Faalangst mbt studeren

Ik herken het ook wel een beetje. Ik ben dan ook niet voor niets pas een paar maanden geleden, op mijn 38e, afgestudeerd. Heb ook vaak het idee gehad dat ik misschien te 'dom' was voor een universitaire studie, ook al heb ik met twee vingers in mijn neus het gymnasium gehaald. Vooral mijn scriptie heb ik steeds maar voor mij uit geschoven. Pas laatst realiseerde ik me dat mijn ontwijkende uitstelgedrag wel eens te maken zou kunnen hebben met een soort van faalangst. Het idee dat mijn schrijfsels het stempel 'niet wetenschappelijk' en 'te weinig diepgang' zouden krijgen, als zijnde gewogen en te licht bevonden, heeft me lang angst aangejaagd. Ondertussen zag ik wel studenten met de ene publicatie na de andere op zijn of haar naam, voorgedragen worden voor het een of ander en met glans tentamens halen. Maar ik... tja, ik was het op de middelbare school niet gewend om mijn best te moeten doen, en dat deed ik dus op de uni ook niet. Verwachtte dat het allemaal net zo vanzelf zou gaan als op het gym, en had het idee dat ik 'af' ging als ik een tentamen niet haalde, en dat ik het niet aankon. Eraan terugdenkend realiseer ik me dat ik feitelijk te weinig uitvrat, en dat de anderen die wél resultaten boekten, eigenlijk veel harder werkten dan ik. Daarnaast was ik lang erg verlegen en best onzeker. Als ik mijn mond open moest doen tijdens een werkgroep, ging dat met veel tegenzin omdat ik bang was domme dingen te zeggen. Uiteindelijk heb ik afgelopen studiejaar toch maar mijn scriptie geschreven omdat dat het allerlaatste jaar was waarin ik het kon doen, gezien de nieuwe ba/ma structuur. Ik heb mezelf min of meer gedwongen te gaan schrijven met de instelling dat ik niet voor niets een begeleider had, om alles in goede banen te leiden. Je hoeft het niet allemaal alleen te doen. Ik heb de domste vragen gesteld, ook omdat ik er al lang uit was, maar goed, het is zijn werk om studenten te helpen, ongeacht hoelang iemand eruit is geweest of hoe oud die persoon is. Het is lichtelijk met hangen en wurgen gelukt omdat ik mijn scriptie bij een andere vakgroep schreef dan bij mijn eigenlijke studie en er bovendien ruim 10 jaar zat tussen mijn laatste fulltime studiejaar en het moment van scriptie schrijven, maar desalniettemin is het dus eindelijk gelukt. En juist het hebben afgemaakt doet me realiseren waarom ik dus feitelijk niet eerder ben afgestudeerd: een combinatie van faalangst, onzekerheid, luiheid en ongemotiveerdheid. Een heel foute combinatie, eigenlijk.



Maar goed, wat ik hiermee zeggen wil: niet teveel nadenken maar gewoon beginnen, je hebt de juiste vooropleiding en je hebt al een deel van je studie achter je. Dat zou eigenlijk genoeg moeten zijn om jezelf ervan te overtuigen dat het niet ligt aan je capaciteiten als het je niet lukt om je studie af te ronden, maar aan je motivatie en je onzekerheid. Eigenlijk moet je gewoon aanpakken, met de instelling 'ik hoor het wel als het niet goed is'. Dan wordt echt wel aan de bel getrokken. Niet aan jezelf twijfelen, dan doet een ander dat ook niet.

Digitalis schreef op 15 januari 2008 @ 22:45:

[...]





Daar heb je zo gelijk in! Maar ja, ik ben nogal gevoelig voor dat soort zaken. Neem mij als kind: altijd beste van de klas, goed in sport, massa's vriendjes, ontzettend populair, knap, zeer intelligent (objectieve intelligentie, dat wel), zeer muzikaal...en daar refereer ik nog steeds aan. Als in: mijn hoogtijdagen zijn voorbij. Klinkt mesjogge he? Weet je nog dat we het hadden over 'gewogen en te licht bevonden'? Dat heb ik ook heel erg!

Lieverd, dat weet ik toch... (f) Maar ik denk, dat we daar allemaal nogal gevoelig voor zijn. Kom op hee, toen ik jong was (hónderd jaar geleden, ha ha) lag de wereld ook aan mijn voeten! Zou arts worden (oncoloog óf patholoog-anatoom), een gezinnetje stichten, iedereen verbaasd laten staan. Was zo intelligent, ik dééd het allemaal toch maar even. Jaren gespijbeld en toch geslaagd voor het VWO, alles kwam me aanwaaien. Op m'n 18e ging ik samenwonen, had als eerste van de klas een heel gezellig huisje en een 'echte' relatie, we zouden zelfs gaan trouwen (na twee jaar).



En nu? Fucked-up relatie gehad met een ouwe klootzak, meer dan een jaar in de ziektewet wegens depressies, m'n huis is een zooi, m'n vader is dood, ik heb een baan waarin ik nog niet eens modaal verdien, m'n eigen bedrijf loopt wel maar in die zin dat ik hooguit een belegje ermee verdien en geen hele boterham, afstuderen moet ik nóg doen etc. Gewogen en te licht bevonden? Objectief gezien: vast wel.



Anderzijds: maar wie weegt mij dan? Ik mezelf, toch? Of laat ik me wegen door andere mensen, maarre wie zijn dát dan? Hebben die het allemaal zo geweldig voor elkaar? Ik ken mensen die gescheiden zijn, die werkeloos zijn, die in een relatie zitten waarin ze elkaar niets meer te vertellen hebben, die geen middelbare schooldiploma hebben, die harstikke onzeker zijn, etc. Zijn die mensen in mijn ogen allemaal 'mislukt'? Nee. De één waardeer ik o.a. om zijn gave om met mensen om te gaan, de ander om haar zachtheid, de derde om zijn rustige manier van doen waardoor ik alijd weer kalmeer, de vierde om zijn/haar huiselijke hartelijkheid etc. Dus als ik hen niet als mislukt zie, waarom zou ik mezelf dan zo zien?



Kijk eens naar je sterke punten, écht. En niet aankomen met je intelligentie. Dat is inderdaad een punt waarop je hoog scoort, zeer zeker met je eens, maar ik bedoel kijk op het gebied van je karakter. Wat zijn jouw gaves, waarom waarderen mensen jou, wat zijn punten die je van jezelf wilt uitdiepen en uitkristalliseren?



Als ik voor mijzelf kijk, bijvoorbeeld: okee, ik bén een chaoot. Altijd al geweest, veranderen heeft weinig zin want is tot mislukken gedoemd. Ik zal nooit iemand zijn die er tot in de puntjes verzorgd bijloopt, met een huis waarin alles te vinden is op een logische plek. Zal ook nooit directeur worden van een grote onderneming, daar be ik te onzeker voor, te wispelturig en loop ik teveel de kantjes er van af. Maar wat ik wél ben? Ik ben lief voor mensen en dieren, in mijn huis is vrijwel iedereen wekom, ik hou van boeken en van muziek. Ben goed in fotografie en in schrijven, en geniet van de natuur. Heb een stel asielkatten een huis geboden waarin ze vrijwel alles mogen, vul m'n fucked-up loon aan met m'n artikelen en ben dus al met al best een leuk veelzijdig mens denk ik.



Lieve Digitalis, trap je 'podiumpje' nou eens weg, en zie in dat het hartstikke leuk is 'among the crowd'. Dat je er gewoon bij hoort, één bent met 'de groep' en met ons allemaal. Dat mensen hun minder goede punten hebben, hun onzekerheden, hun faalmomenten, hun struikelblokken, maar daarom des te menselijker zijn ipv 'mislukt'. Als het de bedoeling was dat we allemaal 'gelukt' waren, dan waren we wel robots geweest ipv de wezens die we zijn.



Leef! Het gaat niet om de finish. Het is de route die het eindpunt brengt.



Gun jezelf de rust en de ruimte om ook eens te 'mislukken', dan zie je vanzelf dat je, als dat gebeurt, helemaal niet zo 'mislukt' blijkt te zijn. Volg je hart, dan ben je vanzelf op de goede weg.



Knuf,



MM

Off topic terug: de heer Voldemort is weer terugverbannen naar zijn duistere oorden, en ik denk dat ik 'm daar maar eens tot in de eeuwigheid laat zitten!

Nu is het míjn tijd, ha ha ha. Ben happy!



Maarre naar zonniger oorden? Kan je niet juist wat noordelijker komen zitten, wel zo gezellig! Ben blij voor je dat je gaat verhuizen, hoe je je stek beschreven had zou een mens van minder depressief worden. Maak je over die juri strijd maar niet al te sappel, heb er vertrouwen in dat het goed afloopt. Kom op hee, je hebt zoveel achter de rug, daarbij vergeleken is dit een peulenschilletje.



Ok, humor, zachtaardigheid en intelligentie zijn leuke punten om mee te beginnen. Je weet er vast nog wel meer. Wat dacht je van: je ziet er goed uit, kan over veel dingen mee praten, hebt een rijke fantasie en je houdt van dieren. Niet zeggen dat het met jouw asielkatten allemaal slecht afloopt, ok er is een keer een ongeluk gebeurd en dat is heel naar en droevig, maar níet tekenend voor jou als mens!



Schroom om je onder mensen te begeven is nergens voor nodig, volgens mij kan jij heel sociaal en open zijn zolang je je ideeën over dat "sterker" en "zwakker" maar een beetje binnen de perken houdt. Trouwens, weten waar je valkuilen liggen is óók een pluspunt, een goeie eigenschap zo je noemen wilt. Je weet inmiddels goeddeels welke dat zijn, dus je hebt al meer dan de helft 'gewonnen'.



Enne, cliché maar: het doet er niet toe hoe vaak je op je bek gaat, zolang je maar net zo vaak weer opstaat.

Wees een feniks!



-xx-

Ja Digitalis, hij-die-niet-genoemd-mag-worden heb ik in de al dan niet digitale prullenbak gesjeesd. Moet zeggen: geweldige oplossing, wat een rust!

Nu jij jouw misantropische (ja, een échte misantroop heeft ook en vooral de pest aan zichzelf) ideeën nog ergens in (cyber)space lozen, en de wereld lacht ons weer toe!



Ren nou maar niet al te hard voor wat betreft cadeauideeën enzo, a) ik hoef niet 'beloond' te worden voor leuk sociaal contact met een leuk sociaal mens (jij dus, even voor de duidelijkheid) en b) je zal je geld hard nodig hebben voor je nieuwe kot. Maak er echt jóuw plek van, en creëer licht, ruimte en vrolijkheid!



Heel stom ideetje misschien, maar ik heb een keer een 'feel-good-momenten'boek gemaakt. Met daarin allerlei foto's van momenten dat ik me goed voelde, met leuke mensen was, of gewoon foto's waarop ik voor de verandering léuk op sta. Een geweldige aanrader voor alle momenten dat een dip of een ik-ben-mislukt-gevoel op de loer ligt. Iets voor jou? (En als je geen foto's hebt: ik heb een digitale camera en biedt me bij deze aan als fotograaf)



Leuk da je het goed kan vinden met je nieuwe huisgenoten, geweldig dat je een plekje hebt gevonden waar je echt overnieuw kan beginnen!

Zit hier gewoon helemaal blij voor je te zijn, wist je dat you go girl!