoop dat ik het in de kiem kan smoren. Hoop dat het jou ook lukt!
vrijdag 22 mei 2020 12:31
Weet je misschien waar je dit gelezen hebt? Ik kan het niet vinden. Ik vind het erg lastig om uit te leggen aan mensen waarom ik het niet leuk vind om op een soort voetstuk geplaatst te worden op mijn werk, want het is toch fijn om complimentjes te krijgen? Ik zoek naar woorden om dit uit te leggen en dit klinkt als de goede richting!Pindakaasjes schreef: ↑22-05-2020 12:21Gekke vraag misschien.. maar krijg jij veel lofzang en complimentjes op je werk TO?
Ik heb daar namelijk eens een artikel over gelezen wat me enorm raakte.
Het was genaamd: "De drijfveer en de druk van de 1001 complimentjes"
Iemand kan dus letterlijk naar een hartstilstand of burn-out geprezen worden.. Ik snap dit wat luguber of raar overkomt misschien.. maar mensen die vaak horen hoe onmisbaar en geweldig ze zijn, durven zelden een stapje terug te doen. Durven zelden kenbaar te maken dat het ze eigenlijk veel te veel is geworden.. begrijp je?
Vandaar mijn vraag..
vrijdag 22 mei 2020 12:41
Ik ben juist helemaal niet gevoelig voor complimentjes en zeker niet als het voor onzinnige dingen is. Ik ben geen kleuter tegen wie je zegt dat ‘ie zo’n mooie tekening heeft gemaakt. Het gebeurt best vaak dat je iets heel complex hebt afgerond en dat mensen je dan op het meest onbenullige aspect complimenteren, in plaats van op de inhoud; “echt heel fijn hoe je de mensen ontvangen hebt!”. Ik vind dat betuttelend. We zijn gewoon aan het werk.
En vaak geven mensen ook complimenten om ergens vanaf te komen, “jij kunt dat zo goed, het lijkt me dat jij dat project het beste kunt draaien”. Dat is hoe je een kleuter benadert en daar prik ik meteen doorheen en als ik denk dat ik er geen tijd voor heb wimpel ik zoiets gewoon af.
Omgekeerd laat ik kritiek ook makkelijk van me afglijden als ik weet dat het anders zit, of als het voor sommigen nooit goed genoeg is. Dan knik ik ja en amen en ga over tot de orde van de dag.
Maar ja, daar heeft TO niets aan, wij zijn waarschijnlijk tegenpolen.
En vaak geven mensen ook complimenten om ergens vanaf te komen, “jij kunt dat zo goed, het lijkt me dat jij dat project het beste kunt draaien”. Dat is hoe je een kleuter benadert en daar prik ik meteen doorheen en als ik denk dat ik er geen tijd voor heb wimpel ik zoiets gewoon af.
Omgekeerd laat ik kritiek ook makkelijk van me afglijden als ik weet dat het anders zit, of als het voor sommigen nooit goed genoeg is. Dan knik ik ja en amen en ga over tot de orde van de dag.
Maar ja, daar heeft TO niets aan, wij zijn waarschijnlijk tegenpolen.
vrijdag 22 mei 2020 13:01
SimpeleZiel schreef: ↑22-05-2020 12:31Weet je misschien waar je dit gelezen hebt? Ik kan het niet vinden. Ik vind het erg lastig om uit te leggen aan mensen waarom ik het niet leuk vind om op een soort voetstuk geplaatst te worden op mijn werk, want het is toch fijn om complimentjes te krijgen? Ik zoek naar woorden om dit uit te leggen en dit klinkt als de goede richting!
Ik zat zelf ook al te Googlen.
Het is echt jaren geleden dat ik dit las en nu twijfel of ik het een keer in een magazine bij de tandarts heb gelezen, in een boek, of op internet.
Het is misschien al 10 jaar geleden dat ik het las, maar het maakte zo'n indruk op me dat ik het tot op de dag vandaag er nog wel eens bijhaal.
Het is heel dubbel want iedereen krijgt toch liever waardering en complimentjes i.p.v kritiek of niks?!
En toch kun je enorm onder druk komen te staan doordat je continu de hemel in wordt geprezen.. de verwachting is daarmee altijd zo hoog en jij wil dus niet falen of teleurstellen.
Complimentjes kunnen manipulatief zijn. Ik weet dat het heel argwanend en onvriendelijk staat, maar ik geloof toch dat veel mensen, wanneer ze erover nadenken, dit wel herkennen.
Complimentjes en lofzang kunnen in situaties (vooral op werk) echt gemaakt worden om jou in een bepaalde versnelling en op een bepaald niveau te houden.
Eigenlijk zoals je een hond veel voor je kunt laten doen zolang je hem maar prijst en looft.
Misschien een vaag verhaal dit (al vind ik het klinkklaar en helder) maar ik ga zeker even speuren of ik het ergens kan vinden.
vrijdag 22 mei 2020 13:05
Dit is mijn levensles.
vrijdag 22 mei 2020 15:35
Hier ben ik het helemaal mee eens. Op de werkvloer zijn complimenten vaak een soort paaimiddel. Ik had eens een manager die ook altijd links en rechts complimenten uitdeelde. Maar een keer een fikse loonsverhoging zat er niet in. En zo delegeerde ze ook k#tklussen. En maar denken dat ze zo’n fijne manager was. Maar ik zag wel dat het bij veel mensen goed werkten. Mensen hebben echt behoefte aan dat soort erkenning.Pindakaasjes schreef: ↑22-05-2020 13:01Ik zat zelf ook al te Googlen.
Het is echt jaren geleden dat ik dit las en nu twijfel of ik het een keer in een magazine bij de tandarts heb gelezen, in een boek, of op internet.
Het is misschien al 10 jaar geleden dat ik het las, maar het maakte zo'n indruk op me dat ik het tot op de dag vandaag er nog wel eens bijhaal.
Het is heel dubbel want iedereen krijgt toch liever waardering en complimentjes i.p.v kritiek of niks?!
En toch kun je enorm onder druk komen te staan doordat je continu de hemel in wordt geprezen.. de verwachting is daarmee altijd zo hoog en jij wil dus niet falen of teleurstellen.
Complimentjes kunnen manipulatief zijn. Ik weet dat het heel argwanend en onvriendelijk staat, maar ik geloof toch dat veel mensen, wanneer ze erover nadenken, dit wel herkennen.
Complimentjes en lofzang kunnen in situaties (vooral op werk) echt gemaakt worden om jou in een bepaalde versnelling en op een bepaald niveau te houden.
Eigenlijk zoals je een hond veel voor je kunt laten doen zolang je hem maar prijst en looft.
Misschien een vaag verhaal dit (al vind ik het klinkklaar en helder) maar ik ga zeker even speuren of ik het ergens kan vinden.
- - -
Natuurlijk geven mensen ook vaak oprechte complimenten, zo verbitterd ben ik ook weer niet. Maar ik kan prima zonder.
anoniem_639a9136a72af wijzigde dit bericht op 22-05-2020 17:14
Reden: Aanvulling
Reden: Aanvulling
3.69% gewijzigd
vrijdag 22 mei 2020 17:03
Ja ik heb ook van een paar collegas, die het liefste mij de hemel in prijzen als er zoveel mogelijk andere mensen bij zijn, maar het voelt steeds alsof er een soort verborgen motief achter zit. Geen idee wat dan want zijn niet mijn leidinggevenden ofzo.rumforviva schreef: ↑22-05-2020 15:35Hier ben ik het helemaal mee eens. Op de werkvloer zijn complimenten vaak een soort paaimiddel. Ik had eens een manager die ook altijd links en rechts complimenten uitdeelde. Maar een keer een fikse loonsverhoging zat er niet in. En zo delegeerde ze ook k#tklussen. En maar denken dat ze zo’n fijne manager was. Maar ik zag wel dat het bij veel mensen goed werkten. Mensen hebben echt behoefte aan dat soort erkenning.
Maar ook wanneer mensen, heel lief bedoeld, overcomplimenteren alsof ik alles helemaal perfect doe, voelt het alsof ik als mens niet gezien wordt. En voelt het alsof ik moet voldoen aan dat perfecte plaatje dat zij hebben.
vrijdag 22 mei 2020 18:57
Ik krijg idd regelmatig waardering van leidinggevenden of collega’s, dat motiveert absoluut. Nooit zo bij stil gestaan dat dit een drijfveer kan zijn om harder te werken als nodig is.
Ook fijn om te lezen dat het voor sommige herkenbaar is én dat we mensen zijn die er overheen zijn gekomen, ik hoop ook echt dat het mij lukt want op deze manier trek ik het zeker niet tot mijn pensioen (en of ik 2020 uit ga zonder burn out is een andere onzekere factor als ik niet verander..)
Zat te twijfelen om mijn verhaal te delen, het is toch een drempel over, maar fijne reacties en ook zeker de “collega’s van-“ stukken zijn wel eye openers.
Maar goed, de kennis dat het niet goed gaat is er, hoe te veranderen weet ik ook wel ongeveer, maar dan ook nog doen is waar ik tegen aan loop.
Ook fijn om te lezen dat het voor sommige herkenbaar is én dat we mensen zijn die er overheen zijn gekomen, ik hoop ook echt dat het mij lukt want op deze manier trek ik het zeker niet tot mijn pensioen (en of ik 2020 uit ga zonder burn out is een andere onzekere factor als ik niet verander..)
Zat te twijfelen om mijn verhaal te delen, het is toch een drempel over, maar fijne reacties en ook zeker de “collega’s van-“ stukken zijn wel eye openers.
Maar goed, de kennis dat het niet goed gaat is er, hoe te veranderen weet ik ook wel ongeveer, maar dan ook nog doen is waar ik tegen aan loop.
vrijdag 22 mei 2020 20:30
Loop nog eens door alle inzichten van je behandeling: wat heeft je toen écht geholpen?
En welke actie zou je maandag op je werk kunnen gaan toepassen?
Sowieso wat je nu aldoet: pauze houden (wandelen in je pauze?) en op tijd stoppen. Ga een kwartier voor je weg wilt afsluiten. En als je merkt dat je iets op je wilt nemen, vraag dan aan jezelf: is dit goed voor mij? Moet ik dit nu doen?
Probeer heg eens. Of iets anders, als een andere tip je beter geholpen heeft. Bedenk in elk geval 1 ding om mee te oefenen.
