Kinderen
alle pijlers
Co-ouderschap: ex introductie nieuwe partner
dinsdag 2 maart 2021 10:47
Hoi,
Bij het aanmaken van dit topic twijfelde ik tussen kinderen of relaties (of zelfs psyche), maar aangezien het mijn zoontje betreft toch hier geplaatst.
Situatie: ex en ik zijn inmiddels bijna 2 jaar uit elkaar (haar initiatief). Ons zoontje was toen 9 maanden oud. Binnen een maand had zij een nieuwe relatie, in ons ouderschapsplan staat dat een nieuwe partner na (minimaal) 6 maanden geïntroduceerd mag worden. Dit is (direct) gebeurd zodra dat 'mocht'. In de praktijk was haar nieuwe partner zo'n 50-75% van de tijd dat mijn zoontje bij mijn ex was, ook aanwezig. Zeker toen de coronacrisis begon, incl. lockdown, waren ze vrijwel altijd samen. Na een jaar kwamen de problemen in de relatie, incl. schreeuwen/schelden/tegen muren slaan, terwijl mijn zoontje boven in bad zat, lag te slapen of soms zelfs in de kamer aanwezig was. Deze relatie heeft mijn ex na 1,5 jaar verbroken, dat was begin vorige maand. Mijn zoontje is nu 2,5 jaar oud.
Mijn ex vertelde me 1,5e week later dat ze een nieuw iemand had ontmoet. Ze vertelt me nu net dat ze hun 'datum' hebben vastgesteld, 2 dagen na de break-up met haar ex. Dat betekent dat ze nu opnieuw aftelt tot het moment dat ze de nieuwe partner aan onze zoon kan voorstellen en 'de gezinnen' kan samenvoegen. Want deze nieuwe partner heeft ook 2 kinderen. Oudere kinderen, 8 en 12 jaar oud. Mijn ex werkt nu vanuit het huis van deze nieuwe partner, en heeft de kinderen al ontmoet. Ik verwacht dingen als: einde zomer bericht dat ze met z'n allen op vakantie gaan (voor zover mogelijk met corona, uiteraard), en dat ze hem wekelijks naar haar nieuwe partner meeneemt.
Ik heb mijn zorgen om onze zoon (opnieuw) geuit, maar vrees dat ik hierin weinig teweeg breng. En dat is de reden dat ik dit topic open. Hoe ga ik hiermee om? Hoe laat ik deze gevoelens van wanhoop, frustratie en zorgen los? We hebben een gevoelig kind, de co-ouderschap vanaf zo'n jonge leeftijd valt hem (logischerwijs) zwaar, hij slaapt slecht. Ik doe mijn best om hem zoveel mogelijk rust en stabiliteit te geven, maar there's only so much I can do. Mijn ex verandert niet. Hoe accepteer ik dit en zorg ik ervoor dat het mij niet volledig opvreet?
Bij het aanmaken van dit topic twijfelde ik tussen kinderen of relaties (of zelfs psyche), maar aangezien het mijn zoontje betreft toch hier geplaatst.
Situatie: ex en ik zijn inmiddels bijna 2 jaar uit elkaar (haar initiatief). Ons zoontje was toen 9 maanden oud. Binnen een maand had zij een nieuwe relatie, in ons ouderschapsplan staat dat een nieuwe partner na (minimaal) 6 maanden geïntroduceerd mag worden. Dit is (direct) gebeurd zodra dat 'mocht'. In de praktijk was haar nieuwe partner zo'n 50-75% van de tijd dat mijn zoontje bij mijn ex was, ook aanwezig. Zeker toen de coronacrisis begon, incl. lockdown, waren ze vrijwel altijd samen. Na een jaar kwamen de problemen in de relatie, incl. schreeuwen/schelden/tegen muren slaan, terwijl mijn zoontje boven in bad zat, lag te slapen of soms zelfs in de kamer aanwezig was. Deze relatie heeft mijn ex na 1,5 jaar verbroken, dat was begin vorige maand. Mijn zoontje is nu 2,5 jaar oud.
Mijn ex vertelde me 1,5e week later dat ze een nieuw iemand had ontmoet. Ze vertelt me nu net dat ze hun 'datum' hebben vastgesteld, 2 dagen na de break-up met haar ex. Dat betekent dat ze nu opnieuw aftelt tot het moment dat ze de nieuwe partner aan onze zoon kan voorstellen en 'de gezinnen' kan samenvoegen. Want deze nieuwe partner heeft ook 2 kinderen. Oudere kinderen, 8 en 12 jaar oud. Mijn ex werkt nu vanuit het huis van deze nieuwe partner, en heeft de kinderen al ontmoet. Ik verwacht dingen als: einde zomer bericht dat ze met z'n allen op vakantie gaan (voor zover mogelijk met corona, uiteraard), en dat ze hem wekelijks naar haar nieuwe partner meeneemt.
Ik heb mijn zorgen om onze zoon (opnieuw) geuit, maar vrees dat ik hierin weinig teweeg breng. En dat is de reden dat ik dit topic open. Hoe ga ik hiermee om? Hoe laat ik deze gevoelens van wanhoop, frustratie en zorgen los? We hebben een gevoelig kind, de co-ouderschap vanaf zo'n jonge leeftijd valt hem (logischerwijs) zwaar, hij slaapt slecht. Ik doe mijn best om hem zoveel mogelijk rust en stabiliteit te geven, maar there's only so much I can do. Mijn ex verandert niet. Hoe accepteer ik dit en zorg ik ervoor dat het mij niet volledig opvreet?
dinsdag 2 maart 2021 13:34
Ja want het is gewoon waar. Het grote nadeel van scheiden van de verkeerde partner is dat je je kind niet kunt behoeden voor diezelfde partneren de redenen dat je uit elkaar bent. Er kan niks meer aan gedaan worden, dus accepteren is het enige wat er nog op zit
dinsdag 2 maart 2021 13:35
Lastige situatie. Je ziet zelf goed in wat het probleem is, en ook wat 'de oplossing' is. Maar dat is zo makkelijk gezegd, "gewoon loslaten". Want je gevoel schreeuwt boven je verstand uit.
En toch zal je verstand het moeten gaan winnen.
Het heeft zo geen zin om al vooraf in de stress te gaan zitten om wat komen gaat.
Misschien gaat het deze keer wél goed met haar nieuwe relatie, en heeft jullie zoontje er totaal geen last van. Of hij 'klikt' niet met de nieuwe partner, en ondanks dat het binnen de relatie goed gaat, heeft jullie zoontje er alsnog last van. Of andersom: de relatie houdt geen stand en jullie zoontje heeft er totaal geen last van, misschien omdat op enig moment bij zo'n jong kind toch ergens iets ontstaat wat vooral waarde hecht aan de stabiliteit van z'n beide moeders (aanname van mijn kant). Totaal buiten jouw invloedsfeer.
Het heeft geen zin, deze onrust, en dat weet je.
En na deze 'relatiewijziging' bij je ex gaan er nóg een miljoen situaties ontstaan in je leven als moeder, waar je geen invloed op gaat hebben en waar je je gruwelijk druk om kunt maken.
Dus misschien zit 'het probleem' wat dieper dan deze situatie, en gaat dit eigenlijk over controle in het algemeen. En die komt je denk ik wel bekend voor.
Volgens mij ben je al goed bezig. Alleen is dat 'goed bezig zijn' een proces, en geen gebeurtenis. Dus gaandeweg zullen er ook weer nieuwe situaties ontstaan waar je geen grip op hebt, en wat dus stress veroorzaakt, waar je ook weer mee om moet zien te gaan.
Lukt je wel. Je doet het goed.
En toch zal je verstand het moeten gaan winnen.
Het heeft zo geen zin om al vooraf in de stress te gaan zitten om wat komen gaat.
Misschien gaat het deze keer wél goed met haar nieuwe relatie, en heeft jullie zoontje er totaal geen last van. Of hij 'klikt' niet met de nieuwe partner, en ondanks dat het binnen de relatie goed gaat, heeft jullie zoontje er alsnog last van. Of andersom: de relatie houdt geen stand en jullie zoontje heeft er totaal geen last van, misschien omdat op enig moment bij zo'n jong kind toch ergens iets ontstaat wat vooral waarde hecht aan de stabiliteit van z'n beide moeders (aanname van mijn kant). Totaal buiten jouw invloedsfeer.
Het heeft geen zin, deze onrust, en dat weet je.
En na deze 'relatiewijziging' bij je ex gaan er nóg een miljoen situaties ontstaan in je leven als moeder, waar je geen invloed op gaat hebben en waar je je gruwelijk druk om kunt maken.
Dus misschien zit 'het probleem' wat dieper dan deze situatie, en gaat dit eigenlijk over controle in het algemeen. En die komt je denk ik wel bekend voor.
Volgens mij ben je al goed bezig. Alleen is dat 'goed bezig zijn' een proces, en geen gebeurtenis. Dus gaandeweg zullen er ook weer nieuwe situaties ontstaan waar je geen grip op hebt, en wat dus stress veroorzaakt, waar je ook weer mee om moet zien te gaan.
Lukt je wel. Je doet het goed.
dinsdag 2 maart 2021 13:48
Heel cynisch hoor, maar wees blij dat ze zich nog aan het ouderschapsplan houdt. Allicht respecteert ze die afspraken en mocht het een serie van relaties worden, dan heeft je kind in ieder geval elke keer een half jaar rust.
Waarom deze invalshoek, je raadt het al, hier werd dat niet gerespecteerd en woonde ex binnen 2 maanden samen met iemand die een andere taal spreekt. Dit werd niet eerlijk gezegd, begreep ik dus later van kind, en wat kon ik doen? Niks.
Waarom deze invalshoek, je raadt het al, hier werd dat niet gerespecteerd en woonde ex binnen 2 maanden samen met iemand die een andere taal spreekt. Dit werd niet eerlijk gezegd, begreep ik dus later van kind, en wat kon ik doen? Niks.
dinsdag 2 maart 2021 15:29
Ik vind de post van Milena erg verhelderend. Loslaten als je ergens geen vat op hebt, kan je leren.
Ik vind het ook nog wel eens lastig hoor (dat zit in mijn persoonlijkheid), maar ik probeer in te zien dat er zoveel factoren zijn waarop je ondanks al je goede bedoelingen geen vat op hebt. Bijvoorbeeld een ziekte, verlies van een dierbare, ... allemaal vervelend voor je kind(eren) en je zou het liefste hen voor al dat alles behoeden, maar dat gaat nu eenmaal niet, want je hebt geen vat op alles in hun leven en soms gebeuren dingen gewoon of zijn ze zoals ze zijn. En de situatie bij je ex hoort nu bij "het leven zoals het is". Jij hebt daar geen vat op en geen verantwoordelijkheid in.
Ik vind het ook nog wel eens lastig hoor (dat zit in mijn persoonlijkheid), maar ik probeer in te zien dat er zoveel factoren zijn waarop je ondanks al je goede bedoelingen geen vat op hebt. Bijvoorbeeld een ziekte, verlies van een dierbare, ... allemaal vervelend voor je kind(eren) en je zou het liefste hen voor al dat alles behoeden, maar dat gaat nu eenmaal niet, want je hebt geen vat op alles in hun leven en soms gebeuren dingen gewoon of zijn ze zoals ze zijn. En de situatie bij je ex hoort nu bij "het leven zoals het is". Jij hebt daar geen vat op en geen verantwoordelijkheid in.
Even if you are on the right track, you will get run over if you just sit there.â€
