Gezondheid
alle pijlers
Mijn beste vriend heeft orthorxia
vrijdag 17 februari 2017 14:38
Ik ben op zoek naar tips.
Een van mijn beste vrienden (man) heeft vroeger anorexia gehad. Ondertussen is hij daar 'overheen', voorzover je daar overheen kunt komen. Hij is veel gaan sporten en een lange tijd goed gaan eten en heeft nu dus een gespierd lichaam,. Maar.. nu is het overgegaan is in orthorexia. Hij wil bijvoorbeeld het huis niet uit omdat hij dan geen controle heeft over wat hij onderweg eet. Hij is obsessief bezig met hoe hij eruit ziet, vindt zichzelf er nooit goed genoeg uitzien, denkt dat iedereen om hem heen het perfecte leven leeft en hij achterblijft, streeft nu weer naar meer spiermassa omdat hij denkt dat hij daarmee wel gelukkig kan zijn, maar heeft moeite met het bulken - of uberhaupt meer eten. (lees: dat lukt hem gewoon niet). Hij is vroeger behandeld voor anorexia en hij is zelf ook huisarts, dus hij weet precies wat wel of niet goed voor hem is - misschien maakt dat het zo moeilijk om hem te helpen. Hebben jullie tips wat ik zou kunnen doen voor hem? Ik zeg lieve dingen, ben ook streng en eerlijk als ik vind dat hij dingen verkeerd aanpakt, probeer hem het huis uit te krijgen .. maar ik weet het gewoon niet meer! Ik zou het echt heel erg vinden als hij hierin ook te ver gaat en het nog ongezonder wordt dan het al is. Hem mee uit eten nemen lukt na enig aandringen, maar dan eet hij daar alsnog alleen groente en kipfilet..
Een van mijn beste vrienden (man) heeft vroeger anorexia gehad. Ondertussen is hij daar 'overheen', voorzover je daar overheen kunt komen. Hij is veel gaan sporten en een lange tijd goed gaan eten en heeft nu dus een gespierd lichaam,. Maar.. nu is het overgegaan is in orthorexia. Hij wil bijvoorbeeld het huis niet uit omdat hij dan geen controle heeft over wat hij onderweg eet. Hij is obsessief bezig met hoe hij eruit ziet, vindt zichzelf er nooit goed genoeg uitzien, denkt dat iedereen om hem heen het perfecte leven leeft en hij achterblijft, streeft nu weer naar meer spiermassa omdat hij denkt dat hij daarmee wel gelukkig kan zijn, maar heeft moeite met het bulken - of uberhaupt meer eten. (lees: dat lukt hem gewoon niet). Hij is vroeger behandeld voor anorexia en hij is zelf ook huisarts, dus hij weet precies wat wel of niet goed voor hem is - misschien maakt dat het zo moeilijk om hem te helpen. Hebben jullie tips wat ik zou kunnen doen voor hem? Ik zeg lieve dingen, ben ook streng en eerlijk als ik vind dat hij dingen verkeerd aanpakt, probeer hem het huis uit te krijgen .. maar ik weet het gewoon niet meer! Ik zou het echt heel erg vinden als hij hierin ook te ver gaat en het nog ongezonder wordt dan het al is. Hem mee uit eten nemen lukt na enig aandringen, maar dan eet hij daar alsnog alleen groente en kipfilet..
Home sweet home
vrijdag 17 februari 2017 14:45
Ik denk je niet veel meer voor hem doen kunt dan je nu doet. Het lijkt me niet goed dat je behalve (of in plaats van) een vriendin, zijn hulpverlener wordt.
Hij weet vermoedelijk heel goed dat hij beter gespecialiseerde psychische zorg kan inroepen. Om te kunnen veranderen, moet er aan een aantal voorwaarden worden voldaan door degene die wil veranderen.
Wanneer je echt je gedrag wilt veranderen, is het nodig dat je:
- meer last dan voldoening hebt van de verkeerde gewoonte
- een alternatief hebt
- voldoende vermogen hebt om weerstand te bieden aan mogelijke voordelen van je verkeerde gewoonte
- je realiseert dat het jouw verantwoordelijkheid is wanneer je wilt veranderen
(niemand anders heeft er schuld aan dat het jou niet lukt)
- écht overtuigd bent dat je het voortaan anders gaat doen
Dus de meeste mensen hebben het verdomd moeilijk met veranderen, want er ontbreekt van één van bovenstaande factoren. Maar als ze allemaal aanwezig zijn, dan kan het lukken!
Hij weet vermoedelijk heel goed dat hij beter gespecialiseerde psychische zorg kan inroepen. Om te kunnen veranderen, moet er aan een aantal voorwaarden worden voldaan door degene die wil veranderen.
Wanneer je echt je gedrag wilt veranderen, is het nodig dat je:
- meer last dan voldoening hebt van de verkeerde gewoonte
- een alternatief hebt
- voldoende vermogen hebt om weerstand te bieden aan mogelijke voordelen van je verkeerde gewoonte
- je realiseert dat het jouw verantwoordelijkheid is wanneer je wilt veranderen
(niemand anders heeft er schuld aan dat het jou niet lukt)
- écht overtuigd bent dat je het voortaan anders gaat doen
Dus de meeste mensen hebben het verdomd moeilijk met veranderen, want er ontbreekt van één van bovenstaande factoren. Maar als ze allemaal aanwezig zijn, dan kan het lukken!
vrijdag 17 februari 2017 14:48
Hij moet er zelf aan werken inderdaad, maar wel lief dat je er als vriendin voor hem bent.
Samen leuke dingen doen is hartstikke goed, ik vind alleen iemand met eetproblemen mee uiteten nemen niet erg logisch. Je gaat er opuit voor de leuk en gezelligheid, maar eten is voor hem toch helemaal niet leuk?
De beste manier om hem als vriendin te helpen lijkt me hem laten zien dat hij niet alleen maar met eten en figuur bezig moet zijn . Dat er meer is in het leven.
Ga naar de film,zwemmen of schaatsen ofzo.
Of naar een museum.
Samen leuke dingen doen is hartstikke goed, ik vind alleen iemand met eetproblemen mee uiteten nemen niet erg logisch. Je gaat er opuit voor de leuk en gezelligheid, maar eten is voor hem toch helemaal niet leuk?
De beste manier om hem als vriendin te helpen lijkt me hem laten zien dat hij niet alleen maar met eten en figuur bezig moet zijn . Dat er meer is in het leven.
Ga naar de film,zwemmen of schaatsen ofzo.
Of naar een museum.
vrijdag 17 februari 2017 15:07
Je kunt hem enkel adviseren/aansporen in behandeling te gaan/een bezoekje te brengen aan psychiater of psycholoog omdat jij je zorgen maakt om zijn (psychische) gezondheid. En verder niet meegaan in zijn gedrag. Sterkte, het is rot om iemand zo te moeten zien.
Edit; en ga geen diagnoses op hem afvuren...
Edit; en ga geen diagnoses op hem afvuren...
Kia aka brandhout voor de hel, aangenaam.
vrijdag 17 februari 2017 15:32
Hij is inderdaad homo en al sinds onze jeugd mijn beste vriend. Ik heb hem ook door anorexia heen zien worstelen en je kunt wel honderd keer zeggen dat iemand psychische hulp moet zoeken, als ze het niet willen gaat het niet gebeuren. Of het gebeurt, maar er verandert niets.
Uit eten gaan is niet om hem het moeilijk te maken, het is omdat het een soort van traditie is dat we één keer per maand met een groepje van 5 uit eten gaan. Daar kwamen al een paar afzeggingen van zijn kant voorbij, maar als hij dat afzegt verliest hij helemaal zijn sociale contacten.
Ik heb het op de man afgezegd en hij geeft het zelf direct toe (wat al een vooruitgang is met toen hij anorexia had - dat werd jaren ontkend) .
Ik moet inderdaad niet zijn hulpverlener worden, maar op dit moment ben ik zijn enige vertrouwenspersoon in deze kwestie. Natuurlijk heb ik gezegd dat hij hulp moet zoeken en op dit moment doet hij dat door middel van een personal trainer met voedingsschema, maar het obsessieve blijft nog steeds en zijn vetpercentage komt niet boven de 3 procent. Het ziet er mooi uit, maar ik weet dat hij er heel ongelukig mee is. Door deze dingen heb ik een soort van verantwoordelijkheidsgevoel,.. maar ik begrijp ook dat dat niet gaat.
Ik weet niet wat ik moet doen zolang hij geen echte hulp gaat inschakelen. Dokters zijn heel eigenwijs...
Uit eten gaan is niet om hem het moeilijk te maken, het is omdat het een soort van traditie is dat we één keer per maand met een groepje van 5 uit eten gaan. Daar kwamen al een paar afzeggingen van zijn kant voorbij, maar als hij dat afzegt verliest hij helemaal zijn sociale contacten.
Ik heb het op de man afgezegd en hij geeft het zelf direct toe (wat al een vooruitgang is met toen hij anorexia had - dat werd jaren ontkend) .
Ik moet inderdaad niet zijn hulpverlener worden, maar op dit moment ben ik zijn enige vertrouwenspersoon in deze kwestie. Natuurlijk heb ik gezegd dat hij hulp moet zoeken en op dit moment doet hij dat door middel van een personal trainer met voedingsschema, maar het obsessieve blijft nog steeds en zijn vetpercentage komt niet boven de 3 procent. Het ziet er mooi uit, maar ik weet dat hij er heel ongelukig mee is. Door deze dingen heb ik een soort van verantwoordelijkheidsgevoel,.. maar ik begrijp ook dat dat niet gaat.
Ik weet niet wat ik moet doen zolang hij geen echte hulp gaat inschakelen. Dokters zijn heel eigenwijs...
Home sweet home
vrijdag 17 februari 2017 15:57
quote:Rooss4.0 schreef op 17 februari 2017 @ 15:48:
Waarom denk jij dat je hem kunt helpen?Waarom reageert iedereen hier toch altijd zo aanvallend? Ik vraag om tips. Wat moet ik doen? Wegkijken? Doen alsof mijn neus bloedt? Mijn vriend lekker in zijn eigen sop laten gaarkoken? Ik wil tips hoe ik het beste met hem om kan gaan. Ik ben geen expert en ik heb er niet voor geleerd, dus voor ik dingen precies verkeerd doe vind ik het fijn om advies, tips of steun te krijgen. Excuse me for asking op een forum...
Waarom denk jij dat je hem kunt helpen?Waarom reageert iedereen hier toch altijd zo aanvallend? Ik vraag om tips. Wat moet ik doen? Wegkijken? Doen alsof mijn neus bloedt? Mijn vriend lekker in zijn eigen sop laten gaarkoken? Ik wil tips hoe ik het beste met hem om kan gaan. Ik ben geen expert en ik heb er niet voor geleerd, dus voor ik dingen precies verkeerd doe vind ik het fijn om advies, tips of steun te krijgen. Excuse me for asking op een forum...
Home sweet home
vrijdag 17 februari 2017 16:02
quote:Novembervakantie schreef op 17 februari 2017 @ 15:57:
[...]
Waarom reageert iedereen hier toch altijd zo aanvallend? Ik vraag om tips. Wat moet ik doen? Wegkijken? Doen alsof mijn neus bloedt? Mijn vriend lekker in zijn eigen sop laten gaarkoken? Ik wil tips hoe ik het beste met hem om kan gaan. Ik ben geen expert en ik heb er niet voor geleerd, dus voor ik dingen precies verkeerd doe vind ik het fijn om advies, tips of steun te krijgen. Excuse me for asking op een forum...Mijn reactie is echt niet aanvallend bedoeld hoor. Ik snap echt wel dat jij het er moeilijk mee hebt en dat je hem wilt helpen. Ik vind dat je een goede vriendin bent en dat meen ik ECHT. Ik hoop voor jullie beiden dat hij er vanaf komt en hij de juiste hulp zal vinden. Het professionele is inderdaad voor een hulpverlener en dat is iets wat ik zelf ook zou doen. Maar nogmaals,ik vind dat je hem goed steunt. Ik vind het goed van je dat je met hem praat,hem laat zien dat jij je zorgen maakt en hem ermee confronteert. Dat zou ik zelf ook doen. Dat is echt alles wat ik met mijn postingen wil zeggen en ik hoop dat ik hiermee duidelijker bij je overkom.
[...]
Waarom reageert iedereen hier toch altijd zo aanvallend? Ik vraag om tips. Wat moet ik doen? Wegkijken? Doen alsof mijn neus bloedt? Mijn vriend lekker in zijn eigen sop laten gaarkoken? Ik wil tips hoe ik het beste met hem om kan gaan. Ik ben geen expert en ik heb er niet voor geleerd, dus voor ik dingen precies verkeerd doe vind ik het fijn om advies, tips of steun te krijgen. Excuse me for asking op een forum...Mijn reactie is echt niet aanvallend bedoeld hoor. Ik snap echt wel dat jij het er moeilijk mee hebt en dat je hem wilt helpen. Ik vind dat je een goede vriendin bent en dat meen ik ECHT. Ik hoop voor jullie beiden dat hij er vanaf komt en hij de juiste hulp zal vinden. Het professionele is inderdaad voor een hulpverlener en dat is iets wat ik zelf ook zou doen. Maar nogmaals,ik vind dat je hem goed steunt. Ik vind het goed van je dat je met hem praat,hem laat zien dat jij je zorgen maakt en hem ermee confronteert. Dat zou ik zelf ook doen. Dat is echt alles wat ik met mijn postingen wil zeggen en ik hoop dat ik hiermee duidelijker bij je overkom.
vrijdag 17 februari 2017 16:05
quote:Novembervakantie schreef op 17 februari 2017 @ 15:57:
[...]
Waarom reageert iedereen hier toch altijd zo aanvallend? Ik vraag om tips. Wat moet ik doen? Wegkijken? Doen alsof mijn neus bloedt? Mijn vriend lekker in zijn eigen sop laten gaarkoken? Ik wil tips hoe ik het beste met hem om kan gaan. Ik ben geen expert en ik heb er niet voor geleerd, dus voor ik dingen precies verkeerd doe vind ik het fijn om advies, tips of steun te krijgen. Excuse me for asking op een forum...
Ach, laat toch gaan.
Het is ook moeilijk om erbij te staan en aan te moeten zien hoe een geliefd iemand zich de vernieling in helpt.
Zeker als die ook nog eens eigenwijs is en weinig van je aanneemt.
[...]
Waarom reageert iedereen hier toch altijd zo aanvallend? Ik vraag om tips. Wat moet ik doen? Wegkijken? Doen alsof mijn neus bloedt? Mijn vriend lekker in zijn eigen sop laten gaarkoken? Ik wil tips hoe ik het beste met hem om kan gaan. Ik ben geen expert en ik heb er niet voor geleerd, dus voor ik dingen precies verkeerd doe vind ik het fijn om advies, tips of steun te krijgen. Excuse me for asking op een forum...
Ach, laat toch gaan.
Het is ook moeilijk om erbij te staan en aan te moeten zien hoe een geliefd iemand zich de vernieling in helpt.
Zeker als die ook nog eens eigenwijs is en weinig van je aanneemt.
vrijdag 17 februari 2017 16:05
quote:Geraldine schreef op 17 februari 2017 @ 16:02:
[...]
Mijn reactie is echt niet aanvallend bedoeld hoor. Ik snap echt wel dat jij het er moeilijk mee hebt en dat je hem wilt helpen. Ik vind dat je een goede vriendin bent en dat meen ik ECHT. Ik hoop voor jullie beiden dat hij er vanaf komt en hij de juiste hulp zal vinden. Het professionele is inderdaad voor een hulpverlener en dat is iets wat ik zelf ook zou doen. Maar nogmaals,ik vind dat je hem goed steunt. Dat is echt alles wat ik met mijn vorige post heb willen zeggen en ik hoop dat ik hiermee duidelijker bij je overkom.
Lief! Ik zag jouw reactie ook niet als aanvallend.. Heel lief juist. Ik wil gewoon er zijn voor mijn vrienden.. en ik snap echt in ieder opzicht dat hij hulp moet krijgen/vragen, maar ik kan een man van 30 niet dwingen!
quote:Dragisa schreef op 17 februari 2017 @ 16:02:
Het enige wat jij kan doen is hem aansporen om hulp te zoeken omdat je je zorgen maakt.
Op die manier kunnen professionals hem die diagnose geven.
Dat heb ik gedaan, ik hoop dat je dat ook gelezen hebt. Dat wil hij niet. Dus dan? Niets meer doen?
En over die diagnose die blijkbaar broodnodig is voordat ik tips mag ontvangen.. "If it looks like a duck, swims like a duck, and quacks like a duck, then it probably is a duck."
[...]
Mijn reactie is echt niet aanvallend bedoeld hoor. Ik snap echt wel dat jij het er moeilijk mee hebt en dat je hem wilt helpen. Ik vind dat je een goede vriendin bent en dat meen ik ECHT. Ik hoop voor jullie beiden dat hij er vanaf komt en hij de juiste hulp zal vinden. Het professionele is inderdaad voor een hulpverlener en dat is iets wat ik zelf ook zou doen. Maar nogmaals,ik vind dat je hem goed steunt. Dat is echt alles wat ik met mijn vorige post heb willen zeggen en ik hoop dat ik hiermee duidelijker bij je overkom.
Lief! Ik zag jouw reactie ook niet als aanvallend.. Heel lief juist. Ik wil gewoon er zijn voor mijn vrienden.. en ik snap echt in ieder opzicht dat hij hulp moet krijgen/vragen, maar ik kan een man van 30 niet dwingen!
quote:Dragisa schreef op 17 februari 2017 @ 16:02:
Het enige wat jij kan doen is hem aansporen om hulp te zoeken omdat je je zorgen maakt.
Op die manier kunnen professionals hem die diagnose geven.
Dat heb ik gedaan, ik hoop dat je dat ook gelezen hebt. Dat wil hij niet. Dus dan? Niets meer doen?
En over die diagnose die blijkbaar broodnodig is voordat ik tips mag ontvangen.. "If it looks like a duck, swims like a duck, and quacks like a duck, then it probably is a duck."
Home sweet home
vrijdag 17 februari 2017 16:08
quote:impala schreef op 17 februari 2017 @ 16:05:
Hoe is hij er destijds toe gekomen om zich voor zijn anorexia te laten behandelen? Ik zou daar aansluiting bij zoeken.Het duurde 4 jaar voor hij zich liet behandelen, echt pas op het moment dat zijn leven in gevaar kwam en zijn ouders huilend aan zijn deur stonden. Daar is hij van geschrokken en toen heeft hij zichzelf vrijwillig aangemeld in een kliniek. Zou ik dan zelf contact op moeten nemen met die kliniek? Ik ben geen familie, ik ben toen wel vaak op bezoek geweest. Maar hij zal waarschijnlijk zelf het contact met hen moeten initieren of niet?
Hoe is hij er destijds toe gekomen om zich voor zijn anorexia te laten behandelen? Ik zou daar aansluiting bij zoeken.Het duurde 4 jaar voor hij zich liet behandelen, echt pas op het moment dat zijn leven in gevaar kwam en zijn ouders huilend aan zijn deur stonden. Daar is hij van geschrokken en toen heeft hij zichzelf vrijwillig aangemeld in een kliniek. Zou ik dan zelf contact op moeten nemen met die kliniek? Ik ben geen familie, ik ben toen wel vaak op bezoek geweest. Maar hij zal waarschijnlijk zelf het contact met hen moeten initieren of niet?
Home sweet home
vrijdag 17 februari 2017 16:08
quote:Novembervakantie schreef op 17 februari 2017 @ 16:05:
[...]
Lief! Ik zag jouw reactie ook niet als aanvallend.. Heel lief juist. Ik wil gewoon er zijn voor mijn vrienden.. en ik snap echt in ieder opzicht dat hij hulp moet krijgen/vragen, maar ik kan een man van 30 niet dwingen!
[...]
Dat heb ik gedaan, ik hoop dat je dat ook gelezen heb. Dat wil hij niet. Dus dan? Niets meer doen?
En over die diagnose die blijkbaar broodnodig is voordat ik tips mag ontvangen.. "If it looks like a duck, swims like a duck, and quacks like a duck, then it probably is a duck."Natuurlijk kan je hem niet dwingen. En je moet ook zeker niet wegkijken. Dat zou ik ook niet kunnen. Ik heb die door jou gekwote posting van mij veranderd. Heb nog iets toegevoegd.
[...]
Lief! Ik zag jouw reactie ook niet als aanvallend.. Heel lief juist. Ik wil gewoon er zijn voor mijn vrienden.. en ik snap echt in ieder opzicht dat hij hulp moet krijgen/vragen, maar ik kan een man van 30 niet dwingen!
[...]
Dat heb ik gedaan, ik hoop dat je dat ook gelezen heb. Dat wil hij niet. Dus dan? Niets meer doen?
En over die diagnose die blijkbaar broodnodig is voordat ik tips mag ontvangen.. "If it looks like a duck, swims like a duck, and quacks like a duck, then it probably is a duck."Natuurlijk kan je hem niet dwingen. En je moet ook zeker niet wegkijken. Dat zou ik ook niet kunnen. Ik heb die door jou gekwote posting van mij veranderd. Heb nog iets toegevoegd.
vrijdag 17 februari 2017 16:11
quote:Novembervakantie schreef op 17 februari 2017 @ 16:08:
[...]
Het duurde 4 jaar voor hij zich liet behandelen, echt pas op het moment dat zijn leven in gevaar kwam en zijn ouders huilend aan zijn deur stonden. Daar is hij van geschrokken en toen heeft hij zichzelf vrijwillig aangemeld in een kliniek. Zou ik dan zelf contact op moeten nemen met die kliniek? Ik ben geen familie, ik ben toen wel vaak op bezoek geweest. Maar hij zal waarschijnlijk zelf het contact met hen moeten initieren of niet?
Stel voor om samen naar die kliniek te gaan?
Of zeg tegen hem dat jij contact opneemt met zijn ouders, als hij zelf niet naar die kliniek gaat? Omdat je hem niet opnieuw zo diep weg wil zien zakken.
Het klinkt wat sneu voor een volwassen man. Maar als zijn ouders wél invloed hebben??
Ik probeer ook alleen maar iets te bedenken dat zou helpen.
[...]
Het duurde 4 jaar voor hij zich liet behandelen, echt pas op het moment dat zijn leven in gevaar kwam en zijn ouders huilend aan zijn deur stonden. Daar is hij van geschrokken en toen heeft hij zichzelf vrijwillig aangemeld in een kliniek. Zou ik dan zelf contact op moeten nemen met die kliniek? Ik ben geen familie, ik ben toen wel vaak op bezoek geweest. Maar hij zal waarschijnlijk zelf het contact met hen moeten initieren of niet?
Stel voor om samen naar die kliniek te gaan?
Of zeg tegen hem dat jij contact opneemt met zijn ouders, als hij zelf niet naar die kliniek gaat? Omdat je hem niet opnieuw zo diep weg wil zien zakken.
Het klinkt wat sneu voor een volwassen man. Maar als zijn ouders wél invloed hebben??
Ik probeer ook alleen maar iets te bedenken dat zou helpen.
.
vrijdag 17 februari 2017 16:12