Gezondheid
alle pijlers
Mijn beste vriend heeft orthorxia
vrijdag 17 februari 2017 14:38
Ik ben op zoek naar tips.
Een van mijn beste vrienden (man) heeft vroeger anorexia gehad. Ondertussen is hij daar 'overheen', voorzover je daar overheen kunt komen. Hij is veel gaan sporten en een lange tijd goed gaan eten en heeft nu dus een gespierd lichaam,. Maar.. nu is het overgegaan is in orthorexia. Hij wil bijvoorbeeld het huis niet uit omdat hij dan geen controle heeft over wat hij onderweg eet. Hij is obsessief bezig met hoe hij eruit ziet, vindt zichzelf er nooit goed genoeg uitzien, denkt dat iedereen om hem heen het perfecte leven leeft en hij achterblijft, streeft nu weer naar meer spiermassa omdat hij denkt dat hij daarmee wel gelukkig kan zijn, maar heeft moeite met het bulken - of uberhaupt meer eten. (lees: dat lukt hem gewoon niet). Hij is vroeger behandeld voor anorexia en hij is zelf ook huisarts, dus hij weet precies wat wel of niet goed voor hem is - misschien maakt dat het zo moeilijk om hem te helpen. Hebben jullie tips wat ik zou kunnen doen voor hem? Ik zeg lieve dingen, ben ook streng en eerlijk als ik vind dat hij dingen verkeerd aanpakt, probeer hem het huis uit te krijgen .. maar ik weet het gewoon niet meer! Ik zou het echt heel erg vinden als hij hierin ook te ver gaat en het nog ongezonder wordt dan het al is. Hem mee uit eten nemen lukt na enig aandringen, maar dan eet hij daar alsnog alleen groente en kipfilet..
Een van mijn beste vrienden (man) heeft vroeger anorexia gehad. Ondertussen is hij daar 'overheen', voorzover je daar overheen kunt komen. Hij is veel gaan sporten en een lange tijd goed gaan eten en heeft nu dus een gespierd lichaam,. Maar.. nu is het overgegaan is in orthorexia. Hij wil bijvoorbeeld het huis niet uit omdat hij dan geen controle heeft over wat hij onderweg eet. Hij is obsessief bezig met hoe hij eruit ziet, vindt zichzelf er nooit goed genoeg uitzien, denkt dat iedereen om hem heen het perfecte leven leeft en hij achterblijft, streeft nu weer naar meer spiermassa omdat hij denkt dat hij daarmee wel gelukkig kan zijn, maar heeft moeite met het bulken - of uberhaupt meer eten. (lees: dat lukt hem gewoon niet). Hij is vroeger behandeld voor anorexia en hij is zelf ook huisarts, dus hij weet precies wat wel of niet goed voor hem is - misschien maakt dat het zo moeilijk om hem te helpen. Hebben jullie tips wat ik zou kunnen doen voor hem? Ik zeg lieve dingen, ben ook streng en eerlijk als ik vind dat hij dingen verkeerd aanpakt, probeer hem het huis uit te krijgen .. maar ik weet het gewoon niet meer! Ik zou het echt heel erg vinden als hij hierin ook te ver gaat en het nog ongezonder wordt dan het al is. Hem mee uit eten nemen lukt na enig aandringen, maar dan eet hij daar alsnog alleen groente en kipfilet..
Home sweet home
vrijdag 17 februari 2017 16:14
quote:impala schreef op 17 februari 2017 @ 16:11:
[...]
Stel voor om samen naar die kliniek te gaan?
Of zeg tegen hem dat jij contact opneemt met zijn ouders, als hij zelf niet naar die kliniek gaat? Omdat je hem niet opnieuw zo diep weg wil zien zakken.
Het klinkt wat sneu voor een volwassen man. Maar als zijn ouders wél invloed hebben??
Ik probeer ook alleen maar iets te bedenken dat zou helpen.
Ik ga dit voorstellen. Ik ben wel bang dat het antwoord nee is, maar ik vind het een goed idee inderdaad als hij met zijn oude behandelaar praat. Het kan kort zijn maar misschien biedt het inzichten voor hem..
Dankjewel voor je oprechte tip! Hier had ik zelf dus niet aan gedacht..
[...]
Stel voor om samen naar die kliniek te gaan?
Of zeg tegen hem dat jij contact opneemt met zijn ouders, als hij zelf niet naar die kliniek gaat? Omdat je hem niet opnieuw zo diep weg wil zien zakken.
Het klinkt wat sneu voor een volwassen man. Maar als zijn ouders wél invloed hebben??
Ik probeer ook alleen maar iets te bedenken dat zou helpen.
Ik ga dit voorstellen. Ik ben wel bang dat het antwoord nee is, maar ik vind het een goed idee inderdaad als hij met zijn oude behandelaar praat. Het kan kort zijn maar misschien biedt het inzichten voor hem..
Dankjewel voor je oprechte tip! Hier had ik zelf dus niet aan gedacht..
Home sweet home
vrijdag 17 februari 2017 16:17
vrijdag 17 februari 2017 16:25
quote:Novembervakantie schreef op 17 februari 2017 @ 16:12:
[...]
Dankjewel!Graag gedaan! Daar schiet me nog iets te binnen: Zou contact met lotgenoten je vriend misschien kunnen helpen? Of hem ervaringsverhalen laten lezen? Dan krijgt hij in ieder geval meer inzicht in wat othorexia is. In ieder geval sterkte voor jullie beiden!
[...]
Dankjewel!Graag gedaan! Daar schiet me nog iets te binnen: Zou contact met lotgenoten je vriend misschien kunnen helpen? Of hem ervaringsverhalen laten lezen? Dan krijgt hij in ieder geval meer inzicht in wat othorexia is. In ieder geval sterkte voor jullie beiden!
vrijdag 17 februari 2017 16:51
Aanvallend? Dat is jouw perceptie, meis, daar kan ik niks aan doen hè?
Ik was serieus, waarom denk jij dat je hem kunt helpen?
Dat kan je namelijk niet, echt niet, eerlijk niet. Vraag de gemiddelde hulpverlener maar. Hij is volwassen, hij maakt zijn eigen keuzes. Je hoeft niet weg te kijken maar je kunt hem wel als heel en compleet mens zien dat zijn eigen herstellende vermogen in zich draagt, zoals wij allemaal. En daar mag je dan op vertrouwen. Denk je niet dat het veel fijner voor hem is als je hem bekijkt als iemand waar jij vertrouwen in hebt dan met een ziekelijke blik, speurend op de hoop hem beter te maken?
Zet jezelf eens in zijn positie?
Ik was serieus, waarom denk jij dat je hem kunt helpen?
Dat kan je namelijk niet, echt niet, eerlijk niet. Vraag de gemiddelde hulpverlener maar. Hij is volwassen, hij maakt zijn eigen keuzes. Je hoeft niet weg te kijken maar je kunt hem wel als heel en compleet mens zien dat zijn eigen herstellende vermogen in zich draagt, zoals wij allemaal. En daar mag je dan op vertrouwen. Denk je niet dat het veel fijner voor hem is als je hem bekijkt als iemand waar jij vertrouwen in hebt dan met een ziekelijke blik, speurend op de hoop hem beter te maken?
Zet jezelf eens in zijn positie?
...
vrijdag 17 februari 2017 17:18
vrijdag 17 februari 2017 17:20
quote:retrostar schreef op 17 februari 2017 @ 17:18:
Iedereen moet maar zelf weten wat hij belangrijk vindt in zijn leven, zolang hij anderen daarmee niet schaadt. Als hij ervaart dat hij zichzelf schaadt, dan doet hij daar zelf wel wat aan. Het is zijn leven.Jij beseft duidelijk niet dat het een ziekte is
Iedereen moet maar zelf weten wat hij belangrijk vindt in zijn leven, zolang hij anderen daarmee niet schaadt. Als hij ervaart dat hij zichzelf schaadt, dan doet hij daar zelf wel wat aan. Het is zijn leven.Jij beseft duidelijk niet dat het een ziekte is
vrijdag 17 februari 2017 17:36
Hij heeft dus eigenlijk zijn anorexia verandert in orthorexia. Ik begrijp echt dat je je vriend wil helpen maar dit gaat wel heel moeilijk worden bij iemand met dat soort problemen. Ik denk inderdaad dat het beste wat je voor elkaar kan krijgen is dat hij zich weer gaat laten behandelen. Je schrijft dat hij pas schrok toen zijn ouders huilend aan de deur stonden, misschien moet je ook oets over de top doen om hem wakker te schudden. Hoewel ik niet zou weten wat precies hoor.
Ik heb wel eens iets dergelijks gedaan, maar dat was achteraf wel link, maar ja ik was 15. Mijn beste vriendin was begonnen speed te gebruiken, ik was in alle staten toen ze me dat vertelde ik werd super emotioneel, heb het van haar gepakt en jankend meteen zelf genomen zoveel als ik kon met de tekst dan gaan we samen die afgrond in. Het was meteen klaar, maar achteraf is t geen aanrader.
Sterkte.
Ik heb wel eens iets dergelijks gedaan, maar dat was achteraf wel link, maar ja ik was 15. Mijn beste vriendin was begonnen speed te gebruiken, ik was in alle staten toen ze me dat vertelde ik werd super emotioneel, heb het van haar gepakt en jankend meteen zelf genomen zoveel als ik kon met de tekst dan gaan we samen die afgrond in. Het was meteen klaar, maar achteraf is t geen aanrader.
Sterkte.
vrijdag 17 februari 2017 18:11
quote:Rooss4.0 schreef op 17 februari 2017 @ 16:51:
Aanvallend? Dat is jouw perceptie, meis, daar kan ik niks aan doen hè?
Ik was serieus, waarom denk jij dat je hem kunt helpen?
Dat kan je namelijk niet, echt niet, eerlijk niet. Vraag de gemiddelde hulpverlener maar. Hij is volwassen, hij maakt zijn eigen keuzes. Je hoeft niet weg te kijken maar je kunt hem wel als heel en compleet mens zien dat zijn eigen herstellende vermogen in zich draagt, zoals wij allemaal. En daar mag je dan op vertrouwen. Denk je niet dat het veel fijner voor hem is als je hem bekijkt als iemand waar jij vertrouwen in hebt dan met een ziekelijke blik, speurend op de hoop hem beter te maken?
Zet jezelf eens in zijn positie?
Sorry dan, het voelde als een "wie denk jij dat je bent dat je hem kunt helpen". Waarschijnlijk zit ik er nu ook gewoon te dik in en ga ik mezelf van alles aantrekken. Het was ook niet alleen jij, de reacties erboven met 'je moet het niet op willen lossen en vind jij het of de psycholoog' raakte ik al een beetje kriegelig van.
Ik weet ook dat ik het niet kan qua helpen, maar ik kan wel zoveel mogelijk voor hem doen. Ik zie hem heus als en heel en compleet mens, maar ik weet hoe ver het toen is gegaan en dat probeer ik nu te voorkomen. (Met het idee beter voorkomen dan genezen, al moet hij sowieso genezen worden). Ik heb géén vertrouwen in hem, hij en ik weten beide dat als hij niet oplet, hij in no-time weer anorexia heeft.
@slekire Hehe zoiets extreems kan ik inderdaad niet! Maar omdat het op dit moment nog niet in de levensbedreigende fase zit, kan hij niet wakkergeschud worden. Ik zou het wel willen..
@free-de-goede Ja, serieus he! Altijd weet hij het zelf beter en hij is volgens zichzelf degene die onverwoestbaar is. ZUCHT! DOKTERS!
Algemeen: Tussen anorexia en orthorexia zit wel grofweg 6 jaar.. het ging heel lang heel goed. 30 kilo aangekomen en gespierd geworden in die 6 jaar..
Aanvallend? Dat is jouw perceptie, meis, daar kan ik niks aan doen hè?
Ik was serieus, waarom denk jij dat je hem kunt helpen?
Dat kan je namelijk niet, echt niet, eerlijk niet. Vraag de gemiddelde hulpverlener maar. Hij is volwassen, hij maakt zijn eigen keuzes. Je hoeft niet weg te kijken maar je kunt hem wel als heel en compleet mens zien dat zijn eigen herstellende vermogen in zich draagt, zoals wij allemaal. En daar mag je dan op vertrouwen. Denk je niet dat het veel fijner voor hem is als je hem bekijkt als iemand waar jij vertrouwen in hebt dan met een ziekelijke blik, speurend op de hoop hem beter te maken?
Zet jezelf eens in zijn positie?
Sorry dan, het voelde als een "wie denk jij dat je bent dat je hem kunt helpen". Waarschijnlijk zit ik er nu ook gewoon te dik in en ga ik mezelf van alles aantrekken. Het was ook niet alleen jij, de reacties erboven met 'je moet het niet op willen lossen en vind jij het of de psycholoog' raakte ik al een beetje kriegelig van.
Ik weet ook dat ik het niet kan qua helpen, maar ik kan wel zoveel mogelijk voor hem doen. Ik zie hem heus als en heel en compleet mens, maar ik weet hoe ver het toen is gegaan en dat probeer ik nu te voorkomen. (Met het idee beter voorkomen dan genezen, al moet hij sowieso genezen worden). Ik heb géén vertrouwen in hem, hij en ik weten beide dat als hij niet oplet, hij in no-time weer anorexia heeft.
@slekire Hehe zoiets extreems kan ik inderdaad niet! Maar omdat het op dit moment nog niet in de levensbedreigende fase zit, kan hij niet wakkergeschud worden. Ik zou het wel willen..
@free-de-goede Ja, serieus he! Altijd weet hij het zelf beter en hij is volgens zichzelf degene die onverwoestbaar is. ZUCHT! DOKTERS!
Algemeen: Tussen anorexia en orthorexia zit wel grofweg 6 jaar.. het ging heel lang heel goed. 30 kilo aangekomen en gespierd geworden in die 6 jaar..
Home sweet home
vrijdag 17 februari 2017 18:21
vrijdag 17 februari 2017 18:26
quote:impala schreef op 17 februari 2017 @ 18:21:
Bij nader inzien: Het is natuurlijk wel zo dat hij nu niet op sterven na dood is. Hij heeft spieren, dat is het bewijs dat hij nog wel genoeg eet. Dus het beheerst misschien wel zijn leven, maar echt gevaarlijk is het niet. Dus ingrijpen is ook minder urgent.Het is ook niet urgent alsin levensbedreigend nu direct, maar in de laatste 3 maanden is hij veel afgevallen. Hij heeft 3 procent vet en dat is niet meer in de gezonde kant en zijn spieren zijn drastisch minder geworden. Daarnaast mist hij ook essentiele voedingsstoffen doordat hij alleen nog leeft op kipfilet en groentes iedere dag en omdat hij de deur niet meer uit durft om de controle te verliezen over zijn eetpatroon, raakt hij steeds verder in de put.
Bij nader inzien: Het is natuurlijk wel zo dat hij nu niet op sterven na dood is. Hij heeft spieren, dat is het bewijs dat hij nog wel genoeg eet. Dus het beheerst misschien wel zijn leven, maar echt gevaarlijk is het niet. Dus ingrijpen is ook minder urgent.Het is ook niet urgent alsin levensbedreigend nu direct, maar in de laatste 3 maanden is hij veel afgevallen. Hij heeft 3 procent vet en dat is niet meer in de gezonde kant en zijn spieren zijn drastisch minder geworden. Daarnaast mist hij ook essentiele voedingsstoffen doordat hij alleen nog leeft op kipfilet en groentes iedere dag en omdat hij de deur niet meer uit durft om de controle te verliezen over zijn eetpatroon, raakt hij steeds verder in de put.
Home sweet home
vrijdag 17 februari 2017 19:48
quote:Novembervakantie schreef op 17 februari 2017 @ 18:11:
[...]
Algemeen: Tussen anorexia en orthorexia zit wel grofweg 6 jaar.. het ging heel lang heel goed. 30 kilo aangekomen en gespierd geworden in die 6 jaar..Lichamelijk leek het beter te gaan maar je weet niet wat er zich in zijn hoofd afgespeeld heeft. Persoonlijk denk ik dat hij nooit genezen is. En dat (sorry) ook helemaal niet wil.
[...]
Algemeen: Tussen anorexia en orthorexia zit wel grofweg 6 jaar.. het ging heel lang heel goed. 30 kilo aangekomen en gespierd geworden in die 6 jaar..Lichamelijk leek het beter te gaan maar je weet niet wat er zich in zijn hoofd afgespeeld heeft. Persoonlijk denk ik dat hij nooit genezen is. En dat (sorry) ook helemaal niet wil.
...
vrijdag 17 februari 2017 20:01
Ik neem niet aan dat ik hier uit moet leggen wat willen is.
Hij heeft zichzelf toentertijd bij kop en kont gepakt omdat de lieve mensen om hem heen verdrietig waren, hij heeft het niet voor zichzelf gedaan. En nu is hij wederom niet bij machte om zichzelf beter te wensen.
Hoe frustrerend ook, dan houdt het gewoon op. Het lijkt alsof iedereen om hem heen een probleem heeft, alleen hij niet.
Hij heeft zichzelf toentertijd bij kop en kont gepakt omdat de lieve mensen om hem heen verdrietig waren, hij heeft het niet voor zichzelf gedaan. En nu is hij wederom niet bij machte om zichzelf beter te wensen.
Hoe frustrerend ook, dan houdt het gewoon op. Het lijkt alsof iedereen om hem heen een probleem heeft, alleen hij niet.
...
zaterdag 18 februari 2017 01:00
quote:Novembervakantie schreef op 17 februari 2017 @ 15:32:
Hij is inderdaad homo en al sinds onze jeugd mijn beste vriend. Ik heb hem ook door anorexia heen zien worstelen en je kunt wel honderd keer zeggen dat iemand psychische hulp moet zoeken, als ze het niet willen gaat het niet gebeuren. Of het gebeurt, maar er verandert niets.
Uit eten gaan is niet om hem het moeilijk te maken, het is omdat het een soort van traditie is dat we één keer per maand met een groepje van 5 uit eten gaan. Daar kwamen al een paar afzeggingen van zijn kant voorbij, maar als hij dat afzegt verliest hij helemaal zijn sociale contacten.
Ik heb het op de man afgezegd en hij geeft het zelf direct toe (wat al een vooruitgang is met toen hij anorexia had - dat werd jaren ontkend) .
Ik moet inderdaad niet zijn hulpverlener worden, maar op dit moment ben ik zijn enige vertrouwenspersoon in deze kwestie. Natuurlijk heb ik gezegd dat hij hulp moet zoeken en op dit moment doet hij dat door middel van een personal trainer met voedingsschema, maar het obsessieve blijft nog steeds en zijn vetpercentage komt niet boven de 3 procent. Het ziet er mooi uit, maar ik weet dat hij er heel ongelukig mee is. Door deze dingen heb ik een soort van verantwoordelijkheidsgevoel,.. maar ik begrijp ook dat dat niet gaat.
Ik weet niet wat ik moet doen zolang hij geen echte hulp gaat inschakelen. Dokters zijn heel eigenwijs...
Nietus .
Het toegeven is stap één. Dat heeft hij al gedaan. Je kunt hem enkel blijven stimuleren om hulp te zoeken. Verder is het aan hem, heel rot voor jou maar dit is het wel zo'n beetje.
En zorg ervoor dat dit niet het enige onderwerp van de gesprekken wordt. Dan gaat hij zich meer en meer terugtrekken waarschijnlijk.
Hij is inderdaad homo en al sinds onze jeugd mijn beste vriend. Ik heb hem ook door anorexia heen zien worstelen en je kunt wel honderd keer zeggen dat iemand psychische hulp moet zoeken, als ze het niet willen gaat het niet gebeuren. Of het gebeurt, maar er verandert niets.
Uit eten gaan is niet om hem het moeilijk te maken, het is omdat het een soort van traditie is dat we één keer per maand met een groepje van 5 uit eten gaan. Daar kwamen al een paar afzeggingen van zijn kant voorbij, maar als hij dat afzegt verliest hij helemaal zijn sociale contacten.
Ik heb het op de man afgezegd en hij geeft het zelf direct toe (wat al een vooruitgang is met toen hij anorexia had - dat werd jaren ontkend) .
Ik moet inderdaad niet zijn hulpverlener worden, maar op dit moment ben ik zijn enige vertrouwenspersoon in deze kwestie. Natuurlijk heb ik gezegd dat hij hulp moet zoeken en op dit moment doet hij dat door middel van een personal trainer met voedingsschema, maar het obsessieve blijft nog steeds en zijn vetpercentage komt niet boven de 3 procent. Het ziet er mooi uit, maar ik weet dat hij er heel ongelukig mee is. Door deze dingen heb ik een soort van verantwoordelijkheidsgevoel,.. maar ik begrijp ook dat dat niet gaat.
Ik weet niet wat ik moet doen zolang hij geen echte hulp gaat inschakelen. Dokters zijn heel eigenwijs...
Nietus .
Het toegeven is stap één. Dat heeft hij al gedaan. Je kunt hem enkel blijven stimuleren om hulp te zoeken. Verder is het aan hem, heel rot voor jou maar dit is het wel zo'n beetje.
En zorg ervoor dat dit niet het enige onderwerp van de gesprekken wordt. Dan gaat hij zich meer en meer terugtrekken waarschijnlijk.
Kia aka brandhout voor de hel, aangenaam.
dinsdag 21 februari 2017 15:58
quote:Geraldine schreef op 19 februari 2017 @ 20:04:
Novembervakantie,hoe is het ermee? Ik wens jullie veel kracht toe.
Ja.. zondag hebben we een best wel zware dag gehad. Heel veel gepraat, heel veel gehuild, geprobeerd te zoeken naar wat voor hem nu het beste zou zijn qua actie ondernemen.
Roos heeft wel gelijk in principe over willen-niet willen, maar het ligt niet zo simpel helaas. Hij wil het allerliefste natuurlijk gewoon normaal en gezond zijn, maar 'gewoon willen' wil hij wel, willen-in-je-zieke-hoofd-en-iets-omzetten lukt hem niet. Hij voelt zich lichamelijk ook heel slecht en na lang praten hebben we afgesproken komende donderdag naar zijn oude psycholoog te gaan. Ik moet mee - wat ik best eng vind - maar alleen durft hij niet. Hij schaamt zich omdat hij dus nu teruggevallen is terwijl hij eigenlijk een succesvol leven heeft.. en dan dus nota bene zelf de gezondheid van mensen moet 'bewaken' bij wijze van. Nouja.. Pfoe ik ben er best moe van, maar ook opgelucht voorlopig omdat hij nu wel met iemand wil praten die in ieder geval weet wat die zegt. Nu is het natuurlijk de vraag of het gaat helpen..
Novembervakantie,hoe is het ermee? Ik wens jullie veel kracht toe.
Ja.. zondag hebben we een best wel zware dag gehad. Heel veel gepraat, heel veel gehuild, geprobeerd te zoeken naar wat voor hem nu het beste zou zijn qua actie ondernemen.
Roos heeft wel gelijk in principe over willen-niet willen, maar het ligt niet zo simpel helaas. Hij wil het allerliefste natuurlijk gewoon normaal en gezond zijn, maar 'gewoon willen' wil hij wel, willen-in-je-zieke-hoofd-en-iets-omzetten lukt hem niet. Hij voelt zich lichamelijk ook heel slecht en na lang praten hebben we afgesproken komende donderdag naar zijn oude psycholoog te gaan. Ik moet mee - wat ik best eng vind - maar alleen durft hij niet. Hij schaamt zich omdat hij dus nu teruggevallen is terwijl hij eigenlijk een succesvol leven heeft.. en dan dus nota bene zelf de gezondheid van mensen moet 'bewaken' bij wijze van. Nouja.. Pfoe ik ben er best moe van, maar ook opgelucht voorlopig omdat hij nu wel met iemand wil praten die in ieder geval weet wat die zegt. Nu is het natuurlijk de vraag of het gaat helpen..
Home sweet home
dinsdag 21 februari 2017 17:20
Lief dat je met hem meegaat.
En dat artsen hun eigen leven echt niet allemaal in de hand hebben, en hij zich nergens voor hoeft te schamen, dat weet hij toch wel neem ik aan? Het is een heel stuk makkelijker om een ander te adviseren, dan die adviezen zelf op te volgen.
Of het gaat helpen weet je niet, en heb jij ook absoluut niet in de hand, maar hij is nu in elk geval wel even doordrongen van de urgentie. Het is best lastig om dat onder ogen te durven zien.
En dat artsen hun eigen leven echt niet allemaal in de hand hebben, en hij zich nergens voor hoeft te schamen, dat weet hij toch wel neem ik aan? Het is een heel stuk makkelijker om een ander te adviseren, dan die adviezen zelf op te volgen.
Of het gaat helpen weet je niet, en heb jij ook absoluut niet in de hand, maar hij is nu in elk geval wel even doordrongen van de urgentie. Het is best lastig om dat onder ogen te durven zien.
.
donderdag 23 februari 2017 14:34
quote:Novembervakantie schreef op 21 februari 2017 @ 15:58:
[...]
Ja.. zondag hebben we een best wel zware dag gehad. Heel veel gepraat, heel veel gehuild, geprobeerd te zoeken naar wat voor hem nu het beste zou zijn qua actie ondernemen.
Roos heeft wel gelijk in principe over willen-niet willen, maar het ligt niet zo simpel helaas. Hij wil het allerliefste natuurlijk gewoon normaal en gezond zijn, maar 'gewoon willen' wil hij wel, willen-in-je-zieke-hoofd-en-iets-omzetten lukt hem niet. Hij voelt zich lichamelijk ook heel slecht en na lang praten hebben we afgesproken komende donderdag naar zijn oude psycholoog te gaan. Ik moet mee - wat ik best eng vind - maar alleen durft hij niet. Hij schaamt zich omdat hij dus nu teruggevallen is terwijl hij eigenlijk een succesvol leven heeft.. en dan dus nota bene zelf de gezondheid van mensen moet 'bewaken' bij wijze van. Nouja.. Pfoe ik ben er best moe van, maar ook opgelucht voorlopig omdat hij nu wel met iemand wil praten die in ieder geval weet wat die zegt. Nu is het natuurlijk de vraag of het gaat helpen..Een moeilijke situatie voor jullie beiden! Goed dat je met hem meegaat! Ik snap dat jij het eng vind. In ieder geval veel kracht en sterkte samen! Dat wens ik me voor jullie.
[...]
Ja.. zondag hebben we een best wel zware dag gehad. Heel veel gepraat, heel veel gehuild, geprobeerd te zoeken naar wat voor hem nu het beste zou zijn qua actie ondernemen.
Roos heeft wel gelijk in principe over willen-niet willen, maar het ligt niet zo simpel helaas. Hij wil het allerliefste natuurlijk gewoon normaal en gezond zijn, maar 'gewoon willen' wil hij wel, willen-in-je-zieke-hoofd-en-iets-omzetten lukt hem niet. Hij voelt zich lichamelijk ook heel slecht en na lang praten hebben we afgesproken komende donderdag naar zijn oude psycholoog te gaan. Ik moet mee - wat ik best eng vind - maar alleen durft hij niet. Hij schaamt zich omdat hij dus nu teruggevallen is terwijl hij eigenlijk een succesvol leven heeft.. en dan dus nota bene zelf de gezondheid van mensen moet 'bewaken' bij wijze van. Nouja.. Pfoe ik ben er best moe van, maar ook opgelucht voorlopig omdat hij nu wel met iemand wil praten die in ieder geval weet wat die zegt. Nu is het natuurlijk de vraag of het gaat helpen..Een moeilijke situatie voor jullie beiden! Goed dat je met hem meegaat! Ik snap dat jij het eng vind. In ieder geval veel kracht en sterkte samen! Dat wens ik me voor jullie.
maandag 6 maart 2017 22:18
Hou maar op...
Die donderdag was hij onbereikbaar, deed niet open, ziekgemeld op het werk en niets gehoord tot zaterdag.
Daar kreeg ik een appje met 'dat het niet nodig was en hij wist al wat hij moest doen'. Jullie snappen, ik was not amused. Zelf een halve dag vrij genomen en me mentaal op allerlei manieren voorbereid, Naja, ik heb hem dus niet geantwoord. Ik wilde hem even in zijn eigen sop laten gaarkoken misschien, ik weet het niet.
Sinds afgelopen vrijdag pas weer gereageerd. Jullie snappen dat ik even geen zin heb om er moeite in te steken, maar ik ben nog steeds bezorgd natuurlijk. Wat heb ik nu dan gedaan? Nou, een lange mail gestuurd waarin ik alles uitlegde, ook mijn angst voor hem maar ook hoe hij nu alweer andere mensen in de steek laat door zijn eigen egoistische ziekte (sorry - boos ) en dat ik best vrienden wil zijn nu zonder over zijn problemen te praten óf de dikke vrienden die we waren wanneer hij nu zelfstandig naar de psycholoog gaat. Het was niet de bedoeling om het een ultimatum te laten lijken - ik wil alleen niet zo dicht op hem zitten als het weer helemaal mis gaat en het gevoel krijgen dat ik niet genoeg gedaan heb.
Die donderdag was hij onbereikbaar, deed niet open, ziekgemeld op het werk en niets gehoord tot zaterdag.
Daar kreeg ik een appje met 'dat het niet nodig was en hij wist al wat hij moest doen'. Jullie snappen, ik was not amused. Zelf een halve dag vrij genomen en me mentaal op allerlei manieren voorbereid, Naja, ik heb hem dus niet geantwoord. Ik wilde hem even in zijn eigen sop laten gaarkoken misschien, ik weet het niet.
Sinds afgelopen vrijdag pas weer gereageerd. Jullie snappen dat ik even geen zin heb om er moeite in te steken, maar ik ben nog steeds bezorgd natuurlijk. Wat heb ik nu dan gedaan? Nou, een lange mail gestuurd waarin ik alles uitlegde, ook mijn angst voor hem maar ook hoe hij nu alweer andere mensen in de steek laat door zijn eigen egoistische ziekte (sorry - boos ) en dat ik best vrienden wil zijn nu zonder over zijn problemen te praten óf de dikke vrienden die we waren wanneer hij nu zelfstandig naar de psycholoog gaat. Het was niet de bedoeling om het een ultimatum te laten lijken - ik wil alleen niet zo dicht op hem zitten als het weer helemaal mis gaat en het gevoel krijgen dat ik niet genoeg gedaan heb.
Home sweet home
