Relaties
alle pijlers
Doorgaan of stoppen?
zondag 25 mei 2014 00:15
Hoi,
Ik ben nieuw op dit forum. Ik moet echt even wat van me afschrijven. Gedachtes ordenen en durven om eerlijk te zijn tegen mijn vriend en mezelf.
Ik heb al bijna 2 jaar een relatie met iemand die tot mijn vriendenclub behoort. Niemand weet dat. In het begin wilde we onze relatie niet openbaar maken, omdat we echt zeker wilde zijn over onze gevoelens voor elkaar. We zijn nl. echt naar elkaar toegegroeid. Eerst gewoon vrienden en toen steeds meer. We hadden even geen zin in goedbedoelde adviezen e.d. van vrienden. (Tien jaar geleden hebben we ook al een relatie gehad).
Nu vindt mijn vriend het wel eens tijd worden dat we de relatie naar de buitenwereld bekend maken. Natuurlijk heeft hij gelijk. Echter, ik twijfel: ik vind het eigenlijk wel fijn zo. Onze relatie is nl. heel vrij: we zijn zo'n 2 avonden/nachten per week samen. Verder doen we alles alleen. Die twijfel van mij legt mijn vriend uit als twijfel over onze relatie. Hij wil duidelijkheid: bekendmaken van relatie of stoppen.
Waar ben ik bang voor? Waarom wil ik geen keuze maken? Ik hou toch van 'm? Gevalletje bindingsangst? Of durf ik mijn echte gevoelens niet toe te laten?
Ik heb al heel wat relaties gehad. Ik ben bang dat ook dit uiteindelijk weer uitgaat. Dat wil ik niet, maar ik wil wel vrijheid zoals ik die nu heb. Natuurlijk heeft mijn vriend recht op duidelijkheid, maar ik weet 't gewoon eventjes niet....
Ik ben nieuw op dit forum. Ik moet echt even wat van me afschrijven. Gedachtes ordenen en durven om eerlijk te zijn tegen mijn vriend en mezelf.
Ik heb al bijna 2 jaar een relatie met iemand die tot mijn vriendenclub behoort. Niemand weet dat. In het begin wilde we onze relatie niet openbaar maken, omdat we echt zeker wilde zijn over onze gevoelens voor elkaar. We zijn nl. echt naar elkaar toegegroeid. Eerst gewoon vrienden en toen steeds meer. We hadden even geen zin in goedbedoelde adviezen e.d. van vrienden. (Tien jaar geleden hebben we ook al een relatie gehad).
Nu vindt mijn vriend het wel eens tijd worden dat we de relatie naar de buitenwereld bekend maken. Natuurlijk heeft hij gelijk. Echter, ik twijfel: ik vind het eigenlijk wel fijn zo. Onze relatie is nl. heel vrij: we zijn zo'n 2 avonden/nachten per week samen. Verder doen we alles alleen. Die twijfel van mij legt mijn vriend uit als twijfel over onze relatie. Hij wil duidelijkheid: bekendmaken van relatie of stoppen.
Waar ben ik bang voor? Waarom wil ik geen keuze maken? Ik hou toch van 'm? Gevalletje bindingsangst? Of durf ik mijn echte gevoelens niet toe te laten?
Ik heb al heel wat relaties gehad. Ik ben bang dat ook dit uiteindelijk weer uitgaat. Dat wil ik niet, maar ik wil wel vrijheid zoals ik die nu heb. Natuurlijk heeft mijn vriend recht op duidelijkheid, maar ik weet 't gewoon eventjes niet....
zaterdag 13 september 2014 15:27
Er zat geen venijn in mijn oprechte vraag wat 'zelluf doen' en 'mijn eigen gang' gaan jou heeft gebracht. Die vraag is mij ook gesteld en dat deed mij ook pijn. Mijn houding in het leven is/was er één van: zelf doen, ik ben sterk, heb niemand nodig, kan mijn eigen gang gaan etc.
Het leven voldeed precies aan mijn eisen: ik deed alles zelf met als gevolg flinke burn-out, het leven gaf me uitdagingen boven mijn kunnen (ben sterk), het leven liet me in de steek omdat ik toch niemand nodig had? En het leven liet me vooral mijn eigen gang gaan en als brokkenpiloot maakte ik er een rotzooi van.
Van een koppige zelluf doen wordt niemand beter. Jij niet en de mensen die jou lief hebben ook niet. Je gunt jezelf niet de liefdevolle zorg die je verdient en de mensen om je heen kunnen je niet volledig liefhebben omdat je een deel van jezelf achter een harde muur van 'zelluf doen' verbergt.
Wat jij als egoïstisch ziet (hulp vragen, tijdelijk leunen op anderen, je kwetsbaar opstellen, je gevoelens uiten bij je vrienden) is juist onbaatzuchtig. Je geeft daarmee je dierbaren een cadeau: als jij er helemaal mag zijn, mogen zij er ook helemaal zijn.
Wat jij ziet als liefdevol (je ex bellen als de emotionele nood hoog is, hem bellen omdat je hem 'mist', je vriendinnen niet belasten met jouw gevoelens omtrent kinderen krijgen) is juist egoïstisch. Je motieven zijn niet eerlijk. Alles wat je doet om een bepaald beeld van jezelf omhoog te houden is egoïstisch.
Dat beeld brokkelt af en maar goed ook, want dat beeld is niet wie jij bent. Daar ben je nu langzaam aan het achter komen.
Het leven voldeed precies aan mijn eisen: ik deed alles zelf met als gevolg flinke burn-out, het leven gaf me uitdagingen boven mijn kunnen (ben sterk), het leven liet me in de steek omdat ik toch niemand nodig had? En het leven liet me vooral mijn eigen gang gaan en als brokkenpiloot maakte ik er een rotzooi van.
Van een koppige zelluf doen wordt niemand beter. Jij niet en de mensen die jou lief hebben ook niet. Je gunt jezelf niet de liefdevolle zorg die je verdient en de mensen om je heen kunnen je niet volledig liefhebben omdat je een deel van jezelf achter een harde muur van 'zelluf doen' verbergt.
Wat jij als egoïstisch ziet (hulp vragen, tijdelijk leunen op anderen, je kwetsbaar opstellen, je gevoelens uiten bij je vrienden) is juist onbaatzuchtig. Je geeft daarmee je dierbaren een cadeau: als jij er helemaal mag zijn, mogen zij er ook helemaal zijn.
Wat jij ziet als liefdevol (je ex bellen als de emotionele nood hoog is, hem bellen omdat je hem 'mist', je vriendinnen niet belasten met jouw gevoelens omtrent kinderen krijgen) is juist egoïstisch. Je motieven zijn niet eerlijk. Alles wat je doet om een bepaald beeld van jezelf omhoog te houden is egoïstisch.
Dat beeld brokkelt af en maar goed ook, want dat beeld is niet wie jij bent. Daar ben je nu langzaam aan het achter komen.
zaterdag 13 september 2014 20:42
En wat ga je doen met je tijd, je verwerking van het einde van je relatie, het opzetten van een leven zonder partner en al het andere werk tussen nu en 31 oktober? Of ga je nu aftellen tot het 31 oktober is om dan opgelucht te kunnen juichen dat je weer mag bellen?
Je idee is goed, ik verwacht alleen dat je het net zo gaat doen als mijn tante die altijd een maand op dieet gaat. Die telt de dagen af tot ze weer 'gewoon' mag eten, in plaats van dat ze elke dag blij is met een lager getal op de weegschaal. En dus moet zij haar jaarlijkse maand diëten elk jaar opnieuw ondergaan, omdat het haar (goh, hoe gek!) niet is gelukt om de paar kilo kwijt te raken dat ze oh zo graag wil.
Je idee is goed, ik verwacht alleen dat je het net zo gaat doen als mijn tante die altijd een maand op dieet gaat. Die telt de dagen af tot ze weer 'gewoon' mag eten, in plaats van dat ze elke dag blij is met een lager getal op de weegschaal. En dus moet zij haar jaarlijkse maand diëten elk jaar opnieuw ondergaan, omdat het haar (goh, hoe gek!) niet is gelukt om de paar kilo kwijt te raken dat ze oh zo graag wil.
zaterdag 13 september 2014 23:57
quote:Doreia schreef op 13 september 2014 @ 20:42:
En wat ga je doen met je tijd, je verwerking van het einde van je relatie, het opzetten van een leven zonder partner en al het andere werk tussen nu en 31 oktober? Of ga je nu aftellen tot het 31 oktober is om dan opgelucht te kunnen juichen dat je weer mag bellen?
Nee, ik wil ex echt niet meer zien voorlopig. Ik hoop dat de periode lang genoeg is om echt los te komen van hem en mijn energie volledig in mijn eigen issues te steken.
Moet wel bekennen dat ik vanavond iets stoms heb gedaan. Wat gegeten (gewoon eetcafé, dus niets sjiekerigs ofzo) met man van 'zoenincident'. Initiatief kwam van zijn kant. Ik was wat gaan drinken met een vriendin. Hij kwam langs en vroeg of wij ook wat wilden eten. Vriendin moest op een gegeven moment weg. Ik ben blijven zitten. Was gezellig, maar niet erg handig. Heb ook gezegd dat hij hier niets achter moet zoeken.
En wat ga je doen met je tijd, je verwerking van het einde van je relatie, het opzetten van een leven zonder partner en al het andere werk tussen nu en 31 oktober? Of ga je nu aftellen tot het 31 oktober is om dan opgelucht te kunnen juichen dat je weer mag bellen?
Nee, ik wil ex echt niet meer zien voorlopig. Ik hoop dat de periode lang genoeg is om echt los te komen van hem en mijn energie volledig in mijn eigen issues te steken.
Moet wel bekennen dat ik vanavond iets stoms heb gedaan. Wat gegeten (gewoon eetcafé, dus niets sjiekerigs ofzo) met man van 'zoenincident'. Initiatief kwam van zijn kant. Ik was wat gaan drinken met een vriendin. Hij kwam langs en vroeg of wij ook wat wilden eten. Vriendin moest op een gegeven moment weg. Ik ben blijven zitten. Was gezellig, maar niet erg handig. Heb ook gezegd dat hij hier niets achter moet zoeken.
zondag 14 september 2014 11:46
Voel me leeg. Nergens zin in. Boos op mezelf. Verwijt mezelf te weinig ruggengraat te hebben. Doe te vaak dingen waarvan ik achteraf spijt heb.
Om een uur of half 5 vanmorgen had ik hulp nodig. Is een hele lieve hulp. Wat nooit gebeurde, gebeurde nu wel. Ik moest huilen uit het niets. Ik snap het niet. Hulp is naast mij komen zitten zei niets. Was een mooi moment. Het is zo dubbel: zo'n mooi moment terwijl ik zo baal van die afhankelijkheid. En dan zo'n lekker labiele actie van me.
Om een uur of half 5 vanmorgen had ik hulp nodig. Is een hele lieve hulp. Wat nooit gebeurde, gebeurde nu wel. Ik moest huilen uit het niets. Ik snap het niet. Hulp is naast mij komen zitten zei niets. Was een mooi moment. Het is zo dubbel: zo'n mooi moment terwijl ik zo baal van die afhankelijkheid. En dan zo'n lekker labiele actie van me.
zondag 14 september 2014 13:24
Sensy, ik begrijp wel dat er geen venijn in je vraag zat, maar het is zo'n vraag waar ik nu nog aan denk. Zo'n vraag die irriteert. En waarom? Omdat het antwoord zo overduidelijk is en aangeeft dat ik het anders moet doen. En dat stuit op veel, heel veel weerstand.
ik ervaar hulp aannemen e.d., als iemand tot last zijn, ongewenste belangstelling, een bewijsvast onvermogen iets goed uit te leggen aan een ander. De andere kant van het verhaal: dat de ander het niet erg vindt, dat zoals ik me nu opstel egoïstisch is e.d.. Ik snap het wel en toch niet. Ik wil niet.
Over mezelf hebben doet pijn. Pijn die ik niet wil voelen. Die pijn voelen kost veel meer energie dan gewoon over mijn dingetjes heenstappen.
Als ik bij psych ben geweest (moet morgen weer: ben met huiswerk bezig), ben ik doodop. Haar vragen, wroeten in mijn verleden, het praten over al die stukgelopen relaties, het kost zoveel energie, het doet pijn. Ik verzet mij daartegen.
ik ervaar hulp aannemen e.d., als iemand tot last zijn, ongewenste belangstelling, een bewijsvast onvermogen iets goed uit te leggen aan een ander. De andere kant van het verhaal: dat de ander het niet erg vindt, dat zoals ik me nu opstel egoïstisch is e.d.. Ik snap het wel en toch niet. Ik wil niet.
Over mezelf hebben doet pijn. Pijn die ik niet wil voelen. Die pijn voelen kost veel meer energie dan gewoon over mijn dingetjes heenstappen.
Als ik bij psych ben geweest (moet morgen weer: ben met huiswerk bezig), ben ik doodop. Haar vragen, wroeten in mijn verleden, het praten over al die stukgelopen relaties, het kost zoveel energie, het doet pijn. Ik verzet mij daartegen.
zondag 14 september 2014 13:33
Prachtig dat je hulp precies aanvoelt wat je nodig hebt. Geen praten, geen actie, gewoon ZIJN. Echt hoor, je onderschat iedereen in je omgeving zo enorm vreselijk, het is haast arrogant te noemen om te denken dat mensen je niet al feilloos doorhebben en niet zien dat je ermee worstelt. Want iedereen kan zich inleven hoe moeilijk het is om afhankelijk te zijn van anderen! Iedereen is wel eens in die positie geweest, door een gebroken been, spit in de rug, zware ziekte of anderzijds. Denk niet dat jij de enige bent die hier doorheen moet, ik heb zelf in juni, toen ik vreselijk door mijn rug ben gegaan en ik bij de fysio liep, mogen ervaren hoe afhankelijk je bent met een kleine die je móet tillen en móet verzorgen ondanks je eigen fysieke ongemak. En zo blij dat er dan iemand is die je wil komen ontlasten. Je zult moeten accepteren dat je het nu eenmaal niet zonder hulp afkunt in dit leven. En dat je je tegen dat idee kunt verzetten en net kunt doen alsof het er helemaal niet is en niet toe doet, of je kunt het omarmen, het idee dat je hulp nodig hebt en dat er hele lieve mensen zijn die iedere morgen opstaan met een lach op het gezicht omdat ze weer anderen mogen helpen.
Persoonlijk ben ik blij met nieuwe cliënten die ik mag gaan helpen, waar ik de stress mag verlichten, voor hen de oorlog met deurwaarders, incassobureaus en achterstanden mag aangaan. Daar leef ik voor. Die mensen hebben heel lang net gedaan alsof het er niet was, tot de realiteit hen inhaalde. En dan kom ik in beeld en weet je niet hoe vaak ik na een paar maanden al te horen krijg: waarom heb ik je nu niet eerder ingeschakeld?! Stop met je verzetten. Neem je verzet eens onder de loep. Vraag je hulp(en) eens wat zij ervan vinden om jou te moeten helpen, vraag eens naar hun beweegredenen waarom ze komen op jou belletje om hulp. Vraag eens hoe zij het zien dat jij afhankelijk bent van hen en vraag hen eens wat dat met hen doet. Je zal zien dat de antwoorden niet belastend zijn, maar omdat zij het fijn vinden iets te kunnen betekenen voor andere mensen.
Persoonlijk ben ik blij met nieuwe cliënten die ik mag gaan helpen, waar ik de stress mag verlichten, voor hen de oorlog met deurwaarders, incassobureaus en achterstanden mag aangaan. Daar leef ik voor. Die mensen hebben heel lang net gedaan alsof het er niet was, tot de realiteit hen inhaalde. En dan kom ik in beeld en weet je niet hoe vaak ik na een paar maanden al te horen krijg: waarom heb ik je nu niet eerder ingeschakeld?! Stop met je verzetten. Neem je verzet eens onder de loep. Vraag je hulp(en) eens wat zij ervan vinden om jou te moeten helpen, vraag eens naar hun beweegredenen waarom ze komen op jou belletje om hulp. Vraag eens hoe zij het zien dat jij afhankelijk bent van hen en vraag hen eens wat dat met hen doet. Je zal zien dat de antwoorden niet belastend zijn, maar omdat zij het fijn vinden iets te kunnen betekenen voor andere mensen.
zondag 14 september 2014 15:36
Ik weet wel dat de hulpgevend het doorgaans niet als belastend ervaren, maar ondanks die wetenschap blijf ik het wel belastend vinden. Ik weet het, is een kromme gedachte.
Dat mijn omgeving zich kan inbeelden dat ik e.e.a. af en toe lastig vind, dat weet ik wel zeker. Echter ik ervaar ook dat juist de vrienden die heel dichtbij staan en ik al heel lang ken, bij heel veel dingen niet stilstaan. Althans zo komt het op mij over. Dit neem ik ze overigens helemaal niet kwalijk hoor! Eigenlijk vind ik het wel fijn en beschouw ik het als compliment als ze lb vergeten.
Ik begrijp ook dat ik meer zou moeten praten, meer van mezelf moet laten zien. Ik doe mijn best, maar lukt nog niet zo goed.
Dat mijn omgeving zich kan inbeelden dat ik e.e.a. af en toe lastig vind, dat weet ik wel zeker. Echter ik ervaar ook dat juist de vrienden die heel dichtbij staan en ik al heel lang ken, bij heel veel dingen niet stilstaan. Althans zo komt het op mij over. Dit neem ik ze overigens helemaal niet kwalijk hoor! Eigenlijk vind ik het wel fijn en beschouw ik het als compliment als ze lb vergeten.
Ik begrijp ook dat ik meer zou moeten praten, meer van mezelf moet laten zien. Ik doe mijn best, maar lukt nog niet zo goed.
zondag 14 september 2014 15:44
Een compliment? Serieus? Omdat jij de boel bagatelliseert (men houdt op een verkeerde manier rekening met jou op een bedrijfsfeestje en zorgt voor iets wat jij eigenlijk OOK niet kan), afschuift als niet ter zake doende, je emoties verstopt achter een hele dikke muur en net doet alsof er geen vuiltje aan de lucht is?
Jij geeft nu vooral je schijn ophouden een heel dik compliment en het lijkt me heel verstandig dat je onder de loep gaat nemen waarom jij het een compliment vind dat ook anderen meegaan in je verstoppertje spelen.
Jij geeft nu vooral je schijn ophouden een heel dik compliment en het lijkt me heel verstandig dat je onder de loep gaat nemen waarom jij het een compliment vind dat ook anderen meegaan in je verstoppertje spelen.
zondag 14 september 2014 16:24
Iedereen heeft een gebruiksaanwijzing. Niemand is zonder kleerscheuren door het leven gekomen. Bij sommige is het heel duidelijk zichtbaar vanwege een lichamelijke beperking, bij sommige is het psychisch.
Bij mensen waarvan je weet dat ze iets traumatisch mee hebben gemaakt, ga je dat onderwerp dus NIET aansnijden op een verjaardagsfeestje. Mensen houden met mensen die hen dierbaar zijn altijd rekening met anderen. Alleen wanneer men het niet weet/ kan weten dan kunnen ze er ook geen rekening mee houden.
Dat jij het als ultiem bewijs ziet dat je lichamelijke beperking niet ter sprake hoeft te worden gebracht en al helemaal geen rekening mee gehouden hoeft te worden dan ben jij nog lang niet zover als je misschien zelf denkt.
Bij mensen waarvan je weet dat ze iets traumatisch mee hebben gemaakt, ga je dat onderwerp dus NIET aansnijden op een verjaardagsfeestje. Mensen houden met mensen die hen dierbaar zijn altijd rekening met anderen. Alleen wanneer men het niet weet/ kan weten dan kunnen ze er ook geen rekening mee houden.
Dat jij het als ultiem bewijs ziet dat je lichamelijke beperking niet ter sprake hoeft te worden gebracht en al helemaal geen rekening mee gehouden hoeft te worden dan ben jij nog lang niet zover als je misschien zelf denkt.
zondag 14 september 2014 19:05
Ik snap je wel. Ik moet het ook anders doen. Maar ik zou liegen als ik ik zeg het niet fijn te vinden als mensen lb vergeten. Dat voelt comfortabel.
Ik heb zelf nooit zo nagedacht over lb. Word daar nu wel toe 'gedwongen'. Ik probeer het, maar ik lijk te blokkeren, er komt een bepaalde starheid in mijn denkwijze naar voren die ik niet begrijp.
Praten, voelen, eerlijk zijn, psych heeft het er vaak over. Ik blijf het heel moeilijk vinden.
Ik heb zelf nooit zo nagedacht over lb. Word daar nu wel toe 'gedwongen'. Ik probeer het, maar ik lijk te blokkeren, er komt een bepaalde starheid in mijn denkwijze naar voren die ik niet begrijp.
Praten, voelen, eerlijk zijn, psych heeft het er vaak over. Ik blijf het heel moeilijk vinden.
zondag 14 september 2014 22:24
Ik negeer het echt hoor! Nu ik er de laatste tijd zo mee geconfronteerd wordt, ga ik die confrontatie echt wel eens aan. Alleen niet altijd.
Ik weet niet eens wat ik moet vertellen over lb. Bij een paar praktische feiten houdt het op. Want wat lb daadwerkelijk met mij doet, weet ik eigenlijk zelf niet.
Ik vind de afhankelijkheid echt heel erg. Maar hoe leg ik uit dat ik opzie tegen een dag weg vanwege het vele geregel, dat ik af en toe lekker opstandig geen medicijnen zou eillen innemen, dat ik baal van mensen die zeggen 'je hebt het al je hele leven, dus je weet niet wat je mist', dat ik het eng vind om het onderwerp lb aan te snijden bij een nieuwe relatie, geen kinderen, dat ik jaloers kan zijn, moeheid maar toch doorga? Het zijn maar woorden: het daarmee gepaard gaande gevoel is zoveel malen meer intenser. En dan heel lief, de goedbedoelde adviezen. Ja, ik wil al die gevoelens liever niet toelaten, maar ik weet dat het moet. Het is gewoon heel dubbel allemaal.
Ik weet niet eens wat ik moet vertellen over lb. Bij een paar praktische feiten houdt het op. Want wat lb daadwerkelijk met mij doet, weet ik eigenlijk zelf niet.
Ik vind de afhankelijkheid echt heel erg. Maar hoe leg ik uit dat ik opzie tegen een dag weg vanwege het vele geregel, dat ik af en toe lekker opstandig geen medicijnen zou eillen innemen, dat ik baal van mensen die zeggen 'je hebt het al je hele leven, dus je weet niet wat je mist', dat ik het eng vind om het onderwerp lb aan te snijden bij een nieuwe relatie, geen kinderen, dat ik jaloers kan zijn, moeheid maar toch doorga? Het zijn maar woorden: het daarmee gepaard gaande gevoel is zoveel malen meer intenser. En dan heel lief, de goedbedoelde adviezen. Ja, ik wil al die gevoelens liever niet toelaten, maar ik weet dat het moet. Het is gewoon heel dubbel allemaal.
zondag 14 september 2014 22:29
Maar hoe leg ik uit dat ik opzie tegen een dag weg vanwege het vele geregel, dat ik af en toe lekker opstandig geen medicijnen zou eillen innemen, dat ik baal van mensen die zeggen 'je hebt het al je hele leven, dus je weet niet wat je mist', dat ik het eng vind om het onderwerp lb aan te snijden bij een nieuwe relatie, geen kinderen, dat ik jaloers kan zijn, moeheid maar toch doorga? Het zijn maar woorden: het daarmee gepaard gaande gevoel is zoveel malen meer intenser.
Spreek deze woorden eens uit. Tegen een goede vriendin en tegen een van je vertrouwde hulpen. Spreek het eens hardop uit tegen je psycholoog morgen. Schrijf dit op een briefje en neem deze tekst mee en lees het eens hardop aan haar voor. En wees daarna stil en voel, ervaar, beleef wat het met je doet.
Spreek deze woorden eens uit. Tegen een goede vriendin en tegen een van je vertrouwde hulpen. Spreek het eens hardop uit tegen je psycholoog morgen. Schrijf dit op een briefje en neem deze tekst mee en lees het eens hardop aan haar voor. En wees daarna stil en voel, ervaar, beleef wat het met je doet.
zondag 14 september 2014 22:48
Ik durf dat niet hardop uit te spreken. Ik krijg dat echt niet over mijn lippen.
Als ik de woorden van net doorlees, word ik best emotioneel. Zit toch best wel veel pijn.
Ik probeer het morgen tegen psych te zeggen. Maar ik klap altijd dicht. Ik heb wat dat betreft nog veel te leren. Hoe doen mensen dat toch?
Als ik de woorden van net doorlees, word ik best emotioneel. Zit toch best wel veel pijn.
Ik probeer het morgen tegen psych te zeggen. Maar ik klap altijd dicht. Ik heb wat dat betreft nog veel te leren. Hoe doen mensen dat toch?
maandag 15 september 2014 19:18
Wat een dramaqueen was ik bij psych. Heel veel tranen. Het waren haar hele gerichte vragen over lb en relaties die het 'm deden.
Heeft iemand weleens gezegd dat je een aansteller bent? Heeft een onbekende weleens bewust iets gemeens gezegd? Had je vroeger in de klas als je zorg nodig had? Denk je dat je partner het moeilijk vind jouw lb? En nog meer (zelfs veel directer vragen, maar die wil ik vergeten. Weet ze nu ook niet goed meer)
Het was niets eens dat ik de vragen allemaal bevestigend beantwoordde. Gelukkig niet. Maar het waren gewoon de vragen...
Is nog veel meer gezegd, maar hoofd loopt over en dit is mij vooral bijgebleven. Pffff even laten bezinken.
Heeft iemand weleens gezegd dat je een aansteller bent? Heeft een onbekende weleens bewust iets gemeens gezegd? Had je vroeger in de klas als je zorg nodig had? Denk je dat je partner het moeilijk vind jouw lb? En nog meer (zelfs veel directer vragen, maar die wil ik vergeten. Weet ze nu ook niet goed meer)
Het was niets eens dat ik de vragen allemaal bevestigend beantwoordde. Gelukkig niet. Maar het waren gewoon de vragen...
Is nog veel meer gezegd, maar hoofd loopt over en dit is mij vooral bijgebleven. Pffff even laten bezinken.
maandag 15 september 2014 19:33
Ze pakt goed door! Ze komt tot de kern. Ze wil (net als ik) weten waarom jij denkt zoals jij denkt. En dan weet jij ook waarom jij denkt zoals je denkt. Waarom jij de schijn op MOET houden, waarom jij niemand tot last MAG zijn, waarom je deze manier van omgaan met je lichamelijke beperking hebt gekozen, waarom je deze overlevingsstrategie je eigen gemaakt hebt.
maandag 15 september 2014 19:39
quote:sneeuwklokje74 schreef op 15 september 2014 @ 19:18:
Wat een dramaqueen was ik bij psych. Heel veel tranen. Het waren haar hele gerichte vragen over lb en relaties die het 'm deden.
Heeft iemand weleens gezegd dat je een aansteller bent? Heeft een onbekende weleens bewust iets gemeens gezegd? Had je vroeger in de klas als je zorg nodig had? Denk je dat je partner het moeilijk vind jouw lb? En nog meer (zelfs veel directer vragen, maar die wil ik vergeten. Weet ze nu ook niet goed meer)
Het was niets eens dat ik de vragen allemaal bevestigend beantwoordde. Gelukkig niet. Maar het waren gewoon de vragen...
Is nog veel meer gezegd, maar hoofd loopt over en dit is mij vooral bijgebleven. Pffff even laten bezinken.
Waarom vind jij jezelf een dramaqueen? Omdat je huilt? Gevoelens toont? Kwetsbaar bent? Weet je wie een dramaqueen is? Patty Brard! Of die ene homo uit GTST. Jij niet.
Waarom wil je de andere directe vragen vergeten? Waarom wil je die wegstoppen? Waarom wil je daar niets mee te maken hebben?
Gelukkig niet? Want? Anders was je wel een heel Erg Geval geweest ofzo?
Lees je eigen post nog eens door en kijk eens welke gedachten kronkels en gangen er in verborgen liggen.
Wat een dramaqueen was ik bij psych. Heel veel tranen. Het waren haar hele gerichte vragen over lb en relaties die het 'm deden.
Heeft iemand weleens gezegd dat je een aansteller bent? Heeft een onbekende weleens bewust iets gemeens gezegd? Had je vroeger in de klas als je zorg nodig had? Denk je dat je partner het moeilijk vind jouw lb? En nog meer (zelfs veel directer vragen, maar die wil ik vergeten. Weet ze nu ook niet goed meer)
Het was niets eens dat ik de vragen allemaal bevestigend beantwoordde. Gelukkig niet. Maar het waren gewoon de vragen...
Is nog veel meer gezegd, maar hoofd loopt over en dit is mij vooral bijgebleven. Pffff even laten bezinken.
Waarom vind jij jezelf een dramaqueen? Omdat je huilt? Gevoelens toont? Kwetsbaar bent? Weet je wie een dramaqueen is? Patty Brard! Of die ene homo uit GTST. Jij niet.
Waarom wil je de andere directe vragen vergeten? Waarom wil je die wegstoppen? Waarom wil je daar niets mee te maken hebben?
Gelukkig niet? Want? Anders was je wel een heel Erg Geval geweest ofzo?
Lees je eigen post nog eens door en kijk eens welke gedachten kronkels en gangen er in verborgen liggen.
maandag 15 september 2014 21:03
Overlevingsstrategie? Zo heb ik het nooit bekeken. Ik ben gewoon zo.
En hoezo gedachtenkronkels? Wat ik opschrijf vind ik ook echt zo.
Psych stelde van die hele rake vragen. Ze komt dan zo dichtbij. Dat voelt alsof je betrapt wordt. Ik wil ze niet horen, niet beantwoorden. Kwetsbaar opstellen is best lastig. Lb en relaties lijken veel meer verband met elkaar te hebben dan ik ooit had bedacht. Zo confronterend.
En hoezo gedachtenkronkels? Wat ik opschrijf vind ik ook echt zo.
Psych stelde van die hele rake vragen. Ze komt dan zo dichtbij. Dat voelt alsof je betrapt wordt. Ik wil ze niet horen, niet beantwoorden. Kwetsbaar opstellen is best lastig. Lb en relaties lijken veel meer verband met elkaar te hebben dan ik ooit had bedacht. Zo confronterend.
maandag 15 september 2014 21:40
Ik verbaas me er.nog steeds over dat ik altijd dacht heel eerlijk te zijn, maar dat eigenlijk helemaal niet ben. Althans, misschien wel eerlijk maar niet volledig. Zouden exen dat ook zo ervaren hebben? Ik denk van niet, anders zeggen ze dat toch wel of verbreken ze de relatie.
En ik weet eigenlijk niet wat ze van lb vinden. Ze vonden het nooit erg om te zorgen (zeiden ze). Ik wel. Nooit echt een ruzie over gehad, maar ik heb het altijd heel erg gevonden.
Eigenlijk best raar: ik vind het helemaal niet erg als ik iemand moet helpen. Waarom heb ik er andersom dan wel moeite mee?
En ik weet eigenlijk niet wat ze van lb vinden. Ze vonden het nooit erg om te zorgen (zeiden ze). Ik wel. Nooit echt een ruzie over gehad, maar ik heb het altijd heel erg gevonden.
Eigenlijk best raar: ik vind het helemaal niet erg als ik iemand moet helpen. Waarom heb ik er andersom dan wel moeite mee?
maandag 15 september 2014 21:52
quote:Doreia schreef op 15 september 2014 @ 21:45:
Overlevingsstrategie? Zo heb ik het nooit bekeken. Ik ben gewoon zo. En hoezo gedachtenkronkels? Wat ik opschrijf vind ik ook echt zo.
Jij vind dat. Maar wat jij vind, hoeft niet zo te zijn. Waaróm vind jij dat? Waaróm ben jij zo?
Tja, daar heb je een punt: wat ik vind, hoeft niet zo te zijn. Geen speld tussen te krijgen.
Maar het waarom....???
Overlevingsstrategie? Zo heb ik het nooit bekeken. Ik ben gewoon zo. En hoezo gedachtenkronkels? Wat ik opschrijf vind ik ook echt zo.
Jij vind dat. Maar wat jij vind, hoeft niet zo te zijn. Waaróm vind jij dat? Waaróm ben jij zo?
Tja, daar heb je een punt: wat ik vind, hoeft niet zo te zijn. Geen speld tussen te krijgen.
Maar het waarom....???
maandag 15 september 2014 22:04
En dat is dus precies waar je achter moet zien te komen.
Waarom heb jij de muur opgetrokken en mag niemand weten dat je mens bent? Wat gebeurt er dan als mensen weten dat jij wel eens stevig de P in hebt en nukkig eigenlijk gewoon je medicatie niet wil slikken? Wat valt er dan om? Ben je heel bang dat mensen je dan gaan verlaten? Dat ze je minachtend aankijken, zich omdraaien en je niet meer willen helpen?
Waarom heb jij de muur opgetrokken en mag niemand weten dat je mens bent? Wat gebeurt er dan als mensen weten dat jij wel eens stevig de P in hebt en nukkig eigenlijk gewoon je medicatie niet wil slikken? Wat valt er dan om? Ben je heel bang dat mensen je dan gaan verlaten? Dat ze je minachtend aankijken, zich omdraaien en je niet meer willen helpen?
